|
Het
is terugdenkweek heb ik de indruk. Het is zowat dat ik aan alles eens terug denk
de laatste dagen. Hoe leuk ik het had als kind, tiener maar ook nu ik groot ben. Grappig dat ik dat schrijf als ik groot ben. Ik ben nog steeds groot maar o
zo kwetsbaar. Deze week bekijk ik alles een beetje wat heeft me gemaakt van hoe
ik nu ben.
Iedereen
weet dat ik 16 maanden in het ziekenhuis heb gelegen. 3 maanden Gasthuisberg 13
maanden Pellenberg. Als ik daar was mocht ik eindelijk 1 dag naar huis bij mijn
jongens. Het was toen 8 oktober en ik mocht naar huis 1 dag om 10 uur
vertrekken en om 18 uur naar huis. Ik
was zo blij blij om thuis te zijn bij mijn jongens. Het voelde raar aan ook al
was de straat met vlagjes versierd het voelde niet meer als mijn thuis. Het
was er kil en er ontbrak iets. We hebben heel lekker gegeten al kan ik niet
meer zeggen wat maar het was fijn om nog eens met MIJN jongens aan tafel te
zitten.
In
het ziekenhuis hebben we ook een paar keer samen gegeten op bed. Ik mocht mijn
bed maar een uurtje of 2 per dag uit en de rest lag ik op bed. Maar soms
brachten ze Quick mee en dan aten we samen Quick op bed. In die periode moest
het eten nog in mn mond worden geschoven. Heel moeilijk met een Giant. De
frietjes met Mayonaise da ging wel. Ook al kon ik mn armen met moeite bewegen.
Dat zijn leuke momenten die ik mee
heb gemaakt en die ik dan ook koester. De keren dat ik s avonds frietjes ging eten in het
cafetaria in de kelder met de jongens, de keren dat we samen op bed lagen tv te
kijken. Het was alsof mijn thuis van plaats was veranderd.
S middags en s avonds als ik moest gaan
eten in de refter kwam ik samen met Godelieve naar onze kamer en ze omschreef
het altijd zo mooi. Kom we gaan naar huis. Godelieve was een oudere dame 70
lentes ze kon alles terug na haar hersenbloeding stappen, praten alleen haar
geheugen liep chaotisch. Alleen wonen was niet meer mogelijk. We probeerden
elkaar te helpen. Ze bracht me mee en ik vulde met haar de menu in. Er stond
teveel informatie op het blad. 2 menus en je kon ook alles apart kiezen,
Dat
maakte het moeilijk voor haar.
Deze middag had ik ook testrit met de Permobil
M400 amai nie te doen. J Ik dacht
het niet te kunnen en durf het bijna niet te zeggen maar wat een tof dingske. Door het station
naar het Martelarenplein, Diestsestraat om dan naar de Grote Markt, Mechelsestraat,
De Layensplein, Parijsstraat, Oude Markt, Grote Markt, Rector De Somerplein,
Bongenotenlaan,
Waw, ik heb het gedaan. Ik
voelde me eerst bekeken mensen gingen aan de kant zonder dat ik iets moest
vragen enz. Ik had nog een bon in de Jack Wolfskin Store ik had de 11ste prijs.
De verkoopster kwam direct naar mij en vroeg kan ik helpen en ik zeer flink en vrij kordaat maar beleefd neen,
het is de eerste keer dat ik in deze rolstoel buiten kom en ik moet eens testen
hoe het is. Ik heb een bon' enz. Die mevrouw zei direct kom maar mee en vroeg of
ik al klant was. Nog eens de gegevens doorgegeven,
Ik kreeg omdat ik 2 zonen
had een stel stickers, tattoos, kofferlabels en een sleutelhanger van Jack
Wolfskin. Ik was best wel trots deze avond weet ik of ik een blauwe plek heb van
tegen een rek te rijden, Ik had te weinig plaats om te draaien. Ik was
ongelooflijk moe toen ik thuis was nog even in de elektrische rolstoel en dan
terug in mijn gekende stoeltje.
Het echte grappige was op een bepaald
moment moest ik verder en ik zocht mijn aandrijfwielen maar ik heb ze niet
gevonden, er waren er geen maar wel een joystick om verder te komen.
|
