Het is zaterdag, een rustige voormiddag met de jongens

Gisteren was de Veerle (gezinshulp) en Annemie (kine) er.

Met Annemie ga ik proberen grenzen te verleggen want met de operatie is alles wat minder geworden. Stappen, staan het is uit een vorige leven. Al heb ik wel gestaan en paar stapjes gezet,… maar nu dat alles wat meer en meer normaal word is het tijd om vooruit te kijken.

Veerle m’n gezinshulp dat is toch iets apart. Het is een super madam maar langs de ene kant vind ik het niet leuk dat ze moet komen. Het maakt niet uit wie er komt maar ik zou ze liever niet over de vloer hebben. De dames doen hun job met hart en ziel, maar de gedachte dat je ze van alles moet vragen om te doen omdat je het zelf niet meer kan vind ik helemaal niet fijn.

Ik probeer wel mijn steentje bij te dragen door de dingen te doen die ik wel kan. De vaatwasser vullen en opzetten zodat ze de dingen die ik niet kan wegzetten kan wegzetten. Bestek, tassen en borden kan ik zelf wegzetten. Boodschappen samen doen en wegzetten. In de winkel weet ik al zowiezo wat ik niet eet alles wat te hoog staat eet ik niet maar ik kan steeds beroep doen op mijn gezinshulp. Al ben ik wel blij dat ik zo meer buiten kom en dat ik weet wat er leeft in de winkel. Terwijl ik dit schrijf denk ik ik moet toch nog eens naar de Carrefour dat is meer dan een jaar geleden. Ik zal dat eens moeten plannen. Dat is het stomme eraan alles wat ik doe moet ik plannen. Wil ik naar de stad, boodschappen, een uitstap er moet steeds iemand bij zijn om me te ondersteunen. Iemand die me fysiek ondersteunt omdat de weg uit heel wat onregelmatigheden bestaat en de kracht onbreekt in mijn armen (vooral rechts) om me zelf vooruit te helpen. Ik ga nooit buiten zonder reden een wandeling naar de stad dat doe ik niet zomaar.

Maar soms droom ik gewoon: gaan en staan waar ik wil, geen rekening houden met... Nu de operatie aan m'n buik is de eerste stap gezet. Nu heb ik geen verpleging meer nodig s' middags. Enkel s' morgens en s' avonds verpleging. Die vrijheid heb ik nog niet terug en dat zal nog lang niet gebeuren. S' morgens heb ik ze nodig voor de verzorging onder de gordel. Wassen, broek, kousen en schoenen aandoen kan ik niet zelf omwille dat ik niet aan mijn tenen kan. Omdat plooien een probleem is met die ​ossificaties in mijn bekken en knieën.

Als ik de transfer doe rolstoel- bed dan kan ik niet rekenen op mijn rechter arm. Door wat mijn lichaam heeft doorgemaakt. Ik kom van een volledige verlamming zowel armen en benen en stilletjes aan is mijn kracht terug gekomen maar 100% werkt het allemaal niet meer. Gelukkig ben ik linkshandig en werkt mijn hoofd nog verdacht goed. In de dag heb ik er niet zoveel last van tenzij ik het licht wil aandoen, of iets op tafel wil nemen en het lig te ver ook al is dit maar 50 cm van me vandaan. Ik probeer mijn rechter arm in te schakelen maar ik word wel snel geconfronteerd met mijn grens en toch probeer ik die steeds toch wel te verleggen. En ik ben FIER als het me dan toch lukt. Maar meestal is het op een niet zo elegante manier.

Dat heb je nu als je een moment dat je even stil staat bij bepaalde zaken. Je begint na te denken over bepaalde zaken waar ik niet hoef bij stil te staan. Het is nu zo en ik ben creatief genoeg om steeds een oplossing te zoeken.

Maar ja ik ben de jongste uit een gezin met 6 kinderen en ik zeg steeds ' IK BEN HET BESTE GELUKT UIT DE 6 MAAR NIET OP TERMIJN'