Ik begin dit stuk van de blog op vrijdagavond 8 augustus de jongens kijken FC De Kampioenen en ik zoek ergens anders een uitdaging. Ik ben moe en dan verzink ik even in gedachten. Soms overvalt me dan de gedachte dat ik wou dat alles zoals vroeger was.  Een wandeling in een park, het bos of gewoon langs de straten in de stad. Kuierend langs de etalages, winkeltjes in en uit en dan af en toe zelden even wachten aan de kassa, een uitstap naar een pretpark om dan naar huis te gaan en in de zetel te ploffen omdat je voeten bijna over de grond slepen van vermoeidheid. Het is duidelijk iets uit het verleden en een leuke herinnering wat op termijn een vage herinnering zal worden. Ik ben wel dinsdag in de stad geweest voor schoenen maar ik ben met lege handen naar huis gekomen. Ik ben al een paar keer naar de stad geweest en het overvalt me nog keer op keer en dan denk ik ‘ik ben nog steeds Inge maar ik zit in een kapotte verpakking’. Als ik nu door de straten rij dan denk ik terug aan de periode in Pellenberg.

Ik werd in een harnas gehangen om dan op een loopband gehesen te worden want een trapje kon ik niet nemen, ik hing daar als een jas rond een kleerhanger. Achter mij stond er een kine en aan beide kanten stond er een andere kine om m’n voeten 1 voor 1 naar voren te zetten. M’n rechter voet werd opgebonden zo dat hij recht stond en niet naar beneden kon klappen. 20 tot 30 min moest ik dit volhouden. Als ik eraan terug denk dan voel ik de pijn. Het harnasding droeg een deel van m’n gewicht en de rest werd omhoog gehouden door m’n armen. Het was enorm zwaar mijn voeten gingen vooruit omdat iemand dat deed. Ik stelde doelen beginnend met 2.30 min om dan toch langere tijd te kunnen stappen. Na een paar keer dit te hebben moeten doen zonk mijn motivatie om te stappen omdat het zoveel pijn deed. Heel bizar maar ik hunkerde af en toe naar m’n rolstoel. Hoelang ik ook in Pellenberg was en ook al hadden ze gezegd Inge dit is voor altijd blijf je hopen tot de dag je voor altijd naar huis mag en dat dat al stappend is en je nachtmerrie voorbij is. Toen ik daar hing wist mijn hoofd wat te doen maar de communicatie tussen mijn hoofd en benen werkt echt niet meer ik kon mijn linkervoet vrij goed naar voor brengen maar m’n rechtervoet blijft steeds steken. Op dat gebied ben ik een tijd blijven hangen tot de moment er was dat ik het nog eens probeerde toen ik thuis was met Annemie en Jozefien. Eerst tot aan de tafel en terug om dan ook eens naar buiten te gaan en terug tot aan het bed. Sabien stelde me nog eens voor om het te doen en ja ik schuif het voor me uit, maar in september maak ik er weer werk van. Wie weet gaat het beter en wandel ik een kleine marathon (een heel kleine marathon). Als ik er nu aan terug denk dan ben ik blij dat ik die kans heb gekregen en dat ik toen door het harde werken dat ik daar nu nog de vruchten van draag want eens je zoiets stoms als ik heb voorgehad dan bestaat er een heel groot deel van je leven uit revalideren, revalideren voor gans je leven. De pijn in m’n knieën  en bekken is er nog maar met de pijnmedicatie die ik neem heb ik het vrij goed onder controle. Als ik een inspanning doe dan voel ik het wel en dan denk ik “je hebt Inge en je hebt de pijn, dat zijn 2 dingen apart”. Met een juiste interpretatie en de nodige humor kan ik er mee leven en kom ik er wel.

De jongens zijn ​nu aan het spelen op de computer en dan heb ik even tijd. er staat een leuk muziekje op (Foo Fighters en nog zo een dingen) en af en toe pik een clipje of filmpje mee. Deze morgen de jongens hadden een moment van uitslapen tot 9 uur en ik zat hier even in alle rust wat te prullen. Ik zoek dan soms dingen op i.v.m zelfredzaamheid in een rolstoel 'hoe pak je dingen aan'. Je hebt ook ruige filmpjes met een echte durver. enkele jaren geleden was ik grote fan van het spel Tony Hawk Pro Skater vooral den 2 was ik een heuse krak in. Er waren 12 levels per skater en je had denk ik rond de 10 skaters om  mee te spelen en als ik me eraan zette kon ik een ganse dag spelen en dan speelde ik per mannetje 45 minuten om al z'n levels uit te spelen. Op een 8 uur tijd speelde ik alle levels met alle mannetjes uit. Straf vond ik het maar nu zou ik het niet meer doen en ook niet meer kunnen. Ik stond s'morgens op zodat ik nog een uurtje of 2-3 kon spelen en dan gaan werken, drinken deed ik voor de pc. Het slechtste wat ik deed was iets om niet fier op te zijn 'ik rookte enorm veel'. Ik at weinig en ik compenseerde dat met een sigaret gelukkig had ik toen geen kindjes. Tot 3 jaar en 6 maanden geleden rookte ik, ik rookte en ik ben er zeker niet fier op dat ik het deed ik stond op en er verdween al zo een ding aan mijn lippen. Als het ware stond ik ermee op en ging ik er mee slapen. Met ziek te worden ben ik ermee gestopt en gelukkig ook.

Maar ik was filmpjes aan het bekijken. Zo is er kerel hij noemt zichzelf Wheelz en die gast is gewoon zot. Hij zit in een rolstoel omwille dat hij geboren in met spina bifida. Hij doet tricks vanuit zijn rolstoel in een skatepark en vliegt over en weer op een skateramp. Super cool ik kan het niet maar het is cool om naar te kijken en ik kijk ook naar filmpjes over een kerel maar dan over zelfredzaamheid. Die kerel heeft zijn situatie volledig in de hand en doet alles zelf. Hij gaat ook geen uitdaging uit de weg. Een dagje kermis, strand Het maakt niet uit. Soms kan er niet tegen maar soms zoek ik bewust dingen op en dan denk ik soms oh neen ik wil het niet zien want zo ben en wil ik niet zijn. Zo is dit ook met films een film waar er een persoon in komt die in een rolstoel zit dan haak ik gewoon af sinds ik dit voor heb. Zelf heb ik 2 films gezien waar er een persoon in een rolstoel zit gezien. Avatar gewoon voor de fun (het is gewoon een leuke spannende film die niet rond het ene thema gaat) en een Franse film Intouchables (onaantastbare) over een man in een rolstoel die een jonge man in dienst neemt als persoonlijke assistent. Ik heb ooit een film opgenomen over Locked In Syndroom de 1^ste diagnose die werd gesteld bij me ik heb hem niet gezien en ik heb hem dan ook gewist op de harde schrijf van de digicorder. Ik dacht Inge dit moet je kijken maar de gedachte was me teveel.

Het is maandag en dan heb ik afgesproken met mijn broer voor een BBQ we kijken er allemaal naar uit. Mijn jongens, Michiel iedereen kijkt ernaar uit. Morgen meer nieuws over de BBQ.

We zijn ondertussen wat verder in de week een de BBQ is achter de rug en het was geweldig met een Shaun The Sheep rijker ben ik naar huis gekomen. Sinds m'n broer me een hobby heeft gegeven "Shaun The Sheep verzamelen ben ik goed af. Het eten van de groenten en vleesjes het heeft ons gesmaakt Volker en Lander een worstje en Volker iets steakachtig samen met Michiel en Lander zijn worstje met sausje. Ik heb ribbeke, spek op een stokje en een brochette gegeten. De brochette met kalkoenvlees heb ik gedeeld met Jeroen. We zijn even moeten gaan schuilen voor de regen en ik had toen al gemerkt het is geen rolstoeltoegankelijke woning. Bij het binnen gaan liep ik vast in de gang. De deur niet breed genoeg. dan Langs achter op het terras (wat een hobbelig avontuur was). De drempels zijn hoog maar ja mijn broerke en Jeroen hebben dat goed gedaan. Het was een leuke namiddag.

Maar ik wou het hebben over mijn oog. Sinds ik dit voor heb ben ik blind en doof aan mijn linkerzijde. Op zich niet zo erg want ik heb mijn reserve oog en oor bij me. Met m’n oor heb ik minder problemen maar mijn zicht is soms vermoeiend.

M’n rechter oog krijgt alles binnen maar met linker oog kan ik in mijn linkerooghoek het verschil maken tussen licht en donker.  Voor de rest zie ik niet veel een beweging van iets als ik het weet. Bv als ik langs een straat sta en ik doe mijn rechteroog toe dan heb je het verschil tussen licht en donker en als er een auto passeert dan zie ik de auto niet ook de beweging niet. Ik moet er al plek opzitten eer ik beweging zie. Zit ik in de auto dan kan ik maar bezig zijn met 1 ding ofwel let ik op de weg en mijn medereizigers of wel let ik op de omgeving (borden, andere personen in het verkeer) het is het ene of het andere maar nooit de 2 samen want dan loopt het niet goed af. Dat is dan ook de reden waarom ik niet met de auto rij. Met de nodige aanpassingen aan een voertuig zou dit kunnen maar met mijn oogprobleem laat ik het liever aan iemand anders over om te rijden. Ik laat me rijden. Ik heb zelfs geen moeite gedaan om testen afteleggen bij CARA. Maar ik heb wel mijn rijbewijs nog. Ik zou het kunnen binnen leveren maar ik doe dit niet omdat ik dat dom stukje papier nog een restje is uit mijn stappende periode. Ik had zo een vrijheid J met de auto rijden, gaan en staan waar ik wou, super he. Ik moet het niet inleveren maar ik mag het ook niet gebruiken. Ik heb het al uit m’n portefeuille gehaald, nu is de volgende stap het ergens anders leggen in een bakje met mijn hebbedingetjes.