neem je STOP-selfie, post het op sociale media en spoor iedereen aan om de petitie te tekenen!
Met een link naar www.stopdebommen.be

30-03-2018 om 10:45 geschreven door Inge  

Elke avond schuif ik in mijn bed tussen 21 uur en 22 uur. Het is niet zo laat maar rond 6 uur ’s morgens word ik uit mijn bed gezet. En soms doet het echt pijn. Het blijft wringen zo vroeg opstaan al dacht ik dat ik eraan ging en kon wennen. De lente is in het land en in het laatste weekend van maart de nacht van zaterdag op zondag wisselt het een uur. 2 uur word 3 uur en dat betekend een uurtje minder slapen. En dat heb ik gevoeld de laatste dagen. Het is alsof ik een jetlag had.

1 ding onthoud ik ervan: ik kan er niet tegen. Elk jaar is het weer de discussie gaan we het afschaffen ja of neen. Het is er nog niet van gekomen. Je moet al je klokken goed zetten wat het minste is. De lichamelijke ellende  dat je eraan over houdt dat heeft veel meer impact op mij en begint het eraan wennen.

Lentemoeheid gaat niet goed samen met mij. Ik ben er heel gevoelig voor de winter zit in mijn lijf en ben het vroege donker en het late dag zijn vind ik maar niets. Het koude, het natte, het grijze bah neen niets voor mij. Wie weet als ik ooit oud en versleten ben moet ik gaan overwinteren in de Spaanse zon. Ik denk het niet ik ben nogal honkvast op dat gebied en ik ben verknocht aan mijn kleine plekje hier in Leuven.

Wetenschappers hebben er een naam aan gegeven:  of SAD. Het is hoofdzakelijk te wijten aan een gebrek aan de stof ‘serotinine’ in je hersenen. Door temperatuurschommelingen van de jongste weken is de kans niet irreëel dat ook jij er last van hebt zonder het goed en wel te beseffen.

Je hebt vooral een gebrek aan energie. Je voelt je futloos, je hebt weinig zin om iets te ondernemen en al zeker niet om aan de grote lenteschoonmaak te beginnen. Wie er last van heeft voelt zich overdag slaperig en moe -zelfs bij voldoende nachtrust- en is prikkelbaar. Velen hebben een grotere drang naar suiker en gaan meer eten.

• Zon, licht en buitenlucht: overdag een gemiddelde temperatuur van 20° C benaderen

• Natuurlijke suikers: natuurlijke suikers die te vinden is in fruit                                       

• Groenten.

Ik maak me op voor de paasvakantie en ik ga genieten van mijn jongens die ik deels bij me heb. Zondagavond komen ze bij me tot vrijdag en in de helft van de 2^de week van de paasvakantie. Wie weet wat we gaan doen want ik weet het nog niet we zien wel. Ik weet wel dat het tijd is dat het vakantie is want de jongens zijn moe en die 2 weekjes gaan ze goed doen. Maar ook Darwin en ik gaan ervan genieten.  

29-03-2018 om 19:27 geschreven door Inge  

5 jaar geleden kreeg ik de idee op aanraden van … een blog te schrijven. Ik had dit nodig om al het gene wat me was overkomen een plaats te geven. Het is een momentenblog geworden. In het begin schreef ik dagelijks een stukje en ondertussen schrijf ik wekelijks 1 of 2 keer. Het is naargelang ik zin heb en de motivatie er is. Als mijn kerels er zijn schrijf ik bijna niet. Soms begin ik te schrijven en ga ik de volgende week verder. Er zijn ook heel vaak stukjes die begonnen zijn maar nooit afgewerkt zijn en aan het wachten zijn op een vervolg. De stukjes zijn op zich wel pareltjes maar ze zijn niet meer van toepassing of toch net iets te persoonlijk. Het zijn vaak de stukjes waar de tranen over mijn wangen rollen. Of ze ooit nog op de blog komen dat weet ik niet maar wat ik wel weet, is dat ik heb geleerd dat via het schrijven en er over na te denken dat ik veel heb leren relativeren en een plaats heb kunnen geven in mijn Inge zijn. Ik ben deels door het schrijven uit die put gesukkeld maar het was geen gemakkelijke weg en af en toe schoof ik terug uit en moest ik terug op weg naar een plek waar ik op het gras kon liggen naast die put. Ik ben beginnen verder wandelen (rollen in mijn geval) maar 1 ding weet ik zeker af en toe sta ik even met 1 voet terug in de put maar mijn hoofd zeg Inge zorg dat jij uit die put bent want jij hoort niet daar niet thuis.

Vele mensen lezen of lazen mijn blog en konden volgen aan de zijlijn. En ze hebben mee gezien dat ik top momenten heb en die zijn er altijd meer en meer. Het is fijn dat vele mensen de blog volgen en me achterna aanspreken en zeggen ‘amai, je bent een straffe madam om daar voor te gaan. Ik bel je nog en de meesten doen dit dan ook. Fans heb ik verspreid zitten In Gent, West Vlaanderen, vrienden en kennissen uit Leuven en omstreken en niet te vergeten mijn lieve oudere directeur van mijn middelbare school die voorzitter is van mijn fanclub. Gelukkig heeft ze nog geen T-shirts en petjes laten maken. (Sorry J. ik kon het niet laten J

Maar zo ben ik begonnen.

Hoi,

Ik ben Inge 38 jaar en kom hier m’n verhaal een beetje vertellen. Hopelijk word het geen klaagzang maar gewoon een leuke blog waar mijn ervaringen in staan als mama na een vreselijke tijd. Ik ben gehuwd en heb 2 zonen van 5 j Lander en 8 j Volker.

 Het begon op een doordeweekse woensdag ik voelde me wat grieperig en was al naar de huisarts geweest. Je kan al raden wat ze zei “mevr. pak maar een Dafalgan of Ibuprofen, een paar dagen en je voelt je al een heel ander mens. Die woensdag lag ik in de zetel tv te kijken met m’n jongens en ik had het gevoel te moeten overgeven, wetende dat ik niet aan de wc geraakte maar wetende dat er naast mij een nierbekken stond van onze oudste zijn operatie aan de amandelen. Het bakje stond er en is ideaal om potloden in te leggen.J Ik nam het bakje en daar kwam het.  Wat ik zag was niet goed het overgeefsel zag rood, rood van het bloed. Ik vertelde dit aan Jo,  m’n man en we regelden opvang voor de kinderen. Oma in alle staten de jongens nog een snelle knuffel en kus en zonder bij na te denken zei ik tot straks. Maar dit afscheid zou voor een hele tijd zijn…

Na een lange revalidatie ben ik thuisgekomen met heel wat restletsels van het ziek zijn maar meest zichtbare is dat ik rolstoelgebonden ben.

Ondertussen ben ik 43 jaar en is er veel gebeurt. Ik ben gescheiden en mijn jongens zijn ook al grote knapen van 13 en 10 jaar oud. En zoals ik al geschreven heb het dingen kunnen omschrijven en op een scherm te toveren vergt inzet, doorzettingsvermogen en moed. Ik heb geleerd dat ik mag dromen en dat ik mag plannen maken om te doen met mijn jongens en zelfs alleen met een vriendin.

En ook wel belangrijk ik heb me voorgenomen om toch nog eventjes verder te doen met de blog.

Lieve groetjes,

Inge

24-03-2018 om 13:54 geschreven door Inge  

Het was gisteren maandag en de jongens zijn van hieruit vertrokken naar school. Volker mag op maandag een broodje en toch probeert hij ook een extra drankje mee te nemen terwijl water voldoende is. Lander neemt boterhammen mee met salami. Samen nemen ze nog een koekje om mee te nemen naar school.

Lander kwam vrijdag apentrots met zijn dictee thuis dat super goed was. al moest hij wel heel hard werken om zijn weekwerk af te werken. Breuken is niet zo zijn ding ik heb het proberen uitleggen aan de hand van stiften. ½, ¼, ¾,… amai dat was niet zo gemakkelijk. Ik begon heel simpel ik heb 2 stiften wat is ½ 2 stiften deel ik in 2 en neem er 1 stift van = ½, ½ is ook de helft, ¾ ik neem 4 stiften ik deel dit door 4 en neem er 3 delen van = ¾ en dan met meer stiften. Ik heb het ook door gegeven aan de meester en hij ging dit nog met hem doornemen. Ik heb gehoord dat er nog kindjes waren die het moeilijk hadden met breuken.

Het was me weer een weekend om u tegen te zeggen. Het was leuk maar ook intens. Lander die niet is gaan zwemmen omdat ik te laat wist dat Simon niet ging gaan zwemmen. Jongens s’middags naar de bib en eens op bezoek bij papa. Zondag geen Chiro voor Volker. Lekker gezellig onder ons 3. Volker en Lander vroegen nog gaan we Pizza eten van de pizzeria? Neen, niet deze week en neen Volker geen friet met kip in een bakje. We hebben stokbrood met kaas en komkommer en tomaten voor de liefhebbers. Lander deed een beetje moeilijk want Lander en beleg gaat niet zo goed samen. Paté neen, salami ja, kaas soms, ham neen, … dingen dat mijn jongens niet kennen eten ze niet. Mijn principe blijft wel hangen eerst beleg en dan choco of zoet.  

De puberstreken van Volker die boven komen en waar ik nu het gepaste antwoord op heb. (denk ik) Volker denk je nu echt dat je anders bent door fars uit de hoek te komen! Ik denk het niet, jongen. Alle pubers doen zo maar da groeit eruit ga maar naar je kamer om wat rustiger te worden.

Ook maakt hij indruk op zijn broer door hem vaak te overmeesteren en ook al zegt Lander ‘neen’ hij gaat verder. Het is dan ook de moment dat ik er tussen kom en zeg Volker ‘luister naar je broer hij heeft neen gezegd’. Duidelijker kan je niet zijn. Nu ondertussen weten Lander en ik het al het is onze schuld en ziet zijn eigen aandeel niet.

Ik troost me en denk ‘alle tieners doen een moment zo en dat groeit eruit’. Na dat  hij op zijn kamer is geweest komt  hij vaak terug met hangende pootjes en zegt hij sorry. We praten er even over en dan zeg ik ook sorry voor mijn aandeel maar hij moet ook zijn aandeel zien. Ruzie maak je toch met 2. Ook tussen Lander en Volker probeer ik te bemiddelen wat soms wel grappig is.

Lander komt eruit met nog een piepstemmeke en Volker die al een zwaardere stem heeft. Maar 1 ding is duidelijk het zijn nog 2 speelvogels.

20-03-2018 om 09:38 geschreven door Inge  

10 en 13 jaar zijn ze ondertussen mijn 2 kerels. De oudste is 1 brok pubertijd en de andere is nog steeds mijn kleine ventje (letterlijk en figuurlijk). Volker is enorm groot en een echt puber. Zijn grote lijf met lange armen en benen die soms heel onhandig uit de hoek komen is bijzonder grappig.

Alle maandagochtenden terwijl Lander zijn ontbijtje eet, zijn tanden poetst en schoenen aandoet tot hij naar school moet, lees ik voor uit een boek. We hebben nu George 2 gelezen. Het zijn boeken van de ‘Stephan en Lucy Hawking’ over de ruimte. Stephan Hawking is een Brits natuurkundige, kosmoloog en wiskundige. Lucy is schrijfster en gepassioneerd door wetenschap en natuur.

Het is leuk verteld de avonturen gaan over 2 kinderen George en Annie met een super computer Kosmos. De 2 kinderen ontdekken de ruimte op een leuke manier. De papa van Annie is een wetenschapper en die legt alles op een leuke manier uit dat ook te begrijpen is voor kinderen. Bv wat zijn lichtjaren - Eén lichtjaar is de afstand die het licht in één jaar aflegt (300.000 km/sec. In één seconde legt het licht dus 300.000 kilometer af). Er zijn ondertussen 4 boeken en Lander en ik hebben boek 1 en boek 2 gelezen.

• George 1 - De geheime sleutel naar het heelal

• George 2 - De schat in het heelal

• George 3 - De knal in het heelal

  George 4 - George en de onbreekbare code

De ochtend van 14 maart kwam het nieuws binnen dat de schrijver van deze boeken is overleden. De man werd 76 jaar en was zwaar ziek sinds zijn 20^ste.

Lander heeft er niet altijd evenveel zin in maar ik geef niet af en lees gewoon verder. Ondertussen kan Lander een beetje spelen of zelfs tekenen hij neemt mee wat hij wilt meenemen. Zo zijn we plots in het weekend de slechterik uit boek 1 tegengekomen en toen ik vroeg ken je die nog wist hij wat mr. Kuiper in boek 1 had gedaan en dan weet ik dat ik goed bezig ben. In de boeken staan ook enkele foto’s van satellieten, planeten, sterren en spaceshuttles en dan is hij er als de kippen bij om te kijken.

Lander is nu ook een boek aan het lezen van de waanzinnige boomhut en hij zit aan 91 verdiepingen en het gaat heel vlot. Hij leest deze helemaal zelfstandig op eigen tempo en vraagt zich steeds af wanneer de volgende eraan komt. Dat zal pas ergens in 2019 zijn tenzij de schrijvers het voor bekeken houden.

Het is een leuk moment ook Volker zit er gewoon bij en luistert mee naar het verhaal. Het is een beetje een ritueeltje van ons waar gewoon genieten. Het kan gebeuren dat ze dan vragen mag ik een koek, mag ik een drankje en ik antwoord gewoon en lees verder. Eens 8.15 doet Lander vaak nog zijn schoenen, jas, fietshelm aan en vertrekt hij naar school. In de winter lampjes en handschoenen aan en in de lente een jas aan.

Ze mogen zeker hun fietshelmen niet vergeten!!!

Lander is nu ook een boek aan het lezen van de waanzinnige boomhut en hij zit aan 91 verdiepingen en het gaat heel vlot.

Volker die vroeger vertrekt tussen 7.45 en 8 uur gaat het anders. Hij blijft tot de laatste minuut in zijn bed liggen en dan begint hij mag ik en ik moet nog dat en ook al zeg ik je moet op zondag alles klaarzetten het lukt hem niet. Spullen in zijn boekentas eventueel zijn boterhammen maar op maandag mag hij soms een broodje eten. 1 keer per week of om de 14 dagen kan dit wel eens maar hij krijgt geen frisdrank mee enkel water maar hij vertrekt vaak zonder water maar ik vraag het ook niet meer. Ook als hij plots zegt ik moet mijn passer hebben of een lat hebben dan zoek ik niet meer mee. Al is het wel aan het beteren

Vraag ik: waar heb je laatst je lat gebruikt?

Hij: Op de bureau.

Ik: Kijk daar eens

En 9 op de 10 keer is het gevonden.

En voor hij vertrekt vraag ik heb je alles mee.

En dan zegt hij met een diepe zucht ‘ja mama’.

14-03-2018 om 10:08 geschreven door Inge  

 Gezond geboren en ondertussen 43 jaar.

• 7 jaar rolstoelgebonden en leven met een beperking
• 4 jaar gescheiden.

Het is vreemd hoe alles kan lopen. Moest je me 8 jaar geleden zeggen ‘Inge je gaat dit allemaal meemaken dan had ik eens goed gelachen en gedacht neen dit overkomt me niet’. En zeker dat ‘ziek worden met als uitkomst leven met een beperking’. Ik zou zelf gezegd hebben als ik zoiets voor heb laat me maar ‘gaan’.

Maar in 2011 heeft me een virus overvallen en heeft me ferm doen onderuit gaan. Blijkbaar heeft mijn lichaam gelukkig gekozen om te leven. Niet overleven maar echt leven. Waarom schrijf ik dit nu? Vorige vrijdagochtend was de mr. van de thuisbegeleiding er en hij gaf me een spreuk

Een gelukkig hart

Geeft een vrolijk gezicht.

7 jaar geleden kreeg mijn lichaam een ferme deuk en het heeft lang geduurd dat ik het uitgedeukt kreeg.  Mijn lichaam en geest hebben gekozen om te leven en ja eerst was het overleven maar na een zekere tijd werden de tranen minder. Ze zijn nog niet helemaal weg want soms overvalt me dat beetje verdriet en vraag ik me af waarom ik? Maar die vraag mag zeker niet te lang blijven hangen en gelukkig heb ik veel positiefs in mij waardoor ik snel een glimlach op mijn gezicht tover.

Mijn vroegere schooldirecteur wist dat ik een hekel had aan school en toch liep ik rond met een grote smile op mijn gezicht en dat vond hij een mooie eigenschap aan mij. Ik maakte overal het beste van.

Ik sta op en heb een lach en ik val in slaap met een lach op mijn gezicht. Opstaan met een ochtendhumeur is niet niets voor mij.

Een ochtendhumeur is:

‘a waste of time’

Ik word wakker en ook al doet het felle licht pijn aan mijn ogen de lach is snel van de partij.

Ook de scheiding had een grote impact op mij want dit had ik nooit gedacht. Ik dacht een heel groot lot te hebben getrokken en ik dacht deze relatie is voor eeuwig. We hebben niet zo fijne dingen meegemaakt maar we kwamen er altijd wel uit en ook sterker. Samen streden we om een gezin te stichten en gingen we samen een fertiliteitsbehandeling aan. We hadden respect voor elkaar want we gingen elk apart om met ons verdriet. We luisterden en als je zin had om te praten deden we dat en anderzijds konden we ook onszelf zijn.

Ik weet nog dat Volker in de papa zijn oog had gekrabd en ik ben toen naar de spoed gereden en er was een stuk van zijn hoornvlies weg uit zijn oog. Hoe zenuwachtig hij was we hebben enorm gelachen op momenten dat het kon en op andere momenten waren we super serieus. Hij heeft er lang last van gehad en vele taken vielen op mij. Ik heb daar nooit probleem van gemaakt ook niet toen hij in het ziekenhuis belande met de kattenkrabziekte. Bij dit laatste ging ik werken, hadden we geen auto en deed ik alles met de fiets. Elk vrij moment ging ik op bezoek met veel plezier en deed ik alles het huishouden met de poezen, werken, ziekenbezoek,…

Met zijn oog was hij thuis maar hij was er zeker en gedurende de dag bleef hij bij Volker en ik ging werken en hij nam ook genoeg rust en het huishouden dat kon me niet schelen of ik het moest doen. Wat hij deed was super maar geen must.

Dat onze wegen gingen splitsen dat was zeer onverwachts en heel veel mensen verschoten ervan. Ja ik heb de beslissing genomen omdat die Mexicaanse griep was de druppel die die de emmer deed overlopen. We gingen elk onze eigen weg en ja ik sta er alleen voor.

Gelukkig heb ik mijn familie en vrienden waar ik kan op rekenen.

Zo heb ik vorige donderdag een bezoek gebracht aan de IKEA een winkel waar ik uren kan vertoeven. Ik was er met mijn 2 neven en we hebben goed gelachten en gezeverd. Ik was er om nieuwe kasten te kopen. Een jaartje sparen en dan… dingen kopen. Ik heb nieuwe kastjes gekocht voor de living in blauw, donker grijs en oranje. Niet teveel oranje maar een klein accentje.

En nu is het installeren en opruimen. Ik hoop dat mijn broer voor donderdag de oude kasten naar het containerpark kan brengen want donderdag komt de poetshulp.

Ik zal me niet vervelen en ook al heb ik een beperking en kan ik niet alles doen omdat ik er niet bij kan. Ik help waar ik kan en dan weet ik deze avond ben ik moe.

05-03-2018 om 11:56 geschreven door Inge