Ik was er weer vroeg bij deze
ochtend. 6 uur en de verpleging stond aan mijn bed en dan heb je Inge geeuw
geeuw geeuw wassen rolstoel in zonder morren want een ochtendhumeur is een waste
of time. De ochtend vordert rustig al heb ik vele plannen voor vandaag. Het
sporten in de namiddag is het belangrijkste.
De blog komt niet zo vaak meer in
beeld omdat ik met andere dingen bezig ben of ik schrijf een stukje maar het
geraakt niet afgewerkt dus ook niet gepost. En als het afgeraakt is het niet
meer relevant.
Als ik buiten kijk is het een
prachtige dag en bij een prachtige dag sporten we buiten op de atletiek piste.
Soms zalig, maar ook heel vermoeiend voor mijn hoofd. Er is steeds extern
geluid die ik moet verwerken en dat is soms echt belastend voor mijn hoofd. Dat
is 1 van de minpunten van NAH. Een grasmachine, een hakselaar of andere
tuinmachines die lawaai maken is soms echt teveel voor mijn hoofd. Al laat ik
dit niet blijken. Het enige wat ik heb is dat ik dan minder hoor omwille van
mijn doofheid aan de linkerzijde. Doof blind dat is gelijk aan 50% verlies.
50% verlies? Ik weet niet hoe ze dit berekenen maar met mijn rechter oor hoor
ik goed en met mijn rechter oog zie ik ook goed maar het verlies van een deel
maakt het heel moeilijk. Om alles goed te kunnen zien moet ik mijn hoofd draaien.
Niet te snel want dan ben ik draaierig. Als ik buiten ga sporten moet ik al
mijn zintuigen gebruiken en extra goed opletten. Zo moet ik zien dat ik op de
juiste baan blijf. Ik moet zien dat ik niet in conflict met anderen kom. Als we
op de piste gaan trainen zijn er ook externe sporters bezig.
Zo moet ik rekening houden met
Het weer bij warm en zonnig weer →insmeren
ja of neen
Lawaai kunnen doseren en plaatsen
Mijn omgeving in het oog houden
Natuurlijk genoeg vocht opnemen
Ach ja, en die NAH dat is er
gewoon bij en ook al moet ik het achteraf uitzweten ik ben blij dat ik de stap
blijf zetten om te sporten en buiten te komen. Ik kom samen met medesporten die
vrienden zijn geworden. Lieve, Femke, Nico, Pieter, Mensen van alle leeftijden jong en oud met of
zonder fysieke beperking het maakt niet uit. We zijn blij dat ik samen in groep
als 1 team kan samen werken. Samen sporten we en gaan we voor een beter
resultaat? Samen lachen we, we vertellen en delen ervaringen, we vragen om
raad, we doen het gewoon samen.
Binnenkort op 30 meiis het de laatste keer dat we sporten en dat
tot september. Spijtig dat het in de zomer niet doorgaat. Maar in september ben
ik er weer klaar voor.
Het leuke is in september starten
we met een wat grotere groep maar een deel valt in het verloop van het jaar af.
Maar de vaste kliek blijft hangen. Nieuwe mensen worden niet weggekeken maar
door de verschillende personen met diverse beperkingen moeten we soms de tijd krijgen
om nieuwe mensen te leren kennen. Maar ik weet uit ervaring iedereen is welkom.
Ik heb ook wat tijd nodig gehad om te wennen in de groep. Al was het eerste
jaar heel moeilijk en heb heel wat trainingen overgeslagen en heb ik 1 sabbatjaar
genomen met de scheiding om er dan terug in te vliegen en sindsdien ga ik vrij
trouw en blijgezind op dinsdag naar het Sportkot.
Normaal doet iedereen het
sorteren. Het word al met de paplepel meegegeven bij de kinderen van nu dat
afval sorteren MOET.
Restafval, PMD, roze zak GFT,
KGA, papier en karton, glas,
Mijn berging is 1 sorteercentrum
met aan de muur een poster van wat en wanneer.
Bruine zak de ene week om de 14 dagen
PMD de andere week om de 14 dagen
Papier op dinsdag 1 keer per maand
Groot vuil
Roze zak om de 6 weken op vrijdag
Er zijn zoveel dingen die je moet
sorteren. Kledij breng je naar de kledingbakken of naar de kringloopwinkel, KGA
breng je naar het containerpark zoals al de rest als je het kwijt wilt.
Vroeger kwam 1 keer per maand op
zaterdag de jeugdbeweging het papier halen en ze verkochten dit dan per kilo om
werkmiddelen te hebben om hun afdeling draaiende te houden. Ook kwam de stad 1
keer de maand het papier ophalen maar ik spaarde het papier op voor de
jeugdbeweging. Nu gaat alles 1 keer per maand buiten als de stad het papier
komt ophalen. De jeugdbeweging mag dit niet meer doen. Elke maand kreeg de
jeugdbeweging 10 tallen jongeren vrijwillig
op de been om dit te doen maar toen kwam de stad tussen beiden. Liever een
extra ronde inlassen met extra personeel en extra druk dan gewoon even te
denken aan kinderen en jongeren die gewoon willen spelen liefst buiten maar als
het koud en nat is buiten het liefst in een warm lokaal waar je een licht kan
laten branden. Het is dan ook leuk dat ze net dat ietsie meer kunnen verf, een
extra bal, enz. kunnen kopen.
Maar hier word gesorteerd. Omdat
ik dagelijks spuitjes moet krijgen om mijn bloedbaan klontervrij te houden
krijg ik een bloedverdunner. Elke dag een spuit in mijn buik. Elke dag zet mijn
verpleegkundige die spuit omdat ik dit niet zo goed durf. Ik kan het wel maar
de gedachte dat ik mezelf moet prikken. NEEN dat niet!!! Misschien enkel als ik
op vakantie ben maar niet als ik thuis ben.
Daarom heb ik een naaldcontainer,
om al mijn naalden in te deponeren als ik een spuit krijg. Er mogen ook naalden
in van een bloed name en eventueel mesjes die de dokter nodig heeft. Ik had een
kleine naaldcontainer en je kan die gratis binnenleveren op het containerpark
en dan krijg je er een andere ervoor in de plaats. Een hele tijd geleden had ik
een groter exemplaar gekocht met de bedoeling dat Marc, An of zelfs verpleging
minder snel langs het containerpark moesten gaan voor mij. Verpleging doet dit
bij alle patiënten en staan elke week met een paar containers aan het
containerpark. Vorige week ging Marc voor mij langs met de grote aangekochte naaldcontainer.
Je geeft je container af en je krijgt een nieuwe in de plaats. Een heel simpel
systeem denk je dan maar het is zo ook al heb je de allergrootste soort of de
allerkleinste soort van naaldcontainer je krijgt er 1 terug. In mijn geval was
die maar een 1/3 van de capaciteit en dat wil dan ook zeggen sneller naar het
containerpark gaan. Enkele mails en telefoons later mocht ik mijn grote
container terug ophalen niet geledigd en kreeg ik er een kleine mee om de
spuiten in te gooien. Maar die middag werd ik gebeld dat mijn naaldcontainer al
was opgehaald. Weg container en ik mocht er een extra naaldcontainer gaan
ophalen. Ondertussen heb ik 4 naaldcontainers staan van de stad. Maar allemaal
kleine exemplaren. Dus container vol en ik kan de volgende al beginnen
vullen.Maar ik moet minder naar het
containerpark gaan maar elke keer ik ga en ik geeft 1, 2 of 3 containers af
ik krijg hetzelfde aantal containers leeg terug. Vanaf nu heb ik containers
genoeg in mijn huis.
Maar naar mijn jongens vind ik
het heel belangrijk dat sorteren belangrijk is. Roze , blauwe of bruine zak en
dan een Curver bak voor glas, een kartonnendoos voor papier en karton, nog een
Curver bak voor ander afval dat niet in de zak hoort zoals frituurolie en
natuurlijk die groene bak die heel moeilijk opengaat de KGV-box. Het is
belangrijk het dat ik of wij de boodschap meegeven dat we zorg dragen voor onze
omgeving. Dit zowel in huis als buiten onze woning, voor andere mensen en
dieren maar ook voor onszelf. Voor alles veraf in de ruimte en alles hier op de
aarde op het land, de lucht en zelfs in het water. Daarom sorteren we om zorg
te dragen voor iedereen veraf als kortbij.
We sorteren om dan te recycleren.
Bv frituurolie word verwerkt naar bio-diesel, van gebruikt papier maken ze
terug papier, bv krantenpapier, wc-rolletjes,
Het is belangrijk dat niet alles
nodeloos op de afvalberg word gegooid. Maar dat sommige dingen ook een nieuw
leven krijgen.
Een kastje dat je zelf niet mooi
vindt daar kan iemand anders blij mee zijn of je hebt een kast dat je een
beetje beu bent omwille van de kleur en of de indeling. Niets is zo leuk om
iets om te toveren in iets nieuws en omdat je zelf bent beginnen schilderen mag
je ook nog eens trots op jezelf zijn. En zo blijven we sorteren door onze
omgeving zowel dicht bij huis als buitenshuis netjes te houden.
Het was mooi weer vandaag en dat
vraagt naar bewegen. Ik ben naar de conditietraining geweest en het was zo mooi
weer dat we buiten zijn gaan sporten. Het was genieten en eerst gingen we wat
traag vooruit want het was echt warm maar ik kwam er ferm in. Ik zat in team 2
en voor een keer we zijn gewonnen. En nu is het iets na 20 uur en ik ben echt
moe en ik zou heel graag in mijn bed kruipen en slapen.
Ik laat het al een tijdje voelen
maar ik voel me niet zo goed in mijn vel. De tranen staan weer in de file om
via mijn traankanaal een uitweg te vinden en bij sommige vragen, gedachten
worden ze getriggerd.
dinsdag zei me iemand je bent
toch zwaar geraakt geweest. Toen zei ik daar gaan we het niet over hebben en
begon gewoon te huilen. Niet opnieuw en opnieuw! Ik ben nu 6 jaar terug wakker
in een verpakking die ik niet ben of wil zijn. Neen ik wil gewoon Inge zijn die
wel alles kan. Ik wil het verledentijd zinnetje niet gebruiken of zelfs horen vroeger kon ik alles!!!
Na mijn bezoek aan Ikea vroeg
mijn vriendin moet ik terug komen om te helpen? Euh neen, ik heb morgen
gezinshulp en dan zal ik dat samen met haar doen. Na 19uur begon het te
kriebelen en ben ik beginnen plantjes uitpakken en in hun potjes te zetten,
lamp uitpakken, oplaadbare batterijen op zn plaats zetten, magneten tegen de
frigo,... Eerst een plantenbakje met8
vijzen ineengezet en dat ging heel vlotjes. Al had ik toch verwacht veel meer
kracht te bezitten in die handen, armen en schouders van mij. Het is erg als je
met je neus op de feiten wordt gedrukt! Maar ook al heb ik meer dan 3 uren
gewerkt aan het proces rekje en bloembak in elkaar zetten. IK HEB HET ZELF
GEDAAN EN GEKUNNEN. Apentrots ben ik op mezelf want ik kon het gewoon. Ik kan
niet zeggen hoeveel keren dat er een vijs viel of mijn schroevendraaiertje op
de grond kletterde. Plannetje volgen en heel gestructureerd werken was de
bedoeling. Mijn schoot diende als tafeltje samen met de armleuning van de
zetel. Want die hebben dezelfde hoogte. Samen met mijn nieuwe varken die ik gekregen
had volgden we de stappen 1 na 1 en 1 voor 1 (het is maar hoe je het bekijkt).
Buiten de kracht en de handigheid en het in de weg staan of zitten van de
rolstoel was er niet zoveel aan om dit te doen slagen. Oma vroeg nog of ze kon
helpen en ik zei ik zal wel bellen als je moet helpen. Iets na 10 uur belde ze
en vroeg ze wat gaan we eten straks? Kip, rijst, currysaus en tomaatjes voor de
jongens. Want zij eten geen currysaus. Ze hebben goed gegeten mijn 2 kerels
veel kip en rijst en tomaatjes. Oma en ik veel rijst met currysaus en kippeke. Sara
kwam binnen en direct stuurde ze ik naar de winkel achter brood voor deze
avond. Maar toen de jongens binnen kwamen in deze georganiseerde chaos zag je
het in hun ogen ongeloof. Mama is naar de Ikea geweest. Hun ogen vielen
vooral op veel papier, een grote plant en een varken. Het Varken had een hele
impact op mijn jongens maar ze waren nog blijer toen ze elk een minivarken
kregen.
Maar het verdikt van 6 jaren
geleden zo lang geleden maar het lijkt wel gisteren wat ik voor heb gehad. Op
donderdag heb ik een gesprek met Ilse mijn psychologe en ik vertelde van mijn
prestatie waar ze apentrots op was rekjes en bloembakje in elkaar zetten,
verhuis van mijn kastje van A naar B en de nieuwe op hun nieuwe plaats, Op
bepaalde momenten had ik hulp nodig maar ik kon hulp vragen waar nodig maar
veel heb ik dit niet gedaan. Ze zei nog je hebt het zo knap gedaan en je kan
het ook zelf doen. Ik had nooit gedacht dat je dit ooit zou doen Ze was me
helemaal aan het ophemelen.
Maar, ik blijf zitten met mijn
wrang gevoel ik ben zo erg geraakt fysiek en ik vind dit helemaal niet eerlijk.
Ik wens het niemand toe maar ik verdiende dit zeker niet.
Het is nu 6 jaar geleden en toch
zegt iedereen je moet verder met je leven. Ja dat is zo maar ik kan mijn oude
leven niet zomaar vergeten en de gedacht voor en na vind ik enorm beangstigend.
Ik hoor sommige mensen zeggen.
Inge je leeft nog:
Ja ik leef nog in een lichaam dat niet luistert,
een lichaam dat niet alles meer kan doen, een lichaam dat
Inge je met die ingesteldheid geraak je er niet:
Dat is waar maar met welke ingesteldheid wel?
Moet ik mijn verleden gewoon opgeven en denken dit is mijn leven nu van een
zelfstandig iemand naar een persoon dat 100% rolstoelgebonden is met andere
kwalen (die lijken op kwallen) aan mijn lijf.
Inge zie eens wat je allemaal kan
Ik kijk achterom en denk ik kon alles en nu heb
ik zelfs hulp nodig om mijn schoenen en trui aan te doen omdat ik me niet kan
100% plooien of zelfs niet aan mijn voeten kan om mijn veters te knopen
Is dit nu mijn leven? Thuis zijn
en horen en zien hoe het leven van mijn vrienden en familie verder gaat. Het
gevoel van opstaan en de ochtendrush met de kinderen loopt gewoon zijn gangetje
omdat ik al bijna klaar ben en kan wachten tot Lander en Volker de deur uit
zijn. Hun brood zit al weg, hun boekentas is klaar en we kunnen zelfs nog even
rustig aan tafel zitten voor samen iets te eten. Lander en Volker eten dan
graag een stuk fruit, yoghurt of cornflakes. Elke keer hetzelfde ritueel. Maar
voor mij begint dat net iets te vroeg waardoor ik iets langer kan piekeren.
Het gepieker dat soms door mijn
hoofd stroomt, ach ja. Het is wat het is denk ik dan maar het blijft toch
knagen en denk soms wat als.
Vandaag ga ik met een vriendin
naar Ikea en als een echte Ikea-fanaat heb ik een lijstje gemaakt en ga ik er
goed voorbereid ernaar toe. Dozen, plantjes, een rekje, bakken, dekbedovertrek
voor Lander en Volker, kussens voor de jongens enz. Ik heb een bedrag klaar en
ik mag daar niet over gaan.
Het is de 2de keer dat
ik er naartoe ga sinds ik alleen woon. De rest heb ik steeds laten meebrengen
maar nu neem ik de tijd om te gaan en te snuisteren. Ik kijk er enorm naar uit.
Samen met een goei vriendin gaan we genieten. 2 vriendinnen, 2 mamas samen
opstap en wat doen we dan ook zorgen voor onze kleine vriendjes. Ik hou het nog
een beetje als een verrassing want morgen zeg ik niets maar vrijdag gaat hun
bed mooi opgemaakt zijn. Met nieuwe lakens en een nieuw dekbedset.
Ik neem alles klaar want het is
niet zomaar jas aan, sleutels en portefeuille opnemen en weg. Neen, het is
zoveel meer bij mij. Ik moet goed voorbereid vertrekken want het duurt iets
langer om me klaar te maken. Want voor ik vertrek moet ik het één en ander
doen. Sonderen voor ik vertrek, sondes, vochtige doekjes en een fles wegsteken
zodat ik geen ongelukjes of een slecht gevoel krijg. Parkeerkaart meenemen want
ik mag op een blauwe plaats staan voor personen met een beperking. Soms heeft
het zijn voordelen een beperking hebben.
Ik had bang om in de auto te
stappen ging het wel lukken? Ja, het lukte tegen 15uur was mijn bougie uit maar
alles ging goed. Tegen 15 uur kon ik ook geen 2 dingen meer samen te doen. Bv.de venster van de auto dicht doen en praten
gaat niet samen. Eerst venster dicht doen en dan praten.
Het was een topdag vandaag Ik heb
alles en zelfs een beetje meer gekocht.
Een grote nieuwe plant een soort
van kokosnoot plant, vetplantjes, een paar cactussen, bloempotjes, dekbedsets, lakens,
een kookpot, een pan, varkens, Wat ik ook gekocht heb is een lamp voor aan de
bureau. Het is een soort van metalen kooitje met een lamp. Je kan de lamp laten
branden via USB, batterijen en gewoon via netstroom. Kei cool zou ik zeggen. In
de winkel was ik zo verliefd geworden op die lamp en toen begon de twijfel.
Samen met mijn winkelmaatje heb ik de knoop doorgehakt en het is de lamp in de
kooi geworden en ik ben er super trots op en super blij mee.
De jongens gaan super blij zijn
met hun cadeautje waarvan het voor elk een varkentje is en alles wat ik zocht
heb ik gevonden.
Het was een top middag en wat ik
nu ga doen is proberen mijn rekje in elkaar zetten. Het zal zeker worden
vervolgd.
Ons weekend. Startte zoals
altijd normaaltjes. Oma is komen eten maken pasta met steak op vrijdag. Niet
hun favoriete eten maar er was een eventueel alternatief maar een stukje vlees
ging er goed in.
Volker ging naar de
tekenacademie en Lander bleef lekker thuis. Lander zijn film was toegekomen
maar we hadden niet voldoende tijd om te kijken. Brammetje baas is voor
zaterdag.
Zaterdag:
Volker ging met de Chiro
op daguitstap naar Hengelhoef. Lander ging normaal zoals altijd zwemmen samen
met zijn beste vriend Simon. Tom komt dan gewoon event langs hier door om
Lander op te pikken en samen rijden ze met de fiets naar het zwembad. Simon en
Tom vroegen ineens Lander ga je mee naar de Scouts. Verrassend zei Lander ik
wil wel proberen. Tom en ik keken elkaar aan met een ? wat gebeurt er nu.
Iets na 5 kwam Lander dol enthousiast naar huis met vele verhalen hij wil nog
steeds op zaterdag de naar de Scouts en nu hebben we een Welp in huis. Nu nog
aan Volker vertellen .
Volker en Scouts gaat niet
goed samen en daarom had Lander wel een beetje bang om het te vertellen aan
Volker maar ik ging hem ondersteunen.
Rond 19.20 mochten we
Volker halen aan het station en Lander en ik stonden trouw op post. Volker vond
het super dat ik er stond samen met Lander en samen zijn we naar huis gekomen.
Het was een lange leuke dag voor Volker en voor mij was het plots een rustige
dag geworden. Thuis gekomen en Lander vertelde van zijn Scouts avontuur. Volker
was meteen wakker en kon het moeilijk plaatsen. Het is niet zo moeilijk in de
scouts zit Simon zijn beste vriend en er zijn nog andere kinderen van zijn
klas.
Lander verdedigde zich nog
en zei tegen zijn grote broer op zaterdag ga ik zwemmen en naar de Scouts en
dan heb je mama alleen voor jou alleen en op zondag namiddag is mama er alleen
voor mij.
Zondag geen scouts geen
Chiro maar een zalige dag voor ons 3en praten, huiswerk maken, vertellen,
spelen zoveel dingen die we gedaan hebben en Volker die aan het puberen is was
geen obstakel. Bij elk discussiepunt zei ik gewoon als het iets was waar ik het
niet mee eens was zei ik gewoon NEEN en ik maak er dan ook geen discussiepunt
van. Ik merkte op zondagavond merkte ik toch een verschil i.p.v. dat Lander
even in bed gingen lezen mochten ze nog even bij mama blijven zitten aan tafel.
Even tijd onder 4 ogen. Lander hebben een boek gelezen Mijn Hamster is een Spion
en deze ochtend hebben we het einde gelezen. Om 21 uur moest Volker de computer
afzetten en ik stelde voor om even bij me te komen zitten. Het was een reuze
afsluiter.
Deze ochtend was het
spannend want Volker geraakte maar niet vooruit in de dingen die hij deed. Hij
was ongerust of hij alles bij had, of hij alles gedaan kreeg, Lander die hier rustig zat te luisteren naar
het einde van zijn verhaal over de Hamster met een yoghurt en een kommetje
corn-flakes onderging de drukte van Volker en als het tijd is om te vertrekken
is het belangrijk dat je niet in de gevaren zone van Volker belandt.
Ik ben er weer vanaf âMay the Fourth be with youâ
Donderdag is gekozenalsinternationale Star Wars-dag. Hoe het gekomen is dat
het de 4de mei is dat is te danken aan de vele fans over de hele wereld en
sociale media. Het zijn zij die de force - fourth dat klinkt een
beetje hetzelfde. Vandaar!!! Uitgekozen hebben als Star Wars dag
May the fourth be with you
May the force be with you
En ik als grote
Star Wars fan moet deze dag toch een beetje eren. Morgen is het 5 mei en dan is
het
Als ik dit morgen aan Volker zeg
dan gaat hij compleet uitzijn dak en
dan zal het een Star Wars weekend worden.
Zaterdag is het een speciale
Lander dag want Volker gaat op uitstap naar Hengelhoef met de Chiro. Lander
geniet dan even van het alleen zijn en hij kan dan rustig eens op de computer
zonder dat er in zijn nek geblazen wordt. Samen gaan we ook kijken naar
Brammetje Baas. Ook lezen we in het boek van Mijn Hamster is een Spion. Maar
vooral mag hij bewegen en spelen met zijn spullen en op zaterdag gaat het
ventje zwemmen.
Maar het is nu dus 4 mei en dat
is de dag dat ik mijn balans opmaak van wat ik van rekeningen heb gekregen en
betaald heb. Ik moet nog 1 betaling doen en dat is van de apotheker. Huur
betaald, gas en elektriciteit, kine, De kine was een gigantisch bedrag deze
maand maar gelukkig bestaat er zoiets als het ziekenfonds.
Ik heb de afspraak met de kine
dat ik eerst mijn briefje voor het ziekenfonds binnen doe dan de terug betaling
krijg en dan mijn rekening betaal.
Sinds mijn
fertiliteitsbehandeling ben ik blij dat er zoiets bestaat als het ziekenfonds. De
kosten lopen enorm op als je iets voor hebt en het is leuk en het geeft je een
zeker comfort als er bepaalde dingen terug betaald worden. Medicatie, doktersbezoeken,
alles zit in dat pakket je betaald jaarlijks je bijdrage en dan ben je vrij
goed gedekt qua gezondheidszorg. De laatste 6 jaar ben ik enorm blij dat het
bestaat want anders weet ik niet hoe ik alles betaald kan krijgen. Ik betaal
jaarlijks mijn bijdrage en de zorgverzekering.
Mijn medicatie, dokters en
kinesisten, hier krijg ik een terugbetaling, Mijn medicatie loopt soms op tot
ongeveer 800 à 1000 per maand. Het kan ook soms minder zijn maar dan weet je
dat de volgende maand weer een zware zal zijn.
Hier zitten ook
incontinentiemateriaal, lavementkid, plassondes ongeveer 5 tot 6 sondes per dag
op een maand zijn dat er ongeveer 180 sondes, onderlegger voor op bed moest ik
een ongelukje hebben, speciale shampoo, tandpasta voor beschadigd tandvlees omdat
ik door bepaalde medicatie te nemen alles een beetje brozer maak, dit zijn de
dingen die ik nodig heb maar waar er geen terugbetaling voor is.
De rolstoel, een hoog laag bed, een toiletstoel een
badlift en andere hulpmiddelen die ik nodig heb in het dagelijkse leven daar
zijn ook wel terugbetalingen voor maar deze moet je motiveren waarom je die
nodig hebt. Attesten van dokters, multidisciplinaire raadplegingen met
kinesisten, dokters, ergotherapeuten, die maken een verslag en in Brussel gaan
ze dit beslissen. Sommige dingen gaan via het RIZIV (ziekenfonds) en andere
dingen gaan via het VAPH
Maar jaarlijks krijg ik bepaalde
premies die een extra steuntje in de rug geven. Zo krijg ik van de stad 2
pakken vuilzakken, ik krijg een zorgpremie voor mantelzorgers, ik krijg een incontinentiepremie,
het is allemaal niet zoveel en het dekt niet alle kosten maar ik ben toch blij
dat ik het heb.
Mijn ex partner heeft daar mee
voor gezorgd dat ik deze voorzieningen kon krijgen samen met zijn vader zijn ze
opzoek gegaan naar de mogelijkheden.
Het is dan ook heel belangrijk
dat je je goed laat omringen. Ik ben ze dan ook heel dankbaar. Zo heb ik een
sociaal assistent van het ziekenfonds en een ambulante thuisbegeleider die mee
mijn papieren in orde brengen. Na 6 jaar ben ik nog steeds tevreden dat ik ze
heb en ook na de scheiding hebben ze me heel goed geholpen. Ze waren even mijn
vangnet om alles een plek te geven op gebied van papieren.
Je krijgt iets voor en je komt in
een medische molen terecht en als patiënt weet je niet wat je overkomt. Als je
iemand hebt die je mee de ondersteuning geeft met de aanvragen kom je er wel
maar je moet je zeker goed laten omringen en niet alleen door een sociaal
assistent. Ook je partner, je moeder, broer of zus is al een hele hulp en
ondersteuning. Ik heb geen partner meer maar ik heb wel mijn broer, zussen,
mama, tante en vrienden die me mee ondersteunen. Ondersteuning hoe oud je ook
bent wat er ook gebeurt je bent met andere dingen bezig en niet met papieren.
Je bent bezig met je gezin maar
niet als de mama die ik had moeten zijn. Ik was er voor de jongens en het enige
wat ik zag en dacht was dat ze dicht bij me moesten blijven. Ik was een mama die
wel luisterde en hen knuffels gaf maar ik was een mama die ook troost zocht en
dat is niet de taak van mijn kleine jongens. Ik luisterde naar mijn jongens
maar dan ook weeral niet ik was zo hard met mezelf bezig dat ik de rest om me
heen vergat. Ik was bezig mezelf weer te leren kennen en vooral
herkenningspunten te vinden die zo typerend waren voor mij. Want die Inge was in
normale omstandigheden actief, sociaal en lag niet in bed maar deze keer wel. 6
jaar later heb ik heel wat dingen kunnen plaatsen en ik ben nog steeds bezig
met het meer en meer kunnen en ook al weet ik alles tot 100% daar geraak ik
niet maar ik ben er nu wel voor mijn kerels ik bel ze regelmatig, we spelen, we
bakken we knutselen, we praten, We doen zoveel samen dat ik nu wel teug de
mama ben die ik wil zijn binnen mijn fysieke mogelijkheden.
Leuk begonnen maar wat een einde
het kwam weer eens zomaar uit mijn vingers geschoven al deze woorden. Morgen
lees ik het nog eens na op de blog zelf en dan maak ik zoals steeds wat verbeteringen.
Andere woorden, fouten verbeteren eventuele indeling. Ik zie het wel maar eerst
een nachtje laten bezinken en nu ga ik nog even een boek beginnen lezen. Tot de
verpleging er is en dan slaapzacht.
Al meer dan 12 jaar ben ik een
mama en dat is de grootste verrijking in mijn leven. Mijn jongens zijn het
allerbelangrijkste. Ze geven me energie om verder te gaan, ze geven me
levenskracht, als ik mijn jongens hoor of zie dan zie ik 2 kerels die er mogen
zijn. Lander die nu 9 jaar is geniet ervan om samen dingen te doen.
Samen lezen we boeken op bed, aan tafel overal
waar we kunnen en als we het maar met ons tweeën is. Lander en ik maken er dan
ook een gewoonte van. Nu zijn we een boek aan het lezen Mijn Hamster is een
Spion. Hij leest een stuk ik lees een stuk en samen komen we tot op het einde.
Lander heeft niet altijd zin maar sinds hij met Volker mee naar de BIB gaat is
hij gemotiveerder.
Zo hebben we samen de boeken van De Waanzinnige Boomhut van
verdiepingen gelezen en bij de laatste stond er op elke pagina een koe in
het mini en die moesten we dan zoeken. Een snoet, een staart, een poep, 2 paar
poten het was zo grappig.
Af en toe knutselen we samen zo hebben we zondag vogelhuisjes
versierd. Ok ik heb geen tuin maar het staat in huis en heeft een mooie
decoratieve huiselijke sfeer in huis.
Het is soms moeilijk Volker hierin te betrekken. Hij vindt het
vooral SAAI. Maar gisteren was hij erbij om er iets leuks van te maken. Het kan
niet snel genoeg gaan maar hij is super goed om kleuren bijeen te zoeken die
passen.
Samen spelen we een spel. Meestal ben ik de vragende partij en
soms krijg er 1tje mee en soms 2. Bij Volker mag het niet te lang duren en
vooral hij wilt winnen. Het is niet altijd mogelijk maar soms lukt het wel en
dan heeft iedereen het geweten.
In het weekend hadden Lander en ik even gelezen en het was nog
te vroeg om te gaan slapen. Samen hebben we op bed SOLO gespeeld. Solo is net
als UNO maar iets leuker.
Volker krijgen
we soms mee en zoals ik schrijf moet het vooruit gaan. Ik ben al blij als hij
mee in het spel zit. Hij is de kampioen om regeltjes te verzinnen maar ook
kampioen als hij 6 gooit maar 4 stappen vooruit gaat omdat hij gewoon zet
zonder te tellen.
Lander is een
tactische kerel en komt er vaak ook wel hij denkt vooruit en staat open voor
advies. Volker doet maar en advies dat heeft hij niet nodig.
Maar al meer dan 12 jaar ben ik
mama van 2 fantastische kerels die ik heel graag zie. Ik hou van de kleine
momentjes en de grote momenten. Ik heb nog steeds Volker zijn eerste
schilderdoek die we samen hebben gemaakt. Hij was toen bijna 1 jaar. Volker in
zijn kinderstoel, de doek voor hem en dan overal vlekjes handverf en dan maar
uitstrijken. Genoten heeft hij van dit avontuur gedaan. En achterna heb ikzijn luier uitgedaan en in bad gezet want van
boven tot onder was hij bedekt met verf. Zijn handen met vingers, zijn armpjes
met schouders, zijn benen voeten en buik en natuurlijk zijn hoofd, haren, oren
en zijn mond van binnen en van buiten tot op zijn neus. Het was super en zeker
achterna als ik alles moest opkuisen. De tafel, zijn stoel, de grond mezelf,
Het was een echte georganiseerde kladboel.
Samen dingen maken zo hebben we
ook veel getekend en gekleurd, met de klei gespeeld en binnen kort gaan kleien
we kleien met echt klei die we moeten afbakken. Om dan te moeten schilderen
zelf wil ik 2 sculpturen maken voor op de kast een koe en nog een ander dier
maar ik weet nog niet de welke. Lander kan er al over dromen wat ik ook ga
maken is een fruitschaal... 10 kg klei om dingen mee te doen Het lijkt me wel
fijn. De klei heb ik al en binnenkort ook het materiaal om de klei te bewerken.
Het lijkt me wel tof om te doen en dit gaan we doen in het Hemelvaartweekend.
Maar dat zijn leuke creatieve
momenten maar er zijn ook andere momenten waarbij de spanningen soms hoog
oplopen. De sfeer is dan gespannen in huis en je weet je dan ook geen houding
meer te geven.
Hoe heet die periode nu ook al
weer het begint met het tiener worden en bij de ene is het al vroeger dan de
andere. Maar bij mijn oudste kerel is het op zijn 12de begonnen.
Zich afzonderen, enorm op zichzelf gericht zijn, ontwikkeling van zijn
taalgebruik dat al dan niet toepasselijk is op dat moment, dominantie voor
alles wat kleiner, jonger en zwakker is dan zichzelf. Oh dat heet dan
pubertijd.
Het is een periode waar ik door
moet met mijn kleine vent want Lander en Volker zullen altijd mijn kleine ventjes
blijven. Al zit we nu in een periode dat ik Volker zo niet meer mag zien.
Volker is vooral opzoek naar zichzelf. Volker is opzoek naar de persoon die hij
wilt zijn als hij groot is. Hij voelt zijn lichaam veranderen en het voelt
allemaal een beetje raar aan. Zijn stem slaat soms een noot over en piept dan
hier en daar, Hij denkt nu dat hij een grote man is die wel eens de baas kan
spelen over iedereen terwijl Volker steeds een rustige jongen is die optrekt
met de rustige bende van de klas.
Wat ik kan doen is mijn puberende
jongen begeleiden. Ik moet heel wat structuur in zijn leven brengen een
houvast. Een basis waar hij altijd kan naar terug vallen. Luisteren en de
nodige rust gunnen met bepaalde vrijheden. Ik moet steeds zijn handje
vasthouden, neen ik moet af en toe hem iets zelfstandig laten doen. Naar de
winkel gaan, naar de BIB of gewoon hem eens naar de film te laten gaan met een
vriend.
Bij elke grofgebekte taal die hij
gebruikt moet ik even er iets over zeggen maar ik mag er geen discussiepunt van
maken want dan stopt het nooit en voor je het weet sta je te brullen tegenover
elkaar.
Achterna word het uitgesproken
maar de discussie is er wel weer eens geweest.
Op maandagochtend praten we dan
gewoon met elkaar om de plooien glad te strijken. Opstaan 7.10uur verse kleren
aan wassen en tanden poetsen en iets eten. Ondertussen praten we met elkaar
over gewone dingen maar ook over het weekend. De goede dingen maar ook de
slechte dingen.
Het is soms moeilijk als ouder
maar ook als puber je fout in te zien en toe te geven als je fout zat. En het
is nog moeilijker om sorry te zeggen. Ach zo zullen er nog momenten komen maar
het belangrijkste is dat je kleine grote vent een thuis heeft waar hij steeds
kan op terug vallen.
Na gisteren is er ook een vandaag
en het was me nogal een beladen onderwerp. Maar ben ik daar nu verdrietig om alles
wat er is afgespeeld de laatste 6 jaren. Neen verdrietig ben ik niet, maar blij
ben ik er ook niet mee. Het is gewoon iets dat me is overkomen en ik kijk zeker niet
negatief terug op die tijd. Het ziekenhuis, revalidatiecentrum met de kine en
ergo, de therapie die ik ook erna kreeg met kinesisten, psychologe, ambulante begeleiding,
gezinshulp Het is wat het is. Het enige wat ik erg vind is dat ik bepaalde
dingen heb moeten afgeven. Zoals werken, bepaalde vrijetijdsbestedingen, het
bij mijn jongens zitten op de grond, het fietsen en soms ook het auto rijden,
2 levens heb ik een VOOR en een NA. Is de NA slechter dan de VOOR dat denk ik
niet het is gewoon anders.
Deze maand en volgende maand zijn
de maanden waar er heel wat herinneringen terug komen. De verlengde weekends,
onderzoeken, effectief werken naar het naar huis gaan, praten in een school,
het is toch wel een hele periode van confrontaties geweest en ze zijn niet
allemaal negatief. Er zijn bepaalde datas die blijven plakken aan mijn lijf en
dat is al dan niet positief.
23 februari 2011, 8 december 2011
waren een negatieve data's en dat zal altijd zo zijn dat zijn de 2 engste data s
die voorbij flitsen.
Maar dat ene woordje van gisteren
zal ik maar snel opbergen want op dit moment leef ik en 6 jaar geleden heb ik
gekozen om te leven en het is niet overleven het is echt leven. Samen leven met
mijn jongens en samen en doen we dingen.
Vorige maandag moest mijn
rolstoel binnen bij VIGO en de oude rolstoel kwam vrijdag boven te staan en
Lander was al helemaal in zijn nopjes en vroeg zich af waarom staat dit ding
hier? Hem uitgelegd waarom en even erin maar het nieuwe was er al snel terug
vanaf. Maar savonds keken we een leuke film en wat doen we dan mama zit in de
relax en Lander in de rolstoel. Tof zicht en kind dat zichtbaar genoot van het in
een rolstoel zitten. Ja, het mijn kinderen zien genieten van grote en kleine
dingen dat is iets waarvoor ik energie van krijg en waardoor en waarvoor ik
leef.
Ik kijk soms met een beetje vertraging naar de
televisie. Vandaag keek ik op mijn Eén- en VT4 profiel naar De Noodcentrale en
Topdokters. Eerst de telefoons en dan vraag je je af wat is er allemaal aan de
hand met de mensen. Agressie, alcohol, drugs, gelukkig hebben we de 100 101
112 de noodnummer die iedereen zou moeten kennen.
Het is een nobel beroep zelf heb ik er een tijd aan
getwijfeld om te solliciteren om te werken als telefoon operator voor de
noodcentrale. Maar nooit gedaan omdat ik geen Frans spreek. Een beroep waar je
heel alert, hard, meelevend, empathisch, het opvolgen van stappen, Dat leek me
wel iets voor mij maar aan de andere kant zou ik denk ik mijn werk meenemen
naar huis. En werken als opvoedster daar had ik mezelf ook wel in
gespecialiseerd. Het helpen van mensen was echt wel iets voor mij.
Ook keek ik naar de Topdokters op Vier. De verhalen
van dokters met een bepaalde specialisatie spreekt me wel aan niet zozeer wat
de mensen hebben maar de persoon achter de dokter. Toen ik in Gasthuisberg lag
kreeg ik wat meer inzicht en zag ik vaak de mens in een dokter de goede trekjes
en de slechte kantjes. Dokter Roel die iets jonger was dan mij en assistent was
om revalidatiearts te worden. Een toffe kerel die heel goed wist met wat hij
bezig is of was. Toen ik de 1ste keer naar huis ging vroeg ik of ik
een glas Baileys mocht drinken. Zijn antwoord was moordend en direct NEEN
absoluut niet. 6 jaar later moet ik nog steeds mijn eerste glas Baileys drinken
het meest lekkere drankje van de wereld voor ik ziek werd. 2 keer heb ik een
cava gedronken waarvan ik er ene heb omgestoten en de andere keer vroeg ik me
af waarom ik het dronk want ik vond het niet eens lekker.
Jaren later denk ik niet dat ik nog tegen alcohol
kan dus de aankoop van alcohol beperkt me tot 6 pintjes om de 6 maanden als het
al zoveel is om te schenken aan vrienden. En ook ik kan er niet meer tegen denk
ik en bij het rieken ben ik al zat.
Ik kijk graag want het zijn mensen van vlees en
bloed in beide programmas. Bij Topdokters is er een professor Distelmans hij
komt vaak in de media omwille van zijn mening en kennis over euthanasie. Ik wou
graag eens horen wat hij hierover te vertellen had en heeft en zeker waarom
mensen die stap zetten en welke vragen moet je jezelf dan stellen.
6 jaar geleden toen ik wakker werd uit mijn 10 weken
coma en niets meer kon buiten praten heb ik erover gepraat met mijn zus. Met
niemand anders alleen mijn zus want ik wou dit niet delen met andere mensen om
mensen niet te kwetsen, zich onnodig zorgen hoeven te maken, enz. Het was iets
waar ikzelf door moest komen zonder dat iemand daar een gedacht over had en
zeker dacht ik hoe meer mensen me een bepaalde weg in duwden dat ik zeker de
andere kant ging opslaan. Bij mijn zus wist ik zeker dat ze gewoon ging
luisteren en dat ze zeker geen mening ging vormen. Ze vond het erg dat ik
daarover nadacht maar ze gaf me de nodige ventilatieruimte die ik nodig had.
Moest ik in dat stadium gebleven zijn van niet meer
kunnen bewegen dan had ik het zeker blijven overwegen maar op een moment zie ik
dan mijn jongens en alles ebde weg om alles te laten terug komen als ik alleen
was. Ik kreeg informatie maar die was zeker niet duidelijk omdat er heel veel
werd verzwegen maar ik voelde wel mijn onmacht en ik vroeg me af waarom ik
niets zag met 1 oog, waarom kan ik niet bewegen? Allemaal vragen waar ik geen
antwoord op kreeg. Ik kreeg ook geen toekomst perspectief wel in de zin je moet
naar Pellenberg. Wist ik veel wat Pellenberg was een revalidatiecentrum maar
zover dat ik wist heb ik geen ongeluk gehad. Ik wist niet eens dat ik
hersenstaminfarct had gehad. Was dit een paar weken, maanden?
De enige dingen die ik te horen kreeg was het komt
goed, zie eens wat je al kan, brul niet zo. Ik wist niet eens waarom ik zoveel
pijn had in mijn bekken of knieën. Ik werd elke dag in een zetel gezet met de
tillift met mijn benen op een voetenbankje zodat ze niet te fel plooiden om het
dan uit te brullen van de pijn. Ach waarom deed ik het nu alweer toen? Ik wist
het niet.
Euthanasie zou een oplossing kunnen geweest zijn,
maar ik had niet de moed om dit te bespreken met de dokter. Ik zou naar mijn
gevoel wel iedereen in de steek laten. Ik ben er heel fel mee bezig geweest
maar het leven heeft de bovenhand gehaald.
Eens ik mijn hand kon bewegen wist ik dat er meer in
zat en dat ik vanaf toen moest vechten want ik wou leven. Leven met mijn gezin
dat was het belangrijkste van allemaal. Dat ik hard moest werken was geen
obstakel en ik heb me meer dan 100% gegeven. De ene dag ging beter dan de andere
maar op die moment wou ik meer maar ik kon niet meer en ja ik ging naar huis
zittend in een rolstoel een zwarte die ik leende van VIGO omdat mijn aanvraag
binnen was voor een eigen rolstoel. Een eigen rolstoel dat was pas
confronterend want dan weet je dit is voor heel lang en bij een tweede rolstoel
weet je dit is voor altijd. Elke keer er op televisie gepraat word over
euthanasie krijg ik even die trigger en moet ik even terug denken en weet ik
dat ik de juiste keuze heb gemaakt om te leven.
Zes jaar later leef ik nog. Ik ben blij, vrij,
vrolijk, maar of ik gelukkig ben dat weet ik niet. Ik ben blij met wat ik
terug gewonnen heb fysiek. Door hard maar dan ook heel hard te werken samen met
mijn therapeuten. Ik deed het werk en zij coachten mij door hele het proces.
De eerste keer terug buiten komen
de eerste keer in mijn haren wrijven
de eerste boterham met salami
en zo zijn er nog leuke dingen maar ook pijnlijke
momenten.
Staan op mijn 2 benen vast gesnoerd op een
kanteltafel rechtkomen wit worden en net niet flauwvallen.
mijn eerste stappen op de loopband hangend in
een harnas om me recht en omhoog te houden, 2 kinesisten aan elke voet 1
die elke keer mijn voeten naar voren moeten zetten om dan 1 stap op 2
seconden te doen. Het plooien van mijn knieën deden enorm veel pijn.
Ik lag in nog in bed en mijn benen werden in
een draagband gehangen om dan zo mijn benen omhoog en omlaag te bewegen.
Ze stonden in verbinding met mijn handen en mijn handen en armen gingen
mee omhoog en omlaag. Arm omhoog been omlaag of arm omlaag been omhoog.
alles werd opnieuw geprobeerd en gedaan. Een mes
vasthouden, een boterham smeren, een vork leren handteren eerst een gebogen
vork met dik handvat. Mijn boterham op een speciaal plankje zodat die niet kan
wegschuiven.
Maar ik ben er nu wel gelukkig door maar ik weet
niet of als ik het nog eens voor heb wat de tijd zal brengen. Al weet ik zo een
zware revalidatie geen 2 keer in mijn leven. Neen, echt niet.
Wat een enge nacht heb ik achter
de rug. Ik heb iets gedaan wat ik nooit doe. Tja op mijn schapje boven mijn bed
waar mijn wekker staat, water voor de medicatie staat en waar er mijn medicatie
en een telefoon lig moest ik die nodig hebben. Ik werd wakker helemaal in
paniek omdat de droom die ik had echt vies was. Echt vies bedoel ik met het
kwam zo uit het niets. IK HEB WATER GEDRONKEN!!! Om alles even door te spoelen.
Ik werkte nog in een instelling
voor bijzondere jeugdzorg in een leefgroep en ja zoals altijd loop ik nog
steeds rond in mijn dromen. Ik ging werken wat mijn partner en ik hadden een
verschrikkelijke beslissing genomen en ik moest dit melden op mijn werk. Mijn
partner en ik hadden besloten om elk onze eigen weg te gaan. We gingen scheiden
na een relatie van bijna 17 jaar waar waarvan bijna 15 jaar huwelijk. Ik
vertelde dit op mijn werk aan mijn hoofdopvoeder en aan mijn directie en ik was
helemaal mezelf niet meer. Ik zat vol verdriet en ik moest dit nog zeker een
plaats geven waarbij ik vroeg of ik een tijd thuis kon blijven om alles te
regelen maar vooral om alles een plekje te geven.
Ik werd helemaal in de war wakker
en vroeg me luidop af waarom droom ik dit nu? Darwin die aan mijn voeten lag
te slapen kwam direct dichter bij en deed er alles aan om me te troosten. Wat
een zalig beest die poes van mij. Darwin vertoeft al een ganse dag bij me alsof
ze wilt zeggen ik ben er voor jou.
Het is nu meer dan 3 jaar geleden
dat ik de deur dicht trok achter mijn relatie en toch spookt het afscheid nog
door mijn hoofd alsof het gisteren was.
Gelukkig heb ik nog steeds de jongens
dicht bij me die ik door en door graag zie al is die grote kampioen toch wel
nen kerel hoor. Het kereltje dat veranderd in een puberend monstertje die weet
me te raken. Vandaag zei hij waarom bel jij ik heb dat niet gevraagd. Dan maar
gezegd moet ik dat vragen aan jou? Ik doe dit omdat ik je mama ben en ik wil
weten hoe het met je gaat en ik vraag hoe is het met je zij. Woensdag had hij
een zwerende wonde dat vol etter zat en ik heb dit opengedaan en op wonde ontsteking
werende zalf gedaan. Vandaag zou het al
een pak beter zijn volgens hem maar morgen weet ik het zeker als ik het zie.
Maar die enge droom die ik had is
het omdat ik vroeg aan mijn partner waar ik vroeg hoe gaat het met de wonde en
nooit een antwoord kreeg. Al krijg ik vaker wel een antwoord. Maar als het over
wondjes of ziektes gaat krijg ik nooit een antwoord of een relaas over het
gebeuren. En dat dat is enorm pijnlijk en tijdrovend want zo gaat er heel wat
tijd verloren. Vandaag deed ik al geen moeite meer om het te vragen en kan ik
morgen dan de dokter bellen om raad te vragen, neen want het is weekend. Ach,
het is een typisch mannelijk trekje want vele mensen van de mannelijke soort
hebben deze kwaal. Ze kijken er een beetje over en zien niet steeds de ernst
ervan in. Mijn broer zou bv. zeggen: ma Inge zo erg is dat toch niet dat komt
wel goed. Maar ik zie of voel precies de pijn op iemand zijn gezicht staan of
als je als mens ergens tegenaan loopt dan roep ik mee auw terwijl het
pijnlijker klonk dan dat het was. Ik wil hier zeker niet met stenen gooien maar
het is soms een gevoel dat ik heb. Mensen moeten zich zeker niet aangesproken
voelen maar soms is het leuk om ook eens met de mamas rekening te houden en
mamas zijn daar gewoon grote watjes in.
Nog steeds geef ik begeleiding
aan een jongen met zijn huiswerk. Het laatste trimester staat voor de deur voor
hij naar de middelbare school gaat moet hij een boekbespreking maken. Maar niet
zozeer op papier maar hij moet het vertellen op een creatieve en visuele manier.
Omdat die jongen een leerprobleem
heeft zijn we er al een tijdje mee bezig. We hebben het boek samen gelezen en
nu zijn we bezig om het boek te visualiseren. We zijn tekeningen aan het maken
en doe dingen aan het voorbereiden en het verloopt vlot. We zijn geen
tekenwonders maar met de nodige inspiratie lukt het ons wel en met de nodige
hulp van de hulplijn hoe we iets moeten doen lukt het ons wel. We hebben de
start al uitgewerkt en hij zal direct zijn klas mee hebben in het verhaal.
Met houtskoolpotlood, pastelkrijtjes
en pastelpotloden maken we van alles een mooi geheel. Nu dat hij er niet is
mijn 12 jarige pupil ben ik er toch mee bezig met dingen te verzamelen en
dingen te proberen te schetsen. Nu moet ik nog een koning zien te tekenen,
Malus, Nora en een beest dat de kruising is van een arend, een vuurspuwend
ding, met schubben, vleugels en poten van een katachtig wild dier. Op 1 2 3 heb
ik zo een dier op papier (of toch 1 stip ervan)? De Mannakies want zo heet het
boek zijn kleine vrolijke mannetjes 3 appels groot met katachtige oogjes en
punt oortjes. Fjall is al goed gelukt nu nog de hoofdrol speler Arkin op papier
en dan hebben ik al een groot deel van de voorstelling. Terwijl ik dit schrijf
krijg ik een super idee voor die voorstelling (even opschrijven voor ik het
vergeet, gebeurt).
Het is misschien klein en
verwaarloosbaar wat ik doe maar ik vind het super om te doen. Het is een
verlengde van wat ik vroeger deed toen ik nog werkte. De voldoening dat ik zie
bij de kinderen die ik begeleide was zalig. De kinderen die dan door hun harde
werk dan ook nog krijgen wat ze verdienen super gewoon.
Nu is het een kleine inzet van
mij door te luisteren en samen te zoeken naar oplossingen en hoe ik iemand
nieuwsgierig, betrokken en kan houden. Iets uitleggen met handen en iets
moeilijker met voeten bij mij gaat het. Ik heb de computer er al bijgehaald,
blokken, stiften, speelgoed van de jongens voor elke vraag zoek ik een juiste
manier van uitleggen en lukt het niet met mijn mond dan breng ik blokken,
stiften en andere benodigdheden erbij. Hoe noemen ze dat ook al weer didactisch
materiaal.
Sinds vorig jaar ben ik die
jongen aan het helpen en het lukt, hij komt graag, en zijn resultaten gaan
omhoog. Het zal gene primus zijn of worden maar hij werkt wel heel goed mee en
zelfs nu in de vakantie komt hij werken voor zijn boekbespreking.
Zijn mama, papa, ik en zeker hij
zien evolutie in van wat hij presteert. Het voordeel is dat er nu minder druk
is bij hem thuis en hij komt bij me en begint steeds met een leeg vat.Thuis wordt er gewerkt maar hier ook maar
thuis is er nu ook tijd voor leuke dingen. Het enige wat ik heb is ik moet op
hem kunnen rekenen en hij op mij. Ik geloof erin en hij moet er ook in geloven
want anders werken we voor niets.
Het vraagt van mij tijd, inzet en
enorm veel engelen geduld. Maar ook als Lander en Volker er zijn vind ik het
fijn om samen huiswerk te maken. Lander doet op woensdag vaak dictee en soms
ook rekenen en in het weekend moet hij vaak iets verbeteren en met plezier zet
ik me bij hem aan tafel om te werken en soms moet ik ook mijn trukendoos
bovenhalen om hem iets uit te leggen.
Lander en Volker willen graag
eens naar het buitenland gaan!!! Dat kan geregeld worden maar ik ga geen
vliegtuig op.
Daarom ben ik nu aan het zoeken
om op vakantie te gaan met Lander en Volker en het is bijna 100% zeker we gaan
naar Duitsland of Nederland gaan. In Nederlands Limburg, Brabant of Zeeland dat
weet ik nog niet. Ik ben nu opzoek naar een huisje dat toegankelijk groot
genoeg is en vooral toegankelijk is voor mij. Ik wil ook genoeg leuke dingen om
te doen voor de jongens en ook wel leuk dingen voor mij. Attracties voor mij
zijn niet aan de orde maar kunnen we eens weggaan, kunnen we er leuke dingen
buiten doen, kan ik overal mee naartoe? Dat zijn dingen die ik nu aan het
onderzoeken ben. Maar het allerbelangrijkste is dat we ons allemaal gaan
amuseren.
CenterParcs, Roompot Vakanties,
ik ben opzoek wat ik wel ondertussen weet dat Roompot vele vakantie woningen
heeft die toegankelijk zijn voor personen met een fysieke beperking. Het enige
wat ik heel graag zou hebben is een toegankelijke badkamer met douche voor
mezelf, bredere deuren om door te kunnen met de rolstoel. Een bed hoog-laagbed
is niet direct nodig maar handig en een klein opstapje is te doen met de
rolstoel. Morgen bel ik eens rond en wie weet zijn we in de vakantie een weekje
weg.
Ik lig op bed en in mijn slaap
dartel ik nog vrolijk rond en zijn er geen grenzen, geen opstapjes waar ik niet
over kan, geen putten waar ik kan blijven steken. Ik kan gewoon doen en laten
wat ik wil. Ik loop de trap op en af omdat ik gewoon gehaast ben. Ik wil ergens
naar toe fietsen, stappen het maakt nietuit ik ben zo vrij als een vogel.
Maar smorgens gaan die oogjes
open en merk ik dat ik met moeite mijn benen kan bewegen. Lichtjescm per cm schuiven ze tot aan de rand van
mijn bed.Ik neem mijn zelfoprichter
vast en gebruik mijn buikspieren om recht te komen. De zelfoprichter heb ik
nodig als ondersteuning om sommige dingen te compenseren waar ik fysiek tekort
schiet. En daar daar staat hij dan de rolstoel, mijn rolstoel. Samen met de
verpleging doen we de laatste dingen schoenen aan, broek omhoog en dan
positioneer ik me in de rolstoel. Als ik niet goed zit en ik krijg me niet
deftig gezeten vraag ik hulp. Ik heb van nature in het begin dat ik rolstoel
gebonden werd een verkeerde zithouding aangeleerd om de pijn in mijn bekken te
verminderen maar daardoor zit ik nu met de gebakken peren. Heel vaak zit ik een
beetje scheef maar het lukt me beter en beter om beter te gaan zitten. Rechter
zitten, minder pijn dus meer comfort.
Vorige week maakten mijn kinesist
en ik plannen, veel plannen. Ze klonken realistisch stappen van A naar B. Nu ga
ik van de keukenkast naar de slaapkamer en terug en ik kan dit 2 keer en
desnoods wat meer waarom dan niet naar beneden brievenbus nakijken en even naar
buiten gaan. Stappen met 1 kruk, trapjes, heel wat plannen deze week
Maar dan maandag ochtend met de
kine zoals altijd:
Tanden poetsen rechtstaand
Krukken nemen door kine en beginnen stappen en
afspreken waar naartoe
Stappen richting de tafel voor de sleutel want
we gingen richting buiten
We stappen richting de lift en duwen op de knop
om de lift te laten komen
We hebben 2 liften en de verste lift kwam naar
de juiste verdieping
De kine gaat in de lift deur staan zodat de deur
niet te vroeg dicht gaat en ik ga rustig richting de deur en ga binnen
bijna binnen in de lift en ineens begint mijn
rechter kruk te schuiven en val ik naar voren
daar lag ik dan tegen de liftmuur.
Ik kon mijn been niet naar voor brengen
want ik heb mijn kruk daarvoor nodig. We hebben een plan nodig.
We hebben hulp nodig en de buurman ging net de
deur uit om te gaan werken en botst op ons: hulp hebben we al
De buurman waarvan ik zijn naam niet weet schoot
meteen ter hulp
Iedereen begon te sleuren aan mij tot ik zei we
need a plan want de buurman spreekt Engels.
Rolstoel erbij halen
Ruimte creëren zodat ik beter de rolstoel in kan
Die man deed meer dan zijn best. Maar niemand
was in paniek alleen een beetje ongerust.
Voor we terug in de rolstoel belanden hebben ze
eerst mijn schoen aangedaan zodat ik mee kon duwen en zodat ik minder schoof.
Het is effe zoeken naar zekerheden.
Mijn schoen was uitgevallen en de vraag is dan
heeft mijn voet een verkeerde draai gemaakt. Ik heb niet veel gevoel dat
dat is gebeurt maar ja ik voel niet veel in die voeten van mij.
Deze avond voor het slapen gaan weet ik het
resultaat als de enkel gezwollen is. Ik heb de schoen aangelaten
Eens ik terug in de rolstoel zat viel er al een
hele last van mijn schouders. Terug naar binnen en dan verder gaan. Verder gaan!!! Dat is durven.
Neen het niet
moeilijk maar het is noodzakelijk dat ik verder ga. Verder gaan is blijven
verbazen voor mezelf en voor mijn omgeving. Aan de keukenkast sleutel terug op
tafel en dan even een meter of 7naar de
livingkast terug en dan stappen tot in de kamer.
Stappen met 1 kruk dat zit er
even niet in op dit moment maar ik moet blijven stappen blijven gaan en dan
zie ik wel
Ben ik nu op mijn grens? Zal het
nooit verder dan brievenbus zijn beneden dat ik kan stappen? Zal ik altijd
ondersteuning nodig hebben? Zal er
altijd iemand bij me zijn als ik even wil stappen? Het zijn allemaal vragen die
ik heb. Vragen waar ik geen antwoord op heb en ook mijn kinesisten hebben daar
geen antwoord op. 5 jaar geleden toen ik na mijn ziekenhuis en revalidatieperiode
van 16 maanden ben onwezenlijk ver geraakt. Van een totaal verlamde persoon
naar een persoon die rolstoelgebonden door het leven rolt maar toch enkele
meters kan stappen. Met opgeven hoofd mag ik zeker trots zijn op mijn
prestatie. Zonder mijn omgeving met mijn jongens, broer, zussen, mama, heel de
familie, vrienden, hulpverleners en zeker zonder de hulp van mijn kinesisten was
ik nooit zover geraakt. Iedereen gelooft in Inge en als je een smak maakt zeggen ze
komaan Inge we gaan ervoor.
En daar ga ik dan deze ochtend
gestapt tot aan de brievenbus maar toen ik de lift in ging kneep ik even mijn
ogen toe en dacht ik hier gaan we dan. Ik ben er geraakt zonder kleerscheuren.
Met opgegeven hoofd stond ik beneden aan de brievenbus en kwam de buurvrouw
tegen. Ze vertelde dat ik al veel rechter liep dan in het begin dat ik die afstand kon overbruggen. En dat
dat maakte dat mijn dag goed kon beginnen.
Ik heb gekozen om vandaag niet te
gaan sporten omdat ik mijn lichaam even die rust moet geven om te recupereren
van mijn val gisteren. Spijtig ik keek er wel naar uit maar ook al zeg ik doe
het rustig aan vandaag op de training ik wil niet onder doen en dan ga ik over
de pijngrens en heb ik meer pijn.. Ik ga geen problemen en pijn gaan zoeken als
ik me bewust ben dat ik ze kan vermijden zodat ik volgende keer er weer
helemaal ben.
Mijn jongens zitten aan zee en
Volker heeft me al laten weten dat het er goed is. Enkele fotos en een filmpje
via WhatsAPP. Sinds hij dit op zijn GSM heeft staan is hij niet meer te houden
en wilt hij alles delen. En ik ben moeten volgen met WhatsAPP en Instagram. Het
zijn 2 dingen die ik lang heb tegen gehouden maar nu kan ik niet meer. Het
enige is ik zet zelden iets op Instagram of Volker zou eerst moeten zeggen
allee mama je moet wel er iets opzetten, he of je moet gaan kijken want ik heb
iets gedeeld voor jou. Super een ventje van 12 jaar die mee is met de
technologie. Ik ben van principe dat een kind in de lagere school geen GSM
nodig heeft. Maar de papa van Volker heeft dit anders beslist. Het voordeel is
ik kan hem altijd bereiken en ik moet niet via de papa te gaan maar sommige
dingen kan ik sowieso niet bespreken met de jongens. Dit gebeurt nu via mail
omdat er een andere manier van communicatie niet mogelijk is. Heel vreemd want
ondertussen zijn we 3 jaar gescheiden en dan zou je denken dat er sleet op de
zaak begint te komen en dat iedereen het al een plaats zou gegeven hebben. Niet
dus.
Volgende jaar mag Volker een GSM
hebben van mij want dan gaat hij naar de middelbare school. Ik zie ons nog vertrekken op 1 september 2007 Volker was 2.5 jaar en mocht naar school gaan.
Ik was zwanger van Lander en Volker ging halve dagen naar school. De
eerste paar dagen huilde hij maar smiddags mocht hij al naar huis komen voor
een welverdiende opknapper. Zelf had ik er meer problemen mee 3 weken heb ik
tranen gelaten omdat ik vol hormonen zat. Ik was toen aan het werk en op 6
maanden was ik verplicht om te stappen met werken. 8 oktober was mijn laatste
dag en dan was het spannend afwachten naar 7 januari 2008. Volker genoot van de
middagjes thuis en ik ik was moe van de zwangerschap en samen gingen we op bed
liggen of in de zetel en deden we onze oogjes toe. Het waren leuke momentjes en
kon Volker niet slapen geen probleem dan vertelde we dingen aan elkaar. Een verhaaltje
uit een boek, kleurtjes leren, tellen en
dingen benoemen, eens wandelen het was echt genieten van mijn 2 kerels in het
begin met 1 aan mijn hand en de andere in mijn buik en in de winter kwam 1 week
na de uitgerekende datum Lander tevoorschijn. Apentrots was ik op mijn kerels
maar Lander heeft zich wel laten gelden de eerste maanden. Hij huilde voor 10
denk ik en om den duur was mijn kaars uit. Ik had het gevoel dat ik steeds met
Lander op mijn arm moest rondlopen en ik kon niets doen in huis en als hij sliep
ging ik ook even liggen om bij te tanken. Nu 9 jaar later voel ik me er nog
schuldig over. Gelukkig ben je met 2 om dit te dragen en ik ben heel veel gaan
wandelen met Lander omdat dat iets was waar hij rustig van werd.
Samen met de trein reizen eens
alleen met Volker en eens alleen met Lander. De eerste keer naar de film met Volker.
De eerste keer Lander naar school wat al wat vlotter ging voor mij (zonder
tranen en enkel een krop in de keel) Die eerste keertjes zal ik nooit vergeten.
Spijtig dat ik ziek ben geworden en dat mijn jongens een grote groeispurt
maakten. Er werd verwacht dat ze zelfstandiger werden en er moest op gerekend
kunnen worden buiten iedereen zijn wil om want het was de moment die ernaar
vroeg.
Ik ben echt trots op mijn kerels
het zijn 2 beleefde en toffe kerels en ook al hebben ze heel wat meegemaakt
zijn ze er heel sterk uitgekomen. Volker zit nu wat in een puberfase maar het
is o zo een grote schat en Lander blijft dat kleine ventje. Ze gaan ver komen
mijn 2 kerels. Al zal het alle 2 op hun eigen manier zijn.
Ik ben nu benieuwd welke keuze
Volker gaat maken in de middelbare school. Want nu zal het kiezen zijn voor
zijn toekomst.
Lander die heeft nog veel tijd en
is daar totaal niet mee bezig.
Ik heb deze week wat meer tijd
voor de blog en ik ben aan het broeien op een paar leuke dingetjes. Maar ik moet
nog even dokteren hoe ik het zal brengen. En als ik een idee heb snachts ze
opschrijven en de rest komt dan vanzelf. Ook staan er al een paar dingen op de
pc die niet afgewerkt zijn en wie weet is het nu de moment om ze af te werken.
Ik
probeer elke dag een stukje te schrijven en als mijn stukjes lang
genoeg zijn dan post ik ze daarom schrijf ik de dag erboven
Zondag
Een
fijne dag
April
is goed van start gegaan met een paar grapjes van de jongens.
Zaterdag 1 april is een hoog dag voor kleine kerels met heel veel
grapjes in het verschiet maar als volwassen persoon ga je daar een
beetje aan voorbij. Allee ik heb dat gevoel toch voor mezelf. Het was
een zondag om U tegen te zeggen om 7 was Lander al wakker en om 7.15
was Volker al van de partij om te vragen om een camionette van de
A-Team na te maken uit Lego. Gisteren had hij al 1 gemaakt maar we
denken dat Darwin in de nacht die heeft stuk gemaakt. Hij was enorm
teleurgesteld van wat er was gebeurt en hij vroeg mijn hulp. Gewapend
met een foto op internet via mijn GSM zijn we gestart. Volker liep af
en aan met blokjes die ik wel eens nodig zou hebben. Samen zijn we
beginnen zoeken want we hadden een strak plan. Zwart, grijs en rood
de basis kleuren kwamen erin voor, de deuren waren niet de deuren
waar we van droomden maar het is roeien met de riemen die we hadden.
Het resultaat mocht er zijn maar Volker is blijven puzzelen tot het
model dat er nu is en wie weet krijgt hij nog meer uitstraling.
Gelukkig zal hij hem nu beter parkeren zodat Darwin hem niet stuk kan
doen.
Hij
had beloofd om naar de Chiro te gaan maar deze morgen zei hij ineens
dat hij geen zin had. Ik zeg niet steeds dat hij moet gaan maar zo 2
of 3 keer per jaar kan dit. Het is nu vakantie en waarom niet even
gewoon thuis bij Lander en mama.
Deze
middag ben ik even op de zetel gaan liggen omdat ik echt kroket was
en na 1.30u dutten was ik een nieuwe mens. Als ik vroeg uit bed moet
6 uur met de verpleging slaap ik nog even bij in de ochtend terwijl
de jongens nog even slapen maar deze ochtend waren mijn prutsen vroeg
wakker dus een ochtend dut zat er dus niet meteen in.
Maandag
Toen
bedacht ik
6
jaar geleden deze periode lag ik in een coma en waren er veel zorgen.
Maar wat ik toen niet wist was over 2 maanden ging ik naar een
revalidatiecentrum. Ergens eind mei begin juni 2011 was het zover.
Maar eens in Pellenberg moest ik op de kamer eten omdat ik niet uit
mijn bed kon. De jongens of diegene die op bezoek was moest me eten
geven. Omdat ik mijn handen en armen niet voldoende kon bewegen.
Eens ik dat kon vloog ik naar de dagzaal en werd mijn eten in mijn
mond gestoken. Maar naar mate de tijd verstreek kon ik meer en meer
zoals terug mijn ene hand en arm bewegen en dan mijn 2 handen. Ik
kreeg wat meer vrijheid en ik mocht gaan eten in de eetzaal. Dat is
het zaaltje waar de mensen aten die al zelfstandiger waren. Het was
een hele overwinning om daar te geraken. Eerst was ik wat onwennig
want er zaten heel wat mensen met een verworven handicap al dan niet
zichtbaar. Er waren personen die stapten als personen in een rolstoel
al dan niet tijdelijk. Ik was denk ik de enige die geen uitzicht had
op zelfstandig stappen ook al wou ik dit zo graag. Want zei ik niet
tegen iedereen ge gaat eens zien wat ik kan want ik ga stappend naar
huis (niet dus).
Ik
probeerde contact te leggen met iedereen en enkel met 2 vrouwen had
ik het moeilijk. Wat ik ook deed ik kreeg geen contact met die
persoon. Die persoon lag wel bij me op de kamer maar contact was er
niet. Er was een andere vrouw waar dan wel contact was. Heel veel
contact maar het was zo uitzichtloos en enorm vermoeiend omdat ze
steeds babbelde. Van smorgens als de gordijn open ging tot
savonds als de gordijnen toegingen. De gordijn niet alleen aan de
venster maar ook de andere privegordijn of patiëntengordijn. Nu tja
niet erg ik lag op een gang met vele kamers. Vaak was ik aan
het praten met mensen en vroeg ik hoe het met hen ging en of ze op
weekend gingen terwijl ik zelf moest blijven. Vele babbels later en
momenten waar ik mijn zorgen even aan de kant kon schuiven. Even weg
van die verdomde waarheid. En nu nu weet ik wel een pak beter. De
realiteit was er en beter beter ging het er niet op worden en toen
wou ik dit echt niet nu nog steeds niet maar het is er.
Ik
ben nu 6 jaar verder en zelf kan ik de zin ik ben een persoon met
een handicap niet uitspreken over mezelf. Ik heb een beperking
niet meer en niet minder en vaak zeg ik nog er nog eens bovenop mijn
verstand werkt nog aan 100%. Als mensen nog eens alles uit handen
willen nemen dan zeg ik ook nog eventjes ik kan dat ook ze ne.
Ik
denk dat het nooit zal wennen want ik mijn hoofd weet ik wat het is
om rond te stappen en de dingen te doen die ik graag doe. Al moet ik
nu zeggen Inge je leven is er niet armer op geworden. Ik bedoel dan
niet financieel want daar heeft niemand zaken mee. Maar op gebied van
levenswijsheid is dit toch een grote les geweest.
Ik
heb geleerd dat ik maar een klein pluimpje ben dat fladdert van de
ene naar de andere plaats. De ene keer word je in een hand gelegd en
kijken de mensen verwonderd naar dat kleine donzig ding. Andere keren
kom je op de schouder van iemand terecht en word je er vanaf gemept
en fladder je teleurgesteld verder.
Ik
geniet samen met de jongens van een gezelschapsspel, een leuke babbel
en de vele toffe ongedwongen momenten. Zoals de kietel momenten waar
groot als klein steeds intrappen (ook ik).
Ik
geniet van momenten als er speelgoed staat maar enkele keren moeten
ze wel opruimen.
De
paashaas is geweest en ze genieten nu van hun speelgoedje Lego
Dimension is zoiets als WIIU Infinety maar dan van Lego. Het was wel
grappig op het ding staat een cirkel in Lego een soort portaal en
Lander vond het iets te moeilijk en hij had zijn vliegtuig om ineen
te steken en Volker was langs geen kanten te bespeuren en mama mocht
het ding ineenzetten. Niet moeilijk maar ook niet gemakkelijk maar
enorm veel blokjes. Er zaten ook 2 mannetjes bij en een voertuig.
Gandalf uit Lord Of The Rings en Batman met zijn auto. Toen ik Batman
ineen zette kwamen de ogen niet op de plaats waar ze hoorden en zag
je ze niet Volker vertelde me dat dit normaal was en dat die in de
film licht gaven. Wat doe ik ik maak een donker plekje in mijn hand
want ik dacht nu echt dat die ogen een glow in de the dark effect
gingen hebben. Volker zei me nog mama jij kan zo een domme
opmerkingen maken een beetje naief bijna. In de film geeft dat licht
niet hier het is maar speelgoed.
Woensdag
Inkopen
We
zijn kleren gaan kopen samen waren we gepakt gezakt met een nieuwe
lading kleren. Volker wordt zo een grote kerel en heeft de grootste
maat van broek bij de jongens en Lander iets minder dan een 140. Elk
3 T shirts, 2 truien, 2 broeken, 3 boxershorts en elk een short. Ze
moesten elk de broeken en truien testen en passen want Volker zit bv.
op de rand van de grote jongens of jonge mannenbroeken.
1
ding was zeker het was saai, al waren we eerst in de Quick gaan eten
en waren we langs De Standaard boekhandel gegaan.
Donderdag
Druk
druk druk
Alles
liep in het honderd vandaag. Poetshulp kwam niet zoals gewoonlijk
niet op vrijdag om de 14 dagen. Maar deze week op donderdag en
normaal in de voormiddag stond er op papier maar die persoon is pas
om 13uur binnen geschoven. Kine om 9.30uur werd verschoven zonder
mijn weten om 10.30uur. Alles is beginnen schuiven en het is
donderdag dus dat is ook lavementdag vandaag. Alles begon zich te
overlappen en we niet zo tevreden. Het werd ineens zo druk in mijn
hoofd en in huis omdat iedereen begon binnen te lopen en het
overkwam ons allemaal een beetje.
De
dag was nog niet begonnen of de jongens waren al druk gestart. De ene
plaagt of pest de andere en omgekeerd, de ene is snel boos en slaat
met de deur of is niet meer voor rede vatbaar en ik laat het eerst
over me heen gaan maar op een moment is de emmer vol en maak ik me
boos en hoop ik morgen heb ik nog een dag. Smorgens zeg ik hen dan
niet zo een dag als gisteren maar dit lukt tot na de middag.
Vrijdag
Wat
een super dag gezinshulp mijn jongens en veel werk. Samen hebben we
opgeruimd en alles weekend klaar gemaakt voor mezelf omdat ik alleen
ben en ok er wonen hier ook jongens maar een tafel met blokken dit
hoeft niet.
We
hebben lekker gegeten en we speelden een spel ook keek ik met Lander
naar de film Fantastic Beasts. Wat goede afsluiter is van de eerste
week van de vakantie.
Ik zoek een oplossing maar als ik een stukje schrijf voor de blog en ik post het je of ik toch naar rechts gaan op het scherm om dan het stukje tegen te komen.
Ik zoek een oplossing om alles terug links te krijgen. Als iemand weet wat ik moet doen? laat het me weten.
Het einde van de maand komt er aan en dat is ook
een teken dat het bijna Pasen is en dus ook paasvakantie. De eerste
week van de vakantie zijn de jongens bij mij en we zijn volop de
vakantie aan het plannen. De paashaas komt maar hij brengt geen
eieren. Geen eieren omdat ik nog steeds chocolade heb liggen van toen
de Sint kwam. Lander en Volker en ik hebben afgesproken dat ze iets
mogen kiezen om te spelen. Lego, WiiU volgend weekend gaan we erover
beginnen nadenken. Volgende week woensdag gaan we gaan eten op
restaurant, we gaan schilderen op doek en we gaan plannen om een week
in augustus op vakantie te gaan naar Nederland. Een vakantie waarvan
ik denk amai ga ik dit durven? Dit is de eerste keer sinds mijn
hersenstaminfarct dat ik op vakantie ga met mijn gezin. Lander en
Volker willen eens naar het buitenland gaan en ik dacht Nederland is
niet zover, en dat is een ander land.
Maar de laatste weken heb ik weer heel veel pijn.
Niet van mijn val 2 weken geleden maar in mijn linker knie en mijn
nek schouders. De nek schouders is aan elkaar gerelateerd. Ik
probeer niet teveel extra pijn medicatie te nemen maar ik ga slapen
en ben gewapend met een extra strip pijnstilling. Slapen met pijn is
een slecht combinatie omdat je je slaap nodig hebt. Als je ga slapen
met pijn geraak je moeilijk in slaap en eens je slaapt word je vaak
sneller wakker om dan terug proberen terug te slapen en smorgens
word je wakker en denk je ik auw ik wil slapen en ik heb nog steeds
pijn alleen al door het stijf zijn. Daarom neem ik een extra strip
mee naar mijn bed en leg het in mijn bakje in geval van nood.
Dus boven mijn bed staat er op mijn rekje
een potje met een extra pijnstiller een Paracetamol, een Tradonal
waarvan ik er 1tje van mag nemen rond 2 uur. Meestal voor het slapen
gaan neem ik al een dosis in 1 Paracetamol of 1 Tradonal het is te
zien welke pijn ik heb en enkel als ik pijn heb. Ik heb dit allemaal
besproken met Marina (huisarts) en met Nico (apotheker) en zij
ondersteunen me 100%. Ik kan echt op hen steunen en ik kan ze ook
100% vertrouwen. Er is steeds een goei contact tussen ons maar er is
zeker ook overleg tussen elkaar over mij van wat kunnen we doen voor
Inge.
Pijn is iets verschillend voor iedereen en de ene
pijn is de andere niet maar als je weet dat ik zo goed als geen
enkele dag geen pijn heb dan weet je het wel al zeg ik heel vaak neen
ik heb geen pijn. Omdat ik mensen er niet mee wil lastig vallen en ik
wil ook niet steeds antwoorden op eventueel lastige vragen.
Trouwens het is niet fijn om steeds te zeggen ik
heb pijn. Het enige wat ik wel heb is dat ik savonds blij ben dat
ik kan gaan slapen. Eindelijk een andere houding. Ook probeer ik
mezelf te zien als persoon en niet als die ene met pijn. Neen ik ben
Inge en de pijn loopt langs mij en ik probeer te functioneren naast
de pijn. Nu ja over de pijn heb ik al geschreven en nog steeds denk
ik er zo over en het is heel krachtig van mezelf dat ik kan
functioneren naast de pijn met de pijn. Het zijn gewoon 2 aparte
aspecten.
Vandaag controle gehad van de dokter en blijkt dat
ik een ontsteking heb van mijn spieren van mijn nek richting schouder
schouderblad en met kine moet ik dit onder controle zien te
krijgen. Koude warmte theracane een goede houding dat zijn de
dingen die ik zelf kan doen. Ik moet beter en gezonder leren ademen.
Ademen vanuit de buik zodat mijn buik werkt en niet mijn borstkas of
dat mijn schouders op en neer huppelen. Neen de buik moet op en neer
gaan. Ik ga dit nu een paar weken op letten en dagelijks mijn
saturatie meten.
Hopelijk ben ik over een paar dagen terug van tel
en heb ik de pijn onder controle in mijn schouders nek en mijn
ademhaling.
Morgen komen Lander en Volker thuis en ze blijven
bij me tot volgende week vrijdag spijtig zo kort maar de vakanties
worden in 2 gesneden. Maar vanaf morgen heb ik bijna geen tijd om aan
de blog te werken tot binnenkort en prettige vakantie.
Vandaag kwam mama langs om een
kleine boodschap te doen voor haar en voor mij. Zoals steeds blijft ze wat
zitten om bij te praten en af en toe komt er zo een typisch Gents woord
tevoorschijn en dan is het opkijken en even lachen. Het is zo herkenbaar en
leuk om te horen.
Het betekend dat ik mijn verleden
in Gent nog steeds een warm hart toedraag want ik woonde er graag ik. Ik
koester de leuke momenten het spelen op straat waar er 1 richtingsverkeer was
en waar we riepen als er een auto passeerde AUTO en we gingen rustig naar de
stoep en we wachten tot die voorbij was. Mijn tijd op school bij de nonnen. Ik
droeg een blauw - wit uniform en tot het 4de leerjaar moest ik blauwe nylonschort
aandoen. Ik had er een leuke tijd en als je in Gent woont dan hoor je ook
typische Gentse woorden. Zoals gisteren bij mama.
Ze was aan het praten en ineens kwam
het eruit
Dat is nen blageur(uitspraak: blaheur) iemand met een dikke nek, blaaskaak
Biezebaaze
een schommel
Voagen vegen
Ge kunt
nogal wurtele je kan nogal zagen
Afrijzer
glijbaan
Een totten
geven Kussen of zoenen
Plaksol/
kol (toe) lijm
Een lakske
plakband
Pottenk
pudding
Oardegoard
rare kerel
Schrieme
Huilen
Sneukele
snoepen
Wipplanke
springplank
Sletsen
pantoffels
Binst
terwijl
Wijs
tof
Blaffetuure
vensterluik
Beuzak
een vervelend persoon
Zo zijn er nog 100den woorden.
Woorden die je alleen hoort in Oost Vlaanderen of aan de kanten van Gent de G
word vaak als een H uit gesproken. Het leuke aan Gents is het is een dialect
dat je zeker niet kan vergelijken met het Dendermonds, Aalsters of andere Oost
Vlaamse steden en gemeenten. Het is een taaltje op zich. Wat het ook wel leuk
maakt. Zet 100 Vlamingen naast elkaar en je kan de Gentenaar er zo uit halen.
In Gent is er een groepje Biezebaaze
en die zingen liedjes in het Genste dialect en het klink vree wijs. Zo is er een
liedje Loetsebollekezoetse
en Mijn Gent. Vooral dat eerste liedje is een fantastisch goed nummer.
Ik zal en kan mijn verleden niet van me afsmijten en ik
zal altijd Inge zijn die van Gent zijn. Al ben ik het Gents praten wat verleerd met
het wonen in Leuven en dan zeg ik ik ben goed geïntegreerd. Ik
vind het fijn om nog z'n typische Gentse woorden te horen en soms
gebruik ik ze ook bv een lakske, een biezebeize dat zijn woorden die er bij mij
inzitten voor altijd en elke keer ik ze gebruik moet ik even vertalen wat ik
zeg. Wat soms wel grappig is. Soms hoor ik woorden die typisch van Leuven zijn
en dan kijk ik raar en denk ik wat zegt die nu? Ondertussen kennen ze me en
weten ze dat ik dit niet expres doe iets niet begrijpen. Ik had dit ook vroeger
met mijn schoonfamilie die ik niet meer zie maar dat Tiens is toch ook een taal
apart. Leuvens, Tiens, Diesters klinkt niet zo mooi en het klinkt nogal plat.
Aarschot gaat al richting de Kempen.
Ach een dialect het klinkt banaal
maar zelf vind ik dat dialecten mogen bestaan. Het is een iets wat hoort bij
een streek zoals een streekproduct. Tiense suiker, Hoegaards witbier, of mattentaart uit Geraardsbergen, cuberdons
(neuzekes) uit Gent.
Het hoort gewoon bij
onze cultuur en het zou spijtig zijn moest dit verdwijnen. Je gaat nu naar de
markt en je ziet wel in elk snoepkraam staan neuzen gelukkig voor mij ik moet
niet naar Gent hossen om neuzen te kopen maar het is een typisch Gents product en
dat moeten we kunnen behouden.
Vandaag ging ik naar de winkel
voor enkele kleine boodschappen. Groenten, wasproduct voor de wasmachine,
vochtige doekjes, Leen mijn gezinshulp die erop stond als vervanging en die ik
de eerste keer zag waren op pad toen ik zei net voor ik de winkel binnen ging
Leen ik heb geen zak mee. Geen probleem dan kopen we een nieuwe zak (weeral). We
ging langs de gangen waar ik moest zijn en kocht mijn spullen die ik nodig had gewapend met
mijn boodschappenlijstje. Groenten, kaas, zure colaatjes voor Lander en Volker,
kleine blikjes cola, Ariel wasproduct en wat zag ik Dach en Persil waren 0.60
duurder en er zaten 38 pads in en bij Ariel zitten er 40 pads in de doos. Leen
en ik lachten ermee en gingen voor goedkoopste oplossing. Ik kan nu 40 wasmachines
draaien.
Leen en ik kwamen aan de kassa en
voor ons stond er jonge dame die ook een vol karretje had en alles op de band
legde. Natuurlijk geen probleem maar toen alles op de band lag gingen Leen en
ik een stap vooruit maar nog niet dichtbij en die vrouw zette haar mandje pal
voor de rolstoel dus voor mij en ging haar boodschappen inpakken. Leen en ik
waren zo verschoten dat we samen zeiden amai heb je dat nu gezien. Leen ruimde
die mevr. haar mandje op door gewoon dat mandje in de andere te stapelen. Het
was zo onbeleefd en respectloos. Ik zei nog tegen Leen amai dat is straf zo
respectloos je doet dit gewoon niet boodschappen doen en je
boodschappenmandje gewoon in het midden van de gang laten staan. Dit doe je
niet zomaar iets in het midden van de gang zetten. Niet voor mensen met een
beperking, oudere mensen, jonge mensen gewoon bij niemand.
Natuurlijk zei ik er iets van
tegen Leen en iets te luid maar echt hoe egocentrisch kan je zijn. Ze zat zo in
haar GSMwereldje dat ze geen zicht had wat er rond haar gebeurde en ik vond het
echt er een beetje over. Ze had me gehoord en ze was dan extreem vriendelijk
tegen de man achter de kassa. Ik zal haar gezicht niet snel vergeten. Zo
respectloos omgaan met haar omgeving en waar iemand zo te zien denkt dat ze in
het middelpunt van de belangstelling staat daar ga ik gewoon voorbij.
Leen en ik zijn gechoqueerd naar
huis gekomen en ik heb mijn boodschappen uitgepakt en weggestoken. Leen en ik
hebben het gewoon laten liggen na een diepe zucht die we lieten varen op het Benedenplein
aan het station.
Zo zal ik nog wel situaties
tegenkomen die me versteld doen staan en waar je denkt is dit nu werkelijkheid.
Zoals 5 jaar geleden kwam mijn
vader te overlijden en ik lag toen op revalidatie. Ik ging naar de uitvaart en
ik stond in de rij voor de mensen te groeten en mensen bekeken mij en liepen
gewoon aan me voorbij maar ze gaven wel de persoon achter me een hand. Heel rare
ervaring en het doet wel iets met een mens.
Ook als ik op onderzoek moet in
Gasthuisberg en ik ben alleen vragen de mensen ga jij alleen? Ja waarom niet.
Die persoon geeft dan een antwoord KAN JIJ DAT? Natuurlijk kan ik dat waarom
zou ik dit niet kunnen!!!
Ik kan nog zoveel en de
rolstoel is gewoon een hulpmiddel om me te verplaatsen en is dan ook het is maar
verpakking maar ik ben nog steeds in Inge die een lichte NAH heeft maar die er een
zware fysieke beperking erboven op kreeg.
Het is een rustige zondag en een warme
zondag met een stralende zon en een zalige warmte op je snoet. De jongens zijn
dit weekend bij hun papa en ik zit hier even rustig wat tijd voor mezelf in te
vullen. Voor een keer zit ik aan de pc op een zondagmiddag want als de jongens
er zijn dan krijg ik geen kans om op de pc te komen. Ach, dat is niet zo erg
want computertijd is niet zozeer mijn ding meer. Vroeger toen ik jong en speels
was dan kon ik uren spelen. Het verminderde met mijn jongens te krijgen en het
vermeerderde toen ik thuis kwam van revalidatie en nu zit ik aan mijn
dieptepunt.Computertijd laat ik aan
mijn jongens over.
Vroeger speelde ik spelletjes
zoals Tony Hawk Pro Skater, Ik vond spelletjes leuk waar ik dingen moest bouwen
bv. RCT 1 & 2 waar ik de baas was over een pretpark. Achtbanen en andere attracties
bouwen en zorgen voor het onderhoud, promoties en een inkomen zoeken dat deed
ik graag. Maar een niet te te kloppen spel was De Sims. Eerst vond ik het maar
zozo maar ineens bekroop het spel me en ik was vertrokken. Na de 1ste
Sims kwam 2, 3 en 4. Maar 4 kwam uit toen ik al ziek geworden was en ik heb
heel lang nagedacht of ik me erin ging smijten en uiteindelijk heb ik het
gedaan maar zeker niet zo fanatiek als de rest van de spellen. Ik kocht de
basis en ik kocht enkel een paar uitbreidingen en alleen als ze er tof uitzagen
en als ik er iets mee was voor mezelf en dan nog. De jongens spelen het wel
eens maar die spelen nu vooral Minecraft en zo minigames op het net. Ook spelen
ze op de WIIU.
Lander speelt graag eens op de PC maar het zal zijn leven niet beheersen.
Volker is een heel ander ventje die springt voor dat schermpje en als je hem
laat doen zit hij er 2 uren later nog voor. Niet altijd om te spelen maar hij
kijkt ongelooflijk enorm veel naar filmpjes. Windkracht 10, Spoed,
muziekclipjes en niet naar muziek van nu maar muziek van toen die hij tegenkomt
in een film en dat zijn dingen die hem ook boeien. Ook zoekt hij dan alles op
over die persoon. Zo is het een tijdje Michael Jackson geweest en nu is het
Chuck Berry. Het is wel leuk om eens te zien maar ik heb zoiets van dat er ook
grenzen zijn op tijd op de computer en dat ze ook andere dingen doen. Spelen
alleen en samen, lezen, praten, gewoon samen dingen doen dat lijkt mij een
fantastisch iets als je dat kan meegeven in de opvoeding van een kind en dat
probeer ik te doen met mijn jongens. Soms vinden ze dat mama aan het zeuren is
maar dat is nu eenmaal het lot van een mama of een papa als je je kinderen iets
laat doen dat ze niet zo fijn vinden bv. lezen of praten.
Praten met mijn 2 kerels is een
hele opgave ze vinden het moeilijk om op hun poep te blijven zitten en als je
ze mee hebt voor een babbeltje dan zijn we vertrokken voor een fantastisch
overzicht van de kerels je start met een normaal hoofd voor je en naarmate de
babbel vordert zie je zijn rug zijkant, poep, benen en voeten op allerlei
manieren. In het begin vond ik dit vreselijk maar nu ben ik blij dat ik ze bij
me heb en dat ze iets terug zeggen.
Ach het zo zijn er vele dingen
die spelen bij de opvoeding van je kleine spruiten maar het is belangrijk dat
je naar ze luistert en omgekeerd, kinderen hebben leiding nodig geen dominant
gedoe maar gewoon iemand die hen duidelijk kan maken wat kan en wat niet kan,
doe samen dingen en daarom niet altijd uitstapjes maar gewoon samen een spel of
gewoon samen thuis zijn. Ook zeg ik vaak aan mijn jongens ik ben blij dat je er
bent.
Lander vindt het fijn om samen op
bed te liggen en te lezen en Volker heeft graag dat ik hem plaag als hij TV
kijkt.
Mama zijn dat is nu eens het
beste wat me is overkomen. Mama zijn van 2 fantastische jongens Lander en
Volker. Ik weet waarom ik gevochten heb na dat ik ziek werd in 2011 GEVOCHTEN
VOOR MIJN 2 JONGENS DIE IK WIL ZIEN OPGROEIEN. En nu ben ik hun mama en wat een
mama! Een mama die ondanks de dingen die ze niet kan er het beste van probeert te
maken en soms hoort het erbij dat je je grenzen duidelijk moet verleggen en het
is soms balanceren op die grens en keer op keer ga ik iets verder. Nu zou ik
graag eens naar de Zoo gaan met de trein met mijn spruiten want daar is er heel
wat veranderd sinds ik er stage heb gelopen in het schooljaar 1997-1998 en de
laatste keerwas Volker een kleine vent Lander
een peuter en
Kai-Mook
Het is een rustige zondag en een warme
zondag met een stralende zon en een zalige warmte op je snoet. De jongens zijn
dit weekend bij hun papa en ik zit hier even rustig wat tijd voor mezelf in te
vullen. Voor een keer zit ik aan de pc op een zondagmiddag want als de jongens
er zijn dan krijg ik geen kans om op de pc te komen. Ach, dat is niet zo erg
want computertijd is niet zozeer mijn ding meer. Vroeger toen ik jong en speels
was dan kon ik uren spelen. Het verminderde met mijn jongens te krijgen en het
vermeerderde toen ik thuis kwam van revalidatie en nu zit ik aan mijn
dieptepunt.Computertijd laat ik aan
mijn jongens over.
Vroeger speelde ik spelletjes
zoals Tony Hawk Pro Skater, Ik vond spelletjes leuk waar ik dingen moest bouwen
bv. RCT 1 & 2 waar ik de baas was over een pretpark. Achtbanen en andere attracties
bouwen en zorgen voor het onderhoud, promoties en een inkomen zoeken dat deed
ik graag. Maar een niet te te kloppen spel was De Sims. Eerst vond ik het maar
zozo maar ineens bekroop het spel me en ik was vertrokken. Na de 1ste
Sims kwam 2, 3 en 4. Maar 4 kwam uit toen ik al ziek geworden was en ik heb
heel lang nagedacht of ik me erin ging smijten en uiteindelijk heb ik het
gedaan maar zeker niet zo fanatiek als de rest van de spellen. Ik kocht de
basis en ik kocht enkel een paar uitbreidingen en alleen als ze er tof uitzagen
en als ik er iets mee was voor mezelf en dan nog. De jongens spelen het wel
eens maar die spelen nu vooral Minecraft en zo minigames op het net. Ook spelen
ze op de WIIU.
Lander speelt graag eens op de PC maar het zal zijn leven niet beheersen.
Volker is een heel ander ventje die springt voor dat schermpje en als je hem
laat doen zit hij er 2 uren later nog voor. Niet altijd om te spelen maar hij
kijkt ongelooflijk enorm veel naar filmpjes. Windkracht 10, Spoed,
muziekclipjes en niet naar muziek van nu maar muziek van toen die hij tegenkomt
in een film en dat zijn dingen die hem ook boeien. Ook zoekt hij dan alles op
over die persoon. Zo is het een tijdje Michael Jackson geweest en nu is het
Chuck Berry. Het is wel leuk om eens te zien maar ik heb zoiets van dat er ook
grenzen zijn op tijd op de computer en dat ze ook andere dingen doen. Spelen
alleen en samen, lezen, praten, gewoon samen dingen doen dat lijkt mij een
fantastisch iets als je dat kan meegeven in de opvoeding van een kind en dat
probeer ik te doen met mijn jongens. Soms vinden ze dat mama aan het zeuren is
maar dat is nu eenmaal het lot van een mama of een papa als je je kinderen iets
laat doen dat ze niet zo fijn vinden bv. lezen of praten.
Praten met mijn 2 kerels is een
hele opgave ze vinden het moeilijk om op hun poep te blijven zitten en als je
ze mee hebt voor een babbeltje dan zijn we vertrokken voor een fantastisch
overzicht van de kerels je start met een normaal hoofd voor je en naarmate de
babbel vordert zie je zijn rug zijkant, poep, benen en voeten op allerlei
manieren. In het begin vond ik dit vreselijk maar nu ben ik blij dat ik ze bij
me heb en dat ze iets terug zeggen.
Ach het zo zijn er vele dingen
die spelen bij de opvoeding van je kleine spruiten maar het is belangrijk dat
je naar ze luistert en omgekeerd, kinderen hebben leiding nodig geen dominant
gedoe maar gewoon iemand die hen duidelijk kan maken wat kan en wat niet kan,
doe samen dingen en daarom niet altijd uitstapjes maar gewoon samen een spel of
gewoon samen thuis zijn. Ook zeg ik vaak aan mijn jongens ik ben blij dat je er
bent.
Lander vindt het fijn om samen op
bed te liggen en te lezen en Volker heeft graag dat ik hem plaag als hij TV
kijkt.
Mama zijn dat is nu eens het
beste wat me is overkomen. Mama zijn van 2 fantastische jongens Lander en
Volker. Ik weet waarom ik gevochten heb na dat ik ziek werd in 2011 GEVOCHTEN
VOOR MIJN 2 JONGENS DIE IK WIL ZIEN OPGROEIEN. En nu ben ik hun mama en wat een
mama! Een mama die ondanks de dingen die ze niet kan er het beste van probeert te
maken en soms hoort het erbij dat je je grenzen duidelijk moet verleggen en het
is soms balanceren op die grens en keer op keer ga ik iets verder. Nu zou ik
graag eens naar de Zoo gaan met de trein met mijn spruiten want daar is er heel
wat veranderd sinds ik er stage heb gelopen in het schooljaar 1997-1998 en de
laatste keerwas Volker een kleine vent Lander
een peuter en
Kai-Mook
