Kerstsfeer vind je natuurlijk overal, maar wij zijn zaterdag 26 december eens een kijkje gaan nemen in Salt Lake City. Naar het schijnt zou het spectaculair mooi zijn op Temple Square. En ja hoor, van op een afstand zien we de verlichting al.
Duizenden lampjes verlichten alle bomen en struiken. De opvallendste is deze kerstboom
Het is barkoud...zo'n -15°C, maar wij laten ons daardoor niet afschrikken. Aan de tempel vragen we een toevallige voorbijganger om even een foto te nemen.
Daarna zetten we koers naar het plein waar een Kerst-tafereel met levengrote beelden staat.
Toen wij hier halfweg september al eens een keertje op bezoek waren, zagen we de werkmannen die verantwoordelijk zijn voor de verlichting. Zij vertelden ons dat ze ongeveer 3 maanden nodig hadden om al die lampjes op te hangen. Van begin september tot eind november is dat hun dagelijkse bezigheid. Daarna blijft al die verlichting hangen tot begin maart. En opnieuw hebben ze 3 maanden nodig om al die lampjes weer weg te nemen. We spreken dan al over begin juni. Tegen september begint het hele zooitje opnieuw. Ik vraag me af of ze die lampjes niet beter laten hangen... Maar het resultaat van al dat werk mag écht wel gezien worden !
Om te weten hoeveel lampjes er eigenlijk wel hangen en om jullie een idee te geven hoe de bomen en struiken omwikkeld worden met kabels en lampjes nam ik volgende foto
Niet alleen aan bomen en struiken wordt aandacht gegeven, zelfs de fonteinen - die bij dit koude weer zéker zouden bevriezen - worden van warm water voorzien !
De fonteinen zijn - samen met een hele grote vijver - toch wel één van de pronkstukken op Temple Square. Deze vijver wordt met elk nieuw seizoen of ieder nieuwe gelegenheid voorzien van de nodige sfeer. Zo ook met Kerstmis. Temidden van de vijver prijken nu witmarmeren beelden die St. Jozef, Maria en het kindje Jezus vertegenwoordigen en overal drijven kaarsjes.
Van op een afstand zie je dan dit...
Nog een laatste foto van dit verliefde koppel in een heel mooi decor en dan gaan we een restaurantje zoeken om ook de innerlijke mens een beetje aan te sterken.
Niki heeft meteen DE oplossing. Hij heeft gehoord dat SLC een "HOOTERS" rijk is en dát heeft absoluut NIKS met Kerstmis te maken. Voor diegenen die niet weten wat Hooters is, bekijk onderstaande foto dan maar eens, dan weet je meteen waarom hij net dáár naar toe wil !
Ik moet dringend eens op ontdekkingstocht of ze hier misschien ook zo'n soort restaurantje hebben, dat een kolfje naar MIJN hand is...wiet weet wat ik hier nog vind (haha !) !!
Eerst en vooral willen wij, iedereen die dit leest, een Zalig Kerstfeest wensen !
Kerstfeest...een feest van, met en voor familie, maar voor ons het 1ste Kerstfeest ZONDER onze familie. Ik weet het wel, we hebben er zelf voor gekozen, maar het is toch iets anders als het dan zover is. Onze Belgische kerstboom en -versiering hebben we nu in ons USA huis gezet
maar dat we onze familie zullen missen dit jaar, staat als een paal boven water ! De familie Ricour kampt met hetzelfde probleem. We slaan de handen in mekaar en maken er samen een feestje van, met alle toestanden die erbij horen : de kerstboom met de pakjes
en voor één keertje, de mannen in de keuken die voor de hapjes zorgen
Tot onze grote vreugde kunnen wij, de dames, jullie vertellen dat de hapjes zéér lekker waren. De traditionele foto's aan tafel mogen natuurlijk niet ontbreken. We beginnen met de familie Ricour François, Eloïse en Sarah
Daarna een foto van het gastgezin...de familie Gielen in gezelschap van Sarah en Eloïse
Na het diner is het tijd voor de pakjes. Eloïse kan haast niet meer wachten. En omdat zij de kleinste is, mag zij de pakjes uitdelen en helpen openmaken. Niki krijgt van Sarah een "Led Zeppelin"-collectie
Sarah krijgt op haar beurt een "snoezel-kamerjas" met bijpassende sokjes van Niki. En dat dát een uitstekend kadoo is kunnen Joni, Lien en Antje bevestigen. Bij ons bezoek in België hebben Niki en ik hen alle 3 zo ééntje kadoo gedaan. HEERLIJK (zij kregen toen al hun Kerstkadootje) !
François zal - dank zij mij - de hele zomer zijn hartje kunnen ophalen met dit BBQ-set !
Maar als er deze Kerstavond iemand gelukkig was met haar kadootje, dan was het Eloïse wel ! Sinds zij ons "geadopteerd" heeft als haar surrogaat-grootouders, is ze helemaal verzot op de gitaar van Dominique. Wij vonden HET geschenk bij uitstek voor haar...
Nu nog enkele akkoorden doornemen met Niki
En dan is ze de hele avond DE vedette van het gezelschap geweest ! Ze heeft gezongen, gitaar gespeeld, duetten gezongen met haar "Nana" en heeft ons de hele avond ge-entertaint als een ware AC/DC fan in spe (zie de lichtgevende Angus-hoorntjes !).
Maar toen mijn pakje aan de beurt kwam, was ze er als de kippen bij om ook dat te helpen openmaken. Van François kreeg ik een "Angel of Harmony" en een lantaarn voor op het terras kadoo. Mijn ventje deed me een "ski-pak" kadoo. Dinsdag gaan we sneeuwscooteren en dan zal dat al onmiddellijk van pas komen.
Zoals je op volgende foto kan zien was het een goed idee dat we Sarah, François en Eloïse gevraagd hebben om een nachtje te blijven slapen. Want teveel van dit...
leidt natuurlijk onmiddellijk tot dit...want daar komt dat varkentje met zijn lange snuit en die blaast François zijn kaarsje uit...
Over een week is het Nieuwjaar en dat gaan we dit jaar bij onze Nederlandse vrienden - Anja en Marcel - vieren in gezelschap van hun kinderen en de rest van de EPAF-landen (European Participating Air Forces).
"Luminaria" is een traditie van de Spaanse immigranten rond Kerstmis.
Een paar dagen geleden zijn een paar kinderen komen aanbellen. Zij hadden papieren zakjes bij en een 10-tal theelichtjes. Op één van die zakjes hing een kleine boodschap : of wij - en al de andere mensen waar zij deze zakjes gingen brengen - op maandag 21 december, mee wilden doen met hun traditie. Er wordt van ons verwacht om deze lichtje aan te steken en buiten in de sneeuw te zetten vanaf 6pm,
als één lange ketting van buur tot buur, de ganse straat door
De Spaanse Christenen geloven erin dat - door het aansteken van deze lichtjes - het geloof in het Christuskind van deur tot deur en van mens tot mens zal verder gaan. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden en dus doen we mee...maar we zijn niet de enigsten...iedereen doet mee
en dat zorgt voor heel aparte foto's
Zo zie je maar weer dat de "Light and Spirit of Christmas" vele mensen samenbrengt in Geloof. We zijn alweer een ervaring rijker !
Dezer dagen kan je er helemaal niet meer naast kijken. Alles en overal is verbonden met Kerstmis. Alhoewel de échte boodschap van Kerstmis natuurlijk helemaal de mist in gaat. Overal is er kerstmuziek, kerstversiering, kerstverlichting, kerstkadootjes. En natuurlijk draait alles om DE MAN die verantwoordelijk is om alles op tijd op z'n plaats te krijgen...Santa Claus ! Ook zo hier in Layton Malls. Eerst zit hij daar maar stilletjes in z'n uppie eentje te poseren alsof hij niks anders te doen heeft
daarna mogen al die brave kindertjes één voor één bij hem op de schoot
Als iedereen de revue gepasseerd is legt hij zich moe maar voldaan op zijn zetel. Maar, lieve hemel, hij is wel helemaal vergeten dat dat laatste kindje nog maar een babytje is...en beiden vallen gelukkig in een zéér rustgevende slaap. Wat een plaatje !
's Middags is er voor "de grote mensen" een Kerstfeestje gepland in het Ogden Eccles Conference Center waar we met een groepje van ons Internationaal gezelschap naar toe gaan. De verwachtingen zijn hoog gespannen, maar het feestje is niet wat we ervan verwacht hadden... Het is een immens grote zaal waar we zeker met 300 personen samenzijn. Veel te veel natuurlijk om er een gezellig feestje van te maken. We laten dat echter niet aan ons hart komen. We zorgen zelf wel voor de nodige ambiance. Kijk maar eens naar onze mannen
De dames zijn veel gediciplineerder (tenminste...als er een camera voor onze neus staat !)
Dank je wel Anja voor deze 2 laatste foto's ! Voor de rest is er helaas, van dit Kerstfeestje, niet veel te vertellen. Jammer hé...
Het is zondagmorgen en we willen gaan wandelen...op "Snow Basin"(www.snowbasin.com) het ski-gebied ! Maar omdat het gisteren zo hard gesneeuwd heeft zullen we maar vroeg genoeg vertrekken. De besneeuwde straten storen ons (nog) niet.
Soms gebeurd het - als we hier zo rondrijden - dat we onverwacht een aantal brievenbussen zien staan. Ik heb er nooit eerder bij stilgestaan, maar je zal de post maar moeten binnenhalen langs de kant van de weg als je huis een heel eind verder op staat (zoals hier) !
Hoe hoger we de berg oprijden, hoe dikker het sneeuwtapijt is en hoe mistiger het wordt. Dit hadden we niet verwacht. Integendeel, we dachten net dat het hogerop in de bergen beter weer zou zijn...je ziet de tegenliggers haast niet meer !
Met veel moeite - we hebben er zelfs aan gedacht rechtsomkeer te maken - raken we toch boven op Snow Basin, bijgenaamd "A Sun Valley Resort" (what's in a name !)
Dominique maakt zich klaar om aan de wandeling te beginnen, maar niet voor lang.
De storm komt nu pas écht goed opzetten en we besluiten om eerst iets te gaan drinken.
Na een uur binnengezeten te hebben, heb ik er genoeg van en ga tóch nog effe wandelen. Niet te ver, maar wel ver genoeg om even helemaal te herkomen van al dat binnenzitten. Dominique maakt nog een aantal foto's
en hij besluit om er ook nog ééntje te maken van mij...helemaal alleen op pad !
En dan is het tijd om naar huis te gaan. Niki heeft de auto "zo goed als sneeuwvrij" gemaakt
Er is nog altijd veel mist. Het zal nog even duren eer we terug in de bewoonde wereld zijn.
In de verte zien we al een paar huizen...nu is het niet ver meer.
En ja hoor, we zijn uit de mist en bijna thuis. Toch nog even een laatste foto en als je heel goed kijkt, zie je in de verte zelfs de lucht terug blauw worden. Mooi weer op komst ?
Van sneeuwpret gesproken ! Inderdaad, we hebben de winter wel écht goed te pakken. Het heeft de voorbije week zóóó hard gevroren (tot -15°C) en het heeft zóóó hard gesneeuwd (+/- 30cm) dat ik jullie wil laten meegenieten van al dat winters moois ! Maar er moet natuurlijk ook sneeuw geruimd worden en dat is iets dat ik liever aan Dominique overlaat (het sterke geslacht, weet je wel...hihi !).
Terwijl hij buiten bezig is, blijf ik binnen en maak foto's om hier op mijn blog te zetten zodat ik jullie kan laten meegenieten. De 2 volgende foto's maakt ik vanuit onze slaapkamer
Op straat valt er ook al niet veel te beleven. Iedereen blijft binnen. We zijn wel verplicht om de oprit van het huis én de stoep sneeuw- en ijsvrij te houden. Maar dat witte spul blijft met bakken uit de lucht vallen en Niki blijft onvermoeibaar verder ruimen...
En dan kunnen we eindelijk vertrekken. En zo ziet ons huisje eruit ná de sneeuwval !
Dominique heeft beloofd dat hij - net als iedereen in de buurt trouwens - kerstlampjes wil halen. Die moeten dan natuurlijk ook nog opgehangen worden.
En ja hoor...ze hangen...én...ze branden !
In het nieuws kwam een bericht over het Layton Park. Vermits wij hier wonen willen we er zéker eens naar toe. Er wordt verteld dat het hele park versierd is met kerstlampjes en dat het 's avonds dan ook zeer spectaculair zou zijn. We gaan een kijkje nemen...
Het ene tafereel is al mooier dan het andere
In België ga je zo'n park tevoet bekijken maar Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze dit niet met de auto zouden doen. Het is een kwartier aanschuiven voor je de ingang bereikt hebt en al bij al duurt de rondrit, ocharme, een kwartiertje. Wij doen het natuurlijk wél tevoet ! Helaas, er is niet genoeg licht om al dat moois op foto vast te leggen, maar deze laatste foto is toch nog wel gelukt.
Van 21 november tot 4 december zijn we "op bezoek" geweest in België. Omdat we eigenlijk 2 keer per jaar terug naar huis willen, waren we al een hele tijd aan 't zoeken naar een datum die - ergens tussen ons vertrek en mei 2010 - ligt. De 30ste verjaardag van mijn dochter Joni lijkt ons dan ook het meest ideale moment. En omdat we haar écht wilden verrassen, hebben we onze komst zoveel mogelijk stil gehouden. Hoe die verrassing verlopen is en dat ze écht wel geslaagd is, hebben jullie in mijn vorig verslagje al wel kunnen lezen. Hoogste tijd dat ik nu de rest van ons "België-verhaal" eens vertel.
We spreken af met zussen en broer dat we mekaar treffen bij ma & pa.
Een heerlijke "zjat kaffé" en "e goed stûkske vloj" doet wonderen na zo'n lange tijd ! En foto's moeten er natuurlijk ook gemaakt worden voor deze blog...Dit is zus Bettie
Broer Freddy en zijn dochter Ellis zijn er ook bij
Daarna is het de hoogste tijd dat we naar Niki's mama gaan...
Daar treffen we ook Niki's zus Christel en haar man Luc aan
De dag daarna is het de beurt aan mijn dochter Joni, maar dat verhaal kennen jullie al. Mijn zoon Jo - die chauffeur Leopard tank is - krijgen we nog niet te zien. Hij is op oefening met het leger en het zal nog een ganse week duren voor we hem eindelijk "live" zien...Jammer !
Omdat het écht wel SLECHT weer is in België, hebben geen uitstapjes kunnen maken. Waar we wél naar toe willen is de markt in Tongeren (want dat kennen ze hier in de States niet !).
Een goeie reden om een lekkere gluhwein te drinken, het zo terug een beetje warm te krijgen én meteen ook het goede doel te steunen is de "Christmas Bazar for Charity".
's Avonds is het tijd om ook de innerlijk mens een beetje aan te sterken en dat doen we bij onze vrienden in hun Italiaans restaurantje "Romano" in Bilzen.
Bij onze aankomst in België hebben we iedereen gezien, behalve mijn zus Annita, dus gaan we haar thuis opzoeken. Kwestie van een beetje kwaliteit-tijd met mekaar door te brengen
Een foto van "een avondje uit met de vriendinnen" mag hier zéker niet ontbreken ! Wat was het fijn om hen terug te zien. Tijd om weer eens lekker bij te kletsen bij een heerlijk (girls only !) dineetje.
En ook de vriendinnen van Make-A-Wish (Winnie met man en kids en Anja met haar gezinnetje) maken tijd om samen met ons uit eten te gaan. Jammer dat Veroni ziek is en dat Denise iets anders op het programma staan heeft. Volgende keer zullen we dat langer op voorhand afspreken...
In één van mijn vorige verslagen heb ik al verteld over Fred (de Nederlander). Hij en Niki kennen mekaar al jáááren en zijn mekaar - letterlijk - terug tegen het lijf gelopen, hier in Utah. Fred en zijn vrouw José komen speciaal vanuit Leeuwaarden om ons te zien. We nemen hen mee naar Alden Biezen (http://www.alden-biesen.be/paginas/index.php), naar Genk (waar zij een nachtje blijven logeren) én naar het toneel (http://www.htghoeselt.be/). Tijd voor een foto
In Amerika is er rond deze periode alléén maar sprake van Santa Claus. Deze "Heilige Man" is dan weer bekend in België en Nederland. Ondanks dat ze een beetje ziekjes is wil kleindochter Lien toch héél graag naar Sinterklaas om hem een tekening te geven. Zou hij haar anders misschien vergeten ?
Een paar dagen later gaat het gelukkig véél beter met haar, maar dan is het ook alweer tijd om afscheid te nemen, want wij gaan terug naar Utah, terug naar huis... Afscheid nemen is sowieso al moeilijk genoeg en onder het mom van "Kerstfeestje" lijkt het allemaal veel plezanter (alhoewel ik hen met Kerstmis enorm hard zal missen...!).
Zoals ik al vertelde moest mijn zoon Jo op oefening met het leger. De 1ste week hebben we hem helemaal niet gezien. Tijdens de 2de week - waarvan wij hoopten om die samen kunnen door te brengen - moest hij onverwachts wéér voor een paar dagen vertrekken. Er blijft ons maar één avondje over om nog vlug een foto te maken samen met hem en zijn vriendin Antje
En terwijl ik dit hier allemaal zit te schrijven, is het héél hard beginnen sneeuwen. We hebben de winter nu écht wel goed te pakken en dat zal waarschijnlijk zo blijven tot ongeveer april. Voordeel is wel dat het helemaal niet koud aanvoeld, zelfs niet bij -7°C... Op het nieuws hoor ik net dat ze ongeveer een metertje sneeuw verwachten in de bergen. Dat beloofd, maar dat is een volgend verhaal waard !
Voor de 30ste verjaardag van mijn dochter Joni, wilden we iets speciaals verzinnen. Omdat we al 4 maanden in Utah zijn besluiten we haar te gaan verrassen met een bezoekje. Zo duurt het voor ons ook geen gans jaar voor we familie en vrienden in België terug zien.
Iedereen van onze familie is op de hoogte, behalve ons "feestvarkentje" natuurlijk ! Het moet immers een échte verrassing worden, maar dat het voor sommigen héél moeilijk is om de lippen op mekaar te houden en niks te verklappen, daar zijn we ons bewust van. Zelfs via facebook worden mensen aangemaand om zéker niks te vermelden !
Aangekomen aan het huis zien we dat haar vrienden al voor de nodige versiering gezorgd hebben
Ik heb al een hele tijd een scenario in mijn hoofd hoe ik haar naar de deur ga lokken. Ik wil haar via haar gsm bereiken maar misschien heeft ze dat ding niet eens binnen handbereik...of misschien hóórt ze hem niet eens. Dus moeten enkele "medeplichtigen" er voor zorgen dat ze hem wél hoort.
Het is zondagnamiddag 4 uur. Met knikkende knieën en een knoop in mijn maag, staan we daar dan. Niki heeft het fototoestel klaar om haar eerste reactie vast te kunnen leggen. Ik bel haar met de amerikaanse gsm (zodat ze al zéker niet aan het nummer kan zien dat we in België zijn)...SPANNEND ! Ik wens haar een goeie morgen (in Utah is het op dat moment morgen hé...), wens haar een gelukkige verjaardag en vertel haar dat ik een speciale verrassing (!!!) heb. Ze moet even aan de telefoon blijven en naar de voordeur gaan om te zien of haar pakje toegekomen is. Dit is haar reactie...
Ze kan het niet geloven dat wij voor de deur staan (ze denkt waarschijnlijk dat ze nog droomt !).
Zelfs na de felicitaties kan ze het nog steeds niet vatten, ze weet niet eens hoe ze moet reageren. Ze is er totaal ondersteboven van. De verrassing is geslaagd !!!
Eens binnen, moet er natúúrlijk ook een foto met Niki genomen worden
Ook Rob - de man van Joni - wist niet dat we zouden komen. Hij wilde ons eventueel via skype bij het feestje betrekken, maar hij kon ons niet bereiken. Nu weet hij wel waarom...
Daarna is het de beurt aan onze kleindochter Lien, die al helemaal niet kan geloven dat wij er zijn. Een paar dagen geleden heeft ze ons nog via skype gezien en dan ineens staan wij daar...je zou voor minder raar opkijken hé. De lieve schat is de ganse avond niet ver uit onze buurt geweest.
En dan kan het feestje pas écht beginnen. Met koffie en taart wordt er bijgebabbeld en verteld over wat er de afgelopen 4 maanden allemaal gebeurd is, over wie nu eigenlijk allemaal op de hoogte was van onze komst, over Lien en haar school, over het werk (de gewone alledaagse dingen dus...) en over Utah.
Als avondeten heeft Rob voor een écht Belgisch frietkot gezorgt (hhhmmmm...). Wat een schitterend idee, want dát smaakt natuurlijk altijd !
Daarna is het tijd voor een foto van ons allemaal samen.
Er ontbreekt wel iemand op het feestje. Mijn zoon Jo, die ook militair is (hij is chauffeur Leopard tank), moet nét deze week voor een oefening naar Duitsland. Jammer natuurlijk, maar dat is de keerzijden van het leven als militair.
In het volgend bericht vertel ik jullie de rest van ons "België-avontuur".
Gisterenavond tijdens het nieuws was er sprake van dat we deze nacht (van dinsdag op woensdag) een "meteoren-regen" konden waarnemen. Je moest daar natuurlijk wel iets voor over hebben... Wanneer het allemaal juist zou gebeuren, was moeilijk te voorspellen, maar het zou de moeite zijn. De "Leoniden" (van het sterrenbeeld "Leeuw") zouden zichtbaar zijn tussen 1am en 7am. Er zouden zo'n 30 à 40 meteoren per uur kunnen waargenomen worden.
Wij hebben wel even naar de sterrenhemel gekeken - vanuit ons bed zien we die hééél goed - maar waren te moe om wakker te blijven. Geen vallende sterren voor ons dus. Jammer, want we hebben wel duidelijk IETS gemist !!!
Vandaag was het voorval van vannacht HET gespreksonderwerp. Iedereen heeft het erover. Er zou een meteoor door de dampkring gedrongen zijn en daarna uit mekaar gevallen zijn. En dat allemaal ergens in de buurt van Salt Lake City (en da's maar +/- 40km hier vandaan).
Mensen hebben - net na middernacht - een lichtflits gezien die de hele omgeving oplichtte alsof het klaarlichte dag was. Vele mensen hadden angst en belden de hulpdiensten die op hun beurt overstelpt geraakten. Bij de nieuwsdienst stonden de telefoons roodgloeiend.
Ik heb voor jullie even de juiste website opgezocht www.ksl.com/?nid=148&sid=8714738 Daar kunnen jullie het hele verhaal van naaldje tot draadje opnieuw lezen.
Zondag 15 november. Koningsdag voor de Belgen, maar geen "vrijaf" voor onze Belgische delegatie hier in Utah. Om 10u worden ze verwacht op het kerkhof van Fort Douglas voor een herdenkingsplechtigheid.
Jaja, dat hoort ook bij hun taak als vertegenwoordigers van België hier in Salt Lake City. Majoor Rudi Decrop, Kapitein François Ricour en Adjudant-Chef Dominique Gielen
Ja hoor, Koning Winter heeft zijn intrede gedaan in Utah. Zaterdag 14 november heeft het heel hard gesneeuwd. Niet zo maar een beetje in de bergen maar een heus winterlandschap ook hier bij ons in het dal. En omdat ik al helemaal een "hieperdepiep-hoera-het-heeft-gesneeuwd"-mens ben, kan ik het dan ook niet laten om vrolijk als een kind in de sneeuw gaan rond te huppelen.
De fotograaf van dienst (alias Dominique) zal moeten maken dat hij wegkomt of hij wordt geraakt door de sneeuwbal. Eigenlijk wilde ik graag een sneeuwballengevecht beginnen, maar dat zag hij écht niet zitten.
Nog gauw de post binnenhalen en dan gaan we wandelen.
Niki heeft via het internet een wandelweg gevonden héél dicht bij huis. Een klein natuurreservaat waar gemotoriseerde voertuigen absoluut verboden zijn. Wij zijn tevoet, dus gaan we het pad verkennen. We zijn wel helemaal alleen. Op de volgende foto zie je een "eenzame" Dominique en aan zijn gezicht kan je duidelijk merken dat het koud is en dat hij er eigenlijk niet echt zin in heeft.
Maar als hij dan de vogels te zien krijgt, dan komt dat "natuur-mens-instinct" naar boven en kan hij wel een kwartier staan kijken en de ene foto na de andere maken in de hoop dat er toch een paar goeie tussen zullen zijn. En ja hoor...op deze eerste foto zie je een "Red Robin" (da's een roodborstje van ongeveer 20 cm groot)
Deze vogels kennen we niet, dus als iemand van jullie het weet, mag je het me altijd emailen en anders ga ik wel op zoek op het net.
Maar owee...hier hadden we niet op gerekend...we zijn in "cougar-land" aangekomen. Als er hier seffens zo'n beestje te voorschijn komt maak ik eerst nog gauw een foto en dan ga ik héééél hard gillen én lopen.
Hoe verder we wandelen, hoe dikker de sneeuw ligt.
Natuurlijk hoort er op deze wandeling een foto van deze 2 besneeuwde individuen bij. Maar we zijn alleen en wat doe je dan ? Je geeft het fototoestel aan diegene met de langste armen (hihi) en dan maar mikken tot de foto is zoals je hem wil hebben (7 keer opnieuw dus...)
Als we bijna aan het eind van onze wandeling zijn maakt Niki volgende foto. Alleen al maar om jullie te laten zien dat het nog steeds sneeuwt en dat ik bijna een "sneeuwvrouw" geworden ben.
Helaas heeft dit liedje niet lang geduurd...maandag 16/11 (gisteren dus) is de sneeuw weer bijna weg. Dat zal niet voor lang zijn, want voor het weekend wordt opnieuw sneeuw verwacht. Als hij écht heel dik ligt (en Niki sneeuw moet gaan ruimen) komt dat binnenkort ook wel op de blog.
Het zegt u misschien helemaal niks, maar het MormonTabernacle Choir (www.mormontabernaclechoir.org) is het grootste koor dat ik ooit gezien heb. Het telt momenteel maar liefst 360 (!!) leden en zij zingen IEDERE zondag tijdens de eucharistievieringen van de Mormonen in Salt Lake City. Zo'n groot koor - dat al bestaat sinds 1847 - aan het werk zien is heel bijzonder, maar je kan ook gewoon naar de repetities gaan luisteren in het Tabernakel van Temple Square.
Iedere donderdagavond repeteren ze van 20u tot 21.30u, dus...wij er naar toe... Gauw boven een paar foto's te nemen en daar zit Dominique...héél aandachtig toe te kijken
Momenteel bereiden zij zich voor op hun Kerstconcert. Wat zou ik daar graag naar toe gaan...
Zij hebben een "gaste" op dat concert. Niemand minder dan Natalie Cole zal er meezingen met het koor. De inkom is gratis ! Ik heb ons ingeschreven op een online-lotto-trekking om naar het concert te kunnen. Een "onschuldige hand" of liever de computer zal 21.000 mensen "uitloten" die aanwezig mogen zijn in het "Conference Center". Inderdaad, ieder plaatsje wordt door het lot bepaald.
Duimen jullie mee voor ons ? Dan wordt onze Kerst hier toch wel héél erg speciaal !
Maar ook al worden we misschien niet uitgekozen en kunnen we het concert misschien niet live meemaken, het is en het blijft bijzonder om dit koor te horen en te zien. We komen vast en zeker nog terug vóór het Kerstmis is.
De grote trektocht is natuurlijk al een tijdje bezig, maar nu hebben de ganzen hun weg naar onze tuin gevonden. Niet écht in onze tuin, maar in een wei aan de overkant van de straat is het iedere morgen en iedere avond een drukte van jewelste. Dan verzamelen daar wel honderden ganzen.
's Avonds zien én horen we ze aankomen met hun gekwetter en geroep. Van heinden en ver komen ze. Ze komen naar deze wei om te slapen en 's morgens - rond 8u - zijn ze weer weg. Eerst wilde Niki nog proberen om ze te lokken, maar omdat het er zoveel zijn doet hij dat toch maar niet.
Waar ze naar toe gaan weten we natuurlijk niet en wanneer en óf we ze nog terug zien is af te wachten, maar het is zo'n mooi spectakel dat ik dit toch ook even met jullie wilde delen...
We zijn terug van Dallas en is het de hoogste tijd dat ik jullie ook over dat avontuur vertel.
Dag 1 in Dallas : De eerste kennismaking met Dallas valt mee. Ik heb een goeie vlucht gehad (nauwelijks 2 uurtjes) en vermits ik helemaal alleen op trektocht ben, vind ik dat helemaal niet erg. Ik wil zoveel mogelijk zien van Dallas en ik ben er klaar voor. Valies ophalen - op een luchthaven die ik helemaal niet ken en waar ik alles alleen moet zoeken - lukt gelukkig heel goed en de taxi, die me naar het hotel zal brengen, staat pal voor mijn neus klaar als ik de luchthaven verlaat. De rit doe ik in gezelschap van nog 6 andere mensen die allemaal samen reizen. Het is een aangename 26°C en dat valt ook alweer mee ! De aankomst in het hotel is echter een dikke tegenvaller. Het buitenzwembad (waar zoveel reclame van gemaakt werd en dat "olympische afmetingen" léék te hebben is gereduceerd tot een plonsbadje van nauwelijks 2 bij 2 meter ! Oei,oei,oei...dat beloofd voor de rest... En ja hoor...ook de kamer valt ENORM tegen. Bij het openen van de kamer (die ik als bij toeval via een achterwegje gevonden heb !) komt mij een vieze muffe geur tegemoed. De kamer is wel proper (gelukkig !) maar het is het vies groen tapijt met kleine gele ruitjes dat de boosdoener van de geur. Het behang van de achterwand is in dezelfde tint "geverfd". Gelukkig zijn de andere muren wit anders zou ik er nog depressief van worden. Het geheel is opgefrist met ouderwetse gele (!) gordijnen die niet helemaal sluiten en bij verdere inspectie zit er ook nog een dikke vieze grote (bijna 4cm lange !) wesp aan de binnenkant tegen het gordijn !!! Ik gil het uit, maar er is NIEMAND die mij hoort of die me komt helpen. Ik heb dat beest dan maar eigenhandig een kopje kleiner gemaakt met een oude krant die daar nog lag en heb asap dat vieze ding buitengegooid ! Voilà...opgeruimd staat netjes ! Bekijk de kamer maar eens...alhoewel...op foto ziet ze er eigenlijk nog niet zóóóó slecht uit.
Nadat ik een beetje bekomen ben en de valies toch maar uitgepakt heb (alle kamers blijken hetzelfde te zijn dus heeft het geen zin een andere kamer te vragen), ga ik een wandeling maken om de omgeving een beetje te leren kennen. Ik heb gezien dat er een groot plein is tegenover het hotel met hééél veel winkeltjes. Daar zal ik mijn hartje eens gaan ophalen en de wandeling zal me goed doen.
Dag 2 van Dallas : Ik heb vandaag niet veel gedaan, ben moe en heb dan - bij het zwembad(je) maar wél in het zonnetje - een beetje aan mijn Kerstkaarten (ik maak die dit jaar zelf) geknutseld én ik ben wandelen geweest. Als Niki en zijn collega's - de Noorse Lisbeth & Amerikaan Mike - rond 18u aan in het hotel aankomen is ook hij niet gelukkig met de kamer, maar het gaat nu eenmaal niet anders. We zijn per slot van rekening toch niet in Dallas om op onze kamer te zitten hé. Na het avondeten maken we met z'n allen Dallas Fort Worth onveilig (haha). Ze zullen geweten hebben dat we er zijn...
Op dag 3 heeft Niki al tegen 13u gedaan met werken. De 2 andere collega's geven ons de kans om Dallas te verkennen (lief van hen hé !). Zij werken het rapport af en wij gaan naar de Botanische tuin van Fort Worth
en naar de "Stock Yards"...het eigenlijke Wilde Westen zoals we dat kennen uit de cowboy-films.
Alleen de auto's zijn er teveel aan
Als je het dorp binnenkomt waan je je écht in de ene of de ander film van John Wayne...
Het saloon "The White Elefant" mogen we natuurlijk niet vergeten. Hier was Chuck Norris vaste klant tijdens de opnames van de tv-serie "Walker Texas Ranger"
Het hele saloon is precies één groot schrift. Iedereen die hier ooit geweest is heeft zijn naam ergens op de muur, op de kast, op de toog, op de spiegel of op een barkruk achtergelaten. Wij zullen er dan ook maar voor zorgen dat ze ons hier écht nooit meer vergeten zeker ?
En nu naar buiten. Want het is dáár dat het échte cowboy-leven zich afspeeld...de Stock Yards
In een tijd van machines, snelsnel wezen, drukte en stress wordt hier 2x/dag, het vee door de straten gedreven door échte cowboys en dat is een hele attractie voor de vele toeristen.
Maar de cowboys van vandaag zijn wel in voor een grapje en rijden niet alleen op paarden...
Nog even een foto met Buffalo Bill
en dan nog een bezoekje bij de "Longhorns" want zo wordt dat vee hier genoemd. Ik vraag me eigenlijk wel af waarom (haha) ?
De laatste dag van ons verblijf hier in Dallas Fort Worth heeft Niki de ganse dag vrij (ze hebben de vorige dagen hard doorgewerkt en dit is dan het resultaat...een welgekome extra dagje verlof !). We besluiten een bezoekje te brengen aan de Soutfork Ranch in Dallas. Want zeg nu zelf...wie Dallas zegt, zegt J.R. Ewing, niet dan ? Eerst de weg zoeken op de kaart
En dan zijn we er ! De mooie poort van de ranch die ik zo dikwijls gezien heb op tv (...ja,ja, ook ik hing als het ware aan de lippen van - vooral - Bobby Ewing) rijden we nu zelf binnen
Eerst krijgen we een rondleiding in het museum
en dan gaan we naar "het" huis van de Ewings. Ik maak een foto van het terras waar de Ewings zóóó dikwijls aan tafel zaten. Op de achtergrond zie je van het al even bekende zwembad (owv de balkonscéne waar Kristin Shepard, zus van Sue Ellen, vanaf geduwd werd en verdronk)
en dan...ramp oh ramp...de batterij van ons fototoestel begeeft het !!! Geen leven meer in te krijgen ! Wij hebben de rest van het huis - dat eigelijk teleurstellend klein blijkt te zijn - wel gezien, maar jullie zullen moeten wachten op foto's tot we nog eens een keertje terug gaan. We moeten ons haasten want we mogen ons vliegtuig niet missen hé.
Mike maakt - op weg naar de luchthaven - nog een hele plezante foto van mij...kijk maar...
Ik - gekleed in mijn zomeroutfit - bij de Kerstboom ! Heel raar ! We zijn nog maar begin november en het is nog steeds 26°C. Halloween is nog maar nét voorbij en maakt plaats voor Kerstmis. Het zal niet lang meer duren of de Kerstliedjes zullen weerklinken in alle supermarkten en voor je het weet is het Kerstmis en Nieuwjaar. Dat zullen we dit jaar, voor het eerst, in de States vieren...
...zou je eigenlijk eens moeten meegemaakt hebben. Wat een drukte...en wat een gekte ! Maanden op voorhand - en ik meen écht MAANDEN op voorhand - zijn ze er hier al mee bezig. Vanaf augustus (!!) zie je de Halloween artikelen in de winkels verschijnen en moet het schoolgerief wijken. Iedereen - van groot tot klein - gaat dringend op zoek naar haar/zijn ideale outfit. En ieder jaar moet het iets anders zijn. Je zou het eigenlijk het best kunnen vergelijken met carnaval in België. Kosten noch moeite worden gespaard om van dit feest iets bijzonders te maken. En vermits wij hier nu wonen, doen we gewoon mee. Niet vanaf augustus, maar wel vanaf halfweg oktober. We zijn op koopjesjacht geweest om ons huis een beetje aan te passen aan de tijd van't jaar. En dit is het resultaat geworden
Dat is de buitenkant van ons huis...en zo ziet het uit als je binnenkomt...
Niks spectaculairs, maar het gaat er ook niet om hoe het binnen uitziet, wat belangrijk is is de buitenkant want dát ziet iedereen hé. Wij waren zowat de eersten van de straat die ons huis versierd hadden en iedereen kwam even kijken. Ouders met hun kinderen die even tot aan de voordeur kwamen, mensen die met de auto - nog voor ze gingen werken - tot aan onze voordeur reden om te kijken. Heel grappig ! Ze zullen gedacht hebben : "wat een gekke Belgen toch..." (hahaha !).
Het is vooral Dominique die helemaal opgaat in die gekte. Zo heb ik hem nog nooit gezien...weken op voorhand is hij al plannen aan 't smeden hoe hij de kinderen (en hun ouders) zoveel mogelijk de stuipen op het lijf kan jagen en hoe hij hen zal doen schrikken. Een heel scenario heeft hij bedacht ! Van kettingzagen tot afgekapte handen, alles is aan bod gekomen. Ik heb hem toch maar een beetje moeten temperen, anders durfde niemand nog aan de deur komen aanbellen en dan bleef ik hier zitten met al die "Trick or Treat" snoepjes...
En toen was het eindelijk zover. De avond van Halloween...en ik was ziek ! Niks Halloween voor mij, ik lag op de zetel met barstende hoofdpijn. Maar Niki was er klaar voor en de kinderen waren in aantocht dus heb ik toch nog maar enkele foto's gemaakt. Dit zijn onze buren...
Zoals ik al zei, gaat Niki wel heel erg op in dit gebeuren. Probeer het je voor te stellen dat je 's avonds ergens aanbeld. De deur gaat open. Wat je niet verwacht is dat er op dat ogenblik orgelmuziek klinkt. Het is donker daarbinnen en een hele grote meneer met een akelig wit gezicht staat pal voor je gezicht...geen wonder dat al die kinderen een halve meter achteruit gaan als ze dat zien. En voilà, Dominique zoals niemand van jullie hem ooit zagen...
En zo is hij - nadat 70 kinderen hier de revue gepasseerd zijn - de auto ingesprongen en naar het feestje bij onze Duitse vrienden gereden. Maar goed dat de politie hem zo niet tegengehouden heeft, anders hadden ze hem gegarandeerd gearresteerd.
En ik ? Wel, ik heb de avond verder op de zetel en in mijn bed doorgebracht. Mijn kleedje is niet uit zijn verpakking geweest en hangt klaar voor volgende jaar (hopelijk dan wél zonder hoofdpijn hé).
De koffer is gepakt en staat klaar aan de deur. Nog één nachtje slapen en ik begin aan een heel nieuw avontuur. Voor het eerst dat we hier in Layton wonen ben ik vannacht alleen thuis. Eigenlijk is dat best wel een beetje beangstigend als je gewend bent hier altijd met z'n 2-tjes te zijn...
Niki is vandaag om 17u vertrokken naar Californië omdat hij daar inventaris moet gaan opmaken samen met nog 2 collega's. Woensdag vliegen zij verder naar Dallas om ook daar inventaris te doen. Omdat zij eigenlijk maar goed 1 dag in Californië zullen zijn, heb ik beslist niet mee te gaan, maar morgen (dinsdag 3/11) rechtstreeks door te vliegen naar Dallas. Het wordt een hele onderneming, zo helemaal alleen. Maar ik ben oud en wijs genoeg (denk ik ? hoop ik ?) om mijn plan te trekken dus het zal wel lukken.
Door de hele drukte rond mijn mini-trip, heb ik helaas nog niet de kans gehad om jullie te vertellen over onze allereerste Halloween hier in de States. Dat verhaal zal ik waarschijnlijk hier op het blog maken én posten zodra ik in Dallas ben. Eerst nog de foto's sorteren.
Maar nu eerst een plekje zoeken op het vliegtuig, het ticket uitprinten, eten, nog een beetje TV kijken en daarna slapen. Morgenvroeg om 7.30u is Sarah hier om mij naar SLC Airport te brengen, dus moet ik op tijd opstaan. Ik wil zo fris als een hoentje aan dat avontuur beginnen...
Tot één van de volgende dagen voor weer een nieuw berichtje, Ingrid
PS : Vergis je niet, op het moment dat ik dit (of andere) bericht(en) op het blog plaats, staat hieronder de tijd van België, niet die van Utah. Het is hier nu maandagavond 2/11, 19.30u !
Samen met de rest van de Internationale dames ben ik begonnen aan "scrapbooking". Dit jaar maken we onze Kerstkaarten zelf. Kwestie van een beetje originele kaarten te hebben. Maar ik kan en wil ze hier nog niet tonen omdat anders de verrassing eraf is.
Omdat het zo'n plezante bezigheid is, heb ik voor mijn kleindochter Lien een verjaardagskaart gemaakt. Ze wordt 5 jaar op 27 oktober. Het is de eerste keer dat we er niet bij zullen zijn...
Ook de tekst heb ik helemaal zelf verzonnen
Het is een mooie kaart geworden, al zeg ik het zelf, maar dat neemt niet weg dat ik eigenlijk toch liever zélf op het feestje zou zijn. Ik hoop écht dat ze de kaart nog heel lang bewaard !
En terwijl ik zo zit te knutselen - helemaal in gedachten bij mijn muisje Lientje - komt hier iemand aanbellen. Een jongeman van ongeveer 16/17 jaar vraagt me heel beleefd of hij misschien ons huisnummer in een leuk kleurtje op de stoep mag "paintbrushen" (eigenlijk een soort graffiti). Hij doet dat om een zakcentje bij te verdienen. Wij hebben er niks op tegen en hij gaat eraan beginnen. Blijkbaar mag zoiets hier allemaal en vanaf nu prijkt onze huisnummer 1088 duidelijk zichtbaar op onze stoep.
En dan komt Niki natuurlijk op het lumineuze idee om deze jongeman, Dillon, een job aan te bieden. Vanaf volgende week mag hij het gras komen maaien. Niki happy omdat hij onder dat jobke uitkan, Dillon happy omdat hij iets kan bijverdienen en ik happy omdat onze tuin er dan verzorgd bijligt. Iedereen happy dus...
De week van 12 tot 16 oktober is er ook weer eentje die het vernoemen waard is. Iedereen die ons hier komt opzoeken krijgt immers zijn eigen plekje hier op mijn blog !
Zo ook Fred Egging en Arno Gaarthuis (Nederlanders, maar daar kunnen ze beiden helaas zelf ook niks aan doen, voor de rest zijn het beste kerels !). Fred en Arno waren hier - samen met zo'n 200-tal Nederlandse militairen - voor een oefening van 6 weken. Ik kende die 2 Nederlanders nog niet, maar daar is op die 6 weken toch wel verandering in gekomen. Arno heeft helaas een moto-ongeval gehad en moest vervroegd terug naar huis omdat hij een operatie moest ondergaan. Gelukkig is alles terug in orde gekomen. Hij heeft wél het afscheidsetentje gemist...Dit is "onze Fred" tijdens dat etentje !
Fred en Niki kennen mekaar al zo'n 20 jaar, maar zijn mekaar een beetje uit het oog verloren. Je kan je voorstellen hoe die 2 reageerden toen ze mekaar hier in Layton - in de mess op de basis van Hill - terug zagen. De aloude vriendschap kreeg nieuw leven ingeblazen. Samen uit eten (toen nog mét Arno), samen iets drinken, samen herrinneringen ophalen en samen thuis gezellig genieten van een lekkere spagethi en bijbehorende glaasje(s) wijn.
Nog een laatste foto van ons 3-tjes, want de dag daarna zit Fred op het vliegtuig richting Nederland. Wel met de belofte dat hij en zijn vrouw José ons nog eens opnieuw komen opzoeken, nu wij hier toch voor 5 jaar wonen.
En dan is er ook nog de Belgische delegatie. In dezelfde week dat Fred terug naar Nederland zou gaan, was hier ook nog een Belgische delegatie. En natuurlijk zijn ook die hier een kijkje komen nemen hoe wij hier intussen "gesetteld" zijn. Voilà...daar zitten ze dan, netjes op een rijtje ! Van links naar rechts zie je Patrick Engelen alias "Angel", Geert Mariën (de kolonel van het gezelschap), Guy Vandersteen (basist in de groep "Roundabout") en Dominique (in legertaal "Nike").
Iets gaan drinken is hier niet zo evident. Op de meeste plaatsen krijg je immers pas bier nadat je je bestelling voor eten doorgegeven hebt. Een gewoon café, zoals je dat in België op iedere straathoek minstens één vindt, heb je hier niet. Behalve dan de Boston. En daar gaan we dan ook geregeld naar toe
Na een half uurtje zijn ook Rudi Decrop en François Ricour (de 2 andere Belgen) ons gezelschap komen houden en is het een hele gezellig avond geworden.
In het weekend zijn de Belgen terug naar huis gegaan en Fred is vertrokken richting Nederland. Alleen Patrick is gebleven. Hij had nog een paar dagen verlof en is naar Yellow Stone getrokken. Nadat hij daarvan terug was, is hij nog 2 nachtjes bij ons blijven logeren. Natuurlijk hoort ook daar een foto van te verschijnen hier op het blog
En dan is écht iedereen terug vertrokken. Jammer ! We hebben zo graag Belgisch bezoek ! Maar aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat een eind. We zijn benieuwd wie onze volgende bezoeker zal zijn.
Zoals ik in het voorgaande bericht al zei...het weekend van 2, 3 en 4 oktober waren we in Las Vegas ! Vrijdag, nadat de mannen gedaan hebben met werken (ja,ja...ook dat gebeurd hier écht wél hoor !), vertrekken we - samen met Lily & Hector Rodriguez (onze huiseigenaars) richting Las Vegas. Zoals ik al schreef, wilde Niki & Hector eigenlijk naar een concert van AC/DC maar wegens ziekte van één van hen, gaat het concert niet door. Het wordt naar een latere datum verschoven dus MOETEN we sowieso nog een keertje terug, maar eerst dit verhaal...
Om 15u halen we de Rodriguez's op bij hen thuis en kan de lange trip beginnen. Volgens Amerikaanse normen is een tripje naar Las Vegas eigenlijk zoals wij in België effe naar zee zouden rijden. We zullen vandaag door 2 Staten rijden, Arizona en Nevada. En vermits wij tijdens ons verblijf hier zoveel mogelijk Staten willen gezien en doorkruist hebben, zijn we blij dat we er vandaag 2 in één klap erbij krijgen.
Dit is de eerste Staat "Arizona" en zoals je op de foto ziet is dit de staat van de Grand Canyon.
Het landschap van bergen, groen en veel bevolking is gedaan en wordt nu vervangen door een onherbergzaam en eigenlijk bijna verlaten woenstijngebied.
En dan komen we aan in de Staat Nevada
Het landschap is zodanig veranderd dat je ziet dat we nu écht dóór de Canyons rijden
om, na een trip van ongeveer 675 km en 8 uren rijden aan te komen in "The place to be"...Las Vegas (deze foto hebben we wél pas de volgende dag gemaakt hé !)
Na het inchecken in hotel Circus Circus zijn we zo moe van de rit (het is intussen al 23 uur) dat we gaan slapen want morgen willen we Las Vegas "By Day" gaan verkennen.
Na een heerlijke nachtrust en een stevig ontbijt parkeren we de auto in de ondergrondse parking van hotel Paris Paris. Nu we op de Strip wandelen, moet er écht wel eens tijd gemaakt worden om een foto van ons 4-tjes te maken. Zo kan ik jullie meteen ook laten kennis maken met onze huiseigenaars de Rodriguez's
Ziezo, dat zit erop...die kennen jullie dan ook al weer. Ook Niki wil natuurlijk "zijn" foto in Las Vegas
Niki en ik waren hier al eens een keertje. In 1996 moest hij - voor een oefening van Defensie - 6 weken hier in Las Vegas komen werken. Ik ben hem toen 2 weken nagereisd. Maar het Las Vegas van vandaag is niet meer hetzelfde als 13 jaar geleden. We konden toen - overdag - ook niet écht tijd maken om de Strip te verkennen zoals we dat nu wel kunnen. Ik heb mijn ogen dit keer dan ook écht wel goed de kost gegeven. En in alle drukte van het nieuwsgierig rondkijken en het me vergapen aan al die gokautomaten ( ja...zelfs op straat !)
heb ik blijkbaar ergens mijn zonnebril verloren...dus...dat wordt een nieuwe kopen. Je kan hier helemaal niet zonder een goeie zonnebril. Deze heb ik dan bijna voor niks op de kop kunnen tikken. Staat hij me niet goed ?
We wandelen verder de Strip af. Het ene mooie hotel volgt het andere op. Hier zie je bv. hotel New York, New York (waarom bijna al die hotels/casino's dubbele benamingen hebben weet ik niet...'t zal iets "Amerikaans" zijn zeker ?)
en daarna hotel Luxor (Helemaal uit glas...hier wil ik absoluut géén vensters komen wassen hoor !)
En dit indrukwekkende gebouw wil ik jullie al helemaal niet onthouden : The Stratosphere ! Deze toren heeft helemaal bovenaan een restaurant. Van daaruit heb je een zicht over Las Vegas. Het speciale aan dit restaurant is dat het ronddraait terwijl je aan 't eten bent. Zo krijg je dan meteen een volledig beeld over heel Las Vegas. Maar dat is natuurlijk nog niet genoeg. Ieder gebouw, ieder restaurant probeerd natuurlijk klanten te lokken. En hoe doe je dat ? Door iets héél speciaals te verzinnen. Ook hier in - of liever óp - de Stratosphere. Op het restaurant (alsof dat nog niet speciaal genoeg is) hebben ze een achtbaan én een "slingshot" gebouwd ! Bekijk de foto maar eens...
We zijn terug aan de parking om onze auto op te halen. Nog vlug een foto van ons 2-tjes en daarna gaan we ons opfrissen en omkleden om uit eten te gaan
want we willen Las Vegas "By Night" - met z'n duizenden lichtjes - ook wel eens zien en bewonderen. Maar daar heb je natuurlijk een heel goed fototoestel voor nodig. Jammer...ons toestelletje laat het niet toe om 's avonds mooie foto's te maken. Gelukkig is er onze Nederlandse vriend Fred. Hij is in Utah voor een oefening van de Nederlandse Defensie en maakte de volgende avondfoto's (meer over hem in een volgend bericht maar toch even een hele dikke "dank je wel Fred voor de mooie foto's" !). Deze foto geeft je een zicht op de Strip met als meest opvallende gebouw en hét uithangbord van hotel Paris Paris, de Eifeltoren natuurlijk !
en hier heb je een prachtig zicht op hotel The Venetian. Daar varen échte gondels rond precies zoals in het echte Venetië en de gondoliers zingen al even luid.
Zoals ik eerder al zei, probeerd wel ieder hotel/casino uit te pakken met iets speciaals. Het Bellagio-hotel bijvoorbeeld is wijd en zijd bekent omwille van zijn spectaculaire fonteinen. Ieder half uur wordt dit schouwspel herhaald en iedere keer is het er een drukte van jewelste. Het moment dat wij daar waren was er nét naast ons een jongeman die - op het ogenblik dat de fonteinen begonnen te spuiten - op zijn knieën voor zijn vriendin viel en haar ten huwelijk vroeg ! Natuurlijk zei ze "JA" ! Hoe mooi kan de Liefde zijn...
En daarna was het de hoogste tijd voor Lily en mij om naar "ons" concert te gaan. Wij hadden plaatsen gereserveerd voor de show van Barry Manilow. De man is inmiddels 67 jaar geworden, maar dat was hem helemaal niet aan te zien. De show die hij gaf was er eentje om "U" tegen te zeggen. Ongeveer anderhalf uur heeft hij constant op het podium gestaan en het ene liedje na het andere ten gehore gebracht. Helaas mochten er geen foto's genomen worden en daar werd écht wel streng op toegezien. Ik had een CD van hem meegenomen en dacht na afloop die brave meneer tezien te krijgen. Dan kon ik hem vragen om mijn CD te handtekenen. Helaas, pindakaas...niks...noppes...nada...de man was waarschijnlijk té moe en ik moest - onverricht ter zake - terug naar huis, zonder handtekening, zonder foto, zonder iets...Jammer hé !
Onze laatste dag in Las Vegas is heel kort geweest. We hebben alleen nog een lekker ontbijt gekregen en toen was het tijd om de reis terug naar huis aan te vatten. We moeten nog ver terug en morgen begint een nieuwe werkweek voor Niki. Als je uit je bed moet om 6 uur, moet je de avond ervoor natuurlijk niet te laat maken. En zo komt er een eind aan ons Las Vegas avontuur.
Eigenlijk wil ik hier al veel langer "korter op de bal spelen" en hier iets schrijven van het moment dat het zich voordoet. En vandaag is het zover. Ik heb jullie iets te vertellen...
Gisterenavond zijn we om 18u bij vrienden op bezoek geweest. Er is wel veel wind, maar het is nog steeds een angename 25°. Het aperitief gebruiken we dan ook op het terras. Tegen 19u is de wind zo erg komen opzetten dat we besluiten naar binnen te gaan. De weerman heeft regen voorspeld en misschien zelfs sneeuw ! Da's nu écht wel moeilijk te begrijpen...zo zitten we nog het terras, en straks zou het kunnen sneeuwen ?? Niet te doen ! Vannacht heeft het heel hard geregend. Ik ben er zelfs een paar keer wakker van geworden. Deze morgen is het koud, kil en nat. Het regent nog steeds. Ik heb vandaag écht geen zin om gelijk wat te doen, dus besluit ik mijn blog bij te werken.
Maar eerst eens kijken op de site van Snowbasin (www.snowbasin.com) owv. de voorspelde sneeuw. Met deze link kom je zo op hun website uit. Als je dan naar "Our Mountain " gaat, zie je daar ook de vermelding "Mountain Camera's" staan. Je kan er rechtstreeks beelden zien van de berg.
Als ik daar de camerabeelden te zien krijg, geloof ik mijn eigen ogen niet. Het moment dat wij er waren (27/9) was het 28°C. Vandaag (30/9) ligt er bijna 10 cm sneeuw !!!
In allerijl telefoneer ik naar Niki. Die kijkt helemaal niet verwondert op...in tegendeel. Hij verteld me dat hij vanuit zijn kantoor de sneeuw op de bergen ziet liggen. Dat had ik nog helemaal niet gezien en dus ren ik als een gek, maar met het fototoestel in de aanslag, naar buiten. In onze tuin - waar we gisteren al de tuimeubels en de BBQ opruimden - maak ik deze foto
Om een beter zicht te hebben ga ik ook meteen maar naar boven. Vanuit onze slaapkamer hebben we zicht op de bergen. Daar maak ik deze foto
Plots - als een donderslag bij heldere hemel - ligt er sneeuw en lijkt het winter ! Ik kan het nog niet geloven...maar wat is het mooi ! En ik - die helemaal niet van regen en kou hou - wordt blij, als een kind met Sinterklaas, omdat het gesneeuwd heeft, want daar hou ik wel enorm van !
Dat belet ons echter niet om dit weekend naar Las Vegas te gaan. We gaan samen met de eigenaars van ons huis (Hector en Lily Rodriguez). Niki en Hector hebben een concert van AC/DC op het programma staan. Lily en ik gaan naar Barry Manilow, AC/DC is helemaal niet "our cup of thea". MAAR...dan komt het bericht binnen dat AC/DC maar liefst 6 van zijn concerten opgeschorst heeft. De mannen zijn teleurgesteld (vooral Niki hé !). Zij zullen zich met iets anders (???) moeten bezighouden terwijl Lily en ik ons programma kunnen verderzetten. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Dat verhaal volgt binnenkort.
