Ik lig op bed en in mijn slaap dartel ik nog vrolijk rond en zijn er geen grenzen, geen opstapjes waar ik niet over kan, geen putten waar ik kan blijven steken. Ik kan gewoon doen en laten wat ik wil. Ik loop de trap op en af omdat ik gewoon gehaast ben. Ik wil ergens naar toe fietsen, stappen het maakt niet  uit ik ben zo vrij als een vogel.

Maar s’morgens gaan die oogjes open en merk ik dat ik met moeite mijn benen kan bewegen. Lichtjes  cm per cm schuiven ze tot aan de rand van mijn bed.  Ik neem mijn zelfoprichter vast en gebruik mijn buikspieren om recht te komen. De zelfoprichter heb ik nodig als ondersteuning om sommige dingen te compenseren waar ik fysiek tekort schiet. En daar daar staat hij dan de rolstoel, mijn rolstoel. Samen met de verpleging doen we de laatste dingen schoenen aan, broek omhoog en dan positioneer ik me in de rolstoel. Als ik niet goed zit en ik krijg me niet deftig gezeten vraag ik hulp. Ik heb van nature in het begin dat ik rolstoel gebonden werd een verkeerde zithouding aangeleerd om de pijn in mijn bekken te verminderen maar daardoor zit ik nu met de gebakken peren. Heel vaak zit ik een beetje scheef maar het lukt me beter en beter om beter te gaan zitten. Rechter zitten, minder pijn dus meer comfort.

Vorige week maakten mijn kinesist en ik plannen, veel plannen. Ze klonken realistisch stappen van A naar B. Nu ga ik van de keukenkast naar de slaapkamer en terug en ik kan dit 2 keer en desnoods wat meer waarom dan niet naar beneden brievenbus nakijken en even naar buiten gaan. Stappen met 1 kruk, trapjes,… heel wat plannen deze week

Maar dan… maandag ochtend met de kine zoals altijd:

• Tanden poetsen rechtstaand

• Krukken nemen door kine en beginnen stappen en afspreken waar naartoe

• Stappen richting de tafel voor de sleutel want we gingen richting buiten

• We stappen richting de lift en duwen op de knop om de lift te laten komen

• We hebben 2 liften en de verste lift kwam naar de juiste verdieping

• De kine gaat in de lift deur staan zodat de deur niet te vroeg dicht gaat en ik ga rustig richting de deur en ga binnen…

• … bijna binnen in de lift en ineens begint mijn rechter kruk te schuiven en val ik naar voren…

• … daar lag ik dan tegen de liftmuur.

Ik kon mijn been niet naar voor brengen want ik heb mijn kruk daarvoor nodig. We hebben een plan nodig.

• We hebben hulp nodig en de buurman ging net de deur uit om te gaan werken en botst op ons: hulp hebben we al

• De buurman waarvan ik zijn naam niet weet schoot meteen ter hulp

• Iedereen begon te sleuren aan mij tot ik zei ‘we need a plan’ want de buurman spreekt Engels.

  • Rolstoel erbij halen

  • Ruimte creëren zodat ik beter de rolstoel in kan

  • Die man deed meer dan zijn best. Maar niemand was in paniek alleen een beetje ongerust.

• Voor we terug in de rolstoel belanden hebben ze eerst mijn schoen aangedaan zodat ik mee kon duwen en zodat ik minder schoof. Het is effe zoeken naar zekerheden.

  • Mijn schoen was uitgevallen en de vraag is dan heeft mijn voet een verkeerde draai gemaakt. Ik heb niet veel gevoel dat dat is gebeurt maar ja ik voel niet veel in die voeten van mij.

  • Deze avond voor het slapen gaan weet ik het resultaat als de enkel gezwollen is. Ik heb de schoen aangelaten

• Eens ik terug in de rolstoel zat viel er al een hele last van mijn schouders. Terug naar binnen en dan verder gaan. Verder gaan!!! Dat is durven.

  Neen het niet moeilijk maar het is noodzakelijk dat ik verder ga. Verder gaan is blijven verbazen voor mezelf en voor mijn omgeving. Aan de keukenkast sleutel terug op tafel en dan even een meter of 7  naar de livingkast terug en dan stappen tot in de kamer.

Stappen met 1 kruk dat zit er even niet in op dit moment maar ik moet blijven stappen blijven gaan en dan … zie ik wel

Ben ik nu op mijn grens? Zal het nooit verder dan brievenbus zijn beneden dat ik kan stappen? Zal ik altijd ondersteuning nodig hebben? Zal  er altijd iemand bij me zijn als ik even wil stappen? Het zijn allemaal vragen die ik heb. Vragen waar ik geen antwoord op heb en ook mijn kinesisten hebben daar geen antwoord op. 5 jaar geleden toen ik na mijn ziekenhuis en revalidatieperiode van 16 maanden ben onwezenlijk ver geraakt. Van een totaal verlamde persoon naar een persoon die rolstoelgebonden door het leven rolt maar toch enkele meters kan stappen. Met opgeven hoofd mag ik zeker trots zijn op mijn prestatie. Zonder mijn omgeving met mijn jongens, broer, zussen, mama, heel de familie, vrienden, hulpverleners en zeker zonder de hulp van mijn kinesisten was ik nooit zover geraakt. Iedereen gelooft in Inge en als je een smak maakt zeggen ze komaan Inge we gaan ervoor.

En daar ga ik dan deze ochtend gestapt tot aan de brievenbus maar toen ik de lift in ging kneep ik even mijn ogen toe en dacht ik hier gaan we dan. Ik ben er geraakt zonder kleerscheuren. Met opgegeven hoofd stond ik beneden aan de brievenbus en kwam de buurvrouw tegen. Ze vertelde dat ik al veel rechter liep dan in het begin dat ik die afstand kon overbruggen. En dat dat maakte dat mijn dag goed kon beginnen.

Ik heb gekozen om vandaag niet te gaan sporten omdat ik mijn lichaam even die rust moet geven om te recupereren van mijn val gisteren. Spijtig ik keek er wel naar uit maar ook al zeg ik doe het rustig aan vandaag op de training ik wil niet onder doen en dan ga ik over de pijngrens en heb ik meer pijn.. Ik ga geen problemen en pijn gaan zoeken als ik me bewust ben dat ik ze kan vermijden zodat ik volgende keer er weer helemaal ben.