Deze ochtend was ik aan het terug denken over de beslissingen die ik heb genomen in de loop van mijn 42 jaar. Waren die goed of waren die slecht? Slecht kunnen ze niet zijn maar ze waren niet allemaal even goed en van sommige dingen heb ik toch wel spijt gehad.

Als kind groeide ik op in een grote stad. Niet in het centrum centrum maar eerder aan de rand. Al was het centrum niet zover en kon je dit op een 30 minuten gerust afstappen. Het te voet naar huis gaan was ook wel fijn omdat je langs straten kwam waar je anders nooit kwam. Straten van de oude binnenstad langs de Leie, de Lieve, het Prinsenhof, langs oude middeleeuwse huizen en een heus kasteel,… Het was allemaal leuk als ik er nu aan terug denk.

Ik vond het fantastisch als ik naar huis wandelde, dan kon ik fantaseren over ridders die door de binnenstad reden op hun paarden kletterend met hun hoeven op de kasseien. Zittend aan een tafeltje in een Italiaans restaurant smullend van een lekkere  Bananenboot (variant op een bananasplit maar dan geserveerd in een Venetiaanse Gondel met een gondelier). 1 keer per jaar toen ik in de lagere school zat en het was pedagogische studiedag gingen we naar de stad enkel de thuisblijvers en mama. We namen dan de tram richting de stad en we kochten meestal kledij, we mochten een speelgoed kiezen we aten in het restaurant boven de Sarma en gingen dan een ijsje eten in het Italiaanse restaurant in de schaduw van een kasteel. Zalig gewoon.

Soms namen we de tram naar huis en soms kuierden we langs de Leie of de Lieve. Toeristen in het straatbeeld waren een gewoonte en als je door bepaalde straten liep was het een rariteit om Nederlands of zelfs Gents te horen praten. Duits, Engels, Chinees,… Ik heb het allemaal gehoord en ik kon het ook nog scheiden . Wat was me dat. Ik groeide op in die mengelmoes van personen van vreemde origine. Toeristen maar ook de grote Turkse gemeenschap in Gent. Het was echt leuk om zo op te groeien en toen we verhuisden miste ik dat ook.

Pas in he 2^de middelbaar kwam er een Marokkaans meisje in de klas en 1 van mijn leerkrachten vroeg 'met wat voor een auto rijden je ouders?' Waarop ze antwoorde een Mercedes. Zie je we al die mensen van ginder rijden met zo nen dikke bak!!! Wat een vraag was dat nu. Dat meisje haar papa ging werken en waarom mag die dan geen grote auto hebben? Ook toen ik in het 6^de zat was er een meisje die zwanger was en toen ze beviel net voor de paasvakantie was ze een week niet op school. Wat zei dat zelfde exemplaar van een juf ‘wat vinden jullie ervan dat die zwanger was?’ 1 zei (want we zaten maar met 3 in de klas) het is haar eigen schuld en ik zei ‘wie zijn wij om daar over te oordelen!!! Dat meisje is 19 jaar en je weet nooit in wat voor een situatie ze zat, want expres doe ge da niet!  Zo dacht ik einde discussie. Als Jeannine dit nu leest dan denkt ze ‘ai neen, wat zegt Inge nu!’ en dan zeg ik het begint met een J en ze is nooit mijn beste vriendin geweest. Maar dat doe je toch niet zo dingen in vraag stellen aan vriendinnen van net dat ene meisje. 1 ding was zeker ‘apentrots was ik op haar want ondanks hare flinke zoon van die ondertussen 23 jaar is heeft ze een specialisatiejaar gedaan en heeft ze dit fantastisch goed gedaan.’ Lang heeft ze in een winkel gewerkt van kinderkleding maar nu werkt ze als thuishulp. Maar nu is het wel ondertussen jaren geleden dat ik ze nog gezien heb.

Ik die geen uitblinker was op school en beroeps deed heb het er nog goed vanaf gebracht. Mijn hersentjes moesten de kans krijgen om nog wat aan maturiteit te verwerven. Pas in het 5^de middelbaar kreeg ik een ingeving en werkte ik een plan uit. En zo geschiede Inge die iets bewuster in het leven stond en kansen greep. Marleen een leerkracht van mij had het door en duwde me in een bepaalde richting. Een richting waar je wat kritischer in het leven mocht staan en ik vond dit goed. Vaak denk ik aan haar en hebben we nog contact. Ze is niet meer de Marleen van vroeger want de tijd begint haar wat in te halen. Samen zorgen Jeannine en ik een beetje veel voor haar door haar te blijven omarmen en te zeggen kom. We spreken meestal hier bij me thuis af en vertellen over de dingen die we deden, wat zij deed en waarom haar lessen boeiend waren.

Ik maakte mijn studies af en enkele jaren later dacht ik ik ga voor een nog hoger diploma maar toen kwamen de jongens en werd alles uitgesteld. In 2010 dacht ik er nog even aan want 2009 was een toch wel emotioneel zwaar jaar. Mijn broer, peter en Alvaro die kwamen te overlijden en werd alles op hold gezet. Om dan eindelijk weer terug plannen maken, te werken en dan was het 23 februari 2011 en was het gedaan.

Maar tot dan was ik heus tevreden met de dingen die ik deed. Mijn jongens, mijn huwelijk ik dacht het zit snor maar na 23 februari 2011 kreeg ik ineens een ander leven met andere indelingen en over die dingen die op mijn pad kwamen ben ik ook wel tevreden. Mentaal sta ik veel sterker in het leven maar fysiek minder. Ik heb de keuze gemaakt om te leven en me niet te laten wegglijden. En de Inge te zijn die ik nu ben. Exact 3 jaar geleden vandaag trok ik de deur dicht achter mijn huwelijk van bijna 15 jaar en vandaag liep er toch een traan en het knaagde toch wel harder dan dat ik dacht. Maar ik heb nu mijn leven en dat is niet zo slecht. Ik ben zelfstandig, ik ben een mama die er is voor haar 2 fantastische jongens, ik ben een vriendin voor vele personen en nog steeds de kleine zus van en voor mijn broer en zussen.