Mijn zus en ik hadden besloten om naar Bobbejaanland te gaan met onze jongens. Ik was gewonnen voor het idee en toen de datum dichter kwam kreeg ik toch wel een eng gevoel over me. Een gevoel dat ik er alleen voor sta. Iedereen kon en ging op attracties en ik ik bleef aan de zijlijn staan. Niet fijn. Ik heb wel wat dingen opgezocht zou ik op bepaalde dingen kunnen gaan? Op heel wat dingen moet je (?) zelfstandig kunnen instappen maar bij de eerste trap loop ik al vast want een trap nemen is niet zo mijn ding.  Gaan zitten is ook zoiets, de stoeltjes zijn zo diep dat ik het waarschijnlijk het begeef van de pijn. Dan als de attractie stopt kan ik niet eens rechtstaan alleen omdat het te diep is. De beenruimte is meestal ook een probleem. Mijn flexibiliteit in mijn knieën is echt veel te laag en als ik ze te fel plooi dan brul ik ook en dat wil ik niet meemaken maar mijn omgeving ook niet. Als je zo een dingen doet dan voel je je direct beperkt en ben je mee om op de rugzakjes te letten.

Maar er zijn zeker ook vele leuke momenten, de verhalen van hoe het is geweest af en toe bleef er iemand bij me bv. Lander die te klein was voor een attractie of 1 van de andere jongens die niet op de attractie durfden. Het was op zich wel leuk. We hadden pick-nick bij en iedereen heeft heel goed gegeten en op het einde trakteerde ik op een ijsje maar het ijsje werd vervangen door oliebollen, warme wafels, pop corn en suikerspinnen. Lander zijn suikerspin smaakte zo hard dat zijn handen en snoet blauw zag. Zo grappig, Lander  is geen kusser en als hij zou gevraagd hebben voor kus had ik denk ik neen gezegd want hij zou op mijn kaak blijven plakken zijn. Maar alle 8 jongens hebben genoten van hun zoetigheid.

Lander wou heel wat doen maar in heel wat dingen mag hij nog niet in, hij is ongeveer 116cm. Sommige dingen zeggen we als ouder neen omdat dat te gevaarlijk is en andere dingen snappen we het niet waarom. Bv. de wildwaterbaan met die banden daar mag knuffel niet in. Maar zogezegd zo gedaan. Lander is dan op het reuzerat gegaan. Lander maar roepen 'mama kijk ik ben hier' en hoe meer ik keek naar boven ik kon ze niet vinden. Maar als hij op iets ging dan was hij echt super blij en zag je dat hij genoot van alles. Ook Volker was in zijn nopjes. Voor we vertrokken vond hij het maar saai. Hij was er nog nooit geweest maar hij ging het "een kans geven". Hij vond het super zijn snoet stond op super lach modus. We hadden afgesproken dat ze geen cadeautje kregen maar op het einde zijn we toch het winkeltje in gegaan. We zagen De smurfen en Lander koos de poes Azrael en Volker Grote Smurf weer een knuffel in huis. Het grappige was dat ik ook die knuffels zou gekozen hebben voor de jongens en ook in die volgorde. Lander de poes en Volker de Grote Smurf.

Het was een zalige leuke dag en ook al was het een hele uitdaging en word ik vooral geconfronteerd met mijn beperkinghet het is leuk voor de jongens en daar moet ik van genieten. Volker zijn enthousiasme en Lander zijn durf het zijn momenten die je moet koesteren en onthouden. Zelf heb ik 1 attractie gedaan. Voor we naar de boomstammetjes gingen konden we een omweg maken maar dat is buiten ons jong geweld gerekend. Inge moest over een soort hangbrug dat leek op een vlot. Het was blauw-wit plastieke ondergrond en het bewoog en ik erover met de rolstoel DAT WAS ZO ENG maar weer een overwinning. Ik was met de elektrische rolstoel wat opzich confortabel was. Zo kon ik even m’n benen in een andere plooi brengen, mijn rugleuning verzetten...

De kinderen, An en ik hebben afgesproken om elk jaar een bezoek te brengen aan Bobbejaanland. Lander denkt dat hij volgend jaar ook nog niet op alles kan maar de kans is groot dat hij dit wel kan want hij zal nog wel groeien.