Donderdag was het de laatste keer dit schooljaar dat ik ging praten voor een groep verpleegkundigen in spe. Ik heb verteld wat ik voor heb gehad, maar ik heb het vooral gehad wat het deed voor mij om te moeten geholpen worden bij toch wel intieme zaken.

Opzich heb ik het voordeel gehad dat ik al in het verleden contact had met thuisverpleegkundigen en vele onderzoeken in het ziekenhuis toen ik in een vruchtbaarheidsbehandeling zat. Vele vaginale ego’s, dagelijks een spuit, de pick-up en de terugplaatsing van het embryo. Dat was mijn eerste farse behandelingsfase. Ik heb geleerd me niet te schamen en besefte ik maar al te goed dat wat er aan de hand is er gewoon is. En nu heb ik al 8 jaar ervaring voor iets helemaal anders maar maar zeker niet minder erg. Het is gewoon anders.

Het is nu weekend en mijn jongens zijn er. Ik ben samen naar de winkel geweest omdat oma morgen jarig is en hij wilt een we gaan een hele maaltijd klaarmaken. Fastfood op een ‘gezonde wijze’. We hebben goed gelachen Volker en ik en we ging kris kras door de de winkel met onze boodschappenlijst en het was de dag waarin ik me constant vergiste. Volker die me meteen verbeterde maar ik kon maar niet aannemen tot het me door iemand anders werd gezegd.

Oma is jarig en wordt 73 jaar en ik was ervan overtuigd dat het 74 was. We kregen geen wifi op de GSM, tablet, laptop en Volker zegt het lichtje brandt niet op de modem. Ik zei het heeft er niets mee te maken maar we doen een reset van de modem,… De router trekken we uit en steken hem terug in geen conextie maar dan bel ik mijn broer en hij zegt bel naar Proximus. Ik bel volker en ik kijken na en poef het magische woord u heeft netwerk is ok. Ik heb het een hele middag te horen gekregen. Wat super grappig was.

Lander maar vooral Volker krijkt graag eens naar een film en vroeg of het een goed idee was om Netflix te nemen. Ik zei direct neen omdat ik dit zelf overbodig vind. Er is al een groot aanbod van tv-programm’s op de tv en ze moeten ook niet contant voor een scherm hangen. De nacht van vrijdag op zaterdag ben ik beginnen nadenken en ik heb toen met de mevrouw van Proximus gebabbeld en dan ben ik op de pagina van Netflix gegaan en dat geactiveerd. Die dag hebben Lander,Volker en ik een filmpje gekeken. Lander naar een film van Transformers en ik een flim met Hugh Grant ‘Did You Hear About the Morgans?’ een typische Inge film. Een film met Hugh Grant dan kan er niets mislopen bij Inge. Nothinh Hill, Four Weddings and a Funeral, daarvoor blijft Inge voor de televisie zitten. Lander en Volker winden het geweldig en dan is het aan mij op daar een evenwicht in te vinden maar als er misbruik wordt gemaakt dan is het evensnel weg als dat het gekomen is. Maar vandaag zondag valt al reuze goed mee. Volker heeft er nog niet naar gevraag en heeft het verjaardagsmenu voor oma gemaakt.

Dat was mijn weekend en volgende week is het de laatste week en dan is het vakantie voor Lander en Volker voor ze in een rechte lijn gaan voor ze terug een jaartje hoger gaan.

31-03-2019 om 16:22 geschreven door Inge  

Donderdag 14 was ik op school en vertelde ik mijn verhaal aan de leerlingen van het 3^de en laatste jaar verpleegkunde. Ze hadden al vele vragen op voorhand doorgegeven en ik kon ze niet allemaal beantwoorden. Ik ga de vragen niet 1 na 1 oplossen maar aan de hand van de vragen … maak ik een aansluitend verhaal dat vele vragen zal beantwoorden.

Waar heb ik nog nood aan als zorgvrager? Waar moeten je als zorgverlener aan denken tijdens de verzorging? Hebben mijn kerels begeleiding gekregen tijdens mijn herstelproces?...

Als hulpvrager heb ik zeker noden en dat zijn niet alleen de praktische dingen zoals wassen, in bad gaan, boodschappen, onderhoud… deze dingen staan gewoon steeds op de agenda maar er zijn zeker extra’s die gedaan worden. Bv. af en toe vraag ik raad i.v.m. verzorging als ik iets voor heb, het zelf leren zetten van spuitjes of als ik andere zorgen heb bv. stomweg een wonde, loemp verbrand of als 1 van de jongens gevallen is en de wonde ziet er vies uit... Dan vraag ik wel eens advies. Ook vind ik het fijn om even te babbelen of van alles (over mijn jongens, televisie, gekke gevoelige bokkensprongetjes,…) Ook geven ze me een boodschappenlijst door van wat ik moet hebben handschoenen, spoelspuiten,… Dingen die ze nodig hebben bij de verzorging. Medicatie bekijk ik zelf maar soms schuiven ze me door wat ik moet bestellen bij de apotheker voor de stoma. Maar ook voor de verzorgenden of poetshulp. Ze kunnen eens iets extra’s opnemen zoals bij mooi weer= vensters poetsen?

Maar wat ik zelf belangrijk vind dat laat me de dingen nog doen die ik zelf kan. Bv. mezelf wassen van wat ik nog zelf kan. Ik kan mijn gezicht, armen en buik perfect zelf wassen en heb hier geen hulp nodig. Maar ze moeten wel nog even onder mijn oksels afdrogen want dat lukt me niet zo goed. Als de gezinshulp komt dan gaan we naar de winkel en op zich vind ik dit wel fijn. Er worden veel lekkere dingen gekocht maar het is aan mij om het gezonde eruit te pikken. Ik maak een boodschappenlijst en dan gaan we samen naar de winkel. Fruit, een koekje, kaas, beleg,  groenten en vers vlees brengt oma mee, water, broodjes,… Ik kijk rond en neem de dingen die ik kan nemen en soms is dit met wat gevloek maar als het me lukt TOP. Zo kan ik steeds mijn grenzen verleggen door dingen te proberen en door te proberen geraak ik verder, maar als het echt niet gaat dan vraag ik wel hulp. Maar dan weet ik ook voor mezelf Inge je hebt het geprobeerd. Ik kan ook zeggen gewoon doe maar je mag dit oprapen of je kan dat doen maar daar word ik gewoon lui van en dat is zeker niet de bedoeling.

Tijdens mijn revalidatieproces heb mijn jongens de tijd gekregen om zich aan te passen en ze werden ook betrokken bij mijn revalidatie. Zo gingen ze soms mee naar Pellenberg als ik naar de kinesist moest en konden ze op van alles klimmen en klauteren terwijl ik mijn ding deed. Mijn ambulante thuisbegeleider heeft soms een babbeltje met de jongens en terwijl ik in Pellenberg lag en 1 van de jongens had zich pijn gedaan bij het vallen dan keek de verpleging even en verzorgden ze het even.

Volker vroeg ooit eens mama ik zou graag eens blijven slapen. De verpleging kwam binnen en ik heb dit dan ook gevraagd en Christophe zei ‘dit kunnen we wel even regelen’. Volker zei toen kei verlegen ‘mama dat vraag je nu toch niet’. Maar als Volker dit echt wou dan konden we dit zeker regelen.

Het belangrijke is dat mijn jongens altijd welkom waren en als ze vragen hadden werden die zeker beantwoord. Toen ik op revalidatie lag heb ik nu het gevoel dat heel veel gehuild heb en dat ik vooral mijn jongens rond mij wou hebben. Eens ik thuis was begon het pas echt en ook al was ik al 10 stappen vooruit gegaan ik werd direct 100 stappen achteruit gekatapulteerd. Ik werd totaal ontredderd in een huis gezet dat ik kende bij mensen dat ik kende en graag zag maar het was zo een vreemde plaats en ik kon niet meer terug waar het veilig was. Nu ben ik 8 jaar verder en ik ben blij dat het allemaal achter de rug is en mijn thuis is mijn thuis met mijn 2 jongens. Al ben ik niet trots op mezelf van hoe en wie ik was in de eerste 24 maanden van ziek zijn.

Ik sta vooral anders in het leven. Ik ben vooral met gevoelens bezig en het welbevinden van iedereen in mijn omgeving maar ook van mezelf. Ben ik vrienden verloren ja maar ik heb ook heel wat vrienden gewonnen en ik ben er zeker van dat het vrienden voor het leven zijn. Mensen die ik kende van school en die ik dag zei als ik ze tegen kwam – maar meer ook niet. Die het gehoord hadden dat ik in het ziekenhuis lag en zijn beginnen komen en blijven komen. Al moet ik zeggen dat ik als persoon ‘harder’ ben geworden. Zo kan ik snel iemand gewoon zeggen sorry voor u doe ik echt geen moeite. En anderzijds als mensen geen euforke kunnen doen dan zeg ik ook wel ‘hang er maar aan’. Ach ja, ik heb vrienden en hele goede vrienden en van sommigen had ik het zeker niet verwacht.

Het belangrijkste is dat ik mijn leven terug in eigen handen heb genomen en gevochten heb voor wie ik nu ben.

26-03-2019 om 10:31 geschreven door Inge  

8 jaar geleden: je wordt wakker en er komen enorm veel indrukken binnen. De woorden beperking, handicap komen binnen als een mokerslag. Wat nu? Ik krijg veel tijd om na te denken want ik ben veel alleen in het ziekenhuis. Bezoek komt en gaat maar Inge blijft liggen. Inge kan niet bewegen en in het begin kon ik ook niet praten. De frustratie loopt op omdat ik niet weet wat er aan het gebeuren is. Daar lig ik dan helemaal alleen na te denken over wie ben ik nu en wat is er aan de hand. Ik voel me vooral alleen en de nachten duren lang. Ik slaap weinig en maak me veel zorgen. Ik krijg medicatie om te kunnen slapen en dat helpt om in te slapen maar doorslapen kan ik niet. Mijn jongens komen dagelijks op bezoek en daar geniet ik van en trek me eraan op. Ik mis mijn kerels maar ook mijn werk, sociale contacten. Ik mag tv kijken maar kijken doe ik in het ijle. Ik kan niet zappen ook al heb ik een afstandsbediening in mijn handen. Ik krijg te horen dat ik naar Pellenberg moet om te revalideren. Ze zeiden een opname van 1 jaar in het ziekenhuis. Dit werden 16 maanden. 16 maanden van incasseren, relativeren en denken het is wat het is.

Maar wat doet het met een mens om te horen en vooral te voelen dat ik niet alles meer kan. Helemaal in het begin ik had net mijn stem terug en kon 1 vinger bewegen en ik kon zappen zei An mijn zus ‘zie eens Inge wat je allemaal al kan!”. Ik antwoorde heel sec ‘An, ik kon alles’ en zucht heel diep en gelaten, ik zal het nooit vergeten.

Ik ontdekte wat ik allemaal kwijt was en op een moment kon het me niet meer schelen en had ik het gevoel alles op een hoop te gooien. De pijn, mijn oog, oor, NAH, de verlammingen,… het was allemaal zoveel en ik ik moest het maar slikken en vaak hoorde ik leg je er bij neer en je moet het  gewoon aanvaarden. Gelukkig zeg ik ‘waar een wil is is Inge’ en moet ik me ook sussen met het feit ‘dat het is wat het is’.

Maar het blijft moeilijk me een benaming te geven. Een handicap, gehandicapt wil ik echt niet en heeft een ongelooflijke negatieve bijklank. Persoon met een functiebeperking klinkt zo melig maar noodgedwongen ben ik toch een persoon met een beperking maar liefst ben ik gewoon Inge. Inge mama, zus, nichtje van…, vriendin en gewoon kennis. En ja de rolstoel is er maar ik kan ook stappen met krukken wat ooit begon met stappen met een looprekje tussen bed en tafel en dan terug 2 meter, 4 meter, 10 meter en nu een 20 tal meter over ongeveer 10 minuten. Het is niet snel maar ik doe het wel en ooit is er gezegd geweest aanvaard de situatie maar Inge. Maar ik ben blijven dromen blijven vechten EN VECHTEN ZAL IK BLIJVEN DOEN.

20-03-2019 om 00:00 geschreven door Inge  

Het weer eens een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op de blog maar het is razend druk op dit moment waardoor ik niet steeds de tijd vind om te schrijven. Vele ideeën spoken door mijn hoofd maar het uitvoeren hinkt wat achterop.

Vorig week ben ik terug gaan spreken voor een klas laatstejaars verpleegkunde. Een bende gemotiveerde jongens en meisjes had ik voor me en er zijn nog enkele vragen die ik moet oplossen maar daar ga ik deze week werk van maken om ze in de blog te verwerken. Ik was zenuwachtig maar niet zo erg als de vorige keer. Ik was mijn verhaal thuis vergeten waardoor ik me tijdens het vertellen vooral op de vragen verder ging. Maar mijn verhaal is toch de belangrijkste bron om op verder te gaan. Maar het was goed en er zaten toch wel enkele gevoelige vragen bij. Over zorgplanning naar later toe enz. het was een leuke ochtend en over 2 weken ben ik er weer op school. Ik zal dit elke module moeten 2à3 keer moeten doen dus kan ik me nu al voorbereiden. Wat het leuk maakt is dat de leerlingen op het einde naar me toe kwamen en me bedankten voor mijn getuigenis.

Het is allemaal niets die getuigenis maar soms kom ik mezelf enorm hard tegen. Zo ben ik nu een boek aan het lezen van die man die meegedaan heeft aan Taboe. Ken de man die in een rolstoel belande na een foute sprong heeft een boek geschreven over zijn ervaring maar vooral hoe het was voor vrienden en familie. Toen ik dat las zag ik alles voor mij uit flitsen van hoe het is geweest bij mij. Liggend op intensieve waar ik niets vanaf weet, de Mid-Care en dan naar een gewone kamer revalidatie in het revalidatiecentrum. Het leren mijn vingers en armen bewegen, opzitten, ‘staan’, rijken, transfer,… Ken is veel zwaarder geraakt is echt *pech gehad. Hij en zijn familie en vrienden kunnen het allemaal heel mooi verwoorden en ook al voel je dat ze een heel proces hebben doorstaan goede en kwade hij heeft niet opgegeven. Hij zit zoveel verder in zijn verwerkingsproces en geeft het gevoel de situatie te aanvaarden. Aanvaarden heb ik belange nog niet gedaan maar ik heb me wel berust in mijn situatie. Ik zeg het is wat het is en ik maak er het beste van ik denk positief, ik leef positief maar ik kan maar niet vergeten en lijmen wat er met me gebeurt is. De situatie is zo anders maar zowel hij als ik hebben er een beperking aanvoer gehouden. Ik heb het geluk mijn handen, armen en deels de functie van mijn benen nog heb. Maar spasticiteit en zenuwpijn ken ik wel en het is verdomd vervelend. De zenuwpijn is iets dat bijna niet onder controle te krijgen is en wat ik ervan weet dat is dat zenuwpijn heel moeilijk te bestrijden is en dat het plots ook kan verdwijnen. Ik hoop dat dit snel gebeurt.

De spasticiteit dat is er en ik neem al spierontspanners maar toch heb ik soms een trek in mijn arm als ik bv. eten opschep, als ik stap begint mijn been af en toe heel fel te trillen enz. Het is altijd wel iets met mijn lijf en er is altijd de angst voor een infectie longinfectie, blaasontsteking of zelfs nog maar een virale infectie. Het kan het begin zijn van zoveel erger.

Maar ik ga me deze week wat meer inspannen en wat meer schrijven. Al is het gewoon al op papier dat ik dan gewoon nog moet uitwerken op de computer. Maar morgenavond en overmorgen zijn mijn jongens er want het is nationale staking.

18-03-2019 om 19:01 geschreven door Inge  

Ik heb een slechte nacht achter de rug vele keren wakker geworden, vele keren dat ik op mijn rug lig met mijn ogen open. De minuten tikken op een vertraagd tempo vooruit en net als ik het gevoel heb dat ik heel goed slaap staat de verpleging aan mijn bed. OPSTAAN en ik zucht eens diep maar het is onverbiddelijk ik moest opstaan.

Een hele dag ben ik een beetje krikkel en denk ik mag straks in mijn bed en ik hoop dat het niet te laat word. 1 ding is zeker komende nacht slaap ik als een baksteen. Want dat is het voordeel één nacht niet goed slapen is de volgende nacht slapen als een baksteen. Ik heb een tof vooruitzicht.

Vandaag is er een dame geweest voor het opstarten van een proefproject dat van start gaat na de paasvakantie. Het is een service die me help bij het alleen wonen. Het is een hulpmiddel via een APP dat alles opvolgt wat ik ingeef of anderen ingeven. Bv. medicatie: ik of iemand geef in welke medicatie ik moet nemen. De APP verwittigd me wanneer ik mijn medicatie moet nemen en als ik het wil delen omdat ik vergeetachtig zou zijn dan kan mijn mantelzorger ook een herinnering krijgen als ik niet op tijd op ok aan vink, zo kan ik ook via mijn contactpersonen dingen invoeren bv. ik heb een brood nodig dan kan ik dit ingeven en zo kan iemand uit mijn contacten zeggen ik moet richting Inge ik ga even een brood kopen en bij Inge binnen brengen of Inge heeft iemand nodig om een kader op te hangen die kan dit ook doorgeven. Ik kan ook naar service gaan en dan kan ik enkele taken doorgeven en zoekt de dienst zelf een oplossing. Ik moet dit een jaar testen en dan eventuele bedenkingen doorgeven.

Ik vind het vooral cool dat ik mag meewerken aan zo een project. Dit krijgt zeker een vervolg want het erom dat mensen met een beperking, oudere mensen, mensen die extra zorg nodig hebben langer in hun eigen omgeving kunnen blijven en niet naar een zorginstelling moeten. Hopelijk kan dit project een goede start nemen maar het is nu aan mij om te testen.

11-03-2019 om 19:18 geschreven door Inge  

Met pijn in het hart heb ik vrijdag afscheid genomen tot woensdag van mijn jongens en zijn naar papa gegaan. Het waren 8 prachtige dagen deze krokusvakantie. Maar dan moeten ze weg en val ik in een zwart gat. Er volgt een rustige avond waar ik niets doe dan lezen en hangen.

Zaterdag word een dag van lang slapen. Ingrid stond iets voor 6 aan mijn bed maar een uurtje later lig ik al terug te slapen. Op zo een dag heb ik een kou over mij en leg ik een dekentje over mijn benen (net zoals bij oude mensen).

Maar op zo een dag haal ik wat tv-momenten in. Zo kijk ik naar Bargoens, Rond de Noordzee, een docu over de wetdokters, Pano en wat ik zeker eens moet bekijken is Undercover,…. S’avonds ben ik gewoon te moe en ik lig gewoon te vroeg in bed om echt dingen te volgen. Ik kan de tablet meennemen maar voor dat uurtje vind ik dit niet de moeite en ik heb het principe geen tv op de kamer.  Het lukt me perfect al moet ik dit wel wat nuanceren omdat ik toch wel mijn gsm en e-reader bij heb. Ik kan wel ‘surfen’ op het net met de e-reader maar het scherm is kleiner en zwart-wit. Niet zo aangenaam en ik doe er ook geen moeite voor. Op de gsm heb ik wel een paar spellekes staan en moet ik me verplicht verbieden en zeggen Inge je mag niet spelen. Ik merk wel aan mezelf dat ik echt minder aan de computer zit. Het kan me gewoon niet meer bekoren.

Ik lees de krant, ik kijk naar dingen die ik moet inhalen en maar een spelleke spelen zit er niet zo in. Vroeger kon ik spelen van s’morgens tot ik ging slapen maar nu ‘neen’. Ik lees wel een pak meer dan vroeger. Soms laat ik me nog eens verleiden tot een spelleke maar nu duurt het een uurtje vroeger 8 tot 10 uren op een topdag anders een uur of 3. Niets om trots op te zijn denk ik nu en ik weet nu ook dit was niet gezond. Maar ik heb het toch gehad. Als mijn jongens er nu zijn dan ga ik bijna niet op de pc. Soms wel eens om mijn rekeningen te betalen of een pizza te bestellen, maar zelden voor andere dingen. Ok ik heb de laptop maar daar schrijf ik vooral mijn schrijfsel op. Lang leven de blog. Al denk is soms val ik niet steeds in herhaling? Word het niet een beetje saai? Daarom wacht ik ook soms een paar dagen om iets te posten al moet ik wel toegeven ik doe het wel graag. Ik schrijf en ondertussen staan mijn ‘gemiste’ programma’s op. gelukkig is dit niet elke dag. 

10-03-2019 om 14:59 geschreven door Inge  

Lander gaat deze middag tot morgen logeren bij Hermes een maatje van hem en donderdag op vrijdag komt Hermes hier logeren. Het word dus een qualitymoment voor Volker en mij. Samen wat babbelen, samen spelen, gewoon samen dingen doen.

Maar iedereen weet ik ben een alleenstaande mama met 2 opgroeiende kinderen en een fysieke beperking. Een hele opdracht maar ik geniet met volle teugen van het mama zijn. Toen ik aan het stappen was met de kine deze ochtend om 8 uur kwam lander uit zijn kamertje. Hij stond geblokkeerd en dan kan ik het niet laten om hem even rechtstaand te knuffelen. Ik zet de ene kruk aan de kant en ik leg mijn arm rond zijn schouder en knuffel hem terwijl ik snuffel in zijn pluimpjes. Echt een heel simpel gebaar met een grote betekenis.

Ook kwam vandaag de thuisbegeleider en die zei tegen mijn mama ‘amai, mevrouw je hebt een straffe dochter’. Oma antwoorde op haar manier en zei dat al haar kinderen sterke mensen waren. En wuifde alles van mij een beetje weg. Maar oma zal niet snel in haar kaarten laten kijken en zeker de ene niet voortrekken op de andere. Maar ik wist waarop hij doelde en hij zei uw Inge. Oma bleef rond de cirkel draaien en dan ben ik erop in gegaan. Ik zei nog je hebt ook geen gelijkbaar materiaal want je kent mijn broer en zussen niet. Maar ik wuifde het compliment gewoon van tafel.

Ik ben geen sterke madam! Ik ben gewoon Inge en ja ik heb pech gehad. Direct parreerde hij erop maar kijk Inge wat jij hebt voor gehad. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, 10 weken coma, beademd,… je was echt bijna dood.

Maar het was opzich wel mooi en ook al voel ik me niet altijd gelukt in het leven ik ben nog steeds Inge die positief in het leven staat.

Want na het ziek zijn en mijn revalidatie ben ik toch op een emotionele rollercoaster gesprongen die ik niet gestopt kreeg. De enige uitweg die ik toen zag was weg gaan om helemaal opnieuw te beginnen. En dat heb ik gedaan. Ik ben nu 5 jaar verder en ik kan er alleen maar van zeggen ik ben er geraakt. Ik kijk er niet wrang op terug op mijn traject maar het was toen dat mijn weg terug bergop ging. Helemaal alleen heb ik het gedaan en ik ben er echt trots op en ik heb het toch gedaan. Mijn jongens hebben het allemaal ondergaan en hebben 2 bedjes om te slapen, een pyjama hier en een pyjama daar, tandenborstel hier en tandenborstel daar zo loopt het hier en ze zijn niet alleen ondertussen ken ik al verschillende mama’s en papa’s die het zo doen.

Maar het enige wat ik niet zo find vind is dat ik als mama er vaak alleen voor sta. Maar mijn thuisbegeleider was vooral trots op het trajact dat ik heb afgelegd. Ziek zijn, coma, revalidatie, mezelf terug opnieuw leren kennen maar ook leren opnieuw te bewegen. Inge springt niet meer uit bed maar Inge wringt zich uit bed. Inge heeft een badlift en zwiert haar been niet meer in en uit bad, Inge moet kine volgen, Inge moet sporten, Inge moet medicatie nemen en Inge moet…

Maar vind ik het erg om dit allemaal te doen en te ondergaan? Neen maar ook geen ja, het is wat het is maar terug kijken van wat ik kon dat doe ik ook niet meer. Dromen over rolstoelen doe ik niet ik loop nog steeds rond. Wat ik ooit zei tegen mijn zus toen ik nog steeds op de Mid-Careafdeling in GHB lag ik kon net praten en 1 vinger bewegen en ze zei ‘maar Inge kijk eens wat je allemaal terug kan!’ Mijn antwoord kwam hard aan bij haar ‘An, zie wat ik kan? Ik kon alles.’ Ik zal ze nooit vergeten en nu zou ik dat antwoord niet meer geven maar ook niet beantwoorden met een grote smile. Als ik erbij stil sta ben ik er nog steeds niet goed van en aanvaarden heb ik nog steeds niet gedaan. Ik heb er leren mee omgaan maar ik heb het nog geen plaats kunnen geven. Ook al kom ik positief over en ben ik een vechter er was toch een tijd waar ik alles kon.

04-03-2019 om 19:35 geschreven door Inge  

De vakantie is er en het is zaterdag het is een rustige dag. Volker naar de tandarts, Lander gaan zwemmen en ik rustig aan het genieten van wat komen zal. Neen, het is niet zomaar een dag het is een dag waar we ons afvragen wat we gaan doen deze vakantie. Ik dacht naar de Zoo te gaan in Antwerpen maar het is me toch wel te koud om zo een uitstapje te doen. Dat word uitgesteld tot de paasvakantie als het beter weer is en het leuke is dan zal Volker eindelijk eens een luiaard zien. Luiaards zijn Volker zijn favoriete dieren en die staan op zijn lijstje om eens te zien. Heel lang geleden in het schooljaar 1997-1998 studeerde ik nog en deed ik stage in op de Educatieve Dienst van de ZOO. Het is altijd wel een leuk weerzien als ik naar daar ga. Soms kom ik een oude bekende tegen en natuurlijk zie ik de veranderingen en zeker nu. Het is heel lang geleden dat ik er ben geweest en ik kijk er samen met mijn jongens er naar uit.

Maar nu is nu en het is wel leuk meer en meer begin ik dingen uit te testen alleen. Bv. deze week heb ik 1 keer een test quiche gemaakt. De eerste keer met enkel prei, room en kaas. Die was wel goed maar er had wat meer kruiding mogen op zijn. Ik heb dan vrijdag meer mijn best gedaan qua kruiding. Bij het stoven van de prei heb ik er een half bouillonblokje bij gedaan. Gemengd met de eieren, room spekblokjes en kaas in de bakvorm waar er al een bodem met bladerdeeg lag. Afwerken met kaas een half uurtje in de oven en klaar is kees. De 2 quiches waren lekker en zij die niet zijn kunnen komen die hadden pech. Woensdag gaan we verse kipnuggets maken met Griekse yoghurt. Lander en Volker kijken er naar uit om dat eens te proberen met mij en ik ook. Ik heb het recept gevonden op internet en het zag er lekker uit. Waar ik ook veel lekkere recepten op vind is op www.libelle-lekker.be. Daar heb ik toch al lekker dingen gevonden. Koekjes en hapjes, een lekker receptje voor scampis, een lekker sausje,…

Ik vind het wel fijn dat ik eindelijk wat meer initiatief neem om dingen te ondernemen. Het is soms zoeken naar de dingen maar het lukt me wel.

Het enige wat ik moet doen is me goed voorbereiden door alles klaar te nemen. Open te maken, eventueel af te wegen en 1 voor 1 de te dingen doen. Niet met 2 dingen bezig zijn dan heb ik de minste problemen en geen fouten. Vaak volg ik dan ook het recept van A tot Z en dat lukt me prima en hoe meer ik oefen hoe beter het resultaat. Het enige probleem dat ik nu vooral heb zijn mijn handen die niet altijd mee werken. Ze zijn niet sterk genoeg om bv. een flesje room open te doen. Ik moet zorgen dat ik een schaar of mes bij de hand heb om een verpakking open te snijden want ze opentrekken met mijn handen lukt niet steeds. Maar ik weet wat ik kan en wat ik niet kan wat een voordeel is.

Weet je het is gewoon leuk om zo een dingen te doen voor mezelf, mijn jongens en/of als er bezoekers komen.

03-03-2019 om 11:10 geschreven door Inge