Deze week was een week dat je niet wilt onthouden. Ongeveer een 10 tal dagen kreeg ik telefoon van de zoon van een goede vriendin. Samen hebben we een maand samen gelegen op een kamer in Pellenberg in 2015. Karin was opgenomen na het constateren van een hersentumor maar hij was wel goedaardig maar goedaardig of niet het hoort er niet te zitten. Ze weer geopereerd en er was een complicatie opgetreden en er Karin kwam uit de narcose en was halfzijdig verlamd. Daarom lag ze in Pellenberg. We kwamen nogal goed overeen en we zijn elkaar blijven zien en horen vooral dan in het ziekenhuis. In december 2016 lagen we samen in Gasthuisberg. Zij op de beige pijl en ik op de blauwe pijl. Als ik kon ging ik haar bezoeken ik gewapend in de rolstoel met een staaf op wieltjes voor de baxter, medicatie, een urinezak en een bak om wondvocht op te vangen.

Ik volgde haar en als ik kon dan ging ik langs. We genoten samen van de kleine dingen we dronken dan in de dag zaal een blikje cola onze eeuwige zonde.

Ik kreeg te horen van haar zoon dat het niet goed ging en dat er geen zicht was op beterschap. Ze kreeg een zwaar verdikt te horen en ze kreeg te horen dat er geen behandeling was. 7 tot 14 dagen kreeg ze te horen. Ik beloofde hen dat ik ging langs komen ik regelde met DAV om dit dinsdag te doen voor dat ik ging sporten.

Maandag kwam Volker ziek terug van school maar ik had in het weekend vertelt wat er gaande was met Karin. Hij kende ze niet zo goed hij had ze een paar keer in Pellenberg gezien net als Lander en hij verschoot toch wel. Na het bezoek van de dokter vroeg ik hem voor dinsdag. Had hij graag dat ik thuis bleef van de conditie training of mocht ik gaan? Oma kwam babysitten sowieso.

Ik vroeg hem ook of ik bij Karin op bezoek mocht gaan en dat oma die middag bij hem kwam babysitten. Volker vond dit heel belangrijk dat ik naar Karin ging. Zo gezegd zo gedaan.

An was even meegekomen naar GHB maar ze is niet binnen meegegaan naar de afdeling.

Karin lag te snurken en ik weet toen ik in Pellenberg lag dat ze dit ook deed en dat ik tijdens de nacht oordopjes moest hebben omdat slapen anders onmogelijk was.

Ik vertelde enkele dingen aan Michel, Sven, haar zus en haar papa met haar stiefmoeder. Over de keren dat we een cola gingen drinken in het cafetaria beneden ze kon niet goed overweg met de rolstoel en dan duwde ik haar vanuit mijne rolstoel. Ze moest enkel sturen. We hebben enorm hard gelachen en de beloning was zeker welkom een colake.

Ik kreeg toen ook een kerstmeneerke en ik heb dit in mijn living gezet. Vanaf nu zal het er altijd staan zo heb ik Karin nog even in mijn buurt want ze is gisteren 27 januari vroeg in de ochtend overleden. Ze werd 55 jaar en ze had samen met Michel 3 fantastische kinderen.

Een beetje uitgeput was ik donderdag ziek moe, keelpijn,… De dokter weer in huis en antibiotica gestart. Dit weekend heb ik mijn 2 fantastische kerels niet en zo kan ik ook mijn microben niet doorgeven maar het is elke keer hetzelfde de luchtwegen en nu zit er ruis op mijn linker long. Hopelijk zal het snel beter worden want ik ben echt een fragiel ding geworden sinds 2011.