We zijn eind november en we krijgen langs alle kanten de boodschap dat de Sint onderweg is om cadeautjes uit te delen aan de kindjes. Ook hier hebben we het aan ons been. Lander vertelde me een paar weken geleden dat ik de Sint was en dat de Sint niet echt is. Dit had ik niet zien aankomen maar het is wel de leeftijd waarop hij het begint te weten. Spijtig dat hij het weet want ik hou wel van de magie rond Sinterklaas. Maar door omstandigheden en het lot van gescheiden te leven kwam de Sint dit weekend al. Ze waren echt blij veel Lego niets voor de op TV of PC. Enkel speelgoed en wat chocolade en fruit. Lander was al helemaal mandarijn die ochtend. Dit mogen ze 2 keer per jaar doen snoepen als ontbijt, als de Sint komt en met Pasen.

Tja het was vroeg maar de jongens hebben genoten en hebben met de Lego gespeeld. Bouwen en spelen zalig gewoon. Dit jaar heb ik ook gezegd dat de Sint iets groter bracht maar voor hen 2 niets apart. Samen bouwen samen spelen en afspraken maken. Volker vond dit een bizar idee maar na het blijven herhalen heeft hij er zich bij neergelegd. Ook is het zo dat ze hadden een lijstje gemaakt en daar zat Lego Marvel tussen en Lego City. Lander is geneigd om naar de City te grijpen en Volker naar de superhelden,…  volgens mij dan geen probleem. Het is gewoon belangrijk dat ze samen spelen.

Lander heeft ook  zijn spreekbeurt gemaakt. Het ging over Zwemmen zijn spreekbeurt voor de les zedenleer. Papa had al een deel voorbereid en ik heb het dan afgewerkt door de afmetingen en de diepte van het groot bad bij te voegen en dit heb ik kunnen verifiëren via Tom de papa van Simon die Lander meeneemt om te zwemmen op zaterdag. Lander en ik hebben samen de volgorde gedaan en ik heb alles uitgetypt en prenten bij gezet. Een prent van het zwembad en het gebouw en de soorten zwemslagen.

Het grote zwembad is 25m op 15m en 105 cm diep vooraan 150cm diep in de helft en 3.35meter in het diep. Het kleine bad of het instructiebad is 12m op 8m,… Het was leuk om te doen Lander heeft het dan moeten lezen en en nog eens lezen voor oma voor Wolf en dan vraagjes beantwoorden. Hij vond het raar dat hij het moest doen en snapte niet goed waarom dit moest kennen. Bij Lander is he belangrijk dat je het nut eraan koppelt. Tafels moet je gewoon kennen om goed te kunnen rekenen. Taal is belangrijk dat je een boodschap kan lezen en ook een boodschap kan schrijven. Een spreekbeurt maak je omdat je iets meer wilt weten over een thema. Deze keer was het ‘wat doe je graag’. Je maakt een spreekbeurt door dingen op te zoeken, dingen op te schrijven in een leuke tekst en prenten te zoeken. Maar zover zit Lander nog niet en daarom helpen we hem ook een beetje.

Ik ben ook gaan spreken in een klas bij een vriendin van me. Ze geeft les in het 3^de leerjaar en ze hadden een themaweek over personen met een beperking. Ze vroeg me wil jij mijn didactisch materiaal zijn. Waarom niet!!! (Dacht ik bij mezelf). Ik heb me voorbereid en ik ben beginnen vertellen Ik heb verteld wat ik voor had en ik heb ze ook gezegd dat de kans heel klein is dat zij dit ook krijgen. Maar ik heb wel verteld dat ze hun hoofd heel goed moeten beschermen. Als ze fietsen ‘doe een helm op’. Ik heb verteld wat ze kunnen voor hebben als ze op hun hoofd vallen.

Op het einde was er een vragen en vertelronde en er waren leuke maar ook moeilijke vragen bij.

• Wat moet ik doen tijdens het sporten?

  • Rijden rond en in het veld

  • Opdrachtjes met gewichtjes, ballen, potjes,…

  • …

• Zijn mijn kinderen ook deugnieten?

  • Natuurlijk zijn het deugnieten maar ik vertelde ook dat ik op mijn jongens moet kunnen rekenen. Ze mogen niet zomaar weglopen want ik kan niet achter hen aan lopen

  • Conny vertelde ook dat Lander mensen rond zijn vinger kan winden. En Volker die kan het super goed uitleggen.

• Vind je het erg om in een rolstoel te zitten?

  • Ja en aarzelend neen want dit vind ik echt een hele moeilijke vraag. Ik heb verteld dat ik in een rolstoel zit en ik vind het erg dat ik sommige dingen niet meer kan doen. Er zijn ook voordelen aan zo doen mijn voeten nooit pijn als ik ga wandelen…

  • Als je bepaalde dingen voor hebt die je niet kan oplossen zoals een glas laten vallen kan ik niet opkuisen. Wel bijeen borstelen maar ik kan het niet opkuisen.

• Mis je dingen die je vroeger wel kon?

  • Ja zoals fietsen, de dingen die ik vroeger wel kon maar niet zo graag deed zoals opruimen en kuisen. Je mist pas echt dingen als je het niet meer kan. Ik kan wel mijn tafel opruimen

• Waarom wil jij geen elektrische rolstoel?

  • Omdat ik de dingen nog wil doen die ik kan.

• Mijn tante is ooit ziek geweest en toen had ze geen haar meer?

  • Had niet zoveel met mij te maken maar heb verteld dat ik aan mijn hoofd geschoren ben geweest. Ik heb dan ook gevraagd is je tante genezen? Ja.

Tot er ineens een vertelsel komt van een klein meisje.

• Bij ons in de buurt is er een frituur en die heet Inge

  • Plat van het lachen zat ik daar en ik heb gevraagd zijn het lekkere frietjes.

Na 2 uren vertellen met een lach en net geen traan was het een leuke ervaring. Ik kreeg zelfs de vraag of ik dit nog wou doen vertellen in een klas over mensen met een beperking. Zeker en vast bij de start zei ik aan Conny ‘ik ga het zeker hebben over het belang van het dragen van een fietshelm.

Het was echt fijn om te doen en ik ga dit zeker en vast nog doen het enige wat ik wel had was dat ik doodmoe ben thuis gekomen en dat ik dan 2 uren heb geslapen.

29-11-2016 om 00:00 geschreven door Inge  

4 jaar geleden kreeg ik voor de eerste keer een rolstoel aangemeten en nu 4 jaar later ben ik aan mij 2 de stoel toe.

Hij is oranje, zelfde merk, beter afgesteld aan mijn noden en nu weet ik het wel zeker het is voor altijd.

24-11-2016 om 21:02 geschreven door Inge  

Zaterdag was een zware dag zowel mentaal als fysiek. Het zorgen voor mijn lichaam omdat ik in de auto zit en ik moet een zeker aantal transfers doen en tijdens het rijden moet ik toch wel heel wat schokken opvangen op mijn bekken en knieën. Maar ik wou maar 1 ding de begrafenis bijwonen van mijn Tante Non. Samen met mijn jongens, zus, broer, oma en neefjes gingen we richting Gent. Lander en Volker reden met nonkel Marc mee omdat Marc de peter is van Lander en met nonkel Marc is het altijd lachen in de auto. Ik reed mee met Brecht, Robin, An en de kids.  Ik zat op de eerste rij tijdens rit hebben we ons goed geamuseerd.

We werden hartelijk onthaald m’n jongens en ik en het was heel bizar ik werd geconfronteerd met mensen, familie dat ik al jaren niet meer heb gezien. Ze wisten wat ik voor heb gehad maar het was heel eng voor mij. Al bij al viel het contact mee en zagen ze me nog steeds als Inge en niet die ene die … heeft gehad. Er was een nonkel die ik jaren niet meer heb gezien maar nu heb ik hem ook niet gezien. Het is een zwaar dementerende man en zijn vrouw is ongeveer 5 jaar geleden overleden ik was er niet bij omdat ik toen nog volop aan het revalideren was of net thuis was. Ook werd het me afgeraden door verschillende mensen om te gaan want die kerk was niet rolstoeltoegankelijk.

Bij Tante Non stonden ze me al op te wachten en alles was rolstoeltoegankelijk er was 1 trap en de zusters hadden gezorgd voor een hellend vlak. Mijn jongens zijn niet gelovig en zijn nog nooit naar de kerk geweest. Maar soms moet je iets doen uit respect. Ik vertelde Lander en Volker wat er ging gebeuren en ze moesten niets doen wat ze niet wilden. Bv. een hostie halen, de kist aanraken,… enkele dingen deden ze wel bv. bij het binnen gaan werd de kist begroet, ik vertelde de jongens wat ze moesten doen. Ze moesten een kruis maken maar het leek absoluut niet op een kruis maar ze hebben het gedaan. Tijdens de viering mochten alle neefjes en nichtjes een witte roos op de kist leggen en dat deden ze heel goed mijn 2 jongens. Tijdens de viering toch wel meer dan een uur zijn ze super flink geweest.

Volker vond het wel boeiend want er was ook een doventolk die de mis vertaalde voor de doven en slechthorende mensen die aanwezig waren. Die mensen kenden Tante Non van toen ze nog les gaf in de klas en/of toen ze directeur was in een school voor doven en slechthorenden.

Ik heb zoveel van Tante Non geleerd en nu denk ik dit heeft ze me allemaal meegegeven en pas nu besef welke impact dit gaf op mijn bestaan.

• Tante Non had heel veel structuur in haar leven als leerkracht, als directeur, als zuster in een gemeenschap maar ook als ze bij ons thuis kwam. Vaak hielp ze mama met opruimen en de kasten te sorteren en terug ordelijk te zetten. Steeds vroeg ze hoe het was met ons thuis, op school, wat we graag deden,…

  • Nu zoveel jaren later heb ik die structuur gebruikt op mijn werk als opvoeder. Op tijd gaan slapen, het even stil maken aan tafel voor de maaltijd,…

  • Als mama  breng ik ook bepaalde structuur in je leven bij mijn jongens speelgoed ruim je op,… doe je dit niet dan moet je langer zoeken naar bepaalde dingen want Legoblokken liggen niet bij de boeken,…

  • Er waren rituelen en nu ook: eten doen we aan tafel, slapen doen we zo op een bepaalde tijd en na een verhaaltje …, me klaar maken voor school doen we zo …,

  • Een zekere orde in huis is belangrijk maar je mag zeker niet vergeten er mag geleefd worden.

• Ze vond het belangrijk dat je beleefd was, leergierig en je mocht vragen stellen. Dat waren dingen die ze ook had meegekregen van haar ouders. Mijn oma en opa aan mama’s kant want samen met tante Jul, nonkel George, tante Anna nonkel Leon waren ze een warm oerdegelijk hart werkend Vlaams katholiek gezin. Mijn grootvader stierf toen mama 8jaar was in 1954 door een arbeidsongeluk en zo werd mijn oma een weduwe met 6 kinderen De oudste kinderen waren al het huis uit want Tante Anna was al gehuwd met nonkel Romain en hadden een bakkerszaak in Gent. Ze zijn er allemaal geraakt de ene had al wat meer geluk dan de andere maar toch deden ze het uiteindelijk allemaal goed.

• Tante Non vond het belangrijk dat je dromen had dromen op gebied van carrière, relaties, kinderen je indeling van je eigen leven maar we kregen allemaal dezelfde waarden mee. We blijven zorgen voor elkaar broers, zussen, kinderen, neven, nichten, nonkels, tantes en iedereen die ons dierbaar is. Dit lukt me toch wel vrij goed en wat ik zeker heb gemerkt is dat mijn broers, zussen, kinderen, neven, nichten, nonkels, tantes en iedereen die me dierbaar is voor mij is blijven zorgen.

23-11-2016 om 19:50 geschreven door Inge  

De afgelopen jaren ben ik groter en volwassener geworden.

Je bent jong en je bent een speelvogel en elke keer je iets ingrijpends meemaakt in je leven positief of negatief word je iets volwassener. Ken je dat gevoel?

Toen ik trouwde voelde ik ineens dat ik groot werd en dat ik niet meer terug kon naar ‘mijn spring in het veld’ leventje. Ik kreeg er een verantwoordelijkheid bij. Maar ik voelde me nog wel vrij. Ik werkte en op regelmatige basis maar tussendoor  was ik periodes thuis omdat ik werkte als opvoedster. Vaak moest je 1 jaar werkloos zijn om in een bepaald statuut te passen om te kunnen werken.

Gesco, DAC-statuut of sociale Maribel ik denk dat ik ze allemaal gehad heb. Maar het probleem was het waren vaak tijdelijke contracten. Als ik een interim job had van minder dan 3 maanden was er geen probleem want dit werd gelijkgesteld aan een werkloosheidsperiode. Maar langer dan 3 maanden werd alles terug op 0 gezet en moest ik opnieuw beginnen sparen om aan dat ene jaar te komen.

Het was geen leuk gevoel om steeds tijdelijk in zo een statuut te zitten. Kinderen en jongeren werking in het buurtwerk, opvoedster in een tehuis voor personen met een mentale beperking en ook in een tehuis voor personen met een fysische en mentale beperking. Tussendoor heb ik gewerkt als verkoopster om gewoon werk te hebben. Op momenten dat ik geen werk had probeerde ik als vrijwilliger mee te draaien in de buurtwerking waar ik stage heb gelopen. In de vakantie deed ik speelpleinwerking om toch bezig te zijn. Om dan uiteindelijk definitief te kiezen voor kinderen en jongeren in de bijzondere jeugdzorg. Toen ontdekte ik dat die kinderen een rugzakje hadden waar hun verhaal in stak.

Op het einde van mijn carrière werkte ik in een buitenschoolse kinderopvang en ik trok me de kinderen aan die het moeilijk hadden. Die kinderen waren soms drukker, soms teruggetrokken en soms namen ze sneller het heft in eigen handen. Maar die jongens en meisjes hebben ook iemand nodig die in hen blijft geloven. Ik zag het nut van positief te benaderen terwijl andere begeleiders het al hadden opgegeven. Wat voor hen een verloren zaak was was voor mij een uitdaging.

Maar ik leefde gewoon mijn leven en ik kon dit goed gescheiden houden al nam ik soms wel mijn zorgen mee naar huis om oplossingen te zoeken. Ik was gehuwd en had geen kinderen maar kinderen waren welkom. Ik genoot van het leven en we deden waar we zin in hadden. Een kerstboom in huis, de sint kwam voor m’n partner en ik stond er speciaal s ’nachts voor op om alles uit te stallen. Het waren kleine momenten waar ik van genoot.

Tot de moment dat het tijd was zelf kinderen te krijgen maar dit was iets wat niet lukte. Ik ging samen met mijn partner naar een fertiliteitskliniek en mijn partner kreeg een klein onderzoek en een onderzoek van z’n sperma en ik moest onder het mes voor te kijken dat alles ok was, dit gebeurde laparoscopisch. Toen kreeg ik een sjot onder mijn poep want kinderen krijgen bleek niet eenvoudig te zijn. De pech was dat ik de grootste zorg had. Elke dag spuiten, neusspray op vaste tijden ik had echt minstens 4 tot 8 reminders  in mijn GSM staan ook s ’nachts. Om de 2 dagen werd ik in het ziekenhuis verwacht voor een echo om de groei van mijn eicellen te volgen. Om dan op een bepaalde dag in het ziekenhuis verwacht te worden voor de pick-up (ophalen van de eicellen). Dan werd het sperma gevraagd en werden ze samengebracht bij de eicel. Het was een periode van veel stress en onzekerheden. Alles stond in teken van dat ene ding dat ik zo graag en wou ‘een kindje’. 4 dagen na de pick-up werd het embryo terug geplaatst in de baarmoeder en weer was het wachten. Er volgde gewoon een bloed name en dit werd elke week gedaan tot ik een echo kreeg. Op 8 weken kreeg ik mijn eerste echo en hoorde ik de eerste keer de hartslag van Volker. Apentrots waren we.

Maar door die gebeurtenis werd ik ineens een pak volwassener en er zijn er nog.

• Trouwen (positief)

• De geboorte van Volker (positief)

• De geboorte van Lander (positief)

• De scheiding van mijn ouders (negatief)

• Het overlijden van mijn broer (negatief)

• Het overlijden van mijn Peter (negatief)

• Het overlijden van Tante Non (negatief)

• Het onderuitgaan door de Mexicaanse griep, longontsteking, hersenstaminfarct met de gekende restletsels (negatief)

• Het alleen gaan wonen, de scheiding (negatief)

Ik heb het gevoel dat ik blijf volwassen worden bij elk ding dat me overkomt.

Bij elke mijlpaal. Het kunnen praten, Mijn vingers kunnen bewegen, het kunnen rechtop zitten, na veel doorzettingsvermogen kunnen stappen met een looprekje en uiteindelijk nu met 2 krukken. Maar ook mijn jongens die groeien en bij elke verjaardag zie je ze groeien en groeien. Elke keer ze bij een kapper passeren zie je de snuitje veranderen in grote pientere kerels.

Ook de evolutie die ze meemaken op school doet je het gevoel krijgen amai ik word oud. Samen oefenen we frans, rekenen, taal, WO enz. Ik vind het super. Dit weekend hebben Lander en ik letters leren vormen de F, de P waren de probleem gevallekes. Volgende keer doen we de aanhechtingen bv. BA, OU, BR,… Lander en ik weten wat te doen.

Groeien:

Je wordt geboren en vanaf die dag groei je, je leert, je doet ervaringen op, je komt positieve dingen tegen, je komt tegenslagen tegen en je blijft maar groeien. Op een dag stop je met fysiek te groeien en maar door je ervaringen blijf je groeien in je hoofd. Je blijft je herinneringen behouden en hopelijk leer je daaruit en ga je gewoon verder met je leven.   

21-11-2016 om 09:59 geschreven door Inge  

Ik was bezig met een ander stukje maar dit krijgt voorrang eventjes.

Verloren

Vandaag ben ik mijn Tante Non verloren. Ze werd 82 jaar en ze was een fantastische vrouw waar ik naar opkeek. Ze heeft haar strijdt opgegeven en is deze ochtend komen te overlijden.

Ze was zwaar ziek en verbleef in een zorgklooster (zo omschrijf ik het). Ze had de ziekte van Parkinson en enkele jaren geleden kreeg ze een hersenbloeding en daar kwam ze relatief goed uit. Maar ze ging achteruit en kreeg last van haar luchtwegen. Ze kreeg enkele longontstekingen en ze kreeg het moeilijk om te praten. Af en toe belden we naar elkaar om te horen hoe het was met haar. Er was iets dat ons verbond de laatste jaren en ook al zag ik ze graag ze was gewoon mijn Tante Non die een belangrijke rol is beginnen spelen in mijn leven.

Als kind gingen Els mijn zus elke woensdag naar haar, ik volgde ergotherapie en Els logopedie. En omdat mama werkte bleven we tot 17uur bij haar. Tante Non was directeur in een school voor doven en slechthorenden. Els en ik liepen dan rond van Tante Non haar bureau naar de klas ernaast en tot in de keuken voor een drankje. Els en ik mochten er 1 frisdrank kiezen of choco en 1 koekje. Het was een hele fijne tijd. Aan die school was er ook een hogeschool gevestigd voor paramedische beroepen. Daar liep je dan tussen al die studenten als klein meisje van 8-9 jaar.

Als er een familiebijeenkomst was dan kwamen we altijd samen bij Tante Non. 1 januari was een dag dat iedereen vrij hield want dan kwamen we allemaal samen en bij Tante Non hadden we genoeg ruimte. Bij mooi weer speelden we buiten en er was een grote familieswing. Ik was de jongste en ik mocht altijd mee zwieren. Op koude dagen gingen we gaan rondhangen in de turnzaal waar we dan allemaal fratsen gingen uithalen op de toestellen.

Elke zaterdag kwam ze op bezoek. Ze at mee en mama maakte steeds iets klaar wat ze in het klooster niet maakte maar wel graag at. Wij hadden geen auto en zij wel en dan gingen we met haar winkelen. Naar de Delhaize, de Profi dat waren de winkels bij ons in de buurt. Een Maxi GB was iets verder en waarom zover rijden (1000 meter) deden we niet. Het was grappig want Tante Non kwam binnen en begon altijd op te ruimen.

Ze loodste me door het schoolgebeuren en gaf me zelfs tijdens de vakantie bijles frans. Ze leerde me linkshandig breien in de lagere school al bakte ik er weinig van. Ze moest een engelen geduld gehad hebben met mij. Nu vele jaren verder kan ik het allang niet meer maar ik zie me daar nog zitten met mijne rommel op tafel. Nu kan ik haar niet meer vragen om raad en weet ik zeker dat ik ze zal missen. Moest er een hemel zijn doe de groetjes aan nonkel Raf mijne peter en Bruno mijn broer.  

Ze hielp mee met de verhuis naar Leuven en ze kwam elke schoolvakantie enkele dagen op bezoek en dan logeerde ze bij ons.

Op een dag werd ik ziek en toen was ze daar ze belde dagelijks naar mij om te horen hoe het was en ze kwam enkele keren op bezoek samen met Tante Jul. Het was echt fijn. Ze kwam dan met de tram en trein vanuit Gent om me een uurtje te zien en was dan weer weg en ze wou zich niet opdringen. 3 uren waren ze onderweg om me een uurtje of zelfs minder te kunnen zien. Maar dat telefoontje deed wonderen. Ze veroordeelde me niet, neen ze zei ook niet wat ik moest doen qua revalidatie NEEN ze moedigde me aan en ze luisterde naar wat ik wou zeggen.

Op een dag zei 1 van de zusters haar dat is toch erg dat ze Tante Non zeggen! Tante Non stond daar verbouwereerd en zei neen ik vind dit niet erg. Waarom moet ik dit erg vinden? Vroeg ze zich af. Tante Non vertelde me toen zoveel en ze vertelde me dit. Ik vroeg wat vind jij ervan? En ik vertelde haar er ook bij. Jij bent MIJN TANTE NON. Hoe  moet ik je anders noemen Tante zuster An dat klinkt toch niet. We besloten het op Tante Non te houden en voor mijn Tante Non zal ik altijd respect hebben.

Mijn jongens en ik zullen ze missen ons Tante Non. Het was en is nog steeds een prachtvrouw. Een vrouw waar je kon op rekenen  Nu kan ik haar niet meer vragen om raad en weet ik zeker dat ik ze zal missen.

13-11-2016 om 16:54 geschreven door Inge  

Ik doe niet mee met Twitter, Instagram maar wel met Skype, LinkedIn en Facebook. Ik heb heel wat vrienden en kennissen in mijn vriendenlijst staan maar het zijn allemaal mensen die ik persoonlijk ken. Vrienden van vroeger toen ik kind was, maar ook mensen van tijdens mijn middelbare schooltijd,… en zeker vrienden van nu. Ik heb een heel deel personen erop staan van toen ik op revalidatie lag en vrienden- kennissen die ik nu ken via CASvzw de vereniging waardoor ik kan sporten. Ik kan op 1 hand tellen van personen die ik ken via het internet. En vaak is dit via de blog die ik schrijf of via de Vlaamse Liga NAH waardoor er een berichtenmolen begint te draaien via Facebook of via de blog. Van het ene komt het andere en ik heb er nog geen problemen mee gehad. Als ik er een slecht gevoel bij heb dan stopt de communicatie direct en zeg ik sorry. Als er mensen zeggen: hey Inge, ik ken je van toen of toen en ik weet niet wie het is die kunnen het ook vergeten ook al kennen die personen die ik ook ken. Ik ben op dat gebied heel argwanend.

Ik vind het leuk om eens te horen hoe het is met die persoon en ik voeg ze wel toe en af en toe babbelen we wel eens met elkaar.

Wat is er geworden van die of die persoon die ik vroeger kende en soms soms is het echt wel verschieten.

Sommigen werken met dienstencheques, een poetsvrouw, kapster, bij een drukker, callcenter, gezinshulp, zelfstandigen zelfs een huisvrouw zit er tussen.

Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en het grappige is dat sommige mensen heel vroeg gehuwd zijn en vroeg aan kinderen zijn begonnen. Ik weet dat er al een oma is op 43 jaar, een mama die al grotere kinderen hebben tieners en zelfs al twintigers.

Ieder heeft zijn eigen verhaal

Ik voel me dan altijd heel klein want Volker is geboren toen ik 30 jaar was en dat jaar werd ik 31 jaar. Bij Lander was ik 33 jaar en werd ik datzelfde jaar 34 jaar en als ik die andere mensen hoor dan denk ik ‘amai die hebben een hele leuke tijd niet kunnen meemaken’. Ik was toen 20 jaar was nog een echte speelvogel en toen ging alles heel snel. Ik huwde op mijn 24^ste. Ik ging regelmatig wekelijks uit. Ik rookte en dronk graag een pintje en soms was er dat 1 of 2 teveel. Ik heb heel wat afgelachen en dik geprofiteerd van het leven. We gingen soms uit in Aarschot omdat ze daar goei fuiven hadden en dan was het wachten op de eerste trein naar huis rond half 8 s’morgens als we geen vervoer mee hadden. Tijdens de lente en zomermaanden gingen we dan op de terugweg naar huis om 8 langs de kruidenierswinkel een ijsje kopen. Koffiekoeken dat ging niet want zoveel centen had ik niet meer bij. Af en toe kwamen we eens samen bij ons thuis en dronken we samen iets om dan rustig in bed te schuiven. Ik vond het super.

Maar je groeit eruit en dan word je zwanger, krijgt kinderen en krijg je andere prioriteiten. Vele dingen liggen nu achter me maar mijn jongens die neem ik overal mee. Door elke positieve als negatieve wending want we zijn één. Lander Volker en ik we zijn echt één. Sinds vandaag heb ik alles in huis om hun veiligheid te verhogen als ze zich voort bewegen in het verkeer. Fluohesje, lampjes, en fluosticks voor op de boekentas of rugzak. Ook voor de rugzak aan de rolstoel heb ik voor een fluostick gezorgd en een lampje voor vanachteren. Zowel voor de jongens als ik is veiligheid en zichtbaarheid belangrijk.

08-11-2016 om 20:21 geschreven door Inge  

Zaterdag ging ik voorbereid in bed met mijn plassonde, vochtige doekjes en met een urinefles ging ik slapen. Het zomeruur werd winteruur en dat is 1 van de enigste keren dat ik mag uitslapen. Maar uitslapen betekend ook mijn voorzorgen nemen. Als ik niet op tijd kan plassen ‘sonderen’ lig ik nat dus heb ik me voorzien met een plassonde, vochtige doekjes en een urinefles zodat ik ergens in de nacht kon sonderen. Om 4uur werd ik even wakker en dacht ik eraan om even te plassen. Stomaingang even reinigen, glijmiddel toevoegen, sonde inbrengen, urinefles eronder, sonde dieper steken tot er pipi komt. De pipi was licht geel naar de witte kant toe zoals het hoort en weinig vlokken erin. Tja je bent dan even wakker maar na een klein spelletje op de IPhone was ik terug vertrokken voor nog een paar uurtjes wel verdiende rust. En ja het deed me enorm veel deugd.

Ingrid was gewond aan haar pols omdat ze zich verbrand had. Haar plakker was losgekomen door het bad en ik heb dan nog eens verzorgd. Zalf, kompres en een plakker erop. Wat voelde ik me goed dat ik even kon helpen al zijn verpleegsters slechte patiënten. Steeds die vingertjes ertussen niet echt simpel.

De jongens liepen over van energie al gaan ze vandaag niet naar de Chiro. Volker heeft keelpijn en hij heeft een klein stemmetje. Lander vindt dat Volker nu een meisjesstem heeft. Ik kan hem dan beter een dagje thuis houden dan dat hij zijn lichaam op de proef stelt. Hij kan beter even een rustige een binnen dag hebben. Neen even een rustig dag voor Volker en Lander.

Ze hebben ook energie teveel want ineens zijn ze beginnen de vaatwasser te ledigen en opnieuw beginnen vullen. Ook hebben ze gestofzuigd. Heel raar helemaal uit zichzelf. Lander en Volker hebben grootse plannen want Wolf is jarig en ze willen hem verwennen met desserten buffet.

Dit verdiend zeker een beloning en deze middag gaan we een puzzel maken. Een puzzel van 875 stukken in 3D. Het is het kasteel uit Harry Potter. Deze week wil ik gewoon samen dingen doen met mijn kerels.

Ik leer ze ook wel even het belang van netheid en dat het belangrijk is dat alles op orde blijft. Want tja, hier wonen we en we kamperen hier niet. Kledij netjes op de kamer of in de was.

Het was een leuke rustige zondag samen hebben we een film gekeken FC De Kampioenen ‘Jubilee General’. Het was best wel grappig al vond ik de eerste film wel beter van FC De Kampioenen ‘Kampioen zijn blijft plezant’. Volker op de pc en Lander en ik filmpje kijken en ik zat lekker in de zetel met Darwin de poes op mijn schoot.

Dat is echt wel een groot genot samen met mijn jongens, een middag rustig samen met hen en dan iets tof te doen. Een spelletje spelen, een film kijken een beetje praten en elkaar plagen.

Voor morgen hebben de jongens grootse plannen want ik trakteer op een filmpje in de bioscoop. ‘De Buurtpolitie’ de film daar gaan ze samen met Wolf naar gaan kijken.

Ik kan zelf niet meer mee naar de film omdat door mijn NAH een filmpje niet te doen is. Het lawaai dat ik door 1 oor in mijn hoofd krijg is niet fijn. Ik kan zelfs dan niet luisteren naar de jongens en zeker niet als de jongens naast me zitten aan de linkerkant. Het is ook zo dat ik niet in alle zalen binnen kan en morgen is het zo een zaal. Een niet toegankelijke zaal voor personen in een rolstoel. Ook het grote scherm vatten met 1 oog is niet bijna niet te doen en ik heb het gevoel dat ik naar een tenniswedstrijd aan het kijken ben.

Maar morgen is Wolf jarig en we gaan hem verwennen met een leuke film want ik trakteer en een lekkernijenbuffet achterna. Wafels, toasty, pannenkoeken en eventuele een warme koffiekoek opgewarmd op de nieuwe broodrooster.

Vandaag hadden we ook wat eng voor. Volker zijn brooddoos stond op het fornuis en op 1 of andere manier was er iemand die het verkeerde vuur had opgezet waardoor de brooddoos smolt. Volker moest een lepel nemen voor zichzelf en merkte het ineens op en toen sprong iedereen in het gang.  We hadden wel geluk gehad want er was ineens een stank, rookontwikkeling maar net geen brandalarm. We hebben even de deur en venster opgezet om alles terug normaal te krijgen. Volker zijn brooddoos was ineens een hoopje plastic net als in de 3^de Star Wars film waar Anakin Skywalker verbrand op de planeet Mustafar en dan Darth Vader wordt.

Gelukkig is het brandalarm niet afgegaan en konden we er achterna een goed om lachen.
Gelukkig had ik toastbrood gekocht want de croissants waren mee verbrandt en als ze niet verbrandt waren hadden ze een vieze plastieksmaak. Als het dat maat is iedereen is nog heelhuids en het enige wat er is de brooddoos krijgt zijn eeuwige leven in de vuilzak en Volker is nu super blij want we hebben een nieuwe brooddoos besteld van Star Wars. Het is een beetje uit de tijd want een leuke brooddoos koop je in september.

Wat een weekend onder ons 3 en af en toe 4.

01-11-2016 om 16:16 geschreven door Inge