Darwin de poes en ik leven nu een 6 maanden alleen op een appartement en het voelt nog steeds goed aan. Ik weet dat ik een juiste beslissing heb genomen. Darwin de poes is mee verhuisd en ze heeft zich enorm goed aangepast aan het leven op een appartement. Soms gaat ze even op het terras zitten en tot bij de buren maar ze weet waar haar plekje is.

Ze vraagt knuffels, ze geeft kusjes met haar neus, aaikes maar je kan ze niet pakken, enkel Volker mag ze pakken want Volker mag er alles mee doen. Volker is dan ook heel in fel in de weer voor haar loopt ze de gang op en ik zeg ‘Darwin kom eens binnen’ Dan staat Volker voor je het weet voor je neus en komt ze pakken en dan ben je zeker dat hij haar zegt ‘Darwin, dat mag je niet doen, he’ en dan krijgt ze een dikke knuffel. Als er bezoek komt dan komt ze gegarandeerd dag zeggen en ze is dan ook door iedereen heel graag gezien.

Ik ben zo blij met haar ze komt me duwen voor aaikes, er staat een stoel naast me aan tafel en daar gaat ze op liggen en dan gaat mijn hand automatisch op haar rug of zij liggen. NIET OP HAAR BUIK WANT DAN HEB JE EEN KRAB AAN JE BEEN J  Het leven van Darwin de poes fantastisch toch een hele tijd geleden was m’n gezinshulp er en ik had gevraagd aan Martine wil je de rolstoel eens afstoffen vanonder en ze ging door haar knieën met haar vod en begon. In een mum van tijd stond Darwin bij en bekeek me en haar een haalde uit naar Martine om te zeggen pas op wat je doet want dat is van mijn baasje en ze heeft dat nodig.

Ze heeft ook een krabmat voor haar nageltjes en ze heeft heel wat speelgoed hier in huis. Het is echt mijn schatje en ik betrap er me op als ik aan tafel zit en ze komt erbij ben ik steeds aan het praten tegen haar of als ik ze eten geef dan praat ik tegen haar, gewoon elke keer ik ze in m’n zicht heb. Het is zelfs zo erg dat ze boven op de kast een plekje vrij heeft om doke te doen. Ook in de kast beneden van de boeken is een plekje vrij voor haar ze is een beetje een koningin hier in huis.

Maar met al die luiheid hier in m’n appartement zal ik je mijn nadeel eens delen als ik lui en moe ben.

Als ik denk wat ik moet doen om op m’n bed te gaan liggen dan schuift de moed me al in m’n schoenen. Ik ben op dit moment zo moe dat ik echt even wil gaan liggen op mijn bedje met mijn oogjes toe en een poes die aan m’n voeten licht te spinnen. Dat moet toch een leuke gevoel geven (denk ik J). Vandaag heb ik zo een dag en dan ga ik op m’n bed liggen. Vandaag is Lieve de verpleegster er en dat is dan gewoon afspreken. Hoe laat komt ze en dan weet ik wanneer ik erin mag schuiven. De transfer lukt me rolstoel bed en dan moet ik mijn benen in bed zien te krijgen. Omdat mijn flexibiliteit in mijn bekken niet fantastisch is kan ik niet mijn benen pakken en in bed schuiven omdat ik er gewoon niet deftig aankan en omdat ik niet alle kracht heb in mijn armen kunnen die dat ook niet compenseren. Het is zo met de verminderde flexibiliteit en pijn zal de kracht toch uit mijn bekken moeten komen. Ik ga zo ver mogelijk op bed zitten, de rolstoel in de buurt want die moet als tussenstop dienen en dan hopen dat ik genoeg kracht heb voor de volgende stap, mijn bed in. Het is een race tegen mezelf op dat moment omdat je dan echt je beperking in levende lijve ondervindt, zelfs meer dan dat je in een rolstoel zit. Zit je aan tafel te praten, te eten, spelletje spelen of je zit aan de computer dan heb je daar geen last van. Iedereen zit dan en dan merk je het ook niet. Het enige moment dat je het merkt is als je een lichte beweging maakt of als iemand bv:

1. van de jongens constant met zijn voet op de hoepels zit te duwen.

2. Maar het is een heel avontuur om op bed te gaan liggen ik ben er rap een minuut of 15 tot 20 ermee bezig, alles in gereedheid brengen voor de transfer en de transfer zelf: bed laag, voetsteunen aan de kant, remmen op en op de punt van mijn stoel gaan zitten arm naar achter, hand op bed en dan spring duw spring duw ik zit het bed hoog tot ik bijna kan staan pak het looprekje en doe mijn broek naar beneden. Ik zet terug de rolstoel in positie. Ik leg mijn dons goed want als ik slaap heb ik graag iets op mij liggen. Ik probeer m’n schoenen uit te doen (ik kan niet aan mijn veters) lukt het me dan kan ik verder mijn broek uit doen, lukt het me niet met de schoenen dan ga ik zo slapen. Broek tot op mijn enkels en dan mijn schoenen aan en ’zo in bed’. Deze middag lag ik zo in bed J. Ik schrijf het zo want het is niet de eerste keer dat ik mijn benen niet in bed krijg en dan liggen mijn benen ergens nog op de rolstoel uiteindelijk en val ik zo in slaap. De omgekeerde transfer doe ik nog niet. Ik krijg niet eens mijn broek of schoenen aan, neen dan blijf ik wel wat langer liggen.

S ’morgens sta ik er vroeg op op de toer tussen 6.30 en 7 uur om op te staan bij de verpleging. De verpleging heeft een sleutel om binnen te komen en anders heb ik een babysit nodig die blijft slapen. Op zich ben ik daar wel blij om dan kan ik niet blijven liggen tot 10 11 uur die tijd is passé vind ik. Op zich is het wel heel vermoeiend want er is geen verschil met weekdagen of weekends ik staat altijd vroeg op maar na de middag probeer ik toch een powernap te doen ook al loopt het vaak wat langer uit.