Deze middag Inge gaat in bad ‘zalig’. Lieve en ik zijn wat aan het praten en het ging over het overlijden van m’n peter. Ik ging automatisch terug in 2011 dit en dan ging ik terug om te weten dat 2009 een heel bewogen jaar is geweest. M’n broer die is overleden, de man van m’n meter die enkele weken later kwam te overlijden om dan afscheid te moeten van mijne peter. Lieve zei me je denkt ook in vakjes, ik bekeek haar en dacht nog ‘oe ik denk in vakjes’. Ze vertelde me alsof ze m’n gedachte kon lezen ‘ik doe dit ook je deelt je leven in in periodes jij doet dit bv. door te zeggen van voor ik ziek was als erna. En dat is ook zo. Ik heb een periode waar ik nog kon stappen van voor ik kon stappen en een periode erna de moment dat ik ziek ben geworden. Heel raar maar wel een houvast voor vele mensen. Zo heb ik dit ook “je hebt voor en je hebt na” net zoals nieuwjaar op 1 januari,  begint mijn nieuwe leven op 23 februari 2011.  

Iedereen weet nu wat er zowat aan de hand is met mij maar soms denk ik is het mijn schuld van wat ik voor heb? In november 2010 kreeg ik via het werk de kans om me te laten vaccineren tegen de griep, maar ik wou dit absoluut niet ik had zoiets van “echt niet”. Je kan beter eens ziek zijn en dan er weer eens een paar jaar tegen kunnen, dan elk jaar een spuitje in je arm voor een griep die vorig jaar oprukte. Had ik me moeten laten vaccineren, had ik dan zo ziek geweest,… uiteindelijk is de griep het begin van alles geweest met een longontsteking met mijn hersenstaminfarct op het einde voor ik van de glijbaan schoof. Ik weet het niet. Ik voelde me niet goed maar thuis blijven ik dacht er nog niet aan en zolang ik functioneerde dan ga je toch door! Maar ik ben letterlijk onderuit gegaan… en ik zal nooit weten of ik vroeger moest ingrijpen ja of neen. Moet ik me nu schuldig voelen? Maar het is toch een hoge prijs die ik moet betalen voor een inschattingsfout die ik maakte. Ik zei wel eens ik zou het wel zien zitten om huismama te zijn niet moeten gaan werken en er zijn voor mijn mannen. Opruimen, eten maken, dingen voor mezelf doen J ik dacht er soms eens aan. Elk jaar als ik eens praatte over m’n carrière of als ik in verlof was en ik er van kon genieten. Maar aan de andere kant ging ik ook graag werken. Ik werkte als begeleidster en ik dacht vaak en zeg het ook nog vaak aan andere mama’s het is veel gemakkelijker te zorgen voor 70 kinderen en die binnen de grenzen te houden dan te moeten zorgen voor mijn 2 stoere kerels. Er was zo een extra aspectje dat erbij kwam wat het niet altijd eenvoudig maakte ‘houden van’ het is zo een complex gegeven. Je weet perfect wat je moet doen op je werk je kent de regels en daar kan je je achter schuilen en als het je een beetje teveel wordt dan ga je naar een collega om te zeggen wil jij het even overnemen. Je dronk iets en dan met frisse moed sta je er weer. Thuis als je dit voor hebt dan zeg je soms tegen je partner als het eens niet lukte ‘jouw kind’ je ging dan even apart gaan zitten voor de pc of voor de tv maar je stopte nooit met mama zijn. Wat je ook deed ze zaten en nu nog zitten ze in je hoofd. Ik zie ze niet elke dag maar ik wil ze dagelijks bellen om hun stemmetjes te horen ook al kan dit niet.

Met de scheiding mis ik ze toch hoor. Als ze er zijn probeer ik er toch te zijn voor hen. We spelen een spel, kleuren, tekenen, tv kijken, gewoon leuke en soms ook wel gekke dingen doen ZALIG. De keren dat ze bij de papa zijn dan ben ik voor de komende week plannen aan het maken. Ik ben deze week van plan om iets heel leuk te doen met de jongens en dan JA ik moet me even aan de kant zetten want het is niet iets wat ik nog graag doe maar ik ga dit doen voor Volker en Lander en dat is het belangrijkste op dat moment.

Het is heel bizar maar ik schrijf net ik moet mezelf wegcijferen maar toch mag ik mezelf niet vergeten. In de week dat ze bij me zijn dan geef ik mijn jongens mijn volle aandacht maar af en toe gun ik me even van die momenten van rust zeker als ze terug bij de papa zijn.  

Maar ik moet het uit mijn hoofd zetten “wat als ik sneller erbij was, had ik die vaccinatie nu toch genomen,…” Het is iets wat ik nooit zal weten” en het is nu zo gelopen en als ik rationeel denk dan moest het zo lopen. En zijn ze geen schuldigen.