|
Deze
nacht is mn laatste nacht thuis en dan gaan ik naar het ziekenhuis voor een Upgrade
van mezelf. Na alles wat er is gebeurt heeft het toch wel het 1 en ander een
andere manier van werken gekregen. Mn oog een oor rechts die niet meer werken
minder kracht en minder coördinatie van mijn rechter hand (gelukkig ben ik
linkshandig). De plas sensatie die al lang heel lang weg is en dit is mijn
eerste upgrade. Ik ga een blaasvergroting krijgen en dan een buisje dat uit mn
navel zodat ik kan gaan beginnen sonderen. Het is een proces dat al een hele
tijd bezig is. Eerst speciaal bekkenbodemspieren oefeningen wat op zich wel
lukte (ik kreeg er beweging in) maar dat was het dan ook. Ik voel niet dat ik
moet plassen en als ik voel dat ik moet plassen dan is het te laat. Daarom
gebruik ik tonnen incontinentiemateriaal. Het is geen fijn gevoel voor mezelf
en heel ongemakkelijk ook voor mn omgeving. Mijn broer en zussen gaan er vrij
goed mee om. Mn jongens vinden het niet zo fijn omdat s middags de verpleging
komt en dan is de dag of de sfeer even doorbroken. Vaak is het net voor, na of
tijdens de maaltijd en leuk is dit zeker niet.
Daarom
gaan we binnen. Ook al wou ik de boel vandaag afblazen. Eerst en vooral ik mag
niet want ik heb dit in september al gedaan en uitstel is geen afstel. Ik moet
effe doorbijten en niet meer denken wat als dit alles niet gebeurt was dan
Het is wat het is natuurlijk en ik kon ook zeggen het is wat het is. Ik laat
alles doorgaan zoals geplant en als alles achter de rug is zal ik zo blij zijn.
Het
feit dat ik weer word opgenomen in het ziekenhuis zonder te weten wat het
allemaal zal geven. Die onzekerheid en de schrik die ik jaren geleden heb
meegemaakt en dan nog eens dag op dag 3 jaren geleden dat Peter me zie Inge
stappen zit er niet meer in. Ok stappen zoals ik zou willen niet nee. Maar
stappen met ondersteuning dat heb ik al super veel bewezen en vandaag ongeveer
een 30 meter met ondersteuning en met een vrij vlotte beweging en een
opgebonden voet. Ik mag best trots zijn op mezelf.
|
