Zeg niet zomaar het is een
griep die Corona. Een virus is een vies beestje.
In 2011 ik was toen 36 jaar en
mama van 2 jonge kinderen Lander was 3 jaar en Volker was 6 jaar. Ik
werkte als begeleidster met kinderen en werd ziek. Er waren veel
zieke in die periode in februari en ook ik werd ziek. Ik bleef
doorgaan maar op een moment kon ik niet meer. Ik ging naar de dokter
en ze zei u heeft griep zonder mijn klachten ernstig te nemen. Neem
een Paracetamol of een Ibuprofen en je voelt je al wat beter. Die
week voelde ik me niet goed en moest overgeven en er zat bloed bij.
Die avond zijn we naar de spoed gereden en er werd Mexicaanse griep
en een longontsteking vastgesteld. Ik bleef in het ziekenhuis UZ
Gasthuisberg en er werd medicatie opgestart. Die sloeg niet aan en ik
werd genoodzaakt om beademd te worden. Ik werd daarvoor in een
kunstmatige coma gebracht. Maar toen is het helemaal fout gegaan.
Toen ik sliep kreeg ik een hersenstaminfarct.
Na 10 weken werd ik wakker in
een heel ander lichaam dan dat ik gewoon was. Ik kon niet meer
praten, ik kon niet meer bewegen, doof en blind links en ik was
incontinent geworden. Mijn gebabbel is snel terug gekomen maar na 3
maanden Gasthuisberg werd ik naar het revalidatiecentrum Pellenberg
gebracht en daar begon mijn strijd. Ik heb 13 maanden gerevalideerd
en na 9 jaar heb ik nog steeds hinder.
Zoals ik al schreef
doof aan de linkerzijde
blind aan de linkerzijde
waardoor ik geen 3Dzicht heb
Ik kan mijn handen vrij goed
gebruiken maar ik heb veel minder kracht (bv. een pot opendoen is
een hele opgave. Maar daar heb ik een hulpmiddel voor)
Ik heb minder kracht in mijn
armen en ik kan ze niet 100% gebruiken.
Ik ben rolstoelgebonden en ik
kan enkel kleine afstanden te voet afleggen mits ondersteuning van
een looprekje of een paar krukken en een 2de persoon aan mijn zijde.
mijn rechter voet hangt
gewoon aan mijn been waardoor ik als ik stap mijn lindekerbeen naar
voor breng en mijn rechter been- voet gewoon naar voren moet slepen.
Ik ben incontinent of was dat
maar ik heb een oplossing gezocht
heb nu een urostoma waardoor
ik me op regelmatige basis moet sonderen
ik heb een colostoma voor
mijn stoelgang
het
is beter dan een pamper!!!
Ik heb een Niet Aangeboren
Hersenletsel waardoor ik sneller dingen vergeet, ik kan niet tegen
drukte en lawaai. Maar ik mag blij zijn dat het dat maar is er zijn
mensen die zwaarder geraakt zijn en niet meer zelfstandig kunnen
leven.
Ik ben zoals ik zei 9 jaar
verder en het is blijven vechten om wat ik fysiek had verloren en
teruggewonnen had te kunnen behouden. Er is zoveel veranderd mijn
doelen zijn enorm veranderd. Ik kan niet meer gaan werken, maar ik
ben er wel voor mijn kinderen die nu 12 en 15 jaar zijn. Ik kan niet
zomaar overal heen en de dingen die ik graag deed kan ik niet meer.
Zoals ik fietste heel graag, ik ging graag naar een pretpark met mijn
jongens, Maar nu ben ik een andere mama die er is om hun
schoolwerk mee op te volgen, maar ook speel ik nu vaak een spel.
Vroeger was ik gene lezer maar
nu lees ik enorm veel. Ik leef ik vooral in stilte geen muziek geen
televisie zelfs computeren kan ik niet lang meer volhouden zoals deze
brief schrijf ik in stukken.
Dus zeg niet zomaar het is een
virus dat Coronavirus het is net een griep. Het kan zware gevolgen
hebben waar mensen niet bij stil staan dus ik kan het niet luider
typen BLIJF IN UW KOT. Luister naar de richtlijnen en
ga niet zomaar bij iedereen op bezoek, geef geen feestjes en stel die
BBQ nog even maanden uit, hou afstand. Ze zeggen het niet zomaar. Een
virus kan rake streken uithalen De mensen die nu opgenomen zijn in
het ziekenhuis bij vele komt het goed maar bij sommigen zijn er ook
complicaties en dan zit je op een rollercoaster waar je niet wilt
inzitten want je geraakt er niet meer vanaf. Als ik beter naar mijn
lichaam geluisterd wie weet.
Maar als specialisten je
waarschuwen en als politiekers richtlijnen geven hou er rekening mee
en begin voor jezelf als voor de anderen te zorgen.
week 4 van de
quarantaine ligt achter de rug en ja tot nu toe hebben we het
overleefd. Het is nog steeds een eenzaam bestaan ook al zie ik mijn
kinderen op regelmatige basis maar niet samen. Gelukkig kan ik me
goed bezig houden. Maar ik heb al geschreven dat ik toch wel nood heb
aan menselijk contact.
Volker is sinds
gisteren terug bij papa. Lander komt volgende zondag terug bij me om
dan van hieruit les te volgen of zo kan ik hem bijstaan bij zijn
huiswerk tenzij de school mag starten maar dat zie ik niet gebeuren.
Maar moest de school terug starten dan lopen de weken door gelijk
anders. Woensdag valt de beslissing van bovenaf en wij bevolking
moeten ons daar naar schikken.
Als persoon met een
beperking was ik al sowieso veel thuis maar helemaal niet meer weg
kunnen is echt niet fijn. Ik ben een risico patiënt maar het niet
mogen is wel raar omdat ik me zoveel angst heb ingepraat. Er was nog
geen sprake van een lockdown en ik had me al afgesloten van de
buitenwereld. Ik had me al in quarantaine gezet met.
Maar volgens sommigen
zou ik gewoon mijn kinderen niet meer mogen zien tot de lockdown
voorbij is maar dat kan ik niet ik geef mijn kinderen niet op.
Ik heb ooit mijn kinderen 16 maanden op hold moeten zetten geen 2
keer. Ik zou mijn jongens 100% bij me willen hebben maar er is ook de
papa en de jongens en papa hebben ook recht op elkaar.
Hier
ben ik dan weer zo eens per week zet ik me voor mijn laptop en begin
ik te schrijven. Woensdag is mijn huisarts langs gekomen en alles is
goed. Iedere maand komt ze langs om mijn medicatie op te lijsten
zodat ik een maand verder kan. In deze coronatijden is het iets
spannender. Ze komt binnen met steriele handschoenen en een
mondmasker. Om zo weinig mogelijk contacten te hebben worden de
voorschriften elektronisch aan de apotheker doorgegeven. Het is een
hele onderneming. Wat ze niet niet kan niet kan overslaan is het
nemen van mijn bloeddruk en mijn longen beluisteren. Omdat ik in 2011
een deel van mijn long ben verloren door een gevolg van een een
longontsteking. Wat maakt dat ik in de risico zit. Nu is Lander bij
me en we amuseren ons we maken onze taken in de zin van hij maakt
zijn taken en ik kijk het na en ik leg eventueel dingen uit. Bv.
breuken vind hij niet altijd simpel en dan help ik hem hierbij. We
doen taal, Frans en ik heb een website gevonden met oefeningen voor
kinderen van het 6de leerjaar waar hij even wat afwisseling heeft.
Smorgens werkt hij 2 uren aan zijn weekwerk en in de namiddag 1
uurtje aan zijn weekwerk en dan een uurtje op de pc. Tijdens die 2
uren in de voormiddag moet hij ook lezen. Op woensdag namiddag hoeft
hij niets te doen en in het weekend ook niet. Op zaterdag verbeter ik
zijn weekwerk en steek ik reminders van wat hij nog moet doen of
zeker eens moet herhalen. Soms vraag ik dan heb dit wel gesnapt? En
indien neen leg ik het nog even uit. Het loopt goed onder ons 2 en ja
ik mis Volker enorm zoals ook oma en mijn andere vrienden die af en
toe eens binnen wippen. Als alles voorbij ga ik toch eens iets fris
gaan drinken op een terraske met een goeie kameraad. Dagelijks komt
de verpleging binnen, 3 keer per week komt mijn gezinshulp en dat is
het enige fysieke contact dat ik heb met mensen. Ik kom niet buiten
om naar de winkel te gaan en ik mis dit gewoon even die frisse lucht
opsnuiven. Ik kan mijn terrasdeur eens open zetten maar dat is niet
hetzelfde. Het is leuk om andere mensen even fysiek te zien. Maar ook
ik mis mensen van de conditietraining, ik mis de beweging die zo
belangrijk is voor mijn welbevinden. Ik doe wel oefeningen hier in
huis voor mijn armen en 2 keer per week komt mijn kine die me
oefeningen geeft die ik op de andere dagen kan doen. Lander doet dan
mee en het is super grappig. Hij staat er niet op te springen want
het is een beetje saai. Als alternatief heb ik hem gezegd dat hij 10
keer op en af de slaapkamer tot in de keuken moet lopen. Ik sta dan
in de keuken hij staat naast mij en loopt dan tot aan de slaapkamer
hij komt terug en loopt rond mij. Hij vond het toch wat vermoeiend
want het is lopen remmen een bocht maken, rennen, ik vind het wel
top dat ik hem gemotiveerd krijg om dit te doen.
Maar
het begint door te wegen en ik op het einde van de week was ik
doodmoe. Gewoon van me zorgen te maken. Ik hoor er zijn zoveel doden
gevallen, er zijn zoveel zieken, er is een kind overleden ten
gevolgen van. Elke keer die cijfers en enge berichten het doet er
niet goed aan en op het einde zeggen ze terwijl niemand meer luistert
er zijn zoveel mensen ontslagen uit het ziekenhuis. Ach ja zoveel wil
ik me er niet op focussen maar je hoort of ziet de cijfers.
Zolang
ik mezelf bescherm en de nodige voorzorgen neem kan ik bijna gerust
zijn want ik ben zelf niet buiten gekomen maar er zijn mensen die wel
in contact komen met mensen die besmet zijn met corona. Was
regelmatig je handen, geef geen hand en snuit je neus in papieren
zakdoek.
