Maar het is toch vooral genieten als ze er zijn. Donderdardag is er een vriend komen spelen Dries en het was super fijn en vrijdag zijn er 2 ook maatjes komen spelen. Soms is het wat veel voor mijn hoofd maar ik heb het er zeker voor over. Het leuke is dat de mama's en papa's weten dat ik in een rolstoel zit en dat ze er geen punt van maken al vragen ze even vaak mogen de jongens komen spelen. Ik laat dit zeker toe en maar ik waak erover een zeker evenwicht te houden. Het is zeker even leuk als er iemand komt spelen. De jongens spelen samen en genieten van alles wat ze doen. Zo grappig.
Vrijdag waren voor Volker als voor Lander een vriend komen spelen en ik had afgesproken met een kennis. Het was zo grappig want s'morgens telefoon mag ik langs komen en ik zei ja van mij mag je komen er komen ook vriendjes als het je niet stoort,... het stoorde zeker niet dus afgesproken. Een half uurtje voor hij kwam kreeg ik een reminder op mijn GSM dat er nog iemand kwam mijn oude buurman die ik op het buurtfeest tegen kwam na al die jaren. Ik dacht ik kan de ene bellen en anders regelen maar ik kan ook die 2 samen laten komen en wat bleek nu ze kenden elkaar van ziens. en het was leuk voor iedereen. Iedereen babbelde tegen iedereen oud-jong -- jong- oud het maakte niet uit en we hebben heel goed gelachen en genoten.
Volker en z'n vriend zijn samen naar de winkel gegaan achter een chips en popcorn. wat centjes meegegevenen even uitgelegd wat en hoe en het zo dat Volker dit al eens heeft gedaan met de gezinshulp om dan eens alleen een vriendenboek te gaan kopen. Het voordeel is de winkel is hier beneden. Hij moet niet de straat op en de mensen kennen ons al in de winkel. Ik geef een lijst mee en een rugzakje of zak en dan gaan ze op pad Volker gisteren met zijn vriend maar meestal is dit met de gezinshulp die een andere lijst heeft. Op zo een moment merk je dat hij groot wordt.
Ik heb samen met de jongens en oma een aardbeientaart gemaakt, zalig lekker was ze. Het was taart met petit beurre koekjes en dan een vulling van Mascarpone, room weinig suiker en rode vruchten. Het was ongelooflijk lekker maar best wel zwaar volgende keer probeer ik met een zanddeeg. De taart was dan ook op op het einde. Volker en Lander hebben genoten samen koekjes verbrokkelen, mengen uitstrijken af en toe eens proeven... zo leuk om te doen om dan op het einde het resultaat te zien en te proeven.
Maandag gaan we naar Bobbejaanland een leuke afsluiter voor de vakantie.
Maar er spinnen toch enkele gedachten door mijn hoofd en ik begin me toch dingen af te vragen. Ik heb soms het gevoel dat ik niet mag alles een plaats mag geven van wat er gebeurt is met mijn lijf. Ik ben ongeveer 3 jaar geleefd geweest en nu kan ik pas beginnen om alles een plekje te geven. De rolstoel, de NAH, mijn gezin alles moest een plekje krijgen. Mijn relatie is stuk gelopen omdat we blijkbaar heel fel uitelkaar zijn gegroeid en ieder begon zijn eigen leven te lijden en daar hoorden hij en ik samen niet bij. We hebben nog 1 ding gemeen en dat zijn onze jongens.
Ik wil niet meer horen dat ik dit nog niet aanvaard heb ik weet dat en de inpakt is iets te groot, er is zoveel dat ik verloren ben. Mijn mobiliteit, de geconfrontatie met mijn omgeving, de krachtsvermindering in mijn armen, mijn zicht links weg en daardoor heb ik ook geen 3D zicht, mijn gehoor links, mijn gedachtenstroom die anders is door het hersenletsel,... Dit alles moet ik een plekje geven en ik werk er alle dagen aan. De psy, kine, de gezinshulp die me mee sleurt om dingen te doen enz. Ik probeer echt wel dingen uit om er te geraken waar ik wil komen.
Sinds ik alleen woon moet ik gewoon dingen durven te doen en de ene dag loopt al beter dan de andere. De ene dag sluit ik me op maar andere dagen wil ik wel eens buiten en dan ga ik eens tot aan de winkel en als ik al naar de winkel ga dan moet ik me eerst oppeppen. Ik vind het persoonlijk ook zwaar voor de jongens om met een mama in een rolstoel naar buiten te moeten. Dat is iets dat tussen m'n 2 oren zit want de jongens zouden weliswaar heel graag eens met mama naar de speeltuin gaan. maar zelf vind ik het te erg voor de jongens. Maandag gaan we naar Bobbejaanland en ik ben mezelf al een paar weken aan het verplichten. De tickets zijn gekocht en we hebben alles geregeld met mijn zus.
Ik ben bezig met de aanvraag voor een elektrische rolstoel om mijn mombiliteit te verhogen. Elke dag ben ik er mee bezig en word ik confronteerd. Het alsof vele mensen zeggen jij jij jij Inge het u schuld. Volgens de gegevens die ik heb is het niemands schuld het is gewoon even pech in een leven van een persoon en het is toevallig mijn leven. Ik heb er allesinds niet naar gevraagd niemand denk ik. Dat mijn huwelijk het niet gehaald heeft is niemand z'n schuld. We zijn gewoon door de lange revalidatie uit elkaar gegroeid. Dat lijkt me toch het logischte besluit. Het is wat het is en nu zijn we boos op elkaar maar 'we moeten 1 ding onthouden we hebben 2 kereltjes waar we voor moeten zorgen en waar we samen verantwoordelijk voor moeten zijn. Ik probeer een echte mama te zijn en ik weet, ik heb m'n beperkingen maar ik doe wel dingen die ik wel kan met de jongens. Zaterdag gaan we vis en zondag gaan we samen burger in een jasje eten. Ik weet dat Volker graag vis eet en bij Lander valt het mee maar dat is een menu voor bij mama want papa maakt niet zo rap vis omdat hij dat niet lekker vindt. Het is zo typisch 'je serveert enkel voeding wat je zelf of je partner kent en graag hebt en dat leren je kinderen ook eten. Best wel grappig zo eten m'n jongens vol au vent omdat de papa dat graag at maar ik niet ook heb ik het leren eten om dan eens goed ziek ervan te zijn... Ik eet dan graag vis en zo gaat het verder. De rare dingen eten ze bij vriendjes. Het is heel bizar maar in nood leer je je vrienden kennen en ik heb ze ook leren. Maar ik heb me erbij neergelegd en als ik eerlijk ben voor mezelf ik kan het me niet aantrekken. Na wat ik heb meegemaakt zijn er andere dingen die ik me wel aantrek. De band met de mensen die me wel nauw aan het hart leggen zoals mijn jongens, familie en vrienden die wel blijven hangen of diegene die erbij zijn gekomen.
het feit dat dat ik actief ben op de besloten groep op Facebook van de NAH-Liga vind ik ook belangrijk. Het is een manier om mijn hoofd beter te leren kennen en me ook wel iets te voelen in deze grote wereld. 1 ding geef ik niet prijs is mijn telefoonnr, mijn adres, ook hier niet gewoon om mezelf te beschermen en ik kan alleen maar hopen dat iedereen dit volgt. Zo laat ik ook niet iedereen toe op m'n Facebook enkel mensen die ik in werkelijkheid ken en 5 tal mensen ken ik enkel online via NAH-Liga. Er word wat over en weer berichten gestuurd en van het ene komt het ander.
