Het kan op geen beter moment ineens was mijn internet weg en mijn kabeltelevisie. Op zich zo geen ramp maar met een lang weekend voor de deur was ik om te ploffen.
Reset van de B-Box, reset van de decorder, afzetten - opzetten ik heb wel 3 keer naar mijn provider gebeld. Steeds na lange gesprekken kwamen we eruit dat het geen oplossing gaf. Mijn schoonbroer was er en die is voor mij naar de winkel gegaan achter een nieuwe modem en een nieuwe decorder. Het internet is ok maar mijn televisie is zeker niet ok en dat zal nog tot dinsdag duren. Dat maakt dat ik een zee van tijd krijg om mijn blog bij aan te vullen. Het was een race tegen de tijd om het opgelost te krijgen maar het is ons niet gelukt. Gewoon pech met de decorder vertelde die jongen me aan de andere kant van de lijn.
Gelukkig heb ik mijn Blu-Ray als ik iets leuk wil kijken want er zijn toch wel een paar filmpjes die ik wil bekijken. Zo heb ik hier al maanden LOFT liggen nog steeds in zijn verpakking en nog steeds niet gezien.
Straks op tijd mijn bed in want ik ben toch wel moe en het feestgedruis laat ik achter me en kan ik morgen zien op de nieuwswebsite van De Redactie.
Alvast een prettig eindejaar en zeker en vast tot morgen.
Ik ben met de feestdagen echt wel bezig geweest en tot kerstochtend waren mijn jongens er en we hebben samen kerstavond gevierd met lekker eten en als afsluiter een lekker ijsje. Lander en Volker hebben een leuke verrassing gekregen. Voor Lander een boek van Ketnet Helden en Lego en Volker een boek over 25 jaar FC de kampioenen en ook een Lego. We hebben dan ook een cadeau voor het gezin gekregen 3 gezelschapsspellen. Ze waren echt blij en we hebben dan ook een paar spelletjes samen gespeeld.
Vooral Mens Erger Je Niet was een groot succes. Pinguïns on Ice is een leuk maar een moeilijk spelletje en Tangram is leuk maar daar moeten we nog een beetje aan wennen. Mijn doel is om een paar leuke ontwerpjes te zoeken en af te drukken zodat we wat meer ontwerpjes hebben om te maken. In het weekend tot zondagavond waren de jongens bij hun papa. We hebben al grote plannen tot donderdagavond want dan gaan ze terug bij hun papa. Spijtig maar het is nu zo. Op nieuwjaarsdag ben ik alleen thuis en het is denk ik wel ok even 3 dagen tot rust komen in mijn hoofd.
Ik ben nog steeds heel hard bezig voor het inzamelen van genoeg middelen om een Wheeldrive te kopen en de aktie loopt goed maar we hebben nog wel centen nodig maar we werken eraan.
Ook al wil in in het algemeen geen rolstoel het zal noodzakelijk blijven. Maar de die paar stapjes die ik kan zetten met het looprekje zijn echt wel fijn maar voor langere afstanden meer dan 20 meter heb ik toch die rolstoel nodig en de Wheeldrive zou dat net ietsje meer zelfstandigheid geven.
We zijn de dag voor Kerstmis en alles is in gereedheid gebracht voor ons kerstfeest. Kerstboom met lichtjes, cadeautjes voor de jongens en oma, een kerstkaarten worden geschreven en opgestuurd, we gaan lekkere gourmet eten en ijstaart.
De cadeautjes zijn vooral dingen voor het gezin. Een boek, gezelschapsspellen en iets van Lego. We vieren op tijd ons feestje want de verpleging staat hier tussen 20.45 uur en 21.30 uur. Tja het is altijd vroeg uit de veren ook morgen. Morgen gaan de jongens tot zondag bij hun papa en hopelijk vieren ze daar een leuke kerst. Dit jaar heb ik het vooral een beetje moeilijk en mis ik enorm mijn partner. Gewoon iemand om samen te zijn. Iemand om samen plannen te smeden, iemand om samen op pad te gaan voor een leuk geschenkje. Gewoon samen zijn zoals toen met ons vieren. Ik kan er over blijven zagen maar ik ben blij dat ik toen die stap heb gezet maar toch komen er zo een momenten naar boven.
Ik zou aan mijn linker pols het carpal tunnel syndroom hebben maar ik heb die symptomen wel aan mijn rechterhand maar daar heb ik de symptomen. Carpaletunnelsyndroom (CTS) is een aandoening in de pols waarbij de middelste zenuw bekneld is. De nervus medianus loopt vanuit de onderarm via een opening in de handwortelbeentjes naar de handpalm. Deze opening wordt de carpale tunnel genoemd. Het carpaletunnelsyndroom treedt op wanneer het weefsel in en rondom de carpale tunnel gezwollen is. De klachten zijn vaak uiteenlopend van aard. Met elektromyografie (EMG) van de betrokken spieren kan uitsluitsel worden gekregen of er al dan niet sprake is van carpaletunnelsyndroom. Als zeker is dat de zenuw bekneld is kan met operatief ingrijpen de druk op de zenuw weggenomen worden. CTS is een van de meest voorkomende neurologische aandoeningen in de bevolking en komt bij vrouwen (nog) vaker voor dan bij mannen.
Verminderd gevoel in de duim, wijsvinger, middelvinger en een gedeelte van de ringvinger Het te pas en te onpas dat mijn handen een slapend gevoel krijgen ook al ben ik aan het lezen en heb ik mijn boek vast, als ik aan de pc bezig ben met de muis, Onhandigheid en gevoel van krachtverlies in de hand Overdag en gedurende de nacht kunnen tintelingen en pijn ontstaan De pijn kan zich verspreiden over de volledige arm Dit zijn mijn meest voorkomende klachten en ik probeer nu met een brace om de klachten te verlichten en om mijn pols een betere positie te geven. Een andere oplossing is een operatie maar dat zie ik niet zitten want dan zit ik weer weken vast qua mobiliteit. t Ja ik heb mijn handen nodig om vooruit te gaan.
Maar eerst gaan we Kerst vieren en ik wil iedereen een super Kerst te wensen. Probeer te vieren op je eigen tempo en op je eigen manier en vooral geniet ervan.
Bekomen Het heeft een tijdje geduurd maar ik moest toch wel bekomen van mijn 4 weken revalidatie in Pellenberg. Ik ben verder op mijn elan veder gegaan wat de bedoeling was.
Mn armen- schouder blijven oefenen, stappen maar nu met orthese (voetheffer), transfer op een elegante manier, mijn handen, evenwicht en zithouding. Het zijn heel wat punten die ik moet doen en volhouden al doet mijn schouder terug pijn na toch een infiltratie. Het is een bepaalde beweging die ik doe die de pijn doet ontstaan. Maandag zal Sabien er eens naar kijken.
Al probeer ik er op voorhand het allemaal wat aan te pakken. Ik heb een Theracane zo kan ik de zogezegde triggerpoints zelf behandelen. De triggerpoints bezorgen me pijn in de schouden, nek, kuit en onderrug. Eerst zoek ik met mijn Theracane er een herkenbare pijn is en op die plek is er een verharde streng spieren die niet doet wat ze moet doen. Het voelt aan als een verdikking door de druk en de herkenbare pijn. Door er druk op uit te oefenen ben je gericht op het inactiveren van de spier waardoor die zijn oorspronkelijke positie terug inneemt.
We hebben al verschillende technieken toegepast: triggerpoint compressie d.m.v. aanhoudende druk op het triggerpoint Cirkelvormige knedingen met toenemende druk Warmte applicatie (dit leidt tot ontspanning in de spier) Houdingsadviezen en eventuele oefeningen triggerpoint dry needling
Dit laatste hebben ze enkel op de linkerschouder toegepast, omdat ik een stuk van mijn long kwijt ben durft Sabien niet zo goed te needlen omwille van de beschadiging aan mijn long. Maar met de theracane kan ik enkel blijven proberen al is het elke dag de rest van mijn leven. Als het maar verlichting brengt.
Ik wacht nu op een afspraak bij dokter Hilde mijn revalidatie arts om te horen wat het resultaat is van botscan. Ik zou heel graag eens resultaten hebben van alle onderzoeken. Want nu heb ik zoiets van STOPT DIT NU NOOIT?
Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, coma, ossificaties bekken en knieën, blind aan 1 oog, doof aan 1 oor, shunt, krachtvermindering in de armen, rolstoelgebonden, Voetheffer, sonderen, Carpal tunnelsyndroom, NAH, ik kan blijven doorgaan want mijn medisch dossier in Gasthuisberg is ellelang. Volgens mij heb je heel veel terabytes nodig om alles op te slaan.
Het zijn heel wat dingen die ik een plek heb moeten geven en ieder ding heeft zijn plekje en ook al wil ik ze in een verborgen hoekje zetten in de kelder dat lukt me niet want elke keer loop ik ergens tegen mijn grens. Ik kan ergens niet aan, ik kan me niet vooroverbuigen, ik kan me niet genoeg bukken om iets op te rapen, de pijn die ineens extreem aanwezig is. Het is altijd iets war ik rekening mee moet houden en soms wil ik gewoon eens Inge van bijna 5 jaar geleden zijn.
4 weken heb ik geoefend en heel intens met mezelf bezig geweest om mijn grenzen te verleggen. Ik kreeg uitdagingen van mijn therapeuten voor mijn handen, romp, schouders en benen te oefenen en het lukte me om een balans te vinden. Ik nam genoeg rust en op de momenten dat ik moest presteren deed ik het ook.
Het was enorm zwaar en gelukkig heb ik nu 4.5 dagen voor mezelf al is dat ook met een korreltje zout te nemen. Maandag begin ik al met 2.5 uren revalidatie in Pellenberg al kan dit ook minder zijn. Maar zeker 1.5 uur. Hierna ga ik 3 weken pauze nemen denk ik maar ik ben nog niet zeker ik zal dit in de loop van de week beslissen.
De afgelopen 4 weken heb ik bijna geen tijd gehad of tijd gemaakt om te schrijven en dit weekend had ik ook mijn jongens en ik heb veel gespeeld met hen. Plop dobbelspel, Uno het was weer reuze. Lander, Volker en ik hebben ook onze kerstboom opgesmukt en morgen komt Marleen een goede vriendin onze boom afwerken want hij is versierd volgens Lander, Volker en Inge. Maar we hebben wel ons plezierke gehad.
Volker is naar de Chiro geweest en hij heeft meer dan genoten. Nog 1 week school en dan gaan we voor de kerstvakantie en dan staat er heel wat op het programma om te doen.
Deze week probeer ik meer te schrijven over mijn 4 weken revalidatie. Tot in de week.
Vandaag is de dag dat mijn lichaam een beetje stierf 4 jaar geleden. Op 8 december 2011 had ik ronde tafel en ik zat daar met kinesist, dokter, verpleging, ergo,... Iedereen was er die instond om mijn gezondheid in goede banen te leiden. Er werd gesproken over hoe goed ik mijn best deed en dat ze nog geen ontslagdatum konden geven wat opzich wel een goed teken was, want dat is een teken dat ik nog veel progressie had.
morgen schrijf ik nog een beetje maar ik vlieg nu in mijn bed en ik wil nog wel wat meer schrijven.
Er is weer een week voorbij en het is Sinterklaasweekend voor de jongens.
Zouden de jongens krijgen wat ze gevraagd hebben? Ik denk het wel.
Alles is in gereedheid gebracht. Fruit, koekje, chocolade, speelgoed het staat klaar om te geven want ze verdienen dit echt wel mijn 2 stoere jongens. Dit jaar krijgen ze niet een cadeau voor zichzelf maar een cadeau voor hun 2, ze zullen moeten delen. Ik had dit voorgesteld en het was ok omdat ze ook het voordeel zagen. Ik hou jullie op de hoogte hoe het is geweest.
Er is weer een reva week voorbij en ik moet nog 1 week gaan en amai het was fysiek enorm zwaar maar ik ben er wel geraakt. Krachtoefeningen voor mijn armen en schouders, balans, stappen, mobilisatie en ik geraak nu al verder dan gedacht.
Het is nu een kwestie van onderhouden en het volhouden maar zowel gisteren als vandaag heb ik gestoeft met wat ik al bereikt heb. Stappen aan een de rand van het bed zonder looprekje en 1 hand die het bed vast heeft. 2 keer stond de verpleging met een mond vol tanden.
Een voetheffer zou wel een voordeel kunnen bieden.
Nu is het kindjesweekend en hopelijk heb ik het maandag niet zo druk en kan ik even bijslapen.
Deze week lag ik op bed en ik keek naar mijn voeten en die lagen doodstil in bed mijn enkel bewoog niet, mijn tenen bewogen niet. Ik vond het niet zo een leuk beeld. Ik stond even stil bij wat me is overkomen.
Ook de verpleging herinnerd me nog van tijdens mijn 1ste verblijf in Pellenberg. Ik was 1 hoopje ellende en ze zijn super blij en enorm trots van hoever ik ben geraakt.ze herinneren me als een lieve zachte vrouw die helemaal een
puinhoop was omdat ik enorm veel pijn had en heel veel moest overgeven.
Ik was mezelf niet meer. Vanessa de kinesist die vertelde me over de transfers en dat ik ondersteund werd door kussens omdat ik anders omviel en de pijn die ik had.
Maar nu ben ik een heel zelfstandige vrouw die haar leven op orde heeft ondanks de medische zorgen die ik nodig heb. Dat zei Karla ook de psy van de afdeling. Ik moest op gesprek gaan en ik vroeg me af waarom. Maar ze zei me dat alles wel ok was. Het enigste wat ze miste was een nieuwe man in mijn leven. Ik moest een goed lachen en zei haar dat ik daar nog niet mee bezig ben.
Ik vertelde dan ook van vorige woensdag toen er weer eens werd gesproken over een elektrische rolstoel en de orthopedische schoen dat ik boos ben geworden omdat ik dat niet wou.
Ik miste de geborgenheid van Johan en op zo een momenten mis ik mijn maatje. Op zo een momenten merk ik dat nog niet alles is vergeten.
De laatste dagen heb ik reuze sprongen gemaakt. Ik heb samen met Peter, Sabien en Vanessa toch wel heel hard gewerkt. Eerst stappen aan de de balk in de gang links de balk rechts ondersteuning van een looprekje en opgebouwd naar 2 handen aan de bar om dan te eindigen met 1 hand op de bar en 1 hand in mijn broekzak.
Gisteren dinsdag 1 december heb ik samen met Sabien en Vanessa gestapt tussen 2 personen. Stilletjes begin ik te dromen van meer en hoop ik dat ik beter kan stappen en wie weet alleen zonder hulp. Het enige grote probleem is me echt oprichten en mijn evenwicht behouden.
Door de ossificaties zit ik een beetje in de problemen. Ik heb de scans gezien en het is echt een groot stuk dat aangetast is in mijn bekken en knieën.
Het was geen leuk gevoel dat ik even met mijn 2 voetjes terug op de grond werd gezet.
Zelfstandig stappen op mijn 2 voetjes nooit.
- Ik zal steeds een vorm van ondersteuning nodig hebben. hetzij van een rollator hetzij van een 2de persoon.
- Ik zal me nooit 100% oprichten want door de ossificaties.
- Moest er iets gebeuren dan heb ik niet genoeg kracht om me te herpakken en mijn reflexen zijn veel te traag.
- Bij teveel hobbels maakt dat Inge niet in evenwicht zal blijven en dat er een groot gevaar is voor te vallen.
- Omdat ik mijn knieën of romp niet genoeg kan plooien en naar voor brengen is het moeilijk om recht te komen vanuit de rolstoe.
Ik zal steeds de rolstoel nodig hebben maar dromen kan toch geen kwaad. Maar ik heb het gevoel gekregen om vleugeltjes te hebben en te mogen geloven dat je steeds mag dromen en je doelen kan nastreven. Mijn gevoel van het nastreven naar zelfstandigheid is enorm maar kunnen staan en eventueel aan mijn fornuis te staan en echt iets klaar te maken.
