Op 5 juni hebben we onze laatste Lien-namiddag gepland en we besluiten met haar naar de bioscoop te gaan. Uiteraard mag zij de film kiezen en al snel wordt het duidelijk dat deel 2 zien van Alvin & the Chipmunks wel erg hoog op haar verlanglijstje staat. We nemen nog een drankje en iets lekkers en dan gaan we onze zetels opzoeken. Foto's van haar met Opa Niki en Oma Nana mogen echt niet ontbreken.
Daags na de film vieren we als "goeie militairen" de verjaardag van onze Koning Albert II. Dat doen we in Hasselt waar we gaan lunchen in restaurant "De Goei Goesting" omdat onze vriend Mouche daar werkt.
Tijdens het eten komt deze ons vertellen dat er niemand minder dan Prins Laurent aanwezig is en dat hij vergezeld is door couturier Stijn Helsen. Is de Prins op zoek naar een nieuw pak? Je kan natuurlijk niet zomaar foto's maken van een lunchende Prins en zijn gezelschap dus zochten én vonden we onderstaande foto (uit het archief van couturier Stijn Helsen) op het internet.
Ingrid besluit een weddenschap met mij aan te gaan. Zij beweerd namelijk dat ik het lef niet heb om de Prins gedag te gaan zeggen. Uiteraard moet je zoiets NIET tegen ondergetekende zeggen want dan ben je eraan voor de moeite. Resultaat van ons korte gesprekje...ik had de Prins een naamkaartje gegeven en 2 weken later kwam deze bedankbrief bij ons in het kantoor in Utah aan...ik SUPER fier natuurlijk!!
Zaterdag 8 juni wordt een razend drukke dag met maar liefst 3 afspraken op het agenda. De eerste afspraak is met Leah, een Officers Spouse Club-vriendin (uit Utah) van Ingrid. Haar man Spencer heeft een contract voor 3 jaar bij SHAPE in Bergen. We spreken af aan Café Bens in Tongeren om 10 am.
Na het bijbabbelen en de nodige drankjes nemen we hen mee naar Moerenpoort om de Romeinse muur te bekijken. Vooral Spencer is danig onder de indruk van het feit dat deze muur meer dan 2000 jaar oud is. De "Amerikaanse" geschiedenis staat met z'n 200 jaar eigenlijk nog steeds in zijn "kinderschoenen" om het zo maar eens uit te drukken, vermits de meesten van hun voorouders Europeanen waren!
Onze tweede afspraak is om 4pm en daarvoor begeven we ons naar sporthal "De Kimpel" waar ik Peike zijn proef-examen voor 6de DAN Jiu- Jitsu mag bijwonen als mede jury lid. Ikzelf ben nog menige jaren actief lid geweest bij Ito Okita en hoofd-trainer Rudi (3de DAN) is een goede vriend van ons.
Sparringspartner van Peike is onze al even goede vriend en Judoka Leo. Ook hij is sinds jaar en dag lid van Ito- Okita, maar dat wil daarom niet zeggen dat hij het Peike gemakkelijker wil maken.
Peike voert zijn kata's met veel bravoure uit en naar mijn mening is hij helemaal klaar voor zijn examen. In deze onderstaande foto toont Peike een werptechniek die Leo perfect opvangt. Bravo jongens...
Een groepsfoto mag zeker niet ontbreken en het zijn v.l.n.r.: Peike (Jiu-Jitsu), Leo (Judo/Jiu-Jitsu), ikzelf (Tae-Kwon Do/Jiu- Jitsu/Aikido), Leon (Aikido/Tai-Chi) en Rudi (Jiu-Jitsu).
Voor de foto van het diploma (dat Peike trouwens toch wel zal binnenhalen) moest er een foto van iedere meester in Kimono/Hakima/Dobok en vandaar deze toch wel mooie foto (al moet ik het zelf zeggen).
Onze laatste afspraak voor vandaag sluiten we af bij onze vrienden van de pizzeria Romano. We zitten nog maar net aan tafel als Rosetta ons komt vertellen dat ze hun pizza-restaurantje in Bilzen gaan verkopen. Ze gaan een nieuwe zaak openen in de buurt van Durbuy die uitgebaad zal worden door de dochter Anna.
Dit vinden wij natuurlijk vreselijk jammer, want het waren echt wel goede vrienden geworden EN ze hadden heel goede pizza's en andere deegwaren. Dus tijd om nog wat sfeerbeelden te maken, het zullen de laatste zijn...
We sluiten deze gezellige avond af met een allerlaatste foto in Pizzeria Romano met vlnr ikzelf, Raimondo, Ingrid, Anna en Rosetta.
RaymondetRosettaaprès25 ans d'être des bon clients, noustenons vous remercierpour tous les superbe repas et les longues mais belles soiréesque nous avons pufaire l'expérienceavec vous.Soyez sûr que nouspouvonsvenir visiterà Durbuy!!
Onze vrienden Theo & José zijn mensen die in Utah bij ons woonden, maar inmiddels alweer een jaartje terug in het Nederlandse Goes bij Zeeland wonen. We hebben afgesproken dat we hen gaan opzoeken zodat zij ons rondleiden in "hun" stad en dat gaat vandaag gebeuren! Hiervoor moeten we vroeg uit de veren want we gaan met de trein naar Antwerpen waar Theo & José ons tegen de middag komen oppikken. Eens aangekomen in hun huis maakt José voor ons een lekkere uitsmijter klaar en daarna gaan we samen Goes ontdekken. Goes is ontstaan in de 10de eeuw en kreeg zijn naam door de beek "de Korte Gos". Het duurde echter tot de 15de eeuw vooraleer het Stadsrechten verkreeg door Willem VI van Holland.
We wandelen door de eeuwenoude straten zoals de Sint Jacobsstraat, Pyntorenstraat, Korte Kerkstraat en talrijke smalle steegjes zoals deze...
Aan het eind van het smalle steegje lopen we via dit oude poortje (uit 1655) de Zusterstraat in. Het speciale aan deze poort is dat het Wapenschild van Goes - de witte gans - erin verwerkt zit. Maar blijkbaar waren de mensen toen toch wel een heel stuk kleiner (of ben ik gewoon véél te groot)?
Vanaf de Stadshaven hebben we een prachtig zicht over de vaart en plots merken we op dat er hier een paar flessen Moët klaar staan...jammer genoeg zijn díe helaas niet voor ons!!
Dus zetten we meteen onze tocht maar verder richting het Marktplein. Het Stadhuis aan de markt dateert uit de 15de eeuw en is in Gotische stijl gebouwd. Deze foto mag uiteraard niet ontbreken en meer over de stad Goes kun je lezen op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Goes
Nu we toch op het gezellige marktplein zijn - en zéér dorstig geworden zijn van het vele wandelen - gaan we uiteraard een "pilsje" happen. De zon is van de partij en dat maakt alles zoveel aangenamer. Ik herinner met nog dat Theo héél, héél erg graag "Palm" drinkt, dus krijgt hij die bij deze aangeboden.
Dat Theo een grappenmaker is, is geen onbekend nieuws en dat een frisse Palm smaakt is alom bekend. Dus wie zijn biertje als eerste uit heeft...dát wordt nog eens flink onderlijnt door de grapjas himself!
Ook de dames genieten van het weerzien en er wordt flink bijgebabbeld. Topics zijn vooral de verhuis, de algemene aanpassing, het verschil tussen het leven, het klimaat en de omgeving in Utah en dat in Nederland en/of België en het terug moeten wennen aan rekenen euro's ipv. dollars.
Nog vlug een laatste foto bij het verlaten van dit gezellige marktplein. Via allerhande kleine gezellige straatjes lopen we terug naar de auto aan het Kolverniershof en vlakbij de oude muziekschool.
Eenmaal terug bij Theo & José aangekomen, is het tijd voor een bakje koffie en lekkere taart en nemen we nog een foto van z'n allen gezellig op de bank. We vullen de resterende namiddag met nog vele herinneringen ophalen van onze 3-jarige periode die we samen mochten meemaken in Utah.
Het is weer tijd om afscheid te nemen en zoals we gekomen zijn, zo vertrekken we weer. Theo & José brengen ons tot Antwerpen en vandaar gaat het met de trein richting Hoeselt.
Lieve Theo & José, bedankt voor het fijne en gastvrije onthaal. Het was geweldig om jullie terug te zien en herinneringen op te halen. We wensen jullie nog alle geluk toe in NL. Jullie Belgische Utah vrienden, Do & Ingrid
Vandaag is het "Liendag" en dat betekend dat we de ganse dag vrij gehouden hebben om er met onze kleindochter Lien op uit te trekken. We gaan naar "Monde Sauvage" dat een safaripark/zoo is. Ik ben er als kind wel al eens geweest, maar voor Lien wordt het vast en zeker één groot avontuur.
Bij de ingang wordt er al meteen een foto gemaakt die we na afloop kunnen kopen en vermits het "haar" dagje is, hoort de foto bij het hele verhaal en zal ze hem straks ook als kadootje mogen gaan ophalen.
Het eerste gedeelte van het park is er eentje waar je met je eigen auto (of per bus en mét begeleiding) binnenrijdt, midden tussen de dieren die op sommige momenten zooooo erg nieuwschierig worden dat ze hun kop aan het raam insteken om die vreemde toeristen eens van dichtbij te bekijken..."misschien hebben die iets lekkers bij" moet deze Afrikaanse Elandantilope gedacht hebben!
Er zijn hier uiteraard wel meerdere dieren te zien, maar helaas kan ik niet van allemaal een foto posten. Ik moet helaas een grondige keuze maken want dit programma laat maar 18 foto's per verhaal toe.
Na onze rondrit parkeren we de auto en gaan we tevoet de rest van de zoo en het park verkennen. Via de witte wolven (eigenlijk zijn het best wel mooie beesten) gaan we verder naar de zeeleeuwen-show want die staat hoog op het "to-do"-lijstje van Lien en terplaatse maken we oa. deze foto's.
Van de zeeleeuwen gaan we op zoek naar de roofvogel-show en zo passeren we de ijsberen...
Bij de roofvogel-show aangekomen worden we getrakteerd op een demonstratie van de plaatselijke valkeniers die te paard de gasten verwelkomen. Het lijkt wel een scéne uit een ridderfilm.
Na de valken worden de uilen losgelaten. Het lijkt misschien niet zo spectaculair om dat te lezen, maar als je daar als toeschouwer zit en die uilen vlak bij je worden losgelaten, is het toch wel spannend om te zien waar ze precies zullen komen zitten. Deze 2 Laplanduilen besluiten dat héél dicht bij ons te doen...
Als "kers op de taart" krijgen we de Amerikaanse Zeearend (Bald Eagle) te zien. Die vogel is hét symbool van de US en geloof het of niet, maar het doet ons spontaan aan "thuis" denken.
Bij het zien van de volgende foto zou je haast gaan denken dat Lien écht bij het jachtluipaard is gaan zitten, maar dat is niet zo. Gelukkig zit er tussen haar en dat beest een dikke laag veiligheidsglas!! Het prachtige dier van de 2de foto lijkt op een lynx, maar is het niet. Het is een caracal kat...
De papegaaien van de volgende show spelen een partijtje basketbal en vliegen zo dicht boven onze hoofden dat je zou denken dat ze dat balletje in je schoot zullen komen droppen.
We wandelen terug richting onze auto en komen voorbij de giraffen. Die zijn natuurlijk wel heel erg groot en daarom hebben ze in "Monde Sauvage" een toren gebouwd die we gaan beklimmen zodat we de giraffen vanuit de hoogte kunnen observeren terwijl die vlak bij ons aan de takjes komt knabbelen.
De maki-aapjes zijn echte deugnietjes die mekaar opzoeken voor een spelletje "pak me dan, als je kan" maar als het spel dreigt stil te vallen is er altijd wel eentje die opnieuw begint. Niki slaagt er in een rustig, intiem moment tussen moeder en jong op foto vast te leggen net vóór ook zij weer gestoord worden. Een paar minuten later is dit tafereel voorbij en moet zij zoek naar een ander rustig plekje.
De dag is bijna voorbij en de meeste bezoekers hebben het park al verlaten als ook wij ons huiswaarts begven. Bij het verlaten van het park komen we voorbij de neushoorns die naar binnengelokt worden voor de nacht en met dit plaatje ronden we het verhaal van Monde Sauvage af. Voor de geïnteresseerden zet ik hier nog even de website van het park erbij : http://www.mondesauvage.be
Ziezo...het wordt de hoogste tijd dat we Lien terug naar huis brengen. Het zijn dagen als deze - dagen die we met onze keindochter doorbrengen en waar we samen met haar van genieten - waar we steeds tijd voor proberen maken als we in België zijn want we moeten haar al teveel missen.
Lien...zodra we terug in België wonen gaan we vast en zeker een keertje meer "samen opstap"! We hebben wel nog een extra dagje voor jou vrijgehouden, maar voor ons is dit een hele fijne dag geweest. We hopen dat jij er net zo van genoten hebt als wij?!
Na de drukte rond het feest van Ma & Pa is het tijd geworden om een beetje ontspanning te zoeken. Op uitnodiging én in gezelschap van ons "gastgezin" Inge & Gunther en vriend des huizes Mouche zijn we gaan bowlen. Niki heeft serieus uitgepakt dat ik in Utah bij een bowlingteam ben en dát willen onze vrienden wel eens 'life' zien. Inge kijkt nog even heel bedenkelijk van 'ik kan dat wel niet', maar gaat er toch maar aan beginnen. Na Inge zijn haar man Gunther (die hier eens wil bewijzen dat hij het wél kan!) en onze vriend Mouche (die duidelijk al meer gebowld heeft) aan de beurt...
Daarna ben ik aan de beurt maar ik ga me hier echt niet onder druk laten zetten hoor! Gelukkig wordt er niet al te veel aandacht aan mijn spel besteedt. Kijk maar...achter mijn rug zitten de hogervernoemde mannen te facebooken terwijl Dominique foto's maakt en Inge haar gezelschap bestudeerd!
Niki speelt eigenlijk geen bowling, maar vandaag doet hij voor één keertje toch mee. Het gaat er spannend aan toe als je ziet hoe iedereen de stand in de gaten houdt. Maar Gunther mag gerust zijn...hij kan op beide oren slapen want hij heeft gewonnen en dat zullen we geweten hebben!
We gaan de namiddag afsluiten met een zéér lekker etentje bij Gino & Els. En ook daarvan horen de nodige foto's hier op mijn blog te komen staan. Als eerste een foto van de bowlers natuurlijk en dat zijn vlnr. Dominique, Gunther, Mouche, ik en Inge.
Inge wil héél graag hier op mijn blog een foto zien verschijnen van ons 2-tjes en dus krijgt ze wat ze wil. Maar Mouche - die aan de andere kant naast mij zit - wil óók graag 'zijn' foto...et voilà!
De service in het restaurant was zoals gewoonlijk heel goed en als bedankje krijgt deze dame een wel zeer bijzondere 'tip'...een kus van Niki en een bank vooruit...hahaha!
Last but not least krijgen we dan ook de mensen te zien die ons de hele avond op culinair vlak wel erg verwend hebben en uiteraard hoort daar ook een foto bij. Vlnr. zien we dit keer Gunther, Gino, Niki, Els, Mouche, ik en Inge...allemaal vrienden bij mekaar!
Wat wij nog niet wisten - maar 's anderendaags te zien én te proeven krijgen - is dat onze gastheer Gunther zo'n voortreffelijke 'hobby'-kok is. Als een volleerd chef-kok neemt hij bezit van de keuken en toverd een uitstekend gerecht op tafel. Op foto 1 zie je hem zeer geconcentreerd aan 't werk, maar als ik foto 2 zelf eens goed bekijk ben ik blij dat ik dit verhaal vanuit Utah schrijf, want de schrik slaat mij nog om het hart als ik mijn vriendje met dat grote mes naast me zie staan (hahaha!).
En dan gaan we aan tafel waar we nog snel de laatste foto voor dit verhaal maken.
Jongens wat was dat LEKKER!! Dank je wel Gunther voor dit overheerlijk dineetje. En dank jullie wel alle 2 voor de gezelligheid, voor het verblijf bij jullie maar vooral voor jullie vriendschap!
Morgen is het 'Liendag' en met haar gaan we een dagje naar 'Monde Sauvage'. En voor diegenen die niet weten wat dát is...het verhaal komt er zometeen aan... Ingrid
"60 jaar getrouwd...daar moet op geklonken worden"! En dat doen we meteen als we de feestzaal binnenkomen want er wordt ons een receptie met champagne, andere drankjes en bijpassende hapjes aangeboden. De mensen die vandaag de ganse dag in de kijker lopen zijn uiteraard dit mooie koppeltje!
De veramerikaniseerde Belgen - zijnde Kim, ik en Niki - verzamelen aan één van de tafels waar we ons tegoed doen aan al die lekkere hapjes. Niet dat ze dat in de US niet kennen, maar de Belgische keuken kent niet voor niets wereldnaam en -faam. Kim kijkt haar ogen uit en weet niet wat eerst te proeven.
Terwijl Pa staat te nippen van zijn glaasje champagne en daarbij het gezelschap krijgt van zijn goeie vriend Jan, komt Ma aan onze tafel staan en krijgen we een gezellig-3-generaties-onderonsje. Ma zou Ma niet zijn als ze niet meteen de ene mop na de andere verteld. Wáár ze die moppen blijft halen is me een raadsel. Helaas is dat een eigenschap die ik niet heb want ik kan er geen enkele onthouden!
Ik heb in het verleden hier op mijn blog nog praktisch geen kans gehad om jullie te vertellen over Ellis. Zij is de dochter van mijn broer Fred. Door omstandigheden (die hier uiteraard niet ter zake doen) is zij een hele lange tijd uit onze familie geweest. Maar ze is er terug en daar zijn we uiteraard héél erg gelukkig mee. Vooral voor Ma en Pa die hun kleindochter zolang hebben moeten missen.
Tijdens de receptie komen de kleinkinderen plots met een cadeau voor hun grootouders aanzetten. Ze hebben een foto-kader bij waarin een plekje voorzien is voor ieder gezinnetje...een heel goed idee!!
Als we dan eindelijk kunnen gaan eten, krijgen we allemaal een tafel toebedeeld. Dat maakt dat alle "oudjes" (sorry tantekes en nonkels dat ik jullie zo noem, maar het is nu eenmaal zo!) kunnen samen zitten. Geloof me...die hebben mekaar altijd héél veel te vertellen! Op de foto zie je dat er op de achtergrond een dia-voorstelling wordt weergegeven. Die dia's zijn een overzicht van het boeiende leven en de vele reizen die Ma en Pa - met in hun kielzog hun 4 kids - ondernomen hebben. En reizen is een eigenschap die we alle 4 "met de paplepel" binnengekregen hebben (en nog steeds graag en veel doen)!
Jos - een op maat gemaakte zanger/entertainer - komt de namiddag opvrolijken met liedjes en anekdotes (die wij hem bezorgd hebben) over het leven van Ma & Pa. Het wordt een aangename namiddag en onder luid gejuich en applaus wagen onze ouders zich aan een dansje op de muziek van "Etoile de Neige"...hét liedje waarop zij 63 jaar geleden voor de allereerste keer samen dansten!
Maar hun dans moet worden onderbroken want ze krijgen onverwacht bezoek. De burgemeester en de 1ste schepen van Hoeselt zijn komen afzakken naar dit feestende koppel en willen op hun beurt het Diamanten paar feliciteren en dat doen ze met allerhande geschenkjes van eigen streek.
Het organiserend 4-tal heeft een liedje in mekaar gestoken. Op de muziek van "Que Sera, Sera" komen we binnen en bezorgen we onze ouders een zoveelste verrassing. Ieder van ons heeft een kort stukje tekst - in ons eigen Hoeselts dialekt - gemaakt op één strofe uit het lied. Het verkleed binnenkomen, het dansen en het zingen, zorgt bij de genodigden voor hilariteit alom. Waarom? Daarom...
Erwin (echtgenoot van Bettie) heeft vanavond de taak van fotograaf toegewezen gekregen. Hij maakt er een erezaak van om iedereen voor zijn camera te krijgen. En ook wij ontsnappen er niet aan...
We hebben inmiddels 2X4 generaties "dames" in de familie en ook dat is iets om op foto vast te leggen. Die 4 generaties zijn Ma, ik, Joni en Lien en anderzijds Ma, Annita, Christy en Elodie.
Na het feest krijgt iedere aanwezige een "dank-je-wel-dat-jullie-er-waren"-cadeautje. Dat zijn pralines geworden waar een foto van Ma & Pa op staat. Mooi...maar vooral héél lekker!!
Ma & Pa staan er op dat ook de buren mee moeten delen in hun feestvreugde en dat betekend dat we amper één weekje later opnieuw "met de benen onder tafel" zitten. Het zijn allemaal zo'n lieve mensen dat ik hen via deze foto's wil bedanken voor de vriendschap en de genegenheid t.o.v. onze ouders!
Alsof het allemaal nog niet genoeg geweest is, halen Ma & Pa halen de krant. Hun foto staat - samen met een beetje uitleg - in de "Goed Nieuws Krant". Dankzij Christel (zus van Niki) én dankzij de technologie van het inscannen, ben ik alsnog - zelfs in Utah - in het bezit gekomen van dat krantenknipsel.
En nu zijn we helemaal door het feestverhaal uit! Tijd voor andere dingen nu...
Ma en Pa, het was geweldig om deze speciale dag met jullie te kunnen vieren. We hopen dat jullie nog lang van jullie fotoboek alsook van dit blogje hier zullen nagenieten. We (Niki en ik) wensen jullie nogmaals van harte proficiat en weet dat we bijzonder fier en trots op jullie zijn!!
Dikke, dikke zoenen vanuit Utah, Ingrid & Dominique
Het is zover...de grote dag (én de hoofdreden waarom wij in België zijn) is eindelijk aangebroken! Vandaag zijn mijn ouders maar liefst 60 jaar getrouwd!
Ma en Pa...laat ik maar eerst eens beginnen met jullie VAN HARTE een hele dikke PROFICIAT te wensen!! Ik ben trots op jullie en ooohhhh zo fier!!! We zijn allemaal even blij dat we jullie vandaag eens extra in de bloemetjes kunnen zetten. Dit wordt een dag om nooit meer te vergeten! Dit blogje van de mis en het volgende van het feest zelf is speciaal voor jullie!! Geniet er bij het lezen nog maar eens opnieuw van...
Foto 1 werd genomen op "hun" dag. Ma 83 jaar en Pa 84jaar! Foto 2 is een creatie van ondergetekende.
Als kinderen willen we natuurlijk onze vreugde laten zien vandaag. Daarom hebben we een groot spandoek laten maken dat duidelijk zichtbaar ophangt aan hun appartementje. Beneden aan de deur staan 2 buxussen met kleine witte hartjes erin want "harten" staan vandaag centraal in dit feest!
Ma en Pa hebben zich helemaal geen zorgen moeten maken over vandaag. Wij - hun kids - hebben ervoor gezorgt dat de dag net zó zal verlopen zoals zij het graag zouden hebben. We beginnen met een dankmis in openlucht aan de grot van Wiemesmeer (Zutendaal). Ma & Pa zijn er helemaal klaar voor en ik krijg eindelijk de kans om "life" kennis te maken met mijn achternichtje Elodie.
Als kinderen van, hebben we gezorgd voor mooie teksten en muziek tijdens de mis. Met z'n 4-tjes gaan we één voor één een stukje tekst lezen. De volgende foto vind ik persoonlijk heel mooi omdat je Ma & Pa ziet zitten terwijl hun kids bij het altaar aan de grot staan voor te lezen. Van links naar rechts (of van de jongste naar de oudste) zie je broer Freddy en zijn 3 zussen ik, Annita en Bettie.
Tijdens één van onze skype-sessies heeft Pa mij gevraagd of ik wilde zingen in de Mis. Dát kon ik toch niet weigeren hé! Hij (en jullie) weet (weten) dat ik graag zing en samen met neef Dirk heb ik oa. het alom gekende "Onze Vader" en "De Doodgewoonste Dingen" ten gehore gebracht.
"Harten staan vandaag centraal", schreef ik hier hoger. En Ma & Pa hebben altijd de gewoonte om hier aan de grot een kaarsje te laten branden voor hun familie. Om "hun" traditie kracht bij te zetten en hen te laten merken hoe erg wij dat teken op prijs stellen, hebben we metalen "hartjes" voorzien waar een kaarsje in past. Onze ouders steken één voor één de kaarsjes aan en geven dat op hun beurt door aan hun 4 kinderen, 5 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen. Deze metalen hartjes blijven op deze manier een eeuwig aandenken aan vandaag en aan alles waar het hart en de kaarsjes symbool voor staan!
Dominique is tijdens de Mis de fotograaf van dienst en hij heeft natuurlijk gezien dat Lien héél dicht bij haar Oma Nana is komen zitten. "Daar hoort een foto bij" dacht hij...en gelijk heeft hij!
Tegen het eind van de Mis roept diaken Theo ons familietje samen om een dankgebed uit te spreken. Met z'n allen in een kring en hand in hand, was best wel een ontroerend moment! Jammer dat Kim er maar alleen was want haar man Tim en haar zonen Donovan & Justin waren er helaas niet bij. Op de foto zie je vlnr. Lien, Joni, ik, Christy, Freddy, Ma, Pa, Bettie, Annita, Kim, Jo & Ellis.
Voor Ma & Pa kan deze dag al niet meer stuk. Ze zijn blij dat alles zo goed verlopen is en willen zelf ook nog een woordje van dank uiten. Als Ma haar zegje bijna gehad heeft, onderbreekt Pa haar met "zo is het nu wel genoeg geweest hoor!" waardoor iedereen in een onbedaarlijke lachbui schiet.
En dan is het "kiekjes-tijd". Eerst eentje van de feestvierders en hun familie. En laat ik ze nu maar eens allemaal aan jullie voorstellen. Vlnr. Dominique, ik en kleindochter Lien. Daarnaast Christy (dochter van Annita) met haar dochter Elodie. Verder zie je mijn dochter Joni met daarvoor Annita naast Pa en Ma. Vlak achter Pa staat mijn zoon Jo, links achter hem Kim (dochter van Bettie) en rechts achter hem zijn vrouw Antje. Achter Ma staat Bettie en helemaal achteraan staat Freddy. Zijn dochter Ellis en haar vriend Jos staan net voor haar papa. Jo (vriend van Annita) sluit het hele rijtje af. Jammer genoeg mankeren er 5 personen in dit familie-plaatje en dat zijn Tim, Donovan & Justin, maar ook Erwin (man van Bettie) en Rob (man van Joni en papa van Lien). Deze laatste 2 konden er omwille van het werk helaas niet bij zijn.
Broer, schoonbroer en schoonzussen van Ma & Pa willen ook graag een foto allen tesaam. Ik noem ze één voor één voor jullie op want ik weet dat ze stiekem toch wel blij zijn om hun foto en hun namen hier te zien. Nonk Leon (broer van Pa) staat uiterst links. Daarnaast staan Tante José, Tante Maria, Tante Rita, Nonk Marcel, Tante Mariëtte, Tante Ludovic, Tante Paula en Tante Liske (vrouw van Nonk Leon). Iedereen die de familie Hendrickx zo'n beetje kent weet dat grapjes nooit ver weg zijn. En als Pa en zijn broer(s) samen zijn (waren), is (was) er gegarandeerd pret. Dat was vroeger tijdens familie-feestjes al zo, dat is nu zo (en dat zie je op de foto) en dat zal hopelijk ook nog heel lang zo blijven!
De laatsten in de reeks "ik-wil-ook-met-de-feestvarkentjes-op-de-foto" zijn de mensen waar Ma en Pa doopmeter of -peter van is. Foto 1 is er eentje met muzikant Dirk want Ma is meter van hem. Foto 2 is er eentje van Pa met zijn petekinderen. Je ziet vlnr. Patricia, Pa, Eliane en Brigitte.
En hiermee sluit ik het eerste deel - de "Dankviering" - af. Het was een mooie plechtigheid en ik ben blij en fier dat ik dit heb kunnen/mogen meemaken. Voor mij was het in ieder geval "de kers op de taart".
Dirk...ik heb er weer van genoten om samen met jou te zingen. Je bent een geweldige muzikant en een prima begeleider. Dank je wel dat ik op jou kon rekenen want het was écht niet makkelijk om dat vanuit Utah allemaal te regelen en voor mekaar te krijgen, laat staan om alleen te repeteren.
Maar laten we ons nu maar op weg begeven naar de feestzaal. Ik heb er honger van gekregen en ik weet dat we ons zo meteen zullen kunnen tegoed doen aan een heerlijke maaltijd. Later op de avond hebben we natuurlijk nog wel een "surprise" in petto, maar da's voor seffens!
We zijn er weer! En waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we "op bezoek" komen vóór we terug verhuizen eind juli 2014. Zoals gewoonlijk hebben we ook dit keer een SUPERDRUK programma en het begint al goed als we in Zaventem ZONDER bagage toekomen, maar we hebben zo'n vermoeden van wat er mis gegaan is...in New York - waar we een tussenlanding hadden - was er net een nieuwe terminal opengegaan en de chaos was niet te overzien! Daar bovenop was er een 2-tal weken geleden op Zaventem een staking waardoor valiezen niet van de band rolden en zelfs nu staan er nog steeds valiezen die voorlopig niet bij hun rechtmatige eigenaars geraakt zijn. Er wordt ons beloofd dat onze valiezen zullen nageleverd worden zodra ze in België toekomen. Uiteindelijk worden ze op 29 mei - na een aantal vergeefse telefoontjes en daarna een reeks nóg bozere telefoontjes - dan toch afgeleverd en kunnen we met een beetje minder zorgen aan onze "vakantie" beginnen...
Er wordt ons wel meer gevraagd wát we nu precies zoal missen aan "Belgisch eten" in Utah. En eigenlijk valt dat allemaal best wel mee. Wat we wél missen is dat hier geen frituren zijn waar we zomaar snel iets kunnen gaan afhalen. Ja...we hebben er wel eentje maar die is in SLC en dat is toch wel ongeveer een half uurtje rijden en we kunnen ze natuurlijk ook altijd zelf maken (en die smaken nog het best!), maar wat doe je als "goeie Belg" zijnde als één van de eerste dingen zodra je terug in 't land bent? Wel...voor ons is dat "ene goeie, lekkere friet halen" bij onze vrienden François en Rosita.
Ons programma is dit keer het drukste ooit, maar we houden altijd ook een avondje vrij voor de vrienden. De avond dat ik met mijn vriendinnen afpreek (vrnl. Josseline, Gerty, Annie en ik), is traditie-getrouw het avondje geworden dan mijn ventje gaat kaarten met zijn vriend Noël en mijn broer Fredje. Helaas staat die laatste niet op de foto, maar verderop in het verhaal komt hij toch nog wel in beeld...
Er is ook steevast een avond voorzien waarop ik al mijn gewezen collegaatjes van Make-A-Wish terug zie. En al evenzeer een traditie geworden is dat dát etentje bij "onze" Koen plaatsvind. Ik stel het hele gezelschap aan jullie voor en begin uiterst links in beeld met Peter (echtgenoot van Anja), Dominique, ik, Denise, Edith en een beetje naar achter geleund, Jozef (deze laatste 3 zijn moeder, dochter en vader), Werner, Winnie (man en vrouw), Veroni, Anja en Lukas (vrouw van Peter en hun zoontje).
Koen is een meester-kok en het wordt de hoogste tijd dat hij nu eindelijk eens zijn 1ste "Michelin Ster" te pakken krijgt. We gunnen het hem uiteraard van harte! Ons etentje kan dan ook niet zomaar afgesloten worden zonder een foto van onze Chef-Kok met het Make-A-Wish team en dat is wat er nu gaat volgen. Op deze foto zie je vlnr. Edith, Denise, ik, Koen, Anja & zoon Lukas, Winnie en Veroni.
Al deze vrienden en vriendinnen (en nog zovelen meer maar ik heb niet van iedereen foto's) liggen ons nauw aan het hart en het doet ons deugd iedereen terug zien als we in België zijn.
Lieve mensen...dank jullie wel voor jullie vriendschap en de gezellige paar uurtjes die we telkens samen doorbrengen! Nog een jaartje geduld en dan zijn we definitief terug. Dan zullen we mekaar vast en zeker meer dan zo maar één keertje in het jaar gaan zien! Wij kijken er al naar uit!!
Vanavond zijn we nog eens uit eten geweest met een aantal Internationals. Niet zomaar een "etentje", maar wel in een Japans restaurant waar ook een karaoke-installatie staat. En dát gegeven staat natuurlijk borg voor een avondje lachen, gieren, brullen! De organisator van vanavond is onze vriend Albert uit Singapore. Het trio op deze 1ste foto vlnr. is Albert, Jak (Thailand) en Toru (Japan).
Het is een algemeen gegeven dat - als je familie op bezoek hebt - die mensen uiteraard ook van harte welkom zijn bij gelijk welk evenement zich op dat ogenblik voordoet. De Israelische Sigal (vooraan rechts op de foto) heeft haar ouders op bezoek en hopelijk doen ze ook mee met de karaoke...
Niemand van ons hoeft moeite te doen om de kids aan 't zingen te krijgen! Vol ongeduld staan ze te trappelen om mekaar de loef af te steken en het ene liedje volgt het andere op. Vooral de grote hits van Kathy Perry, Pink, enz worden luidkeels meegekweeld!
Chili is vanavond vertegenwoordigd door Jacqueline (links) en haar man Rodrigo & dochter Coni (rechts). Tussen Dominique en Rodrigo zit de Griek Athanasios (Nasos voor de vrienden).
De mensen op de volgende foto verhuizen allemaal terug naar hun land. Achteraan rechts zitten Filipa met daarnaast haar man Luis (Portugal). Filipa & kids (Béa & Vasco achteraan links) vertrekken begin juli, Luis blijft nog een beetje langer om zijn opvolger in te werken. Op de voorgrond zitten de Duitse Claudia en haar man Matthias, maar hun kinderen Anna-Sofie en Grethe-Marie hebben zich voor de camera verstopt. De Duitse office wordt gesloten en zij vertrekken tegen eind september.
Zoals jullie wellicht al kunnen raden wordt er duchtig op los gezongen. Niet in de minste plaats door de Aziatische landen. Vooral Albert neemt het voortouw en dit keer in duet met opnieuw een "vertrekker" Joonjae uit Korea. En ze slagen er in om ook de Aziatische liedjes heel mooi te laten klinken!
Als we foto's willen maken van iemand van "the Asian Delights" (zoals deze groep zich noemt), kan je er gegarandeerd zeker van zijn dat steevast - en op IEDERE foto - de vingertjes de lucht in gaan zoals op onderstaande foto. Deze 2 dames zijn Mayumi (Japan) en Sunanta (mama van de Thaise Jak).
Eindelijk is het zover...de kids mogen zich gaan uitleven op de muziek van Psy - Ganghamstyle. Er wordt uit volle borst gezongen en er wordt gedanst alsof hun leventje ervan afhangt! Jongens...wát een energie en wát een plezier hebben ze en geen van hen geeft af tot de laatste tonen van het lied uitsterven!!!
De avond is bijna voorbij en de meesten zijn al terug naar huis, maar Niki en ik blijven nog een beetje napraten met onze vrienden "The Asian Delights". Terwijl de Japanner Toru (vooraan links in beeld) nog snel een liedje aan't zoeken is, kan ik het niet laten om eventjes iets uit te proberen. Zonder muziek en zonder tekst begin ik het lied "Crazy" van Patsy Cline te zingen. Joonjae stoot Niki aan met de woorden "oh men...you are such a lucky guy with a beautiful gifted woman...I'm jealous!" Als dat geen geweldig mooi complimentje is, dan weet ik het niet meer (bloos, bloos!!)...Thanks for your kind words Joonjae!!
Maar Toru vindt dat het laatste liedje van vanavond moet gezongen worden door Niki en ik. Hij zoekt en vindt "Unforgetable" in de bewerkte versie van Nathalie & Nat King Cole...en we hebben succes! Terwijl we zeer geconcentreerd aan 't zingen zijn maakt één van hen onderstaande foto...
Thanks Albert for a very fun evening and for all those nice pictures! These are memories that will last us a lifetime. We're gonna miss you, Jennifer and Adeline when you move back, but we hope to be able to visite Singapore one day! Wishing you nothing but the best for the future and please stay in touch!!
Wouter & Lia zijn nog maar 2 dagen weg en we krijgen te maken met een onweer van jewelste. Hopelijk hebben zij beter weer daarginds ergens in Colorado!! Het is een klank- en lichtspel om "U" tegen te zeggen. Maar als de zon weer tevoorschijn komt en de donkere wolken richting de bergen schuiven, krijgen we de mooiste regenbogen ooit te zien. Omdat ik niet snel genoeg ben om mijn fototoestel te halen en omdat het niet gemakkelijk is om dit natuurfenomeen op foto vast te leggen als je geen professioneel toestel hebt, ben ik te rade gegaan op het internet en bij het lokale nieuwsstation vond ik deze 3 foto's. Niet dat er hierover zoveel te vertellen valt, maar ik vind de beelden wel spectaculaair mooi!
Als deze regenbogen goed genoeg zijn om het nieuws te halen, zullen ze vast en zeker ook wel goed zijn voor mijn blog, nietwaar? Misschien willen jullie nog graag meer weten? Dan verwijs ik jullie graag naar deze website : http://www.sltrib.com/sltrib/news/56318571-78/lake-salt-power-1000.html.csp En om precies te weten wat een regenboog is, hoe hij ontstaat en welke kleuren het precies allemaal zijn, krijgen jullie ook nog deze website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Regenboog_(optica)
Maar denk eraan...wie die de pot vol gouden munten aan het eind van de regenboog vindt, moet het me wel komen vertellen hé! Liefs, Ingrid
Van donderdag 9 mei tot en met zondagmiddag 12 mei (Moederdag) zijn Wouter & Lia op bezoek geweest. Ze zijn komen overvliegen van Washington DC en zullen met hun RV helemaal naar daar terugrijden. Zoals het intussen de gewoonte geworden is als we bezoek krijgen en we hen gaan verwelkomen/afhalen bij de luchthaven én omdat ze bij ons thuis logeren, loopt Niki er dan als dusdanig bij...
Onze vrienden zijn de hele vrijdag druk geweest met het in orde maken van hun RV (want het is toch wel een hele trip!) en diezelfde avond waren we met z'n allen uitgenodigd bij Mike & Michelle voor een gezellig "house-warming-party". Zaterdagnamiddag hadden we dan gelukkig ook wel effe tijd om met z'n 4-tjes op pad te gaan om te gaan geocachen. Wouter & Lia zijn er immers verantwoordelijk voor dat wij die hobby ontdekt hebben en natuurlijk willen we van de gelegenheid gebruik maken - nu ze toch hier zijn - om dat ook eens als "team" te gaan doen! De 1ste cache die we vinden is meteen een hele mooie. Deze hing in een boom en ondanks het feit dat die behoorlijk groot is, moest je toch wel goed opletten om hem te zien. Het is precies een tak van de boom en foto 2 laat heel duidelijk zien waar het logje verstopt zit!
Eén van de volgende caches konden we helaas niet vinden. We hebben nog zo erg gezocht, maar helaas! We hebben de eigenaar dan maar een emailtje gestuurd en wat bleek...?? De cache was inderdaad weg. Een tijdje later zijn Niki en ik terug gegaan en hebben hem alsnog gevonden én gelogd!
Wat was het gezellig om Wouter & Lia weer eens (al was het maar héél even!) hier te hebben. We missen onze vrienden toch wel hoor!! Diezelfde zaterdagavond zijn we gezellig uit eten geweest bij de Boston's dat onze meest favorite eetgelegenheid is hier in de buurt. Daarna hadden we het als vanouds zo druk om bijgebabbeld te komen bij een heerlijk glaasje wijn, dat we gewoon vergeten zijn om een groepsfoto te maken. En vermits ik dit verhaal begin met een foto van Lia & Niki, sluit ik het af met eentje van Wouter en mij die ik opgevist heb uit de archieven genomen tijdens de Utah State Fare 2012.
Lieve Lia & Wouter, jammer dat jullie niet een beetje langer kunnen blijven, maar we begrijpen dat de rit naar DC nog erg lang zal zijn. Hopelijk hebben jullie het naar je zin gehad hier en zoals afgesproken zien we mekaar begin augustus terug als wij jullie komen opzoeken. Fijn jullie weer eens gezien te hebben! Wees voorzichtig onderweg en tot snel! We missen jullie aanwezigheid nu al!!!
Er zijn zo van die dagen dat ik het mis niet in België te kunnen zijn. Vandaag is zo'n speciale dag want het is niet alleen voor mij "Moederdag", maar ook voor onze mama's. Zoals steeds heb ik ook voor hen voor vandaag een kaartje gemaakt en ik hoop dat het op tijd aangekomen is.
Lieve mama's, speciaal voor jullie Moederdag!
M is for the million things she gave me O means only that she's growing old T is for the tears she shed to save me H is for her heart of purest gold E is for her eyes, with love-light shining R is right, and right she'll always be
Put them together, they spell "MOTHER" A word that means the world to me
Hele fijne moederdag aan onze Mama's maar ook aan alle mama's die hier wel eens komen lezen! Het is voor jullie allemaal... Liefs, Ingrid & Dominique
Vandaag zijn we uitgenodigd om de "Ribbon cutting" oftewel de officiële opening bij te wonen van de vernieuwde Lobby en Dining Facility van het Hilton Garden Inn Hotel hier in Layton. Wat hebben wij nu in Gods naam te maken met dit hotel hoor ik jullie denken...wel jaarlijks moet ik bij de hotel managers de EPAF-prijs herzien, en dit om al onze bezoekers te logeren tegen zeer scherpe prijzen. Vandaar dus onze hechte band met dit hotel & zijn personeel. Er volgt een officieel gedeelte met als orgelpunt het lint doorknippen uiteraard. Daarna gaan we het hotel bezichtigen en krijgen we hapjes aangeboden.
Ik vernoemde reeds dat ik jaarlijks een meeting heb met de Sales Managers. David & Connie zijn in de loop van die paar jaren toch wel onze goede vrienden geworden.
Chef Enrique stelt zijn recepten voor van de vernieuwde menukaart
Ingrid en Heidi waren uiteraard ook uitgenodigd (Eli was op zending oftewel TDY) en lieten zich de hapjes volop smaken die de Chef met veel overgave bereid had.
Na de heerlijke hapjes en drankjes was het tijd om terug aan't werk te gaan en bedankt ik Enrique nog uitvoerig voor dit lekkere festijn.
"Allez au boulot", zou Eloïse (dochtertje van François & Sarah) gezegd hebben en ze zou nog gelijk gehad hebben ook!
Net als de rest van de wereld hebben ook wij hier in O'ahu het nieuws te horen gekregen van een bomaanslag tijdens de marathon van Boston. Terwijl we in de bus zitten en genieten van onze rondreis stromen de berichten van die verschrikkelijke daad binnen via de iPhones, de radio en de TV. Blijkbaar zijn er 2 bommen ontploft op de stoep vlak vóór de finishlijn. Op onderstaande foto zie je één van die bommen liggen, even voor ze een alles-verwoestende-schade aanricht.
Terwijl mensen beginnen rennen voor hun leven en de rook van de 1ste bom begint op te trekken, volgt enkele seconden later een beetje verderop een 2de knal en die is duidelijk te zien op foto 2.
De chaos is enorm en hulpverleners stromen overal toe, niet goed begrijpend wat er precies gebeurd is en ook niet goed wetend waar eerst een helpende hand toe te steken. Uiteraard wordt de marathon afgelast en gaat men opzoek naar de daders...de wereld staat weer even stil, net als na 11/9/'01.
Over de 2 broers - waarvan achteraf blijkt dat ze verantwoordelijk zijn voor deze aanslag - ga ik het hier heel bewust NIET hebben...zij horen niet thuis hier op mijn blog! Maar het hele verhaal is zo absurd en zo hartverscheurend dat ik niet anders kan dan mijn verdriet op deze manier even te ventileren en dit verhaal hier een plekje te geven. En zo gaat ieder op zijn/haar eigen manier om met verdriet, net zoals de kinderen in onderstaande foto hun verdriet proberen te verwerken via tekeningen...
Amper één week na Boston en nu is het een niet-zo-ver-van-mijn-bed-show. Via de radio, facebook en TV ( http://www.abc4.com/content/news/state/story/Pipe-bomb-found-at-a-Layton-elementary-school/HUyjzx28XkifNwabWYvGfQ.cspx) krijgen we te horen dat er een bommelding is in de Elementary School van ons eigenste rustige Layton. Volgens de ouders (onze vrienden) werden de kinderen in discipline rustig geëvacueerd nog voor de kids ook maar iets in de gaten hadden van deze "pipe bom" die zich blijkbaar op het dak bevond.
Uiteraard werden ook hier speurders met hun honden ingezet om zich ervan te vergewissen dat het hele gebouw én de omgeving bom-vrij waren vooraleer de school terug opengesteld werd.
Je ziet het wel meer gebeuren in de wereld...zodra er ergens een bom ontploft, is er dikwijls op een andere plaats navolging van het voorval. Gelukkig is het hier in Layton allemaal goed afgelopen en is er GEEN ontploffing geweest. Maar ik kan me voorstellen dat heel wat ouders in grote paniek naar de school gegaan zijn, in de hoop hun kind(eren) gezond en wel aan te treffen!
Voilà...we hebben Alcatraz achter ons gelaten en zijn met een stadsbus terug naar ons hotel gegaan. Daar gaan we onze valiezen en de auto ophalen. Vóór we vertrekken maken we op "Lombard Street" nog enkele foto's. Deze straat - waar zich ook ons hotel bevindt - is wereldberoemd. Wil je weten waarom? Wel...dat ga ik je zometeen laten zien. We staan hier op een kruispunt en aan mijn linkerkant heb ik dit zicht. Rechts in beeld op de foto (het kleine gele gebouw) is ons hotel.
Op datzelfde kruispunt draaien we naar rechts. Dáár die berg op...dáár moeten/willen we zijn! Als je ziet hoe schuin de auto's hier staan ten opzichte van de huizen en hoe steil de straat bergop loopt begrijpen jullie vast en zeker dat we blij en gelukkig zijn dat we in de auto zitten. Jeetje!!! Je zal dit maar dagelijks te voet moeten doen! Of met de fiets! Ik moet er niet aan denken.
Maar waarom deze straat zo beroemd is wordt duidelijk op de volgende foto's. Het is het meest bochtige straatje ter wereld alhoewel het maar een heel klein stukje van die straat is. Het is één huizenblok lang en telt maar liefst 8 scherpe haarspeldbochten. En ja...ook hier vindt je meer uitleg over via de website van Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lombard_Street Onze 1ste foto toont het zicht dat we hebben als we klaarstaan om de straat helemaal af te rijden.
Zoals verwacht is het aanschuiven geblazen en als je dan eenmaal aan de beurt bent is het precies een soort "treintje rijden". Niki stuurt ons voorzichtig door de bochten en ik maak intussen een filmpje en een paar foto's want daarvoor kan/mag je hier niet zomaar effe stoppen hé! Ik zou wel graag $5 per auto die hier passeerd willen krijgen hoor...wat een drukte! En dat de ganse dag door van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik weet niet of ik in deze straat zou willen wonen of logeren!
Beneden aangekomen zoeken we een parkeerplekje en wandelen we nog even terug voor deze foto.
Later vond ik via het internet deze foto die een totaal-beeld van de straat geeft.
En nu verder naar de "Golden Gate Bridge" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Golden_Gate_Bridge). Deze brug heeft een totale lengte van 8981ft (2737,4 m), is 90ft (27,4m) breed en torent met zijn hoogte van 746ft (227,4m) boven de baai van San Francisco uit. De bouw werd in 4 jaar tijd voltooid en heeft zo'n slordige 35 miljoen dollar ( 25.475.705) gekost. De feestelijke opening was op 27 mei 1937.
Omdat we maar met z'n 2 zijn en tóch graag samen in beeld willen, nemen we eerst een foto van andere bezoekers en vragen dan - als tegenprestatie - of ze er ook eentje van ons kunnen maken...
Natuurlijk willen we - voor die keer dat we hier nog zijn - graag ook eens óver die brug gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan, maar dan kan ik het ook niet laten om vanuit de auto dit beeld vast te leggen.
Aan de andere kant aangekomen maken we alleen maar effe halte voor een foto want we moeten ook nog terug. We zitten hier op het schiereiland en de luchthaven bevindt zich ginder ver achter ons!
Nog één fotootje van de brug (om het af te leren!) en dan zijn we riebedebie...
Voilà...eerst van Salt Lake City naar Los Angeles en vandaar naar Hawaii gevlogen, daarna een terugvlucht via San Francisco naar Los Angeles, dan met de huurauto naar San Diego, via Oceanside en Longbeach noordwaarts naar Yosemite, overgestoken naar Santa Cruz, verder naar San Francisco, Alcatraz én de Golden Gate Bridge! In totaal hebben we in California ongeveer 793mls (1276km!). Als dát geen mega-grote rondreis en vakantie geweest is, weet ik het ook niet meer. Veel gezien, veel gedaan, veel kilometerkes gereden én gevlogen, maar nu lekker in ons eigenste bedje slapen.
Bij dit begin van deel 2 pik ik gewoon de draad weer verder op waar ik zojuist gestopt was nl. buiten. Hier maken we nog een laatste foto van een stille getuige van een zwaar verleden...
...en dan begeven we ons terug "in het hol van de leeuw". We gaan zoeken naar één bepaalde cel van één bepaald iemand en speuren de nummers van de cellen af.
We willen nu écht wel eens zien waar "Al Capone" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Al_Capone) zich zolange tijd heeft opgehouden. Onder andere hier dus...in deze cel met het nummer 181!
Maar we zijn nog niet rond! Nu gaan we een kijkje nemen in "D-blok". Deze uithoek van Alcatraz was voorbehouden voor de allerzwaarste jongens (en nee...ik bedoel niet qua gewicht hé!). Foto 2 legt uit dat hier de meest geweldadige en gevaarlijkste gevangen in isolatie zaten. Zij kregen uiteraard wel eten en medische zorgen, maar moesten 24u op 24u in hun cellen blijven. De lengte van hun verblijf in isolatie kon variëren van enkele dagen tot zelfs jaren. Dit "hole" (gat) telt 6 kleine cellen naast mekaar en hier te belanden - omwille van disciplinaire maatregelen - betekende soms opgesloten te zitten in totale duisternis en met een zeer beperkt dieet, net om de wilskracht van deze criminelen te breken.
Gelukkig zagen slechts weinigen de binnenkant van deze D-blok. Volgende foto laat een aantal van die hele zware jongens zien (idd...ook Al Capone!) die het ooit tot D-blok geschopt hebben...en dat zal zeker niet voor niks geweest zijn. Een andere "bekende" (beruchte) logeé was "Birdman" Robert Stroud. Van dit personage vond ik alleen een Engelstalige website: http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Stroud
Een kijkje nemen in cel 14 - de vaste verblijfplaats van bovenvernoemde - is zo angstaanjagend dat de zenuwen mij door de keel gieren...hier wil ik liefst zo snel mogelijk terug UIT!!!
Van D-blok gaat het via de keuken terug naar buiten...
Op 11 juni 1962 zouden 3 mannen erin geslaagd zijn te ontsnappen vanop Alcatraz. Het waren de broertjes John & Clarence Anglin en hun compaan, Frank Morris. Maanden aan een stuk hadden zij met behulp van een lepel via de verluchtingspijp een pad gegraven. Om het allemaal zo echt mogelijk te laten lijken hadden ze hoofden gemaakt van zeep, cement en verf die ze onder hun dekens legden terwijl zijzelf met veel ijver verder werkten aan hun ontsnappingsroute. Toen die route eindelijk klaar was, is dit trio door de smalle ventilatieschacht op het dak geraakt en hebben zo via een schoorsteenpijp het water bereikt. Hetgeen hun "vlot" moest voorstellen was eigenlijk niks anders dan aan mekaar gelijmde regenjassen. Nadat hun ontsnapping duidelijk werd heeft men op "Angels Island" enkel nog hun spullen teruggevonden. Sommigen denken dat ze bij de Golden Gate Bridge aan land gegaan zijn en hun spullen hebben laten afdrijven om de politie op het verkeerde been te zetten. Anderen denken dan weer dat ze in het ijskoude water terecht gekomen zijn en wellicht verdronken zijn. Niemand weet met zekerheid te vertellen wát er precies met dit drietal gebeurd is en van hun ontsnapping werd een al even legendarische film gemaakt "Escape from Alcatraz"(http://nl.wikipedia.org/wiki/Escape_from_Alcatraz) met in de hoofdrol Clint Eastwood die voor deze gelegenheid in de huid van de gevreesde Frank Morris kruipt.
Onderstaande foto toont de cel van één van die 3 "Houdini's", het hoofd in het bed en het kleine verluchtingsrooster waardoor ze zijn ontsnapt. Foto 2 is een overzicht van de ontsnapping.
Dit voorval was het einde van Alcatraz als gevangenis. Op 31 maart 1963 verliet Frank Weatherman als laatste inmate dit gevangens-eiland met de woorden "Alcatraz was never no good for nobody"...het betekend zoveel als "Alcatraz was nooit goed voor niemand"...
Oorspronkelijk was Alcatraz "Native American Territory" (Indianengebied). Maar - zoals op zovele plaatsen hier in de US - werden de Indianen verdreven van "hun" grondgebied.
In 1969 kwam Alcatraz in het nieuws door een groep "Native Americans" die hier 2 jaar verbleven. Door de bezetting wilden zij hun eis - om van Alcatraz een "Indiaans Cultureel Centrum" te maken - kracht bijzetten, maar door de grote hoeveelheid vandalisme, beschadigingen, graffiti en een brand in het huis van de oppasser (foto 1 van dit verhaal) van "the Lighthouse" (de vuurtoren), verloren zij hun geloofwaardigheid en in juni 1971 werden zij door de Federal Marshalls van het eiland verwijderd.
En hiermee is een eind gekomen aan dit verhaal. We gaan nog even de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken/bewonderen en dan gaat het met een korte vlucht richting Salt Lake City.
Het is van 25 juli 2010 geleden dat we de 1ste keer in San Francisco waren en "Alcatraz" wilden bezoeken. Maar het was zomer en er was veel volk. Men vertelde ons toen dat we beter online onze tickets zouden boeken en dit keer heeft Niki daar 2 maanden geleden al werk van gemaakt! De dag begint bewolkt en heel erg frisjes, maar hopelijk krijgen we seffens de zon tóch nog te zien. Op weg naar de boot maken we op Pier 39 alvast een paar foto's voor de archieven, maar zoals je ziet hebben we de jassen en de dikke truien aan en is het voorlopig nog héél erg rustig op de plek waar er eigenlijk altijd een gezellige drukte heerst en waar het normaal gesproken krioelt van het volk...
Als we gaan inschepen, zijn wij de eersten die aan boord kunnen.
Daar in de verte ligt 's werelds meest bekende (beruchte) gevangenis waarvan ik jullie ook meteen een website doorgeef voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Alcatraz maar iedereen kent waarschijnlijk de meest beruchte gangsters die hier ooit verbleven oa. "Al Capone" & "the Birdman". Het leven van laatstgenoemde hier op het eiland werd verfilmd in "Birdman from Alcatraz" met in de hoofdrol Burt Lancaster...een aanrader als je hem nooit gezien hebt!
Als we de kade naderen krijgen we de gevangenis van de andere zijde te zien. Kan je je voorstellen dat je hier als gevangene naar toegebracht werd, wetende dat dit een plek was waar je waarschijnlijk nooit meer uit weg zou komen en waarvan beweerd werd dat "ontsnappen onmogelijk" zou zijn?!
We zetten onze eerste stappen op Alcatraz en omdat deze plek sinds 1972 een Nationaal Park is (het werd in 1973 opengesteld voor het publiek), moet onze aankomst natuurlijk op foto vastgelegd worden. Daarna verzamelen we om de uitleg over deze plek te horen en dan gaan we op verkenning.
Onderstaande foto zet de ernst van deze zwaarbewaakte gevangenis nog meer kracht bij
In het museum bekijken we een film over hoe het échte leven achter de tralies was. Daarna zetten we onze speurtocht verder en die neemt ons mee in een ooit-zo-wrede-realiteit voor zware criminelen.
Alle cellen staan open en daardoor krijgt iedereen de kans om eens eventjes binnen te glippen.
Via dit kleine venstertje hadden de "inmates" (gevangenen) hun enigste contact met hun bezoek.
Van al die donkere gangen, van al die indrukken die op ons afkomen en al die donkere cellen zonder vensters krijgen we het benauwd. Het wordt tijd dat we even naar buiten kunnen. Hier wordt het ons duidelijk dat het "vaste land" ver weg ligt en hoogstwaarschijnlijk zullen vele inmates die gedachte ook gehad hebben toen ze hier stonden... Aan één kant van het eiland zien we de "Golden Gate Bridge" terwijl we aan de andere kant de skyline van San Francisco te zien krijgen.
Helaas laat dit programma me niet toe dat ik meer dan 18 foto's in één verhaal kan plaatsen. Maar er is nog zoveel meer te vertellen en te laten zien van Alcatraz. Daarom maak ik een 2de verhaal waarin ik jullie verder meesleur in het verleden van deze legendarische plek.
We zeggen en schrijven vandaag 25 april 2013 en we zijn net vanuit het stadje Mariposa vertrokken richting San Francisco, een rit van in totaal 235mls (378km).
Eerst rijden we 157mls (252,5km) naar Santa Cruz dat zich aan de Californische kust bevindt. Maar dit kleine, knusse kusstadje lijkt vandaag wel een beetje uitgestorven. Het stoort ons niet hoor...we houden wel van een beetje rust, maar deze promenade is toch wel héél erg rustig op een donderdag!
Ik heb een aantal foto's gemaakt en als ik me omdraai heeft Niki in ieder geval een plekje op een bankje gevonden en is blijkbaar in erg leuk gezelschap. Ik kan niet anders dat dát op foto vast te leggen!
We zijn naar dit stadje gereden omdat we op zoek willen gaan naar zeeleeuwen die zich hier ergens op een pier zouden ophouden. Als we die ene enkele al-even-zeer-verloren-toerist aanspreken maakt hij ons duidelijk dat we een eindje verderop moeten zijn. We springen meteen in de auto en vertrekken maar weer want veel is er hier toch niet te zien en/of te doen...praktisch alles is gesloten.
Een eind verderop is het precies hetzelfde...alles is gesloten, alles lijkt verlaten. We wandelen de pier af maar het wordt ons alsmaar duidelijker dat dít de plek is die we zoeken. Dat kunnen we niet alleen horen, er staat hier ook nog een niet-te-missen-grote-plaat, hét signaal dat we juist zitten!
In zee liggen een aantal zeeleeuwen en het lijkt of ze naar ons zwaaien om onze aandacht te trekken.
Maar hoe dichter we bij het eind van de pier komen, hoe duidelijker het gebrul van de zeeleeuwen wordt. We hebben ze nog niet gezien, maar als we naar beneden kijken hebben we gelijk door vanwaar het geluid komt. We bekijken dit tafereel een tijdje tot Niki opmerkt "heb jij enig idee hoe die beesten op die staketsels geraken?" Inderdaad...als je de foto goed bekijkt zie je dat het water een heel stuk lager staat. Wellicht geraken ze bij vloed op de onderbouw en als het eb wordt blijven ze gewoon liggen of maken ze een duikje het water in, maar dan kunnen ze wel niet meer terug omhoog...
Oké...we laten de zeeleeuwen en -honden met rust en zetten onze weg van 78mls (125,5km) verder naar San Francisco. Jeetje...nu weten we waarom het zo rustig was in Santa Cruz!! Iedereen is blijkbaar gelijkertijd op weg naar San Francisco! Bekijk de drukte maar eens!!!
Wat een rit van 1,5u zou zijn is uitgedraaid tot 3u verkeersellende (en we zijn niet eens op de grote ring in Brussel!). In SF rijden we voorbij dit mooie gebouw en als ik het later opzoek via het internet blijkt het hier om het stadhuis te gaan (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stadhuis_van_San_Francisco)
Ieder van jullie weet dat de straten in SF héél erg berg op en af lopen. Maar je houdt het niet voor mogelijk hoe het in realiteit uitziet. Daarom (én owv. onze huurauto!) maakte Niki onderstaande foto's.
Als je naar Amerikaanse films kijkt die hier opgenomen werden (zoals bv. "Ms. Doubtfire") dan zou je misschien nog wel eens kunnen denken dat die beelden getruceerd zijn. Maar dat is heus niet zo! Bekijk deze laatste foto voor vandaag maar eens...een toch wel zeer frapant beeld!!
En nu gaan we "onderdak" zoeken. Ons hotel bevindt zich op de al even bekende straat hier in SF en dat is Lombard Street. Waarom die zo bekend is zullen we jullie heel binnenkort hier tonen.
Het is gisteren een lange, vermoeidende dag geweest en we zijn pas laat in Yosemite NP toegekomen, maar we hebben een goeie nachtrust gehad en kunnen er weer tegen! Maar laat ik jullie maar eerst de website van dit mooie park geven: http://www.yosemitepark.com
Na het ontbijt begeven we ons richting het park waar we - naar goeie gewoonte - een foto maken bij de ingang. Dominique is meestal diegene die het fototoestel instelt terwijl ik een zo origineel mogelijk plekje/pose probeer uit te zoeken voor de foto. En omdat ik niet wil dat het steeds hetzelfde is, haal ik daar zo nu en dan hele kunsten voor uit. Meestal merk ik het wel als Niki die eerste foto's maakt en hou ik ze voor privé-gebruik. Maar dit keer wist ik niet eens dat hij mijn "ape-kuren" voor jullie vastlegde en hij stond erop dat die foto hier ook eens terecht zou komen. Daarom krijgen jullie er nu 2 te zien.
We zijn hier ooit nog al eens geweest, maar zijn toen via een andere weg het park ingereden. En het mooie daaraan is dat we nu op hele andere plekjes komen dan toen. Het weer zit mee, het zonnetje schijnt volop en het beloofd - in tegenstelling met vorige keer - een prachtige dag te worden. Alleen moeten we dan wél helemaal ín het park geraken hé...als we hier maar niet vast komen te zitten!
Niki zou helemaal niet zichzelf zijn als we niet zouden stoppen bij een rivier om effe een kijkje te nemen of er hier misschien effe kan gevist worden. Jammer genoeg voor hem is dát een absolute "no-can-do"! En dus maakt hij van de nood een deugd en besluit een foto maken. Wat is het hier mooi...
Bij het zien van een parking aan de voet van deze berg met zijn al even hoge waterval houden we halt. We hebben onze picknick bij en besluiten dat we hier even een wandeling te gaan maken.
We zijn nog maar net begonnen aan het pad dat ons naar de waterval zal leiden als Niki mij attent maakt op een knappe mede-wandelaar want natuurlijk heeft hij hem herkent. Het is een bekende acteur uit oa. de films "The Mummy" & "Resident Evil". Zijn naam is Oded Fehr en via Wikipedia vond ik een link die meer uitleg geeft over mijn foto-partner: http://en.wikipedia.org/wiki/Oded_Fehr
Vermits die brave man en zijn gezin meewandelen naar de waterval en vermits hij toestemde voor de foto, is het nu onze beurt hen aan te bieden om een foto van het hele gezinnetje te maken. Maar vriendelijk als hij is beloond hij ons met een wederdienst waardoor onderstaande foto een meerwaarde krijgt! Wat jullie zien rondspatten is het water van de waterval want het was precies of het regende...
We nemen afscheid van het gezin Fehr, zetten onze weg verder en passeren bij "El Capitan".
Ik heb een idee...ik wil wel eens proberen een waterval vast te houden...en wel tussen duim en wijsvinger. Denken jullie dat zoiets niet kan? Dan kennen jullie mij blijkbaar toch nog niet goed genoeg. Als ik ergens mijn zinnen op gezet heb ga ik meestal door tot het lukt. Kijk maar...hahaha!!
We maken opnieuw tijd om even een pauze in te lassen en terwijl we daar zo rustig zitten te genieten van de natuur, komt diezelfde natuur op ons toe gewandeld en ben ik net op tijd om de foto te maken!
Een half uurtje later bereiken we ons doel. We zijn immers op zoek naar "Mirror Lake". Dit meer is het laatste restje van het grote glacier-meer dat eens de Yosemite vallei bijna compleet vulde aan het eind van de laatste ijstijd-periode. Helaas dreigt het meer verloren te gaan door de voortdurend afzet van slib en gesteente. Veel meer uitleg geeft Wikipedia niet, maar ik doe er toch maar de website over bij: http://en.wikipedia.org/wiki/Mirror_Lake_(California). Als jullie de volgende foto's zien, weten jullie precies waarom het meer precies deze naam gekregen heeft.
Nog een laatste foto van het mooie "Mirror Lake" met op de achtergrond de "Half Dome". Vanwaar die naam? Het is een bijzonder gevormde granieten rots (granietkoepel). Omdat ook hier ooit eens Indianen woonden gaven zij hem de naam "Tis-sa-ack" dat "gekloofde berg" betekend. De Noorwestelijke wand is zo steil dat het precies lijkt of de helft van de berg weg is...een gevolg van het geologische verleden van de bergkam. De top is op 1444m hoogte boven het dal en bereikbaar via een 13,7km lang wandelpad. En ook van deze Half Dome heb ik een website gevonden: http://nl.wikipedia.org/wiki/Half_Dome
Via dit verlaten bospad - en we hebben écht het idee dat we hier alleen lopen - vinden we slechts een half uurtje later onze auto al terug, terwijl ik dacht dat we net héél ver weg waren. Vlakbij onze auto zit een specht te wachten tot we ook van hem/haar een foto maken en pas dan vliegt hij weg.
Nog een paar laatste foto's links en rechts naast de auto en dan hebben we dit park ook alweer op ons toch-wel-zeer-goed-gevulde-palmares staan.
Een volgende dag met vele indrukken en evenveel herinneringen is voorbij. Het wordt tijd om naar het hotel te gaan en te gaan slapen want morgen trekken we weer verder. Van Yosemite gaan we naar Santa Cruz aan de kust en vervolgens naar San Francisco vanwaar we terug vliegen naar Utah. Maar zover zijn we nog niet...jullie hebben nog een aantal verhalen tegoed hoor!
Vandaag vertrekken we al vroeg richting Yosemite NP. We hebben een tripje van 412mls (+/- 663km) (tot Mariposa waar we zullen overnachten) te gaan en onze tomtom weet ons te vertellen dat we daar ongeveer 6,5u zullen over doen en da's zonder rekening te houden dat we door LA moeten rijden!
Maar eerst plannen we nog een "blitz-bezoekje" in bij onze vriend Pastor Z die in Oceanside woont. Hij is de stichter van BFC en dat staat voor "Bikers For Christ" (http://bikersforchrist.org/). Als we halt houden aan het BFC HQ, komt Pastor Z net aangescheurd op zijn Harley Davidson Dyna Wide Glide.
Uiteraard - zoals we hem kennen - vraagt hij of ik er misschien even wil mee gaan rontoeren...duuhh!! Als goede Amerikaan geeft hij eerst nog de nodige safety instructies.
Wanneer hij mij zijn met-de-Amerikaanse-vlag-beschilderde helm geeft, vindt hij dat ik er uitzie als Captain America. Dat zal dan wel zo zijn zeker?
Genoeg gezeverd en vooruit met de geit, here we go...
We nemen Pastor Z nog mee om te lunchen en daarna is het tijd om afscheid te nemen want zoals gezegd in het begin van dit verhaal...we moeten nog door LA als we straks Yosemite NP willen bereiken!!
Vandaag begeven we ons na het ontbijt naar een drijvend museum namelijk het sinds 1992 op rust zijnde vliegdekschip de "USS Midway" (http://en.wikipedia.org/wiki/USS_Midway_(CV-41). Dit vliegdekschip was in dienst van de US Navy van 1955 tot eind 1991 en had een hoogtepunt tijdens de Golfoorlog van 1991 tijdens Desert Storm. Wanneer we aan boord gaan, worden we verwelkomd met dit groot bord
Als we omhoog kijken richting controle kamer wordt pas duidelijk hoe immens groot dit schip wel is
Dit plaatje van de kajuit van de Kapitein willen we jullie zeker niet onthouden
Eenmaal op het buitenplatform kan mijn pret niet op. Zoveel verschillende soorten vliegtuigen samen te zien is (voor mij toch!) een lust voor het oog!! Bij het zien van deze A-6 Intruder met zijn opgeklapte vleugels en daaronder een reeks Mk82 Snakeyes komt de wapenmaker in mij naar boven en kan ik het niet laten om effe te checken of die bommen ook wel goed gehangen zijn (beroepsmisvorming zeker?!)
Op de voorgrond een - met radar voorziene - E-2 Hawkeye, op de achtergrond de skyline van San Diego
En dít heb ik altijd al eens willen doen...één keertje eens het "Ready for Launch" teken geven...
Maar van alle vliegtuigen die ik hier vandaag te zien krijg, vind ik persoonlijk deze F-4S Phantom nog altijd één van de mooiste jets.
Ingrid vond deze H-46 Sea Knight helicopter met dubbele rotors wel de moeite waard om eens van binnen te bezichtigen en heel eventjes "commander" van dienst te spelen...
maar (zoals alle vrouwen!) kan ze natuurlijk moeilijk van al die knopjes afblijven...
In het laadruim van een andere helicopter valt het me dan weer op dat de zitjes wel enorm veel lijken op die van een C-130 (wat absoluut géén pretje is voor verre vluchten hoor!).
Een F-18 Hornet met een Rode ster op zijn staart geeft weg dat hij gediend heeft bij het befaamde "Aggressors Squadron". En als je meer zou willen weten over dat squadron kan je het uiteraard gaan nalezen op deze website: http://en.wikipedia.org/wiki/Aggressor_squadron
Bij het zien van de F-14 Tomcat moet toch wel iedereen denken aan "Top Gun" nietwaar? Alleen jammer voor Ingrid dat Tom Cruz in de verste verte niet te bespeuren was...
Ingrid wil deze T-2 Buckeye vast leggen op de gevoelige plaat, maar wat blijkt? In de cockpit komt ze daar een eventueel nóg bekender individu tegen. Tenminste...voor haar "bekender" hé!
Vanop de kade maken we een foto van de zijflank van dit majestueuze schip.
Bijna op het einde van de kade staan we plots oog in oog met de legendarische "Bob Hope" voor wie hier een bronzen beeld geplaatst werd in het gezelschap van een 15-tal andere bronzen beelden. Het geheel wordt omschreven als "A Salut to Bob Hope and the Military".
Op weg naar de auto komen we voorbij USS San Diego (CL-53) Memorial. Dat schip werd in gebruik genomen net nadat de US zich gevoegd had bij de rest van de wereld tijdens Wereldoorlog II. De memorial is een blijvend eerbetoon aan het schip en zijn opvarende militairen...
De voormiddag sluiten we in schoonheid af bij het gigantisch grote beeld "The Kiss"! We bombarderen de eerste de beste toerist tot onze "privé-fotograaf" en gaan dezelfde scéne nadoen. Ook van dit beeld staat alle uitleg online. Kijk maar eens op:http://en.wikipedia.org/wiki/Unconditional_Surrender_(sculpture) Maar kijk eerst maar eens naar de foto om te zien hoe mega-groot dit beeld wel is!!
Dit was al een zeer gevulde voormiddag, maar nu gaan we snel door naar Sea World.
