Ik laat het al een tijdje voelen maar ik voel me niet zo goed in mijn vel. De tranen staan weer in de file om via mijn traankanaal een uitweg te vinden en bij sommige vragen, gedachten worden ze getriggerd.

dinsdag zei me iemand je bent toch zwaar geraakt geweest. Toen zei ik ‘daar gaan we het niet over hebben’ en begon gewoon te huilen. Niet opnieuw en opnieuw! Ik ben nu 6 jaar terug wakker in een verpakking die ik niet ben of wil zijn. Neen ik wil gewoon Inge zijn die wel alles kan. Ik wil het verledentijd zinnetje niet gebruiken of zelfs horen vroeger kon ik alles!!!

Na mijn bezoek aan Ikea vroeg mijn vriendin moet ik terug komen om te helpen? Euh neen, ik heb morgen gezinshulp en dan zal ik dat samen met haar doen. Na 19uur begon het te kriebelen en ben ik beginnen plantjes uitpakken en in hun potjes te zetten, lamp uitpakken, oplaadbare batterijen op z’n plaats zetten, magneten tegen de frigo,... Eerst een plantenbakje met  8 vijzen ineengezet en dat ging heel vlotjes. Al had ik toch verwacht veel meer kracht te bezitten in die handen, armen en schouders van mij. Het is erg als je met je neus op de feiten wordt gedrukt! Maar ook al heb ik meer dan 3 uren gewerkt aan het proces rekje en bloembak in elkaar zetten. IK HEB HET ZELF GEDAAN EN GEKUNNEN. Apentrots ben ik op mezelf want ik kon het gewoon. Ik kan niet zeggen hoeveel keren dat er een vijs viel of mijn schroevendraaiertje op de grond kletterde. Plannetje volgen en heel gestructureerd werken was de bedoeling. Mijn schoot diende als tafeltje samen met de armleuning van de zetel. Want die hebben dezelfde hoogte. Samen met mijn nieuwe varken die ik gekregen had volgden we de stappen 1 na 1 en 1 voor 1 (het is maar hoe je het bekijkt). Buiten de kracht en de handigheid en het in de weg staan of zitten van de rolstoel was er niet zoveel aan om dit te doen slagen. Oma vroeg nog of ze kon helpen en ik zei ‘ik zal wel bellen als je moet helpen. Iets na 10 uur belde ze en vroeg ze wat gaan we eten straks? Kip, rijst, currysaus en tomaatjes voor de jongens. Want zij eten geen currysaus. Ze hebben goed gegeten mijn 2 kerels veel kip en rijst en tomaatjes. Oma en ik veel rijst met currysaus en kippeke. Sara kwam binnen en direct stuurde ze ik naar de winkel achter brood voor deze avond. Maar toen de jongens binnen kwamen in deze georganiseerde chaos zag je het in hun ogen ‘ongeloof’. Mama is naar de Ikea geweest. Hun ogen vielen vooral op veel papier, een grote plant en een varken. Het Varken had een hele impact op mijn jongens maar ze waren nog blijer toen ze elk een minivarken kregen. …

Maar het verdikt van 6 jaren geleden zo lang geleden maar het lijkt wel gisteren wat ik voor heb gehad. Op donderdag heb ik een gesprek met Ilse mijn psychologe en ik vertelde van mijn prestatie waar ze apentrots op was rekjes en bloembakje in elkaar zetten, verhuis van mijn kastje van A naar B en de nieuwe op hun nieuwe plaats,… Op bepaalde momenten had ik hulp nodig maar ik kon hulp vragen waar nodig maar veel heb ik dit niet gedaan. Ze zei nog je hebt het zo knap gedaan en je kan het ook zelf doen. Ik had nooit gedacht dat je dit ooit zou doen… Ze was me helemaal aan het ophemelen.

Maar, ik blijf zitten met mijn wrang gevoel ik ben zo erg geraakt fysiek en ik vind dit helemaal niet eerlijk. Ik wens het niemand toe maar ik verdiende dit zeker niet.

Het is nu 6 jaar geleden en toch zegt iedereen je moet verder met je leven. Ja dat is zo maar ik kan mijn oude leven niet zomaar vergeten en de gedacht voor en na vind ik enorm beangstigend. Ik hoor sommige mensen zeggen.

• Inge je leeft nog:

  • Ja ik leef nog in een lichaam dat niet luistert, een lichaam dat niet alles meer kan doen, een lichaam dat…

• Inge je met die ingesteldheid geraak je er niet:

  • Dat is waar maar met welke ingesteldheid wel? Moet ik mijn verleden gewoon opgeven en denken dit is mijn leven nu van een zelfstandig iemand naar een persoon dat 100% rolstoelgebonden is met andere kwalen (die lijken op kwallen) aan mijn lijf.

• Inge zie eens wat je allemaal kan

  • Ik kijk achterom en denk ‘ik kon alles en nu heb ik zelfs hulp nodig om mijn schoenen en trui aan te doen omdat ik me niet kan 100% plooien of zelfs niet aan mijn voeten kan om mijn veters te knopen

Is dit nu mijn leven? Thuis zijn en horen en zien hoe het leven van mijn vrienden en familie verder gaat. Het gevoel van opstaan en de ochtendrush met de kinderen loopt gewoon zijn gangetje omdat ik al bijna klaar ben en kan wachten tot Lander en Volker de deur uit zijn. Hun brood zit al weg, hun boekentas is klaar en we kunnen zelfs nog even rustig aan tafel zitten voor samen iets te eten. Lander en Volker eten dan graag een stuk fruit, yoghurt of cornflakes. Elke keer hetzelfde ritueel. Maar voor mij begint dat net iets te vroeg waardoor ik iets langer kan piekeren.

Het gepieker dat soms door mijn hoofd stroomt, ach ja. Het is wat het is denk ik dan maar het blijft toch knagen en denk soms ‘wat als’.