Dit is weer zo een berichtje waar ik een paar dagen over doe om het te schrijven. Op de achtergrond een leuk muziekje van de Red Hot Chili Peppers om me te ondersteunen. Het moet gewoon goed zijn. Het is zo een bericht dat uit m’n hart komt en uit m’n hoofd en het heeft zeker een gevoelig snaar geraakt bij me en het zal voor sommige lezers zeker herkenbaar zijn al dan niet met een rolstoel maar vervang dit door hulpmiddelen en je bent vertrokken voor een stukje gevoelig leesplezier.

Op een dag zeggen ze je Inge stappen zit er niet meer in en daar zit je dan je weet niet wat je overkomt en het enige wat je kan doen is terugdenken aan de tijd dat je het wel kon. Ik kon fietsen, stappen, lopen, springen, autorijden ik kon het allemaal en dan zit je daar in een ruimte waar iedereen naar je kijkt en een menig heeft maar zelf weet je het allemaal niet meer. Je hebt het gevoel helemaal alleen te zijn en het enige wat je wilt is rust en zo een antwoord wil je niet weten al weet je heel diep van binnen dat het van dat zal zijn. Ik was al 6 maanden aan het revalideren in Pellenberg en ik ging al een kleine 2 maanden elk weekend op weekend. Ze spraken toen al van een eventuele ontslagdatum maar ze zagen wel potentieel in me en hoe langer je mag blijven in Pellenberg hoe beter, dan is er nog “progressie”.

Er werd ineens over zelfredzaamheid gesproken en niet over zelfstandig stappen, er werd gesproken over de situatie aanvaarden het was zo eng. Ik zal het nooit vergeten die stomme datum 8 december 2011.

Het enige wat me op dat moment kon schelen was dat iedereen van de gang naar huis mocht, 2 weken en ik ik mocht enkel 2 verlengde weekends met Kerst en Nieuwjaar naar huis. De rest van de vakantie was ik in Pellenberg. De vakanties waren eenzame tijden als je niet naar huis mocht. De meeste collega revalidanten zijn met vakantie. Maar mijn revalidatie ging gewoon door balans oefeningen, staan in een statafel, eventueel stappen met een looprek maar ik ging niet vooruit. Met Pasen mocht ik voor de eerste keer 14 dagen naar huis onder voorwaarde dat ik alles geregeld kreeg kinesist, gezinshulp,… Ik hield een dagboek bij van wat ik deed en hoe ik alles beleefde. Het was een tijd van genieten, proeven en vooral het was zwaar voor mij, m’n omgeving voor iedereen. De kine kwam elke dag over de vloer en ik heb vooral genoten van m’n jongens. Ik ging samen met mijn partner en de jongens naar de Spar onze buurtwinkel en amai wat ze daar allemaal verkochten “ik wist niet waar eerst kijken. J Groenten, fruit, brood, koffiekoeken, vele soorten fruitsap en limonades en cola, vleessoorten die ik al maanden niet gegeten had. Het is onvoorstelbaar. Het is heel raar maar je moet bv. melk hebben daar sta je dan welke volle, half volle of magere melk. Ik ga voor half volle melk en daar sta je dan zoveel soorten terwijl ik luidop denk melk is toch melk. Nu koop ik melk in functie van mezelf. Ik drink niet zoveel melk dus koop ik hersluitbare flessen en gewoon winkelmerk.

Maar op een dag komt er een man langs een vertegenwoordiger en die heeft een rolstoel bij een demo. Ik kreeg die 14 dagen om te testen. Ik heb ook 2 elektrische rolstoelen moeten testen toen maar ik wilde dit absoluut niet. De eerste manuele rolstoel een Ottobock roestkleurig was wel ok hij was licht, zeer wendbaar en hij oogde goed. Daar moet je ineens op letten. De keuze was gemaakt en nu konden de aanvragen ingevuld en getekend naar de ziekenkas. Die op hun beurt een goedkeuring moeten geven. Er ging een hele tijd over en na een lange revalidatie ben ik met een geleende rolstoel naar huis gegaan omdat de aanvraag nog niet rond was. Het is een hele rare gedachte want zonder die geleende rolstoel was ik niets. Die maand kwam er een sociaal verpleegkundige van de ziekenkas op bezoek om de situatie in te schatten. Ik kan me herinneren dat ze bang was omwille van wat ze gelezen had in m’n dossier (locked in syndroom). Maar ze was al blij dat ik kon praten en dat ik toch wel een hand kon geven. Ook al is dat hand geven iets minder en moet diegene die een hand geeft iets meer moeite doen.

Ik kon me absoluut me geen leven meer voorstellen. Een vrij leven maar in een rolstoel het was heel beangstigend. Je bent mama, partner en verder ben je niets meer. Ik ging niet meer werken, ik zat niet meer in het feest comité van school daar zat ik dan. Dat jaar is wat aan me voorbij gegaan. Ik was opzoek naar m’n nieuwe doelen in m’n leven. Ik moet zeggen dat ik het allemaal nog niet gevonden heb. Ik ben nog steeds opzoek naar een doel in mijn leven. Ik leef gescheiden ik heb mijn jongens deeltijds maar wat doe ik nu met mijn tijd. Ik heb veel tijd die overschiet. Als m’n kerels er zijn ben ik er voor hen maar wat met de rest van die tijd? Ik kan niet steeds op de pc zitten en dat doe ik niet, ik probeer me hier thuis bezig te houden door dingen te doen in het huishouden maar ik kan niet blijven m’n bureau opruimen of de tafel opruimen. Nu ja ik krijg m’n dagen gevuld. Maar ik kom af en toe mezelf tegen.

Na 1 telefoontje van de vertegenwoordiger van VIGO hebben we een afspraak en staat hij voor de deur een vriendelijke man die komt zeggen ik kom maten nemen en we overlopen alles.   

Je moet letten op de stijl of hij bij je past: want je je hebt een handicap en dat kan je met stijl doen J

Je moet kiezen welke soort hoepels je wilt gewoon of rubberband errond om niet te schuiven en dat voelt warmer aan dan aluminium.

Je moet de kleur kiezen en ik had het m’n jongens al gevraagd en ik had er een poll over gedaan op Facebook J. Ik had roestkleur of groen voorgesteld. Ik wou zeker geen zwart, rood of blauw want dat was iets te gewoon voor me. Lander en Volker kozen groen Kawasaki-groen werd het. Het is zo grappig ik wist dat ik groen wou maar die man pakte een bussel met rondellen in verschillende kleuren en daaruit kon ik kiezen.

 Je mag dan kiezen welke rugleuning groen met grijs zwart, al dan niet armsteunen (het werden er geen).

Het zijn heel bizarre vragen waar je moet op antwoorden je bent 37 jaar en ineens moet je gaan beslissen over een rolstoel die je in principe niet wilt maar wel moet hebben. Je kan het vergelijken met het kopen van een nieuwe auto of een nieuwe fiets. Heel bizar allemaal als je eraan terug denkt. Na enkele weken komen ze de rolstoel leveren je gaat erin zitten en dan worden de laatste aanpassingen gedaan. De transfer van de geleende rolstoel naar m’n eigen rolstoel. Ik was zenuwachtig als een kind. Van de rolstoel naar m’n bed en dan terug de rolstoel in. Toen ik op bed zat was het best eng ik zat daar en als iedereen weg zou zijn kon ik niet eens weg. Het was zo beangstigend, maar nu zijn we 3 jaar en 7 maanden verder en als ik terug denk dacht ik neen dit wil ik nooit meer meemaken maar al 3 jaar in een rolstoel zitten het went niet en elke keer denk je wat ik nu meemaak is het ergste maar als ik rondkijk er zijn ergere dingen dat mensen voor kunnen hebben. Een kind dat valt en een schaafwond heeft en ongelooflijk verschoten is en pijn heeft vind ik erger dan van wat ik voor heb nu. Ik heb geleerd elke situatie is anders.

Over 2 jaar zitten we weer met het probleem en moet ik weer een rolstoel kiezen, kleur, extra’s, enz. Maar dan eerst de aanvraag insturen en dit om de 4 jaar, wat een rompslomp enkel om mobiel te kunnen zijn.

04-09-2014 om 19:31 geschreven door Inge  

Het is weer zover het is de 1^ste schooldag. Volker op weg naar het 4^de leerjaar en Lander naar het 1 ste leerjaar. Ze worden groot m’n 2 kerels. Ik vind het zelf erg dat ik er niet bij was. Vorig jaar was ik er nog bij maar dit jaar niet. Sinds ik weg ben van m’n partner loopt alles anders. Lander komen op woensdag namiddag na school naar me en de we rekenen op 4 weken. Het 1^ste weekend zijn ze van vrijdag tot zondag bij me op, het 2^de weekend van vrijdag tot zaterdag, het 3^de weekend van vrijdag tot zondag en het 4^de weekend blijven ze bij de papa. Om dan helemaal weer op 0 te beginnen.

Ik was toch wel zenuwachtig voor mijn kerels zeker voor Lander die naar de grote school gaat en start in het eerste leerjaar. Ik zie hem al naar school gaan met zijn grote boekentas met een schrift en een leesboek in. Want als je hem vraagt wat ga jij doen op school dan komt er vooral werken uit en huiswerk. Nu Lander en Volker krijgen nooit huiswerk op woensdag en in het weekend.

Het voet echt wel als afgeven als mijn jongens weer starten voor een nieuw schooljaar en dan besef je als mama ze worden groot en dan denk je zelf ik ben weer bijna een jaartje ouder. Nog 5 weken en ik rij mee met tram 4 zoals ze zeggen.

Een nieuwe start een nieuw begin schooljaar 2014-2015 is van start gegaan.

01-09-2014 om 20:18 geschreven door Inge  

Deze middag was een moment van rust in m’n hoofd geen TV of muziek op de achtergrond ik had er echt nood aan. Ik ben nooit voorstander geweest van luide muziek en veel kabaal maar nu sinds mijn hersenstaminfarct in 2011 is het zoveel feller. Ik kan echt genieten van een dagje zonder geluid van TV, radio of andere. Het straatlawaai daar kan ik mee leven.

De rust in mijn hoofd is soms echt wel nodig. Een gesprek volgen waar er 2 personen doorelkaar praten met me dat komt niet goed. Op een bepaald moment moet ik afhaken. Ik heb ondertussen geleerd stop te zeggen en te vragen 1 voor 1 je verhaal doen. Al moet ik zeggen als ik bezoek heb gekregen er toch wel een dag moet van recupereren. Het is bijna lachwekkend, ik hoop al bijna dat de verpleging om 21 uur komt en dan val ik in slaap als een baksteen. Om 6.30 uur staan ze terug aan m’n bed en dan hoor je me denken nu nog niet. Tegen de middag val ik dan in slaap om dan een uur 2 of 3 uur later terug wakker te worden. Op die momenten heb ik echt goed geslapen en dan kan ik er nog even tegenaan om dan tegen 21.00uur terug naar m’n bed te verlangen. Op zich niet zoveel anders als vroeger want toen ging ik ook op tijd mijn bed in maar ik kon een film wel uitkijken nu weet ik dat dat niet lukt. Als ik s ’middags even ga slapen dan verwittig ik even de verpleging dat ze me mogen zoeken in bed en me er mogen uithalen. Ze geven enkel door rond welk uur ze binnen vliegen dan weet ik wanneer ik op bed kan gaan liggen. Bv komen ze rond 13.30uur dan ga ik rond 11 uur liggen gewapend met telefoon en GSM zodat ik bereikbaar ben.  

Als de jongens er zijn heb ik het ook soms dan mag ik zeker niet op de computer of iets lezen maar dan moet ik even mezelf opkrikken en zeg ik ‘komaan Inge ga ervoor’ een spel, samen iets kijken op TV als het maar samen is met m’n kerels. Als ik me betrap op het feit dat mijn ogen dicht vallen dan weten de jongens dat alles kunnen vragen en dat ik dan ook rationeel kan nadenken en antwoorden. Soms zeg ik het ook aan de jongens ‘jullie mogen alles komen vragen maar mag ik m’n ogen even sluiten’ Volker en Lander zeggen dat het ok is en ze komen toch af en toe iets vragen en als ze iets grappig zeggen of doen dan begin ik spontaan mee te lachen om dan m’n ogen open te doen en m’n batterijen opgeladen tot 21.30uur.

Als de jongens bij me zijn dan gaan de jongens gaan slapen als de verpleging er is en dat lukt. De verpleging zorgt dat alle lichten uit zijn. Als de verpleging vroeg is en ze zijn naar FC De Kampioenen aan het kijken zijn dan mogen ze dit even uitkijken en dan bed in. Mijn licht blijft branden en mijn ogen blijven open tot ze in bed liggen. Volker zorgt dat de lichten en de tv uit zijn en Lander zet even alles aan de kant glazen op tafel en eventuele kommetjes. Nog een knuffel en dan slaap wel. Als de jongens dan in bed liggen betrap ik me er zelf op dat we even blijven kletsen onder ons 3. Het is best gezellig.

Het heeft vieze dingen gedaan 3 jaar 6 maanden geleden in mijn hoofd. Weet je ik vind dit echt niet fijn. Soms wil ik ook eens uit de bol gaan maar de gedachte van drukte, lawaai, flikkerende lichtjes vind ik best eng. Zou het ooit over gaan ik denk het niet en ja ik zal er rekening mee moeten houden meer ik geef ook toe dat ik het soms over me heen laat komen om dan s’ avonds pompaf in mijn bed te gaan liggen. Tja dat noemen ze nu eens een NAHtje een hoofd die ineens een kortsluiting maakt en bepaalde dingen niet meer kan vatten ook heeft een mens super veel hersencellen maar 1 kortsluiting is al genoeg om een andere persoon te worden. Emotioneler, vergeetachtiger, gevoeliger, complexer,… er zijn nog dingen maar er zijn de bekende lichamelijke klachten. Pech Inge Doe het maar en ontdek nu maar ie je bent en oh ja “er is GEEN handleiding”

31-08-2014 om 12:40 geschreven door Inge  

De vakantie zit er bijna op, de jongens zijn bij hun papa om daar alles op z’n plooi te leggen voor school. Volker gaat nu fier naar het 4^de leerjaar en Lander gaat gewapend met zijn rode boekentas naar school die hij van oma en mij heeft gekregen om te starten in het 1^ste leerjaar. Volgens mij zien ze het wel zitten.

Als er weer eens een vakantie voorbij is en zeker een grote vakantie denk je even terug aan wat er gepasseerd is in je eigen leven. Ik ben geboren in Gent en heb daar school gelopen in de lagere school. Ik vond school gaan verschrikkelijk maar als ik erop terug denk dan viel het allemaal wel mee. J Ik was extreem lui ik wou niet leren huiswerk maken deed ik omdat ik het moest. Elke moment dat ik thuis kon zijn was super. Ik ging naar een typische katholieke school bij de nonnekes en moest een uniform dragen een blauwe rok of broek met een witte of blauwe trui of bloes zonder streepjes en geen tekening (een merkje kon wel maar zeker niet te groot). Tot het 4^de moesten we een nylon schort aandoen met grote zakken en zonder kraag. Als het warm was verschrikkelijk irritant. Maar we kijken er niet negatief op terug jaren later. Net toen ik bijna 13 jaar werd zijn we weggegaan uit Gent en ging ik naar het middelbaar. Naar een andere school gaan in het middelbaar in een gemeente dat je niet kent dat was pas eng. Een katholieke school zonder uniform het was een vreemde gewaarwording en ik kon niet meer terug naar mijn oude bekende school want m’n mama ging me geen uur laten sporen. J Ik had het gevoel dat ik populair was want iedereen vond dat ik met een exotisch accent sprak. Nu heb ik nog die vriendschappen van toen ik bijna 13 jaar was.

Ik was een levendig kind en ik had veel energie. Ik speelde veel op straat want we woonden in een volkse buurt met veel kinderen. Ik was sociaal en speelde met kinderen uit alle lagen van de bevolking, Ik keek er niet naar Turkse kinderen, de zoon van de kruidenier op de hoek of andere meisjes en jongens uit de straat, af en toe kwam Martine spelen een meisje van de klas. Mijn mama werkte bij de dokter en als we ziek waren dan konden we meegaan met haar. Jaak want zo noemde de dokter had 2 zonen en ja dat waren ook maatjes. Naast Jaak woonde er een heel goede vriendin van me uit de klas Dominique nu nog heb ik contact met haar. Ik had ook een vriendinnetje en die woonden op een boot. Een leuke tijd en het waren nog geen tijden waar racisme een werkwoord was. Ik kende het woord nog niet eens. Sociale media is een geweldig fenomeen en dat maakt dat ik nu nog vele contacten heb met personen van nu en toen.

Zo heb ik ook contact met Benny mijn maatje uit de kleuterschool. We gingen ooit trouwen maar het is er niet van gekomen ik ben te ver weg gaan wonen en tja we zijn elk onze eigen weg opgegaan. Net voor ik ziek werd had hij me gevonden op FB. Ik moet zeggen het was best wel grappig. Hij heeft 2 kinderen, een vrouw en een goed draaiende zaak. We hadden sporadisch een contact en hij volgde dan ook wat er gebeurt was met mij op FB. Johan hield mijn FB een beetje bij van wat er was gebeurt. Zelf kon ik het niet uiteindelijk als ik er klaar voor was en iedereen bleef maar vragen hoe het ging ben ik ook beginnen vertellen. En ik moet zeggen er waren positieve reacties bij. Er zijn er paar mensen afgevallen. Maar de meeste bleven hangen. Zo ook Benny elke keer we aan het kletsen waren zei hij ik kom eens af en op een dag stond hij op de kamer in Pellenberg. Ik was toen blij dat hij mijn jongens en Johan zag. We zijn iets gaan drinken in de cafetaria en het was best wel leuk. We hebben gelachen en wat herinneringen opgehaald. Wat me wel opviel was dat ik minimaliseerde van wat ik voor had omdat er in mijn directe omgeving personen waren die er erger aan toe waren. Nu nog hebben we sporadisch contact en het is steeds fijn om iemand te horen uit het verleden. Martine en haar vriend zijn eens langs gekomen en het was super. Dominique en haar vriendin Ellen die ik beter heb leren kennen zijn 2 super madammen en die zeker de juiste dingen kunnen zeggen op de juiste moment en die me af en toe nieuwe moed geven. Vera, Katleen zijn ook 2 personen die me af en toe eens terug omhoog krikken. Zeker Vera want ze werkt in het ziekenhuis Pellenberg en als ik er moet zijn dan ga ik af en toe eens langs. En zo is het wel leuk om eens terug te denken van hoe het was.

Nu de jongens bij de papa zijn heb ik wat meer tijd om na te denken. Van waar kom ik? Wat heb ik voor gehad en hoe ben ik er mee omgegaan? En vooral wat wil ik nog bereiken?

De vraag van waar kom ik is al beantwoord. J Wat heb ik voorgehad is al heel lang geleden beantwoord en hoe ben ik er sociaal mee omgegaan is al een deel beantwoord. J

Ik ben blij dat ik die contacten heb via FB maar ook in het echt. De meeste contacten lopen via de pc en dat vind ik super belangrijk. Maar er zijn evenzeer mensen die terug in m’n leven zijn gekomen. Mensen die me alleen contacteren omwille van wat ik heb en de gore details willen weten die delete ik uit mijn bestanden en uit m’n leven. Maar anderen dat zijn blijvertjes J

Waar wil ik staan in de toekomst?

Dit is een heel moeilijke vraag waar ik het antwoord zeker niet op weet. Qua fysieke vooruitgang zit ik denk ik bijna op mijn grens ik kan alles nog wat bijstellen en wat sterker worden. Zelfstanding stappen zal een droom blijven al hoop ik dat ik uit deze droom ontwaak en weer alles is als vroeger.

29-08-2014 om 09:42 geschreven door Inge  

Mijn zus en ik hadden besloten om naar Bobbejaanland te gaan met onze jongens. Ik was gewonnen voor het idee en toen de datum dichter kwam kreeg ik toch wel een eng gevoel over me. Een gevoel dat ik er alleen voor sta. Iedereen kon en ging op attracties en ik ik bleef aan de zijlijn staan. Niet fijn. Ik heb wel wat dingen opgezocht zou ik op bepaalde dingen kunnen gaan? Op heel wat dingen moet je (?) zelfstandig kunnen instappen maar bij de eerste trap loop ik al vast want een trap nemen is niet zo mijn ding.  Gaan zitten is ook zoiets, de stoeltjes zijn zo diep dat ik het waarschijnlijk het begeef van de pijn. Dan als de attractie stopt kan ik niet eens rechtstaan alleen omdat het te diep is. De beenruimte is meestal ook een probleem. Mijn flexibiliteit in mijn knieën is echt veel te laag en als ik ze te fel plooi dan brul ik ook en dat wil ik niet meemaken maar mijn omgeving ook niet. Als je zo een dingen doet dan voel je je direct beperkt en ben je mee om op de rugzakjes te letten.

Maar er zijn zeker ook vele leuke momenten, de verhalen van hoe het is geweest af en toe bleef er iemand bij me bv. Lander die te klein was voor een attractie of 1 van de andere jongens die niet op de attractie durfden. Het was op zich wel leuk. We hadden pick-nick bij en iedereen heeft heel goed gegeten en op het einde trakteerde ik op een ijsje maar het ijsje werd vervangen door oliebollen, warme wafels, pop corn en suikerspinnen. Lander zijn suikerspin smaakte zo hard dat zijn handen en snoet blauw zag. Zo grappig, Lander  is geen kusser en als hij zou gevraagd hebben voor kus had ik denk ik neen gezegd want hij zou op mijn kaak blijven plakken zijn. Maar alle 8 jongens hebben genoten van hun zoetigheid.

Lander wou heel wat doen maar in heel wat dingen mag hij nog niet in, hij is ongeveer 116cm. Sommige dingen zeggen we als ouder neen omdat dat te gevaarlijk is en andere dingen snappen we het niet waarom. Bv. de wildwaterbaan met die banden daar mag knuffel niet in. Maar zogezegd zo gedaan. Lander is dan op het reuzerat gegaan. Lander maar roepen 'mama kijk ik ben hier' en hoe meer ik keek naar boven ik kon ze niet vinden. Maar als hij op iets ging dan was hij echt super blij en zag je dat hij genoot van alles. Ook Volker was in zijn nopjes. Voor we vertrokken vond hij het maar saai. Hij was er nog nooit geweest maar hij ging het "een kans geven". Hij vond het super zijn snoet stond op super lach modus. We hadden afgesproken dat ze geen cadeautje kregen maar op het einde zijn we toch het winkeltje in gegaan. We zagen De smurfen en Lander koos de poes Azrael en Volker Grote Smurf weer een knuffel in huis. Het grappige was dat ik ook die knuffels zou gekozen hebben voor de jongens en ook in die volgorde. Lander de poes en Volker de Grote Smurf.

Het was een zalige leuke dag en ook al was het een hele uitdaging en word ik vooral geconfronteerd met mijn beperkinghet het is leuk voor de jongens en daar moet ik van genieten. Volker zijn enthousiasme en Lander zijn durf het zijn momenten die je moet koesteren en onthouden. Zelf heb ik 1 attractie gedaan. Voor we naar de boomstammetjes gingen konden we een omweg maken maar dat is buiten ons jong geweld gerekend. Inge moest over een soort hangbrug dat leek op een vlot. Het was blauw-wit plastieke ondergrond en het bewoog en ik erover met de rolstoel DAT WAS ZO ENG maar weer een overwinning. Ik was met de elektrische rolstoel wat opzich confortabel was. Zo kon ik even m’n benen in een andere plooi brengen, mijn rugleuning verzetten...

De kinderen, An en ik hebben afgesproken om elk jaar een bezoek te brengen aan Bobbejaanland. Lander denkt dat hij volgend jaar ook nog niet op alles kan maar de kans is groot dat hij dit wel kan want hij zal nog wel groeien.

26-08-2014 om 19:48 geschreven door Inge  

23-08-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Onverwachts kreeg ik vandaag een gezinshulp toegestuurd en ik was wel blij. Morgen valt m’n gezinshulp weg omwille van verlof en ziekte en vandaag hadden ze een plekje over. Om 13 uur kwam Veerle binnen een toffe madam en dan weet je dit zal een toffe middag worden. Even een lijstje gemaakt wat te doen kleren klaarleggen voor de jongens, bed opmaken, boodschappen, opruimen, vaatwasser, was insteken ophangen en plooien,… Het waren een heel deel kleine jobkes. Het was snel 16.25 uur.

De boodschappen waren ongelooflijk grappig Volker eet graag eens een pudding

Inge: neem jij vanillepudding (pakje van 4),                                                                                                  

Veerle: vraagt 1                                                                                                              

Inge: ja 1                                                                                                                         

Veerle had begrepen 1 en we komen aan de kassa met 1 potje pudding.                         

Inge: Waar is de rest je moet da wel kopen per 4                                                     

Veerle: Je had toch 1 gezegd                                                                                     

Inge: begin te lachen en zeg nog waarom hangen die aan elkaar denk je!!!                             

Ze is de andere 3 puddingskes gaan halen. Het was zo grappig.

Ik heb gekocht wat de jongens lekker vinden appelen, champignons, appelmoes, koekje chips, drinkyoghurt pudding, yoghurt, beleg, geen snoep,…  heel wat lekkere dingen Ik ga ook een nieuw receptje maken als ze hier zijn verse hamburger in bladerdeeg.

Ik ga ook een taart maken met speciale koekjes en mascarpone en vers fruit. Ik ben in m’n test periode op dit moment en laten we hopen dat iedereen een voorstander is.

Een week of 2 geleden gingen we m’n verpleegster plagen maar dit is helemaal de mist in gegaan en deze avond gaan we als tegen prestatie Stacy een koekje van eigen deeg geven morgen meer nieuws.

18-08-2014 om 20:02 geschreven door Inge  

Deze middag Inge gaat in bad ‘zalig’. Lieve en ik zijn wat aan het praten en het ging over het overlijden van m’n peter. Ik ging automatisch terug in 2011 dit en dan ging ik terug om te weten dat 2009 een heel bewogen jaar is geweest. M’n broer die is overleden, de man van m’n meter die enkele weken later kwam te overlijden om dan afscheid te moeten van mijne peter. Lieve zei me je denkt ook in vakjes, ik bekeek haar en dacht nog ‘oe ik denk in vakjes’. Ze vertelde me alsof ze m’n gedachte kon lezen ‘ik doe dit ook je deelt je leven in in periodes jij doet dit bv. door te zeggen van voor ik ziek was als erna. En dat is ook zo. Ik heb een periode waar ik nog kon stappen van voor ik kon stappen en een periode erna de moment dat ik ziek ben geworden. Heel raar maar wel een houvast voor vele mensen. Zo heb ik dit ook “je hebt voor en je hebt na” net zoals nieuwjaar op 1 januari,  begint mijn nieuwe leven op 23 februari 2011.  

Iedereen weet nu wat er zowat aan de hand is met mij maar soms denk ik is het mijn schuld van wat ik voor heb? In november 2010 kreeg ik via het werk de kans om me te laten vaccineren tegen de griep, maar ik wou dit absoluut niet ik had zoiets van “echt niet”. Je kan beter eens ziek zijn en dan er weer eens een paar jaar tegen kunnen, dan elk jaar een spuitje in je arm voor een griep die vorig jaar oprukte. Had ik me moeten laten vaccineren, had ik dan zo ziek geweest,… uiteindelijk is de griep het begin van alles geweest met een longontsteking met mijn hersenstaminfarct op het einde voor ik van de glijbaan schoof. Ik weet het niet. Ik voelde me niet goed maar thuis blijven ik dacht er nog niet aan en zolang ik functioneerde dan ga je toch door! Maar ik ben letterlijk onderuit gegaan… en ik zal nooit weten of ik vroeger moest ingrijpen ja of neen. Moet ik me nu schuldig voelen? Maar het is toch een hoge prijs die ik moet betalen voor een inschattingsfout die ik maakte. Ik zei wel eens ik zou het wel zien zitten om huismama te zijn niet moeten gaan werken en er zijn voor mijn mannen. Opruimen, eten maken, dingen voor mezelf doen J ik dacht er soms eens aan. Elk jaar als ik eens praatte over m’n carrière of als ik in verlof was en ik er van kon genieten. Maar aan de andere kant ging ik ook graag werken. Ik werkte als begeleidster en ik dacht vaak en zeg het ook nog vaak aan andere mama’s het is veel gemakkelijker te zorgen voor 70 kinderen en die binnen de grenzen te houden dan te moeten zorgen voor mijn 2 stoere kerels. Er was zo een extra aspectje dat erbij kwam wat het niet altijd eenvoudig maakte ‘houden van’ het is zo een complex gegeven. Je weet perfect wat je moet doen op je werk je kent de regels en daar kan je je achter schuilen en als het je een beetje teveel wordt dan ga je naar een collega om te zeggen wil jij het even overnemen. Je dronk iets en dan met frisse moed sta je er weer. Thuis als je dit voor hebt dan zeg je soms tegen je partner als het eens niet lukte ‘jouw kind’ je ging dan even apart gaan zitten voor de pc of voor de tv maar je stopte nooit met mama zijn. Wat je ook deed ze zaten en nu nog zitten ze in je hoofd. Ik zie ze niet elke dag maar ik wil ze dagelijks bellen om hun stemmetjes te horen ook al kan dit niet.

Met de scheiding mis ik ze toch hoor. Als ze er zijn probeer ik er toch te zijn voor hen. We spelen een spel, kleuren, tekenen, tv kijken, gewoon leuke en soms ook wel gekke dingen doen ZALIG. De keren dat ze bij de papa zijn dan ben ik voor de komende week plannen aan het maken. Ik ben deze week van plan om iets heel leuk te doen met de jongens en dan JA ik moet me even aan de kant zetten want het is niet iets wat ik nog graag doe maar ik ga dit doen voor Volker en Lander en dat is het belangrijkste op dat moment.

Het is heel bizar maar ik schrijf net ik moet mezelf wegcijferen maar toch mag ik mezelf niet vergeten. In de week dat ze bij me zijn dan geef ik mijn jongens mijn volle aandacht maar af en toe gun ik me even van die momenten van rust zeker als ze terug bij de papa zijn.  

Maar ik moet het uit mijn hoofd zetten “wat als ik sneller erbij was, had ik die vaccinatie nu toch genomen,…” Het is iets wat ik nooit zal weten” en het is nu zo gelopen en als ik rationeel denk dan moest het zo lopen. En zijn ze geen schuldigen.   

17-08-2014 om 19:37 geschreven door Inge  

Het is zaterdag 6.30 uur staat Patricia aan mijn bedje. Ik ben wakker want gisteren stond ze om 20.30 aan m’n deur. Ik denk er toch over na om een tablet te kopen zodat ik toch een beetje tv kan kijken in bed. Maar op zich was ik blij dat ze er was want ik heb een leuke maar drukke dag achter de rug gehad. Ik had bezoek van een goei vriendin die op haar beurt een vriendin van haar bij had. Op 1 of andere manier klikte het ook met die persoon en we hadden een reuze leuke middag. Ze zijn dan ook blijven eten als resultaat kaars uit. 21uur heb ik niet meer gezien.

Rond 2.30uur werd ik wakker en kon even m’n slaap niet vinden en ik neem mijn GSM voor een spelletje en ik zet het ding op en ineens een lawaaitje “You've Got Mail”. Ik nieuwsgierig als ik ben ga  kijken en ik zie een mailtje van een lieve bekende persoon. Ze is een trouwe fan van deze blog en ze stuurt af en toe een mailtje. Vroeger moest ik Mevr. de Directeur zeggen en nu mag ik haar noemen bij haar voornaam. In de middelbare school was ik goed bevriend met haar dochter. Via de computer hadden we contact maar met dit voor te hebben, hebben we wat meer contact wat ik super vind. Af en toe stuurt ze me een ongelooflijk leuk mailtje om me een ‘hart onder de riem te steken’. Ik word er steeds blij van en dan weet ik “Inge je bent goed bezig je verteld over jezelf, m’n sterktes maar zeker ook m’n zwaktes, hoe ik het doe alleen maar ook met m’n kerels, met al m’n beperkingen.” De personen die dit lezen zijn nieuwsgierig en opzoek naar informatie omdat ze me kennen en ze willen weten hoe het met me gaat, maar ook personen die me niet kennen maar opzoek gaan naar personen die een beperking hebben en een NAH. Mensen willen weten hoe het met andere ‘lot’ genoten gaat. En daarom wil ik ook wel een positieve boodschap geven. Ook al gaat het moeilijk soms het is niet altijd kommer en kwel. Er zijn stoeme dagen maar er zijn evenzeer positieve dagen. Als je dan je ervaringen kan delen ben je goed bezig. Ook al is het een beetje therapeutisch voor me door dingen van me af te schrijven.

16-08-2014 om 09:36 geschreven door Inge  

Ik begin dit stuk van de blog op vrijdagavond 8 augustus de jongens kijken FC De Kampioenen en ik zoek ergens anders een uitdaging. Ik ben moe en dan verzink ik even in gedachten. Soms overvalt me dan de gedachte dat ik wou dat alles zoals vroeger was.  Een wandeling in een park, het bos of gewoon langs de straten in de stad. Kuierend langs de etalages, winkeltjes in en uit en dan af en toe zelden even wachten aan de kassa, een uitstap naar een pretpark om dan naar huis te gaan en in de zetel te ploffen omdat je voeten bijna over de grond slepen van vermoeidheid. Het is duidelijk iets uit het verleden en een leuke herinnering wat op termijn een vage herinnering zal worden. Ik ben wel dinsdag in de stad geweest voor schoenen maar ik ben met lege handen naar huis gekomen. Ik ben al een paar keer naar de stad geweest en het overvalt me nog keer op keer en dan denk ik ‘ik ben nog steeds Inge maar ik zit in een kapotte verpakking’. Als ik nu door de straten rij dan denk ik terug aan de periode in Pellenberg.

Ik werd in een harnas gehangen om dan op een loopband gehesen te worden want een trapje kon ik niet nemen, ik hing daar als een jas rond een kleerhanger. Achter mij stond er een kine en aan beide kanten stond er een andere kine om m’n voeten 1 voor 1 naar voren te zetten. M’n rechter voet werd opgebonden zo dat hij recht stond en niet naar beneden kon klappen. 20 tot 30 min moest ik dit volhouden. Als ik eraan terug denk dan voel ik de pijn. Het harnasding droeg een deel van m’n gewicht en de rest werd omhoog gehouden door m’n armen. Het was enorm zwaar mijn voeten gingen vooruit omdat iemand dat deed. Ik stelde doelen beginnend met 2.30 min om dan toch langere tijd te kunnen stappen. Na een paar keer dit te hebben moeten doen zonk mijn motivatie om te stappen omdat het zoveel pijn deed. Heel bizar maar ik hunkerde af en toe naar m’n rolstoel. Hoelang ik ook in Pellenberg was en ook al hadden ze gezegd Inge dit is voor altijd blijf je hopen tot de dag je voor altijd naar huis mag en dat dat al stappend is en je nachtmerrie voorbij is. Toen ik daar hing wist mijn hoofd wat te doen maar de communicatie tussen mijn hoofd en benen werkt echt niet meer ik kon mijn linkervoet vrij goed naar voor brengen maar m’n rechtervoet blijft steeds steken. Op dat gebied ben ik een tijd blijven hangen tot de moment er was dat ik het nog eens probeerde toen ik thuis was met Annemie en Jozefien. Eerst tot aan de tafel en terug om dan ook eens naar buiten te gaan en terug tot aan het bed. Sabien stelde me nog eens voor om het te doen en ja ik schuif het voor me uit, maar in september maak ik er weer werk van. Wie weet gaat het beter en wandel ik een kleine marathon (een heel kleine marathon). Als ik er nu aan terug denk dan ben ik blij dat ik die kans heb gekregen en dat ik toen door het harde werken dat ik daar nu nog de vruchten van draag want eens je zoiets stoms als ik heb voorgehad dan bestaat er een heel groot deel van je leven uit revalideren, revalideren voor gans je leven. De pijn in m’n knieën  en bekken is er nog maar met de pijnmedicatie die ik neem heb ik het vrij goed onder controle. Als ik een inspanning doe dan voel ik het wel en dan denk ik “je hebt Inge en je hebt de pijn, dat zijn 2 dingen apart”. Met een juiste interpretatie en de nodige humor kan ik er mee leven en kom ik er wel.

De jongens zijn ​nu aan het spelen op de computer en dan heb ik even tijd. er staat een leuk muziekje op (Foo Fighters en nog zo een dingen) en af en toe pik een clipje of filmpje mee. Deze morgen de jongens hadden een moment van uitslapen tot 9 uur en ik zat hier even in alle rust wat te prullen. Ik zoek dan soms dingen op i.v.m zelfredzaamheid in een rolstoel 'hoe pak je dingen aan'. Je hebt ook ruige filmpjes met een echte durver. enkele jaren geleden was ik grote fan van het spel Tony Hawk Pro Skater vooral den 2 was ik een heuse krak in. Er waren 12 levels per skater en je had denk ik rond de 10 skaters om  mee te spelen en als ik me eraan zette kon ik een ganse dag spelen en dan speelde ik per mannetje 45 minuten om al z'n levels uit te spelen. Op een 8 uur tijd speelde ik alle levels met alle mannetjes uit. Straf vond ik het maar nu zou ik het niet meer doen en ook niet meer kunnen. Ik stond s'morgens op zodat ik nog een uurtje of 2-3 kon spelen en dan gaan werken, drinken deed ik voor de pc. Het slechtste wat ik deed was iets om niet fier op te zijn 'ik rookte enorm veel'. Ik at weinig en ik compenseerde dat met een sigaret gelukkig had ik toen geen kindjes. Tot 3 jaar en 6 maanden geleden rookte ik, ik rookte en ik ben er zeker niet fier op dat ik het deed ik stond op en er verdween al zo een ding aan mijn lippen. Als het ware stond ik ermee op en ging ik er mee slapen. Met ziek te worden ben ik ermee gestopt en gelukkig ook.

Maar ik was filmpjes aan het bekijken. Zo is er kerel hij noemt zichzelf Wheelz en die gast is gewoon zot. Hij zit in een rolstoel omwille dat hij geboren in met spina bifida. Hij doet tricks vanuit zijn rolstoel in een skatepark en vliegt over en weer op een skateramp. Super cool ik kan het niet maar het is cool om naar te kijken en ik kijk ook naar filmpjes over een kerel maar dan over zelfredzaamheid. Die kerel heeft zijn situatie volledig in de hand en doet alles zelf. Hij gaat ook geen uitdaging uit de weg. Een dagje kermis, strand Het maakt niet uit. Soms kan er niet tegen maar soms zoek ik bewust dingen op en dan denk ik soms oh neen ik wil het niet zien want zo ben en wil ik niet zijn. Zo is dit ook met films een film waar er een persoon in komt die in een rolstoel zit dan haak ik gewoon af sinds ik dit voor heb. Zelf heb ik 2 films gezien waar er een persoon in een rolstoel zit gezien. Avatar gewoon voor de fun (het is gewoon een leuke spannende film die niet rond het ene thema gaat) en een Franse film Intouchables (onaantastbare) over een man in een rolstoel die een jonge man in dienst neemt als persoonlijke assistent. Ik heb ooit een film opgenomen over Locked In Syndroom de 1^ste diagnose die werd gesteld bij me ik heb hem niet gezien en ik heb hem dan ook gewist op de harde schrijf van de digicorder. Ik dacht Inge dit moet je kijken maar de gedachte was me teveel.

Het is maandag en dan heb ik afgesproken met mijn broer voor een BBQ we kijken er allemaal naar uit. Mijn jongens, Michiel iedereen kijkt ernaar uit. Morgen meer nieuws over de BBQ.

We zijn ondertussen wat verder in de week een de BBQ is achter de rug en het was geweldig met een Shaun The Sheep rijker ben ik naar huis gekomen. Sinds m'n broer me een hobby heeft gegeven "Shaun The Sheep verzamelen ben ik goed af. Het eten van de groenten en vleesjes het heeft ons gesmaakt Volker en Lander een worstje en Volker iets steakachtig samen met Michiel en Lander zijn worstje met sausje. Ik heb ribbeke, spek op een stokje en een brochette gegeten. De brochette met kalkoenvlees heb ik gedeeld met Jeroen. We zijn even moeten gaan schuilen voor de regen en ik had toen al gemerkt het is geen rolstoeltoegankelijke woning. Bij het binnen gaan liep ik vast in de gang. De deur niet breed genoeg. dan Langs achter op het terras (wat een hobbelig avontuur was). De drempels zijn hoog maar ja mijn broerke en Jeroen hebben dat goed gedaan. Het was een leuke namiddag.

Maar ik wou het hebben over mijn oog. Sinds ik dit voor heb ben ik blind en doof aan mijn linkerzijde. Op zich niet zo erg want ik heb mijn reserve oog en oor bij me. Met m’n oor heb ik minder problemen maar mijn zicht is soms vermoeiend.

M’n rechter oog krijgt alles binnen maar met linker oog kan ik in mijn linkerooghoek het verschil maken tussen licht en donker.  Voor de rest zie ik niet veel een beweging van iets als ik het weet. Bv als ik langs een straat sta en ik doe mijn rechteroog toe dan heb je het verschil tussen licht en donker en als er een auto passeert dan zie ik de auto niet ook de beweging niet. Ik moet er al plek opzitten eer ik beweging zie. Zit ik in de auto dan kan ik maar bezig zijn met 1 ding ofwel let ik op de weg en mijn medereizigers of wel let ik op de omgeving (borden, andere personen in het verkeer) het is het ene of het andere maar nooit de 2 samen want dan loopt het niet goed af. Dat is dan ook de reden waarom ik niet met de auto rij. Met de nodige aanpassingen aan een voertuig zou dit kunnen maar met mijn oogprobleem laat ik het liever aan iemand anders over om te rijden. Ik laat me rijden. Ik heb zelfs geen moeite gedaan om testen afteleggen bij CARA. Maar ik heb wel mijn rijbewijs nog. Ik zou het kunnen binnen leveren maar ik doe dit niet omdat ik dat dom stukje papier nog een restje is uit mijn stappende periode. Ik had zo een vrijheid J met de auto rijden, gaan en staan waar ik wou, super he. Ik moet het niet inleveren maar ik mag het ook niet gebruiken. Ik heb het al uit m’n portefeuille gehaald, nu is de volgende stap het ergens anders leggen in een bakje met mijn hebbedingetjes.

14-08-2014 om 21:22 geschreven door Inge  

Gisteren kregen we bij het ochtend journaal slecht nieuws, Robin Williams is er niet meer. Hij speelde mee in ongelooflijk leuke en goede films. De leukste was waar hij volledig zichzelf kon zijn Peter Pan in Hook van Steven Spielberg. Robin Williams was in mijn ogen een echte speelvogel. Hij was een zachte man die veel demonen bezat wat hem teveel werd. Het gaat je goed Robin met een afsluiter van het gedicht dat je de wereld aanleerde in "Dead Poets Society".

O CAPTAIN! my Captain! our fearful trip is done;
The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won;
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring:
But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up--for you the flag is flung--for you the bugle trills; 10
For you bouquets and ribbon'd wreaths--for you the shores a-crowding;
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;
Here Captain! dear father!
This arm beneath your head;
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip, the victor ship, comes in with object won; 20
Exult, O shores, and ring, O bells!
But I, with mournful tread,
Walk the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

Walt Whitman

13-08-2014 om 09:52 geschreven door Inge  

Het viel me ineens op dat Lander zijn vingertjes altijd bezig zijn. Blokjes op elkaar duwen en uit elkaar halen bouwend aan iets nieuws, tekenen en kleuren hij is altijd bezig. Hij is net een bijtje die zijn ook altijd in de weer fladderend van bloem tot bloem nectar halen voor hun immers belangrijke taak honing maken. Altijd zijn ze bezig die zoemende diertjes. Ook al doet hij 'niets' toch is hij bezig. Zo werken de mondjes ook steeds, steeds komt er op 1 of andere manier geluid uit. Zowel in de dag of s'nachts. Het is zo schattig maar het enige probleem is dat ik mezelf soms moet herhalen omdat ze tegen elkaar op aan het roepen zijn of zodanig aan het lachen (over-acting) dan grijp ik in vooraleer het escaleert.
Maar ik vind die handjes die druk in de weer zijn super leuk net zoals wat ze te vertellen hebben.

Deze middag de gezinshulp was er en Volker, Lander en ik zijn aan het eten en Volker was als een snelheidsduivel aan het praten. Hij vertelde en vertelde en er was geen stoppen aan. Hij stopte even en ik begon te praten tegen de gezinshulp, en knal daar ging Volker zijn stemmetje terug. Ik vroeg hem even te stoppen met praten en hij was niet te stoppen. Op zich wel grappig is het zijn mond niet dat beweegt dan zijn het de handjes of omgekeerd de enige manier is als je wilt dat ze even zwijgen als je iets geeft om te sneukelen. Een chips, een koek, een snoep,... enkel als we warm eten moeten we achter Lander zitten als hij moet eten. Patatjes eten= alle Lander nog een patatje eten of allee nog een stukje vlees altijd is er iets wat hij niet lust en dan gaat zijn mond op en neer.

Mijn 2 bezige diertjes Volker en Lander

08-08-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Gisteren Volker wilt nog een boterham, hij mag maar het brood moet nog ontdooid worden. geen probleem brood ontdooien in de microgolf mama hoe moet je dat doen? Ik leg het uit stap voor stap en vraag moet ik helpen "neen, ik kan dat" zegt het ventje.Ik zeg 40 sec... en ineens een stank hier in huis en ik had het allemaal niet zo gecontroleerd achteraf mijn schuld we trekken de microgolf open en een rookontwikkeling een knalleke (bord stuk) en ineens het brandalarm piep piep piep Volker in paniek alle vensters open,... Volker wou opslag geen boke meer maar wel een koek of een chips. dat hebben we ook weer gehad en nu weten we dat werkt (ik heb wel het verbrande brood even onder water gezet uit zekerheid). Hij was super verschoten en Lander die is rustig op het terras gaan zitten en heeft Darwin zitten op haar gemak stellen.Ze hebben dat weer super gedaan en ik vraag me nu af hoe zet je zo een ding af als je er niet aankan. WAAROM HANGT EEN BRANDALARM ZO HOOG???

06-08-2014 om 18:37 geschreven door Inge  

Gisteren schreef ik hoe goed ik me voelde en hoe trots ik wel ben dat ik al in bed kan gaan liggen, maar dan ook wat ik niet kan. Daarom dacht ik even dat ik dit even moest schrijven.

Wat kan ik en wat kan ik niet?

Ik kan al heel wat maar het is niet altijd even elegant.

• Als ik de deur uit ga om bv. de post te gaan halen kan ik de deur met moeite dicht doen. Daarom heb ik een lint hangen aan de klink. Als ik dan toch buiten ga neem ik het lint in mijn mond en trek ik zo de deur dicht J

• Ik kan een kleine hap maken bv. croqueske met een eike J

  • Ik kan geen spaghetti of aardappelen maken want afgieten lukt niet. L

  • Een gerecht waar ik 3 potten in het oog moet houden lukt niet

• Ik kan sommige kledingstukken aandoen maar andere dingen helemaal niet.

  • Kousen en BH aan en uitdoen lukt niet

  • Schoenen aandoen lukt niet maar soms krijg ik ze uit als ze niet te strak zijn aangespannen

  • Broek kan ik volledig uitdoen als ik mijn schoenen uit krijg. En anders blijft die halfstok hangen. Broeken met een boordje krijg ik niet uit

  • Een jas gaat maar dan moet ik tijd hebben en meestal haak ik af en vraag ik om hulp bij hem aan of uit te doen dit hangt af van jas tot jas.

  • Een T-shirt en een trui kan ik wel aan en uit doen

  • Het enige wat ik nodig heb is tijd als ik die dingen kan doen

• Ik kan dingen uit de kast nemen

  • borden, glazen, potten, bepaalde voedingswaren staan op ooghoogte om ze zelf te kunnen nemen.

  • Ik kan zelf de vaatwasser vullen en leegmaken

  • Ik kan de wasmachine niet vullen dus ook niet opzetten idem met de droogkast. Het is zelfs zo dat de droogkast niet is aangesloten omdat ik er niet aankan en als iemand hem opzet kan ik niet eens controleren of het droog is daarom droog ik alles op een droogrekje in de living. Op 1 nacht is alles droog en ik kan dingen mee ophangen. Ik moet er wel op letten geen te zware dingen. Een broek, een zware trui is te hoog gegrepen voor Inge.

• Ik kan niet alleen naar de stad ook al zou ik dat wel kunnen maar het is iets wat ik niet durf. De reden waarom ik dit niet doe is:

  • Ik geraak niet buiten alle alle deuren zijn voorzien een pomp en die zijn veel te zwaar voor me, ik krijg ze niet open.

  • De kracht is niet genoeg in mijn armen waardoor de kleinste hobbel een groot obstakel is.

  • Met de elektrische rolstoel die ik heb is het eerder een gevoel van inzicht. De blindheid van 1 oog maakt het dat het minder gemakkelijk is. Ik verlies een stuk van de weg en ik heb geen diepte zicht meer.

  • Mensen die je bekijken vind ik eng

  • Als ik naar de winkel ga dan rij ik steeds alleen rond. Er is 1 nadeel als je naar de winkel gaat zijn er bepaalde dingen die ik nooit eet omdat ik er gewoon niet aankan. Voor de versheid van de producten te garanderen zit alles in de frigo achter deurtjes. Niet zo handig

  • Handig is als we vertrekken uit de winkel neem ik de cola en de zware zak op m’n schoot (ik voel da toch nietJ)

• De transfer naar de auto toe is fysiek heel zwaar ook al moeten anderen het meeste doen. Het is uitputtend voor m’n lichaam. Daarom rekenen ik nu vaak op DAV Dienst Aangepast Vervoer. Ik rij met de rolstoel gewoon een lift op en ik rij het camionetje gewoon in en ze fixeren de rolstoel Inge een veiligheidsgordel aan en weg ben ik. 

• Ligt er iets te hoog of te ver dan kan ik er niet direct aan dan kan ik mijn grijper nemen. Het mag niet te groot zijn of te zwaar zeker als het te hoog staat. Dan kan ik het vergeten.

En zo zijn er nog een paar dingen maar ik kan er niet zo opkomen. Ze zullen wel binnen vallen in de komende dagen en dan zal ik ze er eens bijzetten elke dag een plus of minpunt. Want uiteindelijk als er een minpunt op je weg komt dan zoek je een oplossing om dan er een pluspunt van te maken.

JJJ

05-08-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Darwin de poes en ik leven nu een 6 maanden alleen op een appartement en het voelt nog steeds goed aan. Ik weet dat ik een juiste beslissing heb genomen. Darwin de poes is mee verhuisd en ze heeft zich enorm goed aangepast aan het leven op een appartement. Soms gaat ze even op het terras zitten en tot bij de buren maar ze weet waar haar plekje is.

Ze vraagt knuffels, ze geeft kusjes met haar neus, aaikes maar je kan ze niet pakken, enkel Volker mag ze pakken want Volker mag er alles mee doen. Volker is dan ook heel in fel in de weer voor haar loopt ze de gang op en ik zeg ‘Darwin kom eens binnen’ Dan staat Volker voor je het weet voor je neus en komt ze pakken en dan ben je zeker dat hij haar zegt ‘Darwin, dat mag je niet doen, he’ en dan krijgt ze een dikke knuffel. Als er bezoek komt dan komt ze gegarandeerd dag zeggen en ze is dan ook door iedereen heel graag gezien.

Ik ben zo blij met haar ze komt me duwen voor aaikes, er staat een stoel naast me aan tafel en daar gaat ze op liggen en dan gaat mijn hand automatisch op haar rug of zij liggen. NIET OP HAAR BUIK WANT DAN HEB JE EEN KRAB AAN JE BEEN J  Het leven van Darwin de poes fantastisch toch een hele tijd geleden was m’n gezinshulp er en ik had gevraagd aan Martine wil je de rolstoel eens afstoffen vanonder en ze ging door haar knieën met haar vod en begon. In een mum van tijd stond Darwin bij en bekeek me en haar een haalde uit naar Martine om te zeggen pas op wat je doet want dat is van mijn baasje en ze heeft dat nodig.

Ze heeft ook een krabmat voor haar nageltjes en ze heeft heel wat speelgoed hier in huis. Het is echt mijn schatje en ik betrap er me op als ik aan tafel zit en ze komt erbij ben ik steeds aan het praten tegen haar of als ik ze eten geef dan praat ik tegen haar, gewoon elke keer ik ze in m’n zicht heb. Het is zelfs zo erg dat ze boven op de kast een plekje vrij heeft om doke te doen. Ook in de kast beneden van de boeken is een plekje vrij voor haar ze is een beetje een koningin hier in huis.

Maar met al die luiheid hier in m’n appartement zal ik je mijn nadeel eens delen als ik lui en moe ben.

Als ik denk wat ik moet doen om op m’n bed te gaan liggen dan schuift de moed me al in m’n schoenen. Ik ben op dit moment zo moe dat ik echt even wil gaan liggen op mijn bedje met mijn oogjes toe en een poes die aan m’n voeten licht te spinnen. Dat moet toch een leuke gevoel geven (denk ik J). Vandaag heb ik zo een dag en dan ga ik op m’n bed liggen. Vandaag is Lieve de verpleegster er en dat is dan gewoon afspreken. Hoe laat komt ze en dan weet ik wanneer ik erin mag schuiven. De transfer lukt me rolstoel bed en dan moet ik mijn benen in bed zien te krijgen. Omdat mijn flexibiliteit in mijn bekken niet fantastisch is kan ik niet mijn benen pakken en in bed schuiven omdat ik er gewoon niet deftig aankan en omdat ik niet alle kracht heb in mijn armen kunnen die dat ook niet compenseren. Het is zo met de verminderde flexibiliteit en pijn zal de kracht toch uit mijn bekken moeten komen. Ik ga zo ver mogelijk op bed zitten, de rolstoel in de buurt want die moet als tussenstop dienen en dan hopen dat ik genoeg kracht heb voor de volgende stap, mijn bed in. Het is een race tegen mezelf op dat moment omdat je dan echt je beperking in levende lijve ondervindt, zelfs meer dan dat je in een rolstoel zit. Zit je aan tafel te praten, te eten, spelletje spelen of je zit aan de computer dan heb je daar geen last van. Iedereen zit dan en dan merk je het ook niet. Het enige moment dat je het merkt is als je een lichte beweging maakt of als iemand bv:

1. van de jongens constant met zijn voet op de hoepels zit te duwen.

2. Maar het is een heel avontuur om op bed te gaan liggen ik ben er rap een minuut of 15 tot 20 ermee bezig, alles in gereedheid brengen voor de transfer en de transfer zelf: bed laag, voetsteunen aan de kant, remmen op en op de punt van mijn stoel gaan zitten arm naar achter, hand op bed en dan spring duw spring duw ik zit het bed hoog tot ik bijna kan staan pak het looprekje en doe mijn broek naar beneden. Ik zet terug de rolstoel in positie. Ik leg mijn dons goed want als ik slaap heb ik graag iets op mij liggen. Ik probeer m’n schoenen uit te doen (ik kan niet aan mijn veters) lukt het me dan kan ik verder mijn broek uit doen, lukt het me niet met de schoenen dan ga ik zo slapen. Broek tot op mijn enkels en dan mijn schoenen aan en ’zo in bed’. Deze middag lag ik zo in bed J. Ik schrijf het zo want het is niet de eerste keer dat ik mijn benen niet in bed krijg en dan liggen mijn benen ergens nog op de rolstoel uiteindelijk en val ik zo in slaap. De omgekeerde transfer doe ik nog niet. Ik krijg niet eens mijn broek of schoenen aan, neen dan blijf ik wel wat langer liggen.

S ’morgens sta ik er vroeg op op de toer tussen 6.30 en 7 uur om op te staan bij de verpleging. De verpleging heeft een sleutel om binnen te komen en anders heb ik een babysit nodig die blijft slapen. Op zich ben ik daar wel blij om dan kan ik niet blijven liggen tot 10 11 uur die tijd is passé vind ik. Op zich is het wel heel vermoeiend want er is geen verschil met weekdagen of weekends ik staat altijd vroeg op maar na de middag probeer ik toch een powernap te doen ook al loopt het vaak wat langer uit.

03-08-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

...Zeker als je niet veel inspiratie hebt.

 We zijn half weg de vakantie en ik heb toch al heel wat gepresteerd de laatste weken al is het deze week een beetje zwakjes. De bronchitis die nu echt op zijn einde loopt en nu is er nog die slijmerige vieze hoest met fluimen. Annemie was er en heeft respiratoire kine gedaan. Dat was lang geleden, het kan zijn dat ik dat nog heb gekregen maar ik kan me herinneren dat ik van Lode stagiair in Pellenberg dit ook heb gekregen. Ik weet nog dat Lode zich daar wou in specialiseren. Inademen langs de neus lippen teuten en langs de mond uitblazen. De slijmen komen los en af en toe begin je dan te hoesten en dan zijn de fluimen even weg om dan zijn ze terug, weg, terug, weg. Annemie zei me dat ongeveer een half uurtje nadat ze weg was dat het dan beter ging en inderdaad ik ben even beginnen hoesten alles las en dan even rust maar het komt wel terug. Annemie zei me ook dat ik op mijn ademhaling kon letten en zo alles zelf kon losmaken, alleen was zij er niet om dit te ondersteunen. Ik heb geprobeerd en het lukte. Hopelijk is het beter op het einde van het weekend. En dan vlieg ik er volgende week er vollen bak in gangrevalidatie, balans enz. Vanaf September gaat Annemie haar werk beter spreiden en verdelen en dat wil zeggen dat ze dingen moet uit handen geven. Ze gaat op woensdag niet meer komen en gaat dan mama zijn voor haar 2 kerels. Toen ze me dit zei was ik al verkocht.  Ook al zei iedereen gaat Inge dit niet erg vinden. Op zich voor mezelf vind ik het erg maar ik gun Annemie die vrije momenten met haar jongens.

De jongens zijn zo rap groot en ze moet er echt van genieten. Iedereen die ken willen meer tijd met hun kinderen en ik vind het fantastisch, voor mezelf is het zo nu dat ik de jongens week om week heb dan ga ik die week ook wel 100% voor hen en dan sta of zit ik 7x 24 uur voor ze klaar. Ik ben steeds opzoek naar een uitdaging om te doen met ze een spelletje, een quiz, iets samen maken dingen die ons alle 3 kan boeien. Zo heb ik voor volgende week een idee maar ik ben eraan het werken. Het zal iets om te knutselen zijn.

01-08-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

De vermoeidheid slaat toe als je al een paar dagen een bronchitis hebt. Sinds vrijdag heb ik een bronchitis en maandag heb ik de dokter laten komen op vraag van Kathleen van de verpleging. Normaal zou ze woensdag gekomen zijn, maar het lot heeft zich anders laten schikken. Ik neem sinds dinsdag antibiotica en alles loopt op zich wel door. Op woensdag heb ik de kine aan me laten passeren maar het ophoesten van fluimen dat ik helemaal niet goed meer kan sinds…, is het een hele opgave gewoon hoesten. Maar door het hoesten en het slechte slapen geraakt een mens uitgeput. Zoals ik nu op dit moment. De gezinshulp was er gisteren in de namiddag er en ik zei haar neem me niet kwalijk maar laat me effe een kwartiertje m’n ogen toedoen, ik kon echt niet meer. We hadden samen de was herverdeeld, zowel Volker als Lander hebben een extra legger gekregen zodat alles wat meer ruimte krijgt broekjes en dikke truien samen en t-shirts samen met shirts met lange mouwen. Hopelijk blijft er nu wat orde in.

Maar toen was mijn kaars echt uit. Ik heb even geslapen en dan even kopiekes gemaakt want ik ga een dossier indienen om huursubsidies te kunnen krijgen. Ik heb dan ook heel wat documenten nodig om dit alles te kunnen staven.

Ik moet kunnen voorleggen: mijn aanvraag, een huurcontract, een medisch attest en een attest waarin ik kan aantonen dat ik een invaliditeit heb van +66%. De moment dat je weet wat je moet hebben weet je waar je moet zoeken en waar je voor moet bellen. Eerst bellen naar de huisarts, bellen naar het revalidatiecentrum, bellen naar sociale dienst, overleggen met,… we zijn een week ver en ik heb alles gevonden en heb ik alle documenten toegestuurd gekregen. Morgen doe ik alles op de bus en dan wacht ik op een antwoord J Je hebt zoveel dingen waar je recht op het maar ze gaan je het niet komen zeggen je moet er maar zelf achter komen. Het enige wat ik je kan meegeven is laat je goed omringen en volg de raad op van die personen. Durf ook vragen te stellen, zo heb ik een korting op bepaalde dingen bij de apotheker, ik mag heel wat dingen overschrijven  zodat ik niet teveel cashgeld moet in huis hebben,… Het is echt wel gemakkelijk, vroeger geregelde Johan J dit  maar nu moet ik het zelf doen. Rondbellen, rondvragen, dingen opzoeken enz. Maar het lukt me best om alles te regelen en geregeld te krijgen.

31-07-2014 om 17:44 geschreven door Inge  

Maandag laatste keer naar pellenberg en dan ga ik een maandje in verlof. Sabien neemt een maand ouderschapsverlof en gaat  een maandje mama zijn voor haar gezin. Zolang ze dit kan doen gaat ze dit ook doen en ik geef haar groot gelijk. Ik was daar maar ik voelde me echt niet super. M’n stem gaat op en neer, ik heb fluimen, m’n adem is wat kort en ik heb geen koorts. Maar ik voel me leeg, uitgeblust en moe. Na mijn uit de hand gelopen griep maak ik me hier nu snel zorgen over. Maar ik ben toch naar Pellenerg gegaan. Ik heb toch meer van mezelf gevraagd want m’n energie was op. Ik was wel blij dat ik Sabien zag en ik moest nog een paar handtekeningen zetten voor een elektrische rolstoel. Gelukkig had ik dit als eerste gedaan en was het harde werk erna. Ik was op tijd klaar en ben ik nog even langs Vera gegaan. Tegen 12.45 uur was ik thuis we hebben samen vol au vent met frietjes gegeten en dat smaakte best lekker. Volker vertelde me dat het best raar was als hij bij me is, is hij blij maar mist hij papa en als hij bij papa is dan mist hij zijn mama. Best wel te begrijpen want uiteindelijk horen mama en papa bij elkaar in hun hoofdje. Mama’s en papa’s horen niet apart te leven.

Nu zijn m’n jongens bij hun papa en dan kunnen ze weer in de tuin spelen dat is toch iets wat ze missen hier op het appartement. Maar op zich zijn hier heel wat andere uitdagingen. Sinds ik een printer heb kleuren ze af en toe, tekenen deden ze al, nog steeds een gezelschapsspel en Lieve zei me Inge er is een spel en ik denk dat je dat leuk gaat vinden HIVE een spel over bijen … Ik moet het eens bekijken en dan zal ik eens zien of ik het zal aankopen maar dat zal dan ergens in oktober zijn als ik jarig ben dan koop ik een geschenkje voor mezelf voor het gezin. Leuke gedachte denk ik dan.

Het is misschien raar maar nu kan ik even mijn batterijen opladen voor een week om dan er terug voor te gaan die week als ze terug zijn. Normaal gaan we het eerst volgende weekend dat ze bij me zijn BBQke doen bij nonkel Marc en co. J

29-07-2014 om 19:38 geschreven door Inge  

Vandaag zijn  de jongens gaan spelen bij Pepijn, Floor en Saartje. De mama heeft alle kindjes van de klas uitgenodigd. Pepijn en Floor zitten in dezelfde graad en zelfde lijn als Volker. De Freinetschool waar mijn jongens naartoe gaan werken ze met graadklassen, dat wil zeggen dat ze 2 jaar bij dezelfde juf zitten. Zo zitten de instappers en de 1^ste kleuterklas samen, 2^de en 3^de kleuterklas samen 1^ste en 2^de leerjaar, 3^de en 4^de lrj en 5^de en 6^de lrj samen. Je hebt dan een A lijn en een B lijn zodat broers en zussen in principe niet samen kunnen zitten. Tenzij je dit expliciet vraagt bij de inschrijving. Want Floor en Pepijn zitten in de 2^de graad (3^de  en 4^de lrj) Elke de mama heeft heel de klas uitgenodigd voor een picknick op een speeltuin in de buurt. Pepijn en Volker zijn goede vrienden, maar door een klein berekeningsfoutje van mezelf heb ik Lander mee uitgenodigd voor het speel en eetfestijn. Maar het was ok voor Elke en co. De fout is er gekomen omdat Rani het zusje van Lara ook mocht gaan naar de picknick… Ik was wel blij dat ze even naar daar konden gaan om te spelen en te ravotten. Het spijtige is dat Pepijn, Floor en Saartje voor 2 jaar in Ecuador gaan wonen. Ik zal Skype op de pc zetten zodat ze elkaar nog kunnen ontmoeten. Mama’s en papa’s hebben soms dromen en soms is verhuizen daar ook een deel van. De papa van Pepijn is van Ecuador. Zelf zou ik dat nooit doen. Al zou ik toch wel een paar landen willen zien. Bv. Canada (opzoek naar orka’s) New York en LA en dan de andere kant Moscow (om te zien of het daar echt zo is) Denemarken, Noorwegen, Zweden (zowel in de winter als in de zomer) Taiwan en Australië.  Het zal er nu niet meer van komen. Want als ik nu weg ga ga ik voor zekerheid en standvastigheid.

Nu is het een hele tijd geleden maar vroeger net voor ik ziek ben geworden gingen we elk jaar naar zee. Je weet wel zo een bungalowpark met witte huisjes en een tropisch zwembad. Een weekje ertussenuit samen met oma. In die week gingen we naar Plopsaland en we gingen heel vaak naar zee. S’avonds na het avondeten gingen we zwemmen in het subtropisch zwemparadijs, onder het motto nu zijn we allemaal gewassen.

1 avond gingen Johan en ik opstap om dan na 2 uren terug te zijn omdat we de jongens misten. We zaten op een terrasje iets te drinken en 90% van de tijd babbelden we over onze jongens, best grappig.

Nu ik schrijf over gewassen zijn dan denk ik met veel nostalgie terug aan vroeger. Elke ochtend was 1 van mijn eerste taakjes douchen. Elke ochtend voor het werken gaan of voor mijn dagtaak begon in het weekend. In het weekend gingen de jongens vaak mee onder de warme straal staan en dan moest mama aan de kant in het koudere gedeelte staan. Na 7 minuten moesten ze eruit en dan kon ik me nog even opwarmen, me even verder te wassen en tanden te poetsen. Nu ga ik 1 à 2 keer in bad per week en ja het doet me deugd maar ik laat m’n haar tot 4 keer wassen per week. Met de medicatie lijkt het alsof mijn haar veel vettiger is. Wat niet zo fijn is, maar zondag is baddag en dat is zalig.

27-07-2014 om 16:14 geschreven door Inge  

Soms heb je het gevoel dat je een geldschieter bent. Volker wilt absoluut naar de stad want hij wilt iets kopen. Hij wilt naar de speelgoedwinkel want hij krijgt nooit iets. Nooit iets krijgen? Vorige week heeft hij en Lander elk een Legospel voor op de PC gekregen, ok het was nice price maar dat maakt toch niets uit. Hij vroeg of ik mee naar de stad ging en weet je wat ‘IK DURF NIET ALLEEN GAAN’ het is een drempel die ik over moet maar ik ben echt bang om te gaan. De drempels, het verkeer, de mensen met hun blikken en zeker het betreden van een winkel. Het boezemt me zoveel angst in dat ik dat voor me uit schuif. Ik vind het al straf als ik met de gezinshulp naar de stad moet dat ik dat doe maar het is niet met overtuiging als ik vertrek. Ne keer dat ik het gedaan heb ben ik wel trots op mezelf. Met de manuele rolstoel is het te zwaar en heb ik iemand nodig om mee te duwen maar als ik met elektrische ga dan kan ik moeilijker het verkeer inschatten en ben ik bang om drempels te nemen.

Maar m’n jongens krijgen niets dat is wat ze me zeggen. Nu ja ze kunnen niet alles krijgen wat ze verlangen maar ze hebben wel speelgoed Lego, playmobil, knuffels, auto’s, gezelschapsspellen, doe boekjes en echte boekjes. Ze hebben wel een uitdaging. Ze mogen op de PC spelen ongeveer een uurtje of 2 per dag. Het is wel gespitst. Ik heb ondervonden dat een half uurtje net iets te weinig is per keer daarom heb ik er een uur van gemaakt. Het toffe is dat Volker en Lander dat geen uur volhouden en stoppen op ongeveer 45 minuten maar dan hebben ze ‘zelf beslist’ om te stoppen. Lander kijkt vaak filmpjes van Shaun the Sheep en Volker naar FC De Kampioenen en ze spelen de Lego spelletjes die ze hebben gekregen. Ik merk dat ze het goed kunnen indelen hun tijd.

Het erge is dat ik me niet geroepen om met hen buiten te gaan. De confrontatie is te groot en te zwaar. In mijn hoofd weet ik dat ik die stap moet zetten en ik weet dat de jongens de rolstoel niet zien als een obstakel. Ik ben diegene die er een obstakel van maak. Ik voel me klein en heel kwetsbaar. De rolstoel, de mensen, het verkeer het zijn iets teveel indrukken voor mijn hoofd van ongeveer 4kg. Ik kan het niet beschrijven of ik zal het proberen te beschrijven. J Als ik naar buiten moet naar een plaats waar ik het niet gewoon ben dan heb ik een gevoel van angst die me overvalt. Ik heb het gevoel dat mensen me dan beoordelen: zie die wat zou die hebben, of mensen kijken naar je maar ne keer da je terug kijkt kijken ze over je heen en krijg je het gevoel dat je minder bent. Ik weet ik ben niet minder maar het voelt soms zo aan.  Je voelt je een pion tussen de mensen. De wereld zit vol mensen en dan heb je personen zoals ik met een beperking. Een heel raar gevoel maar nu ga ik een rare twist geven aan m’n verhaal. Ik ben de jongste van een groot gezin. In de jaren 1960 op het einde zijn mijn vader en moeder gehuwd en ze hadden elk een kind uit een andere relatie. We waren een nieuw samengesteld gezin. Mijn moeder had een dochter en mijn vader had al en zoon. In 1967 zijn ze gehuwd en hebben ze nog 4 kinderen gekregen. 3 meisjes en 1 jongen. We waren een gewoon gezin met leuke dingen maar ook met minpunten zoals bij iedereen. Mijn oudste broer en zus heb ik nooit gezien als een halfbroer of zus maar gewoon als broer en zus ze waren evenwaardig als de rest. Soms denk ik er wel eens aan terug We woonden in Gent en we hadden er een reuze tijd m’n broer verbleef in Leuven bij mijn grootouders omdat hij naar Terbank naar school ging. Soms denk je er even aan terug zo ook deze ochtend.

Mijn oudste broer is overleden in 2009 en dat was enorm schrikken want het was zo plots. Bruno had een lichte mentale handicap en hij had een aangeboren hartafwijking. Hij werkte in een beschutte werkplaats en reed rond met zo een ding die vele dozen kan vervoeren (ik weet de naam maar ik weet niet hoe het geschreven word J) Hij voelde zich niet goed en is gewoon op het werk neergevallen en heeft een hartstilstand gekregen. Er was niets meer aan te doen. Iedereen was enorm geschrokken. Maar Bruno was gehuwd en hij en z’n vrouw hadden een huis gekocht. We hebben op een waardige manier afscheidt kunnen nemen van Bruno.

We zijn nu 5 jaar verder en het contact met Bruno zijn vrouw is verwaterd maar soms denken we er op sommige momenten op terug en vragen we ons af hoe het is met haar. Ik zei tegen oma dat ik het me ook soms afvroeg maar ik heb niet de nood om contact te zoeken met haar alleen omdat ik nu die rolstoel heb en dat ik het haar dat niet wil of durf te vertellen. Zo ook met mijn tante Anna ze is al een oudere dame en verblijft in een bejaardentehuis, ze weet wat er is gebeurt maar we hebben elkaar niet meer gezien. Soms loop je weg van confrontaties en durf je ze gewoon niet aan te gaan. Mijn tante Non, tante Jul, Bart, Peter, Kristel heb ik gezien in het ziekenhuis en dan stuur je de mensen gewoon niet weg en je bent blij dat er iemand op bezoek komt.

We zijn nu meer dan 3 jaar verder en toch blijf ik me opsluiten en confrontaties voor me uit schuiven. Ik zou ze beter eens gaan trotseren maar dat zal ik doen als ik er zelf klaar voor ben.

Deze week kreeg ik ook een compliment J Ik hoorde via via dat er mensen m’n blog hadden ontdekt en dat ze hem wel leuk vonden. Het feit dat mensen hem leuk vinden is omdat er toch wel nuttige dingen in staan (hoop ik) en ik hoop dat het wat luchtig geschreven is. Maar door dit te horen heb ik mijn doel bereikt. Een kijk te geven op mijn leven met een NAH en fysieke beperking. Voor al deze mensen zeg ik je hebt je leven voor en een leven na! Je leven voor van wat er ook is gebeurt zijn leuke herinneringen en die mag je koesteren maar je hebt ook een leven na van wat er is gebeurt en wat er ook gebeurt is probeer er nog iets van te maken. Zelf ben ik er nog 100% mee bezig en neen je kan er geen tijd op plakken. Je mag dingen op je eigen tempo verwerken en een plaats geven maar vergeet je omgeving niet. Maar ik kan ook geloven dat je nu het gevoel hebt dat je een 2^de kans krijgt en dat je je 100% voor je omgeving geeft maar dan zeg ik even goed vergeet jezelf niet. Het is belangrijk dat je een evenwicht vindt voor de 2 kanten. Je omgeving moet je ook evenzeer die kans geven.  Neen het is niet altijd simpel. Maar 1 ding is zeker. Wat we voor hebben is niet eerlijk maar het is nu eenmaal zo en ‘het is wat het is’ en we moeten er het beste van maken. Ik zou het leuk vinden moesten de mensen eens een mailtje sturen of iets posten op m’n gastenboek. Nog veel plezier.      

26-07-2014 om 00:00 geschreven door Inge