Op 4 Mei is er een Metal feest in Salt Lake City, want ACCEPT (www.acceptworldwide.com) komt namelijk optreden met in het voorprogramma SABATON (www.sabaton.net) en ook nog 2 lokale bandjes. Uiteraard wil ik dit niet missen (vermits ik die Duitse Metalband nooit live aan 't werk gezien heb) en ga ik ernaar toe met mijn Deense vriend en buurman Dane. Als we tegen 18u toekomen (het begint pas om 20u) mogen we van de manager zelfs naar de VIP Meet & Greet vermits we (zogezegd) speciaal van Europa komen.
Uiteraard maken we hier gretig gebruik van en laat ik mijn CD "Blood of the Nations" signeren door de band en tevens ook de VIP poster, waarmee Dane staat te pronken.
Na de handtekensessie mogen de VIP's (!) met de band op de foto, mega-benkelijk-cool !!!
Tussen neus en lippen vermeld ik effe (aan de band uiteraard !) dat ik plectrums verzamel, waarop Wolf me verteld dat ik maar vooraan moet staan. Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat is dat ik van Wolf Hoffman en Peter Baltes "stage used" plectrums heb gekregen.
Ook van de vorige Zweedse band SABATON heb ik een plectrum kunnen vastkrijgen, gewoon gevonden op het podium na hun optreden. Hier een kiekje van hun Mohawk frontman en gitarist.
Na afloop heb ik nog met hun roadie gebabbeld en van hem kreeg ik een handvol plectrums oa. van Frank Herman (de verzameling is compleet !!). Het barmeisje vonden we zo sympathiek, dat we er spontaan mee op de foto wilden (voor haar ogen??)
Ons volgende concert staat reeds gepland is niemand minder dan U2 op 24 Mei a.s. in SLC.
We zijn een paar dagen terug van Mexico en dat verhaal hebben jullie al kunnen lezen want ik ben eindelijk door die +/- 600 foto's geraakt.
Héél erg curieus naar jullie reacties zijn we eens gaan lezen in mijn gastenboek. Maar...wat jammer nu ! Er zijn maar 4 mensen geweest (waarvan 3 in het gastenboek en 1 reactie op de tekst) die gereageerd hebben op onderstaande tekst ! We hadden nog zóóó graag gelezen én geweten wat jullie van het blog vinden. Ik ga van deze blog - van jaar tot jaar - een boek maken. Bij onze "terugverhuis" naar België zullen we dan in totaal 5 boeken hebben die ons hele "Amerika Avontuur" van naaldje tot draadje uitleggen. Een hele mooie herinnering...maar daar horen natuurlijk ook jullie reacties bij ! Bij deze dan ook "hartelijke dank" aan Katrien, Marie-Thèrése en Dirk voor jullie berichtje (na de oproep) in het gastenboek én aan Bart voor de reactie rechtstreeks op die oproep ! Natuurlijk ook "dank" aan al diegenen die dat in het verleden al deden, MAAR...er mag graag nog meer (en regelmatig iets nieuw) bijkomen !!
Nu kan ik mij ook voorstellen dat er misschien mensen zijn die misschien helemaal niet wéten hoe ze iets in mijn gastenboek moeten zetten. Laat ik het daarom eens precies uitleggen...
Rechts op deze pagina zie je een foto van ons tweetjes. Daaronder staat "gastenboek". Via de knop "Voeg toe" kom je rechtstreeks in het gastenboek waar je alle reacties kan gaan lezen (voorlopig zijn het er "slechts" 97 en dat is weinig als je weet dat er al ongeveer 17.000 keer naar mijn blog "geklikt" is). Op die pagina moet je je naam, emailadres, een titel en je eigen tekst invullen (alles waar * bij staat ben je verplicht in te vullen !). Als je dat allemaal gedaan hebt, moet je ook nog de veiligheidscode opnieuw ingeven en daarna kan je je reactie insturen. Die code dient enkel en alleen maar om te weten of je wel degelijk een "bezoeker" bent en geen machine die "spam" rondstuurd. Links op deze pagina staat een knop "Email mij". Als je daar op klikt kan je ons ook een berichtje sturen maar dat komt aan op mijn emailadres en NIET in het gastenboek. Verkiezen jullie dat ? Geen probleem maar die emails komen ook wel in ons boek te staan hé !
Voilà...it's as simple as that en reacties zijn altijd van harte welkom !
Het is zover...we gaan terug naar huis. Maar toch wil ik jullie ook wel eens de keerzijde van die mooie vakantie-plekjes laten zien. Wij (de "rijke" toeristen) krijgen altijd en overal alléén maar de mooie kant van het plaatselijke dorpje of de stad te zien. Er is helaas ook een minder mooie keerzijde. Bekijk maar eens hoe die mensen daar in Mexico écht leven. Of wat dacht je van dit mooie huisje...??
Zie je wel dat er écht wel mensen in wonen en léven ? De was hangt nog op de draad...
Hoe korter we bij een volgende stad komen, hoe beter de huizen beginnen uit te zien. Op de volgende foto zie je het plaatselijke speelgoed-souvernier-kranten-winkeltje. Vraag me niet wat die 2 bobbels op dat bord betekenen...dát zoek je zelf maar uit !
En dan de "hoofdstraat" ! Wellicht is er iets te doen want de "winkelwandelstraat" is afgezet en een agent houdt het verkeer in de gaten. Hij maakt er een erezaak van dat niemand hier doorrijdt. Misschien is er wel één of andere "kermiskoers" ? Wie zal 't zeggen...
En hier nog zo'n pracht van een huis. Geef toe, het ziet er wel al beter uit dan het 1ste huisje...
Eens we op de luchthaven zijn is al die miserie van die arme Mexicanen alweer bijna vergeten.
Jullie hebben in mijn verhaal van Savannah gelezen over de film van Forrest Gump. In die film willen Forrest Gump (Tom Hanks) en zijn vriend Bubba (Mykelti Williamson) een restaurant beginnen. Ze noemen het "Bubba Gump". Wel...op de luchthaven van Cancun hebben ze zo'n restaurant. We stappen letterlijk "in de schoenen van Bubba". Geloof je 't niet ? Bekijk mijn schoentjes dan maar eens...
Nog effe genieten van een laatste Pina Colada en dan zijn we weg.
Dominique wijst me op een spreuk waarvan hij vindt dat ze voor mij van toepassing is. Ik laat het aan jullie over om zelf je conclusies te trekken, maar ik heb er toch maar een foto van gemaakt ! Niet dat ik van mezelf vind da'k zo oud al ben, maar ik ben ook geen "sissie" !
En zo zijn we weer aan 't eind van dit verslag. Wat gaan we nog meer doen vóór we naar ons Belgiekske vertrekken ? Wel...Niki heeft nog een concertje gepland, ik moet nog wat kaartjes maken, deze blog zou nog moeten worden bijgewerkt enz. Enfin...er is nog genoeg om me mee bezig te houden hoor !
Zo heet de plaats waar ons hotel zich bevind. En vermits het onze laatste avond is én omdat er uitgerekend vanavond een marktje is wandelen wij er naar toe op zoek naar souverniers. Voor diegenene die ook al op vakantie geweest zijn, zijn dit bekende beelden...
Je kent het hé...vrouwen, winkelen, de markt...het wordt mannen wel eens teveel en gelukkig voor Dominique zijn er de nodige rustplekjes om al die winkelende dames gade te slaan.
Bij één van die kleine kraampjes vinden we hét geschikte vakantie-souveniertje voor Lien. Deze brave man maakt armbandjes op bestelling. We laten er eentje maken met haar naam en omdat ze in het 1ste leerjaar zit en leert lezen doen we er ook nog een bladwijzer bij.
Erg groot is de markt niet en na ongeveer een uurtje zijn we klaar. De man - die het armbandje maakte - stelt voor om een foto van ons te nemen.
Ziezo en nu gaan we terug richting ons hotel om de valiezen in te pakken. Helaas...onze vakantie is voorbij. Wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt. Over welgeteld één maand zijn we (weeral) weg. Dan gaan we naar België voor het 1ste communiefeest van onze kleindochter Lien !
Ik had gezien dat ons hotel beschikt over een eigen duikcentrum van PADI " The Reef Marina" (http://www.thereefmarina.com/divecenter) en omdat ik het Open Water Diver brevet heb, wou ik hier mijn Advanced Open Water Diver (AOWD) examen doen. Na het inwinnen van de nodige informatie en het betalen van het inschrijvingsgeld kon ik er dus aan beginnen.
Totaal moest ik 5 duiken doen waarvan de eerste meteen een verplichte is namelijk de diepte duik. Hiervoor doken we naar een wrak de "Mama Vina", een garnalenschip, dat op bijna 30 meter diepte ligt. Op het bovendek kwamen we oog in oog te "staan" met een barracuda. Aan de onderkant van het schip - waar het overhelt naar rechts - vonden we een reuze langoustine.
Voor mijn volgende duiken gingen we naar de duiksites "Barracuda" en "Tortugas" om de schilpadden te bezichtigen. De proeven waren "Drift Dive" (oftewel afdrijven) en "Peek Performance Boyancee" (zweven). Omdat de zee enorm ruw was, hebben we wel eerst ongeveer 20 minuten moeten martelen en spartelen om in onze boot te geraken dat slechts 30 meter verwijderd was van ons ! Amaai...was me dat afzien ! Goed dat Ingrid er NIET bij was...zij had meteen rechtsomkeer gemaakt !
Voor de schildpadden was het meteen BINGO...
Toen we terug aan wal kwamen hing er een rode vlag en was het duiken in open zee meteen gedaan. Mijn instructeur besloot om de 2 laatste proeven af te nemen in de "Cenotes Dos Ojos" oftewel "Grot van de 2 Ogen". Toen we bij de Cenotes aankwamen werd mijn aandacht getrokken door een hele mooie vogel, waarvan ik jullie de naam moet schuldig blijven. Wie het weet mag het ons altijd vertellen !
Omdat er veel volk was, hebben we een omkleedruimte moeten improviseren en hebben we ter plaatse - op de parking - een striptease gedaan. We hadden wel ons zwemgerief al aan !
We zijn klaar om de grot te verkennen met serieuze lampen want het is er pikdonker!
Nog even wuiven vooraleer mijn laatste 2 proeven te beginnen (namelijk de Grotduik) en na een halfuur pauze, de verplichte Navigatieduik als finale.
Uiteraard werd er gevierd na het behalen van het AOWD brevet.
Het vervolg van onze "Mexico-vakantie" zal Ingrid verder vertellen.
Vandaag ga ik jullie een beetje wegwijs maken in Tulum. Vermits het een eindje verwijderd is van ons hotel worden we 's morgens al vroeg opgepikt aan ons hotel door "het busje"...
Tulum - die vroeger waarschijnlijk "Zama" heette - dateerd uit 564 en ligt in Quintana Roo op het schiereiland Yucatan. "Zama" betekend zoveel als "Ochtendstad" of "Stad van de Zonsopgang". Naderhand werd de stad "Tulum" (Mayawoord voor "muur") genoemd en dat verwijst naar de 4 meter hoge muur die rond de stad opgetrokken was. De stad ligt op een 12 meter hoge klif en kwam pas helemaal tot bloei tussen de 11de en de 15de eeuw als een zeer groot handelscentrum. Op zoek naar nieuwe territoria waren het de Spanjaarden die in 1518 langs de kusten van Mexico, deze stad ontdekten en op deze plek meerden zij aan...
Het grootste gebouw op deze site is "The Castillo" en is landinwaarts gericht (zoiets zou ik nooit gedaan hebben want nu missen ze het gigantische uitzicht op zee... maar ja...IK heb daar niks te zeggen hé !)
Uiteraard bevinden zich hier nog veel meer tempels en bijgebouwen. Sommigen zijn gereduceerd tot een hoopje op-mekaar-gestapelde stenen, maar anderen zijn dan weer in een veel betere conditie.
Zowel Dominique als ik worden regelmatig gevraagd om "fotograafke van dienst" te spelen voor anderen, maar op deze plek willen we ook wel eens een fotootje van ons 2-tjes. We vinden wel een gewillig slachtoffer om ons op de gevoelige plaat vast te leggen...het ene plezier is 't andere waard hé !
Het is bloedheet en wij besluiten dan maar om een terrasje gaan op te zoeken vóór we seffens weer die bus in moeten...maar anderen laten zich verleiden om via deze trappen naar de Caraïbische Zee te stappen. Naar beneden is niks maar...seffens moeten ze ook nog terug naar boven...pppppfffff !!!
En met nog een laatste blik op Tulum nemen we afscheid en gaan onze trip verder naar "Xel-Ha". Of wil je nog meer uitleg over Tulum ? Dat kan via http://nl.wikipedia.org/wiki/Tulum
"Xel-Ha" is een heel groot, natuurlijk aquarium waar zee- en zoetwater samenkomen. Men heeft hier dan maar een pretpark van gemaakt waar duizend en één dingen te zien en te doen zijn, maar je kan er uiteraard ook snorkelen want owv. de 2 soorten waters is hier een gigantische variëteit aan vissen te zien.
Bij aankomst aan het park worden we meteen begroet door een groep losgeslagen, wilde Maya Indianen die voor ons een dans (hopelijk is het geen "regendans") ten tonele brengen.
En ipv. dat ik altijd vraag of ik met de ene of de andere op de foto mag, is het hier nét omgekeerd...deze angstaanjagende kerel komt mij vragen om samen een fotootje te MOGEN maken. Maar zodra dát gebeurd is steekt hij wel zijn hand uit voor een "tipie, tipie" (centjes verdienen dus...verdorie !)
Hier gaan we seffens toch wel eens een beetje zwemmen en snorkelen hoor...het water ziet er zooooo fris en aanlokkelijk uit dat we de verleiding niet kunnen weerstaan. Dominique koopt nog snel een onderwatercamera om ook die onderwaterwereld eens op foto kunnen vast te leggen, maar ik kan jullie jammer genoeg geen enkle foto laten zien...Toen we terug kwamen van onze trip "waterspetteren" zagen we dat er water in het cameraatje gesijpeld was...JAMMER...geen enkele foto !!! Jullie zullen het dan maar moeten doen met een paar zichten op het waterpretpark...
En na zo'n vermoeiende dag verdienen ondergetekende en haar man toch écht wel en beetje rust ! We zoeken verkoeling onder de palmbomen. Kan je ons vinden ?
En deze knappe kerel kwam er gezellig bijzitten...hij zag er op toe dat we écht wel zouden rusten, maar dat hij zorgde er ook voor dat we op tijd terug wakker werden om zéker ons busje niet te missen !
Om jullie nog meer "curieus" te maken naar dit mooie park, doe ik er de website bij zodat jullie zelf eens op ontdekkingstocht kunnen gaan : http://www.xel-ha.com
Het grootste waterpretpark aan de Mexicaanse riviera is wellicht Xcaret en wij zijn er naar toe geweest om gaan te zwemmen met de dolfijnen ! JIEHA !!! Wat een ervaring ! Veel kan ik jullie daar niet over vertellen want dit moet je zelf gedaan hebben om ECHT te weten wat het is. We hebben wel enkele foto's gemaakt toen we net aankwamen. Daarna kon het niet meer want... eenmaal je je badpakken en zwemvest (ja...dat ben je verplicht !) aanhebt ga je het water in en dan staan er een 2-tal personen die foto's maken en het geheel filmen. Dat kan je achteraf kopen (vast en zeker een hele mooie herinnering voor mensen met kleine kinderen of voor hen die dit nog nooit gedaan hebben) maar wij hebben dit niet gekocht want ze waren ongelooflijk duur. Voor ons was het trouwens de 2de keer (1 ste keer in Cuba). Net even spannend, maar de noodzaak aan meer beeldmateriaal was er niet meer. Als je ooit de kans krijgt om dit te doen, moet je het zeker niet laten !
En hier zijn ze dan...de "Flippers"...
Zoals ik al zei is dit een heel groot waterpretpark en vermits we ons fototoestel in ons kastje zitten hadden, hebben we verder geen foto's meer gemaakt. Maar ik verwijs jullie graag naar de website zodat je eens kan gaan kijken wat we nog meer gedaan hebben http://www.xcaret.com
Om ons nog wat meer bezig te houden, gaat de volgende uitstap naar Tulum en Xel-Ha.
Vandaag maken we onze eerste uitstap maar ik voel me er niet zo goed bij. Integendeel...ik voel me schuldig omdat ik hier verondersteld wordt te genieten, terwijl dat helemaal niet zo is. Liefst van al zou ik nu gewoon thuis bij mijn familie willen zijn. Vannacht heb ik vernomen dat mijn neef Patrick onverwacht overleden is en dat maakt me verdrietig. Toch weet ik dat hij zou willen dat wij onze vakantie gewoon verder zetten. Ik kan er helemaal niks meer aan veranderen, hoe graag ik dat ook zou willen.
Dus...zoals de titel het al doet vermoeden, gaan we vandaag een uitstap doen naar Chichen Itza. Als 1 van de belangrijkste steden van de Maya's en gelegen op het schiereiland Yucatan in Mexico, staat deze stad op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Alhoewel Chichen Itza, in 2007, het moest opnemen tegen de Eiffeltoren en de Chinese Muur, werd het toch verkozen als 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. De grootste trekpleister is natuurlijk "the Castillo del Quetzalcoatl" (de tempel van Quetzalcoatl).
Deze "Quetzalcoatl" of "Kukulcan" (zoals de Maya"s hem noemden) is de slangengod van de wind, de wijsheid en het leven. Zijn naam betekend zoveel als "gevederde slang". Hij is 1 van de weinige goden aan wie nooit mensenoffers gebracht werden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Quetzalcoatl)
Als je in de open vlakte voor de tempel staat en je klapt in je handen wordt dat helemaal boven in de tempel herhaald en dat is zeer merkwaardig. Nog veel meer tekst en uitleg over Chichen Itza, kan je natuurlijk altijd gaan zoeken op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Chichen_Itza
Nog zo'n "toeristentrekkertje" is dit mannetje. Zijn naam is "Chak-Mool" of "Donderende Voet". Deze Chak-Mools - een liggend figuur met het hoofd omhoog en een schaal op de buik - werden gebruikt voor mensenoffers...zowel door de Maya's als ook door de Azteken. Waarschijnlijk werden er mensenharten op gepresenteerd aan de goden (aijejaijejai...). Meer uitleg over hem : http://nl.wikipedia.org/wiki/Chac_Mool
De naam van onderstaande tempel ben ik helemaal vergeten...en ik kan hem ook niet meer terugvinden. Jammer maar helaas...maar toch vind ik het de moeite om hem jullie te tonen.
Maar deze weet ik wel nog precies. Het is de "Caracol" of "Astronomical Observatory" (of zeg maar gewoon "Sterrewacht") van waaruit de Maya's de stand van sterren en planeten met het blote oog observeerden (tenminste volgens http://en.wikipedia.org/wiki/El_Caracol,_Chichen_Itza)
Bij dit plaatje hoef ik waarschijnlijk helemaal geen uitleg te geven. Het is namelijk iets dat waarschijnlijk alle vrouwen wel graag doen. Op schattenjacht tussen de vele souveniertjes. En maar snuisteren, zoeken, kijken, keuren, afpingelen en dan...mag meneer de felbegeerde schat betalen !
Na Chichen Itza ging onze tocht onverstoord verder want het was de bedoeling dat we ook nog zouden gaan zwemmen. Nee...niet zomaar wat baantjes trekken, maar zwemmen in een "Cenote" of grot. Bij de ingang wil Dominique eerst op de foto met deze lokale schoonheid.
Dit is niet zomaar een grot...ik zou eigenlijk beter zeggen dat we gaan zwemmen in een hele grote diepe put. Maar goed dat we hier niet af moeten springen...stel je voor ! Hoe moeten we er dan wel geraken ?
Aha ! Niki heeft de ingang gevonden. Zo'n 160 trappen neerwaarts brengen ons tot onze bestemming.
Het water is wel heel erg koud !!! En wie gaat er NIET in (zogezegd om foto's te kunnen maken ?). Juist ja...Niki ! En wie gaat er dan wel een duikje nemen ? Inderdaad...Biebieke natuurlijk ! Eens in het water voel je de kou niet meer, alleen is het dan wel uitkijken waar je zwemt want het krioelt hier van de katvissen en die beestjes komen recht op me af ! Maar wat is het mooi...een heel aparte belevenis !
Moe van het wandelen en honger van het zwemmen doet onze gids besluiten om een halte te maken bij het eerstvolgende dorpje. Hier verwelkomen ze toeristen aan de lopende band heb ik de indruk. Het is zoooo gigantisch druk in het restaurant dat ik mijn picknick meeneem en me ergens op een bankje in de tuin installeer. Bijna als vanzelf word ik naar het bankje tegenover dit kerkje geleid.
En natuurlijk kan ik er niet aan weerstaan en moet ik effe hier naar binnen. Even een momentje voor mezelf om stil te staan bij het heengaan van Patrick en voor hem te bidden.
Patrick...waar je ook bent...ik hoop dat het je goed gaat daar...maar ik zal je missen !
Eindelijk ! Na bijna 2 jaar zijn we nog eens - wat wij dan noemen "ECHT" - op vakantie geweest. Jaja...ik weet het en ik hoor het jullie allemaal al tot hier in Utah roepen : "Die 2 doen toch al niks anders dan uitstapjes maken en feestjes vieren, moet dat nu echt ?". Toch wel ja, want we hadden het nodig. Het is duidelijk dat we hier "met ons gat in de boter zullen vallen".
Maar het is niet alleen die goeduitziende, verzorgde voorkant van het hotel, maar vooral wat zich achter deze muren bevindt, dat ons zo erg aanspreekt. Zeg nu zelf...zou jij "nee" zeggen tegen deze oase van zon, zee, zwembad, lekker eten en drinken en vooral het ZALIG NIKS doen ?
We maken ook meteen kennis met een aantal lokale bewoners van 't hotel...de "Agoutis". Een vreemd uitziend diertje dat erg lijkt op een kruising van een rat en een zeevarkentje. Alleen is deze soort groter, heeft hij een wel heel erg kort, klein staartje en is hij ook "hoger te poot". Meer hierover op : http://en.wikipedia.org/wiki/Common_agouti en natuurlijk maken wij er ook foto"s van
Het hele hotel is gebouwd in een soort tropisch regenwoud compleet met waterval en al. Op deze plek kan je aan de toog ijsje eten bij "het ruisende water van de waterval"
Eenmaal alles uitgepakt is het badpakkentijd en begeven we ons naar het strand. Jeetje...wat zal dat een zalige verwenvakantie worden...hier ben ik de eerstkomende dagen niet meer weg te slaan !
Heel content dat ik ONS stekje gevonden heb zeg ik tegen Dominique : "Hier ga ik mij installeren en dat ze me nu verder maar gerust laten. De enigste zorg die ik vanaf nu nog wil hebben is : "waar blijft mijn cocktail ?" en "in welk restaurant gaan we ons vanavond laten opdienen ?"
De vreugde kan helemaal niet meer op als Niki mij - op dag 2 van ons verblijf - dan ook nog eens een heerlijke massage op het strand kado doet ! De nodige verfrissing komt uit een versgeplukte kokosnoot. Als dat niks is !!! Wat kan een mens nu nog meer verlangen...
Wat we wel al eens in films gezien hebben, maar nog nooit "life", gebeurt vandaag vlak voor onze ogen. Wij zijn getuigen van een rasechte Maya-huwelijksceremonie. De hele gebeurtenis wordt geleid door een nakomeling van de Maya-Indianen - de Shaman - en wordt gehouden volgens aloude tradities met vuur en wierrook, maar er zijn ook 2 mensen bij die muziek maken op oude Mexicaanse instrumenten of op grote zeeschelpen. Meer uitleg vindt je op : http://ajuaweddings.com/may_wedd.html
's Avonds wordt voor bruid en bruidegom een wel zeer romantisch etentje geserveerd...op het strand !
En wij ? Wij maken het gezellig en gaan met z'n tweetjes eerst in de tuin aperitieven met een Pina Colada en daarna gaan we genieten van een overheerlijk Mexicaans buffet.
Zoals in zovele hotels wordt ook hier de avond afgesloten met een show van het animatieteam
Jullie hebben waarschijnlijk al wel door dat ik voor de gelegenheid, al de foto's van het hotel samengezet heb. Zo hoef ik het hier dan ook maar 1 keer te vertellen. 't Zou anders nogal gaan vervelen als ik in ieder verhaal steeds maar weer terug zou komen, op wat er in het hotel gebeurd. Dus...genoeg nu daarover, het wordt toch wel eens tijd om -tenminste een klein beetje - ondernemend te zijn en jullie van onze uitstappen naar Chichen Itza, Tulum en Xel-Ha te vertellen. Op naar het volgende !
Gemiddeld 43 mensen per dag bezoeken mijn blog en dat zou zo ongeveer wel kunnen kloppen. Zelf kijken zowel Dominique als ik ook regelmatig (vooral in ons gastenboek !).
Regelmatig krijgen we telefonisch, via skype of email wel te horen wat of hoe mensen deze blog vinden. Soms zelfs van mensen waar we het helemaal niet van zouden verwachten, waarvan we zelfs niet eens wisten dat zij deze blog lezen en die het "geweldig" vinden, hier te komen lezen.
Maar dikwijls vraag ik me af wié er dan wel allemaal meelezen hier. Zelf lees ik ook enkele blogs waar ik toch wel regelmatig een reactie achter laat. Ik ken die mensen en "volg" hun leven toch wel graag. Een tijdje geleden vroeg zo iemand wie er allemaal meelazen, toen heb ik me natuurlijk ook "gemeld".
Eigenlijk zou ik het heel leuk vinden als jullie, lezers van mijn blog, zich zouden laten kennen door een reactie in ons "gastenboek" (rechts op deze pagina door op "voeg toe" te klikken) achter te laten. Dat stimuleert mij ook om door te gaan onze verhalen te vertellen en jullie zo op de hoogte te houden van ons leventje hier.
Na deze vraag zal het een tijdje duren vooralleer ik hier terug kom kijken omdat we morgenvroeg - 18 april - op vakantie naar Mexico vertrekken. Voor diegenen die dit nog nooit gedaan hebben geeft het jullie 2 weken de tijd om uit te zoeken hoe dat "nalaten in ons gastenboek" eigenlijk werkt.
Dit is nu eens een "extra stukje blog" (zonder foto's dit keer), enkel en alleen omdat ik eigenlijk heel nieuwsgierig ben. Laten jullie een reactie achter?? Eigenlijk is deze oproep heel eng, misschien zijn er na de vakantie wel 0 reacties. Dat is dan écht wel heel jammer voor ons, maar vooruit...we zien wel wat het wordt ! Stiekem hoop ik dat er zo massaal op gereageerd wordt dat wij ook eens een hele tijd zoet zijn met "bijlezen". Groetjes, Ingrid
Eindelijk kan ik hier ook eens iets vermelden van wat écht wel mijnen "dada" is ! Nadat Manuela dit I.B. de afgelopen 2 jaar (en ik vorig jaar samen met haar) organiseerde, is het vanaf nu mijn verantwoordelijkheid. Protocol-officer Susan en ik, zetten met z'n 2-tjes onze schouders onder dit evenement.
Susan is verantwoordelijk voor alles dat binnen de basis moet geregeld en verzorgd worden. Zij houdt zich bezig met toezien dat de regeltjes van de wet worden toegepast, dat de nodige publiciteit aan ons Buffet gegeven wordt, dat de fotograaf op zijn afspraak is, de lokale krant van de basis op de hoogte is en dat de nodige generaals (en hun voetvolk) uitgenodigd worden. Mijn taak bestaat erin dat ik moet zorgen dat de de zaal in orde is, dat de Internationals weten waar ze zich moeten aan houden, waar ze wat kunnen vinden, dat iedereen er is voor de foto's en dat de zaal ook weer opgeruimd is na afloop. Ook de speech en de "Raffle" (of lotterijtrekking) behoort tot mijn taak.
Weken...neen, wat zeg ik...maanden op voorhand zijn we aan de organisatie begonnen. Ieder van ons maakt één "centerpiece" oftewel een bloemstukje als tafelversiering. En nu "tromgeroffel" aub want dit is mijn eigen creatie en al zeg ik het zelf...ik vind het een mooi stukje geworden !
Het I.B. is ontstaan omdat de "Officers Spousses Club" (de vrouwen van de Amerikaanse officieren) het op zich genomen had om alle "foreigners" (buitenlanders) welkom te heten hier in de States en deze mensen een buffet aan te bieden met traditionele hapjes en drankjes. Zij doen dat meestal rond september omdat in de zomermaanden heel veel mensen vertrekken/toekomen. Als dank voor dit hartelijk welkom, gingen de Internationale dames op hun beurt de mensen van de basis uitnodigen. Ze wilden de Amerikanen laten kennismaken met eten, drinken, cultuur (door info brochures) en gewoontes van hun "thuisland". Tot op dit jaar (de 22 ste keer) is het een jaarlijks weerderkerende traditie geworden die we in ere willen houden. Zoveel deelnemende landen samen (16 dit jaar !) daar moet natuurlijk een groepsfoto van gemaakt worden !
Vooralleer onze genodigden zich "op wereldreis in de Ballroom" begeven is het tijd geworden voor mijn speech. Jongens...wat ben ik nerveus...ik sta te trillen op mijn benen ! Het gebeurd me immers ook niet iedere dag dat ik - buiten al dat volk (de zaal is gevuld met zo'n 400/500 personen) - ook nog eens Generaal Stapp (die intussen één van onze vrienden geworden is), zijn familie en ander hooggeplaats volk mag verwelkomen.
Zoals ik al zei, probeerd ieder deelnemend land zich van zijn mooiste zijde te laten zien en zijn de vrouwen al dagen in de weer geweest om al dat lekkere eten voor te bereiden. Ik stel een paar landen aan jullie voor :
Italië : met hun wereldbefaamde spaghetti, lazagne, tiramisu en panna cotta
Japan : wilde iedereen bedanken voor de massale steun na de aardbeving en tsunami
Jordanië : waar ook de Egyptische Generaal (uiterst rechts) effe bij op de foto wilde
Blijkbaar heeft het International Buffet voor de nodige ophef gezorgd want vandaag maandag 12 april hebben we de krantenkoppen gehaald ! Er volgen zelfs persoonlijke felecitaties van Generaal Stapp ! Hem kan je herkennen op het kleine fotootje onderaan in het geheel, in blauwe hemd.
Ziezo, dit hele gedoe is achter de rug en de organisatie was een serieuse uitdaging. Maar we hebben het met z'n allen tot een zeer goed eind gebracht. Onze bezoekers hebben goed gegeten en gedronken (en waren zéér tevreden), de deelnemende landen hebben er plezier in gehad en deze organisator (biebieke) blikt tevreden terug ! We kunnen met een gerust gevoel op vakantie naar Mexico vertrekken want dat hebben we nu toch wel dubbel en dik verdient. En dat wordt dan meteen ook het volgende verhaal.
...vieren we dit jaar 2 keer ! Wat heeft hij toch geluk hé !? Het is meteen ook de laaste keer dat we het 2 maal vieren (tenminste...hier in Utah dan toch !). Onze Duitse vriend Paul heeft op dezelfde dag "Geburtstag" en natuurlijk "gebruiken" (lees "misbruiken" !) die 2 mannen dat om zoveel mogelijk te vieren.
Net omdát ze dit jaar terug naar Duitsland verhuizen en omdát die 2 gelijkertijd jarig zijn, wil ik dit jaar wel eens voor iets speciaals zorgen. We nodigen hen uit op een gezellig etentje (dat doen we trouwens voor alle Internationals die gaan vertrekken én voor de "nieuwe" die toekomen !) en daar hoort dan ook de nodige foto bij.
Noch Niki, noch Paul (en gezin) hebben echter in de gaten dat ik er een verrassingsfeestje van maak, met een heuse verjaardagstaart voor beiden...daar hadden ze zich niet aan verwacht ! Ik heb wel nog niet zoveel ervaring met bakken en versieren, en dus helpt Sarah mij om dit pracht juweel te toveren.
Dit gaat duidelijk tégen de regels van de kunst in ! Normaal gezien zou het het feestvarken moeten zijn die de taart aansnijdt. Maar met 2 van die varkentjes is het een beetje moeilijk en dus valt die eer mij te beurt !
De week daarna nodigen Paul & Manu ons uit om bij hen dat verjaardagsfeestje nog eens over te doen (zie je wel dat we altijd wel iéts uitzoeken om te kunnen feesten...hahaha !).
Paul kreeg voor zijn verjaardag een "infrarood" BBQ en die mogen we mee uitproberen. Uitgerekend vandaag regent het natuurlijk ! "Onder moeders paraplu" kan voor deze 2 de gezelligheid niet op !
Het weer schommeld deze tijd van het jaar héél erg snel, het is precies een jojo ! Bekijk onderstaande weerkaart maar eens : zaterdag 2 april...72°F (is 22,2°C) en voor zondag 3 april voorspellen ze...nog slechts 48°F (is 8,8°C !)...wat een verschil !!!
Manu heeft ook voor een taart gezorgd...een échte traditionele "Schwartzwalder-kuchen", maar de aanblik alleen al is voor Paul een beetje teveel om er nog langer van af te moeten blijven !
In de beginfase van mijn blog schreef ik regelmatig over dingen die we "voor het eerst" deden of meemaakten. Nu kom ik tot het besef dat we al dingen "voor het laatst" aan 't vieren zijn, waaronder dit feestje. Maar dat hoort nu eenmaal bij ons "tijdelijk verblijf in The States" !
Verdorie, verdorie, verdorie...had ik toch maar mijn mond gehouden over "bijgeloof" en "ongeluk" met die Supermaan dan was dit waarschijnlijk nu NIET gebeurd !!! Mijn woorden zijn nog niet koud of ik heb het vlaggen...doeme toch !!! 'k Ben een paar uurtjes geleden van de trap gedonderd. Jaja...lach maar...maar zo plezant is het niet hoor ! Terwijl we eerst nog dachten dat het allemaal niet zo erg was, begonnen we na een uurtje toch wel héél hard te twijfelen. Mijn enkel is bijna eens zo dik als normaal, ik kan er niet op steunen en zeker niet op lopen en zelfs ijs leggen helpt ook al niet. Dat wordt dus een ritje naar de E.R. Tegen 5pm vertrekken we en pas om 9pm zijn we terug thuis. Ik heb een zwaar verstuikte enkel (gelukkig is er niks gebroken) en heb nu een speciale laars ipv. gips. Hoelang ik die moet aanhebben ? Geen idee ! De dokter stelt me voor dat ik maar zelf moet voelen wanneer ik hem niet meer nodig heb ! Heb je van ze leven zoiets gehoord ? Hier is het de patient die bepaald wat er moet gebeuren. En dat allemaal omdat ze zoooo erg bang zijn dat je ze zal vervolgen. Er zit voor mij de eerstkomende 2 weken niks anders op dan te "niksen". De krant lezen, computeren en TV kijken zal een nieuwe hobby worden.
Zo zie je maar, ik zal in het vervolg toch maar beter mijn mond dicht houden ipv. te spotten met eventueel bijgeloof ! Ik wéét niet eens of er zoiets is als "bijgeloof bij een supermaan" en of het op waarheid berust, maar daar begin ik nu toch écht wel aan te twijfelen hoor ! Ons weekendje naar Yellowstone - voor Niki zijn verjaardag - valt nu wel compleet in't water. Maar...ik heb nog wel iets achter de hand !
Hebben jullie "haar" ook gezien ? Onze "Supermaan" ? Nochthans vond ik er niet zoveel "super" aan hoor. Het leek mij een gewone maan te zijn. Maar ze heeft wel voor veel ophef gezorgd ! Iedereen was er over bezig, iedereen wilde ze zien, iedereen hééft ze dan ook gezien...en goed bevonden. Maar wat is er nu zo speciaal aan die supermaan ? Wel...het is het moment dat de maan (door haar eclipsbaan rond de aarde) het dichts bij onze planeet komt te staan en zoiets gebeurd alleen maar bij een volle of een nieuwe maan. Meer hierover vind je op http://en.wikipedia.org/wiki/Supermoon. Hier is ze...(en het tromgeroffel moet je er maar zelf bij bedenken !)...
...de SUPERMAAN !
Omdat ik nogal nieusgierig ben (en omdat ik jullie de juiste info wil meegeven natuurlijk), ben ik via bovenstaande link (wikipedia) nog meer uitleg en beeldmateriaal gaan zoeken en zo kwam ik op volgende foto uit. Het laat je precies zien hoe groot de maan "normaal gezien" is en hoe groot deze "supermaan" nu eigenlijk wel was. Links de maan op 20 december 2010 en rechts de maan op 19 maart 2011.
Moeten we nu bang zijn dat er iets te gebeuren valt ? Brengt het ongeluk ? Gaan we heksen zien rondvliegen op hun bezems ? Is er in het verleden misschien hierdoor één en ander bijgeloof door ontstaan ? Wie weet...dat zullen we metertijd dan wel ondervinden zeker ?
Maar het leven gaat verder hé...willen of niet. Je kan niet bij de pakken blijven zitten en soms is het goed dat er dan plots een heel andere wending aan je dag komt. Zo heb ik gisteren zitten treuren om het heengaan van Ben, en zo komen er vandaag 2 zéér levenslustige kleuters op bezoek. We mogen een paar uurtjes babysitten op Eloïse en Clémence terwijl hun mama naar de naailes gaat. Spelletjes spelen, kleuren, zingen, blokken spelen...we hebben het allemaal gedaan. Als we niet meer weten wat aanvangen is de TV een goeie oplossing. Het gaat er precies héél spannend aan toe ! Geen van beiden merkt dat ik foto's maak...
Wat een schatjes !!! Ze komen graag naar hun "Nana" en daar ben ik blij om. Het maakt het gemis aan mijn kleindochter een beetje lichter. En voor hen zijn wij surogaat grootouders dus da's mooi meegnomen. Vandaag zijn ze écht wel braaf of zoals dat in 't frans klinkt "Sage comme des images" !
Vandaag, maandag 14 maart 2011 is een zwarte dag voor het Internationale gezelschap hier in Utah ! We hebben zojuist het verschrikkelijke nieuws te horen gekregen dat onze vriend en collega Ben de Jong vannacht overleden is in Den Haag, Nederland. Ben was een Luitenant-Kolonel die vorig jaar eind juli terug naar Nederland verhuisde om daar samen met zijn vrouw Cristina (een Canadese) nog enkele jaren te wonen tot Ben met pensioen zou gaan. Daarna wilden ze naar Canada verhuizen. Het heeft helaas niet meer mogen zijn...
Met pijn in het hart nemen we afscheid van deze schitterende mens
Ben, I wrote for you this part it comes wright from my heart every word is meant because you are my friend wherever you may be or go I want you to know in my heart & prayers you'll always be because you are a friend of me
Dat het in Utah enorm kan winteren daar heb ik al wel eens over verteld, maar dat het weer hier zo snel kan omslaan, dat kunnen jullie je niet voorstellen ! We kunnen op één dag wel alle seizoenen van het jaar hebben. Zo gaat het in deze periode - die de natste is van het ganse jaar - regelmatig van "lente" naar "herfst" om daarna terug over te gaan naar "winter". Da's geen pretje, want je weet 's morgens niet wat aantrekken welk weer je overdag kan verwachten. Het verhaal dat ik jullie vandaag wil vertellen is er zo eentje ! Gisterenavond is het op een uurtje tijd écht...maar dan ook heel écht...terug winter geworden (nét nu we de lente eindelijk te pakken hadden !). De weerman had het voorspeld...er zou een regelrechte sneeuwstorm over onze omgeving komen. Ik had nog net tijd om het Dominique in zijn oren te knopen en toen was het al van dat !
Het mooie van de sneeuw zijn de landschappen die het achterlaat. Daar maak ik dan weer dankbaar gebruik van om een stevige wandeling te maken, vooral 's morgens. Maar eerst maak ik thuis enkele foto's. Bekijk het maar eens goed...want straks is het waarschijnlijk allemaal weer weg !
Ik heb een idee ! Ik ga vandaag eens foto's maken van één en hetzelfde plekje om jullie te laten zien hoe snel het hier veranderd. Ons huis is een dankbaar onderwerp !
Deze maakte ik om 9am.
Om 2pm ziet het er zo uit...
En een paar uurtjes later - tegen 7pm - is alle sneeuw verdwenen.
Maar nu ik hier over "winter" en "sneeuw" bezig ben, valt het me te binnen dat ik het avontuur van Niki die is gaan jagen vergeten te vertellen heb ! Oei...dikke fout van mij !!! Hier komt het alsnog...
Dominique en Mark (een waalse vriend die hier woont en werkt) hebben al een hele tijd zitten uitkijken om eens op jacht te kunnen gaan. Mark is een ontwerper van geweren, die werkt voor Browing en hij heeft een aantal geweren in zijn bezit. Eind vorig jaar - tijdens één van die fameuse sneeuwstormen - zijn ze al héél vroeg 's morgens op "eendenjacht" gegaan ! Wisten zij veel dat het zo erg zou gaan stormen natuurlijk...Maar jagers (en vissers trouwens ook !) laten zich niet zomaar afschrikken door slecht weer.
In in het gezelschap van Martin (het zoontje van Mark) trekken ze de wijde wereld in.
Zie ze daar nu zitten - gezellig met z'n 2-tjes - verscholen achter camouflage netten in de sneeuw. En maar wachten...en maar wachten...hopelijk schieten ze ook nog iets...
Als het wachten hen allemaal een beetje te lang begint te duren, besluiten ze toch maar van achter hun schuilplaats te voorschijn te komen en gaan ze een beetje rondneuzen in de omgeving. Inderdaad, dat is een betere oplossing want meteen zien ze een eend in het midden van een bevroren meertje. Ze willen dat beestje niet zomaar schieten, dus willen ze ze eerst opjagen. Jammer voor hen, maar dat beest WIL helemaal niet gaan vliegen !! Hoeveel lawaai ze ook maken...niks aan te doen...de eend vliegt niet op ! Dan moet Martin met zijn luchtkarabijn proberen om de eend te raken. Ze hopen dat de eend op die manier zo erg schrikt dat ze wel zal gaan vliegen. Helaas...na een paar rake schoten tegen haar billen, vliegt ze nog steeds niet op ! Dan neemt Niki een 10-tal sneeuwballen en bekogeld dat arme beestje daarmee. Nog steeds geen succes ! Na veel vijven en zessen is de eend het zóóóó verschrikkelijk moe dat die vervelende mensen haar plagen dat ze uit het water komt en op haar dooie gemakje wegwandeld...weg van die plagers ! De mannen moeten het onderspit delven en onverricht ter zake (dus zonder buit !) terug naar huis !!!
Als dat geen goeie anekdote is om mijn verhaal hier te sluiten, dan weet ik het ook niet !
De Mormonen vieren dan wel geen Karnaval, maar als je Duitsers in je gezelschap hebt, kan het niet anders. Het is dan ook al jaren "dé" party van Layton en omstreken. Maar dit jaar is het hele speciale editie want het wordt het laatste Duits Karnavalfeestje ooit ! Eind oktober verhuizen onze vrienden (en hun collega's Marko & Sonja) terug naar Duitsland en wordt de Duitse office opgedoekt. Dat betekent dat er voor onze vrienden geen opvolgers zullen komen. Maar véél erger nog voor ons...er komt dan ook géén Karnavalfeestje meer (tenzij we natuurlijk iemand anders zo gek krijgen om het te organiseren...). Zaterdag 5 maart vanaf 6pm worden we verwacht bij Paul, Manuela en hun kids Alexander & Jessica.
Zoals je kan zien op onderstaande foto zijn ook Mr. & Mrs. St. Patrick al van de partij (hoewel dat nog veel te vroeg is...St. Patrick's Day is pas op 17 maart).
En dit 2-tal is de Duitse Karin die getrouwd is met de Amerikaan Jimmy.
Eten en drinken is er op die feestjes altijd in overvloed en vandaag is dat geen uitzondering. Dracula's mooie dame zit aan één kant van de tafel en houd zich bezig met een stelletje Griekse golfers
terwijl Heer Dracula aan de andere kant van de tafel zit en een verpleegster probeerd te entertainen. Hij hoopt zo aan het nodige "verse bloed" te geraken, maar deze verpleegster doet of ze hem niet ziet...
Hoe later de avond, hoe gekker het volk wordt en het heeft dan wel even geduurd, maar eens Paul achter zijn piano gaat zitten (om de ene Karnavals-schlager na de andere te zingen) komt hij er niet meer achter uit. Dus besluiten Manuela en ik maar om het nuttige aan het aangename te koppelen en gaan we meezingen met dit lied : "Isch bin ene Koelsche Jung", steevast gevolgt door "Köln Alaaf, Köln Alaaf, Layton Alaaf" !
Heino was dit jaar niet van de partij, alhoewel Dominique toch nog effe geprobeerd heeft om hem "in huis te halen". Maar Dracula die Heino nadoet...da's toch écht helemaal geen zicht hé !
Een dag of 2 na ons feestje zie ik op de facebook van Joni, deze foto van Lien staan. Omdat dit "Karnaval in België" is vind het het niet meer dan juist dat ook zij haar plekje hier op mijn blog krijgt.
Tot zover dit Karnaval-intermezzo en weer maar eens...op naar het volgende verhaal. Groetjes, Ingrid
Ons volgende project is weer een feit ! Ieder van jullie kent zeker en vast nog de blokjes waar je als kind ook al mee speelde. Het is een soort puzzel met een afbeelding en naargelang je draait met je blokken, komt er steeds een nieuwe afbeelding te voorschijn. Maar oeijejoeijejoei...o wee als je de verkeerde blokken draait, dan heb je gegarandeerd problemen en krijg je er niks meer van ! Wel...van dat soort blokken hebben we nu onze eigen "foto-blokken" gemaakt. Eerst en vooral moet je gaan zoeken naar de juiste foto's. Je kan rond een bepaald thema werken en voor mezelf heb ik gekozen voor 6 foto's van ons 2-tjes. Het zijn allemaal foto's die een bepaalde betekenis hebben voor ons. Eens je de juiste foto's hebt, moet je ze downloaden en ze via een laserprinter laten uitprinten (de kleuren van een laserprinter zijn mooier dan die van een gewone huis- tuin- en keukenprintertje van niks). Daarna ga je de foto's in 9 kleine delen knippen en dan komt het moeilijkste gedeelte. Je moet er immers voor zorgen dat al die blokken in een welbepaalde volgorde genummerd worden (én in die volgorde blijven liggen !!!) Als al die fotodelen in de juiste volgorde geplakt zijn begint het meest vervelende jobke van allemaal. Je moet die blokken gaan schuren. Met héél fijn schuurpapier en héél voorzichtig om je foto's niet te beschadigen.
Deze Portugese dame is Filipa, één van de "nieuwelingen" van vorig jaar.
Met z'n allen samen zitten knippen en plakken, de nodige koffietjes (en water !), het nodige getetter en gelach maakt dat deze klus zo geklaard is. Iedereen heeft er plezier in, maar je ziet aan de foto's dat het er soms ook écht wel héél geconcentreerd aan toe gaat. We willen immers geen fouten maken hé !
En inderdaad...het resultaat van al dat harde werken mag er écht wel zijn.
Ik kan hier natuurlijk maar één foto laten zien (het zou anders een veel te saaie boel worden) maar als we terug in België wonen, mogen jullie allemaal mijn "kunstwerk" komen bewonderen...
Dé allergrootste naam in de "Blues" wereld is zeker wel BB King. Als hij komt optreden op vrijdag 11/2 in Wendover - dat is 141 miles oftewel 227km hier vandaan - MOETEN we er wel naar toe ! Als je 85 jaar bent, al 52 jaar muzikant bent en nog steeds de zalen gevuld krijgt dan betekent dat toch wel iets ! Een optreden van deze grote Meneer willen we zéker niet missen. Het is een unieke gelegenheid om hem aan 't werk zien. Wil je meer weten over BB King, klik dan op http://en.wikipedia.org/wiki/BB_King Om kwart voor 8 begint zijn gezelschap te spelen en om 8pm is het zover...daar is hij...Mister BB King !
Het ene bekende nummer na het andere brengt hij ten gehore. Liedjes zoals "Rock me Baby", "The Trill is Gone" & "Key to the Highway"...ze klinken ons allemaal heel bekend in de oren.
Hij is een gigantisch gitaarvirtuoos en als ik hem zo bezig hoor, weet ik dat ik nog héééél veel zal mogen oefenen om ook maar één lied van hem te kunnen naspelen. Niet dat dat persé mijn doel is, maar ik ben wel stikjaloers op zijn talent ! En Dominique denkt er blijkbaar net hetzelfde over.
BB King en zijn gitaar zijn onafscheidelijk. Hij heeft haar dan ook de naam "Lucille" gegeven. Wie of wat die Lucille is, daar zingt hij over in het gelijknamige lied "Lucille". Via deze link van "Youtube" kan je gaan luisteren naar nog meer heerlijk muziek : http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg&feature=related
Aan het eind van zijn optreden - dat welgeteld een volledig uur geduurd heeft zonder te pauzeren - bedanken de aanwezigen BB King met een staande ovatie. Dat heeft hij echt wel dubbel en dik verdient ! Doe het hem maar eens na met zijn 85 jaar en nog steeds 4 tot 5 optredens per week !!! King op zijn beurt wil iets terug doen voor zijn fans en begint plectrums uit te strooien.
Plots lijkt het of er een Karnavalstoet voorbij komt want iedereen rent richting podium en wil op de eerste rij staan om te proberen tenminste één van die "snoepjes" op te rapen. Zo ook Dominique en geluk heeft hij. Hij verzameld die plectrums al sinds een aantal jaren en eentje van BB King moet er zeker bij.
Wendover ligt op de grens van Utah en Nevada en is niet alleen bekend om wille van de vele concerten. Het is een gokstad maar is niet zo groot en niet zo bekend als Las Vegas. Nu we hier toch zijn, vullen we de avond met een casinobezoekje in het hotel waar we logeren. 's Anderendaags - na het ontbijt - keren we weer naar huis in volle voorbereiding voor een totaal ander concert...dat van "U2" in Salt Lake City ! Een heel ander genre muziek maar daarom zéker niet minder interessant.
