Soms moet ik toch fronsen als er weer zoiets te lezen valt in een boekje. Deze week over een man die van 6 meter hoog is gevallen die verlamd geraakt.

De vraag was:

Dat moet nogal een schok geweest zijn?

Ik ben nogal een rationeel mens. Ik ben ingenieur van opleidingen en al 30 jaar zelfstandig.

Ik ben het gewend om problemen op te lossen.

Waardoor ik direct de klik heb gemaakt ’Oke, als ik niet meer kan lopen, hoe kan ik vooruit?

Want ik wil redden wat er nog te redden wat er nog te redden valt.

Toen ze mij vertelden dat ik in een rolstoel ging terecht ging komen kreeg ik toch wel een ferme tik. Dat was effe ne rechtste incasseren en dat heeft toch wel een tijd geduurd eer ik dit een plaats kon geven. Vele tranen later heb ik nog steeds het niet aanvaard denk ik. Ik kan er mee leven, ik kan er mee om gaan maar aanvaarden dat zit er volgens mij niet in.

Soms denk ik nu ‘ben ik er door’ maar dan kom ik in een situatie waar staan en stappen handig zou zijn en dan is het foeteren. WANT IK WEET WAT HET IS OM TE KUNNEN STAPPEN. Het is dan dat je dingen gaat missen als je het niet meer kan ook als ik het niet zo graag deed. Bv. poetsen: poetsen deed ik vroeger wekelijks en ik deed dit niet zo graag maar het is sinds ik een rolstoel zit dat ik het mis om te doen. Ik kan niet deftig een emmer uit mijn gootsteen nemen omdat ik te weinig kracht in mijn armen heb of een dweil uitwringen omdat ik te weinig kracht in mijn handen heb. Daarom heb ik een Vileda gekocht de emmer is minder zwaar en ik kan de emmer met minder water op de grond zetten of ik kan desnoods met een kannetje water in de emmer doen en zo dweilen. Het dweilsysteem kan ik uitduwen in de emmer. Het was een kleine investering maar het loont. Ik kan nu zelf iets dat plakt opkuisen met nat.

Voor heel veel dingen moet ik rekenen op mijn mama, broer, zussen of gezins- en/of poetshulp. Het is zoeken naar een evenwicht en als ze er zijn doe ik mee. Was plooien, tafel en bureau opruimen het speelgoed mee aan de kant zetten de hoofdkussenslopen rond het kussen doen,… als die 4 uren komen dan moet ik erna even bekomen. Ik sta ik erop om samen boodschappen te doen. Op dit moment is de Wheeldrive binnen voor hertstelling en dan heb ik hulp nodig maar als de Wheeldrive terug onder mijn kont zit dan sta ik erop om alles zelfstandig te doen. Als ik boodschappen doe dan gaat er iemand mee om te dragen en dingen te nemen waar ik niet aankan. Het is gemakkelijk dat eten we niet want ik kan er niet bij. Het zijn wel de lekkerste dingen die op die hoogte staan.

Maar nu meer dan 6 jaren later heb ik het nog steeds niet aanvaard en vloeien er soms nog tranen. Vaak uit onmacht, frustratie, maar ook verdriet om wat ik niet kan tegenover mijn 2 jongens. Eens weg gaan en van alles samen doen. Bv.  ik kan niet mee op de rand van de zandbak zitten samen met Lander en Volker. Ik kan niet mee op een attractie in een pretpark. De meeste bankjes zijn laag, weinig beenruimte en iets teveel onverwachtse bewegingen en shocken. Allemaal factoren die ik links moet laten liggen. Alles wat ik heb moeten afgeven, alles wat ik niet meer kan maar wel zou willen doen en kunnen…

Ach ja het is wat het is en ik mag niet blijven kniezen maar soms overvalt me dat gevoel ik mis iets in mijn leven. En dan vloeien ze even die tranen en denk ik verdorie Inge waarom net jij nu. Ik ken maar weinig mensen die er zo zacht overgaan en ‘Ik ben nogal een rationeel mens.’… Volgens mij moet diene klop nog komen. Wat ik wel begrijp op het interview met die man is dan je de moed niet mag laten vallen en dat hij een positieve boodschap wil geven. Ik begrijp hem wel en ook die ooit in 1000 zonnen ben geweest op Eén heb een hele positieve boodschap geven en toen dacht ik heb dat ook gedaan. Je wilt de mensen het negatieve niet laten zien.

Mensen vragen vaak hoe is het en dan zeg je al snel dat alles ok is. Als je zegt het loopt niet goed dan beginnen de mensen vragen te stellen en dat wil je dan ook niet en ook je wilt niet als persoon overkomen als een hopeloos zielig persoon.

Na 6 jaar kan ik zeggen ik kan er mee leven, ik kan er mee omgaan, ik maak soms grapjes en ik ben blij dat ik er nog ben. Alleen weet ik nu dit wil ik nooit meer meemaken. De revalidatie ok maar het ziekenhuis, de coma niet nog een keer.

En ook ik weet van waar ik kom en ik weet dat ik heb gevochten voor wat ik nu heb. Mijn oog en oor daar kan ik niets aandoen om het te verbeteren. Blind is blind en doof is doof aan mijn linker kant. Maar ik heb leren mijn handen, vingers leren bewegen en ik kan schrijven en dingen doen met mijn handen. Mijn schouders daar zit weinig kracht in en mijn benen die hebben meer bereikt dan dat ik en ze dachten.

Ik mag best trots zijn op wat ik heb bereikt.

30-07-2017 om 14:53 geschreven door Inge  

Volker is donderdag voor 10 dagen op kamp vertrokken naar de Ardennen met de Chiro. Hij was heel zenuwachtig maar zag het wel zitten. 10 dagen spelen onder zijn vrienden Joren, Miklo, Tuur enz. hopelijk hebben ze goed weer. Vorig jaar ging hij ook op kamp en ik had een vrij dure luchtmatras gekocht maar na 1 kamp was ze stuk en ik vond het gaatje niet. Even rond bellen maar op dit moment gaan er vele kinderen op kamp en dan zijn er geen op veldbedjes of luchtmatrassen op overschot. Ik heb dan maar een nieuwe gekocht. Geen te dure bij Dreamland. Hij is vertrokken met kleren voor 10 dagen ik heb genoeg truien, broeken, kousen, shirts,… zijn was spullen en alles wat hij mee moet hebben. Enkel een kokosnoot is niet gelukt.

Verweest bleven Lander en ik achter en we hebben samen iets gegeten Lander een donut met suiker en een hotdog omdat hotdogs echt wel Lander zijn lievelingshapje is. Even tot rust komen en dan samen dingen doen even de taakjes afwerken want ik heb graag dat hun speelgoed opgeruimd is voor hij naar papa vertrekt. Speelgoed in de doos Lego’s op z’n plaat dingen die ze gemaakt hebben aan de kant in hun projectjesdoos enz. Nog even in bad en verse kleren aan, tanden poetsen en dan moeten we nog even werken in zijn werkblaadje voor rekenen. Gisteren waren zijn oefeningen niet zo goed en daarom spendeerde ik er iets meer tijd door elke oefening samen te maken. De timer opgezet op 10 minuten. Het liep niet zo goed en ik heb er willekeurig 5 oefeningen uitgenomen en nog even samen overlopen. Het is gelukt en volgende week doen we verder 3 dagen 10 minuutjes niet meer. De timer op dat is het eerlijkste en start. De oefeningen worden verbeterd door mij we bekijken het even samen en ik vraag of het goed ging of niet en vraag hoe het komt hoe die foutjes er zijn. Er word niet verbeterd door Lander. We leren uit onze foutjes maar we blijven niet hangen in iets negatief. Deze week ga ik nieuwe oefeningen maken optellen en aftrekken tot 100.

Voor de rest gaan we spatten met verf, kleien, spelen, Lander mag op de PC en ook ne keer langer dan een uurtje. Al zal Lander dan heel hard zijn best moeten doen. Want na een dik half uurtje geeft hij op en doet hij andere dingen. Vooral het bouwen van dingen vind hij super. Lander is heel creatief en is graag met zijn vingers bezig. Bouwen, tekenen, kleien daar geniet mijn kleine vent van. Lander zal wel even die rust kunnen gebruiken. Er is geen concurrentie in huis. Oma die komt eten maken zal heel de week zijn lievelingseten op tafel zetten. Rijst met gehakt in de oven, varkenslapje en de rest moet nog geplant worden. Maar woensdag gaan we zeker frietjes van de frituur eten.

Ik ben benieuwd bij Volker zo 10 dagen zonder schermpjes. Geen pc, tablet of GSM. Maar echt spelen buiten of in een tent, slapen in tenten. Op dit moment is er een bacterie aanwezig in de Ourthe dat darmklachten opleverd. Het Rotha-virus dat erin vertoeft is door het warm weer en te weinig regen. De beekjes geraken uitgedroogd, er is minder stroming waardoor de beestjes ijverig groeien.

Maar hopelijk heeft Volker de tijd van zijn leven en kan hij genieten van het weg zijn onder de vrienden. Het is elke keer weer als ouder moet je je kinderen wat losser laten. Nu gaan ze op kamp, ze gaan alleen onder vrienden frietjes eten of naar de film het is zo mooi om te zien.

Maar het doet ook wel pijn als mama terwijl je ook apentrots bent op je kleine grote vent. Zijn stem die omslaat, de sjot onder zijn poep wat maakt dat hij wat meer gaat groeien. De ene keer groeien ze rond de buik de andere keer schieten ze de hoogte in. Om dan op een moment te zien dat zijn lichaam wat raar overkomt. Zijn ledematen met armen en benen lijken te slungelen aan zijn lijf.

Als de jongens beginnen te vragen mama mag ik bij een vriend gaan spelen? Besef je als ouder het is zover de volgende stap is aangebroken. Ze worden groot en weet je binnenkort vragen ze mama mag ik eens opstap gaan op een avond. Het zal nog wel een jaar of 3  duren maar het is begonnen met de film met Ramon, een frietje prikken met heel de klas en nu is hij 10 dagen op kamp.

Ik weet nog steeds de dag dat hij geboren is alsook Lander hoor. Het staat in mijn geheugen gegrift. Het was bij Volker even schrikken want ik wist niet wat er ging gebeuren maar door de epidurale net op tijd kunnen en daar was hij maar geen pijn en bij Lander mocht ik van Jo de vroedvrouw die een man was mocht ik niet duwen en dat deed pijn. Maar of het veel pijn was dat weet ik niet al scoor ik bij Volker een 0 en bij Lander tja dat kan ik geen cijfer geven en is dat cijfer ook niet echt hoog.

Bij Volker lag ik 5 dagen in het ziekenhuis en bij Lander lag ik 4 dagen in het ziekenhuis omdat ik het beu was. Samen thuis met mijn kleine spruitjes thuis het was zalig. Na 12 jaar en 9 jaar zit ik soms nog steeds op mijn roze wolk en geniet ik van m’n kerels zoals mama’s dat kunnen. Als ze bij je aan tafel zitten en je ontlokt ze een verhaal ‘dat ze met volle overtuiging vertellen’. In mijn geval zitten we samen op bed of in de buurt van de zetel en snuffel of frutsel ik in hun haren,… Het zijn kleine gebaartjes die tellen en gebaartjes die ze een geborgen gevoel geeft en af en toe zeg ik tegen mijn jongens mama vind je leuk, mama vind je tof. Als je zegt ‘mama ziet je graag’ wat ik ook doe dan zeggen ‘seg mama ik weet dat wel ze ne’.

We zijn ondertussen zondag en op zondag komt mijn kleine vent naar hier en dan begint de quality time met hem en wat gaan we doen? Spelen, kletsen, hangen en genieten.

23-07-2017 om 11:18 geschreven door Inge  

Zaterdag was het een drukke dag een bezoek van een kennis, bezoek van mijn zus en een bezoek van Yvette een goede vriendin die vroeger mijn baas was toen ik begeleidster was in de naschoolse opvang in de school van Volker. Het was nu wel een hele tijd geleden maar als we elkaar zien is het altijd een warm weerzien. Ze had een ongelooflijk mooi en leuk plantje bij waar ik direct een plekje voor wist. We hebben enorm goed bijgepraat. Over de tijd dat ze nog op school werkte, wat doet ze met haar tijd nu ze in pensioen is.

De positieve als de negatieve zaken in de school. We vertelden over het feit dat Lander en Volker groot zijn geworden. Volker die naar de middelbare school gaat. Ze vertelde me over Volker in de instapklas, Lander die startte in de instapklas. Het ziek worden en hoe de school de jongens hebben opgevangen,… Het was echt een warm weerzien.

Yvette heeft een zus die ook een beperking heeft en natuurlijk vraag ik naar haar. Haar zus die nu ook sinds 2 jaar op pensioen is heeft een goede invulling van haar dagen. Vroeger werkte ze als nachtbegeleidster in een internaat voor kinderen met een beperking. Nu gaat ze praten in scholen met een inleefspel. Als kind is ze zwaar ziek geweest waardoor ze een verworven handicap heeft. Ze stapt moeilijk, ze is een deel van haar handen verloren en heeft heel wat littekens. Yvette en ik begonnen te praten over ‘de blauwe parkeerkaart’. Op heel wat plaatsen geeft het je het recht om gratis te parkeren en het geeft je het recht om op de speciale parkeerplaatsen voor personen met een beperking te staan. Meestal hebben deze plaatsen een blauwe kleur en bevinden ze kort aan de in- en uitgang van de winkels of bepaalde gebouwen.

Yvette stoorde haar aan mensen die zomaar de kaart gebruiken. Ze gebruiken zonder schroom de kaart en de kaart is dan eigendom van een opa of oma die al enkele jaren overleden is of de persoon is al lang niet meer instaat om buiten te komen. Mensen denken dan vaak dat ze die kaart mogen gebruiken. Het is nu wel zo dat die kaarten op naam is maar er is weinig tot geen controle. Yvette was naar de winkel gegaan en prompt stond daar een man zijn boodschappen in zijn auto te laden. Yvette kan het niet laten en spreekt die man aan omdat ze al vaak met haar zus opstap was geweest en vaak geen plekje in de buurt van waar ze moest zijn. Vele plekjes zijn in dienst genomen door personen die geen kaart hebben of wel een kaart hebben die niet geldig is of als ze zelfs die persoon in kwestie niet bij hebben.

Ik zei nog tegen Yvette het is heel vervelend omdat sommige mensen die met bv.  krukken, een rollator stappen echt wel nood hebben aan die plaatsen. Ik zei zelfs dat ik persoonlijk vind dat Yvette meer recht had op die plaats dan ik. Buiten de ruimte voor de rolstoel kan ik nog wel vrij goed mijne plan trekken. En die 100meter die ik dan moet afleggen met rolstoel voel ik aan mijn armen tenzij ik volledig me laat ondersteunen door de wheeldrive.

Nu zijn ze bezig om alle kaarten er tussenuit te halen die niet meer geldig zijn. Personen die de kaarten misbruiken gaan eruit. Er komt een code op waardoor de parkeerwachters en politie kunnen zien of die persoon er al dan niet recht op heeft.

Het is een vreemd weekend vrijdag is Ben overleden een jonge man die De ziekte van Duchenne had. Ik leerde hem kennen op maandag toen ik nog naar Pellenberg ging. Ben was van Afrikaanse origine maar het was een echte schat. Hij heeft gewoon pech gehad dat hij net het lotje het getrokken van Duchenne. Zijn hart was zwak en was wachtende op een nieuw hart. Maar Ben zijn lichaam was moegestreden en Ben is zachtjes heen gegaan.

Het is de 2^de jonge persoon die dood gaat en die ik ken vanop revalidatie en toen vroeg ik me af ga ik nu ook vroeger dood? Zelf wil ik toch nog iets van een 30 jaar erbij aan breien.

Mijn leven is rijk gevuld met leuke mensen. Mijn zussen, broer, mama (oma), neven en nichten, tantes en nonkels, vrienden vriendinnen,… En ja ik heb hulp nodig maar ik zie dit niet als iets storend of negatief. Als de gezinshulp komt of de poetshulp dan help ik mee met de opruim, of dan plooi ik mee de was. Sinds enkele weken heb ik een Vileda en kan ik deftig met nat kuisen als ik of de jongens iets smossen. Maar nu is het zondag en straks komen mijn 2 kerels thuis en dan gaan we er samen iets leuk van maken. Deze week ga ik ook Volker zijn valies inpakken want mijn grote vent gaat op kamp met de Chiro en Lander blijft dan 10 dagen thuis verdeeld over een paar dagen bij zijn papa en dan ook nog dagen bij mij. Ik heb als reuze plannen met Lander.

16-07-2017 om 17:56 geschreven door Inge  

09-07-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

Donderdag 18 uur. De jongens zijn net de deur uit want ze verblijven van donderdagavond tot zondagavond bij hun papa. Ik ben heel blij als ze komen maar op donderdagavond ben ik toch even blij dat ze de deur uit zijn. Maar lang duurt dit niet want tegen deze avond als het slaaptijd is dan mis ik mijn 2 kerels.

Het was een leuke week, Volker startte in zijn pubermodus maar dit heb ik heel snel kunnen afblokken op maandag en we zijn er samen voor gegaan. Er werd normaal gebabbeld er werd gezorgd voor elkaar en vooral er werd genoten en gelachen. Het was echt leuk. Binnenkort gaat zijn goede vriend op vakantie en daarom is hij bij Luka gaan spelen en Lander had ook een afspraak met Rayan. Ik vond het wel fijn voor Lander en ik vertelde hem dat ze andere gewoontes hadden dan hier. Rayan heeft een Marokkaanse  mama en papa. Ik vind het belangrijk dat Lander en Volker die verschillen zien. En ook mensen uit een ander land zijn hetzelfde als wij ze hebben gewoon soms een andere gewoonte.

Maar om half 1 kwam er telefoon van de papa van Rayan. Rayan heeft koorts en heeft veel pijn aan zijn keel. Dit voorspeld weinig goed en zo bleek Lander een middag alleen bij mama thuis te zijn. Samen genoten we van de rust en hij speelde een spel op de WII U, op de PC en we hebben samen Solo gespeeld. Ik stelde andere dingen voor maar hij zocht tijd voor zichzelf maar hij babbelde en vertelde veel.

Maar ik weet ook waarom. Gisteren rond de middag kreeg ik enorm veel pijn in mijn bekken, knieën en schouders. Wat was er aan de hand rond 16uur nam ik een Tradonal en dat is echte noodmedicatie bij veel pijn. Dit kan en mag ik nemen boven op de rest van de pijnstilling die ik al neem. Na contact te hebben gehad met mijn huisarts en wat overleg kwamen we erop uit.

Ik kom van 1 Durogesic pleister 50 µg/h op 3 dagen. Een week of 2 geleden ben ik begonnen met de afbouw hiervan en kwam ik op 37 µg/h. Dit is om een groot deel van de pijnen die gepaard gaan met de ossificaties in mijn bekken en knieën op te vangen. Ossificaties je weet wel het kraakbeen dat zich omvormt tot echt bot. Zo heb ik ook calcificaties in mijn schouders die een chronische ontsteking geven.  En dat gaat nu eenmaal gepaard met veel pijn. Maar de laatste dagen is het nogal warm geweest en het kan zijn dat mijn pleisters minder contact had met mijn huid wat de pijn veroorzaakte. De pleister werkt nog een tijdje maar dan slaat de pijn toe wanneer je het niet verwacht.

Woensdag had ik zoveel pijn dat ik in samenspraak met Lander en Volker op bed ben gaan liggen. Volker zei meteen geen probleem wij zorgen voor alles en ook de jongens mogen steeds binnen lopen en vragen. Lander is nog bij me op bed komen liggen en samen hebben we gekeken naar de Swedish Chef en ja we hebben gelachen met de fratsen van deze waanzinnige Muppet.

Donderdag ochtend kreeg ik een nieuwe pleister en na 8 uren begon de pleister te werken en voel ik me al een stuk beter maar pijn hebben is zo vermoeid. Het vechten tegen de pijn, het trekken van mijn spieren omdat ze meer beweging willen krijgen in bepaalde gewrichten maar door die ossificaties mee zijn vast gegroeid. Maar ik heb toch kunnen stappen met mijn kinesist.

Bij zo een onverwachtse dingen probeer ik mijn pijn te kaderen door te zoeken vanwaar het komt en dan ook een plaats te geven. Ik probeer mijn pijn naast me neer te zetten en zo te functioneren. Zo komen mijn jongens op de eerste plaats en de pijn op de allerlaatste plaats. Lander en Volker geven me de energie om zo verder te gaan en zo voelt het ook aan eerst mijn jongens, dan mezelf, vrienden en familie en die de pijn dat nemen we erbij omdat het moet.

We zijn nu 2 dagen verder en meer dan 24 uren na het plakken van de nieuwe pleister en alles is onder controle en hopelijk gebeurt dit niet zo vaak want ik wil absoluut niet terug naar 50 µg/h met de Durogesic. En langs de ene kant had ik gehoopt om snel op 25 µg/h te zitten maar ik denk dat ik nog een hele tijd op 37µg/h zal blijven hangen en tegen de winter denk ik terug aan de volgende stap 25µg/h. Het is soms zoeken naar het haalbare en soms balanceren op de grens. Hopelijk balanceer ik dan op de goeie kant en schuif ik niet te veel af naar de pijnlijke kant. Maar het zet me steeds met mijn 2 voetjes op de grond. Nu weet ik dat ik zeker nog niet toe ben aan 0 µg/h Durogesic. Maar zolang ik door het leven kan gaan met een minimum of toch liever geen pijn dan ben ik heel content.

Ook sinds vorige week is mijn rolstoel naar VIGO voor herstelling van de Wheeldrive en zit ik in Kikker (de groene rolstoel) en dat heb ik gevoeld want ik voel het verschil enorm. Er is geen ondersteuning meer ook al deed ik 90% zelf. Er is een veertje stuk en dat voorspelde weinig goeds. De rolstoel begon zijn eigen leven te leiden en de Wheeldrive heeft een eigen beveiliging die stopt op als je je handen los laat van de hoepels. Maar die veer is stuk waardoor die automatische rem wegvalt en wie geen rem heeft blijft gaan. Ik heb de muren gevoeld de kasten, … Alles wat ze in de weg stond. Op zich wel een heel grappige situatie maar heel vervelend en heel vermoeiend. Hopelijk heb ik binnenkort meer nieuws want ik ben echt wel een beetje op de sukkel. Ik kan niet alleen buiten omdat ik gewoon niet genoeg kracht heb in mijn schouders wel om binnen me voort te bewegen maar niet genoeg om buiten voort te bewegen. Het erge is de bergaf zijn ok en korte bergopjes zijn ook haalbaar. Maar de lange, felle bergopjes zijn niet haalbaar.

Ook kleine overbruggingen bv. een trapje van 7 cm is niet haalbaal maar dat is nooit haalbaar daar heb ik altijd iemand voor nodig. Daarom dat ik altijd iemand meeneem als ik wegga. Het leuke aan de Wheeldrive is die zelfstandigheid bij het op stap gaan. Het beetje hulp dat ik nodig heb neem ik er gewoon bij. En nu moet ik dit missen en dat is echt niet fijn. Ik heb het gevoel dat ik terug op een zijlijn sta.

07-07-2017 om 20:02 geschreven door Inge  

Sinds 2011 ben ik zienderogen minder televisie aan het kijken. Terwijl voor 2011 de televisie altijd opstond voor de radio. Tv kijken deed ik niet maar hij stond wel aan voor de radio en dat het liefste op      Radio 1, de winter of zomerbeelden die werden uitgezonden op de achtergrond namen we er gewoon bij. Vandaar de liefde voor het scherm van mijn jongens. Wat me slechte punten oplevert.

’s Avonds keek ik dan wel vaak televisie. Het journaal op Eén pikte ik sowieso mee samen met Buren. En dan begon het Friends, The Simpsons als het me lukte, X-Files,… Ik nam niets op want kijken deed ik er toch niet naar en dat gedoe met videocassettes. Ook keek ik graag naar duidingsprogramma’s bv. Koppen en af en toe keek ik een filmpje op tv.

Vroeger toen ik nog geen kinderen had keek ik graag naar Duitse krimiseries. Tatort, Der Alte, Ein Fall für zwei of Derrick met plezier zette ik mijn werk ervoor aan de kant. Ook keek ik graag naar Duitse doktersseries  zoals Die Schwarzwaldklinik. Het zijn series die ik meekreeg uit mijn prille jeugdjaren. Zondag namiddag als het koud en guur was buiten en we zaten in de namiddag rond een uur of 4 tv te kijken in een veel te kleine living en toen passeerde dit. Zo een zondagen herinner ik me met plezier want dat waren dagen waar mama gewonnen brood maakte, pannenkoeken en/of wafels. Ook een mooie herinnering zondagavond 19 uur Star Trek. We zaten toen allemaal in de living: ik speel-kijkend, Marc starend naar de buis, Els aan het lezen, mama was aan het prutsen met haar vingers (naaien/breien), mijn vader rookte toen een pijp, Gerda die had een lief en An keek mee.

In het ziekenhuis in 2011 werden dit andere series maar dan ook omdat ik niet kon zappen. Gelukkig stond het op Eén want dan had ik die reclame niet aan mijn lijf. Baantjer, FC De Kampioenen, Blokken, Masterchef,… Na een tijdje had ik het wel gehad met al die series maar ik kon niet anders dan kijken omdat zappen er niet in zat in mijn dagelijkse doen. En ook ik had toen nog een tikbel en ik moest met mijn wang tegen een ‘ding’ duwen waardoor de bel werd geactiveerd en de verpleging kwam. De keren dat ze nodeloos moesten langs komen was enorm omdat ik vaak een onverwachtse beweging maakte en de bel afging. Lander en Volker wisten al snel dat  je op een bepaalde knop moest drukken om het systeem uit te schakelen

 Selectief zet ik me voor de buis en is dit enorm afgebakend. Kijk ik een uurtje televisie per dag? Het zal zoiets zijn. Al is het de ene keer meer dan de andere keer. Ik kijk soms naar Border Security omdat dit gewoon ontspannend is. Het is ook grappig om te zien wat mensen meenemen in hun koffer maar ook vreemd om te zien dat mensen hun maag zien als een koffertje. Mensen doen de vreemdste dingen om goederen een land binnen te krijgen. Je vraagt je af waarom hun koffer vol appelen zit terwijl je overal ter wereld appelen kunt kopen. Bij het openen van de koffer lopen de appelen al rond en ja ze krijgen dan een dodelijke spray over zich heen dat alle ongedierte erop en errond doodvallen. Dus ook weg appels.

Maar wat ik wel steeds meepik is een programma van BNN op de Nederlandse NPO3 Radio Gaga. Eerst zijn Joris Hessels en Dominique Van Malder op CANVAS. Het is een programma waar 2 mensen met een caravan verschillende bijzondere plaatsen aandoet. Plaatsen waar mensen elkaar tegenkomen op de meest niet voor de hand liggende  momenten maar soms heel kort bij elkaar staan. Zo was er de eerste keer in UZ Pellenberg waar ik verbleef en waar ik verschillende mensen herkende. Zo was er een woonblok in Antwerpen een zorgboerderij voor gedetineerden, een school,… Maar nu hebben ze ook in Nederland zo een programma en ze hebben de identieke kopie gemaakt met dezelfde slagzinnetjes enkel zijn de plaatsen ook wel uitgebreider wat enorm verrijkend is en ze hebben 2 andere presentatoren Chris en Eva. Deze week waren ze in Groningen ORKZ een kraakpand die nu officieel word gerund door krakers en er nu ook officieel verblijven. Vroeger zaten er drugsverslaafden maar nu zijn het jonge gezinnen en heel wat creatievelingen. Er wonen zo een 250 mensen in dat gebouw.

Ook is er een revalidatiecentrum geweest, startblok een woonvoorziening voor vluchtelingen en studenten, ’t Groen Gesticht een woon groep waar iedereen bijdraagt aan de woonomgeving en aan de buurt. Zo kan je bij de buren terecht voor een fles melk of een ei maar ook voor klusjes, samen zijn,…

Radio Gaga zowel in Nederland of België is een warm programma die het goede in een persoon boven haalt. En wat ik zie met alle zorgen die mensen hebben kan ik het mijne best relativeren en denken er zijn veel ergere dingen in het leven.

02-07-2017 om 17:13 geschreven door Inge