Het is een doordeweekse vrijdag, het is vrijdag en paasvakantie de jongens zijn bij hun papa sinds gisteren en vandaag kwam ik weer veel te vroeg uit bed. Ik sprak nog af met Lieve deze middag haal je me uit bed, he. 6.45uur zat ik al iets te lezen aan tafel en dronk ik m’n eerste glas cola. Ja ik weet het ik ben zo een colafreakske. Al jaren en dagen decennia lang drink ik liters cola in light vorm. Caca-Cola Light is Inge haar drankje ook al is het toch wel al wat minder dan vroeger. Vroeger dronk ik 1 fles van 1½ L leeg. Roken en cola dat waren Inge haar zwakke punten. Het roken is verleden tijd en ik ben daar apentrots op. Van de ene op de andere dag gestopt en ik had niet eens door maar dat verhaal kennen we al. Maar dat ik het blijf volhouden dat vind ik super. Het is zelfs zo dat het me enorm opvalt als iemand heeft gerookt dat ik het direct riek en dat het me ook soms stoort. Ook als mensen geen vuur hebben en dat ik ze niet kan helpen met vuur. Sinds vandaag heb ik terug vuur in huis voor m’n kaarsjes die ik weinig of niet laat branden. Maar roken dat is iets van vroeger en ik ben blij dat ik er vanaf ben. Volker en Lander zijn wel apentrots dat hun mama niet meer rookt. Het geeft voordelen geen geur in mijn woning of geur op m’n kledij, fantastisch.

Ik wou dus een beetje slaap inhalen maar dat is ferm niet gelukt. Hier hing dus een geur in huis en Els heeft het kussen mee naar huis om af te spuiten en te kuisen. We zullen zien wat het geeft. Maar de slaap de slaap is er niet gekomen oma kwam langs, een vriendin kwam langs want die had wat zorgen, Lieve en de dokter kwamen langs en straks een maat. Hopelijk komt Michiel op tijd en kan ik zeker op tijd bed in. Ik zeg dit al een paar dagen Maar dat is toch pech hebben als het niet lukt op tijd gaan slapen en iets langer kunnen slapen. Ik ben de 3^de of 4^de  patiënt op de lijst en dan is het moeilijk om eens langer te slapen. Lang slapen dat is al zolang geleden dat ik denk het nog te weten hoe het voelt. Oh het is geleden van februari 2011 dat ik nog eens heb uitgeslapen. In Gasthuisberg ben ik wel eens mogen blijven liggen een dag, een nacht, een dag, een nacht, oh ja ik lag toen in coma voor 10 weken, hoe ik ben wakker geworden dat weet ik niet want dat is te lang geleden en van die periode weet ik niet zoveel. Wat ik wel weet is dat ik vaak met m’n ogen toe lag op bed weglopend van wat de dag ging brengen. Het was een heel zware periode met ups maar ook heel veel downs. Om dan nu meer dan 3 jaren verder te zijn en als ik terug denk denk ik het is net alsof het gisteren allemaal gebeurt is. Maar dat is het niet het is 3 jaren en 2 maanden geleden dat ik rondliep. Niets aan de hand alleen een grieperig gevoel, niet wetende dat ik een paar uur later ging moeten vechten voor m’n leven. En ik heb gevochten, gevochten voor wat ik nu ben. Ik had nu moeten kunnen stappen daarom niet lopen stappen was al goed geweest, ik had niet blind en doof moeten zijn aan 1 kant, ik had die NAH niet moeten hebben het is een zware tol die ik heb moeten betalen voor gewoon een dag die als grieperig was begonnen. Ik kijk er niet graag op terug maar het is nu zo.