|
23 februari 17 het is voorbij en
die dag 6 jaar geleden werd ik ziek met de gekende gevolgen die ik nu nog
draag. Het zichtbare maar ik zeul ook het niet zichtbare mee.
Het niet zichtbare vind ik soms
zwaarder wegen. In een rolstoel zitten
soms krijg ik last van mijn poep, mijn
rug mijn schouders en dan moet ik anders gaan zitten of dan ben ik blij dat ik
een andere positie kan nemen door op mijn bed te gaan liggen. De nekpijn dat
uitstraalt naar mijn hoofd, de onzichtbare pijn aan mijn knieën, bekken.
Savonds als ik op bed ga liggen zalig ik lees dan even of een ik speel een
spel op de GSM of tablet, met de poes op mijn schoot. Het duurt nooit lang of
ik lig in slaap.
Snachts doe ik een polsbrace aan
om mijn pols strak te houden want als mijn pols te lang op dezelfde manier ligt
dan doet dit echt pijn. Als ik mijn pols dan recht wil zitten luistert hij niet
zo goed en moet mijn linker hand even het pijnlijke handje een handje helpen.
De krampen in mijn kuiten tijdens
de nacht. Mijn oog en oor die niet werken
Maar na mijn longontsteking in
2011 zijn mijn luchtwegen niet in perfecte doen. Ik loop al snel een
luchtweginfectie op en als er koorts bij komt kijken dan hang ik en moet ik
antibiotica nemen.
Gisteren had ik echt geen stem en
geen stem hebben is een regelrechte ramp voor mij want babbelen is 1 van de
belangrijkste dingen die ik goed kan.
Een ontsteking aan mijn
strottenhoofd en ja voor de verandering heb ik bloed moeten ophoesten. Maar het
was niet zo erg als die keer in september 2016 en zeker niet februari 2011.
Want toen was het wel heel erg. Mijn lichaam dat is echt een instrument waar je
moet naar luisteren en goed onderhouden.
Luister naar je lichaam, vraag je
af wat is er aan de hand, ga op tijd naar de huisarts bij twijfel en neem af en
toe wat gas terug als je voelt als er iets hapert. Je mag niet doorgaan tot het bittere eind
want dat zou wel een dik kunnen tegenvallen.
6 jaar geleden kwam ik op die rollercoaster en
ik heb nu het gevoel dat hij aan het uitbollen is maar af toe kom ik dan ook
weer zo een heuvel tegen waar ik traag tegenop rij en met een zwier naar
beneden kom en het is niet altijd even leuk. Die ene G-kracht is de andere
niet. En neem je de verkeerde dan kan het eens dik tegenvallen. Geloof me want
ik zat op de verkeerde.
Ik ben nu een hele weg afgegaan
en ik vind het erg wat er is gebeurt met me maar ik kan niet zeggen dat het
allemaal slecht is. Mijn leven is nu gewoon anders.
Mijn leven is een
aaneenschakeling van positieve en negatieve dingen. Ik heb enorm veel mensen
leren kennen wat wel leuk is. De vrienden die ik nu maak zijn ouder dan ik maar
ook jonger. De meeste mensen die ik bv. ken van de conditietraining of nog
steeds ken uit mijn revalidatieperiode. Ik heb geleerd dat op mensen met een
verworven handicap geen leeftijd staat. Er zijn zowel jongere als oudere
personen die een hersenbloeding, een hersentrauma of andere lichamelijke schade
hebben opgelopen door een ongeluk,
Ik heb geleerd dat mensen met een
beperking heel hard moeten vechten om soms gehoord te worden. Mensen moeten zich
dubbel en dik bewijzen om te komen waar ze recht op hebben. Soms bekijken ze je
ocharme dat meiske en soms denken ze niet na en betuttelen ze je als een klein
kind en waar ze willen denken in jouw plaats. Het is zeker niet tof omdat ik
ondanks wat ik voor heb gehad ik nog dingen kan.
Sommige momenten dan word je soms
geleefd. Je krijgt hulp en ze nemen letterlijk alles uit handen in wat je doet.
Wat echt niet fijn is.
Bv. gisteren was ik was aan het
plooien en mijn poetshulp legde alles op hoopjes. Van het eerste tot het
laatste heeft ze opnieuw opgeplooid. Alsof ik geen broek of handdoek kan plooien.
Zelfs de onderbroeken moesten eraan geloven. Een goed gevoel geeft dat toch
niet en de volgende keer kan zij het doen. Toen ik er iets van zei antwoorde ze
ge kent me toch. Echt prettig voelt dit niet en zeker niet als ik
wil helpen en de dingen wil blijven doen die ik echt nog wel kan.
Deze week heb ik wel een les
gekregen in nederigheid. Sinds ik een beperking heb worden dingen in mijn plaats
beslist alsook dingen gewoon uithanden genomen omdat iemand anders het
beter kan. Ik weet dat ik rechten heb maar ze moeten me niet voor blok zetten en denken het is maar Inge die zegt toch ja.
k zeg alleen maar ja als het nuttig is voor ons allemaal en mijn sociaal leven mag er zeker niet onder lijden.
|
