Ik kijk soms met een beetje vertraging naar de televisie. Vandaag keek ik op mijn Eén- en VT4 profiel naar De Noodcentrale en Topdokters. Eerst de telefoons en dan vraag je je af wat is er allemaal aan de hand met de mensen. Agressie, alcohol, drugs,… gelukkig hebben we de 100 – 101 – 112 de noodnummer die iedereen zou moeten kennen.

Het is een nobel beroep zelf heb ik er een tijd aan getwijfeld om te solliciteren om te werken als telefoon operator voor de noodcentrale. Maar nooit gedaan omdat ik geen Frans spreek. Een beroep waar je heel alert, hard, meelevend, empathisch, het opvolgen van stappen,… Dat leek me wel iets voor mij maar aan de andere kant zou ik denk ik mijn werk meenemen naar huis. En werken als opvoedster daar had ik mezelf ook wel in gespecialiseerd. Het helpen van mensen was echt wel iets voor mij.

Ook keek ik naar de Topdokters op Vier. De verhalen van dokters met een bepaalde specialisatie spreekt me wel aan niet zozeer wat de mensen hebben maar de persoon achter de dokter. Toen ik in Gasthuisberg lag kreeg ik wat meer inzicht en zag ik vaak de mens in een dokter de goede trekjes en de slechte kantjes. Dokter Roel die iets jonger was dan mij en assistent was om revalidatiearts te worden. Een toffe kerel die heel goed wist met wat hij bezig is of was. Toen ik de 1^ste keer naar huis ging vroeg ik of ik een glas Bailey’s mocht drinken. Zijn antwoord was moordend en direct NEEN absoluut niet. 6 jaar later moet ik nog steeds mijn eerste glas Bailey’s drinken het meest lekkere drankje van de wereld voor ik ziek werd. 2 keer heb ik een cava gedronken waarvan ik er ene heb omgestoten en de andere keer vroeg ik me af waarom ik het dronk want ik vond het niet eens lekker.

Jaren later denk ik niet dat ik nog tegen alcohol kan dus de aankoop van alcohol beperkt me tot 6 pintjes om de 6 maanden als het al zoveel is om te schenken aan vrienden. En ook ik kan er niet meer tegen denk ik en bij het rieken ben ik al zat.

Ik kijk graag want het zijn mensen van vlees en bloed in beide programma’s. Bij Topdokters is er een professor Distelmans hij komt vaak in de media omwille van zijn mening en kennis over euthanasie. Ik wou graag eens horen wat hij hierover te vertellen had en heeft en zeker waarom mensen die stap zetten en welke vragen moet je jezelf dan stellen.

6 jaar geleden toen ik wakker werd uit mijn 10 weken coma en niets meer kon buiten praten heb ik erover gepraat met mijn zus. Met niemand anders alleen mijn zus want ik wou dit niet delen met andere mensen om mensen niet te kwetsen, zich onnodig zorgen hoeven te maken, enz. Het was iets waar ikzelf door moest komen zonder dat iemand daar een gedacht over had en zeker dacht ik hoe meer mensen me een bepaalde weg in duwden dat ik zeker de andere kant ging opslaan. Bij mijn zus wist ik zeker dat ze gewoon ging luisteren en dat ze zeker geen mening ging vormen. Ze vond het erg dat ik daarover nadacht maar ze gaf me de nodige ventilatieruimte die ik nodig had.

Moest ik in dat stadium gebleven zijn van niet meer kunnen bewegen dan had ik het zeker blijven overwegen maar op een moment zie ik dan mijn jongens en alles ebde weg om alles te laten terug komen als ik alleen was. Ik kreeg informatie maar die was zeker niet duidelijk omdat er heel veel werd verzwegen maar ik voelde wel mijn onmacht en ik vroeg me af waarom ik niets zag met 1 oog, waarom kan ik niet bewegen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kreeg. Ik kreeg ook geen toekomst perspectief wel in de zin je moet naar Pellenberg. Wist ik veel wat Pellenberg was een revalidatiecentrum maar zover dat ik wist heb ik geen ongeluk gehad. Ik wist niet eens dat ik hersenstaminfarct had gehad. Was dit een paar weken, maanden?

De enige dingen die ik te horen kreeg was het komt goed, zie eens wat je al kan, brul niet zo. Ik wist niet eens waarom ik zoveel pijn had in mijn bekken of knieën. Ik werd elke dag in een zetel gezet met de tillift met mijn benen op een voetenbankje zodat ze niet te fel plooiden om het dan uit te brullen van de pijn. Ach waarom deed ik het nu alweer toen? Ik wist het niet.

Euthanasie zou een oplossing kunnen geweest zijn, maar ik had niet de moed om dit te bespreken met de dokter. Ik zou naar mijn gevoel wel iedereen in de steek laten. Ik ben er heel fel mee bezig geweest maar het ‘leven’ heeft de bovenhand gehaald.

Eens ik mijn hand kon bewegen wist ik dat er meer in zat en dat ik vanaf toen moest vechten want ik wou leven. Leven met mijn gezin dat was het belangrijkste van allemaal. Dat ik hard moest werken was geen obstakel en ik heb me meer dan 100% gegeven. De ene dag ging beter dan de andere maar op die moment wou ik meer maar ik kon niet meer en ja ik ging naar huis zittend in een rolstoel een zwarte die ik leende van VIGO omdat mijn aanvraag binnen was voor een eigen rolstoel. Een eigen rolstoel dat was pas confronterend want dan weet je dit is voor heel lang en bij een tweede rolstoel weet je dit is voor altijd. Elke keer er op televisie gepraat word over euthanasie krijg ik even die trigger en moet ik even terug denken en weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt om te leven.

Zes jaar later leef ik nog. Ik ben blij, vrij, vrolijk,… maar of ik gelukkig ben dat weet ik niet. Ik ben blij met wat ik terug gewonnen heb fysiek. Door hard maar dan ook heel hard te werken samen met mijn therapeuten. Ik deed het werk en zij coachten mij door hele het proces.

• De eerste keer terug buiten komen
• de eerste keer in mijn haren wrijven
• de eerste boterham met salami

en zo zijn er nog leuke dingen maar ook pijnlijke momenten.

• Staan op mijn 2 benen vast gesnoerd op een kanteltafel rechtkomen wit worden en net niet flauwvallen.
• mijn eerste stappen op de loopband hangend in een harnas om me recht en omhoog te houden, 2 kinesisten aan elke voet 1 die elke keer mijn voeten naar voren moeten zetten om dan 1 stap op 2 seconden te doen. Het plooien van mijn knieën deden enorm veel pijn.
• Ik lag in nog in bed en mijn benen werden in een draagband gehangen om dan zo mijn benen omhoog en omlaag te bewegen. Ze stonden in verbinding met mijn handen en mijn handen en armen gingen mee omhoog en omlaag. Arm omhoog – been omlaag of arm omlaag – been omhoog.

alles werd opnieuw geprobeerd en gedaan. Een mes vasthouden, een boterham smeren, een vork leren handteren eerst een gebogen vork met dik handvat. Mijn boterham op een speciaal plankje zodat die niet kan wegschuiven.

Maar ik ben er nu wel gelukkig door maar ik weet niet of als ik het nog eens voor heb wat de tijd zal brengen. Al weet ik zo een zware revalidatie geen 2 keer in mijn leven. Neen, echt niet.