Voor de 30ste verjaardag van mijn dochter Joni, wilden we iets speciaals verzinnen. 
Omdat we al 4 maanden in Utah zijn besluiten we haar te gaan verrassen met een bezoekje.
Zo duurt het voor ons ook geen gans jaar voor we familie en vrienden in België terug zien.

Iedereen van onze familie is op de hoogte, behalve ons "feestvarkentje" natuurlijk ! 
Het moet immers een échte verrassing worden, maar dat het voor sommigen héél moeilijk is om de lippen op mekaar te houden en niks te verklappen, daar zijn we ons bewust van. 
Zelfs via facebook worden mensen aangemaand om zéker niks te vermelden !

Aangekomen aan het huis zien we dat haar vrienden al voor de nodige versiering gezorgd hebben



Ik heb al een hele tijd een scenario in mijn hoofd hoe ik haar naar de deur ga lokken.  Ik wil haar via haar gsm bereiken maar misschien heeft ze dat ding niet eens binnen handbereik...of misschien hóórt ze hem niet eens.  Dus moeten enkele "medeplichtigen" er voor zorgen dat ze hem wél hoort.

Het is zondagnamiddag 4 uur.  Met knikkende knieën en een knoop in mijn maag, staan we daar dan.  Niki heeft het fototoestel klaar om haar eerste reactie vast te kunnen leggen. 
Ik bel haar met de amerikaanse gsm (zodat ze al zéker niet aan het nummer kan zien dat we in België zijn)...SPANNEND !  Ik wens haar een goeie morgen (in Utah is het op dat moment morgen hé...), wens haar een gelukkige verjaardag en vertel haar dat ik een speciale verrassing (!!!) heb.  Ze moet even aan de telefoon blijven en naar de voordeur gaan om te zien of haar pakje toegekomen is.  Dit is haar reactie...



Ze kan het niet geloven dat wij voor de deur staan (ze denkt waarschijnlijk dat ze nog droomt !).





Zelfs na de felicitaties kan ze het nog steeds niet vatten, ze weet niet eens hoe ze moet reageren.  Ze is er totaal ondersteboven van.  De verrassing is geslaagd !!!

Eens binnen, moet er natúúrlijk ook een foto met Niki genomen worden   



Ook Rob - de man van Joni - wist niet dat we zouden komen.  Hij wilde ons eventueel via skype bij het feestje betrekken, maar hij kon ons niet bereiken.  Nu weet hij wel waarom...

Daarna is het de beurt aan onze kleindochter Lien, die al helemaal niet kan geloven dat wij er zijn.
Een paar dagen geleden heeft ze ons nog via skype gezien en dan ineens staan wij daar...je zou voor minder raar opkijken hé.  De lieve schat is de ganse avond niet ver uit onze buurt geweest.





En dan kan het feestje pas écht beginnen.  Met koffie en taart wordt er bijgebabbeld en verteld over wat er de afgelopen 4 maanden allemaal gebeurd is, over wie nu eigenlijk allemaal op de hoogte was van onze komst, over Lien en haar school, over het werk (de gewone alledaagse dingen dus...) en over Utah.

Als avondeten heeft Rob voor een écht Belgisch frietkot gezorgt (hhhmmmm...). 
Wat een schitterend idee, want dát smaakt natuurlijk altijd !

Daarna is het tijd voor een foto van ons allemaal samen.



Er ontbreekt wel iemand op het feestje.  Mijn zoon Jo, die ook militair is (hij is chauffeur Leopard tank), moet nét deze week voor een oefening naar Duitsland.  
Jammer natuurlijk, maar dat is de keerzijden van het leven als militair.

In het volgend bericht vertel ik jullie de rest van ons "België-avontuur".

Ingrid