Mijn jongens zitten aan zee en
Volker heeft me al laten weten dat het er goed is. Enkele fotos en een filmpje
via WhatsAPP. Sinds hij dit op zijn GSM heeft staan is hij niet meer te houden
en wilt hij alles delen. En ik ben moeten volgen met WhatsAPP en Instagram. Het
zijn 2 dingen die ik lang heb tegen gehouden maar nu kan ik niet meer. Het
enige is ik zet zelden iets op Instagram of Volker zou eerst moeten zeggen
allee mama je moet wel er iets opzetten, he of je moet gaan kijken want ik heb
iets gedeeld voor jou. Super een ventje van 12 jaar die mee is met de
technologie. Ik ben van principe dat een kind in de lagere school geen GSM
nodig heeft. Maar de papa van Volker heeft dit anders beslist. Het voordeel is
ik kan hem altijd bereiken en ik moet niet via de papa te gaan maar sommige
dingen kan ik sowieso niet bespreken met de jongens. Dit gebeurt nu via mail
omdat er een andere manier van communicatie niet mogelijk is. Heel vreemd want
ondertussen zijn we 3 jaar gescheiden en dan zou je denken dat er sleet op de
zaak begint te komen en dat iedereen het al een plaats zou gegeven hebben. Niet
dus.
Volgende jaar mag Volker een GSM
hebben van mij want dan gaat hij naar de middelbare school. Ik zie ons nog vertrekken op 1 september 2007 Volker was 2.5 jaar en mocht naar school gaan.
Ik was zwanger van Lander en Volker ging halve dagen naar school. De
eerste paar dagen huilde hij maar smiddags mocht hij al naar huis komen voor
een welverdiende opknapper. Zelf had ik er meer problemen mee 3 weken heb ik
tranen gelaten omdat ik vol hormonen zat. Ik was toen aan het werk en op 6
maanden was ik verplicht om te stappen met werken. 8 oktober was mijn laatste
dag en dan was het spannend afwachten naar 7 januari 2008. Volker genoot van de
middagjes thuis en ik ik was moe van de zwangerschap en samen gingen we op bed
liggen of in de zetel en deden we onze oogjes toe. Het waren leuke momentjes en
kon Volker niet slapen geen probleem dan vertelde we dingen aan elkaar. Een verhaaltje
uit een boek, kleurtjes leren, tellen en
dingen benoemen, eens wandelen het was echt genieten van mijn 2 kerels in het
begin met 1 aan mijn hand en de andere in mijn buik en in de winter kwam 1 week
na de uitgerekende datum Lander tevoorschijn. Apentrots was ik op mijn kerels
maar Lander heeft zich wel laten gelden de eerste maanden. Hij huilde voor 10
denk ik en om den duur was mijn kaars uit. Ik had het gevoel dat ik steeds met
Lander op mijn arm moest rondlopen en ik kon niets doen in huis en als hij sliep
ging ik ook even liggen om bij te tanken. Nu 9 jaar later voel ik me er nog
schuldig over. Gelukkig ben je met 2 om dit te dragen en ik ben heel veel gaan
wandelen met Lander omdat dat iets was waar hij rustig van werd.
Samen met de trein reizen eens
alleen met Volker en eens alleen met Lander. De eerste keer naar de film met Volker.
De eerste keer Lander naar school wat al wat vlotter ging voor mij (zonder
tranen en enkel een krop in de keel) Die eerste keertjes zal ik nooit vergeten.
Spijtig dat ik ziek ben geworden en dat mijn jongens een grote groeispurt
maakten. Er werd verwacht dat ze zelfstandiger werden en er moest op gerekend
kunnen worden buiten iedereen zijn wil om want het was de moment die ernaar
vroeg.
Ik ben echt trots op mijn kerels
het zijn 2 beleefde en toffe kerels en ook al hebben ze heel wat meegemaakt
zijn ze er heel sterk uitgekomen. Volker zit nu wat in een puberfase maar het
is o zo een grote schat en Lander blijft dat kleine ventje. Ze gaan ver komen
mijn 2 kerels. Al zal het alle 2 op hun eigen manier zijn.
Ik ben nu benieuwd welke keuze
Volker gaat maken in de middelbare school. Want nu zal het kiezen zijn voor
zijn toekomst.
Lander die heeft nog veel tijd en
is daar totaal niet mee bezig.
Ik heb deze week wat meer tijd
voor de blog en ik ben aan het broeien op een paar leuke dingetjes. Maar ik moet
nog even dokteren hoe ik het zal brengen. En als ik een idee heb snachts ze
opschrijven en de rest komt dan vanzelf. Ook staan er al een paar dingen op de
pc die niet afgewerkt zijn en wie weet is het nu de moment om ze af te werken.
Ik
probeer elke dag een stukje te schrijven en als mijn stukjes lang
genoeg zijn dan post ik ze daarom schrijf ik de dag erboven
Zondag
Een
fijne dag
April
is goed van start gegaan met een paar grapjes van de jongens.
Zaterdag 1 april is een hoog dag voor kleine kerels met heel veel
grapjes in het verschiet maar als volwassen persoon ga je daar een
beetje aan voorbij. Allee ik heb dat gevoel toch voor mezelf. Het was
een zondag om U tegen te zeggen om 7 was Lander al wakker en om 7.15
was Volker al van de partij om te vragen om een camionette van de
A-Team na te maken uit Lego. Gisteren had hij al 1 gemaakt maar we
denken dat Darwin in de nacht die heeft stuk gemaakt. Hij was enorm
teleurgesteld van wat er was gebeurt en hij vroeg mijn hulp. Gewapend
met een foto op internet via mijn GSM zijn we gestart. Volker liep af
en aan met blokjes die ik wel eens nodig zou hebben. Samen zijn we
beginnen zoeken want we hadden een strak plan. Zwart, grijs en rood
de basis kleuren kwamen erin voor, de deuren waren niet de deuren
waar we van droomden maar het is roeien met de riemen die we hadden.
Het resultaat mocht er zijn maar Volker is blijven puzzelen tot het
model dat er nu is en wie weet krijgt hij nog meer uitstraling.
Gelukkig zal hij hem nu beter parkeren zodat Darwin hem niet stuk kan
doen.
Hij
had beloofd om naar de Chiro te gaan maar deze morgen zei hij ineens
dat hij geen zin had. Ik zeg niet steeds dat hij moet gaan maar zo 2
of 3 keer per jaar kan dit. Het is nu vakantie en waarom niet even
gewoon thuis bij Lander en mama.
Deze
middag ben ik even op de zetel gaan liggen omdat ik echt kroket was
en na 1.30u dutten was ik een nieuwe mens. Als ik vroeg uit bed moet
6 uur met de verpleging slaap ik nog even bij in de ochtend terwijl
de jongens nog even slapen maar deze ochtend waren mijn prutsen vroeg
wakker dus een ochtend dut zat er dus niet meteen in.
Maandag
Toen
bedacht ik
6
jaar geleden deze periode lag ik in een coma en waren er veel zorgen.
Maar wat ik toen niet wist was over 2 maanden ging ik naar een
revalidatiecentrum. Ergens eind mei begin juni 2011 was het zover.
Maar eens in Pellenberg moest ik op de kamer eten omdat ik niet uit
mijn bed kon. De jongens of diegene die op bezoek was moest me eten
geven. Omdat ik mijn handen en armen niet voldoende kon bewegen.
Eens ik dat kon vloog ik naar de dagzaal en werd mijn eten in mijn
mond gestoken. Maar naar mate de tijd verstreek kon ik meer en meer
zoals terug mijn ene hand en arm bewegen en dan mijn 2 handen. Ik
kreeg wat meer vrijheid en ik mocht gaan eten in de eetzaal. Dat is
het zaaltje waar de mensen aten die al zelfstandiger waren. Het was
een hele overwinning om daar te geraken. Eerst was ik wat onwennig
want er zaten heel wat mensen met een verworven handicap al dan niet
zichtbaar. Er waren personen die stapten als personen in een rolstoel
al dan niet tijdelijk. Ik was denk ik de enige die geen uitzicht had
op zelfstandig stappen ook al wou ik dit zo graag. Want zei ik niet
tegen iedereen ge gaat eens zien wat ik kan want ik ga stappend naar
huis (niet dus).
Ik
probeerde contact te leggen met iedereen en enkel met 2 vrouwen had
ik het moeilijk. Wat ik ook deed ik kreeg geen contact met die
persoon. Die persoon lag wel bij me op de kamer maar contact was er
niet. Er was een andere vrouw waar dan wel contact was. Heel veel
contact maar het was zo uitzichtloos en enorm vermoeiend omdat ze
steeds babbelde. Van smorgens als de gordijn open ging tot
savonds als de gordijnen toegingen. De gordijn niet alleen aan de
venster maar ook de andere privegordijn of patiëntengordijn. Nu tja
niet erg ik lag op een gang met vele kamers. Vaak was ik aan
het praten met mensen en vroeg ik hoe het met hen ging en of ze op
weekend gingen terwijl ik zelf moest blijven. Vele babbels later en
momenten waar ik mijn zorgen even aan de kant kon schuiven. Even weg
van die verdomde waarheid. En nu nu weet ik wel een pak beter. De
realiteit was er en beter beter ging het er niet op worden en toen
wou ik dit echt niet nu nog steeds niet maar het is er.
Ik
ben nu 6 jaar verder en zelf kan ik de zin ik ben een persoon met
een handicap niet uitspreken over mezelf. Ik heb een beperking
niet meer en niet minder en vaak zeg ik nog er nog eens bovenop mijn
verstand werkt nog aan 100%. Als mensen nog eens alles uit handen
willen nemen dan zeg ik ook nog eventjes ik kan dat ook ze ne.
Ik
denk dat het nooit zal wennen want ik mijn hoofd weet ik wat het is
om rond te stappen en de dingen te doen die ik graag doe. Al moet ik
nu zeggen Inge je leven is er niet armer op geworden. Ik bedoel dan
niet financieel want daar heeft niemand zaken mee. Maar op gebied van
levenswijsheid is dit toch een grote les geweest.
Ik
heb geleerd dat ik maar een klein pluimpje ben dat fladdert van de
ene naar de andere plaats. De ene keer word je in een hand gelegd en
kijken de mensen verwonderd naar dat kleine donzig ding. Andere keren
kom je op de schouder van iemand terecht en word je er vanaf gemept
en fladder je teleurgesteld verder.
Ik
geniet samen met de jongens van een gezelschapsspel, een leuke babbel
en de vele toffe ongedwongen momenten. Zoals de kietel momenten waar
groot als klein steeds intrappen (ook ik).
Ik
geniet van momenten als er speelgoed staat maar enkele keren moeten
ze wel opruimen.
De
paashaas is geweest en ze genieten nu van hun speelgoedje Lego
Dimension is zoiets als WIIU Infinety maar dan van Lego. Het was wel
grappig op het ding staat een cirkel in Lego een soort portaal en
Lander vond het iets te moeilijk en hij had zijn vliegtuig om ineen
te steken en Volker was langs geen kanten te bespeuren en mama mocht
het ding ineenzetten. Niet moeilijk maar ook niet gemakkelijk maar
enorm veel blokjes. Er zaten ook 2 mannetjes bij en een voertuig.
Gandalf uit Lord Of The Rings en Batman met zijn auto. Toen ik Batman
ineen zette kwamen de ogen niet op de plaats waar ze hoorden en zag
je ze niet Volker vertelde me dat dit normaal was en dat die in de
film licht gaven. Wat doe ik ik maak een donker plekje in mijn hand
want ik dacht nu echt dat die ogen een glow in de the dark effect
gingen hebben. Volker zei me nog mama jij kan zo een domme
opmerkingen maken een beetje naief bijna. In de film geeft dat licht
niet hier het is maar speelgoed.
Woensdag
Inkopen
We
zijn kleren gaan kopen samen waren we gepakt gezakt met een nieuwe
lading kleren. Volker wordt zo een grote kerel en heeft de grootste
maat van broek bij de jongens en Lander iets minder dan een 140. Elk
3 T shirts, 2 truien, 2 broeken, 3 boxershorts en elk een short. Ze
moesten elk de broeken en truien testen en passen want Volker zit bv.
op de rand van de grote jongens of jonge mannenbroeken.
1
ding was zeker het was saai, al waren we eerst in de Quick gaan eten
en waren we langs De Standaard boekhandel gegaan.
Donderdag
Druk
druk druk
Alles
liep in het honderd vandaag. Poetshulp kwam niet zoals gewoonlijk
niet op vrijdag om de 14 dagen. Maar deze week op donderdag en
normaal in de voormiddag stond er op papier maar die persoon is pas
om 13uur binnen geschoven. Kine om 9.30uur werd verschoven zonder
mijn weten om 10.30uur. Alles is beginnen schuiven en het is
donderdag dus dat is ook lavementdag vandaag. Alles begon zich te
overlappen en we niet zo tevreden. Het werd ineens zo druk in mijn
hoofd en in huis omdat iedereen begon binnen te lopen en het
overkwam ons allemaal een beetje.
De
dag was nog niet begonnen of de jongens waren al druk gestart. De ene
plaagt of pest de andere en omgekeerd, de ene is snel boos en slaat
met de deur of is niet meer voor rede vatbaar en ik laat het eerst
over me heen gaan maar op een moment is de emmer vol en maak ik me
boos en hoop ik morgen heb ik nog een dag. Smorgens zeg ik hen dan
niet zo een dag als gisteren maar dit lukt tot na de middag.
Vrijdag
Wat
een super dag gezinshulp mijn jongens en veel werk. Samen hebben we
opgeruimd en alles weekend klaar gemaakt voor mezelf omdat ik alleen
ben en ok er wonen hier ook jongens maar een tafel met blokken dit
hoeft niet.
We
hebben lekker gegeten en we speelden een spel ook keek ik met Lander
naar de film Fantastic Beasts. Wat goede afsluiter is van de eerste
week van de vakantie.
Ik zoek een oplossing maar als ik een stukje schrijf voor de blog en ik post het je of ik toch naar rechts gaan op het scherm om dan het stukje tegen te komen.
Ik zoek een oplossing om alles terug links te krijgen. Als iemand weet wat ik moet doen? laat het me weten.
Het einde van de maand komt er aan en dat is ook
een teken dat het bijna Pasen is en dus ook paasvakantie. De eerste
week van de vakantie zijn de jongens bij mij en we zijn volop de
vakantie aan het plannen. De paashaas komt maar hij brengt geen
eieren. Geen eieren omdat ik nog steeds chocolade heb liggen van toen
de Sint kwam. Lander en Volker en ik hebben afgesproken dat ze iets
mogen kiezen om te spelen. Lego, WiiU volgend weekend gaan we erover
beginnen nadenken. Volgende week woensdag gaan we gaan eten op
restaurant, we gaan schilderen op doek en we gaan plannen om een week
in augustus op vakantie te gaan naar Nederland. Een vakantie waarvan
ik denk amai ga ik dit durven? Dit is de eerste keer sinds mijn
hersenstaminfarct dat ik op vakantie ga met mijn gezin. Lander en
Volker willen eens naar het buitenland gaan en ik dacht Nederland is
niet zover, en dat is een ander land.
Maar de laatste weken heb ik weer heel veel pijn.
Niet van mijn val 2 weken geleden maar in mijn linker knie en mijn
nek schouders. De nek schouders is aan elkaar gerelateerd. Ik
probeer niet teveel extra pijn medicatie te nemen maar ik ga slapen
en ben gewapend met een extra strip pijnstilling. Slapen met pijn is
een slecht combinatie omdat je je slaap nodig hebt. Als je ga slapen
met pijn geraak je moeilijk in slaap en eens je slaapt word je vaak
sneller wakker om dan terug proberen terug te slapen en smorgens
word je wakker en denk je ik auw ik wil slapen en ik heb nog steeds
pijn alleen al door het stijf zijn. Daarom neem ik een extra strip
mee naar mijn bed en leg het in mijn bakje in geval van nood.
Dus boven mijn bed staat er op mijn rekje
een potje met een extra pijnstiller een Paracetamol, een Tradonal
waarvan ik er 1tje van mag nemen rond 2 uur. Meestal voor het slapen
gaan neem ik al een dosis in 1 Paracetamol of 1 Tradonal het is te
zien welke pijn ik heb en enkel als ik pijn heb. Ik heb dit allemaal
besproken met Marina (huisarts) en met Nico (apotheker) en zij
ondersteunen me 100%. Ik kan echt op hen steunen en ik kan ze ook
100% vertrouwen. Er is steeds een goei contact tussen ons maar er is
zeker ook overleg tussen elkaar over mij van wat kunnen we doen voor
Inge.
Pijn is iets verschillend voor iedereen en de ene
pijn is de andere niet maar als je weet dat ik zo goed als geen
enkele dag geen pijn heb dan weet je het wel al zeg ik heel vaak neen
ik heb geen pijn. Omdat ik mensen er niet mee wil lastig vallen en ik
wil ook niet steeds antwoorden op eventueel lastige vragen.
Trouwens het is niet fijn om steeds te zeggen ik
heb pijn. Het enige wat ik wel heb is dat ik savonds blij ben dat
ik kan gaan slapen. Eindelijk een andere houding. Ook probeer ik
mezelf te zien als persoon en niet als die ene met pijn. Neen ik ben
Inge en de pijn loopt langs mij en ik probeer te functioneren naast
de pijn. Nu ja over de pijn heb ik al geschreven en nog steeds denk
ik er zo over en het is heel krachtig van mezelf dat ik kan
functioneren naast de pijn met de pijn. Het zijn gewoon 2 aparte
aspecten.
Vandaag controle gehad van de dokter en blijkt dat
ik een ontsteking heb van mijn spieren van mijn nek richting schouder
schouderblad en met kine moet ik dit onder controle zien te
krijgen. Koude warmte theracane een goede houding dat zijn de
dingen die ik zelf kan doen. Ik moet beter en gezonder leren ademen.
Ademen vanuit de buik zodat mijn buik werkt en niet mijn borstkas of
dat mijn schouders op en neer huppelen. Neen de buik moet op en neer
gaan. Ik ga dit nu een paar weken op letten en dagelijks mijn
saturatie meten.
Hopelijk ben ik over een paar dagen terug van tel
en heb ik de pijn onder controle in mijn schouders nek en mijn
ademhaling.
Morgen komen Lander en Volker thuis en ze blijven
bij me tot volgende week vrijdag spijtig zo kort maar de vakanties
worden in 2 gesneden. Maar vanaf morgen heb ik bijna geen tijd om aan
de blog te werken tot binnenkort en prettige vakantie.
Vandaag kwam mama langs om een
kleine boodschap te doen voor haar en voor mij. Zoals steeds blijft ze wat
zitten om bij te praten en af en toe komt er zo een typisch Gents woord
tevoorschijn en dan is het opkijken en even lachen. Het is zo herkenbaar en
leuk om te horen.
Het betekend dat ik mijn verleden
in Gent nog steeds een warm hart toedraag want ik woonde er graag ik. Ik
koester de leuke momenten het spelen op straat waar er 1 richtingsverkeer was
en waar we riepen als er een auto passeerde AUTO en we gingen rustig naar de
stoep en we wachten tot die voorbij was. Mijn tijd op school bij de nonnen. Ik
droeg een blauw - wit uniform en tot het 4de leerjaar moest ik blauwe nylonschort
aandoen. Ik had er een leuke tijd en als je in Gent woont dan hoor je ook
typische Gentse woorden. Zoals gisteren bij mama.
Ze was aan het praten en ineens kwam
het eruit
Dat is nen blageur(uitspraak: blaheur) iemand met een dikke nek, blaaskaak
Biezebaaze
een schommel
Voagen vegen
Ge kunt
nogal wurtele je kan nogal zagen
Afrijzer
glijbaan
Een totten
geven Kussen of zoenen
Plaksol/
kol (toe) lijm
Een lakske
plakband
Pottenk
pudding
Oardegoard
rare kerel
Schrieme
Huilen
Sneukele
snoepen
Wipplanke
springplank
Sletsen
pantoffels
Binst
terwijl
Wijs
tof
Blaffetuure
vensterluik
Beuzak
een vervelend persoon
Zo zijn er nog 100den woorden.
Woorden die je alleen hoort in Oost Vlaanderen of aan de kanten van Gent de G
word vaak als een H uit gesproken. Het leuke aan Gents is het is een dialect
dat je zeker niet kan vergelijken met het Dendermonds, Aalsters of andere Oost
Vlaamse steden en gemeenten. Het is een taaltje op zich. Wat het ook wel leuk
maakt. Zet 100 Vlamingen naast elkaar en je kan de Gentenaar er zo uit halen.
In Gent is er een groepje Biezebaaze
en die zingen liedjes in het Genste dialect en het klink vree wijs. Zo is er een
liedje Loetsebollekezoetse
en Mijn Gent. Vooral dat eerste liedje is een fantastisch goed nummer.
Ik zal en kan mijn verleden niet van me afsmijten en ik
zal altijd Inge zijn die van Gent zijn. Al ben ik het Gents praten wat verleerd met
het wonen in Leuven en dan zeg ik ik ben goed geïntegreerd. Ik
vind het fijn om nog z'n typische Gentse woorden te horen en soms
gebruik ik ze ook bv een lakske, een biezebeize dat zijn woorden die er bij mij
inzitten voor altijd en elke keer ik ze gebruik moet ik even vertalen wat ik
zeg. Wat soms wel grappig is. Soms hoor ik woorden die typisch van Leuven zijn
en dan kijk ik raar en denk ik wat zegt die nu? Ondertussen kennen ze me en
weten ze dat ik dit niet expres doe iets niet begrijpen. Ik had dit ook vroeger
met mijn schoonfamilie die ik niet meer zie maar dat Tiens is toch ook een taal
apart. Leuvens, Tiens, Diesters klinkt niet zo mooi en het klinkt nogal plat.
Aarschot gaat al richting de Kempen.
Ach een dialect het klinkt banaal
maar zelf vind ik dat dialecten mogen bestaan. Het is een iets wat hoort bij
een streek zoals een streekproduct. Tiense suiker, Hoegaards witbier, of mattentaart uit Geraardsbergen, cuberdons
(neuzekes) uit Gent.
Het hoort gewoon bij
onze cultuur en het zou spijtig zijn moest dit verdwijnen. Je gaat nu naar de
markt en je ziet wel in elk snoepkraam staan neuzen gelukkig voor mij ik moet
niet naar Gent hossen om neuzen te kopen maar het is een typisch Gents product en
dat moeten we kunnen behouden.
Vandaag ging ik naar de winkel
voor enkele kleine boodschappen. Groenten, wasproduct voor de wasmachine,
vochtige doekjes, Leen mijn gezinshulp die erop stond als vervanging en die ik
de eerste keer zag waren op pad toen ik zei net voor ik de winkel binnen ging
Leen ik heb geen zak mee. Geen probleem dan kopen we een nieuwe zak (weeral). We
ging langs de gangen waar ik moest zijn en kocht mijn spullen die ik nodig had gewapend met
mijn boodschappenlijstje. Groenten, kaas, zure colaatjes voor Lander en Volker,
kleine blikjes cola, Ariel wasproduct en wat zag ik Dach en Persil waren 0.60
duurder en er zaten 38 pads in en bij Ariel zitten er 40 pads in de doos. Leen
en ik lachten ermee en gingen voor goedkoopste oplossing. Ik kan nu 40 wasmachines
draaien.
Leen en ik kwamen aan de kassa en
voor ons stond er jonge dame die ook een vol karretje had en alles op de band
legde. Natuurlijk geen probleem maar toen alles op de band lag gingen Leen en
ik een stap vooruit maar nog niet dichtbij en die vrouw zette haar mandje pal
voor de rolstoel dus voor mij en ging haar boodschappen inpakken. Leen en ik
waren zo verschoten dat we samen zeiden amai heb je dat nu gezien. Leen ruimde
die mevr. haar mandje op door gewoon dat mandje in de andere te stapelen. Het
was zo onbeleefd en respectloos. Ik zei nog tegen Leen amai dat is straf zo
respectloos je doet dit gewoon niet boodschappen doen en je
boodschappenmandje gewoon in het midden van de gang laten staan. Dit doe je
niet zomaar iets in het midden van de gang zetten. Niet voor mensen met een
beperking, oudere mensen, jonge mensen gewoon bij niemand.
Natuurlijk zei ik er iets van
tegen Leen en iets te luid maar echt hoe egocentrisch kan je zijn. Ze zat zo in
haar GSMwereldje dat ze geen zicht had wat er rond haar gebeurde en ik vond het
echt er een beetje over. Ze had me gehoord en ze was dan extreem vriendelijk
tegen de man achter de kassa. Ik zal haar gezicht niet snel vergeten. Zo
respectloos omgaan met haar omgeving en waar iemand zo te zien denkt dat ze in
het middelpunt van de belangstelling staat daar ga ik gewoon voorbij.
Leen en ik zijn gechoqueerd naar
huis gekomen en ik heb mijn boodschappen uitgepakt en weggestoken. Leen en ik
hebben het gewoon laten liggen na een diepe zucht die we lieten varen op het Benedenplein
aan het station.
Zo zal ik nog wel situaties
tegenkomen die me versteld doen staan en waar je denkt is dit nu werkelijkheid.
Zoals 5 jaar geleden kwam mijn
vader te overlijden en ik lag toen op revalidatie. Ik ging naar de uitvaart en
ik stond in de rij voor de mensen te groeten en mensen bekeken mij en liepen
gewoon aan me voorbij maar ze gaven wel de persoon achter me een hand. Heel rare
ervaring en het doet wel iets met een mens.
Ook als ik op onderzoek moet in
Gasthuisberg en ik ben alleen vragen de mensen ga jij alleen? Ja waarom niet.
Die persoon geeft dan een antwoord KAN JIJ DAT? Natuurlijk kan ik dat waarom
zou ik dit niet kunnen!!!
Ik kan nog zoveel en de
rolstoel is gewoon een hulpmiddel om me te verplaatsen en is dan ook het is maar
verpakking maar ik ben nog steeds in Inge die een lichte NAH heeft maar die er een
zware fysieke beperking erboven op kreeg.
Het is een rustige zondag en een warme
zondag met een stralende zon en een zalige warmte op je snoet. De jongens zijn
dit weekend bij hun papa en ik zit hier even rustig wat tijd voor mezelf in te
vullen. Voor een keer zit ik aan de pc op een zondagmiddag want als de jongens
er zijn dan krijg ik geen kans om op de pc te komen. Ach, dat is niet zo erg
want computertijd is niet zozeer mijn ding meer. Vroeger toen ik jong en speels
was dan kon ik uren spelen. Het verminderde met mijn jongens te krijgen en het
vermeerderde toen ik thuis kwam van revalidatie en nu zit ik aan mijn
dieptepunt.Computertijd laat ik aan
mijn jongens over.
Vroeger speelde ik spelletjes
zoals Tony Hawk Pro Skater, Ik vond spelletjes leuk waar ik dingen moest bouwen
bv. RCT 1 & 2 waar ik de baas was over een pretpark. Achtbanen en andere attracties
bouwen en zorgen voor het onderhoud, promoties en een inkomen zoeken dat deed
ik graag. Maar een niet te te kloppen spel was De Sims. Eerst vond ik het maar
zozo maar ineens bekroop het spel me en ik was vertrokken. Na de 1ste
Sims kwam 2, 3 en 4. Maar 4 kwam uit toen ik al ziek geworden was en ik heb
heel lang nagedacht of ik me erin ging smijten en uiteindelijk heb ik het
gedaan maar zeker niet zo fanatiek als de rest van de spellen. Ik kocht de
basis en ik kocht enkel een paar uitbreidingen en alleen als ze er tof uitzagen
en als ik er iets mee was voor mezelf en dan nog. De jongens spelen het wel
eens maar die spelen nu vooral Minecraft en zo minigames op het net. Ook spelen
ze op de WIIU.
Lander speelt graag eens op de PC maar het zal zijn leven niet beheersen.
Volker is een heel ander ventje die springt voor dat schermpje en als je hem
laat doen zit hij er 2 uren later nog voor. Niet altijd om te spelen maar hij
kijkt ongelooflijk enorm veel naar filmpjes. Windkracht 10, Spoed,
muziekclipjes en niet naar muziek van nu maar muziek van toen die hij tegenkomt
in een film en dat zijn dingen die hem ook boeien. Ook zoekt hij dan alles op
over die persoon. Zo is het een tijdje Michael Jackson geweest en nu is het
Chuck Berry. Het is wel leuk om eens te zien maar ik heb zoiets van dat er ook
grenzen zijn op tijd op de computer en dat ze ook andere dingen doen. Spelen
alleen en samen, lezen, praten, gewoon samen dingen doen dat lijkt mij een
fantastisch iets als je dat kan meegeven in de opvoeding van een kind en dat
probeer ik te doen met mijn jongens. Soms vinden ze dat mama aan het zeuren is
maar dat is nu eenmaal het lot van een mama of een papa als je je kinderen iets
laat doen dat ze niet zo fijn vinden bv. lezen of praten.
Praten met mijn 2 kerels is een
hele opgave ze vinden het moeilijk om op hun poep te blijven zitten en als je
ze mee hebt voor een babbeltje dan zijn we vertrokken voor een fantastisch
overzicht van de kerels je start met een normaal hoofd voor je en naarmate de
babbel vordert zie je zijn rug zijkant, poep, benen en voeten op allerlei
manieren. In het begin vond ik dit vreselijk maar nu ben ik blij dat ik ze bij
me heb en dat ze iets terug zeggen.
Ach het zo zijn er vele dingen
die spelen bij de opvoeding van je kleine spruiten maar het is belangrijk dat
je naar ze luistert en omgekeerd, kinderen hebben leiding nodig geen dominant
gedoe maar gewoon iemand die hen duidelijk kan maken wat kan en wat niet kan,
doe samen dingen en daarom niet altijd uitstapjes maar gewoon samen een spel of
gewoon samen thuis zijn. Ook zeg ik vaak aan mijn jongens ik ben blij dat je er
bent.
Lander vindt het fijn om samen op
bed te liggen en te lezen en Volker heeft graag dat ik hem plaag als hij TV
kijkt.
Mama zijn dat is nu eens het
beste wat me is overkomen. Mama zijn van 2 fantastische jongens Lander en
Volker. Ik weet waarom ik gevochten heb na dat ik ziek werd in 2011 GEVOCHTEN
VOOR MIJN 2 JONGENS DIE IK WIL ZIEN OPGROEIEN. En nu ben ik hun mama en wat een
mama! Een mama die ondanks de dingen die ze niet kan er het beste van probeert te
maken en soms hoort het erbij dat je je grenzen duidelijk moet verleggen en het
is soms balanceren op die grens en keer op keer ga ik iets verder. Nu zou ik
graag eens naar de Zoo gaan met de trein met mijn spruiten want daar is er heel
wat veranderd sinds ik er stage heb gelopen in het schooljaar 1997-1998 en de
laatste keerwas Volker een kleine vent Lander
een peuter en
Kai-Mook
Het is een rustige zondag en een warme
zondag met een stralende zon en een zalige warmte op je snoet. De jongens zijn
dit weekend bij hun papa en ik zit hier even rustig wat tijd voor mezelf in te
vullen. Voor een keer zit ik aan de pc op een zondagmiddag want als de jongens
er zijn dan krijg ik geen kans om op de pc te komen. Ach, dat is niet zo erg
want computertijd is niet zozeer mijn ding meer. Vroeger toen ik jong en speels
was dan kon ik uren spelen. Het verminderde met mijn jongens te krijgen en het
vermeerderde toen ik thuis kwam van revalidatie en nu zit ik aan mijn
dieptepunt.Computertijd laat ik aan
mijn jongens over.
Vroeger speelde ik spelletjes
zoals Tony Hawk Pro Skater, Ik vond spelletjes leuk waar ik dingen moest bouwen
bv. RCT 1 & 2 waar ik de baas was over een pretpark. Achtbanen en andere attracties
bouwen en zorgen voor het onderhoud, promoties en een inkomen zoeken dat deed
ik graag. Maar een niet te te kloppen spel was De Sims. Eerst vond ik het maar
zozo maar ineens bekroop het spel me en ik was vertrokken. Na de 1ste
Sims kwam 2, 3 en 4. Maar 4 kwam uit toen ik al ziek geworden was en ik heb
heel lang nagedacht of ik me erin ging smijten en uiteindelijk heb ik het
gedaan maar zeker niet zo fanatiek als de rest van de spellen. Ik kocht de
basis en ik kocht enkel een paar uitbreidingen en alleen als ze er tof uitzagen
en als ik er iets mee was voor mezelf en dan nog. De jongens spelen het wel
eens maar die spelen nu vooral Minecraft en zo minigames op het net. Ook spelen
ze op de WIIU.
Lander speelt graag eens op de PC maar het zal zijn leven niet beheersen.
Volker is een heel ander ventje die springt voor dat schermpje en als je hem
laat doen zit hij er 2 uren later nog voor. Niet altijd om te spelen maar hij
kijkt ongelooflijk enorm veel naar filmpjes. Windkracht 10, Spoed,
muziekclipjes en niet naar muziek van nu maar muziek van toen die hij tegenkomt
in een film en dat zijn dingen die hem ook boeien. Ook zoekt hij dan alles op
over die persoon. Zo is het een tijdje Michael Jackson geweest en nu is het
Chuck Berry. Het is wel leuk om eens te zien maar ik heb zoiets van dat er ook
grenzen zijn op tijd op de computer en dat ze ook andere dingen doen. Spelen
alleen en samen, lezen, praten, gewoon samen dingen doen dat lijkt mij een
fantastisch iets als je dat kan meegeven in de opvoeding van een kind en dat
probeer ik te doen met mijn jongens. Soms vinden ze dat mama aan het zeuren is
maar dat is nu eenmaal het lot van een mama of een papa als je je kinderen iets
laat doen dat ze niet zo fijn vinden bv. lezen of praten.
Praten met mijn 2 kerels is een
hele opgave ze vinden het moeilijk om op hun poep te blijven zitten en als je
ze mee hebt voor een babbeltje dan zijn we vertrokken voor een fantastisch
overzicht van de kerels je start met een normaal hoofd voor je en naarmate de
babbel vordert zie je zijn rug zijkant, poep, benen en voeten op allerlei
manieren. In het begin vond ik dit vreselijk maar nu ben ik blij dat ik ze bij
me heb en dat ze iets terug zeggen.
Ach het zo zijn er vele dingen
die spelen bij de opvoeding van je kleine spruiten maar het is belangrijk dat
je naar ze luistert en omgekeerd, kinderen hebben leiding nodig geen dominant
gedoe maar gewoon iemand die hen duidelijk kan maken wat kan en wat niet kan,
doe samen dingen en daarom niet altijd uitstapjes maar gewoon samen een spel of
gewoon samen thuis zijn. Ook zeg ik vaak aan mijn jongens ik ben blij dat je er
bent.
Lander vindt het fijn om samen op
bed te liggen en te lezen en Volker heeft graag dat ik hem plaag als hij TV
kijkt.
Mama zijn dat is nu eens het
beste wat me is overkomen. Mama zijn van 2 fantastische jongens Lander en
Volker. Ik weet waarom ik gevochten heb na dat ik ziek werd in 2011 GEVOCHTEN
VOOR MIJN 2 JONGENS DIE IK WIL ZIEN OPGROEIEN. En nu ben ik hun mama en wat een
mama! Een mama die ondanks de dingen die ze niet kan er het beste van probeert te
maken en soms hoort het erbij dat je je grenzen duidelijk moet verleggen en het
is soms balanceren op die grens en keer op keer ga ik iets verder. Nu zou ik
graag eens naar de Zoo gaan met de trein met mijn spruiten want daar is er heel
wat veranderd sinds ik er stage heb gelopen in het schooljaar 1997-1998 en de
laatste keerwas Volker een kleine vent Lander
een peuter en
Kai-Mook
Wakker worden en zien dat de dag
stilletjes aan het wakker worden dat geeft me een warm gevoel. Om 6.41 uur
komen de eerste zonnestralen piepen morgen. Wat een enorm gevoel van energie
geeft, al is het volgend weekend over 6 dagen dat de complete start die de
lente en zomer aangeeft door de intrede van het zomeruur. 8 uur word 9 uur maar
dan moeten we nog even aan licht inboeten smorgens. Maar savonds is het dan
weer al een uurtje langer klaar. Toen mijn jongens nog klein waren vonden ze
het niet eerlijk want als het bedtijd is dan is het nog licht buiten en licht
is de cue om te spelen. Nu weten mijn
jongens hoe de wereld draait en ze het concept van winter- en zomeruur kennen
al vinden ze dit niet zo fijn.
Zelf vind ik het fijn om wakker
te worden als het klaar is buiten en om te gaan slapen als het donker is maar hoe
verder we naar de zomer sprinten hoe meer licht er is en soms ga ik wel echt
vroeg mijn bed in en dan voelt het niet zo fijn aan. Om bv. al om 21uur in mijn
bed te liggen. Gelukkig woon ik hoog en droog en moet ik de venster dicht
houden voor het lawaai maar er is niets erger dan al in mijn bed te liggen en
buiten nog kinderen te horen spelen en de geur van BBQ op te snuiven. Ik heb
een voordeel dat ik smorgens vroeg voor dag en dauw wakker ben waardoor ik
rond 21 uur doodmoe mijn bed in schuif. Af en toe vroeg gaan slapen kan dan
geen kwaad maar bij goed weer is het soms wel even balen. Binnenkort zal ik nog
eens een terraske doen op een pleintje in de buurt waar er veel mensen passeren
en waar we eens goed naar de mensen kunnen loeren.
Elke persoon die je dan bekijkt
heeft zijn of haar verhaal. Zijn ze gehaast, hebben ze gewone werkkledij,
sportkledij, een jeans of een rokje aan het maakt niet uit vaak zie je dat ze
zich er goed in voelen. Soms zie ja aan de kledij voor welk bedrijf ze werken
De Lijn, NMBS, security. Je ziet hun doel met hun sneakers en een sportieve
broek en hoodie gaan ze sporten. Kinderen stappen met hun rugzakje richting het
zwembad en een uurtje later zie je ze terug passeren met natte haren. Ieder
zijn eigen doel ieder zijn eigen ervaring.
Gisteren kreeg ik weer eens zo
een raar gevoel en denk ik ben ik die. Het was gisteren Chirofeest van Volker
en Lander en ze hebben dit heel goed gedaan mijn 2 kadees. Gisteren passeerde
ik een paar mensen en mensen zeiden niet pas op voor die mevrouw of voor Inge,
neen ze zeiden pas op voor die rolstoel. Ik keek vreemd op want in die
rolstoel zat toevallig wel een persoon. Dat ik dit nu toevallig was maakt niet
zoveel uit maar dat gaf me echt wel een stempelop mijn hoofd. Die rolstoel heeft een eigen leven en ik ik zit daar toevallig
in en toch ben ik diegene die die rolstoel voortbeweegt. Dat zou ik nu nooit
zeggen pas op voor de rolstoel als je kan zien dat er een persoon in zit. Mijn
rolstoel is er dat weet ik maar al te goed maar volgens mij is de persoon die
erin zit net iets belangrijker en is de persoon die erin zit diegene die denkt
zo moet ik gaan of zo moet ik niet gaan. Juist je de persoon met he verstand op
de juiste plaats.
Gisteren kreeg ik een bericht
Inge je mag sonderen. Dat is het berichtje dat zegt Inge je gaat op bed liggen.
Soms denk ik joepie even een andere houding. En vandaag na mijn 2 uren
conditietraining was dat een heuse welkome afwisseling.
Ik dacht Els even voor te zijn en
de transfer rolstoel bed te doen maar het liep anders af. Ik ga naar de kamer
en ik neem mee:
Medicatie
Antimist om mijn linker oog vochtig te houden
GSM
Een boek
...
Alles zwier ik achter mij in de
rolstoel en dan:
Ik rij achteruit in de kamer
Ik parkeer me zo dicht mogelijk bij het bed
Ik zet de remmen op en plooi 1 voetsteun naar
binnen
Ik trek mijn linkerbeen zo dicht
mogelijk bij me ondanks de ossificaties. Opdrukken en opzij springen schuiven
dat is wat ik moet doen. Maar gisteren ben ik beginnen schuiven. Heb ik een
fout gemaakt? Had ik moet terug keren naar de stoel? Ik weet het niet maar ik
zat wel ineens op de grond. Wat ik niet kon was mijn linkerbeen onder mijn
lichaam brengen en me opdrukken en ik had ook geen houvast.
Ik heb echt geen spierballen in
mijn armen misschien pingpongballen. Het zijn ballen maar ik ben er niet zoveel
mee.
Ik heb Els verwittigd van wat er was
gebeurt en even later stond ze hier al want ze was toch onderweg naar me. We
zijn dan beginnen zoeken naar mogelijkheden van krijgen we Inge op bed.
Permanetie dat blijkbaar niet te bereiken was. We hebben de opties overlopen,
kennissen overlopen, Marc, en dan kwamen we uit op de buurman hier rechtover
de deur. Els daar gaan bellen en gaan
vragen om te helpen.
Die man is meegekomen en in een
wip zat ik op bed en mocht ik van Els niet meer bewegen me verder op bed gaan
zetten. NEEN, blijven zitten Inge. Deze ochtend stipt om half 9 belde Els om te
horen hoe het was met mij.
Ik voelde me wel een beetje verloren
want die benen doen niet steeds wat ik wil. Gisteren vroeg ik steun en vooral
ondersteuning maar tevergeefs wat ik ook vroeg mijn lichaam deed het niet. En
weer word je maar eens met je neus op de feiten gedrukt. Inge sommige dingen
zijn uitgesloten en zakt je zelfvertrouwen weer wat dieper. Ook al heb ik
genoeg zelfvertrouwen in wat ik doe een krakske krijg je allee ik toch.
Maar na een relatief goede nacht
zit ik hier met pijn in mijn schouders, blauwe plek op mijn arm, pijn in mijn
bekken, rug alsof er een vrachtwagen over mij is gereden. Lisa de kinesist
heeft even op die schouders gewerkt maar het zal wel over gaan en ik mag een
extra pijnstiller nemen in samenspraak met de huisarts.
Het zal een rustige dag worden en
ik ga geen risicos nemen vandaag en hopelijk nooit meer. Het was weer een
lesje in nederigheid. En nu Nu ga ik verder met wat IK WELGOED KAN en minder goed kan en aan dat
minder goed kunnen staat gelijk aan het wel goed kunnen maar in de toekomst.
Er zijn zo van die dingen die een naam hebben en je weet wat
iets is of waarvoor iets dient maar de naam weet je niet we noemen die gewoon
DINGEN
De twee
verticale lijnen tussen neus en bovenlip worden het filtrum genoemd.
De roze,
driehoekige verhevenheid in de ooghoek (aan de zijde van je neus) heet een
traanheuvel.
De ruimte tussen
je wenkbrauwen wordt de glabella genoemd.
Het loze stukje
muur tussen twee gevelopeningen (tussen twee ramen bijvoorbeeld) heet een muurdam.
Een grawlix
(tekening) is een verzameling van typografische symbolen, ooit door de
Amerikaanse cartoonist Mort Walker bedacht om op een kuise manier te vloeken in
strips.
De puntjes op de
i en de j worden tittels genoemd.
Het lichter
gekleurde gedeelte van de nagel, het halve maantje dat tegen het nagelbed aan
ligt, heet de lunula. De lunula is lichter van kleur omdat
hij nieuwe cellen bevat die een witte kleur bevatten. Door
het groeien van de nagel verschuiven de cellen naar boven en worden ze
doorzichtig.
De witte rand
van de nagel wordt de balba genoemd.
De lichtvlekken
die je blijft zien als je je ogen sluit, heten fosfenen. Die
ontstaan ook als je heel hard in je ogen wrijft.
Het gevoel dat
je arm of been slaapt, wordt paresthesie genoemd. Dit tintelende gevoel
wordt veroorzaakt door een beknelde zenuw die geen signalen meer kan doorgeven
aan de hersenen.
Het plastic uiteinde
aan je veter heet een malie, ook wel een nestel of veterstift genoemd.
Het uiteinde van
een hamer, waarmee je spijkers uit planken kunt trekken, heet de hamerpin.
(Ook wel: hamerpen.) Het gedeelte waarmee je de spijkers probeert te raken heet
natuurlijk de hamerkop.
Het zijn woorden waarvan je
denkt moet ik die nu echt kennen? Neen, maar het zijn dingen waarvan je je afvraagt
hoe benoem je dit of dat. Soms benoem je zelf dingen en denk je dit heeft geen
naam zo benoem ik de ruimte tussen 2 vingers de vingeroksels. Zo hebben we er 8
en 8 teenoksels. Zo heb ik een dikke teen en een kleine teen. De andere tenen
hebben geen naam volgens goede bron maar ik heb ze toch een naam gegeven. Een
wijsteen, een middelteen, een ringteen niet echt origineel maar verrassend handig.
Een weekend thuis waar je geen
tijd hebt om op de pc te geen omdat je dingen moet doen omdat ik er wil zijn voor mijn jongens en dat ik iets wil doen met mijn jongens.
zo hebben we samen wafels gebakken samen met oma, mascarponecrème gemaakt, gespeeld,... Maar terwijl we spelen kan ik kan gewoon ideetjes opdoen om in de blog te schrijven en op maandag als ze de deur sluiten
en denk ik terug. Hoe benoem je nu weer dat deeltje tussen je bovenlip en je neus? En voor
ik het besef ben ik vertrokken en schrijf ik nu de laatste zin en post ik dit op mijn blog.
Ik zou zo graag eens een goede
nacht hebben waar ik rond 2 uur wakker word om te sonderen (plassen) en om dan
gewoon weer verder te slapen. Dat is toch niet zoveel gevraagd. Daarom niet
elke nacht maar zo 1 of 2 nachten per week dat ik slaap slaap en dat ik me niet
verder zorgen hoef te maken. Normaal zou ik nachten van 8 à 9 uren hebben maar
als je in die nacht 4 of 5 keer wakker wordt dan kan het niet anders dat je moe
bent de volgende dag.
Elke avond doe ik hetzelfde als
de jongens hier niet zijn dan kijk ik een half uurtje naar De Buurtpolitie
omdat er een kameraad van mij mee doet en omdat Volker dit graag ziet zodat we
erover kunnen praten. Dan kijk ik naar Greys Anatomy en dan gaat de televisie definitief
uit voor de dag. Tijdens de dag staat er noch TV als radio op. De computer komt
neer op 2 keer een half uurtje tot een uurtje per dag. Ik kijk mijn mails na,
ik schuif even over Facebook, zelden een spelletje Daar ben ik niet
overprikkeld van en voor ik ga slapen is het rustig in mijn hoofd. Ik lees nog
wel even in een boek dan neem ik mijn medicatie voor het slapen gaan. Waarvan
een spierverslapper en een pijnstiller en iets voor mijn gemoed op orde te houden.
Dat is het zowat en ik val als een blok in slaap maar de nacht is een
samenvatting van korte momenten slaap maar omdat ik sondeer moet ik 1 keer
wakker worden en dat zou maar 1 keer moeten zijn. Maar ik word zo vaak wakker
en dan voel ik me gedurende de volgende dag zo moe. Ik moet af en toe even bij
dutten smorgens een uurtje tussen 6.45 en 8 uur en rond 11 uur tot ongeveer 13
uur. Savondsrond 17 uur heb ook even
mijne klop maar daar ga ik niet op in. Elke keer ik een dutje doe of moet doen
dan zet ik steevast mijne wekker. Het gevaar is als ik zo moe ben dan ik steeds
mijn wekker later zet en dat ik dan slaap tot 16 uur en toch val ik als een
blok in slaap savonds. Laat ik die laatste dut vallen in de namiddag dan hoop
ik op een goede nachtrust maar neen veel wakker worden is het resultaat en de
volgende dag heb ik een slaapdag.
Ik heb mezelf al verboden om de
tablet mee te nemen naar mijn bed, ik heb me verboden om te spelen op de GSM,
Facebook, internet, en de GSM gaat op vliegtuigstand en ik kan dan wel
eventueel iemand bereiken maar niemand kan me storen en er is geen GSM straling.
Al die elektronica mag allemaal niet. De tablet zou wel leuk zijn om eventueel
nog een filmpje te kijken of te surfen en soms schrijf of zeg ik dit gelukkig heb ik de tablet en kan ik TV kijken erop maar in de praktijk neem ik het ding gewoon niet mee. Gewoon licht uit en ogen toe. Ik val dus als
een blok in slaap en de tussentijdse wakkermomenten spendeer ik met me goed te
leggen maar de ogen blijven dicht. De rust die ik krijg is van groot belang in
hoe ik me de volgende dag voel.
Het is nu zoeken naar een
oplossing en in samenspraak met mijn huisarts en apotheek is er een homeopathisch
middel dat ik kan gebruiken. Deze nacht ben ik alleen thuis en dan zal ik eens
zien wat dat middeltje geeft. Voelt het goed en ben ik bij de pinken morgen dan
evalueer ik even het verloop van de nacht, met het sonderen en dan beslis of ik
maandag verder ga en anders weet ik wat te doen morgenavond. 1 ding hoop ik op
een hele goede slapende nacht en morgen lekker fris.
Ik dacht dat het lag aan het cola
drinken maar na 18 uur mijn avondmaal drink ik bijna geen cola meer en er staat
steeds water bij me. Ook na 18 uur staat het drinken op een minimum enkel mijn
medicatie nemen met een slok water. Er staat steeds een blikje cola aan mijn
bed zo een heel kleintje 0.15l maar dit kan er dagen zelfs weken staan voor het
geval dat ik zin heb. Maar meestal is het nog een slok water.
Nu probeer ik het natuurlijke product
en hopelijk slaap ik deze nacht goed.
Een onhandige poes met een te dikke kont denkt ze en afhankelijk zijn van â¦
Ik heb een plantenrekje dat lijkt
op een ladder die je kan openplooien. Er zijn een paar treden en daar kan je
plantjes aan hangen. In de helft heb ik een legger gelegd en nu kan ik daar
plantjes opzetten. Ik ben niet handig in plantjes maar nu heb ik een hele goeie
vriend den Thei en die man heeft groene vingers of althans zijn vrouw Roos
toch. Nu de lente eraan komtben ik
samen met Roos en Thei dat rekje in orde aan het zetten met nieuwe scheutjes en
nieuwe leven in huis.
Deze ochtend (7.45u) ik was nog
even aan het dutten en ineens een onhandige sprong van Darwin die even van een
hangplant wou proeven. Het was een vreemd geluid en een poes die snel weg was.
Mijn hoofd schiet omhoog en ik kijk in de richting van het rekje en daar lagen
ze dan plantjes op de grond, aarde op de grond, legger die scheef hangt en het
houten balkje waar de plank op lag afgebroken. Ik ben toen even boos geweest op
de poes die niet te dik is maar nu dacht ik even Darwin met de dikke kont heeft
het gedaan. Ze kwam even sorry zeggen maar daar had ik even geen oren naar
omdat ik even haar ongelukje moest rechtzetten. Op dat moment kwam Lisa binnen
en heeft ze mee de plantjes opgeraapt. Dank je Lisa en Darwin die kwam vele
aaikes vragen. Het is er me toch eentje. Ik heb een mail geschreven naar den
Thei en hij gaat dit komen herstellen. Al zegt hij ik ben geen handige Harry.
Natuurlijk niet hij is handige Thei ik zal dat toch eens in zijn oren moeten
knopen. Darwin is nu geleerd (hoop ik) alles is nu opgeruimd en opgekuist en de
opruim is weer gedaan voor een paar dagen. Toen de jongens thuis kwamen en dan
bedoel ik de grootste van de 2 kerels want Volker was bij een vriend gaan
spelen hebben ze de kast opgeruimd zodat de plantjes een tijdelijk nieuwe plek
kregen op de kast.
Op dinsdagnamiddag om 15.15 komt
er een dienst me halen om te gaan sporten. Omdat ik niet zelfstandig kan gaan
ook al heb ik een rijbewijs ik mag niet rijden. Ik zou testen moeten doen via
CARA (Centrum voor Rijgeschiktheid en voertuigAanpassing). Ik
heb nooit de vraag gesteld om terug te rijden omdat ik dat niet in mijn
mogelijkheden zag.
Met de rolstoel de
transfer doen naar de wagen met een beperkte plooibaarheid heb ik steeds een 2de
persoon nodig voor de transfer te doen
Mijn zicht met 1 oog is
niet wat het is omdat ik niet alles deftig kan inschatten of dat ik zelfs de
diepte of afstand niet kan inschatten.
Met de bus gaan is een gedoe ik
moet er geraken en niet elke bus is rolstoeltoegankelijk en bij het op- en
afstappen heb ik hulp nodig. Ik moet er geraken en ik kan niet altijd iemand
voorzien om mee te gaan met me en niet alle buschauffeurs staan te springen om
te helpen. Maar zowel met de trein als met de bus moet je op voorhand een
melding doen dat je die trein of bus gaat nemen. Je kan nooit eens blijven
hangen want straks is die bus weg waar jij net op kon omdat die toegankelijk
was. Niet alle bussen zijn toegankelijk maar ik woon niet zover van het station
en daar komen heel wat bussen bij elkaar.Ook de trein is een goed alternatief maar 24 uur op voorhand een
aanvraag doen vind ik niet fijn. Buiten kijken en beslissen kom we gaan naar de
zee zit er niet in. Maar dat is nu eenmaal zo op tijd thuis zijn omdat ik een
stuk geleefd word.
Maar even over mijn vervoer al 3
jaar rij ik wekelijks met de dienst aangepast vervoer naar de conditie training
op dinsdag vertrek 15.15 terug om 18 uur en gisteren stond er niemand aan de
voordeur. Ik heb gebeld en blijkbaar was ik niet geplant. Maar volgens een medesporter
stond het busje wel aan het Sportkot. Wat is er fout met de communicatie? Ik weet
dat ik de ritten van maart bevestigd heb 2 weken geleden. Ik heb de laatste
tijd heel wat problemen ermee en het vastleggen van de ritten vallen soms echt
tegen met handen en voeten (moest dit kunnen) moet je dit uitleggen. Ik rij
ondertussen al bijna 5 jaar mee en het is heel vaak goed maar soms valt het ook
dik tegen je blijft hangen bij je thuis omdat er geen chauffeur opdaagt. Ik ga
al van vorig jaar niet meer naar Pellenberg en elke maand vragen ze of die
ritten terug vastgelegd mogen worden, Ze vragen of je meedoet met autoluwe
zondag. Elke keer ga ik mee in hun vragenronde en elke keer moet ik dit
uitleggen.
Wie ik ben - ok
waar en hoe laat ze moeten oppikken ok
waar ze me terug moeten ophalen ok
Daar hebben we
een 1ste obstakel
rijd er iemand mee- neen
ik reis alleen.
U reist alleen een begeleider mag gratis mee
hoor
dat weet ik maar ik kan dingen alleen.
2de
obstakel
Ik neem mijn jongens mee
u weet
toch dat ze niet als begeleider kunnen dienen
natuurlijk weet ik dit ze zijn ook nog zo klein
9 jaar en 12 jaar
u moet wel betalen
ja dat weet ik en ik maak er geen probleem van. Ik
kan ze toch moeilijk achter laten
ze zijn toch geregistreerd
Ja ze zijn lid en hier is hun nr
Ik ga ze wel
niet onverzekerd meerijden hoor het was maar een kleine formaliteit om ze te
registreren. De rekening komt hier aan en ik betaal ze. Mijn pleziertje mijn
verantwoordelijkheid.
Maar het is niet fijn om steeds
beroep te doen op andere mensen om het nodige te krijgen om me in de wereld van
de valide personen te begeven als een persoon met een beperking. Het zoeken
naar personen die mee kunnen gaan, het uitzoeken van vervoersmogelijkheden. Bv.
vervoer, verzorging als ik weg ben, mogelijkheden om te doen als ik weg ga
zodat zowel ik als de kinderen een fijne tijd hebben, Ik moet met alles
rekening houden en ik kan niet rekenen op de goodwill van de mensen maar ik
moet zekerheden hebben. Een begeleider die meegaat, vervoer mijn zus, mijn
neef, de dienst aangepast vervoer. Maar soms net op die ene dag loopt het
verkeerd en dan kan ik niet vlug op mijn fiets springen en gaan meedoen al kom
ik te laat neen in mijn geval is het dan zo dat ik niet mee kan doen omdat ik
er gewoon niet geraak. En dat dat is niet zo een fijn gevoel.
Lisa mijn kinesist was er vroeg
bij vandaag 7.40u. Voor alle duidelijkheid hadden we om 7.30u afgesproken. We
hadden geen ochtendhumeur gelukkig en we hebben goed gelachen. Ik heb gestapt
met krukken, aan de arm en ze heeft mijn schouder gepijnigd. Het was weer een
fijne ervaring ondanks de pijn.
Maar mijn schouder of schouders.
Mijn rechterschouder en de spieren rond mijn
schouderblad doen pijn. Zeis enorm
beperkt qua beweging maar ook qua kracht. Ik kan mijn rechteronderarm op tafel
leggen maar dan moet ik dit een stuk met behulp van mijn rechterschouder doen.
Ik breng mijn schouder hoger en een stuk naar voor en zo kan ik mijn arm op
tafel leggen. Of ik gebruik mijn linker arm en hand en duw mijn rechterarm op
tafel. Samen een spel spelen met de jongens en de pion staat bij mijn
rechterhand en ik moet teveel schuiven met mijn rechterarm dat zit er niet in
en zoek ik een andere mogelijk om dit te doen. Ik ga dan automatisch naar mijn
linkerhand en arm om het verzetten van de pion te verwezenlijken.
Ik heb een ontsteking op de spieren van mijn
schouder en schouderblad. Er word heel hard aan gewerkt maar blijkbaar zijn er
grenzen. De ontsteking blijft hangen en gelukkig heb ik de Wheeldrive die me de
nodige ondersteuning geeft als ik weg moet. Ik kan daardoor blijven sporten en
wheelen met de rolstoel. Mijn armen werken maar de Wheeldrive geeft de kracht.
Ik ben ook linkshandig waardoor het allemaal wel
gemakkelijker gaat. Mijn linkerarm is mijn sterke arm en die arm gaat er wel
voor want die arm werkt voor de 2 armen, handen en schouders. Het was een beetje
een geluk bij een ongeluk dat mijn linkerkant niet geraakt is waardoor ik nog
vrij goed alles kan doen. Enkel dat qua bereik en kracht ben ik beperkt.
Ik kan bv. mijn armen niet boven mijn hoofd brengen.
Als ik aan de achterkant van mijn hoofd moet zijn dan moet ik ondersteuning
geven. Dit moet zowel met linker als de rechter kant. Als ik op mijn ellenboog
druk dan gaat hij iets meer naar achteren.
En natuurlijk de bijhorende pijn erbij dat maakt
het natuurlijk af en door de spanning staat mijn rechterschouder hoger dan de
andere.
Ik kan het me niet altijd
aantrekken en ik ben echt niet er niet altijd mee bezig enkel als ik ga
sporten, een transfer moet doen rolstoel- bed en de andere keren overvallen ze
me een beetje en dan zegt een mens auw en gaat ze gewoon verder allee ik toch.
Snachts wakker worden van pijn
in mijn pols omdat die weeral verkeerd zit en omdat ik niet altijd het gevoel
heb dat die slecht ligt.
Of ook als ik op mijn rug lig kan
het zijn dat mijn hielen van mijn voet(en) beginnen pijn te doen. Omdat het
effectief voelen vertraagd verloopt balanceer ik vaak op de grens en volgens de
verpleging en dokter is het dan dringend tijd om mijn voeten te verleggen om
doorligwonden te vermijden. Soms is de pijn te erg en kan ik niet op mijn zijde draaien en dan moet ik mijn linkervoet
uit bed laten hangen de pijn even laten wegebben en op mij zij gaan liggen. Die
nacht moet ik enorm opletten dat mijn huid terug een beetje normaal doet en
dat de pijn weg blijft. Nog nooit heb ik een wonde gehad en ik wil dit ook zo
houden. Ook mijn poep is zo een risicopunt omdat ik op mijn poep zit. Af en toe
moet ik van houding veranderen om de drukletsels te vermijden. Heb ik een
drukletsel dan moet er een speciale plakker
op een beetje als een bumper op de plaats waar het rood begint te zien. Het dient
als een 2de huid waardoor de geïrriteerde huid kan herstellen. Op mijn
hielen smeren we zalf om alles te helen.
Ik moet super alert zijn op
letsel op mijn lichaam. Omdat ik ze niet altijd voel kan het snel naar erger
gaan. Samen met de verpleging zoeken we pijnpunten en zijn we alert bij
eventueel oneffenheden bij mij om erger te voorkomen.
Verzorging volgens de regels
Sonderen volgens de regels
Stoelgang maken volgens de regels
Alles volgens de regels staan, stappen, gaan zitten in de rolstoel, houding,
alles om kleinere ongemakken te voorkomen en zeker om ze niet erger te maken. Dat
zal mijn plan zijn de volgende jaren.
Ik heb het weer eens te pakken een dikke week geleden
ziek geweest en nu terug op krachten komen. Het 6 jarige DING een plaats geven het
weegt echt wel op me en ik heb het er nog heel moeilijk mee en het lijkt erop
dat ik hoe meer jaren er volgen hoe moeilijker ik het vind. Om het minste komen
de tranen weer boven en word ik boos op mezelf en op mijn omgeving als er iets
niet lukt. Ik heb vaak het gevoel dat mensen zeggen ga verder met je leven
alsof er niets gebeurt is, ach het is maar dit of dat, wees blij dat je nog
leeft, of de beste die ik 2 weken geleden hoorde zijt ge dan zo ziek geweest?
en dan denk ik
Hebben jullie het nu nog niet door dat ik dit nog geen plaats geven heb
en dat ik zo een opmerkingen helemaal niet tof vind!
Elke week hetzelfde liedje. Nooit spontaan
mijn bad inschuiven of een douche nemen omdat ik er eens goesting in heb. Elke
dag de kinesist. Het dagelijks pijn hebben in mijn schouder, nek, bekken en
knieën, Bij een verkeerde inschatting en heb ik een te diepe buiging gemaakt in
mijn knie dan springen de tranen in mijn ogen van de pijn en denk ik om even de
pijn weg te lachen dat is goed gemobiliseerd. Maar mijn knieën denken daar
duidelijk anders over.
Het oog dat niet doet wat ik wil en gewoon het
niet niet kunnen zien met 1 oog maar wel het onderscheid kunnen maken tussen
licht en donker en ook nog eens in mijn linkerooghoek kan ik wel beweging zien.
Ik kan niet onderscheiden wat het is of welke kleur het is maar ik zie
beweging. Dat is heel vermoeiend beweging zien dat je niet kan plaatsen. Met
dat deeltje oog kan ik me niet focussen op 1 plaats maar de beweging is er wel.
Ik weet niet of ik het juist neerschrijf maar het komt in ieder geval zo over
bij me.
Ik mag er niet teveel bij stil staan want dan
word het alleen maar moeilijker en die datum komt elk jaar terug net als alle andere
data s van alle ronde tafels die er toen plaats vonden, elk gesprek met de kinesist, Elke
keer was er hoop maar elke keer kreeg ik ook iets extras mee te zeulen.
Veranderen zal het nu niet meer en ik heb veel bereikt maar alles zoals vroeger
dat mag ik vergeten (ook al wist ik dit al want ik voelde de bui al hangen in 2012).
Maar je hebt zoiets van wensen en dromen en werkelijkheid en de werkelijkheid
is soms veel erger dan de wensen en dromen. Maar mijn lichaam geeft heel goed
aan waar mijn grens ligt en die grens is denk ik al bereikt of toch bijna
alleen mijn conditie daar staat geen grens op en daar werk ik nog heel hard
aan. Wat ik nog wil is stappen met 1 kruk zonder een 2de persoon zodat
ik hier thuis kleine afstanden kan doen. Bv. stappen naar de frigo er iets uit
nemen en met dat ene in mijn hand naar het fornuis gaan en gebruiken om iets
klaar te maken terwijl ik iets maak. Nu kan ik aan mijn fornuis staan, iets
maken maar alles moet ik klaar hebben staan.
Mijn broek alleen aandoen en mijn schoenen
aandoen en binden is niet mogelijk, dat zal nooit mogelijk zijn want ik
kan mijn romp en bekken niet genoeg plooien en zo geraak ik nooit aan mijn
voeten. Ik weet nu ongeveer waar ik sta in heel mijn revalidatie en de kunst is dat ik niet opgeef maar ik heb nu andere dromen gekregen 5 jaar lang waren mijn dromen fysiek vooruit komen maar nu heb ik terug dromen. Dromen die gelijkaardig zijn als vroeger. Het zijn de materiele dingen die ik wil of wou. Zoals een nieuwe tafel, nieuwe stoelen en nieuwe kaste voor de jongens hun kamer. Maar nu zijn er ook de andere dingen zo wil ik in de grote vakantie met de jongens een weekje weg. Een weekje zee of Ardennen of zelfs de Kempen. Gewoon even weg van alles en genieten van ons 3. Er zal wel iemand mee moeten om eventuele basisdingen te doen met me zoals me helpen bij het aankleden en zelfs wassen maar dat nemen we er gewoon bij.
De vakantie is voorbij en het was leuk. Samen eten, samen zitten
en liggen vertellen en lezen, samen dingen doen het echt fijn. Lander zijn guitige snoet en
opmerkingen, Volker zijn gevatte opmerkingen en soms zou hij beter eens 10 keer
nadenken vooraleer hij iets zegt waardoor het soms grof overkomt. Hij kan echt
mensen kwetsen ermee en Volker is Volker hij moet en zal het laatste woord
hebben.
Zondag laatste dag van de vakantie wilt zeggen
nog even samen lezen, speelgoed op schoolmodus zetten en in bad gaan op
zondagavond. We kijken rustig even televisie en dan was het bedtijd. Lander en
ik hebben nog even op bed gelezen.
De jongens zijn vertrokken naar school en
Volker klaagde over buikpijn. Ik weet niet hoe het komt maar hij kan eten en
drinken en ook snoepen ook al is die buikpijn er. Als je dan zegt zie een
beetje wat je eet. Dan hoort hij het donderen in Keulen en denkt dan wat zeg jij
nu mama. We hebben leuke dingen gedaan en af en toe op de strepen gestaan zo
was de vakantie. Ik ben niet weggegaan met hen Ze zijn naar film geweest, er is
een vriend komen spelen en Volker is bij een vriend gaan spelen we hebben
koekjes gebakken, appelflapjes
En dan op tijd bed in, maandagochtend op tijd uit
bed, wassen, verse kleren aan, iets eten en tandenpoetsen en dan met de fiets
naar school. Woensdag gaat Volker bij Dries spelen en Lander heeft het kot voor
zichzelf. We gaan er een leuke tijd van maken tot dat broer er is rond
16.30uur. We maken zeker huiswerk met het dictee dat geoefend moet worden en
dan zien we wel. Alles valt terug in zn plooi deze week zwemmen,
tekenacademie, De ventjes en hun hobby. Ik ben blij dat ze dit doen.
Een
hobby voor een kind buiten het gezin is belangrijk. Het is een verrijking van
hun welbevinden. Ze maken contact met andere kinderen en mensen, ze spelen
samen, ze maken zich los van hun gezin en op een moment moeten kinderen dit
doen. Zo zien ze dat hun leven meer is dan enkel school en thuis zijn.
Maandag vliegen ze er weer in en gaan ze in 1 rechte lijn naar paasvakantie om
dan even 2 weken vakantie te hebben en dan in 1 rechte lijn naar de grote
vakantie te spurten.
23 februari 17 het is voorbij en
die dag 6 jaar geleden werd ik ziek met de gekende gevolgen die ik nu nog
draag. Het zichtbare maar ik zeul ook het niet zichtbare mee.
Het niet zichtbare vind ik soms
zwaarder wegen. In een rolstoel zitten soms krijg ik last van mijn poep, mijn
rug mijn schouders en dan moet ik anders gaan zitten of dan ben ik blij dat ik
een andere positie kan nemen door op mijn bed te gaan liggen. De nekpijn dat
uitstraalt naar mijn hoofd, de onzichtbare pijn aan mijn knieën, bekken.
Savonds als ik op bed ga liggen zalig ik lees dan even of een ik speel een
spel op de GSM of tablet, met de poes op mijn schoot. Het duurt nooit lang of
ik lig in slaap.
Snachts doe ik een polsbrace aan
om mijn pols strak te houden want als mijn pols te lang op dezelfde manier ligt
dan doet dit echt pijn. Als ik mijn pols dan recht wil zitten luistert hij niet
zo goed en moet mijn linker hand even het pijnlijke handje een handje helpen.
De krampen in mijn kuiten tijdens
de nacht. Mijn oog en oor die niet werken
Maar na mijn longontsteking in
2011 zijn mijn luchtwegen niet in perfecte doen. Ik loop al snel een
luchtweginfectie op en als er koorts bij komt kijken dan hang ik en moet ik
antibiotica nemen.
Gisteren had ik echt geen stem en
geen stem hebben is een regelrechte ramp voor mij want babbelen is 1 van de
belangrijkste dingen die ik goed kan.
Een ontsteking aan mijn
strottenhoofd en ja voor de verandering heb ik bloed moeten ophoesten. Maar het
was niet zo erg als die keer in september 2016 en zeker niet februari 2011.
Want toen was het wel heel erg. Mijn lichaam dat is echt een instrument waar je
moet naar luisteren en goed onderhouden.
Luister naar je lichaam, vraag je
af wat is er aan de hand, ga op tijd naar de huisarts bij twijfel en neem af en
toe wat gas terug als je voelt als er iets hapert.Je mag niet doorgaan tot het bittere eind
want dat zou wel een dik kunnen tegenvallen.
6 jaar geleden kwam ik op die rollercoaster en
ik heb nu het gevoel dat hij aan het uitbollen is maar af toe kom ik dan ook
weer zo een heuvel tegen waar ik traag tegenop rij en met een zwier naar
beneden kom en het is niet altijd even leuk. Die ene G-kracht is de andere
niet. En neem je de verkeerde dan kan het eens dik tegenvallen. Geloof me want
ik zat op de verkeerde.
Ik ben nu een hele weg afgegaan
en ik vind het erg wat er is gebeurt met me maar ik kan niet zeggen dat het
allemaal slecht is. Mijn leven is nu gewoon anders.
Mijn leven is een
aaneenschakeling van positieve en negatieve dingen. Ik heb enorm veel mensen
leren kennen wat wel leuk is. De vrienden die ik nu maak zijn ouder dan ik maar
ook jonger. De meeste mensen die ik bv. ken van de conditietraining of nog
steeds ken uit mijn revalidatieperiode. Ik heb geleerd dat op mensen met een
verworven handicap geen leeftijd staat. Er zijn zowel jongere als oudere
personen die een hersenbloeding, een hersentrauma of andere lichamelijke schade
hebben opgelopen door een ongeluk,
Ik heb geleerd dat mensen met een
beperking heel hard moeten vechten om soms gehoord te worden. Mensen moeten zich
dubbel en dik bewijzen om te komen waar ze recht op hebben. Soms bekijken ze je
ocharme dat meiske en soms denken ze niet na en betuttelen ze je als een klein
kind en waar ze willen denken in jouw plaats. Het is zeker niet tof omdat ik
ondanks wat ik voor heb gehad ik nog dingen kan.
Sommige momenten dan word je soms
geleefd. Je krijgt hulp en ze nemen letterlijk alles uit handen in wat je doet.
Wat echt niet fijn is.
Bv. gisteren was ik was aan het
plooien en mijn poetshulp legde alles op hoopjes. Van het eerste tot het
laatste heeft ze opnieuw opgeplooid. Alsof ik geen broek of handdoek kan plooien.
Zelfs de onderbroeken moesten eraan geloven. Een goed gevoel geeft dat toch
niet en de volgende keer kan zij het doen. Toen ik er iets van zei antwoorde ze
ge kent me toch. Echt prettig voelt dit niet en zeker niet als ik
wil helpen en de dingen wil blijven doen die ik echt nog wel kan.
Deze week heb ik wel een les
gekregen in nederigheid. Sinds ik een beperking heb worden dingen in mijn plaats
beslist alsook dingen gewoon uithanden genomen omdat iemand anders het
beter kan. Ik weet dat ik rechten heb maar ze moeten me niet voor blok zetten en denken het is maar Inge die zegt toch ja.
k zeg alleen maar ja als het nuttig is voor ons allemaal en mijn sociaal leven mag er zeker niet onder lijden.
Het is weer die dag 6 jaar
geleden werd ik ziek met de gekende gevolgen die ik nu nog draag. Het zichtbare
maar ik zeul ook het niet zichtbare mee.
Het niet zichtbare vind ik soms
zwaarder wegen. In een rolstoel zitten soms krijg ik last van mijn poep, mijn
rug mijn schouders en dan moet ik anders gaan zitten of dan ben ik blij dat ik
een andere positie kan nemen door op mijn bed te gaan liggen. De nekpijn dat uitstraalt
naar mijn hoofd, de onzichtbare pijn aan mijn knieën, bekken. Savonds als ik op
bed ga liggen zalig ik lees dan even of een ik speel een spel op de GSM of
tablet, met de poes op mijn schoot. Het duurt nooit lang of ik lig in slaap.
Snachts doe ik een polsbrace aan
om mijn pols strak te houden want als mijn pols te lang op dezelfde manier ligt
dan doet dit echt pijn. Als ik mijn pols dan recht wil zitten luistert hij niet
zo goed en moet mijn linker hand even pijnlijk helpen. In de zomer is dit warm.
De krampen in mijn kuiten tijdens
de nacht. Mijn oog en oor die niet werken
Maar na mijn longontsteking in
2011 zijn mijn luchtwegen niet in perfecte doen. Ik loop al snel een
luchtweginfectie op en als er koorts bij komt kijken dan hang ik en moet ik
antibiotica nemen.
Gisteren had ik echt geen stem en
geen stem hebben is een regelrechte ramp voor mij want babbelen is 1 van de
belangrijkste dingen die ik goed kan.
Een ontsteking aan mijn
strottenhoofd en ja voor de verandering heb ik bloed moeten ophoesten. Maar het
was niet zo erg als die keer in september 2016 en zeker niet februari 2011.
Want toen was het wel heel erg. Mijn lichaam dat is echt een instrument waar je
moet naar luisteren en goed onderhouden.
Luister naar je lichaam, vraag je
af wat is er aan de hand, ga op tijd naar de huisarts bij twijfel en neem af en
toe wat gast terug als je voelt dat er iets hapert. Je mag niet doorgaan tot het bittere eind want
zou wel een dik kunnen tegenvallen.
6 jaar geleden kwam ik op die rollercoaster en
ik heb nu het gevoel dat hij aan het uitbollen is maar af toe kom ik dan ook
weer zo een heuvel tegen waar traag tegenop rijden en met een zwier afdalen en
het is niet altijd even leuk. De en G-kracht is de andere niet. En neem je die
verkeerd dan het eens dik tegenvallen.
Volker is op Chiroweekend en toen
hij vertrok was hij gezond zenuwachtig en zag het toch goed zitten. We gaan
deze avond iets lekkers eten onder ons drieën en rond 18.30 vertrekt hij samen
met een vriend naar de buurt van Wavre. Dit weekend is voor mij en Lander
gereserveerd. Volgens mij eens niet slecht voor mijn kleine vent want zo eens
alleen met mama is ook wel eens fijn. Lander is nooit ziek en kan dan ook niet
eens bij mama thuisblijven en genieten van mijn zorgen. Maar nu is het zover en
gaan Lander en ik er iets fijn van maken. Hij gaat wel zwemmen met Tom en Simon
op zaterdag en dan gaan we onder ons tweeën echt iets fijn doen iets spelen,
iets maken en vooral iets lekkers eten.
Volker zijn valies is klaar en al
meegegeven enkel nog een rugzakje met zijn Chirokleren, zijn centen voor het
kamp te betalen en een snoepje stond er op de lijst.
Zondag komt Volker terug met
hopelijk hele leuke verhalen en hoop ik dat hij zich fantastisch goed heeft
geamuseerd. Hij kijkt er al zolang naar uit.
Lander heeft op het einde van
maart Chiroweekend maar ziet het helemaal niet zitten. Maar als hij geen zin
heeft dan ga ik hem ook niet sturen. Ook al had ik gezegd dat hij het moest
proberen maar Chiro vind hij leuk maar niet elke week en zeker geen weekend.
Onder mamas vleugels is het fantastisch goed.
Jeugdbeweging, sportclub,
tekenacademie,
Het is zo leuk en het maakt een
kind ook rijker. Spelen, ravotten, buiten zijn, samen zijn, creativiteit het
brengt zoveel rijkdom mee.
Lander die elke week gaat sporten
op zaterdag in een zwemclub.
Hij leert zijn lichaam kennen en hij leert een
vaardigheid bij.
Het is leuk om weten dat hij nu zichzelf in
veiligheid brengen als er iets gebeurt.
Hij komt onder andere kinderen die hij leert kennen
waardoor zijn wereld groter wordt.
Volker gaat op vrijdag naar de
tekenacademie
Zelf had ik graag gehad dat
Volker ging zwemmen maar dat is zijn ding niet meer en sporten tja dat is maar
saai.
Daarom heeft hij gekozen om naar
de tekenacademie te gaan. Er zitten een paar kinderen van zijn groepje bij
Volker op school, zo moet hij niet alleen gaan en Volker heeft heel graag
herkenbare dingen.
Hij ontdekt verschillende manieren van werken
met materialen.
Hij moet leren samen werken om bepaalde dingen
te bereiken zo werkt hij ook aan zijn sociale vaardigheden.
Hij leert dingen af te werken om een mooi
resultaat te bekomen.
Lander en Volker gaan naar de
Chiro op zondag
Volker vindt dit super maar
Lander heeft graag soms een beetje rust. In september koos hij om te blijven
gaan en dan vind ik dat hij dit een jaartje moet volhouden. Al heb ik wel al
toegegeven bij Lander. Lander gaat 1 op de 2 weekends naar de Chiro en zoals ik
al zei ik ga hem ook niet forceren om op weekend te gaan. Maar de Chiro brengt
zoveel dingen met zich mee.
Samenhorigheid
Samen spelen
Creativiteit
Buiten spelen
Plannen smeden
Naar de jeugdbeweging gaan. Als
kind ging ik een tijdje naar de Chiro in Gent. Maar de naar de Chiro gaan in de
stad is niet zo fijn omdat je heel gebonden bent aan de plaats die je hebt. De
Chiro was in een gewoon blauw rijhuis met kortbij heel veel buren waar we
rekening mee moesten houden. We hadden dichtbij een park waar gingen spelen en
binnen spelen was in een gewone kamer. Het was er altijd druk en als je buiten
wou kon dit niet altijd. Buiten spelen deed je in een park 200 meter verderop
en enkel onder begeleiding want we moesten een hele drukke baan over. Ik ben
afgehaakt op de moment dat er werd gesproken over op kamp gaan. Ik had het 1
keer gedaan toen ik 6 jaar was en 10 dagen heb ik gehuild van heimwee naar
huis. Jaren heeft dit in mijn hoofd gespookt en neen Inge ging niet op kamp.
Daarom dat ik Lander niet ga mee sturen op weekend al had ik het wel heel graag gehad. Al was het maar
proberen. Maar ik forceer het niet.
Op kamp gaan is pas later gekomen
toen ik me aansloot bij de KAJ en me al snel opbokste tot kernlid want leider
en leidsters voor mensen van 17-18 jaar neen dat vonden we erover. Een kernlid
was iemand dat de boel samenhield en alles regelde. Zo gingen we op weekends
met de groep met heel de regio of enkel de kernleden. Elk jaar hadden we een
thema waarover we werkten en toen we startte waren ze komen spreken of sensibiliseren
omdat rijden onder invloed niet kan. Op
1 of andere manier sloot ik me aan en ben ik blijven gaan en ja ik vond het
super zo ook de activiteiten, het kameraadschap alles. Ik heb heel veel mensen
leren kennen en dat zijn toch vrienden geworden. Samen gingen we met elkaar
tijdens de bijeenkomsten met elkaar om maar daarbuiten ook. Samen naar een
festival met een bende of gewoon opstap. Het is leuk om te weten dat iedereen
gegroeid is en dat iedereen wel op 1 of andere manier zijn of haar weg heeft
gevonden. Jo die zot was van Duitsland en treinen is beginnen werken voor de
NMBS in Duitsland i.v.m. goederen. Rombout die altijd vroeg wakker was en graag
buiten was is beginnen werken als postbode en zo vond iedereen zijn of haar weg
en dat is wel fijn om te horen. Vele onder ons trouwden, gingen samen wonen en
stichten een gezin.
Maar sociale contacten dat is zo
fijn en belangrijk dat ik die vaardigheid ook aan Volker en Lander wil
doorgeven.
Oef Valentijn is achter de rug en
weet je het echt aan me voorbij gegaan. Ik werd niet overdreven geconfronteerd
met harten en andere rode of roze objecten. Geen cadeau ideeën, geen
snoeperijen een gewone februari maand zonder teveel poespas. En ik vond dit
goed.
Als je geen lief hebt of een man
dan moet je dit ook niet vieren. 365 dagen tonen dat je elkaar graag ziet en
dan nog eens extra op die ene doordeweekse dag. Een leuke dag en vroeger maakte
ik er werk van om op zo een dag een persoonlijk zelfgemaakt cadeautje te geven aan
mijn partner. De ene keer al meer geslaagd dan de andere keer. Zo heb ik ooit 2
ovenwanten gekocht en er diertjes van gemaakt. 1 nadeel als je gasfornuis had
en je kwam te kort bij de vlammetjes waren de oren weg. Maar de oogjes, neus en
de snorharen waren geen probleem. Het was kei schattig en tja toen had ik een
ingeving. Ik begon met ideetjes te sprokkelen vanaf 15 februari de dag na
Valentijn voor het volgende jaar.
Nu moet ik dat niet meer doen
maar de knutselideetjes die heb ik nog. Ik heb nu een hoge doos staan en daar bewaar
ik mijn plassondes in. Het is een gewone doos en ik zou graag met de jongens
deze doos versieren. Plakken, kleuren, beschilderen maakt niet uit als het maar
mooi en iets van ons kan worden. Lander, Volker en ik gaan het 1 van deze
bespreken en dan kunnen we plannen. Maar eerst en vooral hun huiswerk op woensdag
namiddag. Zoals goede gewoonte had Lander dictee en hij deed het toch wel goed.
Het is niet steeds met volle goesting maar hij doet het toch. 20 woordjes en
dan verbeteren.
Over enkele dagen komt het boek
uit van De Waanzinnige Boomhut van 78 verdiepen en ja ik heb hem besteld.
Binnenkort kunnen we terug samen lezen op bed.
Op maandag en donderdag komt ook de jongen
die ik help bij zijn huiswerk een jongen die wel heel veel had te doen vandaag. Taal,
rekenen en Frans. Niet te begrijpen dat hij dit allemaal moest doen vandaag.
Een kind van 12 jaar heeft ook wel het recht om te spelen. Maar een kind laten
werken van 16 uur tot 18 uur en dan
merken dat hij nog Frans moet leren neen dit is erover. Als een kind van 12
jaar een half uur tot 45 minuten huiswerk moet maken is meer dan voldoende. Op
een moment is iemand zijn hoofd overprikkeld en kan je er echt niets meer
bij plakken.
Maar dan toch even voor mezelf.
Huiswerk maken met de jongens en die kerel van 12 jaar vind ik super om te
doen. Het verlengde van wat ik deed als opvoedster.
Wat ik doe bij die jongen die ik
begeleid is omdat hij een leerstoornis en ADHD heeft om alles een beetje
te laten balanceren. Schrijven moet hij doen en ik let erop dat hij recht,
netjes en eventueel foutloos schrijft al is dit een hele moeilijke opdracht
voor hem. Hij moet dan bv. zijn woord starten aan de kantlijn, hij moet rustig
schrijven woorden van 2 cm dat is erover. Maar normale cijfers en letters dat
is ok. Ook zeg ik waarom iets met een dubbele medeklinker is bv. dubbele t of
b. Woorden die hij niet begrijpt leg ik even uit en ik vraag ook begrijp je
wat je moet doen? Wat ik ook doe is als hij dingen moet schrijven en vaak mag
hij dit op de pc doen bv. een verslag dan zegt hij wat ik moet schrijven en ik
typ of vul de dingen in. Bij de moeilijke woorden vraag ik hoe schrijf je dat
en moet ik een t of een dt schrijven bij een werkwoord. En zo bouwen we alles
op. Het was eerst wat zoeken naar een haalbare manier van werken en nu zijn we
echt goed bezig.
En af en toe tetteren we even
gewoon bij en praten we over van alles en nog wat. Want effe een pauze moet
kunnen
Wat zou er zijn gebeurt moest ik
niet ziek geworden zijn? Zou ik nog werken in de Kidoclub? Zou mijn relatie nog
bestaan? Zou ik nog sociaal actief zijn metde Jong-KWB? Zou ik nog in het feest comité zitten op de school van de
jongens? Zou ik Het zijn bedenksels die af en toe door mijn hoofd spoken op
momenten waar ik niets te doen heb. Na het eten als ik even rust, als ik ga
slapen of wakker lig in mijn bed om dat ik niet kan slapen. Ook op momenten
waar ik geconfronteerd word met mezelf en waar ik denk Inge dit heeft geen zin
om zo of zo te denken. Wat als?
Mijn leven zou er zo anders
hebben uitgezien.
Elke ochtend opstaan zorgen dat
de spullen van de jongens klaar staan en dan hop de fiets op richting mijn
werk. 10 minuten tot een kwartier door weer en wind, bij mooi weer de ene keer
met de zon op mijn snoet en de andere keer goed ingepakt met mijn Buff rond
mijn hals en een muts op mijn hoofd. Een werk dat ik heel graag deed en me nauw
aan het hart lag. Ik had mee de verantwoordelijkheid voor rond de 70 kinderen
om dan te zien dat het elk kwartier slinkte. Ik speelde mee en had alles in het
oog. Om de 14 dagen hadden we vergadering en elke keer werd er op de
vergadering enkele kinderen besproken. Ik weet nog steeds over 1 zorgenkind van
11 jaar. Iedereen had er problemen mee en ik die nieuw was ging dat eens
uitpluizen hoe het zat. Ik heb nog nooit zo een tof kind gezien. Gewoon de
moeite doen om te luisteren en niet te oordelen. Dan pas kwam je verder met het
vent en sindsdien werd er naar mij gekeken om problemen op te lossen.
Ik was toen begonnen met een
bijeenkomt via mijn buurman van toen, met Jong-KWB. Kurt een goede vriend die
nu regioverantwoordelijke is bij de KWB zei je moet Inge zover krijgt om mee
te doen. Want Inge was vroeger KAJotter. En zo geschiede. Dat ik me heb laten
verlijden om mee te doen was een normale zaak. Het was leuk en ik kwam heel wat
oude bekenden tegen. Bv. Luc iemand die ik al meer dan 30 jaar ken en de meeste
mensen kennen hem als Stafke. We planden een gezinsactiviteit in de De Kring omdat
we daar alles voorhanden hadden. Het was een kookactiviteit en daar waren
borden, bestek, glazen, potten, pannen, kommen, Ik heb het niet kunnen meedoen
want 4 dagen voor de activiteit werd ik ziek en werd ik opgenomen in het
ziekenhuis. Maanden later hoorde ik het resultaat. Ik ben niet meer terug
gegaan want ik was toen iets teveel met mezelf bezig.
Zo heb ik ook een vriendin uit
Taiwan en ze zou in maart-april afzakken naar België met haar gezin. Ik kende ze
van toen ik 19 was en ze was net 16 jaar geworden. Ze kwam 1 jaar bij haar
broer wonen om te studeren en om de Europese lucht op te snuiven. Na 1 jaar ging ze
terug en ik had eenvriendin bij. We
zijn elkaar blijven volgen met ups en downs maar sinds Facebook hadden we terug
meer contact met elkaar. Ondertussen had ook zij een gezin gesticht en zo
wisselden we regelmatig ervaringen uit. De bedoeling was dat we elkaar gingen
terug zien na zoveel jaren maar neen ik heb ze niet gezien.Pas later vroeg ik ernaar.
Zonnigste
maand maart sinds 1931: 204 uren zonneschijn (normaal 114 uren). Bovendien
waren er slechts 7 neerslagdagen (normaal 17,8 dagen, minder neerslagdagen is
slechts twee keer eerder voorgekomen).
365 dagen waar ik niet meer weetwat er gebeurde zeker niet de eerste 6 maanden na
23 februari. Ook al is het denk ik een jaar dat zich ook wel een stuk in 2012
verder zette. Ik keek niet meer naar het nieuws, ik keek wel soms TV maar heel
selectief en zeker om de tijd de doden in het revalidatiecentrum. Ik keek naar
NJAM een zender over eten maken niet dat ik iets had met koken maar ik keek
graag naar New Scandinavian cooking. De combinatie met toerisme vond ik super.
Ook het bakken, koken met vis en tot op het bot vond ik geweldig. Wat die top
chefs daartussen kwamen doen dat weet ik niet. Dagen doorkomen op een
constructieve manier dat was het grootste doel. Mijn kamer dat ik deelde met 2
andere personen waren 3 eigen plekjes. Ik had een halve kamer en Lisa en
Godelieve hadden elke ¼ stuk van de kamer. Ik had 2 tvs, ik had een tafel ik
had 2 kasten, ik had heel veel dubbel maar ik had ook dubbel zoveel nodig. De
eerste maanden had ik een tillift nodig om de transfer te doen rolstoel - bed/
bed - rolstoel die confrontatie vond ik het zwaarste keer op keer en de dag dat
ik die niet meer nodig had ook thuis is de dag dat ik er nooit meer heb
ingehangen. Voor alles had ik die lift nodig. Kinesist, bad of douche,
gewoonweg elke beweging. Zelfs bij een demonstratie voor het krantje van het personeelskrantje
van het UZ om in een auto plaats te nemen.
Wat als ik dit niet had meegemaakt? Dan zou ik
zoveel anders in het leven staan. Ik zoveel minder wijsheden hebben. Ik heb
geleerd verder te kijken dan mijn neus lang is en ik ben ook rustiger geworden
in mijn beoordelingen. Langs de andere kant ben ik ook harder geworden maar
menselijker. Maar ook ik zet minder snel een stempel op mensen. Maar anderzijds
ben je een vriend of kennis of ben je helemaal niets of maar iemand. Mensen die
op mijn teen getrapt hebben of die me pijn hebben gedaan die zal ik al sneller
buiten houden. Maar dan echt op een heel veilige afstand bewaren en bedoel ik
geen contact. Het klinkt hard maar ik heb me zo leren beschermen. Mezelf in
veiligheid brengen. Ik zet soms een muur rond mij en laat ik de mensen gewoon
doen en al doet het me pijn dan denk ik ach, als je niets beter weet te
verzinnen of als je niet weet waarover hetgaat zwijg dan.
Zondag kreeg ik te horen Inge kan je nu al terug
stappen?
Mijn antwoord euh, neen. Ik kan stappen mits
ondersteuning van krukken of een looprekje maar zonder die ondersteuning val ik
omver omdat ik geen of weinig gevoel voor evenwicht heb. Ik krijg mijn voet
zelfs niet van de grond als ik geen ondersteuning heb want ik druk me op, maak
me groot en zwier mijn voet naar voren links en recht sleept mijn voet naar
voren. En het zal NOOIT beter gaan enkel mijn uithouding verbeterd en mijn
stijl maar de ondersteuning zal altijd blijven.
Oh Inge, ben je dan echt zo erg ziek geweest? Toen
ben ik gestopt en dacht ik hier steek ik geen tijd in. Ze leven 6 jaar mee maar
zien dan de inpakt niet wat mijn lichaam te voorduren heeft gehad.
Neen, daar steek ik mijn tijd niet in ik heb
zomaar 16 maanden in het ziekenhuis gelegen dat doet een mens met plezier. Toen
ik dit vertelde aan mijn apotheker hebben we er eens goed mee gelachen en
gedacht: 'daar moet je je tijd niet insteken Inge'. 16 maanden ziekenhuis dat is
immers niet zolang en met een heel groot knipoog zeiden we dit is iets korter dan het
gemiddelde.
Soms zijn de reacties van mensen heel dom en moet
je denken laat maar en schud je je hoofd en draai je je om en ga je gewoon verder.
Maar wat als?
Er is niet wat als.
Ik leef nu en ik leef mijn
leven hoe het nu loopt en ja dat is met een beperking. Doof en blind aan 1
zijde, rolstoelgebonden, schoudergewrichten die het niet goed doen en een NAH.
Maar ik kan wel zoveel dingen meer praten voor
100, zelfstandig wonen, zorgen voor mijn jongens, zorgen voor een leuk
omgeving, 1001 dingen kan ik zeker nog en wat ik vooral geleerd heb is dat het
leven meer is dan savonds voor de buis te hangen en andere leuke dingen doen.
