Soms heb je het gevoel dat je een geldschieter bent. Volker wilt absoluut naar de stad want hij wilt iets kopen. Hij wilt naar de speelgoedwinkel want hij krijgt nooit iets. Nooit iets krijgen? Vorige week heeft hij en Lander elk een Legospel voor op de PC gekregen, ok het was nice price maar dat maakt toch niets uit. Hij vroeg of ik mee naar de stad ging en weet je wat ‘IK DURF NIET ALLEEN GAAN’ het is een drempel die ik over moet maar ik ben echt bang om te gaan. De drempels, het verkeer, de mensen met hun blikken en zeker het betreden van een winkel. Het boezemt me zoveel angst in dat ik dat voor me uit schuif. Ik vind het al straf als ik met de gezinshulp naar de stad moet dat ik dat doe maar het is niet met overtuiging als ik vertrek. Ne keer dat ik het gedaan heb ben ik wel trots op mezelf. Met de manuele rolstoel is het te zwaar en heb ik iemand nodig om mee te duwen maar als ik met elektrische ga dan kan ik moeilijker het verkeer inschatten en ben ik bang om drempels te nemen.

Maar m’n jongens krijgen niets dat is wat ze me zeggen. Nu ja ze kunnen niet alles krijgen wat ze verlangen maar ze hebben wel speelgoed Lego, playmobil, knuffels, auto’s, gezelschapsspellen, doe boekjes en echte boekjes. Ze hebben wel een uitdaging. Ze mogen op de PC spelen ongeveer een uurtje of 2 per dag. Het is wel gespitst. Ik heb ondervonden dat een half uurtje net iets te weinig is per keer daarom heb ik er een uur van gemaakt. Het toffe is dat Volker en Lander dat geen uur volhouden en stoppen op ongeveer 45 minuten maar dan hebben ze ‘zelf beslist’ om te stoppen. Lander kijkt vaak filmpjes van Shaun the Sheep en Volker naar FC De Kampioenen en ze spelen de Lego spelletjes die ze hebben gekregen. Ik merk dat ze het goed kunnen indelen hun tijd.

Het erge is dat ik me niet geroepen om met hen buiten te gaan. De confrontatie is te groot en te zwaar. In mijn hoofd weet ik dat ik die stap moet zetten en ik weet dat de jongens de rolstoel niet zien als een obstakel. Ik ben diegene die er een obstakel van maak. Ik voel me klein en heel kwetsbaar. De rolstoel, de mensen, het verkeer het zijn iets teveel indrukken voor mijn hoofd van ongeveer 4kg. Ik kan het niet beschrijven of ik zal het proberen te beschrijven. J Als ik naar buiten moet naar een plaats waar ik het niet gewoon ben dan heb ik een gevoel van angst die me overvalt. Ik heb het gevoel dat mensen me dan beoordelen: zie die wat zou die hebben, of mensen kijken naar je maar ne keer da je terug kijkt kijken ze over je heen en krijg je het gevoel dat je minder bent. Ik weet ik ben niet minder maar het voelt soms zo aan.  Je voelt je een pion tussen de mensen. De wereld zit vol mensen en dan heb je personen zoals ik met een beperking. Een heel raar gevoel maar nu ga ik een rare twist geven aan m’n verhaal. Ik ben de jongste van een groot gezin. In de jaren 1960 op het einde zijn mijn vader en moeder gehuwd en ze hadden elk een kind uit een andere relatie. We waren een nieuw samengesteld gezin. Mijn moeder had een dochter en mijn vader had al en zoon. In 1967 zijn ze gehuwd en hebben ze nog 4 kinderen gekregen. 3 meisjes en 1 jongen. We waren een gewoon gezin met leuke dingen maar ook met minpunten zoals bij iedereen. Mijn oudste broer en zus heb ik nooit gezien als een halfbroer of zus maar gewoon als broer en zus ze waren evenwaardig als de rest. Soms denk ik er wel eens aan terug We woonden in Gent en we hadden er een reuze tijd m’n broer verbleef in Leuven bij mijn grootouders omdat hij naar Terbank naar school ging. Soms denk je er even aan terug zo ook deze ochtend.

Mijn oudste broer is overleden in 2009 en dat was enorm schrikken want het was zo plots. Bruno had een lichte mentale handicap en hij had een aangeboren hartafwijking. Hij werkte in een beschutte werkplaats en reed rond met zo een ding die vele dozen kan vervoeren (ik weet de naam maar ik weet niet hoe het geschreven word J) Hij voelde zich niet goed en is gewoon op het werk neergevallen en heeft een hartstilstand gekregen. Er was niets meer aan te doen. Iedereen was enorm geschrokken. Maar Bruno was gehuwd en hij en z’n vrouw hadden een huis gekocht. We hebben op een waardige manier afscheidt kunnen nemen van Bruno.

We zijn nu 5 jaar verder en het contact met Bruno zijn vrouw is verwaterd maar soms denken we er op sommige momenten op terug en vragen we ons af hoe het is met haar. Ik zei tegen oma dat ik het me ook soms afvroeg maar ik heb niet de nood om contact te zoeken met haar alleen omdat ik nu die rolstoel heb en dat ik het haar dat niet wil of durf te vertellen. Zo ook met mijn tante Anna ze is al een oudere dame en verblijft in een bejaardentehuis, ze weet wat er is gebeurt maar we hebben elkaar niet meer gezien. Soms loop je weg van confrontaties en durf je ze gewoon niet aan te gaan. Mijn tante Non, tante Jul, Bart, Peter, Kristel heb ik gezien in het ziekenhuis en dan stuur je de mensen gewoon niet weg en je bent blij dat er iemand op bezoek komt.

We zijn nu meer dan 3 jaar verder en toch blijf ik me opsluiten en confrontaties voor me uit schuiven. Ik zou ze beter eens gaan trotseren maar dat zal ik doen als ik er zelf klaar voor ben.

Deze week kreeg ik ook een compliment J Ik hoorde via via dat er mensen m’n blog hadden ontdekt en dat ze hem wel leuk vonden. Het feit dat mensen hem leuk vinden is omdat er toch wel nuttige dingen in staan (hoop ik) en ik hoop dat het wat luchtig geschreven is. Maar door dit te horen heb ik mijn doel bereikt. Een kijk te geven op mijn leven met een NAH en fysieke beperking. Voor al deze mensen zeg ik je hebt je leven voor en een leven na! Je leven voor van wat er ook is gebeurt zijn leuke herinneringen en die mag je koesteren maar je hebt ook een leven na van wat er is gebeurt en wat er ook gebeurt is probeer er nog iets van te maken. Zelf ben ik er nog 100% mee bezig en neen je kan er geen tijd op plakken. Je mag dingen op je eigen tempo verwerken en een plaats geven maar vergeet je omgeving niet. Maar ik kan ook geloven dat je nu het gevoel hebt dat je een 2^de kans krijgt en dat je je 100% voor je omgeving geeft maar dan zeg ik even goed vergeet jezelf niet. Het is belangrijk dat je een evenwicht vindt voor de 2 kanten. Je omgeving moet je ook evenzeer die kans geven.  Neen het is niet altijd simpel. Maar 1 ding is zeker. Wat we voor hebben is niet eerlijk maar het is nu eenmaal zo en ‘het is wat het is’ en we moeten er het beste van maken. Ik zou het leuk vinden moesten de mensen eens een mailtje sturen of iets posten op m’n gastenboek. Nog veel plezier.