Ik was er weer vroeg bij deze ochtend. 6 uur en de verpleging stond aan mijn bed en dan heb je Inge geeuw geeuw geeuw wassen rolstoel in zonder morren want een ochtendhumeur is een ‘waste of time’. De ochtend vordert rustig al heb ik vele plannen voor vandaag. Het sporten in de namiddag is het belangrijkste.

De blog komt niet zo vaak meer in beeld omdat ik met andere dingen bezig ben of ik schrijf een stukje maar het geraakt niet afgewerkt dus ook niet gepost. En als het afgeraakt is het niet meer relevant.

Als ik buiten kijk is het een prachtige dag en bij een prachtige dag sporten we buiten op de atletiek piste. Soms zalig, maar ook heel vermoeiend voor mijn hoofd. Er is steeds extern geluid die ik moet verwerken en dat is soms echt belastend voor mijn hoofd. Dat is 1 van de minpunten van NAH. Een grasmachine, een hakselaar of andere tuinmachines die lawaai maken is soms echt teveel voor mijn hoofd. Al laat ik dit niet blijken. Het enige wat ik heb is dat ik dan minder hoor omwille van mijn doofheid aan de linkerzijde. Doof – blind dat is gelijk aan 50% verlies. 50% verlies? Ik weet niet hoe ze dit berekenen maar met mijn rechter oor hoor ik goed en met mijn rechter oog zie ik ook goed maar het verlies van een deel maakt het heel moeilijk. Om alles goed te kunnen zien moet ik mijn hoofd draaien. Niet te snel want dan ben ik draaierig. Als ik buiten ga sporten moet ik al mijn zintuigen gebruiken en extra goed opletten. Zo moet ik zien dat ik op de juiste baan blijf. Ik moet zien dat ik niet in conflict met anderen kom. Als we op de piste gaan trainen zijn er ook externe sporters bezig.

Zo moet ik rekening houden met

• Het weer bij warm en zonnig weer →insmeren ja of neen

• Lawaai kunnen doseren en plaatsen

• Mijn omgeving in het oog houden

• Natuurlijk genoeg vocht opnemen

• …

Ach ja, en die NAH dat is er gewoon bij en ook al moet ik het achteraf uitzweten ik ben blij dat ik de stap blijf zetten om te sporten en buiten te komen. Ik kom samen met medesporten die vrienden zijn geworden. Lieve, Femke, Nico, Pieter,…  Mensen van alle leeftijden jong en oud met of zonder fysieke beperking het maakt niet uit. We zijn blij dat ik samen in groep als 1 team kan samen werken. Samen sporten we en gaan we voor een beter resultaat? Samen lachen we, we vertellen en delen ervaringen, we vragen om raad,… we doen het gewoon samen.

Binnenkort op 30 mei  is het de laatste keer dat we sporten en dat tot september. Spijtig dat het in de zomer niet doorgaat. Maar in september ben ik er weer klaar voor.

Het leuke is in september starten we met een wat grotere groep maar een deel valt in het verloop van het jaar af. Maar de vaste kliek blijft hangen. Nieuwe mensen worden niet weggekeken maar door de verschillende personen met diverse beperkingen moeten we soms de tijd krijgen om nieuwe mensen te leren kennen. Maar ik weet uit ervaring iedereen is welkom. Ik heb ook wat tijd nodig gehad om te wennen in de groep. Al was het eerste jaar heel moeilijk en heb heel wat trainingen overgeslagen en heb ik 1 sabbatjaar genomen met de scheiding om er dan terug in te vliegen en sindsdien ga ik vrij trouw en blijgezind op dinsdag naar het Sportkot.