Ik heb een plantenrekje dat lijkt op een ladder die je kan openplooien. Er zijn een paar treden en daar kan je plantjes aan hangen. In de helft heb ik een legger gelegd en nu kan ik daar plantjes opzetten. Ik ben niet handig in plantjes maar nu heb ik een hele goeie vriend den Thei en die man heeft groene vingers of althans zijn vrouw Roos toch. Nu de lente eraan komt  ben ik samen met Roos en Thei dat rekje in orde aan het zetten met nieuwe scheutjes en nieuwe leven in huis.

Deze ochtend (7.45u) ik was nog even aan het dutten en ineens een onhandige sprong van Darwin die even van een hangplant wou proeven. Het was een vreemd geluid en een poes die snel weg was. Mijn hoofd schiet omhoog en ik kijk in de richting van het rekje en daar lagen ze dan plantjes op de grond, aarde op de grond, legger die scheef hangt en het houten balkje waar de plank op lag afgebroken. Ik ben toen even boos geweest op de poes die niet te dik is maar nu dacht ik even Darwin met de dikke kont heeft het gedaan. Ze kwam even sorry zeggen maar daar had ik even geen oren naar omdat ik even haar ongelukje moest rechtzetten. Op dat moment kwam Lisa binnen en heeft ze mee de plantjes opgeraapt. Dank je Lisa en Darwin die kwam vele aaikes vragen. Het is er me toch eentje. Ik heb een mail geschreven naar den Thei en hij gaat dit komen herstellen. Al zegt hij ik ben geen handige Harry. Natuurlijk niet hij is handige Thei ik zal dat toch eens in zijn oren moeten knopen. Darwin is nu geleerd (hoop ik) alles is nu opgeruimd en opgekuist en de opruim is weer gedaan voor een paar dagen. Toen de jongens thuis kwamen en dan bedoel ik de grootste van de 2 kerels want Volker was bij een vriend gaan spelen hebben ze de kast opgeruimd zodat de plantjes een tijdelijk nieuwe plek kregen op de kast.

Op dinsdagnamiddag om 15.15 komt er een dienst me halen om te gaan sporten. Omdat ik niet zelfstandig kan gaan ook al heb ik een rijbewijs ik mag niet rijden. Ik zou testen moeten doen via CARA (Centrum voor Rijgeschiktheid en voertuigAanpassing). Ik heb nooit de vraag gesteld om terug te rijden omdat ik dat niet in mijn mogelijkheden zag.

• Met de rolstoel de transfer doen naar de wagen met een beperkte plooibaarheid heb ik steeds een 2^de persoon nodig voor de transfer te doen

• Mijn zicht met 1 oog is niet wat het is omdat ik niet alles deftig kan inschatten of dat ik zelfs de diepte of afstand niet kan inschatten.

 Met de bus gaan is een gedoe ik moet er geraken en niet elke bus is rolstoeltoegankelijk en bij het op- en afstappen heb ik hulp nodig. Ik moet er geraken en ik kan niet altijd iemand voorzien om mee te gaan met me en niet alle buschauffeurs staan te springen om te helpen. Maar zowel met de trein als met de bus moet je op voorhand een melding doen dat je die trein of bus gaat nemen. Je kan nooit eens blijven hangen want straks is die bus weg waar jij net op kon omdat die toegankelijk was. Niet alle bussen zijn toegankelijk maar ik woon niet zover van het station en daar komen heel wat bussen bij elkaar.  Ook de trein is een goed alternatief maar 24 uur op voorhand een aanvraag doen vind ik niet fijn. Buiten kijken en beslissen kom we gaan naar de zee zit er niet in. Maar dat is nu eenmaal zo op tijd thuis zijn omdat ik een stuk geleefd word.

Maar even over mijn vervoer al 3 jaar rij ik wekelijks met de dienst aangepast vervoer naar de conditie training op dinsdag vertrek 15.15 terug om 18 uur en gisteren stond er niemand aan de voordeur. Ik heb gebeld en blijkbaar was ik niet geplant. Maar volgens een medesporter stond het busje wel aan het Sportkot. Wat is er fout met de communicatie? Ik weet dat ik de ritten van maart bevestigd heb 2 weken geleden. Ik heb de laatste tijd heel wat problemen ermee en het vastleggen van de ritten vallen soms echt tegen met handen en voeten (moest dit kunnen) moet je dit uitleggen. Ik rij ondertussen al bijna 5 jaar mee en het is heel vaak goed maar soms valt het ook dik tegen je blijft hangen bij je thuis omdat er geen chauffeur opdaagt. Ik ga al van vorig jaar niet meer naar Pellenberg en elke maand vragen ze of die ritten terug vastgelegd mogen worden,… Ze vragen of je meedoet met autoluwe zondag. Elke keer ga ik mee in hun vragenronde en elke keer moet ik dit uitleggen.

• Wie ik ben - ok

• waar en hoe laat ze moeten oppikken – ok

• waar ze me terug moeten ophalen – ok

Daar hebben we een 1^ste obstakel

• rijd er iemand mee- neen

• ik reis alleen.

• U reist alleen een begeleider mag gratis mee hoor

• dat weet ik maar ik kan  dingen alleen.

2^de obstakel

• Ik neem mijn jongens mee

•  u weet toch dat ze niet als begeleider kunnen dienen  

• natuurlijk weet ik dit ze zijn ook nog zo klein 9 jaar en 12 jaar

• u moet wel betalen

• ja dat weet ik en ik maak er geen probleem van. Ik kan ze toch moeilijk achter laten

• ze zijn toch geregistreerd

• Ja ze zijn lid en hier is hun nr

Ik ga ze wel niet onverzekerd meerijden hoor het was maar een kleine formaliteit om ze te registreren. De rekening komt hier aan en ik betaal ze. Mijn pleziertje mijn verantwoordelijkheid.

Maar het is niet fijn om steeds beroep te doen op andere mensen om het nodige te krijgen om me in de wereld van de valide personen te begeven als een persoon met een beperking. Het zoeken naar personen die mee kunnen gaan, het uitzoeken van vervoersmogelijkheden. Bv. vervoer, verzorging als ik weg ben, mogelijkheden om te doen als ik weg ga zodat zowel ik als de kinderen een fijne tijd hebben,… Ik moet met alles rekening houden en ik kan niet rekenen op de goodwill van de mensen maar ik moet zekerheden hebben. Een begeleider die meegaat, vervoer mijn zus, mijn neef, de dienst aangepast vervoer. Maar soms net op die ene dag loopt het verkeerd en dan kan ik niet vlug op mijn fiets springen en gaan meedoen al kom ik te laat neen in mijn geval is het dan zo dat ik niet mee kan doen omdat ik er gewoon niet geraak. En dat dat is niet zo een fijn gevoel.