Ik heb nooit gedacht dat ik ooit met de auto zou kunnen rijden. Gelukt: theorie-examen direct ok, de praktijk in 3 keer eerste keer gebuisd op het parcours (parkeren was ik buiten mijn tijd), examen op de baan de eerste keer gebuisd op de baan overdreven snelheid op de ring. Derde keer goede keer. Nu rij ik niet meer met de auto omdat mijn zicht niet goed is. Moest ik willen rijden dan zou ik al een aangepaste wagen moeten hebben en zou ik testen moeten doen. Ik ben geen vragende partij dus laat ik me nu rijden. Er zijn genoeg mogelijkheden om ergens te geraken.

Ik heb heel lang gedacht dat ik geen kinderen ging hebben omdat ik dacht nooit een langdurige relatie te hebben.

Ik heb nooit gedacht dat ik kon verder studeren en dat ik ging gaan werken. Ik dacht altijd dat ik eeuwig rond mijn 20^ste ging blijven hangen en ik wou ook niet ouder worden.

Nooit dacht ik dat ik ging alleen wonen of zelfs ging samenwonen, trouwen of scheiden.

Ik was er allemaal niet zo mee bezig met ouder worden en als ik er het volste vertrouwen had dan ging ik op weg naar mijn volgende avontuur. Zoals trouwen en kinderen krijgen.

Dat was iets wat ik met heel mijn hart achter stond. Mijn jongens zie ik onvoorwaardelijk graag en mijn ondertussen ex-man keek ik naar op en dacht ik heel graag te zien. Ik dacht dat alles wat we op ons pad tegenkwamen samen konden overwinnen. Niet dus.

De toekomst is anders gelopen want wat ik nooit heb gedacht is dat ik ooit in een rolstoel terecht ging komen. Na mijn ziekenhuis en revalidatieperiode van 16 maanden verliep alles anders dan verwacht. Ik dacht dat ik mijn leven gewoon ging oppikken zoals ik het kende. Maar neen, niets was waar van dat gene. Ik kreeg een enorme klap want ik kwam het ene obstakel tegen en het andere obstakel diende zich al aan.

Mijn relatie liep stroever en stroever en ik kan niet voor hem spreken maar ik kan wel mijn gevoel neer schrijven. Niet de gore details maar gewoon mijn gevoel. Naarmate de tijd verder ging zijn we elkaar verloren. Omdat ik niet de kans kreeg om mijn nieuwe ik te leren kennen want tijdens de revalidatie kreeg ik een lichaam dat ik moest leren kennen.

Mijn priveleven thuis bij mijn gezin moest terug ik leren kennen, ik moest mijn plekje terug vinden,…. Hij rende verder en ik bleef achterop. Ik had het gevoel dat hij me de tijd niet gaf om te settelen in mijn toch drastisch veranderde leven. We gingen naast elkaar leven en het leven werd grimmiger met de dag. Tot op een dag dat ik besloot mezelf te redden en alleen ben gaan wonen.

Ik kreeg heel wat te verduren in mijn hoofd. Ging ik het kunnen? Dat was mijn eerste vraag. Ik begon alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Wat kan, wat kan niet. Wat als ik alleen ga wonen waar moet ik opletten.

Toegankelijkheid: Vind ik een appartement dat toegankelijk is voor mij en mijn beperking? Maar ook een woning die genoeg ruimte bied voor mijn jongens. Een woning waar ik zonder hulp binnen en buiten kan zonder teveel obstakels. Missie geslaagd!!!

Kan ik mezelf beredderen? Kan ik de zorgen die ik nodig heb garanderen: heb ik mezelf goed ingedekt qua zorg en mantelzorg bv. Het regelen van hulpmiddelen, dokter, apotheker,… Missie geslaagd!!!

Kan ik het financieel aan: Missie geslaagd!!!

Kan ik mijn dagen goed vullen: Missie geslaagd!!!

Allemaal vragen die je je moet stellen als je alleen gaat wonen.

ik was toen 39 jaar en normaal ga je op eigen benen staan als je ergens in de 20 bent. Nu tja, die fase heb ik gehad en deed ik nog eens over. Alleen had ik nu een echte rugzak mee te dragen.

Eerst dacht ik aan mijn jongens want de jongens moesten zich op de eerste plaats goed voelen.

Dat waren de vragen die ik me toen stelde en ik ben beginnen zoeken rondbellen en vooral onderzoeken.

Ik stelde eerst mijn verpleging op de hoogte, mijn gezinshulp en huisarts. Hoe gaat het in zijn werk.

Huisarts is geen probleem die volgt.

Verpleging volgt ook er moet gewoon afgesproken worden wanneer en waar en dat kan zelfs de dag of de ochtend dat je vertrekt. Ook werd er afgesproken qua toegankelijkheid voor de verpleging zeker s’morgens. Want ik kan de deur niet zomaar laten openstaan. Het in en uit bed komen alleen zonder schoenen is niet van zelfsprekend en zeker niet veilig. Er werden sleutels en parkeerkaarten geregeld. In het begin bleef oma slapen om de verpleging binnen te laten. Maar leuk is dit niet altijd iemand in huis hebben. Ik vind het super als de jongens in huis zijn. Als ik s ’nachts eens wakker word dan hoor ik ze babbelen en wroeten in hun slaap.

Maar kon ik het alleen wonen? Ja

Ik zorgde voor mijn gezinshulp dat ze hun werk hier konden verder zetten en mee in en uitpakken.

Ik vertelde de verhuismannen dat ik pas verhuisde als mijn bed verhuisde. Omdat mijn bed een hoog – laag bed is (ziekenhuisstijl in een eigentijds huiselijke sfeer).

Het was een hele onderneming en ik ben nu bijna 3 jaar verder en heb ik het gedaan? JA, het is me zeker gelukt. Ik leef geen decadent leven. Ik leef vooral voor mijn 2 kerels.

Ik probeer gezond te leven door gezond te leven en te eten vroeger moest ik er geen moeite voor doen maar dronk ik 1.5L cola op een dag en nu zit ik aan 2 tot 3 kleine glazen per dag. Na 18 uur drink ik geen cola meer.

Ook voor de jongens is er cola maar ook water en water met een smaakje van Spa… Om eerlijk te zijn ze mogen alles proeven eten maar de zoete dingen met mate.

Dat brengt me bij mijn vrije tijdsbesteding. Elke week ga ik tijdens het academisch jaar van de KULeuven sporten. Ik doe dit heel graag en dit is zo een restantje van Pellenberg. Bewegen is goed, bewegen is belangrijk. Daarom laat ik ook Lander zwemmen en samen met zijn broer gaat hij naar de Chiro om te spelen en te bewegen.

Vroeger plakte ik aan mijn computer maar dat is nu iets wat ik minder doe. Ok elke dag zit ik even aan de pc. Mijn blog, FB, Skype, maar van s’morgens tot s’avonds neen dat zit er niet meer in. Ik kijk 1 uurtje tv per dag ER en De Slimste Mens maar dan opgenomen en dan moet ik de reclame niet zien. Op zondag haal ik dan m’n programma’s in. Dingen zoals Komen Eten, De Rechtbank en nog iets dat ik heb opgenomen. Zondag is luidag. Lander en Volker gaan om beurt op de pc en Volker is een jongen die van scherm tot scherm zou gaan maar dit vind ik niet ok. Lander is meer de speelvogel in huis. Ook speelt Volker heel graag aan tafel en Lander op de speeltafel. Vrijdag halen ze uit en zondag ruimen ze op.

Het is vooral dingen regelen en zorgen dat het loopt zoals de jongens mogen spelen maar er moet een doorgang zijn voor mama met de rolstoel… De jongens krijgen wat meer vrijheid omdat de leeftijd dit toelaat. Zo gaat Volker alleen naar de tekenles. Hij is een paar keer meegegaan met een vriend van school en hij leert de kneepjes van het vak. Hij leert zelfstandig met de fiets te gaan. Ik maak hem ook duidelijk dat hij veilig het verkeer in moet. Zo is hij goed verlicht hij heeft een ongelooflijk goeie verlichting op zijn fiets en ook belangrijk is vind ik dat de verlichting van zijn fiets blijft branden ook al staat hij stil, hij heeft een fietshelm op.

Soms hoor ik van mensen zou ik dit ook kunnen moest ik een beperking hebben of ik zou dit niet kunnen met wat Inge heeft alleen gaan wonen en deeltijds de zorg dragen voor Lander en Volker. Rolstoel, minder kracht, minder dit en meer dat, Inge chapeau dat jij dit doet!!!

Het is niet zo moeilijk voor mezelf ik weet waar ik in staat voor ben want ik heb alleen gewoond voor ik was getrouwd.

Ik heb me die vragen gesteld ga ik het kunnen,… maar ik wist niet dat het me ging lukken alleen had ik geen keuze of het ging lukken het moest lukken. Gelukkig heb ik Marc, An, Els, Oma, , familie, vrienden een heel netwerk dat achter me staat.

Ik ben blijven geloven in mezelf en ja af en toe loop ik wel eens tegen de muur maar ik kom steeds op mijn pootjes terecht. Ik voel me enorm gesteund door mijn omgeving en dat is het belangrijkste om te weten dat je er geraakt mensen moeten in je geloven en vooral je moet blijven geloven in jezelf. Af en toe denk ik Inge wat heb je gedaan maar dan weet ik Inge je doet dit goed en neen het is niet altijd even gemakkelijk maar je komt er wel na bijna 3 jaar denk ik ‘ok, ik blijf doorgaan’.

28-10-2016 om 19:24 geschreven door Inge  

13 september werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor een toch wel zware luchtweginfectie. En ja het ging beter maar het is nooit echt uit mijn systeem geweest. Ik voelde me tot u toe moe, weinig energie. Weken gingen voorbij ik kreeg een infectie met koorts op mijn blaas, maar ook mijn luchtwegen bleken een aandachtspunt. We zijn nu 6 weken verder en mijn lichaam is nog steeds aan het vechten tegen die ene infectie op mijn luchtwegen en urinewegen. Koorts, benauwdheid, vermoeidheid, weinig tot geen eetlust,… Ik eet nu alleen maar dingen die ik echt graag eet omdat ik anders toch niet eet. Zo heb ik blokpate gekocht omdat ik dit lekker vind, heel lekker. Hagelslag voor Lander en mij daar kan ik wel met plezier een hapje van meegenieten. Lander hagelslag en Volker speculoospasta. Zo is iedereen toch blij met zijn boke met wat lekkers.

Mijn weerstand ligt enorm laag en nu is het aan mij om die weerstand omhoog te krikken. Ik begin morgen met een voedingssupplement om dat te bereiken 1 maand lang 1 pilletje in de voormiddag en dan weet ik meer. Mijn huisarts staat er niet weigerachtig tegenover. Maar ze gaan de komende weken verschillende keren bloed prikken om te zien dat mijn weerstand de lucht in gaat. Regelmatige basis groenten, fruit en zo ook granen, yoghurt of andere dierlijke producten. Moet lukken denk ik en over een maand hoop ik terug de Inge van 2 maanden geleden zijn. Dan kan ik onder het mes voor mijn blaas en dan zijn de feestdagen er.

Het moet maar eens achter de rug zijn want ik ben het beu en ik wil terug mijn gewone ik zijn. Ik Inge die het leuk vind om dingen te ondernemen en te ontdekken mijn grenzen aftasten mijn grenzen verleggen.

Daar sta ik wel een beetje voor denk ik.

Dingen ontdekken, dingen aftasten en grenzen verleggen

24-10-2016 om 20:30 geschreven door Inge  

Het is een beetje een rare titel maar ik ben en voel me niet alleen.

Maar na mijn 4 dagen ziekenhuis, een urineweginfectie, een oogontsteking,…

EN nu zitten we met lucht- en urineweginfectie. Ooit zei mij vroegere huisarts dat een ontsteking op je oog nooit alleen komt. Ik zal het moeten geloven. Want de keren dat ik een ontsteking had op mijn oog werd ik ook ziek zoals nu.

Van mijn urineweginfectie heb ik niet zoveel last buiten urine die gekleurd is en waar er veel vlokken inzitten maar mijn luchtwegen amai dat is het zwaarste. De druk op mijn borstkas is enorm en zeker als ik het gevoel heb dat ik in ademnood zit na een inspanning het is beangstigend als je moet ademen. Op mijn rug mag ik niet liggen want dan is de benauwdheid te groot enkel op mijn zij kan ik liggen om er dan minder last van te hebben. En als je weet dat ik enkel op mijn rug kan liggen of mijn rechter zijde dus ook rechterschouder dan weet je dat ik soms op mijn rug beland omdat mijn schouder begint pijn te doen.

Ach ja, weet je wat ik wou dat het ooit stopte elke keer dat ziek zijn, elke keer dat vechten tegen dat ene virus of dat domme bacterie. Het doet me lichamelijk niet goed maar ik blijf er voor gaan. Gelukkig heb ik An, Marc, oma, Els, Gerda, Sabien, Lisa, Annemie, Katleen, Kristel, Sabrina, Sarah mijn verpleging ELs, Kathleen, Pamela, Michiel, Niels, Peter, Patricia, dokter Marina en Annick,… die heel goed over me waken

21-10-2016 om 11:30 geschreven door Inge  

Het is buiten donker, de jongens liggen nog te slapen. Elke zondag ga ik in bad en dat is wel een heel zalig gevoel. 6 uur Peter maakt me wakker en ook al wil ik me nog even draaien. Het zit er niet in om eens wat langer te slapen.

Elke ochtend sondeer ik me in bed. Op zondag ga ik op de rand van mijn bed zitten, schoenen aan en dan stappen we met het looprekje tot aan het bad. Ik ga op de rand van mijn bad zitten en Peter lift mijn benen op bad terwijl ik de badlift laat zakken. Het is heel grappig want zowel Peter, Els als Pamela houden mijn benen vast tot ze mee in bad kunnen. Ik zeg dan keer op keer dat mijn benen en voeten volgen en dat ik nog niet heb voor gehad dat mijn benen en/of voeten van mijn lijf vielen. En aangezien er niet veel beweging inzit heb ik toch wel een beetje geluk.

Het warme water op mijn lijf en op mijn haren die gewassen worden, het is meer dan een zalig gevoel. Terwijl ik lig te weken en te genieten in mijn warme bad loopt Peter rond. Bed opmaken, pyjama klaarleggen, koffie drinken, de GSM en tablet meenemen naar de living.

Rond half 7 kom ik in de living en het is hier stil, er is geen beweging en als alles in orde is vertrekt verpleger Peter naar de volgende patiënt.

Hier zit ik dan rustig ik neem even wat tijd voor mezelf en ik lees even, ik speel een spelletje op de IPhone of op de tablet en om 8 uur komt er beweging in huis. Volker is wakker en neemt een chocomelk. Ook komt Lander binnen en zonder iets te zeggen schuift hij mee aan tafel. Ik wacht nooit tot hij iets zegt. Maar ik vindt het super belangrijk dat ik dan iets zeg als eerste.

• Ben je wakker? Of kom je gewoon dag zeggen?

• Heb je goed geslapen?

• Heb je gedroomd en over wat heb je gedroomd?

• Wat ga jij doen vandaag?

Volker gaat naar de tekenacademie op vrijdag

Lander gaat zwemmen op zaterdag

Volker en Lander gaan naar de Chiro op zondag

En als ze terug komen vraag je ze sowieso was het leuk en wat heb je gedaan? Gezwommen, getekend en gespeeld dat zijn zowat de meeste antwoorden die ik krijg.

Allemaal vraagjes die je stelt aan kleine jongens als ze wakker zijn of thuis komen.

Zachte stemmetjes die groeien als ze ouder worden 6j, 7j, 8j, 9j, 10j, 11j. Lander 8 jaar droomt over lieve dingen die hij wilt meemaken en heel vaak hoor je ik heb niet gedroomd. Volker droomt over de dingen die hij ziet en zelf zou willen en zelfs kunnen vliegen met een bezem. Echt prachtig 2 verhalen die los staan van elkaar en ik luister graag naar hun. Zeker als je hun snuit ziet bewegen en denken wat zou ik zeggen. Als ze zeggen ik heb niet gedroomd dan denken ze ‘laat me gerust’. Vertellen ze meer dan willen ze praten. Volker verteld vaak dat Darwin aan zijn voeten lag gedurende de nacht en dat Darwin spinde of in zijn teen beet.

Ze vragen nooit of ik goed geslapen heb of gedroomd heb maar dat vind ik helemaal niet erg want ik vraag dit omdat ik dit mag doen als mama. De eerste vragen die komen zijn ik heb honger en mag ik op de computer of mag ik tv kijken.

Ja, je mag sevves even op de computer maar eerst iets eten en aan de computer word er niet gegeten of gedronken. De tv mag niet luider dan 7 dat is dan de regel voor de tv.

Mama wat mag ik eten er is niet altijd brood, maar wel yoghurt, fruit en cornflakes. Volker is dan een fruitman of yoghurt en Lander cornflakes en yoghurt en om 10 uur mogen we iets uit de kast?

Er zijn kleine regeltjes hier in huis. Zoals 1 koek en dan fruit, flink eten of dan toch heel hard je best doen om dan een dessert te krijgen. Op tijd bed in want goed slapen is groeien.

We werken er elke week aan om het hier leuk en aangenaam te maken voor ons alle 3. Als we er voor zorgen dat Iedereen zijn deel doet dan komen we een heel stuk verder. Ik die zorg voor de was die word gewassen en gedroogd en natuurlijk in de kast gelegd samen met m’n gezinshulp.

Op vrijdag avond gaan alle kleren in de was en gaan de jongens douchen of gaan ze in bad. Op maandag doen ze weeral verse kleren aan en gooien alles in de was.  Tanden poetsen loopt fantastisch goed enkel het probleem dat ze nooit hun tandenborstel uitspoelen. Ooit koop ik me een cape en word ik super mama om de dingen te doen die ze af en toe vergeten.  

Op mijn cape zet ik een zinnetje:

‘Ik doe dit met heel veel plezier opruimen samen met

mijn jongens met een toppie duimpje ernaast’

18-10-2016 om 13:10 geschreven door Inge  

Zienderogen verkorten de dagen. S’avonds wordt het sneller donker en het blijft langer donker s’morgens. S’avonds is het fijn omdat ik ga slapen als het al donker is maar s’morgens is het nog donker als ik opsta om 6 uur. Het is niet zo fijn maar we nemen het er met een lach bij. Het is buiten koel al valt het gedurende de dag wel mee als de zon schijnt. Maar een pull of zelfs een sjaal kan ik gebruiken. De dikke truien komen boven en de sjaal is ook al komen piepen al is dat komen piepen van de sjaal een kwestie van het warm houden van een overbelaste nek. Maar na een paar dagen smeren en warm houden is het al beter.

Tja soms ziet het er buiten beter uit dan dat het is en vergeet je je jas en krijg je al snel een koude op je lijf. De herfst is goed bezig en de winter staat voor de deur. Al vind ik deze 2 seizoenen echt wel fijn. De kilte buiten en binnen de gezellige warmte vind ik gewoon best leuk.

Het Is leuk om samen gezellig een film te kijken terwijl het buiten regent. Wat ook wel leuk is is wat de jongens fijn vinden. Ik ga in de zetel zitten en samen zijn de jongens aan het spelen of samen zitten we een film te kijken. Nanny McPhee was vandaag de gelukzalige film. Soms verschiet ik van de keuze van Volker. Het zijn niet allemaal drukke actie films maar ook een leuk sprookje of een leuke fantasy zoals Harry Potter waar we naar kijken of zelfs De Smurfen. Het is gewoon leuk om samen dingen te doen. Op zo een momenten zal hij ook rekening houden met zijn kleine broer. Het is echt mooi om waar te nemen. Samen lezen Lander en ik nog een hoofdstuk uit ons boek straks en morgen gaat Volker samen met mij huiswerk maken. Samen bedoel ik we zitten samen aan tafel en hij kan iets vragen want het is vooral hij die het moet doen. Morgen leren we frans vorige dinsdag was het ook Frans en hij deed het meer dan goed. De dieren un lapin= konijn, un chien= hond, un chat= kat, un Cheval= paard,…  ook mama werd getest op haar frans en ik moet zeggen ik deed het niet slecht maar Volker deed het zoveel beter. Woorden les oiseaux= de vogels en un cochon= een varken, waar we  hard op de uitspraak hebben geoefend.

Ze zijn goed bezig op school mijn kerels en mijn kerels zijn meer dan veel gemotiveerd om het jaartje door te komen en als dit gebeurt dan gaan we al zeker met een gerust hart naar de eerste vakantie.

15-10-2016 om 20:38 geschreven door Inge  

Wel ik had dit deze week al een paar keer voor gehad. Toen Els en co om 6 uur aan mijn bed stond. Ik heb dan wel zoiets van ik wil nog even slapen!!! Maar toch ben ik snel wakker zodat de verpleging haar werk kan doen. Een ochtendhumeur is dan ook niet aan mij besteed. In de loop van de ochtend krijg ik dan een dipje omdat ik vroeg moet opstaan en dan heb je Inge en die geeft toe aan die dipjes. Ik val dan even in slaap maar ik zorg dat ik toch wel comfortabel zit.

Ik zit in de rolstoel en dan een dutje doen… Niet comfortabel voor je lichaam en het brengt een zekere kans op pijn mee.

Ik heb geen armsteunen op de rolstoel omdat ik dat niet wou en nog steeds niet wil. Ik moet dan gewoon enkele voornemens nemen want ik wil niet vallen. Steun ik op mijn rechter arm en hand dan zet ik me schuin tegen de tafel en mijn remmen op. Moest ik door mijn arm gaan dan tits ik tegen de tafel en niet wat dieper.

Als ik slaap dan komt er blijkbaar een lach op mijn gezicht. Een lach dat zegt ik ben blij en ik geniet.

·         Lachen is blij zijn

·         Lachen is genieten

En bij een lach denk aan intens geluk bij jezelf.

Ongeacht de pech die ik heb gehad in 2011 ben ik toch wel gelukkig denk ik.

Ok, blind en doof aan 1 zijde, pijn en een beperkte beweging in mijn handen, armen en schouders. Door de beperkte bewegingen heb ik vaak last van een overbelaste nek waar ik af en toe een zalfje op smeer en een sjaal aandoe om alles een beetje warm te houden. De ossificaties in mijn bekken en knieën waardoor ik toch wel een verkeerde zithouding heb wat pijn en last teweeg brengt. De dropvoet en het weinige gevoel is mijn benen. Het rolstoelgebonden zijn! Een emotionele en fysieke rollercoaster heb ik achter de rug.

 Dan denk je: ‘nu is het wel genoeg geweest’ en dan komen er ook nog je gevoelens bij kijken die je een plekje moet geven in je archief.

Maar toch ‘positief denken’ zit in mijn genen. En dan denk ik als je dat doet blijven denken ik kan het, ik doe het dan geraak je al een heel eind. Ik ken heel veel mensen met een beperking en met de ene gaat goed mee om en de andere tja daar gaat het niet zo goed mee. Je hebt mensen die blijven zoeken naar de boosdoener of huppelen van de ene dokter naar de andere. Maar voor mezelf is de boosdoener een dom virus die de aanleiding was van heel dit gedoe en kan ik een virus voor de rechter slepen? Neen.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn en ja af en toe kom ik mezelf tegen maar als je alles in overweging neemt dan denk ik ‘het gevoel te hebben dat ik gelukkig ben' en dat staat nog steeds bovenaan de lijst van wat belangrijk is in een mens zijn leven.

Mensen zeggen kijk eens Inge vanwaar kom? En ik zeg altijd ‘ja, ik weet het ik ben geboren in Gent’. Neen, zo bedoelen ze het niet maar ziek worden, 10 weken coma, een beperking,… noem het maar op en ik heb gevochten tot de Inge die heel veel terug kan.

Volgens vele mensen ben ik een mama met een heel groot hart voor mijn jongens en voor mijn vrienden een tof persoon die veel om hen geeft.

Er zijn ergere dingen dan een griepke te hebben met als afsluiter een hersenstaminfarct dat zou een mens moeten tekenen. Maar ik heb het belang van leven en overleven beleefd en ja het was confronterend. Locked in syndroom, tetraplegie, enkel knipperen met mijn ogen om te communiceren. Gelukkig zit er daar nog een zwart gat in mijn geheugen. Al heb ik lang gezocht naar antwoorden en een invulling van mijn leven in die 3 maanden dat ik van de wereld ben geweest. Wat deed ik toen, wat deden mijn jongens, wat gebeurde er in de wereld? Het was en is nog steeds een zwart gat. De mensen hebben het me proberen uitleggen maar het is niets tastbaar. Lachen, huilen, rennen, springen niets van die dingen kon ik nog en  gingen aan me voorbij.

Neen ik ben niet verbitterd of verdrietig en ja ik vind het erg wat me is overkomen. Maar blijven hangen bij het negatieve dat brengt je niet vooruit.

Ik heb soms mijn momenten maar die maak je ook mee op de blog maar nu geef ik even een positieve twitch.

Als ik rond kijk dan zie ik inderdaad ergere dingen en dat zijn niet allemaal mensen met een beperking. Ik ken mensen met een NAH, halfzijdige verlammingen, rolstoelgebonden,… ik ben er heel wat tegengekomen in Pellenberg. 

Maar wat erg vind is en dat is in het verlengde van wat ik deed in mijn werk als opvoedster en dingen die ik nu tegenkom.

Zoals:

vroeger had ik een juf voor nederlands die nu aan de ziekte van Alzheimer lijdt je ziet ze letterlijk achteruit gaan en je kan niets doen.  Gelukkig heeft ze een hele goede vriendin die ze af en toe vaak meeneemt en ook eens langs mij komt want ze mag niet sociaal geïsoleerd geraken en als ze komt dan praten we over de kinderen en over vroeger. Het is een hele warme vrouw en ze wist wat ze wou bereiken met haar klas. Ze hield ook rekening met elke leerling apart en hield dan ook rekening met de interesses. Zo wist ze dat ik enorm geïnteresseerd was in fotografie en op een dag stond ze in school met een 15 tal tijdschriften over fotografie. Tim is nu een talentvolle fotograaf-journalist voor De Morgen en toen was Tim en nu nog echt ne ferme gast.

Vroeger werkte ik als opvoedster in de bijzondere jeugdzorg en in een buitenschoolse opvang en de rugzakjes die de kinderen toen droegen en dat nu nog meedragen is enorm hard om te horen en daar sla je van omver. Ook bepaalde nieuwsberichten zijn bitter en verteren moeilijk. De boosheid dat sommige mensen dragen ‘ik snap dat niet’.

Daarom vind ik het positief om positief door het leven te gaan. Ook naar mijn 2 jongens toe. Ik wil dat ze opgroeien in een nest waar ze zich goed en geborgen voelen.

Ik vind het belangrijk dat ze zien dat er een toekomst is en dat ze de kansen krijgen die ze verdienen. Ik vind het belangrijk dat ze Volker en Lander zijn die zichzelf mogen zijn…

Er zijn zoveel dingen die ik wil voor mijn jongens, voor mijn familie, vrienden maar ook voor mezelf en dan kan ik alleen maar als ik positief in het leven sta. Je kan dromen van dingen maar soms moet je er voor werken en met een lach op je snoet geraak je al heel ver.

Al meer dan 5 jaar vecht ik met een positieve ingesteldheid en sta ik ervan versteld dat het toch wel heel vaak met een lach op mijn gezicht is. Het leuke is ik geef die positieve kracht ook door aan anderen in mijn omgeving.

Dit heeft niets niet direct te maken met wat ik geschreven heb maar ik wil jullie even meesleuren in wat ik soms meemaak. Het is een gevoel dat ik heb op dit moment. Op dit moment heb ik zoiets van: ik heb genoeg handen aan mijn lijf heb gehad. Dokters, verpleging, gezinshulp, psy,… het genoeg eventjes. Ik laat voor de moment geen nieuwe menen toe om me fysiek te helpen. De psy, verpleging, gezinshulp, kine,… het is eventjes genoeg. Maar toch kijk ik met mijn neus in de lucht en een lach op mijn snoet en weet ik ik heb nog een lange weg te gaan. Met een lach op mijn gezicht en een blij gevoel weet ik dat ik het nog heel ver zal brengen en ja, ik blijf er in geloven.

14-10-2016 om 10:48 geschreven door Inge  

1 op 4 weekends verblijven de jongens bij hun papa. Ik mis ze dan enorm het geroezemoes het geschuif en hun blitse stemmetjes zitten in mijn hoofd maar ik kan ze niet zien.

Maar zondag? Zondag is een dag waar ik de week inhaal qua beeldmateriaal. Ik kijk heel weinig televisie tijdens de week. Op dit moment kijk ik naar ER en de rest neem ik op omdat ik vaak niets kan uitkijken of het is te laat op TV. ER kijk ik omdat het puur nostalgie is en de laatste reeksen heb ik niet meer gezien en omdat het vroeg op de avond is 17.45uur kan ik kijken. Ik neem verschillende reeksen op 24/7, De Rechtbank, Radio Gaga, Sorry voor Alles en op zondag zet ik me dan even voor de TV en bekijk ik alles.

Ik neem dan ook de tijd om alles even een plaats te geven en de week te evalueren.

De week evalueren is dit nodig? Ja!!! Soms zijn de weken zwaar en zoek ik naar antwoorden en zet ik alles even op een rij. Maar ik heb vooral even tijd om aan mezelf te denken.

Elke dag om 6 uur uit mijn bed, elke dag kine, 3 keer in de week gezinshulp,… ondertussen heb ik de laatste weken veel onderzoeken die geplant staan huisarts, Gasthuisberg 1 à 2 keer per week

Ook de wekelijkse conditietraining is van start gegaan waar ik enorm blij om ben. Het is een toffe kliek die samen komt en het is hard werken maar ook heel hard lachen. De eerste week was dan ook goed gestart met een basket in volle vlucht die tegen mijn hoofd knalde. Een hele avond heb ik hoofdpijn gehad maar nu is het een grappige herinnering.  J. die de bal tegen mijn hoofd knalde heeft zich al elke dag van de week verontschuldigd. Wat nu ook niet nodig was. Ook al deed het pijn we hebben er goed om gelachen. Niet goed horen niet goed zien en geen 3D-zicht dat is om problemen vragen.

Ik ben echt blij dat het gestart is en ik hoop dat ik terug wat meer bewegelijkheid en kracht in mijn schouders en armen krijg. Rollen voor de rolstoelgebruikers en lopen voor de stappers. Opdrukken, links-rechts draaien aan een behoorlijke snelheid, dribbelen, ballen gooien en vooral richten en scoren, maar vooral rondjes rijden in de sportzaal. Als je weet de het gebouw De NAYER van de KULeuven een sportzaal ter grote van 3 basketbalvelden heeft dan ben je even bezig. Elke week hebben we een training van 5 minuten rollen rond 1 basketbalveld en om dit op te bouwen naar het einde van het jaar eind mei begin juni. Elke week word onze score genoteerd maar wat er mee gebeurt dat weten we niet. Bij mijn weten is er nog geen groot talent uitgekomen voor de papalympics. Dinsdag zat ik aan 2¼ Ik moet toegeven dat ik even bij Lieve ben blijven hangen omdat ze geblesseerd is. Ik doe die rondjes met ondersteuning van de Wheeldrive maar niet op volle kracht zet ik het ding af dan kunnen mijn schouders dit geen 5 minuten volhouden want met de Wheeldrive die afstaat is het enorm zwaar  en bijna niet te doen. Maar ik doe het toch, he.

Want in mijn achterhoofd weet ik nog wat ze gezegd hebben. Ik ging niets kunnen buiten babbelen. Gelukkig dat ik positief ben ingesteld en dat ik toch wel verder heb gedaan en zeg zie je wel dat ik het kan. Heel vaak zeg ik blijf van me af ik kan het wel hoor. Je moet me niet alles uit handen nemen want ik kan wel dingen en als er iets niet lukt dan kan ik het vragen.

Ik weet in het begin dat ik thuis kwam uit het revalidatiecentrum nam iedereen dingen uit mijn handen en ik liet dit maar gebeuren en werd lui. Maar de tijden zijn veranderd al een hele tijd en heel vaak zeg ik ‘ik kan dit hoor’. Hier lopen zeker geen slaafjes rond. Als ik iets laat vallen dan probeer ik heel vaak dat op te rapen buiten bepaalde dingen lukken me echt niet. Een bankkaart, een blad dat zijn de dingen die niet echt lukken. Ook als ik een glas laat vallen en het is stuk dan doe ik bewijze van spreken een stap achteruit.

De jongens doen kleine dingen in huis hun kamer op orde houden, hun speelgoed opruimen en de dingen die ze uithalen ruimen ze gewoon op. Bed opmaken, stof wegnemen, met nat kuisen doet de gezinshulp. Hun vuile was in de was mand steken doen zij want de was in de mand maakt het een beetje netter allemaal. Wat ik leuk vind is dat nu dat Lander en Volker  een nachtkastje hebben dat er wat blokjes, een boek en zo erop liggen. Het is allemaal zo schattig.

09-10-2016 om 19:33 geschreven door Inge  

Huisarts, uroloog, revalidatiearts, pneumoloog, neuroloog, internisten, dermatoloog, radiologen, orthopedisten, psycholoog, … allemaal artsen die aan mijn lijf zitten sinds 2011 en dan vergeet ik de kinesisten, verpleegkundigen, gezinshulpen, … Allemaal mensen die me proberen op te lappen tot een Inge die er fysiek, en mentaal sterker voor staat.

Ik heb zoveel onderzoeken en ingrepen gehad en ik onderging het allemaal zonder morren. Je houd het bijna niet voor mogelijk. Bloedafnames, neuswatje om het MRSAvirus op te sporen, echo’s, botscans, MRI’s, CT-scans, gewone RX-en. Ze hebben een shunt gestoken om het overtollige hersenvocht weg te nemen en dat verdwijnt in mijn buik omdat er een connectie was waardoor ik heel veel moest overgeven. Een urostoma zodat ik me enkele keren per dag kan sonderen, een stuk long laten weghalen,  een tracheacanule  om te ademen een tijd, plassonde in het ziekenhuis bij opname, elke dag kine. Soms denk ik het is genoeg geweest en dan denk ik even rust aan dat lijf van Inge. Ik geef mezelf een beetje rust maar binnenkort ga ik hopelijk onder het mes om mijn blaas te laten afsluiten waardoor ik geen urineverlies heb. ‘Weg luiers’ eindelijk.

Er zijn heel veel oplossingen gekomen maar er zijn ook wel heel veel teleurstellingen gevolgd. Opname luchtweginfectie waardoor de ingreep aan mijn blaas is uitgesteld. Luchtweginfecties en longontstekingen schuilen in een klein hoekje. Want in 2011 Mexicaanse griep met een longontsteking maakt dat ik enorm vatbaar ben voor zo een infecties. Heel veel consultaties later waar er oplossingen kwamen maar ook veel teleurstellingen bv. Mijn bekken en knieën waardoor ik me nooit 100% kan oprichten en waardoor ik nooit een 100% goede zithouding heb en zowel in mijn bekken als knieën veel pijn.

Maar na mijn ziekenhuisopname 3 weken geleden en heb ik het even gehad. Met vorige week een CT-scan en donderdag controle met een bloedafname. Ik ben een echt prikkebeest geworden. Elke ochtend een bloedverdunner omdat ik teveel zit om bloedklonters te vermijden. 15 tot 18 pilletjes op een dag. Wat best wel pittig is. Het kokhalzen als ik een pilletje neem is er niet meer bij en ik kan al een hele cocktail aan zo neem ik s’morgens 6 tot 7 pillekes in 1 keer. En het zijn niet allemaal kleintjes.

Ook dagelijks kine gaat vooruit en de ene keer gaat het beter dan de andere keer. Zo was woensdag mijn lichaam en dan vooral m’n benen volledig verzuurd en heb ik moeite moeten doen om aan mijn rolstoel te geraken. 2 keer 15meter stappen was net iets teveel die dag. Ik heb doorgezet maar Lisa en ik waren blij dat ik er was. Ik was gewoon naar beneden gegaan tot buiten en terug.

Zo loop ik af en toe tegen mijn grenzen aan en keer op keer verleg ik die grens een stukje verder met in mijn gedachte dit kan het toch nog niet zijn. Ik heb nog zoveel dat ik wil bereiken. En met behulp van anderen dokters- specialisten, verpleging, kine, gezinshulp kom ik er wel. En ja ik doe dit vooral voor mezelf als voor mijn 2 jongens.

Maar het belangrijkste is ik blijf positief

08-10-2016 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen. Er was een school vrije dag. De jongens waren bij me en we hebben genoten en dan komt de blog op de 2^de en/of 3^de plaats.

De jongens hadden elk hun activiteit Lander zwemmen op zaterdag en Volker tekenen op vrijdag. Volker gaat met de fiets tekenen en daarom heb ik hem lampjes voor op de fiets gekocht. Want om 20 uur is het al donker en je weet je moet als fietser gezien worden.

Op zondag is er Chiro voor beide kerels en ik heb de indruk dat ze zich amuseren. Onder andere jongens en meisjes spelen en ravotten. Super toch!!!

Maar maandag een extra dagje bij mama en daarom zijn we samen de stad ingetrokken. Ze kregen de blu ray van Angry Birds the Movie, ze kregen elk een cadeautje een puzzel voor Volker en een Legoset voor Lander.  

Ook zijn we opzoek gegaan naar nieuwe schoenen voor de jongens en mijn enige voorwaarde was dat het lederen schoenen moesten zijn en wat heb ik gemerkt de jongens hebben een vrij klassieke smaak.

Ook hebben ze kleren voor de Chiro gekregen. Een trui voor Volker en een broek en T shirt had hij al en voor Lander waren de broeken uitverkocht en een trui en een T shirt had hij al. Lander wou dan ook geen broek.

Het was een dure middag maar ik heb het met veel plezier gedaan voor de jongens.

Je zou zeggen Inge je bent gescheiden en de papa moet bijdragen. OK daar heb je een punt, maar soms koop je iets uit je hart en wil je dit gewoon doen voor de jongens en dan wil ik me niet verantwoorden bij de andere. Ik weet wat ik betaald heb en de schoenen waren in promotie omdat de kindercollectie stopt in de winkel. Je moet nu echt beginnen zoeken waar vind ik deftige kinder- en jongerenschoen voor een degelijke prijs!!!

De jongens zijn apentrots op hun schoenen en nu moet ik nog sportschoen kopen voor de jongens maar dat zal voor in het weekend zijn.

06-10-2016 om 12:46 geschreven door Inge