Het is terugdenkweek heb ik de indruk. Het is zowat dat ik aan alles eens terug denk de laatste dagen. Hoe leuk ik het had als kind, tiener maar ook nu ik groot ben. Grappig dat ik dat schrijf als ik groot ben. Ik ben nog steeds groot maar o zo kwetsbaar. Deze week bekijk ik alles een beetje wat heeft me gemaakt van hoe ik nu ben.

Iedereen weet dat ik 16 maanden in het ziekenhuis heb gelegen. 3 maanden Gasthuisberg 13 maanden Pellenberg. Als ik daar was mocht ik eindelijk 1 dag naar huis bij mijn jongens. Het was toen 8 oktober en ik mocht naar huis 1 dag om 10 uur vertrekken en om  18 uur naar huis. Ik was zo blij blij om thuis te zijn bij mijn jongens. Het voelde raar aan ook al was de straat met vlagjes versierd het voelde niet meer als mijn thuis. Het was er kil en er ontbrak iets. We hebben heel lekker gegeten al kan ik niet meer zeggen wat maar het was fijn om nog eens met MIJN jongens aan tafel te zitten.

In het ziekenhuis hebben we ook een paar keer samen gegeten op bed. Ik mocht mijn bed maar een uurtje of 2 per dag uit en de rest lag ik op bed. Maar soms brachten ze Quick mee en dan aten we samen Quick op bed. In die periode moest het eten nog in m’n mond worden geschoven. Heel moeilijk met een Giant. De frietjes met Mayonaise da ging wel. Ook al kon ik m’n armen met moeite bewegen. Dat zijn leuke momenten die ik mee heb gemaakt en die ik dan ook koester. De keren dat ik s ’avonds frietjes ging eten in het cafetaria in de kelder met de jongens, de keren dat we samen op bed lagen tv te kijken. Het was alsof mijn thuis van plaats was veranderd.

24-04-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag zou ik 15 jaar getrouwd zijn met mijn maatje het mocht niet zijn. We zijn elk onze eigen weg gegaan. Inge die de ‘je weet wel wat uitschuiver’ heeft gedaan, met het gekende resultaat de NAH, de rolstoel en nog een paar beperkingen later. We hebben het niet gehaald. Ik had nochtans altijd gedacht dit is voor altijd. Hij was mijn lief en na een jaar vroeg hij op de trein wil je met me trouwen en ik zei volmondig JAAA (bij het afstappen) ik was zo blij. Mijn maatje en ik gingen er voor. Nog eens een jaar later zijn we gehuwd en nu is die verjaardag 23 april 1999.

We beslisten per jaar een jaar later besloten we voor kindjes te gaan en we hadden een plan 3 kindjes 1 op 25 jaar, 1 op 30 jaar,… We wilden 3 kindjes. Onder het motto 1 is zo alleen, 2 is perfect en 3 is wat chaotisch. Ik liet de pil en we gingen er voor maar de natuur volgde niet. Na 2 jaar gingen we naar de fertiliteitskliniek en ik kreeg allerlei onderzoeken en hij ook en we kregen het resultaat en het was gene vette. Het ging niet op een natuurlijke manier gebeuren we hebben 3 kunstmatige inseminaties gehad, zonder resultaat. We gingen naar LIFE van het H. Hartziekenhuis in Leuven. Maar na die 3 keer was ik niet zo gelukkig daar dus besloten we naar Gasthuisberg te gaan. Met al onze informatie moesten we gans het circus van onderzoeken terug ondergaan. Ok ondertussen zijn we al een hele tijd verder. Ik heb wel geleerd om te wachten, om te gaan met minder goed nieuws en mijn lichaam bloot te geven. Echo’s inwendig het was iets dat om de 2à3 dagen werd gedaan. Bloedonderzoeken, spuiten, andere medicatie ik moest mijn verstand erbij houden. We hebben toen onze eerste GSM in huis gehaald. Elke keer dat ik een echo had dan belde ze wat ik verder moest doen hormonen opdrijven of… De eerste keer dat ik eicellen moest afgeven via een punctie was ik ongelooflijk nerveus. Ik kreeg  iets om te kalmeren en hij had zijn zaadjes al moeten afleveren. Ik werd meegenomen en we gingen van start. Ik kon kiezen voor een volledige verdoving of geen verdoving ik heb het laatste genomen en dat heb ik gevoeld. Je ligt op bed en je krijgt een kersenpittenkussen op je buik. 21 eicellen hebben ze geoogst wat een heel goed resultaat was. Een dag later kregen we instructies voor de laatste stappen afspraak, ik die er moest zijn voor het inbrengen van het embryootje. We hebben zo gelachen Ik moest een uur op bed leggen op mijn buik en dan een uur op mijn rug. Het bed werd gekanteld hoofd lager benen hoger. Ik heb geslapen, gelezen en gelachen. Ze wisten Inge was er met,… Na een week wisten we of het gelukt was en elke week moest ik een zwangerschapstest doen tot de eerste echo er was. Na 8 weken was het zover ik hoorde voor de eerste keer de hartslag van Volker en ik was opslag verliefd op het kleine ventje. Ik kreeg een mamaboekje, ik kreeg een upgrade naar gewoon gynaecologie en alles werd op punt gesteld Volker werd uitgerekend op 7 januari 2005. Het was een leuke tijd elke ochtend als ik mijn tanden poetste moest ik overgeven van de eerste tot de laatste dag. Ik heb nog steeds de echo’s enz. We waren zo gelukkig met ons 2 en dan Volker en Lander erbij. Lander is er gewoon gekomen ook al had ik toen al m’n fertiliteitsafspraken gemaakt. Het was niet nodig, zo werd 14 januari ook een belangrijke dag. We gingen er samen voor Het zijn 2 vrolijke baasjes soms wringde ze eens tegen (2%) maar meestal waren en zijn ze zo cool (98%).

Sinds de verhuis zie ik ze minder en mis ik ze enorm maar als ik ze bij me heb dan genieten we 100% ze kijken een filmpje spelen een spelleke, spelen ze met de Playmobil of Lego of andere dingen maar we doen veel samen. Soms spreken we af wat we gaan doen in het weekend of de vakantie.

Wat ik wel weet is dat het niet verder ging samen, ik werd ongelukkig en ik kon m’n 2 kerels niet laten op een opgroeien in een ruziemakend gezin. De jongens kennen nu meer rust.

Volker is heel toevallig op klaskamp  hij gaat 3 dagen zich uitleven in de Ardennen.

Zalig zo een babbel met Volker ik zal vrijdag horen hoe hij het gesteld heeft in de Ardennen. Het is trouwens kort aan het 3 landenpunt van Luxemburg, Duitsland en België. Hij kijkt er naar uit m’n grote knuffel.

Vandaag krijg ik dan ook Lander alleen hier en we gaan genieten ik heb hem laten kiezen. Wat wil je eten? Frieten dat zegt hij altijd maar we gaan pannenkoeken eten en we gaan iets anders warm eten. We gaan zeker genieten onder ons 2 he enige wat ik wel heb is om 13.30 uur kine.

23-04-2014 om 19:25 geschreven door Inge  

Vandaag is het maandag Paasmaandag en ik zit hier rustig thuis in mijn eigen coconnetje en ik heb veel tijd om te denken. Denken wat ga ik eten of drinken, denken wat ga ik doen, wat als ik tv kijk wat ga ik bekijken,… Eten en drinken deze middag een yoghurt en een stuk fruit deze avond een lekkere macaroni met ham en kaas die ik nog had in de diepvries. Ik zal wel weer wat cola drinken. Ik heb wat op de pc geweest ook al was het wel miniem vandaag. Even deze ochtend rond 8 uur op de pc, om 9 uur was m’n kaars uit en heb ik geslapen tot 10.30 toen oma belde. Dan heb ik wat gelezen en wat zitten prullen, dingen zitten bestuderen J enz. Deze middag heb ik een spelleke gespeeld om dan straks naar NCIS te kijken en nog een paar dingen. Elke avond neem ik een deel dingen op die ik de volgende dag wil bekijken. Soms is de verpleging zo vroeg dat ik nooit het einde kan zien. Daarom eerst opnemen volgende dag s ’morgens tv kijken.

Tussendoor als ik veel tijd heb denk ik soms terug aan vroeger. Hoe het was als kind, tiener,… NU. Wat een verandering en niet altijd in de positieve zin. Als kind woonde ik in Gent en ik was er ongelooflijk graag. Er waren geen GSM ’s, geen PC, geen X-Box enzo,… Wat we wel hadden was een veel tijd om te spelen en we woonden in een straat met weinig auto’s en heel wat kinderen. Iedereen had wel toch iemand in de buurt die je leuk vond. Eerst woonden we dicht aan het water en ik had een vriendin die woonde op een boot geweldig. Het was er knus, klein maar je had alles in de buurt. Er was een bakker in de buurt en dat waren vrienden van mijn ouders en hun kinderen mijn leeftijd waren dus vriendjes van mij,… Ik kende toch heel wat mensen toen ik er woonde. Ik ging ook in de buurt naar school en ik moest een uniform aandoen. Een blauwe rok of broek, een blauwe of witte trui, Blauwe jas, kousen aan maar geen gekleurde er mocht wel zo een sport boordje aan zijn vanboven. Onder je trui mocht je een shirt aandoen wit of blauw zonder tekeningetje (het merk mocht erop staan maar het mocht niet te groot zijn). Het was altijd wel iets maar tussen de meisjes en de nonnen zat ik goed. Ik weet nog in het begin dat ik een nylonshort aan moest doen verschrikkelijk, zeker in de zomer en lente.

De dag dat m’n ouders ons vertelde dat we naar Leuven kwamen wonen vond ik verschrikkelijk. Wat ging ik hier op den buiten komen doen. De eerste dag dat ik naar school moest hier kwam ik in zo een oriëntatie groepje terecht. Wat een gekke bende ik babbelde met een zwaar Gents accent en dat was voor m’n groepje echt iets exotisch. Inge had haar intrede gedaan maar het gekste vond ik ik mocht gekleurde kleren aandoen. Geen uniform meer. Het heeft heel wat jaren geduurd tot ik wist dat ik in Leuven ging blijven want ik ben heel lang willen terug gaan als ik groot was. Nu ga ik graag eens naar Gent maar ik keer ook heel graag terug naar Leuven. In mijn ogen is Leuven een gewoon provinciale stad met het station en daarvoor een winkelstraat (Bondgenotenlaan) Wat ik ook zo raar vond is dat je je busreis moest plannen Want in Gent hadden we om de 7 minuten een tram of bus hier was het om 15 à 20 minuten tot een half uur tot een uur wachten op een bus. Hier heb ik leren stappen en fietsen. Vroeger fietste ik voor het plezier en hier werd fietsen iets functioneel. Op school ging het goed ik was best wel populair en ik werd graag gezien. Zowel door de leerkrachten als door de directie. Met de directie zeker want ik heb er nog steeds contact mee en ik mag haar aanspreken met haar voornaam. J Ik ben heel vaak naar de toen nog betaalbare cinema geweest met mijn beste maatje Katleen. Een reis naar Oostenrijk en naar Italië. Samen met Katleen een vakantiejob in de Ardennen. Praten over van alles en nog wat een artikel bijhouden over je favoriete acteur en groep,… Samen dingen doen gewoon. Ik mis het soms die onbezorgde tijd.

Ook na m’n middelbare school toen ik voor opvoedster ging heb ik me goed geamuseerd. Naar school, stage (buurtwerk, gehandicaptenzorg en dan op de educatieve dienst van de Zoo Antwerpen. Het was wel leuk m’n jeugdtijd en af en toe zal ik nog ne keer iets lossen.

21-04-2014 om 17:25 geschreven door Inge  

Een weekend start op vrijdag. Het is een lang weekend want het is Paasweekend. Vrijdag heb ik de dokter nog laten komen want ik heb last van mijn oog het traant niet en ik dacht dat er een aderke was gesprongen waar ik wat last van had. Maar de last was er al een week dus even op zeker spelen. Het is ook moeilijk in te schatten van wat ik heb. Het is ook de eerste keer dat ik last heb van mijn oog sinds ik blind ben aan dat oog nu dikke 3 jaar. Was mijn oog moe of niet ik weet het niet. Mijn stem ging op en neer, weg, stil, piep, gewoon en af en toe een uitschuiver. Ik heb de dokter laten komen en bleek dus dat ik een goede verkoudheid had. Vreemd want ik heb niet echt een snotneus en hoesten moest ik zeker niet als ik dan eens kon hoesten zaten er groene fluimen tussen. Het is ook heel raar want sinds ik in een rolstoel zit kan ik heel moeilijk hoesten. Ik moet me dan enorm op mijn ademhaling letten om dan tot een hoest te komen en als dat lukt dan ben ik al blij. Blijk ik een verkoudheid te hebben en een ontsteking op mijn oog. Nu ja een oogontsteking komt nooit alleen. Siroop en oogdruppels dat komt er weer eens bij bij de rest van de medicatie.

Deze week waren mijn jongens bij me van maandag tot donderdag en het was fantastisch. De jongens ben ik wel een beetje aan het kneden tot een beetje zelfstandigheid. Zo moeten ze zelf hun bord en bestek zelf in de vaatwasser steken. De tafel dekken en afruimen doen we samen. Als ik bv. uit de micro oven of van het vuur moet halen dan vraag ik aan Volker om te duwen. Hij vraagt soms wel om het zelf te doen maar dit kan enkel als het pizza is, geen potjes of potten. We trekken onze plan. De Tafel afruimen doe ik de meeste dingen wat geen probleem is. Het is leuk als ze elk iets in de frigo zetten en tafel afkuisen is zeker Inge haar taak.

Maar dan pas word je geconfronteerd met je beperkingen. Wat je wel en niet kan of wat je wel kon maar niet meer lukken omwille van wat je zelf hebt voor gehad. Je komt jezelf wel tegen.

Zoals zaterdag deed ik de frigo open en toen kwam de salami, room en kaas mee 3 dingen die ik niet nodig had. De kaas was nog niet open, de room ‘glazen flesje’ was niet stuk mijn been en wiel hebben de val gebroken en de salami die had zijn moment gehad en kon richting de vuilbak. Ik ben gedoemd om kaas te eten het verdere weekend. Veel beleg koop ik niet en er zijn max 2 soorten open anders moet ik teveel weggooien. Maar als je merkt dat je reactie snelheid niet meer dat is daar sta je dan. Mijn reactiesnelheid is niet ok maar zeker de combinatie met mijn 3D-zicht dat er niet meer is tja dan missen mijn handen het object dat soms rakelings me voorbij vliegt.  

20-04-2014 om 20:35 geschreven door Inge  

Het is een doordeweekse vrijdag, het is vrijdag en paasvakantie de jongens zijn bij hun papa sinds gisteren en vandaag kwam ik weer veel te vroeg uit bed. Ik sprak nog af met Lieve deze middag haal je me uit bed, he. 6.45uur zat ik al iets te lezen aan tafel en dronk ik m’n eerste glas cola. Ja ik weet het ik ben zo een colafreakske. Al jaren en dagen decennia lang drink ik liters cola in light vorm. Caca-Cola Light is Inge haar drankje ook al is het toch wel al wat minder dan vroeger. Vroeger dronk ik 1 fles van 1½ L leeg. Roken en cola dat waren Inge haar zwakke punten. Het roken is verleden tijd en ik ben daar apentrots op. Van de ene op de andere dag gestopt en ik had niet eens door maar dat verhaal kennen we al. Maar dat ik het blijf volhouden dat vind ik super. Het is zelfs zo dat het me enorm opvalt als iemand heeft gerookt dat ik het direct riek en dat het me ook soms stoort. Ook als mensen geen vuur hebben en dat ik ze niet kan helpen met vuur. Sinds vandaag heb ik terug vuur in huis voor m’n kaarsjes die ik weinig of niet laat branden. Maar roken dat is iets van vroeger en ik ben blij dat ik er vanaf ben. Volker en Lander zijn wel apentrots dat hun mama niet meer rookt. Het geeft voordelen geen geur in mijn woning of geur op m’n kledij, fantastisch.

Ik wou dus een beetje slaap inhalen maar dat is ferm niet gelukt. Hier hing dus een geur in huis en Els heeft het kussen mee naar huis om af te spuiten en te kuisen. We zullen zien wat het geeft. Maar de slaap de slaap is er niet gekomen oma kwam langs, een vriendin kwam langs want die had wat zorgen, Lieve en de dokter kwamen langs en straks een maat. Hopelijk komt Michiel op tijd en kan ik zeker op tijd bed in. Ik zeg dit al een paar dagen Maar dat is toch pech hebben als het niet lukt op tijd gaan slapen en iets langer kunnen slapen. Ik ben de 3^de of 4^de  patiënt op de lijst en dan is het moeilijk om eens langer te slapen. Lang slapen dat is al zolang geleden dat ik denk het nog te weten hoe het voelt. Oh het is geleden van februari 2011 dat ik nog eens heb uitgeslapen. In Gasthuisberg ben ik wel eens mogen blijven liggen een dag, een nacht, een dag, een nacht, oh ja ik lag toen in coma voor 10 weken, hoe ik ben wakker geworden dat weet ik niet want dat is te lang geleden en van die periode weet ik niet zoveel. Wat ik wel weet is dat ik vaak met m’n ogen toe lag op bed weglopend van wat de dag ging brengen. Het was een heel zware periode met ups maar ook heel veel downs. Om dan nu meer dan 3 jaren verder te zijn en als ik terug denk denk ik het is net alsof het gisteren allemaal gebeurt is. Maar dat is het niet het is 3 jaren en 2 maanden geleden dat ik rondliep. Niets aan de hand alleen een grieperig gevoel, niet wetende dat ik een paar uur later ging moeten vechten voor m’n leven. En ik heb gevochten, gevochten voor wat ik nu ben. Ik had nu moeten kunnen stappen daarom niet lopen stappen was al goed geweest, ik had niet blind en doof moeten zijn aan 1 kant, ik had die NAH niet moeten hebben het is een zware tol die ik heb moeten betalen voor gewoon een dag die als grieperig was begonnen. Ik kijk er niet graag op terug maar het is nu zo.

18-04-2014 om 21:03 geschreven door Inge  

Ook al zijn de jongens super geweest mijn kaars is uit de jongens zijn bij me geweest van Maandag tot vandaag. Het vroege opstaan begint z’n tol te wegen. Ook al slapen Volker en Lander iets langer de verpleging staat vroeg aan de deur en aan m’n bed dat was gisteren, vandaag, eergisteren en het zal voor gans m’n leven zijn. Maar de jongens waren ongelooflijk super. Bij het eten zei ik zet je eigen bord, bestek in de vaatwasser en mijn bord nemen jullie om beurt mee. Mama zet de potten, pannen, beleg enz. weg en kuist de tafel af.

Deze week is het Pasen en ja ik heb de jongens niet dit weekend. Maar deze week kwam de Paashaas iets vroeger bij me. De paashaas is wat vroeger gekomen enkele paaseitjes en een Legocamion. De jongens hebben samen gekozen. Lander heeft de mannetjes in elkaar gestoken en Volker de camion helemaal alleen ik ben maar 2 keer moeten gaan helpen. Zelf vind ik het leuk dat ze samen hebben gewerkt en dat ze nu echt samen moeten spelen ook al moet je je er wel bijzitten en een beetje scheidsrechter spelen. Het is nu donderdag en ik zie ze ook pas terug volgende woensdag. Het was een leuke 4 dagen. Ook al geef ik toe dat het best een inspanning 4 dagen 2 kerels in huis. Ik moet dit dan ook combineren met de kine, gezinshulp,… en vandaag met Marc en Els. Het was klusdag vandaag. Kabouter Marc en kabouter Els kwamen klussen. Kast in keuken, kast in de kamer, lampen, muur aan het bed, gordijnen in de living,… ze hadden hun handen vol. Michiel en Jeroen waren er ook. Volker en Michiel klikt meestal maar na een tijdje gaan ze hun eigen weg. Waar ik vroeger woonde was er nog een tuin om te spelen maar hier is dit niet. We hebben samen gegeten en we hebben samen opgeruimd Marc en ik de tafel en ik heb alles in de vaatwasser gestoken en Lander heeft de vaatwasser aangezet. Het was een fijne leuke en vermoeiende dagen.

17-04-2014 om 19:39 geschreven door Inge  

Het is zondag en het was een zware dag een paar taakjes gedaan en m'n was erdoor gejaagd samen met m'n achterban. Deze middag na het bad was ik echt uitgeteld en heb ik geslapen als een baksteen. Na de meeste taakjes dacht ik dat ik lek stond met m'n rolstoel daar sta je dan je kan niet weg. Ik heb dan Marc gebeld mijn broerke om eens naar het bandje te komen kijken. De druk stond een beetje laag en hij stond hier met zijn opblaasmachine. Voor een verse tas koffie was hij helemaal in de weer voor zijn kleine zus. Ik ben hem wel dankbaar dat hij me wou komen helpen. Donderdag komt hij een paar taakjes doen en hij mag met plezier blijven eten en ik zal hem en de kids trakteren op een lekkere maaltijd. Michiel en Volker zijn neefjes die ook goeie vriendjes zijn van elkaar. Lander springt mee en ze zorgen toch wel goed voor elkaar. Maar als het niet lukt met Lander, Michiel en Volker kan ik Jeroen inschakelen. 

Het was zo een intensieve dag na de taakjes, platte band, bezoek was deze middag m'n kaars uit. M'n ogen werden echt zwaar en ze zijn dicht gevallen als een baksteen. Deze avond op tijd m'n bed in en hopelijk kan ik eens lang slapen. Lang slapen wilt ze tot 7uur half 8 als ik geluk heb en met Lieve heb ik meestal geluk.
Maar die 2 uurtjes slaap hebben me deugd gedaan. Morgen moet ik er sterk opstaan want dan heb ik mijn jongens 4 dagen en dat is 4 dagen genieten. We gaan veel spelen en kleuren en gewoon samen dingen doen.

Ik ga proberen mijn blog dagboek bij te houden maar ik beloof niets. Alle sinds tot donderdag. 

13-04-2014 om 20:38 geschreven door Inge  

Een paar dagen geleden hadden An en ik een leuk idee!!! We zijn naar het dierenpark Planckendael geweest. Zij met haar gasten en ik met mijn 2 beren. Het was een dag met veel plezier en we hebben gelachen. Lander en een paar van An haar kerels zijn met de bus gegaan en ik mee met de camionette. Robin was mijn 'zorgpersoon'. Een zorgpersoon is iemand die bepaalde zaken mag doen bv. me mee in de auto smijten. Ja een camionette is toch wel anders dan een gewone auto. Robin heeft het al een paar keer gedaan en hij doet dat super goed. Robin is reuze sterk en hij luistert en doet wat je zegt.
Lander, Volker en ik met An en co het park binnen zalig weertje wat hebben we gezien koala's, neushoorns, giraffen, jachtluipaard, kleine panda's, olifanten met de enige en echte Kai Mook, slangen, apen, pinguïns die tussen de mensen lopen en zoveel meer.
We hebben allemaal genoten en we hebben allemaal besloten en afgesproken dat Volker en Lander geen cadeautje uit de winkel kregen maar wel iets leuk kregen in de komende week. Hier geen overdosis chocolade maar een kleine surprise  met een handvol eieren. Elk jaar weer hetzelfde eieren kopen en met Sinterklaas gooien we ze weg om dan volgend jaar de sinterklaasbazen weg te gooien met Pasen.
Vandaag had ik contact met de papa van Volker en Lander en het verliep leuk vol respect (hopelijk wederzijds) zoals het hoorde. Het was i.v.m. medicatie voor Lander alles is opgelost.
Ik zal deze avond vroeg in m'n bed liggen want Inge moet bekomen van een paar actiedagen, deze avond vroeg bed in denk ik.

12-04-2014 om 17:00 geschreven door Inge  

Gisteren had ik om 7.45 al kine, alles op schema Patricia om 7 uur hier binnen en om 7.45 uur Jozefien. Ik had al een week of 2 à 3 afgesproken met An om naar Tante Non te gaan in Melle. Eerst naar Gent want daar had Tante Non heel wat klaargezet voor mij een stofzuiger, een vuilblik met veger, een donsdeken voor de jongens en zo wat kleine spullen. Daarna doorgereden naar Tante Jul om te eten, om dan te eindigen in Melle waar Tante Non aan het herstellen is.

Het was zo eng om het te zien, niet slecht bedoeld maar echt ik dacht zo hard terug aan mijn revalidatieperiode. Tante Non kan stappen maar ze heeft het soms moeilijk met haar evenwicht, ze kan praten maar ze kan soms moeilijk op haar woorden komen, ze heeft minder kracht in haar rechterhand, Je kan het niet vergelijken maar wat ze heeft is zo gelijkaardig. Krachtvermindering in mijn rechterarm heb ik ook. Maar mijn benen doen  het niet naar behoren maar het feit dat ze een evenwichtsstoornis heeft maakt het allemaal wel erg. Mijn babbel doet het nog goed maar mijn geheugen is niet wat het is ik kan praten onderbroken worden en mijn verhaal kwijt zijn. Zo vergeet ik soms dingen deftig te plannen.

Zo ook vandaag: ik wist de planning van vandaag klooster – tante Jul - tante Non. Gisteren dacht ik eraan ik ben bij tante Jul en in het dorp woont er een maat die al tientallen jaren meegaat Benny. Ik had hem gebeld en via een bericht vertelde ik dat ik naar Gent kwam. We spraken niet af maar hij ging proberen binnenspringen. Geen probleem ware het niet dat ik een stap was overgeslagen. Vragen aan tante Jul dat Benny mocht binnen wippen. Ik had er helemaal niet bij stil gestaan ook al had Benny niet direct toegezegd. Benny heeft samen met zijn vrouw een zaak en ging zien hoe het werk liep. Ik ging een bericht sturen als ik er was. Maar den Benny was eerder. Het was een leuk weerzien voor iedereen. Ik moet in het vervolg beter m’n plannen doorgeven aan tante Jul dat er misschien iemand ging binnen springen. Ze had zeker ja gezegd maar ik had het gewoon moeten melden ook al stond het niet 100% vast.

Ik ben blij dat ik in Gent ben geweest. M’n oude buurt gezien, oude bekende gezien,… en vooral m’n tante Non gezien. Toen we er toekwamen werden we al lang verwacht en werden we in de watten gelegd. Ik heb zelf een tas koffie gedronken 1 tas koffie omdat die zusters me niet kennen en ik wou niet moeilijk doen. An m’n zus die mee was zei nog “Inge gij drinkt toch geen koffie” en ik zei “neen An maar ik wil niet moeilijk doen J”. We zijn allemaal moe maar voldoen terug naar huis gereden, we gaan het nog eens doen maar niet direct.

09-04-2014 om 08:03 geschreven door Inge  

Vandaag is het maandag en sinds ik alleen ben ga ik terug naar Pellenberg om te oefenen. Statafel, paralle baren en vandaag de Nu-step. Ik had het zolang uitgesteld maar vandaag had ik geen keuze ik zou en moest de Nu-step terug doen. Sabien hielp me erop en ik deed de rest. Ik had na zoveel tijd geen pijn niet in mijn bekken niet in mijn knieën. Het ging traag maar na 30 minuten en 1.2 km ver. Ik concentreerde me op het vooruitgaan maar het belangrijkste was een perfecte knieplooi.  Ik ben dan gaan staan in een sta-tafel met de bedoeling om tussen de paralle baren te stappen.Bij dit laatste heb ik gepast. Ik kon niet meer door de Nu-step en dan de sta-tafel waren m'n knieën over... iets langer in de sta-tafel maar dan was het ook gedaan. Ik naar huis en oma was er om de was in te steken. We hebben samen iets gegeten een spelleke gespeeld Yatzee, was opgehangen en weg was ze. 

Deze week komen Volker en Lander donderdag  terug en vrijdag probeer ik iets leuks te plannen om te doen met hen het is zo een beetje als Paassurprise. We zien wel.
.
Maar nu ga ik even mijn oogjes sluiten en een uurtje dutten zodat ik nog een leuke avond kan hebben.
 

07-04-2014 om 15:50 geschreven door Inge  

06-04-2014 om 10:26 geschreven door Inge  

Dinsdag kreeg ik telefoon van Volker. Het was buitenspeeldag en de straat bij papa werd afgesloten. Hij vroeg of ze daar naartoe konden gaan. Zelf had ik zoiets van ja waarom niet. De jongens mogen niet het slachtoffer zijn van een geschil tussen wat er tussen hun mama en/of papa aan het gebeuren is. Zelf had ik zoiets van “ik heb wel graag dat jullie even langs komen want ik wil m’n kerels nog eens zien.” Ik stelde voor dat papa met de kerels kwam eten zo heb ik de jongens even gezien en de papa was erbij. Het was een heel raar gevoel er hing een spanning maar ik heb geprobeerd om zo neutraal mogelijk te doen. Volker heeft heel flink gegeten en Lander heeft gesmuld. Het was best gezellig maar er hing een spanning in huis lettend wat we mochten zeggen en wat niet zowel bij de papa als bij mij. Maar ik had mijn jongens gezien.

Het was een drukke week kine, Ilse, Dominique en niet te vergeten Rudi van Vigo en Elke van Pellenberg voor een elektrische rolstoel voor buiten. Dit moest je me 2 jaar gelden niet vragen want dan had ik ze afgeknald. Een elektrische rolstoel is niet voor Inge maar voor personen die een ergere handicap hebben dan ik en ik kan rationeel denken, ik kan mijn manuele rolstoel zelf aandrijven ook al heb ik kracht verlies en soms enorm veel pijn in mijn rechter schouder en heel wat dingen die ik doe moet ik met links compenseren. Gelukkig ben ik linkshandig maar ik moet nog lang doen met die arm en soms moet ik die een beetje sparen. Willen of niet. Het is de bedoeling dat de rolstoel buitenhuis zal gebruikt worden en binnenshuis gaat de manuele rolstoel nog steeds het doen. Ik ga niet constant de elektrische rolstoel buitenshuis gebruiken maar het zal een evenwicht zoeken tussen wanneer en waarom. Het leuke is dat ik dan ook kan buiten komen "zelfstandig met mijn jongens".

Maar eerst het papierwerk in orde zetten. We gaan proberen via het RIZIV te werken en dan pas de VAPH inschakelen. Waarom het RIZIV mijn leven heeft een ommezwaai gemaakt van 100%. Ik woon nu alleen en ik ben een alleenstaande mama in de weekends en delen van de vakanties,… Dus gaan we eerst langs daar proberen voor de terugbetaling. Het is toch een hele weg die je moet afleggen als andersvalide persoon. Dingen die je moet aanvragen: ok het is voor de terugbetaling maar het is zo raar Inge koopt een bed (aangepast aan Inge haar situatie) eerst aanvragen, Inge moet een rolstoel eerst aanvragen Inge moet … alles moet worden aangevraagd, ondertussen ken ik de websites en mijn weg tussen m’n papieren.

Gisteren was Dominique hier van de Vlaams Brabantse Dienst Thuisbegeleiding en we hebben het over de paperassen gehad. PAB-budget-dienstencheques,… Blijkbaar hoe ik het zag was een goede dosering en een rationele bedenking die ik had. Ik word dan werkgever en kan hulp inkopen. Poetshulp maar ook een persoonlijke assistent. Ik heb dan geen gezinshulp meer nodig want die mensen kunnen dan de taak op zich nemen van wat de gezinshulp doet. Samen eten maken, samen boodschappen, enz. Het is heel bizar maar vroeger dacht ik nooit aan de toekomst of toch niet zover. Het enige wat ik plande was een vakantie aan zee omdat je zoiets moest boeken.

Plannen maken het is iets wat ik nu moet doen voor mijn eigen welzijn zal ik maar zeggen.

04-04-2014 om 11:09 geschreven door Inge  

Vandaag moest ik naar Pellenberg maar ze hebben niet omgekeken voor het vervoer ik had het nochtans geregeld vandaag want het was genoteerd in mijn agenda. Gewacht tot 10.45u en toen wist ik het zeker dat er niemand ging komen van de vervoerdienst. Op de middag had ik afgesproken met  oma en mijn Tante Jul. Tante Jul komt van Gent op bezoek en ze was de vrouw van mijn peter Raf. Mijn peter is iets meer dan 4 jaar geleden overleden en moest hij nog leven was hij aan de venster gaan zitten om treinen te spotten die voorbij rijden en/of razen. Mijn peter Raf heeft nooit geweten wat ik heb voor gehad.
Maar mijn tante was er en we hebben lekker gegeten oma trakteerde met scampi's, steak- frietjes en sla en tomaatjes. Het was super lekker. Ik zei nog tegen oma ga even langs de bakker voor een taartje maar dit was er niet nodig. Tante Jul moet opletten met suiker, oma moet op haar lijn letten en ik lust niet graag taart en gebak, opgelost. Ik had hier nog een kleinigheidje staan en dat was ook ok.

Tante Jul was aangenaam verrast met men appartement, een ruime living veel licht, mooie keuken en een leuke kamerindeling. even gepraat over wat er was gebeurt met me zowel medisch als emotioneel, maar ze had wel het gevoel dat het vrij goed ging met me. Nu ik zei haar ok er zijn geen winnaars maar er zijn alleen maar verliezers. Het was lang geleden dat we zo lang en eens gewoon hebben kunnen praten ervoor was ik opgenomen in Pellenberg en nog 1 keer erna in het andere huis met mijn nichtje Kristel. Ik heb ze nog gezien maar dat was een keer in Gent. Veel te lang geleden. Volgende week zie ik ze terug en dan wie weet zie ik ook de rest van de familie. Volgende week breng ik zeker bezoekje aan mijn tante Non en de rest ga ik straks plannen. 

31-03-2014 om 19:38 geschreven door Inge  

29-03-2014 om 15:00 geschreven door Inge  

                        Een nieuwe dag gisteren kwam Annemie met een heel klein verhaaltje en het was echt mooi

Twee kikkers kwamen in een emmer met melk terecht, 
de rand was te hoog, de eerste kikker zei:
’Ik geef het op, het heeft geen zin en verdronk’, 
de andere kikker peddelde met z’n pootjes net zolang 
tot de melk boter was geworden en sprong uit de emmer.

Ik voel me de 2^de kikker, neen ik ben de 2^de kikker. Iedereen zit in dat zelfde schuitje maar sommigen laten zich gaan. Ik ben hopelijk vooruit gegaan, ik heb dingen moeten opgeven. Zowel dingen die ik heb moeten omwille dat ik niet anders kon: werk, m’n mobiliteit en nog een paar dingen. Maar ik heb ook andere dingen moeten achter me moeten laten, een moment waar ik zeg tegen mijn relatie STOP ik kan niet meer iets wat nog steeds pijn doet als ik eraan denk. Maar 90% ben ik kikker 2 een speelse kikker die niet opgeeft. Een kikker die ervoor gaat: een kikker die niet kon bewegen en ik ben een kikker die is blijven wringen tot wat ik nu ben, ik ben niet de kikker Inge die terug is voor 100%, maar een andere kikker die terug is voor 100%. Een kikker die nu een rugzak heeft met andere ervaringen, niet altijd leuk maar ook veel positieve dingen, dingen die ik wil delen met de wereld.

Ik heb nu een kindjes vrij weekend L niet fijn maar het is zo. Ik probeer dan dingen te doen die al lang aan het wachten zijn op een resultaat. Vandaag ga ik m’n kaders schilderen in een leuke kleur, ik heb al rood maar daar komt ook blauw, geel, oranje en groen bij.

Volgende week heb ik ook een plan met de jongens om te doen eerst zwemmen en dan gaan we iets fijn maken samen met ons 3. Ik kijk er al naar uit.
Ik heb geprobeerd een kikkerprent erop te zetten maar het is me niet gelukt maar met die kikker in mijn gedachte ga ik zoeken tot ik het heb.

29-03-2014 om 14:58 geschreven door Inge  

Vandaag enkele telefoontjes gedaan om dingen te regelen. Als laatste heb ik een vriendin gebeld en donderdag hebben we afgesproken. Hopelijk word het een leuke babbel. Ze blijft eten en ik hoop een lekkere maaltijd op ons bord te krijgen. Dat denk ik wel een lekkere pizza of iets met pasta kan er altijd in. Deze middag ga ik boodschappen doen met Marjan en naar het gemeentehuis voor m'n adres. Weer een stap dichter "op m'n eigen benen staan".

Ik hoop dat ik een goeie babbel heb gehad. Persoonlijk vind ik van wel maar het is soms moeilijk nu om mensen in te schatten. Mensen die ik graag zie maar die ik door wat ik meegemaakt heb weggeduwd. Niet wetende waarom maar gewoon m'n niet zo goed functionerende brein deed zijn werk om haar manier. Je hebt Inge en je hebt de hersentjes en dat laatste leeft soms zijn eigen leven.

Een leven dat ik nog moet leren kennen en herkennen als het weer eens de bovenhand haalt.  Soms is het best lastig om zo een hoofd te hebben en het is vooral heel vermoeiend. S' avonds als de verpleging binnen komt ben ik doodop. Zo ook gisteren, Kelly kwam binnen het was net 21 uur effe kletsen over de gasten en dan bed in. Ik had een boekje mee want ik had nog geen goesting om te gaan slapen. Ik instaleer me zet mijn rug recht en kwak mijn boekje schuift de grond op. WEG BOEKJE lichten uit en slaap wel om  21.15. Ik heb als een baksteen geslapen tot Michiel weer aan mijn bed stond 6.20, Inge wakker worden en m'n dag kon beginnen.

Ik zie de dag wakker worden naar een drukkere straat veel voetgangers richting perrons en richting hun bestemming en ik ik blijf thuis. Waarom, omdat mijn leven als opvoedster voorbij is. Je kan je dat niet inbeelden maar op een dag zegt je lichaam het is gedaan. Ik zou kunnen me te herscholen maar voltijds gaan werken zit er niet in, ik denk zelfs deeltijds dat het veel is gevraagd. Ik zou me moeten herscholen en een hele carrièreommezwaai zou moeten maken. Iets met de pc zou leuk zijn maar aan gezien ik maar 1 functionerend oog heb is het heel vermoeiend. Naar mensen luisteren ok maar met maar 1 functionerend oor kan ik me niet concentreren op 2 dingen. Omgeving opnemen en luisteren neen dat kan ik niet.

Eerst en vooral moet ik nu voor mezelf alles op een rijtje zetten en alles een plaats geven in m'n bestaan. Nu ga ik de tijd krijgen en ik ga ze ook gebruiken om mezelf terug te ontdekken en te leren kennen want ik was m'n weg kwijt en ik kreeg ook niet de kans om terug de juiste weg in te slaan. Ik werd steeds op een zijspoor gezet waar geen einde aan is. 

25-03-2014 om 11:17 geschreven door Inge  

Het is zondag en iedereen was vroeg wakker. Lander liet de eerste keer horen van zichzelf om 6.15u. Het is veel te vroeg om op te staan. Nog even gezegd een beetje te slapen. Een half uur later stond Patricia voor de deur. Daar was Lander er weer en hij mocht opstaan. Volker wou nog even slapen om dan 10 minuten later zijn aanwezigheid te verzilveren. Fruit, corn flakes, geen boke maar ze hebben een lekker ontbijtje gekregen. Vanaf volgende week ga ik proberen een nieuwe gewoonte in te bouwen. Nu nemen de jongens hun ontbijt rustig hangend voor de tv maar vanaf volgende week gaan we met ons drieën aan tafel zitten. Samen corn flakes, fruit, boke als het maar gezond is. Ikheb soms het gevoel dat ze de hele ochtend of dag door kunnen eten m’n 2 kerels. Deze middag hebben we nochtans een lekkere maaltijd gegeten. Gebakken aardappelen, sla, tomaten en echt vlees. Om 14 uur waren ze al bezig mogen we een 4 uurtje om 15uur ben ik gevallen voor hun charme, ze mochten iets kiezen uit de kast. Lander en Volker zeiden dan wanneer gaan we avond eten. Allee weer opnieuw. Bij Lander kan je zeggen straks maar Volker heeft meer en meer besef van tijd en die laat ik dan kloklezen. Tot 17 uur hebben we zoals altijd een paar gezelschapsspelletjes zitten spelen. Volker wou knutselen en hij had me aan het werk gezet tot ik hem in het oog kreeg mr. is gewoon een filmpje komen kijken op de lap top. Zo gaat dat niet mama het werk laten en hij met de pluimen gaan lopen ik denk het niet. Ik ben mijn knutselsessie dan ook gestopt. Gisteren heb ik met Lander een raket gemaakt. Lander heeft getekend, geknipt en mama heeft geplakt.

Het was een heel tof weekend een weekend zonder veel problemen. Een paar kleine woordwisselingen maar niets erg geen ditjes en geen datjes gewoon effe kindjes op de schoot en zeggen dit vinden we niet fijn. Woensdag zie ik m’n snuiters terug en ik oma kan ze niet gaan halen maar na een oproep heb ik toch vrij snel een vrijwilliger gevonden. Alles is geregeld en woensdag knuffel knuffel mijn 2 jongens in mijn armen volgend weekend blijven ze bij de papa.

23-03-2014 om 18:13 geschreven door Inge  

Ik zou dit gisteren hebben moeten posten maar ik had geen tijd en geen zin. Ik heb genoten van m’n jongens en we hadden een heel leuke en gezellige avond.

Maar zo liep mijn dag tot m’n kerels er waren

Ik moet beter werk maken van m’n planning. Alles liep vlot van het één in het andere opstaan met Patricia, een beetje hangen, Ilse, Annemie de laatste vertrek en de volgende diende zich aan. Nog een half uurtje vrij en dan had ik afgesproken met Simone en met Janine blijkbaar alle 2 om 14 uur. Dat was niet zo goed geregeld van Inge. Inge moet leren dingen opschrijven en checken.

Het was een gezellig samen zijn met de 2 dames voor dat de jongens zich aanmelden. Simone is sinds jaren vrijwilligster in Pellenberg…. We hadden een heel leuk contact, je ligt ergens ver weg alleen en dan hoor je dat je uit dezelfde gemeente komt dat trekt aan. De eerste keren dat ze binnen kwam lag ik heel veel op bed we hadden dan een hele leuke babbel ook al was het niet altijd gemakkelijk voor haar want toen was ik nog een wrakje.  Als ze binnenkwam de eerste keer vertelde ze ‘hey ik ben Simone vrijwiiligster hier op de gang als je wilt…’ en wat zei ik ‘hey zet u efkes’ en dan kon onze babbel beginnen. Ze had dit nog nooit gehoord meestal vertelde de mensen wel iets maar gaan zitten werd niet gevraagd. Simone voelde zich welkom bij me. Tja zei ik een werkdag duurt 8 uur, ongeveer 2 tot 4 uur therapie om dan de rest van de tijd moest je zelf je tijd invullen. Je kan niet blijven tv kijken of je kan niet blijven een boekje lezen. Ik was blij als er eens iemand binnen kwam en eens vertelde over andere dingen kleinkinderen, wat was er gebeurt het maakte niet uit iets anders dan doe dit, doe dat, probeer,… gewoon een babbel.

Het was een mooi compliment moet ik zeggen en m’n dag zat weer op de rails

22-03-2014 om 07:34 geschreven door Inge  

Elke avond lig ik veel te vroeg maar uitgeteld in mijn bed. Best grappig als je denkt die Inge zit toch zo goed als ne ganse dag in haar rolstoel. Inderdaad ik lig tussen 21 en 22 uur in mijn bed ik ben de laatste op de ronde van de verpleging. Ben ik tv aan het kijken en ze zijn daar dan heb ik pech en dan vlieg ik mijn bed in. Ik mag eruit komen maar dat doe ik niet. Maar naar wat ik kijk word onderbroken. Gelukkig heb ik een digicorder en neem ik dingen op nu meer dan vroeger. Dat kan zijn van een goed filmpke maar ook een duidingsprogramma gewoon dingen die ik graag wil zien. S’morgens staan ze dan ook veel te vroeg aan mijn bed die verpleegster of verpleger. Niet erg maar heel slopend. Dat is dan ook de reden waarom ik s’ avonds doodop mijn bed in schuif en dan denk ik 21 uur tot 7 dat is 10uur slapen, maar s’ morgens komt de ontnuchtering dat ik weet dat ik een paar keer ben wakker geworden en dat ze vroeger dan 7 uur aan mijn bed staan.

S’ morgens word ik wakker na de was en de plas en het gaan zitten in de rolstoel hang ik even aan tafel en kijk ik naar de gemiste programma’s. Af en toe kijk ik ook een stukje op de website van De Redactie naar een reportage, een fragment. De ochtend is m’n avond en s’ avonds s’ avonds ben ik blij mijn bed te zien. Dat ik even een andere positie kan innemen eens op m’n zijde gaan liggen mijn ogen dicht doen en niet geconfronteerd worden met de rest gewoon mijn eigen kleine beschermde wereldje.

Soms vragen mensen Inge zou het niet beter zijn moest je een tv op je kamer hebben en dan zeg ik volmondig neen. Een slaapkamer dient om te slapen en trouwens de kans is heel groot dat ik voor de tv in slaapval. Daar heeft niemand iets aan. Dus mijn avond begint s’ morgens en s’ avonds doe ik wat ik moet doen rusten.

21-03-2014 om 09:07 geschreven door Inge  

Vandaag deed ik mijn internet open en mijn startpagina Google geeft aan dat het officieel lente is. J

Gewoon super geen sneeuw, geen kou, geen ijs zalig. Alle stockageplaatsen voor strooizout van de stad liggen stampend vol, wachtend dat het hopelijk ergens in december zal beginnen vriezen. Maar om eerlijk te zijn ga ik er niet naar vragen.

Vandaag een vruchtbare dag gehad buiten de waarschijnlijk ontsteking in m’n schouder heb ik toch even die pijn in de kast gezet. Gestaan met Jozefien en gangrevalidatie. Na mijn val vorige week sta ik wat waggel op m’n benen en ben ik enorm onzeker. Ik moet even op m’n tanden bijten en ik moet doorgaan, doorgaan en er blijven voor gaan. Na zo een voorval is het weer zoeken in die extra diepe emmer naar dat beetje motivatie, om dan een hele sliert motivatie tegen te komen.

Ik moet de sliert nog tegenkomen maar 1 van deze zal hij tevoorschijn komen en dan ga ik er weer eens stevig tegenaan. Om de zoveel tijd kom ik zo een dipje tegen en dan is het effe een kwestie van een sjot onder de poep te krijgen en weer verder te gaan voor een paar maand. Nu is het maar een klein “dipje” dat geen dipje is maar een situatie die ik heb gecreëerd door op m’n bek te gaan. Dat ik schrik heb om terug op m’n bek te gaan is reëel maar kan die momenten wel reduceren. Als ik mijn hoofd erbij hou en het stap voor stap doe kan er niets gebeuren (in de mate van het mogelijke). Ik heb het gewoon gehad en ik moet de schrik overwinnen en dat zal wel lukken.

Nu de rest nog.  

Soms vraag ik me af wie er allemaal m'n blog leest? Bekende mensen maar ook mensen die me niet kennen.
Ik hoop dat jullie er iets aan hebben zoals ik die het nodig vind  dingen van me afschrijven.

20-03-2014 om 20:15 geschreven door Inge