Ze zeggen geef nooit op Inge.

Ze zeggen je kan het Inge.

Ze zeggen kijk Inge zie eens vanwaar je komt.

Ze zeggen … zoveel dingen en soms denk ik ‘het is wel genoeg geweest’. Neen, Ik zit niet op zo een kantelmoment waar ik denk nu is het genoeg geweest maar steeds die dingen te horen is ook niet fijn.  Als mensen weer eens zeggen ‘van Inge dit en Inge dat,…’ dan voel ik ze echt blazen in mijn nek. De druk word dan hoog en heb ik het gevoel dat ik mijn best niet doe. Maar ook dan denk ik ‘ja ja ik ga da doen maar mag ik ook luisteren naar mijn lichaam’.

Een lichaam waarvan ik heel goed weet waar mijn grens ligt. Ik kan mijn grenzen verleggen maar dan moet ik heel goed naar mijn lichaam luisteren. Op dit moment wil ik heel veel en vraag ik ook heel veel van mijn lichaam maar mijn lichaam sputtert wat tegen. Mijn nek, schouder, schouderblad en onderrug doet pijn. Mijn nek en schouder doen pijn vanaf de moment dat ik opsta tot ik terug ga liggen en mijn rug doet pijn vanaf een uur of 16 uur of 17 samen met mijn rechter schouderblad. Hoe het komt ik zou het niet weten.

Morgen komt de huisarts binnen en ik zal dan eens horen wat ze zegt. De kans is groot dat ze me terug naar de revalidatiearts stuurt om alles terug eens na te gaan of de situatie verergerd is met de ossificaties in mijn bekken en knieën en calcificatie van mijn pees aan mijn rechterschouder en waarom er een uitstraling is naar mijn nek. De kans zit erin dat ik weer in die mallemolen terecht kom van specialisten en dan start ik weer een rit van vele keren op en neer en van de ene naar de andere specialisatie. 1 ding is zeker ik ga niet meer naar mijn revalidatiearts die ik had tot een jaar geleden.

Die heeft me iets teveel afgeblaft waardoor ik verschillende dingen niet kon vragen omdat ze niet wou luisteren. Terwijl ik wel vragen had over die schouder omdat die pijn er vorig jaar er ook al was. Ze hebben toen een cortisone inspuiting gegeven. Op korte termijn hielp dit maar niet op lange termijn en aangezien dat snel iets chronisch is bij mij dan is de pijn heel snel terug. Zij moet dan maar uitzoeken welke artsen ik moet benaderen en welke weg ik op moet. Het is zei die dan alle disciplines samen moet brengen en me moet informeren wat en hoe. Maar ik sta nu op 0 terwijl ik veel verder had kunnen zijn.

Ik heb alles gedaan om die schouder terug op orde  te krijgen. Kinesist, kersenpittenkussen, zalf, rust,… Ik heb alles gedaan en het gaat maar niet over.  En dat is een teken dat ik verder moet kijken. Maar eerst even de huisarts aanspreken, kinesist en dan nemen we terug de weg naar…

En hopelijk vind ik de oplossing voor die schouder en nek.

Maar zolang ik geen stappen onderneem moet ik verder met de dingen die ik wel kan binnen die pijngrens. Als ik een spel speel met Lander en Volker en ik moet een pion verzetten die dicht bij mijn slechte schouder is dan moet ik maar mijn linker hand- arm en schouder nemen om dat pionnetje te verzetten. Het gaat vlotter en het doet geen pijn. Kan ik er niet aan ‘doe geen moeite Inge zeggen de therapeuten’ de jongens verzetten wel het manneke.

Typen met 2 handen gaat wel goed. Mijn rechter onderarm ligt op de bureau, pols en hand en vingers zijn boven het keyboard en dan lukt het wel. Gelukkig kan ik bijna blind typen en weet ik dus waar alle letters en cijfers staan. Maar ook de combinaties lukken me. Vraagtekens, punten kennen geen geheimen meer.

Het is iets dat ik geleerd heb in het 3^de middelbaar toen ik verkoop deed. Daar hadden we 2 uren dactyloles. Ik deed dit niet graag maar ik heb wel de techniek en houding meegekregen. Al heb ik nu wel pijn in mijn nek en schouder en neem ik niet de perfecte houding aan. Nu neem ik een comfortabele houding aan. Af en toe neem ik ook een rustpauze om alles even te relaxen.  

Maar wat er ook aan de hand is ik blijf mar gaan ook al zetten de mensen me onder druk. Ik kom er wel.