Vorige donderdag ben ik samen met Jeannine op bezoek geweest bij Marleen een leerkracht uit de middelbare school in een rust- en verzorgingscentrum. Marleen heeft dementie en heeft veel zorg nodig. Ze zegt bijna niets meer en ze is steeds aan het prullen met een boekje, een stofje, een zakje. Ze is steeds alles aan het inpakken of aan het plooien.

Maar Jeannine en ik hadden al een hele tijd geleden afgesproken om dit eens te doen. Vorige donderdag hadden we om 11uur afgesproken in het RVT zo konden we even kletsen en dan konden we Marleen helpen bij het eten. Gewapend met een plantje en een chocolaatje gingen we op ons doel af. Marleen zag er goed uit vermagerd wat ouder maar zeker niet onherkenbaar. Ook al zei Jeannine zie je ze zitten? Ik durfde niet te zeggen neen niet echt maar ik moet zeggen mijn zicht is dan ook niet perfect. Ik deel mijn ruimte in en dan ga van vakje naar vakje en eens ze in mijn vakje zat dan zijn Jeannine en ik zijn recht op ons doel afgegaan. Ze zag er blij uit toen ik haar aansprak met merv. i.p.v. Marleen zoals 27 jaar geleden moest.

Ik heb zo wat leuke verhalen verteld over hoe ik door mijn middelbare school ben gesurft. Zo had ik eens een les PAV dat is een samenvoeging van allerlei hoofdvakken in 1 vak gegoten en we werkten vaak met thema’s en bij Marleen waren het steeds actuele thema’s.

Zo vertelde ik deze ochtend: we hadden het thema Europa en er volgde een eindtest over het thema. Met vele data’s die ik toen moest kennen dacht ik zoveel data’s ‘dat lukt me niet nooit’. Ik doe de moeite om alle data’s en alle afkortingen op een latje te schrijven. Ik leefde toen s’morgens steeds met een deadline. Opstaan 7.50uur, douchen, drinken, mijn boeken en rommel bijeenrapen en om 8 ging ik de deur uit want om 8.15 ging de eerste bel zodat het eerste lesuur om 8.20 kon beginnen. De test begon en wat ik toen merkte was dat ik mijn latje niet had meegenomen. Het was mijn beste test ooit voor PAV gewoon met het in de weer zijn met ‘hoe kan ik zoveel mogelijk informatie kwijt op een latje van 15cm’. Het was dan ook een test waar ik mijn punten meer dan dik zelf verdient heb want blijkbaar bij het opschrijven van de informatie op het latje heb ik het ook in mijn hoofd genoteerd.

Ook vertelde ik over die keer dat ze me tijdschriften gehad gegeven van haar zoon i.v.m. fotografie omdat ze wist dat ik daar interesse voor had. Ook deed ik de groeten van de thuisverpleging en vertelde ik over mijn jongens en vroeg ik natuurlijk naar haar kleindochter.

Het was zeker een tof weerzien en zowel Jeannine als ik hebben er een leuk gevoel bij gehad. Om 12 uur ben ik doorgegaan en is Jeannine is gebleven om Marleen te helpen bij het eten. Ik denk en hoop dat ze vooral genoten heeft van ons bezoek en dat ze een leuke ochtend heeft gehad. We zijn samen haar kamer gaan bezoeken en samen met Jeannine hebben we iets in het bezoekersboekje geschreven.

Het was heel confronterend want ze was zo een vrouw van de wereld. Ze heeft denk ik alles gezien Afrika, Zuid- en Noord-Amerika, Azie, Australië en ook dichter bij huis Europa om dan geconfronteerd te worden en te vervallen is zo een gesloten leefwereld zeker voor haar omgeving want zij ondergaat het gewoon zonder het echt te beseffen.

Ik ga nog zeker eens op bezoek samen met Jeannine.

Ik wou dit vorige week posten maar er is blijkbaar iets fout gelopen.

Maar een week later ben ik er klaar voor om mijn ervaring te noteren.

Mijn bezoek aan Marleen heeft toch een impact gehad. Ik ben thuis gekomen en ben even aan tafel gaan zitten en nam ik mijn kussen en om effe tot mezelf te komen. 2 uren later werd ik wakker en dacht ‘sevves komt Lander’. Het is zeker voor herhaling vatbaar maar dan moet ik erna tijd voor mezelf inlassen. Dat Lander hier binnen waaide vond ik top omdat dit een positief iets was om iets droef te verwerken. Dat zo een lieve vrouw dit moet ondergaan dat maakte toch een indruk op me. Maar ik keek vooral ook terug op mezelf van wat ik voor heb gehad in 2011 en dan denk ik amai het leven is niet altijd eerlijk. Gelukkig ben ik goed gerecupereerd na mijn hersenstaminfarct. Ik ben lockted inn geweest en ook al was ik toen opgesloten in mijn lichaam ik was toch nog bewust van mijn omgeving en dat is wat Marleen kwijt is. En ook al kreeg ze af en toe een lach op haar gezicht je weet dat ze direct alles weer kwijt is. Gelukkig kan ze nog stappen maar een besef van tijd en ruimte is haar vreemd. Toen we gingen kijken naar haar kamer zag ze haar bed en wou ze er direct in kruipen. Gelukkig neemt ze goed aan als we zeggen neen neen we komen eens kijken naar de kamer en ga maar even in de zetel zitten. Toen schreef ik in het boekje wie ik ben voor haar zoon, partner en andere bezoekers zodat ze erop konden terug blikken.

Maar wat me ongelooflijk opviel was de liefde tussen 2 vriendinnen die toch blijven komen en om die enkele uren bij Marleen te blijven. Wat niet zo vanzelfsprekend is volgens mij. Zelf zou ik ook blijven gaan denk ik maar het is volgens mij moeilijk pijnlijk ‘ik ga op bezoek bij een vriendin die ik graag zie en ze herkent me niet meer. Je hebt zoveel met elkaar gedeeld als collega, als vriendinnen, het op groeien van je kinderen,… en ineens is alles verdwenen in een kastje in haar hoofd waarvan ze de sleutel kwijt is. Ik heb besloten om maandelijks op bezoek te gaan bij haar om gewoon bij haar te zijn omdat ze dit verdient en ook om er te zijn voor Jeannine die dit niet alleen moet dragen.

21-11-2019 om 18:01 geschreven door Inge  

Oktober is voorbij en november heeft zijn start niet gemist. Ik vind november is een vreemde maand want dat is een maand waar we mensen die overleden zijn herdenken. Persoonlijk ga ik niet naar een begraafplaats maar ik kijk wel terug op de mensen die ik verloren ben. Nonkel Romain, Alvaro de man van mijn meter, mijn peter nonkel Raf, tante Non en mijn broer Bruno die 10 jaar geleden in 2009 is overleden. Van de meeste mensen heb ik nog afscheid kunnen nemen. Ik ben toen nog in het ziekenhuis of bij hen thuis op bezoek geweest. Maar bij Bruno was het zo plots.

Een 2 tal weken geleden is er een man overleden die euthanasie heeft gepleegd. Hij had een zware vorm van MS en was volledig verlamd. Hij had enorm veel pijn en kende maar weinig levensvreugde meer ook al was hij enkele maanden geleden opa geworden. Hij kon wel praten tegen zijn kleindochter haar aanraken als ze op hem werd gelegd, maar zelf eens knuffelen of vastnemen ging niet. Het is hartverscheurend als opa als je zo een dingen niet kunt doen.

Op zo een momenten sta ik toch wel even stil bij de dood en besef ik maar al te goed dat ik nog te graag leef ondanks mijn beperking en ook wel de pijn die ik onderga. Het heeft me stil gemaakt die dag en ik dacht na over de verschillende mankementen die ik heb.

• De rolstoel is het meest zichtbare. Naar de winkel gaan is een een avontuur. Gelukkig heb ik de Wheeldrive waardoor ik toch wel ondersteuning heb om me te verplaatsen. Als ik enkel de manuele de rolstoel heb dan geraak ik echt niet ver omdat ik te weinig kracht in mijn armen heb. Naar de winkel gaan en iets nemen om te eten tja ik weet wat ik ga eten en zeker wat ik niet ga eten en dan kom je op een moment dat ik ook niet meer vraag wil je dat nemen.

• Het blind zijn aan 1 oog valt op als ik moe ben want dan staat mijn oog alle kanten op maar niet op de juiste plaats. Lander vindt dit eng en zegt dan je oog staat zo raar! Ik moet dan even letterlijk met mijn hoofd schudden en dan valt alles terug op z’n plaats voor een 10 tal minuten. Want moe is moe.

• Als ik in groep ben en iedereen is aan het praten haak ik af omdat een gesprek volgen waar iedereen door elkaar babbelt niet kan volgen. Ik haak dan af omdat ik van alle impulsen die binnenkomen geen verhaal kan maken.

• De beperking en de pijn in mijn schouders is zeker niet te onderschatten. Gaan sporten en de pijn voelen terwijl ik rol maar niet willen opgeven. Gewichten nemen van 1 kg en dan niet eens deftig mijn armen omhoog tillen is gevoelsmatig enorm pijnlijk. Nu ja ik kan mijn armen 45° omhoog doen en met gewichten is dat nog minder. Vaak laat ik de gewichten voor wat ze zijn en doe ik de oefeningen gewoon mee. De oefeningen 100% correct uitoefen lukt me echt niet. Maar ik doe de oefeningen echt wel mee. Met theraband zit ik aan groen of liever sterkte geel en doe ik vele oefeningen mee maar 100% dat zit er niet in. Want mijn handen en armen tot boven mijn lichaam brengen gaat niet.

Ach ja, er gaat zoveel niet en toch leg ik me niet helemaal neer bij mijn lot. Ik blijf bewegen bij de kinesist, ik blijf naar de conditietraining en ik blijf hopen op dat ietsje maar al weet ik beter.

10-11-2019 om 00:00 geschreven door Inge