Gisteren kreeg ik een bericht Inge je mag sonderen. Dat is het berichtje dat zegt Inge je gaat op bed liggen. Soms denk ik joepie even een andere houding. En vandaag na mijn 2 uren conditietraining was dat een heuse welkome afwisseling.

Ik dacht Els even voor te zijn en de transfer rolstoel – bed te doen maar het liep anders af. Ik ga naar de kamer en ik neem mee:

• Medicatie

• Antimist om mijn linker oog vochtig te houden

• GSM

• Een boek

• ...

Alles zwier ik achter mij in de rolstoel en dan:

• Ik rij achteruit in de kamer

• Ik parkeer me zo dicht mogelijk bij het bed

• Ik zet de remmen op en plooi 1 voetsteun naar binnen

Ik trek mijn linkerbeen zo dicht mogelijk bij me ondanks de ossificaties. Opdrukken en opzij springen – schuiven dat is wat ik moet doen. Maar gisteren ben ik beginnen schuiven. Heb ik een fout gemaakt? Had ik moet terug keren naar de stoel? Ik weet het niet maar ik zat wel ineens op de grond. Wat ik niet kon was mijn linkerbeen onder mijn lichaam brengen en me opdrukken en ik had ook geen houvast. 

Ik heb echt geen spierballen in mijn armen misschien pingpongballen. Het zijn ballen maar ik ben er niet zoveel mee.

Ik heb Els verwittigd van wat er was gebeurt en even later stond ze hier al want ze was toch onderweg naar me. We zijn dan beginnen zoeken naar mogelijkheden van krijgen we Inge op bed. Permanetie dat blijkbaar niet te bereiken was. We hebben de opties overlopen, kennissen overlopen, Marc,… en dan kwamen we uit op de buurman hier rechtover de deur.  Els daar gaan bellen en gaan vragen om te helpen.

Die man is meegekomen en in een wip zat ik op bed en mocht ik van Els niet meer bewegen me verder op bed gaan zetten. NEEN, blijven zitten Inge. Deze ochtend stipt om half 9 belde Els om te horen hoe het was met mij.

Ik voelde me wel een beetje verloren want die benen doen niet steeds wat ik wil. Gisteren vroeg ik steun en vooral ondersteuning maar tevergeefs wat ik ook vroeg mijn lichaam deed het niet. En weer word je maar eens met je neus op de feiten gedrukt. Inge sommige dingen zijn uitgesloten en zakt je zelfvertrouwen weer wat dieper. Ook al heb ik genoeg zelfvertrouwen in wat ik doe een krakske krijg je allee ik toch.

Maar na een relatief goede nacht zit ik hier met pijn in mijn schouders, blauwe plek op mijn arm, pijn in mijn bekken, rug alsof er een vrachtwagen over mij is gereden. Lisa de kinesist heeft even op die schouders gewerkt maar het zal wel over gaan en ik mag een extra pijnstiller nemen in samenspraak met de huisarts.

Het zal een rustige dag worden en ik ga geen risico’s nemen vandaag en hopelijk nooit meer. Het was weer een lesje in nederigheid. En nu Nu ga ik verder met wat IK WEL GOED KAN en minder goed kan en aan dat minder goed kunnen staat gelijk aan het wel goed kunnen maar in de toekomst.