Sinds mijn hersenstaminfarct mag ik niet meer met de auto rijden. Ik zou testen kunnen doen maar ik heb geen behoefte meer om met de wagen te rijden. Die testen bestaan uit een rijvaardigheidstest met de beperking die ik heb opgelopen. Ik zou een aangepaste wagen moeten hebben maar de grootse reden dat ik het niet doe is mijn zicht en mijn inschattingsvermogen. Het ene heeft natuurlijk met het andere te maken.

Ik zou mijn omgeving niet kunnen vatten met 1 oog. De weg, de andere auto’s, fietsers, voetgangers en borden dat is veel te veel en ik kan maar 1 ding in het oog houden waardoor ik een gevaar op de baan zou zijn. Dus heb ik het zo gelaten en laat ik de eer voor iemand anders.

Daarom doe ik beroep op een soort taxidienst voor personen met een fysieke beperking. De busjes zijn aangepast en je gaat via een lift het busje in. Je wordt vastgemaakt en krijgt een gordel om. Je betaald per kilometer de kortste weg maar neemt de chauffeur de snelste weg met meer kilometers betaal alsnog de kortste weg.

Je neemt contact op en je geeft de data en de uren van vertrek en terugkomt door en dan bekijken ze hoe ze je kunnen plannen en 9 op de 10 keren krijg je wat je gevraagd hebt. Bij de aanvraag vragen ze automatisch manuele rolstoel en gaat er een begeleider. Een persoon met een beperking heeft recht op 1 gratis begeleider maar meestal ga ik alleen op weg. Als ik een onderzoek heb dan heb ik graag dat iemand meegaat al is het maar om wat afleiding te hebben en steun.

Ik ben blij dat dat ik beroep kan doen op zo een dienst. Ik ben mijn omgeving niet tot last en zo kan ik mijn ben zelfstandig behouden.

14-02-2020 om 09:46 geschreven door Inge  

Donderdag ben ik op bezoek geweest bij Pieter. Pieter 36 jaar en is opgenomen in het revalidatiecentrum Pellenberg. Pieter ken ik via de conditietraining en het is echt een top kerel. Pieter heeft een aneurysma in zijn hersenen waar ze niets kunnen aandoen. Hij is nu opgenomen na een hersenbloeding en heeft een halfzijdige verlamming. Elke keer ik in Pellenberg kom is het een confrontatie met een periode uit mijn leven. Een periode die een grote impact had op mijn ik zijn. Ik kijk er niet negatief op terug maar het is toch altijd effe slikken als ik daar ben. Pieter ligt op dezelfde afdeling waar ik lag in 2011-2012. We zijn samen iets gaan drinken in het cafetaria. Met een met een beetje hulp zijn we er geraakt want ik had een blikje bij me en Pieter een tas koffie. Een tas koffie gaat niet samen met een rolstoel en iemand die ondersteuning nodig heeft om te stappen door middel van een wandelstok. Heel veel mensen die ik ken die een hersenbloeding hebben gehad stappen met een zo een sportieve moderne Nordic Walkingstok. De mensen kunnen stappen maar hebben vaak een referentiepunt nodig om hun evenwicht te kunnen bewaren.

Ik heb dit ook. Ik kan korte stukjes met 1 kruk stappen maar dan glijd mijn andere hand met de achterkant tegen de muur en zo kan ik 3 keer 3meter overbruggen. Maar ik heb zeker 1 echte kruk nodig om mijn voet echt te kunnen heffen. Omdat mijn rechter voet en been grotendeels verlamd is gebleven kan ik mijn been en voet niet opheffen. Ik moet dan op de tip van mijn linker voet gaan staan en dan sleep ik mijn rechter voet en been naar voren. De ossificaties doen er dan ook geen goed aan waar door ik mijn knieën bijna niet kan plooien.

Ook al zien Pieter en ik elkaar bijna wekelijks het was toch eens een andere babbel. Over de kinderen mijn jongens en zijn zoon. De leuke momenten en de dingen die Pieter doet om toch maar de tijd in Pellenberg zo nuttig mogelijk te maken. Buiten zijn therapieën komt hij nog steeds naar de conditietraining op dinsdag op donderdag gaat hij zwemmen en weekends is hij fijn thuis bij zijn gezin waar hij even zijn batterijen kan opladen voor de volgende 5 dagen. Op het einde ging ik ook naar de conditietraining maar ik sloot me enorm op. Ik at in de eetzaal omdat het moest maar ik ging nooit vrijwillig in de dagzaal zitten ook al zei ik iedereen wel ‘goede dag’. Ik kwam enkele verpleegkundigen tegen die ik nog had gehad en het was alsof ik er nog lag. Maar ik was toch blij dat ik terug naar huis kon. Ik heb wel gelachen want de patiënten werden getrakteerd op pannenkoeken omdat het Lichtmis is geweest. Toen ik er lag kregen we dit niet maar nu zijn er frietjes, mosselen,… Wij hadden een BBQ wat ook wel lekker is.

Simone was er ook de vrijwilligster die daar al jaren is. Elke donderdag namiddag komt ze helpen en komt ze om een praatje te maken met de patiënten ook gaat ze even buiten met de mensen of gaat ze even een koffie drinken met de patiënten. Ik vond het altijd fijn als ze er was. Zeker in het begin als ik er was ik lag toen nog in bed en ze hielp me met mijn boterhammen. Ze smeerde ze en ik kon toen zelf mijn boterham niet naar mijn mond brengen en dat deed zij dan. Ze was op dat moment mijn handen en armen. We babbelden over de kinderen haar kleinkinderen, de gemeente waar zowel zij als ik woonden, en zoveel meer. Na zoveel jaren hebben we nog steeds contact en ze komt regelmatig op bezoek en we mailen elkaar op regelmatige basis.

Rond 16.30 uur was ik thuis en heb dan even geslapen tot 18.00 uur ik was er kapot van. Het heeft een diepe indruk op me gelaten en toen bedacht ik dat wat ik heb meegemaakt niet helemaal heb afgesloten en wou ik dat alles terug als ervoor werd. Er was zoveel gebeurt in 2011-2012 het ziek worden en zijn met de coma, het locked in zijn, mijn revalidatie, de blijvende invaliditeit het is allemaal zoveel en dan denk ik goed dat ik dat toen had want anders was ik nooit zover gekomen. Nu het is wat het is maar soms word je met je neus op de feiten gedrukt en dan moet alles terug een plekje krijgen.

09-02-2020 om 10:40 geschreven door Inge  

Deze week heb ik nogmaals gemerkt hoe belangrijk het is om voor elkaar te zorgen. Sinds 2011 kreeg ik een drastische levensles. Ik werd verplicht hulp in huis te nemen om mee alles te beredderen in huis. Van simpelweg het stof opnemen boven op een kast waar ik niet bij kan, samen boodschappen doen omdat ik niet alles kan nemen en dragen, samen eten maken omdat ik verschillende potten niet kan in het oog houden. Zelfs de medische zorgen worden in de handen van een verpleegkundige gelegd die me dan ook helpt met mijn verzorging s’morgens en s’avonds. Ook heb ik nood aan mantelzorgers mensen die de kleine taakjes of zorgen op zich nemen. bv. mama die soms een kleine boodschap doet voor mij of op zondag eten komt maken. Soms komt ze even langs voor een babbeltje en zo zijn er verschillende zoals Thei, Lieve, Simone, enz. Het is zo zalig om te weten er word voor mij gezorgd. Elke week krijg ik ook hulp van Sarah en Sabrina mijn gezinshulpen en ze geweldig. Ze doen de dingen die ik echt niet meer kan of iets niet graag doe. Zo strijkt Sarah elke woensdag, ze doet boodschappen in de Delhaize en maakt ze eten voor de jongens en mij, 1 of 2 keer per week ga ik met Sabrina mee naar de winkel hier in de buurt en Sabrina maakt ook vaak soep. Maar het belangrijkste is dat ze er zijn. We babbelen maar vooral ze brengen me in beweging omdat ik ze help in hun taken. Groenten snijden, opruimen maar vooral samen zijn we babbelen en lachen enorm veel. Ook om de 14 dagen heb ik een poetsman Christophe en het is een top kerel. Hij doet zijn werk maar hij is ook aanwezig als persoon. En de laatste 3 personen hebben ook het meeste contact met mijn 2 jongens en dragen ze dan ook in hun hart. Maandag was Lander thuis omdat hij geen school had. Simon zijn vriend is komen spelen en ondertussen liep Christophe hier rond. Af en toe kruisen hun wegen en ik merk dat zowel Sabrina, Sarah en Christophe mijn kinderen in hun hart hebben gesloten en dat is prachtig om te zien.

04-02-2020 om 00:00 geschreven door Inge