29 februari dit jaar worden we getrakteerd op een extra dag. Een dagje meer, een dagje uitstel of gewoon een dagje extra.
Een schrikkeljaar is een kalenderjaar met 366 dagen, in plaats van 365. Deze extra dag, een schrikkeldag, wordt ingevoerd om te voorkomen dat de kalenderjaren te veel gaan afwijken van het tropisch jaar. Een schrikkeldag valt op 29 februari en komt in de gregoriaanse kalender voor in elk jaar dat deelbaar is door 4, met uitzondering van eeuwjaren. Deze hebben enkel een schrikkeldag als ze deelbaar zijn door 400. Zo was 1600 een schrikkeljaar, 1900 geen schrikkeljaar en 2000 weer wel. Volgens deze methode zouden er sinds het begin van onze jaartelling 488 schrikkeljaren zijn geweest, met het jaar 4 als eerste. Deze rekenmethode is echter pas in de meeste landen in 1582 met de invoering van de gregoriaanse kalender begonnen, de daarvoor gangbare juliaanse kalender had een andere methode die een grotere afwijking gaf.
Lander vond het een heel interessant gegeven.
Vandaag ben ik naar Pellenberg geweest en ik moest 6 minuten stappen met ondersteuning en in die 6 minuten heb ik heel wat meters afgelegd 42meter maar om de 10 meter moest ik een bocht maken en daar heb ik enorm veel tijd verloren. Sabien, Peter en ik waren enorm trots op deze prestatie. Ik hoor Peter nog steeds zeggen Inge je zal nooit meer stappen.
En kijk nu hij geeft zijn foute conclusie toe en is hij apetrots op Inge haar prestatie.
Het is dan ook een top prestatie volgende keer gaan we gewoon de gang door en zien we waar we gaan geraken na 6 minuten rechtdoor stappen en dit zal elke maand getest worden om te zien dat mijn conditie omhoog gaat. Het ging goed maar ik voelde me enorm opgejaagd al heb ik heel hard gelachen. Vandaag zijn we ook met kracht oefeningen begonnen om die schouder krachtiger te maken en om die ook hoger te krijgen zonder dat er een over belasting komt. Ik zal dit doen met een gewichtje van 0.5 kg en arm per arm bij Sabien moest ik dit met 2 armen doen en met een stok maar thuis zal ik me concentreren op mijn 2 schouders maar elk apart.
Het zal me ooit terug lukken om die terug de lucht in te krijgen.
Het is weer eens een piekerweek gedachten lopen mijn hoofd binnen en knallen tegen mijn hersenpan om daar dan ook te blijven zitten en elke keer trap ik erin en vraag ik aan die gedachte gaat het.
Elke keer komt er iets boven drijven wat ik niet fijn vind en dat ik een plaats moet geven in mijn zorgen archief.
Ik maak me zorgen over mijn jongens: o Doen ze het goed op school o Wat nu dat papa en mama niet meer samen wonen o Voelen ze zich goed o
Revalidatie: o Wat kan ik nog doen o Doe ik het wel goed of kan ik dingen verbeteren
Gezondheid: o Waarom ben ik soms zo moe o Waarom verlies ik nog urine o Waarom heb ik zoveel pijn? Is de pijn te voorkomen, is mijn zithouding goed o
Waarom duurt die paperassen molen zo lang enz.
Allemaal zorgen die af en toe binnen glippen en die ik me aantrek en vind ik het fijn neen want ik wil mijn energie in iets anders steken en op de eerste plaats wil ik die gedachte niet hebben. Ik wil vooruit en ik wil niet blijven trappelen ter plaatsen.
5 jaar geleden 2011 ging het licht bij me uit. De dag of de tijd dat ik coma ben gegaan weet ik niet maar de laatste herinnering is dat ik het ziekenhuis binnen ging met een bakje bloed en andere vieze dingen, maar de kleur was vooral rood. Ongeveer 10 weken later werd ik wakker maar die periode zijn vooral momenten van dingen die ik me herinner en dingen die ik me niet meer herinner. Vooral dat laatste. Ik leefde niet in de realiteit en dacht ik dat ik s nachts uit het ziekenhuis sloop en dat ik voor dag en dauw terug naar het ziekenhuis ging. Ik kon niet eens bewegen, he. Ik leefde in een roes en dacht toen echt oprecht dat ik na het ziekenhuis huppelend naar huis kon gaan want in mijn beleving zat ik er nog maar een paar dagen en dat ik mijn leven terug kon oppikken zoals daarvoor.
Af en toe drong het tot me door van wat ik had. Toen ontdekte ik ook dingen die ik niet meer kon. En ook al zwegen ze angstvallig van wat ik had ik hoorde af en toe dingen en het was niet altijd even tactisch laat staan positief.
Het niet kunnen praten waar ik me bijna niets herinner, het blind zijn aan 1 oog zelf ontdekt in Gasthuisberg, doof aan mijn linker zijde heb ik Pellenberg ontdekt De ronde tafels waar alles werd verteld en waar ik af en toe toch wel even van mijn wolk werd getrokken want ik had zoveel dromen.
Na 5 jaar droom ik nog steeds, maar ik heb geleerd dat je moet blijven dromen en sommige dromen komen uit en andere dromen blijven gewoon leuke gedachten maar dromen kan je bijstellen of deels laten uitkomen. Sommige dromen komen anders uit dan dat je het zelf droomde en dat blijven drijfveren ook na 5 jaar.
Het is een hele hobbelige weg geweest: Ziek worden en vechten voor mijn leven Revalideren Thuis komen in de echte wereld en vechten voor je plekje Een relatiebreuk Alleen gaan wonen en alles een nieuwe plekje geven en zoeken naar oplossingen Nieuwe doelen stellen Maar ik ben er geraakt op mijn eigen wilskracht. Waar ik best trots op mag zijn. Maar ik ben blij dat deze dag weer voorbij is.
Maar het is toch alweer 5 jaar geleden dat ik mijn laatste zelfstandige stapjes heb gezet en de laatste keer dat ik met de auto of fiets heb gereden.
Mijn wil om te leven was sterker en ben ik opzoek gegaan naar een schuldige? Neen, omdat het geen nut had. Ik heb me wel vragen gesteld waarom net ik maar in die 5 jaar ben ik blijven vechten voor de jongens en mezelf en dat doe ik nog steeds en daar ga ik voor. voor ons 3 maar ook voor mijn familie en vrienden die 100% achter me staan.
Onlangs ging ik vroeg slapen en ik was nog even bezig met mijn tablet op bed. Ik voelde dat ik moe werd en legde alles aan de kant en deed het licht uit en vrij direct vielen ook mijn ogen dicht. Ik lag nog in relaxhouding rug omhoog benen in een knik en donsje op mij. Ik was blijkbaar te moe om mijn op-en-neerbakje te nemen en mijn bed plat te leggen. 4 uren later werd ik wakker en ik lag nog steeds in dezelfde houding en dat is toch iets wat ik niet zo fijn vind. Ik lag nog steeds op dezelfde manier als ik inslaap viel. Ik kan uren op dezelfde manier liggen maar dan vooral met mijn onderlichaam. Mijn benen, mijn bekken. Ik moet dan wakker worden om me anders te leggen en bij een bepaalde posities moet ik echt opbouwend werken. Poep naar links, linkerbeen over mijn rechterbeen terwijl ik een draaiende beweging maak nog even mijn poep naar links en zorgen dat mijn linkerbeen iets meer naar voren ligt. Wat een gedoe altijd om even te gaan liggen hoe ik zelf wil.
Vroeger was ik een fervente buikslaper en ik vond dit de beste houding om te slapen. Arm vooruit, been opgetrokken net in de startpositie als Superman.
Ik mis het toch wel hoor mijn gerelaxte leven van vroeger. Hoe hectisch het ook kon zijn hoe fel ik kon genieten van de kleine dingen die ik nu af en toe mis. In de zetel hangen met leuk gezelschap van mijn jongens en mijn been onder mijn poep geparkeerd en mijn andere been over mijn andere been en af en toe viel ik gewoon eens om zalig. Aan tafel zitten en mijn benen op de steunplank zetten en dan eten. We hadden 2 banken aan onze eettafel en rustig gaan zitten en hangen in een stoel zat er niet bij. Je moest steeds recht zitten. Want er stonden geen stoelen aan mijn tafel, dus ook geen rugleuning.
Ook met de auto rijden mis ik soms. Instappen gordel aan, starten, koppeling induwen in de 1ste versnelling zetten koppeling lossen en dan ondertussen vertrekken terwijl je op de gas duwt en als die pakt ben je weg het is gewoon een balansoefening. En dan moet je schakelen koppeling- schakelen naar 2de, koppeling- schakelen naar 3de en op een de snelweg ging je naar de 5de versnelling. De kunst was om ook op de motor te remmen. Dat was beter voor je remschijven. Ik voelde me er echt goed mee. Op die enkele jaren dat ik met de auto reed heb ik nooit een ongeluk gehad of heb ik een boete gekregen. Wat was ik toch een voorbeeldige chauffeur. Nu is auto rijden geen optie meer want met 1 oog kan ik het andere verkeer moeilijk inschatten, ook de borden, fietsen, voetgangers en de weg in het oog houden is echt teveel gevraagd voor mijn toch wel beschadigd hoofd.
Nu laat ik me rijden en ik voel me er best wel goed bij. Al is het soms eenzaam daar alleen in de achterbak. Al heb ik een heel goed contact met mijn chauffeurs. Zo fietste ik ook zo goed als dagelijks naar het werk en ik kon kiezen een stuk tussendoor langs De Dijle of langs de Vaart. Alle 2 waters en als het mooi weer was vond ik het wel heel leuk. De vlakke weg deed me wel heel snel gaan. Als ik de ochtend had dan probeerde ik wel eens een andere weg te nemen. Want opzich moest ik 1 gevaarlijke weg over en dat was aan- de oprit Kessel-Lo. Als ik van thuis kwam begon ik met een serieuze helling om dan snelheid te maken maar onder de brug moest je al aan je rem trekken want dan was er de afrit en dan schoten ze wel eens op het voetpad. Maar het fietsen ik mis het wel.
Luc van Join To Bike vroeg me of ik ook geen zin had om mee te gaan fietsen en langs de ene kant zou ik dit wel willen maar door de ossificaties kan ik mijn benen niet goed spreiden in mijn schouders ben ik zo beperkt zodat ik niet voldoende kan trappen met mijn armen en dan nog eens de schokken op de baan met de ossificaties dat vergt teveel van mijn lichaam. Neen ik kan er niet aan beginnen ook al zou ik dit willen. Ik hou me aan de conditietraining: er is sociaal contact, je sport op eigen tempo en buiten wat stijf zijn de volgende dag is er niet echt veel al is dat stijf zijn toch al verleden tijd de volgende dag. Het kan er heel intensief eraan toegaan.
Het is toch elke ochtend even slikken als ik tot stand kom om mijn tanden te poetsen. Sinds ik alleen tot stand kan komen vanuit de rolstoel in de keuken aan mijn aanrecht sta ik erop om mijn tanden als staande te poetsen. Vroeger deed ik dit enkel als de kinesist er was en anders zat ik in de rolstoel mijn tanden een poetsbeurt te geven.
Het geeft een super gevoel van vrijheid en door mijn doorzettingsvermogen mag ik fier zijn op wat ik heb bereikt. Het gevoel van al staande je tanden te poetsen is fantastisch. Voor velen een gewoonte, routine, vanzelfsprekend!!! Voor mij een ware beproeving en grenzen verleggen.
De gedachte van te staan en mijn tanden te poetsen en dan met een beker mijn mond spoelen zalig. Mijn hand onder de kraan houden en dan zo even mijn mond afkuisen. Ok kan ik tot stand komen om dan zo mijn haren te wassen al vraagt dit iets meer voorbereiding. Handdoek, washand en shampoo bij de hand, mijn mouwen opstropen en dan hoofd onder de kraan, haren nat maken, shampoo op de washand en dan maar wassen. Ik moet me echt wel in verschillende bochten wringen want ik kan niet overal aan met mijn hand omdat de mobiliteit niet 100% is. Maar het lukt me mits ondersteuning van het aanrecht. Terug hoofd onder de kraan en dan kom ik er wel. Een trui met een kap dat maakt het iets moeilijker maar dan is mijn trui gewoon nat en dat droogt wel. Ik ben al lang blij dat ik het kan en dat geeft me een enorme vrijheid.
Ik zei onlangs nog tegen mijn gezinshulp ik ben altijd blij als ik even tot stand kan komen ze bekeek me en ik zei erna oh ja, jij zegt ik ben blij als ik even kan zitten
Tja staan het voelt toch fantastisch aan en het is een hele mijlpaal in mijn revalidatie. Niemand had dit ooit gedacht en ik dacht dat het bij dromen ging blijven. Toch niet, want ik zeg ook sinds een tijdje NEVER GIVE UP. Never give up: je mag dromen maar sommige dromen kunnen realiteit worden en dat maakt dat opgeven geen optie is.
Iedereen heeft andere dromen en ik droom van een leven waar ik meer kan en waar ik op sommige momenten mijn leven van vroeger kan oppikken. Ik weet als ik realistisch denk dat het nooit zal worden als vroeger daarvoor heb ik teveel moeten opgeven. Soms vergeet ik de rolstoel en weet ik dit is een deel van mij. Maar als ik sta of in mijn bed lig dan zie ik de rolstoel staan en moet ik even slikken en denk ik pff dit wou ik niet.
Ik weet dat ik nooit zonder zal kunnen en als ik buiten kom dan vind ik het echt niet fijn om te voelen dat mensen me bekijken en aan de kant springen.
Want dat is een persoon in een rolstoel en daar moet je voor aan de kant is ons zo geleerd. Maar vroeger stapte ik en er liep iemand rond op zijn GSM te smsen en die liep tegen me aan dan kreeg je met moeite een sorry.
Maar kom ik aan in de rolstoel dan springen ze opzij en mensen zeggen even we moeten aan de kant. Heel hoffelijk maar loop niet zomaar te smsen op straat en als je dit doet kijk uit je doppen. Sta je in groep even te praten- ga dan even aan de kant staan zodat iedereen kan voorbij lopen.
Je moet dit niet alleen voor mensen met een beperking doen maar voor iedereen denk ik dan. Nu ja ik denk soms dat je in een bepaalde tijdgeest opgroeit en zo in de wereld staat hoe je je opgevoed bent en welke mentaliteit je hebt. Ik zou al een ganse dag sorry zeggen tegen iedereen.
Maar die rolstoel het blijft toch een hulpmiddel dat ik liever niet had. 2016 is ook het jaar dat ik nieuwe krijg via het RIZIV. Om de 4 jaar krijg ik een nieuwe best wel eng denk ik want als je dit krijgt is het alweer 4 jaar voorbij waarbij ik de rolstoel spijtig genoeg nodig hebt.
De laatste tijd zijn de stukjes kort en niet veel zeggend maar er komt verbetering is want vanaf morgen zet ik me weer eens in voor een mooi en goed blogstukje ik begin morgen te schrijven en ik zie wel wanneer het erop komt.
We zitten aan bijna 39000 hits fantastisch toch, he. We gaan nu op weg naar 40000 hits.
Ik wil alvast iedereen bedanken die de blog volgt en iedereen die af en toe voorbij gevlogen komt en de mensen die de blog pet toeval tegenkomen.
We zijn begonnen op 24 maart 2013 en ik wil dit toch nog wel een hele tijd volhouden.
Een tip: Moesten er vragen zijn van mijn lezers mag je ze altijd stellen via mijn contact en dan antwoord ik daar met veel goesting op.
Ik heb schoenen besteld, terug gestuurd, nieuwe gekocht ze laten aanpassen maar de moment dat de voetheffer erin kwam deden ze een geruime tijd later ongelooflijk veel pijn. Dus voetheffer aan de kant. Even een rustpauze ingevoerd en elke maandag kreeg ik te horen van Sabien heb je al schoenen. Maandag heb ik haar schoenen gepast en met de voetheffer Walk on past hij perfect. Geweldig toch. Al zijn ze niet direct mijn stijl grijs met turquoise veters. Ze passen en ze zitten best wel geel goed. Mijn voeten gaan weer een stap sneller. Mijn voet sleept niet meer over de grond en ik stap beter. Inge en de schoenen het is een heel avontuur geweest. Ik ben voor elke schoenwinkel een angstobject want met Inge haar voeten kom je niet ver. Ik heb op zich wel een kleine voet maar ik heb een heel hoge wreef. Dit is al altijd een probleem geweest en dat zal altijd een pijnpunt blijven. De gedachte van een gewone schoen te behouden hou ik ook liever vast dan een orthopedische schoen. Want dat wil ik NIET. Niet dat ik daar iets op tegen heb want als andere mensen zo een schoen nodig hebben dan zal ik het ook promoten maar mijn hoofd zegt NEEN. Ik ken een mevrouw die heeft orthopedische schoenen en ze is daar heel blij om ze kan nu stappen mits ondersteuning van een nordic walking wandelstok en af en toe een rolstoel. Die rolstoel is er voor zich te verplaatsen buitenshuis en als de vermoeidheid toeslaat.
Ikzelf vind het al fantastisch als ik kan zeggen ik zit niet goed of er is een plaats dat begint pijn te doen dan kan ik op eigen kracht me herpositioneren. Ik kan me opdrukken of ik kom even tot stand om dat terug te gaan zitten met stijl. Als ik even tot stand kom blijf ik steeds even staan om mijn bloedsomloop even te bevorderen. Het is een leuk idee om te weten ik kan dit op een gewone manier. Het kost me enige inspanning maar die inspanning word ook beloond.
Vandaag was Ilse mijn psy hier en we hebben gebabbeld over relaties die afspringen na zoveel jaren. Je kan dit niet wissen uit je leven want samen had je een leven samen. Met 2 had je zoveel plannen en je ging ervoor met dingen die je samen wou bereiken. Die jaren dat ik bij mijn partner was waren leuk, er was genegenheid, er was geborgenheid en we hadden samen 2 fantastische kinderen waar we voor door het vuur gingen. Ik probeerde een goede mama en partner te zijn zonder mezelf te verliezen want ik was nu eenmaal sociaal en ik ging ervoor. Het feest comité van de school, een groep ouders uit Kessel-Lo die probeerde enkele activiteiten voor het gezin op poten te zetten bij de KWB Ik probeerde het allemaal te combineren. Het enige wat ik had als ik me op iets stortte moesten er dingen wijken en vergat ik wat rond me gebeurde. Niet goed maar het was nu eenmaal zo. Ik heb dit nog steeds bv. de jongens zijn er en er is sport in het sportkot dan zorg ik voor een babysit of gaan de jongens mee sporten. Maar ik laat mijn sport niet vallen het is net iets te belangrijk. Enkel als 1 van de jongens ziek is dan blijf ik thuis.
Het was gisteren zondag en ook al hebben we toch gewerkt voor school tijdens de vakantie, het was nog even alles doornemen. Een leuk boek lezen en de maaltafels oefenen. Lander probeert de tafels van 1, 2, 3, 4, 5 en 10 onder de knie te krijgen. Samen zitten we aan de bureau. Lander doet zijn oefeningen en ik schrijf aan de blog. Schrijven aan de blog, Ik vind het heel tof om te doen en blijkbaar vind ik steeds iets om over te schrijven.
Lander zijn rekenoefeningen heb ik met zorg op de pc gemaakt en afgedrukt en ik probeer er steeds iets leuk bij te verzinnen. Een leuke prent, het verbinden van de oefening met de uitkomst. Schrijf de uitkomst in de stenen, Ook heb ik kaarten en moet je de uitkomst met een speciale stift erop schrijven om het dan terug af te vegen. Ik moet ze gewoon eens samen zoeken want ze zitten een beetje door elkaar. Zolang ik maar in de buurt ben en af en toe ga piepen wat hij doet. Lander is enorm gemotiveerd om te leren en dat op zijn eigen tempo en dat vind ik prima. Hij kan logisch nadenken en als hij iets niet direct vind laat hij dit gewoon even rusten en gaat hij verder om dan terug te keren en verder te zoeken op dat ene sommetje.
Volker is daar een heel ander ventje voor hij is gebeten om te weten maar enkel als hij iets wilt weten. Zo weet ik alles over redders in een helikopter, Michael Jackson, bepaalde spelletjes, Star Wars, Amnesty International, Bij rekenen en taal is hij snel tevreden en denkt al sneller het is goed zo. Hij zal er niet meer tijd aan besteden dan dat nodig is.
Hij zit nu al in het 5de leerjaar maar toch denk ik al wat verder na over de toekomst. Als hij naar de middelbare school gaat gaan. Het is al vroeg dat ik eraan denk maar 2 weken geleden maakte me er een mama op attent dat we moesten beginnen uitkijken ook al vind ik het daarvoor veel te vroeg maar de inschrijvingen nemen plaats voor de infodagen en dan moet je weten waar je kleine ventje naartoe moet gaan. Welke richting is dan nog maar de vraag dan want wat wilt Volkertje doen. Hij weet het niet maar ik ook niet maar ik heb nog wel even om dit samen met hem uit te zoeken. Heel veel dingen die je wilt bereiken met je jongens moet je samen met hem bespreken en dan moet je samen werken om tot een besluit te komen. Samen een spel spelen, sommen maken, samen keuzes maken voor het leven want je hebt toch steeds het beste voor met je kinderen.
Onverwachts zijn de jongens zo goed als een volledige week bij me en we hebben al genoten. Muffins gebakken, geschilderd en geknipt (we zijn bezig om het Volker en Lander bed om te toveren in een kasteel volgens de kunst van Helden. Helden is is een leuk programma op Ketnet en Lander heeft een dat boek gekregen. Het is een leuk knutsel en doe boek.
Deze week staat er in de Knack Weekend een interview met Jeroen Walravens een jonge man die ongelukkig op zijn hoofd is gevallen en zwaar hersenletsel heeft opgelopen. Jeroen heeft er een boek overgeschreven en ik heb al 1 hoofdstuk gelezen en het is echt mooi. Het is een reisverhaal en het eerste hoofdstuk over Nepal is veelbelovend. Als ik het even rustig is hier in huis ga ik het lezen en volgende week komt het uit en ga ik het kopen voor mezelf een klein Valentijncadeautje
Het is altijd Nu en je kan een kijkje nemen op zijn website en 1 hoofdstuk gratis lezen. http://altijdnu.be/
Als ik het boek heb dan laat ik zeker meer weten maandag ben ik weer volledig in blogsfeer en dan begin ik er weer aan. Maar nu even genieten van Volker en Lander die mijn tijd verdienen.
Ik swing van de ene emotie naar de andere emotie want ik woon nu al 2 jaar zelfstandig alleen en ook al lukt het me goed en krijg ik alles geregeld het is toch een aanpassing. Zo alles alleen dragen terwijl ik dit vroeger met 2 deed. Mijn jongens die elk weekend, een groot deel van de vakanties en de woensdag verhuizen.
Ook al was het een zware beslissing ik ben blij dat ik ze gemaakt heb zo op eigen benen staan. Ik heb van mijn appartementje een gezellige nest gemaakt voor de jongens en mij. Ik ben blij dat ik kan rekenen op mijn familie en vrienden. Ik ben blij dat ik me kan smijten op mijn revalidatie. Het enigste wat ik erg vind is dat sommige mensen gewoon een deel uit mijn leven willen wissen alsof ik er niet was.
Na jaren van vriendschap bleek ik weinig waarde te hebben voor die personen en kan me dit schelen? Ja maar ook uit ervaring heb ik geleerd om die bladzijde om te slaan en gewoon verder te gaan met mijn leven. Neen, ik kan het me echt niet meer aantrekken en ik ben Inge en ik mag er zijn en ja dat is nu eenmaal met een beperking. Dat ik word afgerekend op wat ik voor heb vind ik heel zwak en zelfs een beetje zielig.
Ik ben gewoon Inge met iets meer levenservaring en nog wat extras erbij.
Ik kan het me gewoon niet meer aantrekken al doet het me verdriet en sommige dingen gaat over materiële dingen en dat kan ik gerust achter mij laten. Spijtig dat mensen dan zo reageren door zomaar herinneringen te vernietigen alsof het niets is.
Maar Inge de herinneringen die ik nu opbouw zijn herinneringen die me dierbaarder zijn. De vele spelletjes met mijn jongens, de leuke contacten met vrienden, vriendinnen en familie via multimedia en in het echt, gaan sporten, er zijn voor de mensen die me dierbaar zijn daar draait het me nu om en kiezen tussen mensen dat doe ik niet. Willen mensen me negeren, doodzwijgen of zwart praten ze doen maar want mijn tijd steek ik er niet meer in.
Vertel ik iets over mezelf en het is serieus dan gebruik ik mezelf in 3de persoon alsof ik niet over mezelf kan of wil praten. Het is gemakkelijker om me soms af te sluiten en nieuws te ontvangen en te verwerken in 3de persoon. Soms overkomt het me het gewoon en laat ik de dingen gewoon binnen komen in mijn toch wel beschadigd hoofd en leg ik het op mijn rekje to do. Ik doe het niet bewust maar mensen maken met er bewust van en zeggen Inge je weet toch dat je in 3de persoon babbelt.
Ik geef je een voorbeeld: Van in het begin vertelden de dokters me dat ik ossificaties heb in mijn knieën en bekken. Ze vertelden er ook bij dat dit een heel proces is die aan de gang ik en dat toch wel lang kan duren. Maar de moment dat de ossificaties uitgerijpt zijn kunnen we ze verwijderen. Elk jaar opnieuw onderga ik een botscan en hoop ik op beterschap.
We kunnen we niet veel doen is dan hun antwoord en dan doe ik mijn verhaal bij anderen. Ik vertel de situatie hoe het is en dan zeg ik erbij het zal je maar overkomen dat is pech hebben en er volgt keer op keer ah, ja ik heb dat voor balen, he. Ik vind het zo minder moeilijk om het allemaal te verwerken. Het is minder confronterend en het zal je maar gebeuren. Ossificaties, calcificaties leg het maar bij de hoop en de pijn tja dat geven we een plaats. Chronische pijn noemen ze dat en ja ik wil niet dat het mijn leven beheerst. Soms denk ik ben Inge en dat is de pijn en die kunnen perfect los van elkaar leven. Al is de ene dag beter dan de andere. Schouder is erger geworden en al mag ik iets extra nemen ik weiger dit ook de pijnpleister kan verhoogd worden in dosis neen ik wil dit niet. Zolang ik functioneer blijf ik gaan ook gebeurt het nu wat trager dan voorheen. Maar met Lisa, Yasmine, Annemie en Sabien werken we eraan.
Blijven gaan doe ik wel en ik blijf zoeken naar dingen die me vooruit helpen zo heb ik een kleine zeef gevonden om groenten, pasta, eitjes, op een veilige manier uit het te water halen. Het is trouwens een hele leuke want zijn haar naam is mama Nessy en gewoon Nessy maar kleiner. Ze hebben een leuke kleur en een lange nek al het monster van Loch Ness. Leuk als je dingen kunt vinden die handig zijn in de keuken en niet zo hulpmiddellook hebben maar een gewoon design. Weer een stap verder naar zelfstandigheid.
En zit ik me wel over de pijn en een deel over mijn beperking. Ik kan het nog niet bij alles maar af en toe kan ik het wel al en dan ben wel wat trots op mezelf.
