24-01-2015 om 19:19 geschreven door Inge  

Het is bijna zover het einde is in zicht van het VAC-tijdperk. De wonde is heel goed aan het opgroeien en er zit maar een kleine 5 cm spons in de wonde als het al zoveel is. Er ligt zelfs een extra stukje spons op om toch aan de zuigkracht te kunnen voldoen en ik moet pas volgende week terug op controle en vandaag was het de laatste keer dat er een spons werd ingestoken. Maandag kan ik terug m'n revalidatie aanpakken in Pellenberg. Sta-tafel, Nu-step en eventueel stappen met ondersteuning. Heel raar maar ik kijk er enorm naar uit. Ik wou Sabien iets laten weten maar ze was niet op dienst deze middag. Maandag zal het een grote verrassing zijn als ik daar ineens op de stoep sta of op de gang. Ik zal ook Vera een bezoekje brengen.

Nu zijn  mijn 2 kerels er en we hebben lekker pizza gegeten van de Pizza Hut. M'n 2  zijn er verzot op en daarom eten we dat soms eens om 2 - 3 maanden. Het is snel, lekker en een beetje ongezond maar de volgende dagen maken we lekker en gezond eten met vlees, groenten en patatjes.

23-01-2015 om 19:14 geschreven door Inge  

Het is donderdagochtend en ik zit hier aan de pc en ik denk nu maak ik werk van de blog.

De verjaardagsfeestjes:

Ik stond op en ik had 38.3°c koorts en ik voelde me ongelooflijk slecht. Oh nee de jongens hun verjaardagsfeest. Ik vertelde aan de jongens mama is ziek misschien moeten we de feestjes uitstellen. Volker vond dit geen leuk idee en toen heb ik m’n knop omgedraaid en zijn we er voor gegaan. Want een feestje annuleren was ‘not done’ volgens Volker.

De jongens hadden elk 3 kindjes van de klas uitgenodigd, s ’morgens Volker zijn feest en in de namiddag Lander zijn feest.

Ik had de dokter van wacht gebeld voor een huisbezoek en dat viel goed mee. Met m’n 39°c was het toch wel heftig. Een luchtwegeninfectie en dat wil zeggen antibiotica en veel rust. Niet zo handig met een feestje onder je dak. J

Volker had croissants gekozen om te eten en Lander pannenkoeken. In de voormiddag was er een vriendin om te helpen en in de namiddag heb ik oma opgetrommeld. Tot 15.30u heb ik het volgehouden en dan ben ik mijn bed ingegaan en heb ik gerust. Oma heeft de jongens nog een pannenkoek gegeven om te eten en iets om te drinken en het was snel 16.30u. Toen de bel ging van de papa’s die de jongens kwamen ophalen heb ik alles gemist. Ik sliep als een roos en je kon een bom doen ontploffen en ik denk dat ik ze niet gehoord zou hebben. Ik ben blijven liggen tot 7 uur  in de ochtend. Ik ben enkel wakker geweest met de verpleging 15 minuutjes en om even de avond te regelen voor de jongens. Brecht is komen logeren en heeft gebabysit op de jongens. Oma is in de loop van de avond vertrokken maar dit heb ik niet gehoord. Volker is een paar keer komen zeggen ‘mama heb je dit nodig, wil je water, wil je iets eten’ ze waren zo lief m’n jongens. Maar telkens moest ik ze teleurstellen. L

Mijn stem deed raar weg terug weg en zo ging dit een ganse dag. Volker Lander en ik heb afgesproken dat Domien, Dries, Itse Benjamin, Jonathan, Simon, Stan en Sumon eens mogen komen spelen als mama genezen is. Volker en Lander vonden dit een super idee.

Vooral Volker ziet die 2^de speelbeurt wel zitten want Lander zat met Jonathan voor de pc en dat werkte als een magneet voor de anderen terwijl Volker echt wou spelen. Lander wou in de namiddag een film kijken met z’n vrienden ‘Toy Story 2’ 90 minuten een activiteit. Ik had van alles geplant maar er is niets van in huis gekomen. Het belangrijkste was dat Volker en Lander een toffe dag hadden en dat is toch wel voor 75% gelukt. Spijtig dat ik ziek was.

Het was een geslaagde dag ...

22-01-2015 om 12:07 geschreven door Inge  

Is het een gedacht of een bemerking, het valt me gewoon op.

Maar sinds m’n operatie had ik gevraagd om de hulp even op te drijven. Mijn 3 vaste momenten en dan eventueel 2 uren op dinsdag en donderdag. Maar niets van ik heb zo goed als geen hulp gekregen er kwamen wissels die ik niet begreep. Zo moest Veerle gaan vervangen maar ik kreeg daarboven op ook een vervanging. Begrijp wie het begrijpen kan.

Mijn appartement was een puinhoop. Een overdosis aan was, alles had voetjes gekregen en kreeg een andere plaats. J Maar het werd erger en erger en met maar 2 keer 2 uurtjes ben ik niets en zo krijg ik nooit gedaan ook geen extra’s.

Ik heb graag als de jongens er zijn dat het netjes is. Je mag spelen en mensen mogen dat zien maar op het einde van rit moet er opgeruimd worden. Zo denk ik er over. Zo zitten we ook samen aan tafel om te eten. Er mag tv op maar er wordt niet gezapt. We lopen ook niet over en weer om een muziekje op te zetten. Samen eten is een heilig moment ten huize Inge. Hopelijk ben ik daar niet antiek in.

Maar nu de gezinshulp. Ik ben van het type die denkt dat er andere mensen meer recht hebben op hulp als er zieken zijn bij de verzorgende en dan valt er wel eens hulp weg. Iedereen moet af en toe inbinden dat kan ik begrijpen maar er zijn ook grenzen. Ik die mezelf wegcijferde voor anderen tot ik erbij stil stond en dacht.

Inge je hebt ook recht op hulp wat maakt dat ik mezelf moet wegcijferen, neen ik moet dit niet ik heb evenveel recht op hulp als iemand anders. Het maakt dat ik kan buiten gaan en zelfstandig alleen kan wonen. Is de verzorgende er dan kan ik buiten komen en dan help ik haar sowieso. Was plooien, vaatwasser leegmaken, boodschappen doen, tafel afruimen, enz.  Het enige wat ik niet doe is stof afdoen, dingen weg zetten die buiten mijn bereik zijn, met nat kuisen en nog een paar dingen.

Elke week hoop ik op beterschap en hoop ik dat ik zeker 3 keer hulp krijg. En als ze komen druk ik ze op het hard dat ze geen kuisvrouw zijn maar dames die me helpen met de dingen die ik niet meer kan.

22-01-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

... en ik hoop dat het enkel vandaag is. In de vroege uurtjes kreeg ik een berichtje om Lander op te vangen want hij was ziek. Geen probleem 'normaal' maar vandaag moet ik op controle voor die VAC. Normaal neemt dit maximum een uurtje of 3 in beslag. Ik had hem zo graag tegen me aan gedrukt m'n kleine ventje. Maar een geluk dat ik hem niet heb meegenomen naar Gasthuisberg ik ben pas om 15u thuisgekomen. Voor enkel een half uurtje vervanging van de spons en het verband. Al hebben we goed gelachen maar het duurde echt lang deze keer. Maar wat moet moet, he. Deze ochtend heb ik het er nog over gehad met de verpleging 'of ik het niet vervelend vond dat ik zo elke keer op en af moest gaan. Ik zei neen wat is vervelend aan een uitstapje ziekenhuis dat half uurtje (vandaag wat langer) een onderzoek, eventueel een opname wat maakt het uit. Het maakt me echt niets uit. Ik ken het al wat vanbuiten en het voelt heel vertrouwd aan.

Bij een VAC-wissel krijg ik een echt bed en als ik lang moet wachten zet ik een muziekje op en doe ik m’n ogen dicht. Wil de dokter me zien ok en anders de volgende keer. Maar 1 keer per week vliegt hij wel even binnen.

Maar omdat mijn afspraak niet liep zoals het hoorde was ik veel te laat voor alles. M’n vervoer heb ik moeten verplaatsen, gezinshulp heb ik moeten af lassen het was me weer een dagje.

Nochtans was de gezinshulp meer dan welkom geweest. Na een weekend van ziek zijn (geen stem, keelpijn en veel koorts) en niets doen is mijn plekje geen gezellig plekje het ruikt hier niet zo fris en ik vind dit zeker niet zo een fijne gedachte. Morgen maak ik er werk van om alles netjes te krijgen. Maar eerst op m’n effen komen.  En morgen, morgen vlieg ik erin.

19-01-2015 om 18:22 geschreven door Inge  

19-01-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag is Robin jarig het is mijn eerste neefje dat werd geboren bij m’n zus An. Het is een schat van een kerel en een kerel met een gouden hartje. Ik heb hem nog mee leren fietsen en ik heb ontelbare keren een uitstap gedaan met hem en met zijn broertje brecht. Gaan eten in de Quick, naar een pretpark, dierentuin het had geen geheimen. Ik ging ook heel vaak babysitten op mijn neefjes en ik deed dit met heel veel plezier. Nu is Robin 22 jaar en ik ben nog steeds zijn Tant Ting.

Het is niet leuk voor hem maar voor niemand maar als ik weg ga dan zou ik mijn leven in z’n handen leggen ik vertrouw hem dan ook 100%.

Op dit moment ben ik verkouden het zit niet op de longen maar ik heb een loopneus, keelpijn, een hese stem en het is enorm vermoeiend. Sinds mijn uit de hand gelopen griep neem ik geen risico en neem ik vlot siroop en keelpastilles. Ik hoop dat het morgen toch wel wat beter is want morgen vieren we feest Volker en Lander hun verjaardagsfeest gaat door. We kijken er allemaal naar uit maar ik ga vooral blij zijn als het s’ avonds is.

Ik moest weer eens op controle in Gasthuisberg voor de VACcontrole en de wondzorg en ik heb tegen m’n oren gekregen. Deze nacht ging het alarm steeds in alarm en ik heb het gewoon afgezet. Als ik moet kiezen tussen piepen en slapen dan kies ik voor slapen en dat had ik niet gemogen. De spons was verzadigd en begon te stinken er is wel geen ontsteking te bespeuren. Ik zou dan de vacuümpomp moeten afkopelen, plakkers verwijderen spons verwijderen en nieuwe kompressen moeten in de wonde steken. Maar daar knelt het nu ik durf dat niet hoor die spons verwijderen en ik bel niemand uit z’n bed daarvoor. Ze verwachten nog een 2 tot 3 weken en dan zal het zo goed als ok zijn de wonde en dan kan ik mijn revalidatie in Pellenberg verder zetten. En half februari kan ik terug naar de conditietraining. Het word tijd want mijn kracht is achteruit aan het gaan. Maar niet getreurd, als ik er terug in vlieg zal ik wel terug op m’n oude niveau zitten.

16-01-2015 om 19:39 geschreven door Inge  

De feestperiode is eindelijk voorbij al  hebben we gewacht tot op het einde voor het leukste deel. Komende zaterdag geef ik nog een laatste feestje voor m’n jongens die jarig zijn geweest.

Lander die vandaag 7 jaar is geworden en Volker vorige week woensdag die 10 jaar is geworden.

Als ik eraan terug denk dan denk ik terug hoe m’n jongens als baby, peuter en kleuter waren. Volker die na een fertiliteitsbehandeling kwam en Lander die er ineens was na dat ik alle afspraken had gemaakt met fertiliteitskliniek.  Volker die gekomen is op de dag dat hij is uitgerekend 7 januari 2005 en Lander die was uitgerekend op 7 januari 2008 maar pas van zich heeft laten horen op 14 januari 2008. De eerste woordjes, de eerste stapjes, de eerste hapjes en natuurlijk hun verjaardagen dat we elk jaar vierden zoals dit jaar zaterdag  17 januari in de voormiddag is het Volker zijn beurt en dan is het Lander zijn beurt in de namiddag, want ze willen elk apart een feestje. Ik zal het geweten hebben zaterdag. Op zo een momenten merk ik wel dat alles een andere impact heeft gekregen sinds 2011.  

14-01-2015 om 20:04 geschreven door Inge  

Ken je dat gevoel dat je steeds kousen moet kopen en dat er steeds kousen verdwijnen? Hier is dit ook op 1 of andere manier verdwijnen de jongens hun kousen op mysterieuze wijze. Worden ze opgegeten door de wasmachine, worden ze meegenomen door kabouters,... het is een groot mysterie. Deze ochtend heb ik hemel en aarde verzet om toch een paar kousen voor Lander te vinden en gelukkig heeft Volker grote voeten en ik kleine voeten zo kan Volker ook eens kousen van mij aandoen.

Ik heb toch kousen gevonden voor Lander en zo kon hij netjes gaan zwemmen. Tom de papa van Simon komt Lander soms halen als ik geen brengmaatje heb voor Lander om te gaan zwemmen. Lander is van het 3de groepje naar het 4de groepje gegaan nu moet hij enkel de techniek van de benen onder de knie krijgen en is hij goed vertrokken en gaan we naar olympisch goud.

Maar die kousen is en blijft een probleem het was al een probleem toen ik kind was en nu zet zich dat een generatie verder. J

Deze week weet ik wat te doen kousen zoeken en ordenen.

Dat was het avontuur van de kousen en ik zit nog steeds met de VAC en ik ben het beu. Het doet zo goed als geen pijn maar steeds het ronkende geluid s 'nachts, overdag. Het is echt niet fijn meer. Het is niet constant maar het is toch wel een 45min geronk per uur. De ene keer is het geluid ook harder dan het andere maar het is steeds aanwezig en dan zwijg ik of het alarm dat om de haverklap kan afgaan. Pff veel woorden ga ik er niet meer aan vuilmaken maar tja zo een vervelend ding, hopelijk is het binnenkort gedaan en denk ik 'weet je nog de VACtherapie' hahahaha

11-01-2015 om 17:51 geschreven door Inge  

10-01-2015 om 13:47 geschreven door Inge  

Word je het niet beu om zo elke keer naar het ziekenhuis te gaan? Ja, natuurlijk word ik dat beu. Het zal er even niet beter op worden want ik moet op dit moment 2 keer per week op controle en vooral voor de wondzorg van de VAC. De dokter verwacht nog een 2 tot 3 weken eer het zou genezen zijn de wonde. De wonde is al goed aan het genezen maar ze is nog diep. Het is nu al bijna 4 jaar bezig en het einde is nog niet inzicht.

Ik was naar Gasthuisberg gemoeten voor 2 dagen. Voor het verwijderen van de blaassonde en het aanleren voor de zelf-sondage van de blaas. Maar door de VAC wordt dit even uitgesteld. Wat ik wel weet is dat mijn blaas ondertussen goed genezen is en waterdicht is.

Ik ben terug blij dat ik thuis ben en Darwin heeft me enorm willen knuffelen en ik ben daar gretig op in gegaan. Darwin en ik het zijn 2 handen of 4 pootjes op 1 buik. Ik ben zo blij dat ik ze heb. Ze zit bij me, ze slaapt bij me, ze geeft kopjes, ze snurkt. Ze is gewoon Darwin m’n maatje en als de jongens er zijn dan past ze zich enorm goed aan. Volker en Lander zijn dan haar 2 grote vrienden

Het is zelfs zo dat Volker morgen een echte tiener wordt. Ik ben morgen 10 jaar een mama en dat is een titel waar ik trots op ben.

06-01-2015 om 19:27 geschreven door Inge  

We zijn gestart en het is weer een goede week geleden dat ik nog iets geschreven heb in m’n blog. Maar het was een heel waggelend einde en begin van het jaar. Ik was echt niet goed ik had weinig eetlust en heel van wat dat in m’n mond ging kwam er ook uit. Oudejaarsavond heb ik 21uur niet meer gezien en het feestgedruis is aan me voorbijgegaan. Geen feest geen vuurwerk gewoon geslapen. Op nieuwjaarsdag kwamen m’n jongens en we hebben een reuze tijd gehad. Lekker gegeten maar niet veel. De 4 dagen met m’n jongens waren zalig al was het fysiek wel zwaar deze keer. M’n buik die nog steeds in de genezingsfase zit en die heel wat energie vreet. Ik heb de voorbije dagen enorm naar m’n lichaam geluisterd.

Morgen ga ik weer 2 dagen naar Gasthuisberg voor het verwijderen van m’n blaassonde en het grote moment het leren om te sonderen.

De VAC zal nog een hele tijd moeten blijven zitten en zolang dat die er is zal ik 2 maal per week naar het ziekenhuis moeten. Ik probeer toch wel iets te regelen met het ziekenhuis zodat ik eventueel kan starten met de kine in Pellenberg op maandag. De kine zal niet volle bak zijn maar ik ga toch proberen te starten over een week. Eerst overleggen met de dokter morgen. Ik heb toch wel een paar weken stil gelegen en ik MOET de drad echt weer oppikken.

Ik ga nog een dag of 2-3 stil liggen qua blog en dan zal ik er met volle goesting terug beginnen. Hopelijk is het een jaar van vooruitgang en een jaar waar ik blijf grenzen verleggen. Hopelijk is het ook een jaar waar er knopen worden doorgehakt. Ik heb het aan een paar keer gezegd dit jaar 2015 word ons jaar.

04-01-2015 om 19:25 geschreven door Inge  

Het is de laatste dag van de maand en van het jaar en dan moet ik even terugkijken op het jaar.

Het was een heel bewogen jaar, een jaar van heel veel gevoelens goed en slechte maar het was zeker een jaar waar er knopen moesten doorgehakt worden. Mijn relatie van 17 jaar die ten einde liep dat was de zwaarste klap. Het zelfstandig gaan wonen mijn jongens moeten missen op bepaalde dagen. Maar ze dan ook welkom heten op het nieuwe stekje. Ze hebben samen hun plekje mogen versieren met een poster, lampjes, leuk dekbed… Ze hebben er iets leuk van gemaakt. Ze kregen graag bezoek maar ze waren ook graag eens alleen bij hun mama.

Ik heb gespaard voor een pc en daarbovenop kregen ze een spelletje van Lego voor op de pc. Daar heb ik me toch een beetje verwent. De jongens vinden het fijn zo een groot scherm en ik denk dan amai dit is niet overzichtelijk.

Het was een jaar van grenzen verleggen, zelf doelen stellen en zelf het heft in eigen handen nemen.

Waar ik ook wel trots op ben is dat ik me goed laat omringen en dat ik alles geregeld krijg.

Het was ook een jaar van vriendschapsbanden terug aan te halen en te koesteren.

Ook al eindigt 2014 vrij zwaar de operatie, het plaatsen van de VAC, de constante bezoeken aan Gasthuisberg om zo het jaar te eindigen weegt. Oudejaarsavond zal een moment zijn dat ik in m’n bed lig en het feestgedruis aan me voorbij laat gaan. Vuurwerk, feest,… Het is voor volgend jaar.

31-12-2014 om 16:56 geschreven door Inge  

Ik zal december 2014 niet zo rap vergeten. De maand was goed begonnen met een leuke Sint tijd en een leuke kerstvakantie tegemoet. … en toen kwam de VAC. Gisteren moest ik terug naar het ziekenhuis want het ding ging steeds in alarm. Stom ding doodop was ik het ding is s’ nachts beginnen piepen en ik kreeg het gewoon niet meer in orde. Lieve die er niet gerust in was en ik die er ook niet gerust in was belde even naar de verpleging. Ik kon nog maar eens optrekken voor een nieuwe VAC. Ik zal dit nog een maand moeten volhouden. Het is enorm vermoeiend omdat je steeds je hoofd erbij moet houden. Je moet luisteren en voelen met dat ding aan je lijf. Je mag geen lek hebben, je moet zien dat het toestel goed is opgeladen en anders moet je het aan de stroom hangen en blijf je terplekke zitten. Je moet steeds zorgen dat het toestel bij je is omwille van de sonde die verbonden is met de wonde.

Als het alarm afgaat

• Accu plat

• Container vol

• Therapie onderbroken

• Te weinig doorgang omwille dat er een knik in de kabel zit

• Er is een lek in het vacuümcircuit

• …

Techniek het is leuk als het werkt. J An was werken en kon niet rijden dus moest ik met het intern vervoer van GHB rijden dus kwamen ze me oppikken met een ambulance. Best spannend want ik moest gaan liggen op een draagberrie. Op en f met een ambulance dat is pas stoer denk ik dan. Volker had graag meegereden.

De jongens zijn bij me geweest en het was reuze gezellig. Frietjes, rijst, kip, pizza, pasta, smoskes het was super weekend al was het soms heel heel vermoeiend. Die gewonde buik maakt het er niet gemakkelijker op. Morgen is het een waggeldag, woensdag terug naar het ziekenhuis en dan schuiven we weer eens een nieuw jaar binnen. 2015 zal denk ik wel een beter jaar worden dan 2014. Dan zijn de sondes aan de kant… maar dan hoop ik dat iemand m’n knieën en bekken aanpakt zodat ik wat meer flexibiliteit krijg en minder pijn.

Nu nog even op m’n tanden bijten want volgende week moet ik terug naar GHB voor een nachtje.

29-12-2014 om 18:14 geschreven door Inge  

 Vandaag had ik een afspraak in het ziekenhuis om mijn VAC te vernieuwen. Er werd een opname voorzien. Ik moest rekening houden met een opname van een nacht. Maar de spons werd verwijderd en er werd een nieuwe spons gestoken. Alles werd luchtdicht toegeplakt met folie en er werd een gaatje geprikt voor het buisje om dan terug toegeplakt te worden alles werd aangesloten op het zuigding een nieuwe opvangcontainer en dan … Het apparaat gaan aan en begint z’n werk te doen. De eerste trekken zijn wel gevoelig. Maar de wissel doet pijn. De spons die eruit gehaald word plakt in de wonde en tja ik ga niet verder vertellen maar ik heb het gevoeld. Ik had bijna m’n zakdoekje opgegeten.

Toen ik er lag deze ochtend op de afdeling waar ik net een week geleden werd ontslagen. Dacht ik even terug aan m’n opname.

Ik kwam daar toe op 9 december tegen 12uur. Ik werd verwacht om 11uur maar ik had een verkeerd uur doorgekregen. En ik heb me dan zo snel mogelijk vrijgemaakt en samen met m’n zus ben ik binnen gegaan.  Tja ze hadden 16 uur doorgegeven. Effe 5 uur eerder werd ik verwacht en op 5 uren kan je veel doen.

Ik moest doen 3 liter product drinken voor m’n darmen en blaas leeg te maken. Ik ben aan 1.5 l product gekomen en het was zo vies. 10 december ging ik onder het mes normaal was m’n operatie rond 12 uur voorzien maar ik werd pas om 14uur opgehaald. 15 uur hebben ze me een ruggenprik gegeven voor de pijnpomp. Ik werd in slaap gedaan en rond 19 uur was ik terug wakker. Mijn eerste vraag was “we zijn toch 10 december ’14, he’. De verpleger van dienst zei me ja en ik dacht oef want in 2011 heb ik wel 10 weken gemist.

Normaal is de normale weg nog een nacht op intensive maar ik mocht direct naar de kamer. Elke dag de verzorging: wassen, wondzorg, bed opmaken, nieuw slaapkleedje,…

Vrijdag was de eerste keer dat ik mocht eten 2 beschuiten en 1 bouillonsoepje. Zaterdag kreeg soep en brood elke keer met smeerkaas. Zondag en maandag werd m’n menu uitgebreid met kip met vis. Dinsdag mocht ik kiezen. J De witloof met ham en kaas was verschrikkelijk zout. Maar de rest was ok.

Er werd al snel over ontslag gesproken. Eerst werd gezegd dat ik op 23 december naar huis kon maar al snel werd gesproken van woensdag 17 december. Ik was reuze blij maar ik was ook enorm bang en ik zei aan de dokter dat ik dat niet zag zitten. Ik had heel lang in bed gelegen en ik kon geen transfer maken met de snee enzo. Ik was ineens niet zo zeker meer. De dokter was akkoord en er werd afgesproken om vrijdag 19 december naar huis te gaan er werd 3 dagen geoefend op in en uit bed schuiven op een elegante niet pijnlijke manier.

Het was een vrij pijnlijke ingreep en toen ik wakker werd was het net alsof er een vrachtwagen over m’n buik was gereden. Ik kon me niet draaien, ik kon niet lachen. Ik had wel een speciale matras gekregen. Een luchtmatras tegen decubituswondjes.

Ik was ongerust toen ik naar huis kwam en ik voelde me echt niet zo goed. Dan de complicatie met de druk die te root werd op de buik omdat ik meer zat. Het open gaan van de snee. Niet fijn, we zijn een stap terug gegaan in de revalidatie maar Inge je moet er vanaf maandag weer stevig tegenaan. Maandag begin ik terug te staan en eventueel een paar stapjes te zetten met m’n looprek het is een kwestie dat het ding geen wortels begint te schieten. Nu de gewone kine, en dan kan ik beginnen plannen om terug naar Pellenberg te gaan en dan terug naar de conditietraining te gaan ook al zal het in het begin op een laag pitje zijn.

26-12-2014 om 20:26 geschreven door Inge  

Het is een rustige dag de jongens zijn bij hun papa en gaan op bezoek bij de zus van de papa. Ze zullen weer verwend terugkomen. J

Ik had en heb nog niet veel zin om te schrijven over m’n ziekenhuis bezoek maar er is heel wat anders.

Sinds ik terug ben uit het ziekenhuis heb ik toch heel wat meegemaakt. Omdat de wonde niet deed wat ze moest doen ben ik zondag via de spoed terug naar het ziekenhuis gegaan. De wonde werd bekeken en verzorgd er was een opening die er niet moest zijn. De wonde was opengescheurd niet zoveel maar een paar cm. De dokter heeft er nog enkele nietjes uitgehaald en een wiek ingestoken (2m gaasverband). Dinsdag moest ik op controle en er werd dan beslist of ze de VACtherapie  gingen starten en ja hoor het was van dat. Bij kenners spreken we over “de VAC.” dus ik ook.

De VAC. is een therapie waarbij er een spons in de wonde word gestoken zodat de wonde kan opgroeien. Alles word hermetisch afgeplakt en er word een buisje geplaatst in de plakfolie daarna word alles terug afgeplakt zodat er geen lucht aankan. Op het buisje is een apparaat verbonden die de boel vacuüm zuigt. Het wondvocht dat vrij komt word opgevangen in een container.

Ik moet nu 2 keer per week naar het ziekenhuis voor een vervanging van de VAC. nieuwe spons, nieuwe plak.

Vandaag is het speelgoedje 2 keer in alarm gegaan en dan moet je bellen naar Nederland voor  hulp. Vandaag was de container die vol zat dus even vervangen en toen was het spel dat even raar deed en ik heb het zelf kunnen herstellen.

Het stomme is dat ik het apparaat steeds bij me moet dragen en om de minuut paar minuten begint dat ding te zuigen en vloeistof af te voeren (hup container in) het enge is dat je het ding voelt zuigen en een knorrend geluid maakt.

Het is iets dat weken zal duren en hopelijk heb ik snel resultaat.

25-12-2014 om 19:47 geschreven door Inge  

Het waren heel bewogen dagen. De ingreep, m’n ziekenhuisverblijf, ik ben blij dat ik ervan af ben en dat het achter de rug is.

Ik ga de volgende dagen iets meer vertellen maar nu geniet ik even van het gewoon thuis zijn. Ik wil nu alles rustig een plekje geven een beetje tv kijken, wat lezen en rustig vroeg gaan slapen J, maar vooral alles even achter me te laten. 5 januari ga ik terug naar het ziekenhuis tot de 6 om dan alles af te werken.

19-12-2014 om 20:11 geschreven door Inge  

15-12-2014 om 19:47 geschreven door Inge  

Deze nacht is m’n laatste nacht thuis en dan gaan ik naar het ziekenhuis voor een Upgrade van mezelf. Na alles wat er is gebeurt heeft het toch wel het 1 en ander een andere manier van werken gekregen. M’n oog een oor rechts die niet meer werken minder kracht en minder coördinatie van mijn rechter hand (gelukkig ben ik linkshandig). De plas sensatie die al lang heel lang weg is en dit is mijn eerste upgrade. Ik ga een blaasvergroting krijgen en dan een buisje dat uit m’n navel zodat ik kan gaan beginnen sonderen. Het is een proces dat al een hele tijd bezig is. Eerst speciaal bekkenbodemspieren oefeningen wat op zich wel lukte (ik kreeg er beweging in) maar dat was het dan ook. Ik voel niet dat ik moet plassen en als ik voel dat ik moet plassen dan is het te laat. Daarom gebruik ik tonnen incontinentiemateriaal. Het is geen fijn gevoel voor mezelf en heel ongemakkelijk ook voor m’n omgeving. Mijn broer en zussen gaan er vrij goed mee om. M’n jongens vinden het niet zo fijn omdat s ’middags de verpleging komt en dan is de dag of de sfeer even doorbroken. Vaak is het net voor, na of tijdens de maaltijd en leuk is dit zeker niet.

Daarom gaan we binnen. Ook al wou ik de boel vandaag afblazen. Eerst en vooral ik mag niet want ik heb dit in september al gedaan en uitstel is geen afstel. Ik moet effe doorbijten en niet meer denken wat als dit alles niet gebeurt was dan … Het is wat het is natuurlijk en ik kon ook zeggen ‘het is wat het is’. Ik laat alles doorgaan zoals geplant en als alles achter de rug is zal ik zo blij zijn.

Het feit dat ik weer word opgenomen in het ziekenhuis zonder te weten wat het allemaal zal geven. Die onzekerheid en de schrik die ik jaren geleden heb meegemaakt en dan nog eens dag op dag 3 jaren geleden dat Peter me zie Inge stappen zit er niet meer in. Ok stappen zoals ik zou willen niet nee. Maar stappen met ondersteuning dat heb ik al super veel bewezen en vandaag ongeveer een 30 meter met ondersteuning en met een vrij vlotte beweging en een opgebonden voet. Ik mag best trots zijn op mezelf.

08-12-2014 om 19:43 geschreven door Inge  

Het is weer voorbij de Sintcadeautjes zijn verdeeld en de jongens zijn zo blij met wat ze hebben gekregen. Het is een cadeautje dat ze zelf hebben gekozen en in hun brief hadden gezet. Lander en Volker heb ik niet gehoord dit weekend. Er zijn branden geblust, de ruimte is weer een pak veiliger en de buikjes zijn weer rond van het snoep, koek, chocolade,…

Gisteren was er een leuke film op Eén ‘Meet the Robinsons’ een leuke Disney film Nederlands gesproken. Ik heb hem opgenomen en we hebben dan samen gekeken vandaag het is echt een hebbe filmpje. We hebben dan ook samen naar de Smurfen gekeken al was iedereen wel met iets bezig. Spelen, spelen en nog eens spelen.

We hebben ook Regenwormen gespeeld de jongens en ik en ja ik ben verloren de volgende keer brengen we het spel naar een hoger niveau door het nog iets moeilijker te maken. Volker maakte al een goede eerste beurt en was niet rap afgeleidt. Lander is veel gedrevener maar 8 dobbelstenen in zo een klein handje ‘dat is toch wat moeilijk. Misschien moet ik zo ne pokerpot kopen en een pitjesbak. Ook al zal een gewone beker en het deksel van het spel ook voldoen.

Het was een heel geslaagd weekend en zowel ik als de jongens zijn toch wat gespannen van hoe het zal lopen volgende week met het ziekenhuis. Volker en Lander zullen goed opgevangen worden door hun papa waar ze steeds kunnen op rekenen.

Het zou misschien leuk zijn moesten ze een dagboek bijhouden met tekstjes en tekeningen over hoe hun 2 weken is en dat ze achteraf eens kunnen vertellen wat ze allemaal gedaan hebben en waar ze hun emotie in kunnen steken.

Morgen een dag van inpakken, klaarzetten en dan stappen we weer eens in het duister. Je weet wat er gaat gebeuren maar het zal wel ok zijn en voor ik het weten zit ik met m’n  kerstbenen onder tafel en denk ik was het dat maar. J

07-12-2014 om 20:56 geschreven door Inge