Dinsdag 25 september had ik een drukke dag. Eerst kwam de verpleging stagiaire en stagebegeleidster voor een evaluatie van haar stage. Emelie heeft het goed gedaan. Spijtig dat ik op tijd uit mijn bed moest voor de MRI-scan anders mocht ik tot 8 uur slapen maar om 6.30 uur stonden ze aan mijn bed want om 7.30 moest ik de deur uit. Robin ging mee om me eventueel te assisteren bij de transfer en bij het staan of schuiven. Helaas mocht hij niet binnen. Een geluk hij had zijn muziek bij.

Oordopjes in , koptelefoon op en dan start ik kreeg rustgevende muziek en het licht was zacht en afwisselend blauw, rood, groen, geel. Maar de scan: een paar van 30 seconden en dan met het typische getak van 1 keer 5 minuten en 3 van 4 minuten. Ze volgen een strak schema aan en de ene patiënt volgde de andere patiënt op.

Iets na 9 uur was alles achter de rug en zijn we iets gaan drinken in de cafetaria. Het Heilig Hart ziekenhuis is enorm veranderd. Het rare was de liften zijn nog steeds de extreem kleine liften. Eerst Robin binnen en dan ik en de rolstoel die een vaste breedte en lengte hebben was het echt krap. Maar het lukte en we lachten er eens mee. De laatste liftrit zei een meneer dat er gins in de buurt een ruimere lift was. We zijn niet gaan kijken want we wisten we passen erin al was het nipt.

De MRI is goed gegaan en het resultaat is ik heb vocht in mijn knie maar ook vocht in mijn bot wat ze daar kunnen aandoen dat weten we nog niet. Er zijn ook bloeduitstortingen wat  wijst op een scheur of scheuren in een spier, ligament of pees. Er zijn ook beschadigingen aan het kraakbeen. Een hele boterham. Mijn huisarts stuurt me door naar Pellenberg voor verder onderzoek. Mijn huisarts denk en stelt voor om een kijkoperatie te laten doen maar dat zie ik niet zitten. Want met de ossificaties is het geen optie dat er daar gewroet word. Maar eerst afwachten van wanneer ik een afspraak vast krijg bij de knie-prof en dan kan ik verder kijken.

Ik heb het gevoel dat ik gewoon moet zien en beschadiging aan de knie ligamenten enz. heeft een  hersteltijd nodig van 6 weken en we zijn nu bijna 3 weken verder ik zit in de helft.

Toen ik het Katleen vertelde was ze er niet goed van en ze voelt zich enorm schuldig terwijl ze er niets kan aandoen. Het is een onvoorzien accidentje. Ik kan er niet aandoen maar Katleen kan er zeker niets aandoen. Het is gewoon ons overkomen en de gevolgen zijn zwaarder dan verwacht.

De knie krijgt een vervolg maar ik weet nu dat ik de laatste weken al veel pijn heb gehad en dat ik regelmatig een extra pijnstiller moet nemen om toch bv. een goede nachtrust te hebben. Maar op dit moment op mijn rug liggen en mijn been strekken is geen optie, mijn knie iets te fel plooien mag niet, een plotse beweging of het bv. manipuleren van mijn been door mijn steunkousen, sokken, broek en schoenen aandoen is een pijnlijk iets. Het is dan even een moment van ‘auw’, maar ik zeg dan steeds doe gewoon maar verder. Enkel het plots en een fellere beweging zeg ik echt ‘AUW’

Er zijn ergere dingen en het zal wel genezen maar zo een souvenir had ik gewoon niet moeten meebrengen.

28-09-2018 om 11:03 geschreven door Inge  

We spraken af dat we vrijdag 1^ste dag Amsterdam iets gingen eten in het hotel. Voor we naar beneden gingen vroeg Katleen nog neem jij je GSM mee? Neen, zei ik we gaan gewoon gaan eten dan hebben we dat ding echt niet nodig.

Het was geen super uitgebreide kaart maar we waren er vlug uit wat we gingen eten. Ondertussen waren we al aan het praten over onze vriendschap al meer dan 30 jaar, over wat we de eerste dag gedaan hebben Ripley’s, de badeendenwinkel en wat onze plannen waren de volgende dag. Met onze boekjes plannetjes van de stad, het metroplan, een fluostift en een pen konden we onze plannen uitstippelen

In het restaurant was het gezellig druk en af en toe hoorde je dat er mensen waren die hun bestek even op hun bord lieten rusten.

Op een moment zaten er 6 Japanners aan een ronde tafel naast ons en die hadden niets te vertellen aan elkaar. Het enige wat die deden was op hunne fancy smartphone spelletjes spelen. Ze keken even in de kaart en bestelden hun eten om dan gewoon verder te spelen. Katleen en ik lachten er nog mee en we vroegen ons af hebben die nog een leven? Buiten hun gsm dan.

Het liften avontuur

Die avond gingen we terug naar de kamer om onze dag rustig af te ronden. Er waren 4 liften en er stonden heel wat mensen aan te schuiven. Ik denk at het mensen uit India waren en elke keer er een lift was vlogen die allemaal naar die ene lift allemaal erin om dan te ontdekken dat die lift overladen was na een woordwisseling gingen er een paar uit om weer de dezelfde fout te maken. Elke keer dat Katleen en ik voor een lift stonden schoot iedereen voor ons. Na een tijdje hadden Katleen en ik er genoeg van maar veel konden we er niet aandoen. Op een zeker moment was er een koppel die ons even in de gaten kreeg omdat ze ook steeds naast een lift grepen. Er stopte voor die mensen hun neus en die Indiërs vliegen naar de lift en die man zegt ‘how, stop’ en hij wijst naar mij en Katleen we gaan de lift in samen met zijn vrouw en we gaan naar boven die man bleef achter. Ik ben de man zeker dankbaar want we hadden er nog lang gestaan.

We hebben dit op een moment ook voor gehad in het museum en Katleen is toen te voet naar beneden gegaan en is alleen naar boven gekomen met de lift.

Dat is het probleem als je afhankelijk bent van een lift om ergens te geraken.

20-09-2018 om 00:00 geschreven door Inge  

Ik vraag nu soms aan de mensen ‘ben je al ooit eens in Amsterdam geweest’? De ene zegt ja de andere neen en sommigen zeggen het staat nog om mijn lijstje om het te doen. Ik zeg dan ook steeds er achter ik heb het net gedaan maar het is toch een speciale stad, amai.

We hebben heel wat coffeeshops gezien en hier en daar stond een terras waar je kon plaats nemen Katleen en ik hebben dit niet gedaan want de geur van cannabis kwam je tegemoet. Het was heel raar mensen liepen over straat met een jointje. Iets wat er bij mij niet in kan omdat er mensen zijn die voor en tegen zijn en zo een dingen is iets wat je in de privésfeer doet en zeker niet in de buurt waar kinderen komen. Het word als zo ‘gewoon’ gezien daar.

De eerste dag zijn we naar De Dam gegaan en daar in de buurt is een museum Ripley’s ‘Believe it or not’ een echt rariteitenkabinet. Het is een tentoonstelling vol rare dingen. De man die de langste man was er. De allerkleinste auto het was een echte doe tentoonstelling die mijn lachspieren prikkelde.

Maar Katleen en ik hebben heel wat leuke dingen gedaan. Een dag cultuur was zeker op z’n plaats. We zijn naar het Museumplein gegaan waar we het Rijksmuseum en het Stedelijk Museum hebben bezocht. Het was een topbeleving. Ik ben geen cultuurmens maar ik genoot en was enorm nieuwsgierig naar wat ik kon zien.

We hadden geen tickets op voorhand gekocht en toen we aan de kassa stonden vroeg ik voor toegang voor 2 personen. Persoon met een beperking betaald en de begeleider mag gratis binnen leuke korting die we later nog gaan krijgen.

We hebben zoveel mogelijk willen zien schilderijen van Rembrand, Johannes Vermeer, Vincent Van Gogh,… vele beelden keramiek met Delftblauwe beschildering zoals een viool, meubels, en ook een paar poppenhuizen die gemaakt werden door rijke dames die teveel tijd om handen hadden (tot in het detail werden deze gemaakt de berging, living, de turfruimte, babykamer), schepen en er was ook een vliegtuig uit de eerste wereldoorlog. Het was zo mooi allemaal.

Kunst vanaf 1100 tot 2000. Hebben we alles gezien? Neen. Dit kan je niet op 1 dag volgens mij en na 4uur en 30 minuten er te hebben rondgelopen waren er genoeg indrukken op ons afgekomen. We zijn naar de shop gegaan en hebben iets gekocht voor de jongens elk een doosje Playmobil met een stukje Rembrandt en voor oma een set vouwblaadjes met tulpen.

Na een gevulde lange ochtend in het Rijksmuseum zijn we naar het Stedelijk Museum afgezakt op het zelfde plein. Het plein dat we moesten oversteken werd overspoeld door mensen toeristen, echte Amsterdammers en gewone passanten. Op het plein staan dan ook de grote letters I AMSTERDAM als monument. Je kan er bijna geen foto van nemen want op het monument zitten, klauteren en hangen mensen om te laten zien kijk ik ben hier geweest. Ik heb een foto van de achterzijde en ik ga mijn foto proberen te spiegelen en dan krijg ik de letters zeker recht en leesbaar.

Eens in het Stedelijk museum kregen we dezelfde korting. We wandelden door de galerijen en zagen natuurlijk heel wat rare dingen voorbij gaan. Een appel die niet op een appel leek, een zaag, vele sculpturen, Piet Mondriaan in zijn beginjaren en later wit met de gekleurde vlakken. Popart: Andy Warhol, Keith Haring, het doek van John Lennon en Yoko Ono WAR IS OVER!, Günther Förg met abstracte kunst,… Er was ook een tijdelijke tentoonstelling en dit ging over de krakersgeschiedenis in Nederland wat ons niet zo aansprak omdat we dat hier niet zo van op de hoogte zijn ,…

Het was een dag waar Katleen en ik alles heel wat binnen kregen en eens in het hotel was mijn kaars uit. We zijn samen iets gaan eten in het restaurant in het hotel. en we zijn gaan inpakken want volgende dag moesten we om 11 uur uit de kamer. Wat ons gelukt is.

We brachten onze spullen naar het centraal station en onze laatste dag brachten we een bezoek aan Artis de stadsdierentuin van Amsterdam. Het ligt net buiten het toeristisch gedeelte en het is er niet zo groot. We wandelden tussen vlinders en kikkers, varanen, kleine aapjes,… er waren zeeleeuwen en we zagen een krokodil echt bewegen en zwemmen. Bij de olifanten was een klein kalfje geboren en er waren giraffen, wolven, vissen en de typische dierentuindieren. Er was 1 nadeel ging je zitten en je dronk iets waren er wespen. Een typisch fenomeen van pret- en dierenparken. Artis is een kleine zoo maar een prachtige zoo met mooie oude gebouwen. Ook hier krijgen we ook de korting waardoor ik veel centen vrij kreeg voor een leuk cadeautje voor de jongens een krokodil voor Lander en een luiaard voor Volker.

18-09-2018 om 18:08 geschreven door Inge  

Meer dan 7 jaar geleden werd ik onderuit gehaald en liep ik na ernstig ziek te zijn een beperking op. Ik spartelde me door een hele zware periode en kwam er mentaal sterk uit. Ik was een vechter! Het duurde even eer ik de dingen een plaats gaf en sommige fysieke gebreken moesten weggewerkt worden. De plas-incontinentie en mijn stoelgangprobleem. Er kwam een urostoma waardoor ik door een sonde kan plassen en er kwam ene colostoma voor mijn stoelgang. Ik kreeg op dat moment heel wat vrijheid en er gingen deuren open.

Na mijn scheiding en de operaties voor mijn stoma’s had ik het idee opgevat om een bucketlist aan te leggen en Amsterdam was 1 van de dingen die ik op mijn lijstje had.

Ik keek rond en liet hier en daar de vraag vallen. Katleen al reeds 31 jaar mijn vriendin kreeg de vraag om mee te gaan en ik vroeg dan ook zie je het zitten. Katleen zag het al helemaal voor zich en we gingen ervoor. Er werd al een hele tijd gezocht naar een weekend dat ging voor ons beiden en we zochten de beste manier van reizen uit.

Reizen vanuit Brussel-Zuid naar Amsterdam Centraal en terug. Op de website stond 24 uur op voorhand aanmelden. Waar ik niet opgelet heb was dat voor een internationale rit 48 uur nodig was en dat waren de kleine letterkes. Al staat er op de website 75 minuten op voorhand als om een rechtstreekse rit gaat Brussel Zuid – Amsterdam Centraal is een rechtstreekse rit. Maar ok geen probleem hier is het nr van NS Nederlandse spoorwegen en regel het maar. De terug rit kon ik wel regelen en was geen probleem. Ik belde naar NS en het was heel snel inorde en we zagen er de humor er van in. In het terugkomen dat normaal geregeld is stond er in Brussel niemand voor te assisteren ‘ik stond niet op de lijst. Maar ik stond wel op de lijst Brussel Zuid – Leuven.

Het vertrek verliep ook al niet zoals het moest er waren treinen afgelast er waren nog mensen met een beperking en het liep allemaal in het 100. Met een ruime vertraging kwamen we aan in Brussel Zuid maar eens op de trein naar Amsterdam konden we erom lachen. We kregen een drankje en dropjes rijden in 1^ste klasse heeft voordelen.

Maar het waren 3 pittige dagen met Katleen en beetje bij beetje ga ik lossen wat we allemaal gezien en beleefd hebben. Het Rijksmuseum, Stedelijk Museum, Ripley’s, Artis Dierentuin.

We hebben geen grachten gezien zoals op TV, ook geen Walletje, geen 9 Straatjes,… We hebben heel veel dingen niet gezien of gedaan we hebben zelfs geen tijd gehad om deftig iets te eten in de stad. Enkel s ’avonds in het hotel maakten we er tijd voor en 1 keer s ’morgens voor het ontbijt. We hebben wel wat fruit gegeten van bij Albert Heijn en een broodje, sushi, koffiekoek en een drankje. Ik kan je wel zeggen ik heb heel veel water gedronken.

Op de laatste dag was wel even een domper want toen we van het hotel naar het station de RAI gingen 100meter wandelen gleed mijn voet van de voetplaat Katleen die me duwde en ik niet goed zag omdat ik ook een rugzak droeg werd mijn voet compleet onder de rolstoel getrokken. STOP achteruit… Het kwaad was geschiet we zijn nu 5 dagen verder en de pijn is nog steeds aanwezig ik kan mijn been niet strekken, niet plooien, niet deftig bewegen, er bijna niet op steunen en het enige wat ik moet doen is bewegen. 24 september heb ik een MRI-scan in het H Hart in Leuven dat is balen want normaal doe ik al mijn onderzoeken in Gashuisberg maar daar is een wachttijd van 6 weken wat me echt wel teveel is.
Iemand uit mijn omgeving die zei me het is te hopen dat je ossificaties niet gescheurd zijn en mijn huisarts zei me het zijn volgens mij uw ligamenten. Het stomme is mijn ligamenten zitten verweven in mijn ossificaties. Hopelijk is het nu snel 24 september en hopelijk is de pijn snel weg waar ik toch wel bang voor ben dat het niet zo zal zijn. Marina zei me als het erger aan het worden is dan stuur ik je naar spoed. En dat ga ik vermijden. Op dit moment is het doseren want s’nachts slaap ik niet altijd goed in den dag heb ik veel pijn en moet ik even op mijn plooi komen van de nacht.

Binnenkort meer avonturen uit Amsterdam en hopelijk snel beter.

13-09-2018 om 00:00 geschreven door Inge  

Woensdag 6 uur Ingrid steekt de sleutel in het slot en komt binnen. Voor een keer hoor ik haar want ik werd wakker omdat mijn pink pijn deed. Op een of andere manier zat of lag die niet in een slaappositie. Ingrid gaat mijn pas inlezen in de living voor ze goede morgen zegt want elke minuut dat ik nog kan slapen is meegenomen al is het maar 5 minuten. Dat is het voordeel nu het inlezen van mijn identiteitskaart elektronisch gaat, vroeger werd enkel de map ingevuld met een beschrijving van wat er gedaan werd en werd ik op de lijst die in de auto ligt afgevinkt als ok.

Maar nu was ik wakker en deed ik mijn licht al aan. We zeggen vrolijk goede morgen en ze gaat van start. Ze doet mijn ondergoed uit zodat ik even rustig kan sonderen. Ondertussen zet ze het spuitje (bloedverdunner) en doet ze mijn steunkousen aan. Eens geplast gaat ze het urinaal uitgieten op in het toilet spoelt ze het urinaal uit om dan achter te laten op zijn plaats.

Om de 72 uur krijg ik ook een nieuwe pijnpleister en op die dag krijg ik ook een nieuwe stomaplaat.

Het verloopt perfect tot nu toe en ondertussen vertellen we onze verhalen. We lachen want een ochtendhumeur dat is niets voor ons en wakker is wakker. Ze wast de ‘onderkant’ doet mijn gewone sokken aan boven de steunkousen al zou dit niet nodig zijn maar zonder voel ik me niet perfect aangekleed.

Vroeger als kind toen we naar zee gingen deed ik altijd sokken aan ook in mijn sandalen en op het strand spelen was steeds met sokken aan. Ook toen we naar de Blaarmeersen in Gent (een sport- en recreatiepark)  gingen steeds met mijn sokken aan. Dat was even tussendoor.

Onderbroek en broek aan en ook de schoenen vinden hun weg naar mijn voeten. Om haar rug te sparen doet ze dit terwijl ik nog op bed lig zodat ze zich niet al teveel moet bukken. Al zou dat geen probleem zijn voor niemand niet van de verpleging. Maar als ze rug sparend kunnen werken waarom niet. Ik kom recht en de ene keer lukt het me beter dan de andere keer en ik zit op de rand van mijn bed. Ik krijg een washandje met aan de ene kant niets en de andere kant zeep zo kan ik eerst mijn gezicht wassen en mijn bovenlichaam. Terwijl ik me afdroog wast ze mijn rug. Maar er is één plaats dat ik niet goed kan afdrogen en terwijl ze mijn rug afdroogt gaat ze ook even goed over mijn oksels.

Op donderdag en zondag komt er mijn bad bij, op vrijdag komt er het blaasspoelen bij en om de 3 dagen krijg ik een nieuwe stomaplaat en een nieuwe pijnpleister.  Er worden heel wat handelingen gedaan op een heel korte periode en het is echt routine geworden. Ik laat het gewoon over mij komen.

Morgen vertrek ik voor 3 dagen Amsterdam en maandag of dinsdag krijg je een heel verslag.

06-09-2018 om 18:06 geschreven door Inge  

Vorige nacht heb ik een nadeel van het s’nachts sonderen ondervonden. Elke nacht tussen 00 en 3 uur moet ik even wakker worden om te plassen. Omdat mijn sluitspier niet meer werk heb ik een urostoma gekregen. Er is een gaatje in mijn buik gemaakt waardoor ik nu een sonde steek en kan plassen. Mijn sluitspier is dichtgemaakt en mijn urethra weggenomen. Maar als ik s’nachts moet plassen moet mijn hoofd er wel bij zijn.

Deze nacht liep het fout. Volgens de kunst word ik wakker en denk ik ben wakker genoeg doe het licht aan. Ik neem een vochtig doekje, een plassonde en het urinaal. Ik reinig het gaatje doe de sonde open en voeg glijmiddel bij de sonde die nog steriel verpakt zit. Ik zet de sonde tegen het gaatje en duw ze naar binnen ondertussen neem ik het urinaal en verwijder een groot stuk plastic van de sonde en zet de sonde in het urinaal en duw tot de urine komt. Het klinkt opzich wel pijnlijk maar dat doet het niet.

En toen…

Ik werd even afgeleid en voelde ineens warmte en nattigheid. De sonde was blijkbaar een eigen leven gaan leiden en was uit het urinaal gesukkeld. En dat is echt pech hebben. Bed net, pyjamashirt nat, ik nat. En daar lig ik dan ik kan gaan vers laken nemen, ik kan dus ook geen vers laken leggen ik kan niet aan mijn slaapspullen dus de rest van de nacht lag ik in het nat.

Het is geen leuke ervaring en op zo een momenten merk ik Inge je kan pech hebben maar aan die pech kan je niets doen en je kan het ook niet direct oplossen. Soms heb ik echt een 2^de persoon nodig om me te helpen.

Toen Celine de kinesiste er was ben ik mijn laken gaan aftrekken en heb ik nieuwe lakens en slaapkleedje klaargelegd.

Al jaren en dagen slaap ik met een slaap T-shirt en dan laat ik ook mijn stoere kant zien want al jaren en dagen staan er beertjes, Disney figuren enz. op. Ik heb ook mijn zwakke plekjes.

Maar het opgelost en ja het kan gebeuren en ik weet dat ik echt wakker moet zijn bij het sonderen zodat ik zo een probleempjes kan vermijden. Maar ik weet dat ik niet altijd even alert ben en toch eens een fout maak. Na dit probleempje weet ik de komende maanden dat ik mijn aandacht erbij moet houden en dan gebeurt het nog eens om dan weer een tijd geen foutjes te maken.

03-09-2018 om 11:43 geschreven door Inge  

Het is voorbij 2 maanden van plezier, kleine en grote successen en zoveel meer. Ik had mijn jongens heel dicht bij me en heb er alles aan gedaan om samen te zijn. Het was nemen en geven veel geven maar naarmate de zomer vorderde werden de momenten ook aangenamer. Ik heb van alles geprobeerd. Effen een time-out geven hen dingen laten ondernemen en dan moet je als mama je jongens af en toe eens loslaten. Zo zijn ze toen het heel warm was gaan zwemmen. Volker is een paar dagen op kamp geweest en het was een hele beproeving en Volker ontdekte dat het kampgebeuren niets voor hem was na 6 dagen is hij naar huis gekomen samen met nonkel Marc de reddende engel. Uitgeteld en moe maar terug in zijn eigen omgeving en eigen bed.

Lander die genoot van die enkele dagen rust en geen concurrentie voor de PC en de TV. Lander vond een goede balans tussen echt spelen en schermpjestijd. Samen een ijsje eten en eens naar de Quick  terwijl Volker op kamp was. De rust was welkom voor Lander want de puberale discussies vreten aan het kleine ventje en vaak wist hij en ook niet waarom Volker boos werd.

Op een moment had ik zoiets als hij weer nukkig wordt dan zeg ik die toer ga ik niet meer op en draaide gewoon mijn rug en begon tegen Lander te praten. Op 1 of andere manier was dit een kantelmoment.

We zijn samen naar de tentoonstelling van Star Wars gegaan, Mini Europa en Comics Station geweest dat direct het einde van de vakantie inluidde.

Op een dag zei Lander mama morgen ga ik niet op de PC en hij heeft dit perfect uitgehouden zonder er moeite voor te doen. Volker zag dit niet zitten.

Nu is het terug school en gaat alles zijn eigen weg. Al hebben de jongens het geluk dat ze beginnen met een weekend. Dit laatste weekend zijn de jongens bij hun papa en het klinkt heel raar maar ik ben even fysiek en mentaal doodmoe.

De fysieke beperking in combinatie met de NAH speelt vooral in mijn nadeel. Het overprikkeld geraken door het lawaai al zijn de jongens best wel rustig maar eens weggaan is een hele beproeving voor mijn lichaam.

Tijdens de dag neem ik altijd een moment voor mezelf en slaap ik even al kan dit wel even duren eer ik terug op krachten ben maar deze vakantie had ik er enorm mee te worstelen. Stom, he. Op zo een momenten dan denk je waarom ik. Het is nu 7 ½ jaar geleden sinds mijn uit de hand gelopen griepke – longontsteking en hersenstaminfarct en nu nog draag ik er de gevolgen van. Het fysieke ok daar kan ik mee leven want erger word dit niet maar de kriebels in mijn hoofd vind ik niet zo fijn.

• Mijn geheugen die me soms in de steek laat

• Het niet tegen drukte en lawaai te kunnen

• Het beetje chaos die er was in mijn leven dat plaats gemaakt heeft voor meer structuur

• Het moeten plannen van bepaalde dingen

• Op bepaalde tijden veel hoofdpijn

• …

Ach ja het had nog slechter gekund maar de dingen die ik heb zijn niet zo handig met kinderen in huis.

02-09-2018 om 19:01 geschreven door Inge  

Gisteren naar Comics Station in Antwerpen met mijn zus en haar 4 jongens met 2 vriendjes en ik (rolstoelgebonden) met mijn 2 jongens vanuit Leuven met de trein het begon wat hobbelig met veel stress want de trein nemen in Vlaanderen vraagt veel voorbereiding. (je moet weten wanneer en welke trein je neemt als rolstoelgebruiker in het opgaan als in het weerkeren en 24 uren op voorhand).
na een toch fijne dag in een dure binnenspeeltuin voor onze jongens en mijn zus en ik goed bijgebabbeld op een terraske met een koffie.      

toen we terug kwamen zaten we op een stoptrein en we stoppen dan ook in Wezemaal waar mijn zus woont en ze vroeg haar jongens gaan we in Wezemaal afstappen of gaan we Tante Inge in Leuven thuis afzetten en 1 van de 4 neefjes zei 'mama we gaan Tante Inge thuis afzetten. Want Tante Inge is familie.) Gisteren naar Comics Station in Antwerpen met mijn zus en haar 4 jongens met 2 vriendjes en ik (rolstoelgebonden) met mijn 2 jongens vanuit Leuven met de trein het begon wat hobbelig met veel stress want de trein nemen in Vlaanderen vraagt veel voorbereiding. (je moet weten wanneer en welke trein je neemt als rolstoelgebruiker in het opgaan als in het weerkeren en 24 uren op voorhand).

 na een toch fijne dag in een dure binnenspeeltuin voor onze jongens zijn mijn zus en ik goed bijgebabbeld.

Morgen vlieg ik er terug in voor 10 maanden met morgen de laatste spinsels van de vakantie.

01-09-2018 om 20:12 geschreven door Inge