Gisterenavond tijdens het nieuws was er sprake van dat we deze nacht (van dinsdag op woensdag) een "meteoren-regen" konden waarnemen. Je moest daar natuurlijk wel iets voor over hebben... Wanneer het allemaal juist zou gebeuren, was moeilijk te voorspellen, maar het zou de moeite zijn. De "Leoniden" (van het sterrenbeeld "Leeuw") zouden zichtbaar zijn tussen 1am en 7am. Er zouden zo'n 30 à 40 meteoren per uur kunnen waargenomen worden.
Wij hebben wel even naar de sterrenhemel gekeken - vanuit ons bed zien we die hééél goed - maar waren te moe om wakker te blijven. Geen vallende sterren voor ons dus. Jammer, want we hebben wel duidelijk IETS gemist !!!
Vandaag was het voorval van vannacht HET gespreksonderwerp. Iedereen heeft het erover. Er zou een meteoor door de dampkring gedrongen zijn en daarna uit mekaar gevallen zijn. En dat allemaal ergens in de buurt van Salt Lake City (en da's maar +/- 40km hier vandaan).
Mensen hebben - net na middernacht - een lichtflits gezien die de hele omgeving oplichtte alsof het klaarlichte dag was. Vele mensen hadden angst en belden de hulpdiensten die op hun beurt overstelpt geraakten. Bij de nieuwsdienst stonden de telefoons roodgloeiend.
Ik heb voor jullie even de juiste website opgezocht www.ksl.com/?nid=148&sid=8714738 Daar kunnen jullie het hele verhaal van naaldje tot draadje opnieuw lezen.
Zondag 15 november. Koningsdag voor de Belgen, maar geen "vrijaf" voor onze Belgische delegatie hier in Utah. Om 10u worden ze verwacht op het kerkhof van Fort Douglas voor een herdenkingsplechtigheid.
Jaja, dat hoort ook bij hun taak als vertegenwoordigers van België hier in Salt Lake City. Majoor Rudi Decrop, Kapitein François Ricour en Adjudant-Chef Dominique Gielen
Ja hoor, Koning Winter heeft zijn intrede gedaan in Utah. Zaterdag 14 november heeft het heel hard gesneeuwd. Niet zo maar een beetje in de bergen maar een heus winterlandschap ook hier bij ons in het dal. En omdat ik al helemaal een "hieperdepiep-hoera-het-heeft-gesneeuwd"-mens ben, kan ik het dan ook niet laten om vrolijk als een kind in de sneeuw gaan rond te huppelen.
De fotograaf van dienst (alias Dominique) zal moeten maken dat hij wegkomt of hij wordt geraakt door de sneeuwbal. Eigenlijk wilde ik graag een sneeuwballengevecht beginnen, maar dat zag hij écht niet zitten.
Nog gauw de post binnenhalen en dan gaan we wandelen.
Niki heeft via het internet een wandelweg gevonden héél dicht bij huis. Een klein natuurreservaat waar gemotoriseerde voertuigen absoluut verboden zijn. Wij zijn tevoet, dus gaan we het pad verkennen. We zijn wel helemaal alleen. Op de volgende foto zie je een "eenzame" Dominique en aan zijn gezicht kan je duidelijk merken dat het koud is en dat hij er eigenlijk niet echt zin in heeft.
Maar als hij dan de vogels te zien krijgt, dan komt dat "natuur-mens-instinct" naar boven en kan hij wel een kwartier staan kijken en de ene foto na de andere maken in de hoop dat er toch een paar goeie tussen zullen zijn. En ja hoor...op deze eerste foto zie je een "Red Robin" (da's een roodborstje van ongeveer 20 cm groot)
Deze vogels kennen we niet, dus als iemand van jullie het weet, mag je het me altijd emailen en anders ga ik wel op zoek op het net.
Maar owee...hier hadden we niet op gerekend...we zijn in "cougar-land" aangekomen. Als er hier seffens zo'n beestje te voorschijn komt maak ik eerst nog gauw een foto en dan ga ik héééél hard gillen én lopen.
Hoe verder we wandelen, hoe dikker de sneeuw ligt.
Natuurlijk hoort er op deze wandeling een foto van deze 2 besneeuwde individuen bij. Maar we zijn alleen en wat doe je dan ? Je geeft het fototoestel aan diegene met de langste armen (hihi) en dan maar mikken tot de foto is zoals je hem wil hebben (7 keer opnieuw dus...)
Als we bijna aan het eind van onze wandeling zijn maakt Niki volgende foto. Alleen al maar om jullie te laten zien dat het nog steeds sneeuwt en dat ik bijna een "sneeuwvrouw" geworden ben.
Helaas heeft dit liedje niet lang geduurd...maandag 16/11 (gisteren dus) is de sneeuw weer bijna weg. Dat zal niet voor lang zijn, want voor het weekend wordt opnieuw sneeuw verwacht. Als hij écht heel dik ligt (en Niki sneeuw moet gaan ruimen) komt dat binnenkort ook wel op de blog.
Het zegt u misschien helemaal niks, maar het MormonTabernacle Choir (www.mormontabernaclechoir.org) is het grootste koor dat ik ooit gezien heb. Het telt momenteel maar liefst 360 (!!) leden en zij zingen IEDERE zondag tijdens de eucharistievieringen van de Mormonen in Salt Lake City. Zo'n groot koor - dat al bestaat sinds 1847 - aan het werk zien is heel bijzonder, maar je kan ook gewoon naar de repetities gaan luisteren in het Tabernakel van Temple Square.
Iedere donderdagavond repeteren ze van 20u tot 21.30u, dus...wij er naar toe... Gauw boven een paar foto's te nemen en daar zit Dominique...héél aandachtig toe te kijken
Momenteel bereiden zij zich voor op hun Kerstconcert. Wat zou ik daar graag naar toe gaan...
Zij hebben een "gaste" op dat concert. Niemand minder dan Natalie Cole zal er meezingen met het koor. De inkom is gratis ! Ik heb ons ingeschreven op een online-lotto-trekking om naar het concert te kunnen. Een "onschuldige hand" of liever de computer zal 21.000 mensen "uitloten" die aanwezig mogen zijn in het "Conference Center". Inderdaad, ieder plaatsje wordt door het lot bepaald.
Duimen jullie mee voor ons ? Dan wordt onze Kerst hier toch wel héél erg speciaal !
Maar ook al worden we misschien niet uitgekozen en kunnen we het concert misschien niet live meemaken, het is en het blijft bijzonder om dit koor te horen en te zien. We komen vast en zeker nog terug vóór het Kerstmis is.
De grote trektocht is natuurlijk al een tijdje bezig, maar nu hebben de ganzen hun weg naar onze tuin gevonden. Niet écht in onze tuin, maar in een wei aan de overkant van de straat is het iedere morgen en iedere avond een drukte van jewelste. Dan verzamelen daar wel honderden ganzen.
's Avonds zien én horen we ze aankomen met hun gekwetter en geroep. Van heinden en ver komen ze. Ze komen naar deze wei om te slapen en 's morgens - rond 8u - zijn ze weer weg. Eerst wilde Niki nog proberen om ze te lokken, maar omdat het er zoveel zijn doet hij dat toch maar niet.
Waar ze naar toe gaan weten we natuurlijk niet en wanneer en óf we ze nog terug zien is af te wachten, maar het is zo'n mooi spectakel dat ik dit toch ook even met jullie wilde delen...
We zijn terug van Dallas en is het de hoogste tijd dat ik jullie ook over dat avontuur vertel.
Dag 1 in Dallas : De eerste kennismaking met Dallas valt mee. Ik heb een goeie vlucht gehad (nauwelijks 2 uurtjes) en vermits ik helemaal alleen op trektocht ben, vind ik dat helemaal niet erg. Ik wil zoveel mogelijk zien van Dallas en ik ben er klaar voor. Valies ophalen - op een luchthaven die ik helemaal niet ken en waar ik alles alleen moet zoeken - lukt gelukkig heel goed en de taxi, die me naar het hotel zal brengen, staat pal voor mijn neus klaar als ik de luchthaven verlaat. De rit doe ik in gezelschap van nog 6 andere mensen die allemaal samen reizen. Het is een aangename 26°C en dat valt ook alweer mee ! De aankomst in het hotel is echter een dikke tegenvaller. Het buitenzwembad (waar zoveel reclame van gemaakt werd en dat "olympische afmetingen" léék te hebben is gereduceerd tot een plonsbadje van nauwelijks 2 bij 2 meter ! Oei,oei,oei...dat beloofd voor de rest... En ja hoor...ook de kamer valt ENORM tegen. Bij het openen van de kamer (die ik als bij toeval via een achterwegje gevonden heb !) komt mij een vieze muffe geur tegemoed. De kamer is wel proper (gelukkig !) maar het is het vies groen tapijt met kleine gele ruitjes dat de boosdoener van de geur. Het behang van de achterwand is in dezelfde tint "geverfd". Gelukkig zijn de andere muren wit anders zou ik er nog depressief van worden. Het geheel is opgefrist met ouderwetse gele (!) gordijnen die niet helemaal sluiten en bij verdere inspectie zit er ook nog een dikke vieze grote (bijna 4cm lange !) wesp aan de binnenkant tegen het gordijn !!! Ik gil het uit, maar er is NIEMAND die mij hoort of die me komt helpen. Ik heb dat beest dan maar eigenhandig een kopje kleiner gemaakt met een oude krant die daar nog lag en heb asap dat vieze ding buitengegooid ! Voilà...opgeruimd staat netjes ! Bekijk de kamer maar eens...alhoewel...op foto ziet ze er eigenlijk nog niet zóóóó slecht uit.
Nadat ik een beetje bekomen ben en de valies toch maar uitgepakt heb (alle kamers blijken hetzelfde te zijn dus heeft het geen zin een andere kamer te vragen), ga ik een wandeling maken om de omgeving een beetje te leren kennen. Ik heb gezien dat er een groot plein is tegenover het hotel met hééél veel winkeltjes. Daar zal ik mijn hartje eens gaan ophalen en de wandeling zal me goed doen.
Dag 2 van Dallas : Ik heb vandaag niet veel gedaan, ben moe en heb dan - bij het zwembad(je) maar wél in het zonnetje - een beetje aan mijn Kerstkaarten (ik maak die dit jaar zelf) geknutseld én ik ben wandelen geweest. Als Niki en zijn collega's - de Noorse Lisbeth & Amerikaan Mike - rond 18u aan in het hotel aankomen is ook hij niet gelukkig met de kamer, maar het gaat nu eenmaal niet anders. We zijn per slot van rekening toch niet in Dallas om op onze kamer te zitten hé. Na het avondeten maken we met z'n allen Dallas Fort Worth onveilig (haha). Ze zullen geweten hebben dat we er zijn...
Op dag 3 heeft Niki al tegen 13u gedaan met werken. De 2 andere collega's geven ons de kans om Dallas te verkennen (lief van hen hé !). Zij werken het rapport af en wij gaan naar de Botanische tuin van Fort Worth
en naar de "Stock Yards"...het eigenlijke Wilde Westen zoals we dat kennen uit de cowboy-films.
Alleen de auto's zijn er teveel aan
Als je het dorp binnenkomt waan je je écht in de ene of de ander film van John Wayne...
Het saloon "The White Elefant" mogen we natuurlijk niet vergeten. Hier was Chuck Norris vaste klant tijdens de opnames van de tv-serie "Walker Texas Ranger"
Het hele saloon is precies één groot schrift. Iedereen die hier ooit geweest is heeft zijn naam ergens op de muur, op de kast, op de toog, op de spiegel of op een barkruk achtergelaten. Wij zullen er dan ook maar voor zorgen dat ze ons hier écht nooit meer vergeten zeker ?
En nu naar buiten. Want het is dáár dat het échte cowboy-leven zich afspeeld...de Stock Yards
In een tijd van machines, snelsnel wezen, drukte en stress wordt hier 2x/dag, het vee door de straten gedreven door échte cowboys en dat is een hele attractie voor de vele toeristen.
Maar de cowboys van vandaag zijn wel in voor een grapje en rijden niet alleen op paarden...
Nog even een foto met Buffalo Bill
en dan nog een bezoekje bij de "Longhorns" want zo wordt dat vee hier genoemd. Ik vraag me eigenlijk wel af waarom (haha) ?
De laatste dag van ons verblijf hier in Dallas Fort Worth heeft Niki de ganse dag vrij (ze hebben de vorige dagen hard doorgewerkt en dit is dan het resultaat...een welgekome extra dagje verlof !). We besluiten een bezoekje te brengen aan de Soutfork Ranch in Dallas. Want zeg nu zelf...wie Dallas zegt, zegt J.R. Ewing, niet dan ? Eerst de weg zoeken op de kaart
En dan zijn we er ! De mooie poort van de ranch die ik zo dikwijls gezien heb op tv (...ja,ja, ook ik hing als het ware aan de lippen van - vooral - Bobby Ewing) rijden we nu zelf binnen
Eerst krijgen we een rondleiding in het museum
en dan gaan we naar "het" huis van de Ewings. Ik maak een foto van het terras waar de Ewings zóóó dikwijls aan tafel zaten. Op de achtergrond zie je van het al even bekende zwembad (owv de balkonscéne waar Kristin Shepard, zus van Sue Ellen, vanaf geduwd werd en verdronk)
en dan...ramp oh ramp...de batterij van ons fototoestel begeeft het !!! Geen leven meer in te krijgen ! Wij hebben de rest van het huis - dat eigelijk teleurstellend klein blijkt te zijn - wel gezien, maar jullie zullen moeten wachten op foto's tot we nog eens een keertje terug gaan. We moeten ons haasten want we mogen ons vliegtuig niet missen hé.
Mike maakt - op weg naar de luchthaven - nog een hele plezante foto van mij...kijk maar...
Ik - gekleed in mijn zomeroutfit - bij de Kerstboom ! Heel raar ! We zijn nog maar begin november en het is nog steeds 26°C. Halloween is nog maar nét voorbij en maakt plaats voor Kerstmis. Het zal niet lang meer duren of de Kerstliedjes zullen weerklinken in alle supermarkten en voor je het weet is het Kerstmis en Nieuwjaar. Dat zullen we dit jaar, voor het eerst, in de States vieren...
...zou je eigenlijk eens moeten meegemaakt hebben. Wat een drukte...en wat een gekte ! Maanden op voorhand - en ik meen écht MAANDEN op voorhand - zijn ze er hier al mee bezig. Vanaf augustus (!!) zie je de Halloween artikelen in de winkels verschijnen en moet het schoolgerief wijken. Iedereen - van groot tot klein - gaat dringend op zoek naar haar/zijn ideale outfit. En ieder jaar moet het iets anders zijn. Je zou het eigenlijk het best kunnen vergelijken met carnaval in België. Kosten noch moeite worden gespaard om van dit feest iets bijzonders te maken. En vermits wij hier nu wonen, doen we gewoon mee. Niet vanaf augustus, maar wel vanaf halfweg oktober. We zijn op koopjesjacht geweest om ons huis een beetje aan te passen aan de tijd van't jaar. En dit is het resultaat geworden
Dat is de buitenkant van ons huis...en zo ziet het uit als je binnenkomt...
Niks spectaculairs, maar het gaat er ook niet om hoe het binnen uitziet, wat belangrijk is is de buitenkant want dát ziet iedereen hé. Wij waren zowat de eersten van de straat die ons huis versierd hadden en iedereen kwam even kijken. Ouders met hun kinderen die even tot aan de voordeur kwamen, mensen die met de auto - nog voor ze gingen werken - tot aan onze voordeur reden om te kijken. Heel grappig ! Ze zullen gedacht hebben : "wat een gekke Belgen toch..." (hahaha !).
Het is vooral Dominique die helemaal opgaat in die gekte. Zo heb ik hem nog nooit gezien...weken op voorhand is hij al plannen aan 't smeden hoe hij de kinderen (en hun ouders) zoveel mogelijk de stuipen op het lijf kan jagen en hoe hij hen zal doen schrikken. Een heel scenario heeft hij bedacht ! Van kettingzagen tot afgekapte handen, alles is aan bod gekomen. Ik heb hem toch maar een beetje moeten temperen, anders durfde niemand nog aan de deur komen aanbellen en dan bleef ik hier zitten met al die "Trick or Treat" snoepjes...
En toen was het eindelijk zover. De avond van Halloween...en ik was ziek ! Niks Halloween voor mij, ik lag op de zetel met barstende hoofdpijn. Maar Niki was er klaar voor en de kinderen waren in aantocht dus heb ik toch nog maar enkele foto's gemaakt. Dit zijn onze buren...
Zoals ik al zei, gaat Niki wel heel erg op in dit gebeuren. Probeer het je voor te stellen dat je 's avonds ergens aanbeld. De deur gaat open. Wat je niet verwacht is dat er op dat ogenblik orgelmuziek klinkt. Het is donker daarbinnen en een hele grote meneer met een akelig wit gezicht staat pal voor je gezicht...geen wonder dat al die kinderen een halve meter achteruit gaan als ze dat zien. En voilà, Dominique zoals niemand van jullie hem ooit zagen...
En zo is hij - nadat 70 kinderen hier de revue gepasseerd zijn - de auto ingesprongen en naar het feestje bij onze Duitse vrienden gereden. Maar goed dat de politie hem zo niet tegengehouden heeft, anders hadden ze hem gegarandeerd gearresteerd.
En ik ? Wel, ik heb de avond verder op de zetel en in mijn bed doorgebracht. Mijn kleedje is niet uit zijn verpakking geweest en hangt klaar voor volgende jaar (hopelijk dan wél zonder hoofdpijn hé).
De koffer is gepakt en staat klaar aan de deur. Nog één nachtje slapen en ik begin aan een heel nieuw avontuur. Voor het eerst dat we hier in Layton wonen ben ik vannacht alleen thuis. Eigenlijk is dat best wel een beetje beangstigend als je gewend bent hier altijd met z'n 2-tjes te zijn...
Niki is vandaag om 17u vertrokken naar Californië omdat hij daar inventaris moet gaan opmaken samen met nog 2 collega's. Woensdag vliegen zij verder naar Dallas om ook daar inventaris te doen. Omdat zij eigenlijk maar goed 1 dag in Californië zullen zijn, heb ik beslist niet mee te gaan, maar morgen (dinsdag 3/11) rechtstreeks door te vliegen naar Dallas. Het wordt een hele onderneming, zo helemaal alleen. Maar ik ben oud en wijs genoeg (denk ik ? hoop ik ?) om mijn plan te trekken dus het zal wel lukken.
Door de hele drukte rond mijn mini-trip, heb ik helaas nog niet de kans gehad om jullie te vertellen over onze allereerste Halloween hier in de States. Dat verhaal zal ik waarschijnlijk hier op het blog maken én posten zodra ik in Dallas ben. Eerst nog de foto's sorteren.
Maar nu eerst een plekje zoeken op het vliegtuig, het ticket uitprinten, eten, nog een beetje TV kijken en daarna slapen. Morgenvroeg om 7.30u is Sarah hier om mij naar SLC Airport te brengen, dus moet ik op tijd opstaan. Ik wil zo fris als een hoentje aan dat avontuur beginnen...
Tot één van de volgende dagen voor weer een nieuw berichtje, Ingrid
PS : Vergis je niet, op het moment dat ik dit (of andere) bericht(en) op het blog plaats, staat hieronder de tijd van België, niet die van Utah. Het is hier nu maandagavond 2/11, 19.30u !
Samen met de rest van de Internationale dames ben ik begonnen aan "scrapbooking". Dit jaar maken we onze Kerstkaarten zelf. Kwestie van een beetje originele kaarten te hebben. Maar ik kan en wil ze hier nog niet tonen omdat anders de verrassing eraf is.
Omdat het zo'n plezante bezigheid is, heb ik voor mijn kleindochter Lien een verjaardagskaart gemaakt. Ze wordt 5 jaar op 27 oktober. Het is de eerste keer dat we er niet bij zullen zijn...
Ook de tekst heb ik helemaal zelf verzonnen
Het is een mooie kaart geworden, al zeg ik het zelf, maar dat neemt niet weg dat ik eigenlijk toch liever zélf op het feestje zou zijn. Ik hoop écht dat ze de kaart nog heel lang bewaard !
En terwijl ik zo zit te knutselen - helemaal in gedachten bij mijn muisje Lientje - komt hier iemand aanbellen. Een jongeman van ongeveer 16/17 jaar vraagt me heel beleefd of hij misschien ons huisnummer in een leuk kleurtje op de stoep mag "paintbrushen" (eigenlijk een soort graffiti). Hij doet dat om een zakcentje bij te verdienen. Wij hebben er niks op tegen en hij gaat eraan beginnen. Blijkbaar mag zoiets hier allemaal en vanaf nu prijkt onze huisnummer 1088 duidelijk zichtbaar op onze stoep.
En dan komt Niki natuurlijk op het lumineuze idee om deze jongeman, Dillon, een job aan te bieden. Vanaf volgende week mag hij het gras komen maaien. Niki happy omdat hij onder dat jobke uitkan, Dillon happy omdat hij iets kan bijverdienen en ik happy omdat onze tuin er dan verzorgd bijligt. Iedereen happy dus...
De week van 12 tot 16 oktober is er ook weer eentje die het vernoemen waard is. Iedereen die ons hier komt opzoeken krijgt immers zijn eigen plekje hier op mijn blog !
Zo ook Fred Egging en Arno Gaarthuis (Nederlanders, maar daar kunnen ze beiden helaas zelf ook niks aan doen, voor de rest zijn het beste kerels !). Fred en Arno waren hier - samen met zo'n 200-tal Nederlandse militairen - voor een oefening van 6 weken. Ik kende die 2 Nederlanders nog niet, maar daar is op die 6 weken toch wel verandering in gekomen. Arno heeft helaas een moto-ongeval gehad en moest vervroegd terug naar huis omdat hij een operatie moest ondergaan. Gelukkig is alles terug in orde gekomen. Hij heeft wél het afscheidsetentje gemist...Dit is "onze Fred" tijdens dat etentje !
Fred en Niki kennen mekaar al zo'n 20 jaar, maar zijn mekaar een beetje uit het oog verloren. Je kan je voorstellen hoe die 2 reageerden toen ze mekaar hier in Layton - in de mess op de basis van Hill - terug zagen. De aloude vriendschap kreeg nieuw leven ingeblazen. Samen uit eten (toen nog mét Arno), samen iets drinken, samen herrinneringen ophalen en samen thuis gezellig genieten van een lekkere spagethi en bijbehorende glaasje(s) wijn.
Nog een laatste foto van ons 3-tjes, want de dag daarna zit Fred op het vliegtuig richting Nederland. Wel met de belofte dat hij en zijn vrouw José ons nog eens opnieuw komen opzoeken, nu wij hier toch voor 5 jaar wonen.
En dan is er ook nog de Belgische delegatie. In dezelfde week dat Fred terug naar Nederland zou gaan, was hier ook nog een Belgische delegatie. En natuurlijk zijn ook die hier een kijkje komen nemen hoe wij hier intussen "gesetteld" zijn. Voilà...daar zitten ze dan, netjes op een rijtje ! Van links naar rechts zie je Patrick Engelen alias "Angel", Geert Mariën (de kolonel van het gezelschap), Guy Vandersteen (basist in de groep "Roundabout") en Dominique (in legertaal "Nike").
Iets gaan drinken is hier niet zo evident. Op de meeste plaatsen krijg je immers pas bier nadat je je bestelling voor eten doorgegeven hebt. Een gewoon café, zoals je dat in België op iedere straathoek minstens één vindt, heb je hier niet. Behalve dan de Boston. En daar gaan we dan ook geregeld naar toe
Na een half uurtje zijn ook Rudi Decrop en François Ricour (de 2 andere Belgen) ons gezelschap komen houden en is het een hele gezellig avond geworden.
In het weekend zijn de Belgen terug naar huis gegaan en Fred is vertrokken richting Nederland. Alleen Patrick is gebleven. Hij had nog een paar dagen verlof en is naar Yellow Stone getrokken. Nadat hij daarvan terug was, is hij nog 2 nachtjes bij ons blijven logeren. Natuurlijk hoort ook daar een foto van te verschijnen hier op het blog
En dan is écht iedereen terug vertrokken. Jammer ! We hebben zo graag Belgisch bezoek ! Maar aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat een eind. We zijn benieuwd wie onze volgende bezoeker zal zijn.
Zoals ik in het voorgaande bericht al zei...het weekend van 2, 3 en 4 oktober waren we in Las Vegas ! Vrijdag, nadat de mannen gedaan hebben met werken (ja,ja...ook dat gebeurd hier écht wél hoor !), vertrekken we - samen met Lily & Hector Rodriguez (onze huiseigenaars) richting Las Vegas. Zoals ik al schreef, wilde Niki & Hector eigenlijk naar een concert van AC/DC maar wegens ziekte van één van hen, gaat het concert niet door. Het wordt naar een latere datum verschoven dus MOETEN we sowieso nog een keertje terug, maar eerst dit verhaal...
Om 15u halen we de Rodriguez's op bij hen thuis en kan de lange trip beginnen. Volgens Amerikaanse normen is een tripje naar Las Vegas eigenlijk zoals wij in België effe naar zee zouden rijden. We zullen vandaag door 2 Staten rijden, Arizona en Nevada. En vermits wij tijdens ons verblijf hier zoveel mogelijk Staten willen gezien en doorkruist hebben, zijn we blij dat we er vandaag 2 in één klap erbij krijgen.
Dit is de eerste Staat "Arizona" en zoals je op de foto ziet is dit de staat van de Grand Canyon.
Het landschap van bergen, groen en veel bevolking is gedaan en wordt nu vervangen door een onherbergzaam en eigenlijk bijna verlaten woenstijngebied.
En dan komen we aan in de Staat Nevada
Het landschap is zodanig veranderd dat je ziet dat we nu écht dóór de Canyons rijden
om, na een trip van ongeveer 675 km en 8 uren rijden aan te komen in "The place to be"...Las Vegas (deze foto hebben we wél pas de volgende dag gemaakt hé !)
Na het inchecken in hotel Circus Circus zijn we zo moe van de rit (het is intussen al 23 uur) dat we gaan slapen want morgen willen we Las Vegas "By Day" gaan verkennen.
Na een heerlijke nachtrust en een stevig ontbijt parkeren we de auto in de ondergrondse parking van hotel Paris Paris. Nu we op de Strip wandelen, moet er écht wel eens tijd gemaakt worden om een foto van ons 4-tjes te maken. Zo kan ik jullie meteen ook laten kennis maken met onze huiseigenaars de Rodriguez's
Ziezo, dat zit erop...die kennen jullie dan ook al weer. Ook Niki wil natuurlijk "zijn" foto in Las Vegas
Niki en ik waren hier al eens een keertje. In 1996 moest hij - voor een oefening van Defensie - 6 weken hier in Las Vegas komen werken. Ik ben hem toen 2 weken nagereisd. Maar het Las Vegas van vandaag is niet meer hetzelfde als 13 jaar geleden. We konden toen - overdag - ook niet écht tijd maken om de Strip te verkennen zoals we dat nu wel kunnen. Ik heb mijn ogen dit keer dan ook écht wel goed de kost gegeven. En in alle drukte van het nieuwsgierig rondkijken en het me vergapen aan al die gokautomaten ( ja...zelfs op straat !)
heb ik blijkbaar ergens mijn zonnebril verloren...dus...dat wordt een nieuwe kopen. Je kan hier helemaal niet zonder een goeie zonnebril. Deze heb ik dan bijna voor niks op de kop kunnen tikken. Staat hij me niet goed ?
We wandelen verder de Strip af. Het ene mooie hotel volgt het andere op. Hier zie je bv. hotel New York, New York (waarom bijna al die hotels/casino's dubbele benamingen hebben weet ik niet...'t zal iets "Amerikaans" zijn zeker ?)
en daarna hotel Luxor (Helemaal uit glas...hier wil ik absoluut géén vensters komen wassen hoor !)
En dit indrukwekkende gebouw wil ik jullie al helemaal niet onthouden : The Stratosphere ! Deze toren heeft helemaal bovenaan een restaurant. Van daaruit heb je een zicht over Las Vegas. Het speciale aan dit restaurant is dat het ronddraait terwijl je aan 't eten bent. Zo krijg je dan meteen een volledig beeld over heel Las Vegas. Maar dat is natuurlijk nog niet genoeg. Ieder gebouw, ieder restaurant probeerd natuurlijk klanten te lokken. En hoe doe je dat ? Door iets héél speciaals te verzinnen. Ook hier in - of liever óp - de Stratosphere. Op het restaurant (alsof dat nog niet speciaal genoeg is) hebben ze een achtbaan én een "slingshot" gebouwd ! Bekijk de foto maar eens...
We zijn terug aan de parking om onze auto op te halen. Nog vlug een foto van ons 2-tjes en daarna gaan we ons opfrissen en omkleden om uit eten te gaan
want we willen Las Vegas "By Night" - met z'n duizenden lichtjes - ook wel eens zien en bewonderen. Maar daar heb je natuurlijk een heel goed fototoestel voor nodig. Jammer...ons toestelletje laat het niet toe om 's avonds mooie foto's te maken. Gelukkig is er onze Nederlandse vriend Fred. Hij is in Utah voor een oefening van de Nederlandse Defensie en maakte de volgende avondfoto's (meer over hem in een volgend bericht maar toch even een hele dikke "dank je wel Fred voor de mooie foto's" !). Deze foto geeft je een zicht op de Strip met als meest opvallende gebouw en hét uithangbord van hotel Paris Paris, de Eifeltoren natuurlijk !
en hier heb je een prachtig zicht op hotel The Venetian. Daar varen échte gondels rond precies zoals in het echte Venetië en de gondoliers zingen al even luid.
Zoals ik eerder al zei, probeerd wel ieder hotel/casino uit te pakken met iets speciaals. Het Bellagio-hotel bijvoorbeeld is wijd en zijd bekent omwille van zijn spectaculaire fonteinen. Ieder half uur wordt dit schouwspel herhaald en iedere keer is het er een drukte van jewelste. Het moment dat wij daar waren was er nét naast ons een jongeman die - op het ogenblik dat de fonteinen begonnen te spuiten - op zijn knieën voor zijn vriendin viel en haar ten huwelijk vroeg ! Natuurlijk zei ze "JA" ! Hoe mooi kan de Liefde zijn...
En daarna was het de hoogste tijd voor Lily en mij om naar "ons" concert te gaan. Wij hadden plaatsen gereserveerd voor de show van Barry Manilow. De man is inmiddels 67 jaar geworden, maar dat was hem helemaal niet aan te zien. De show die hij gaf was er eentje om "U" tegen te zeggen. Ongeveer anderhalf uur heeft hij constant op het podium gestaan en het ene liedje na het andere ten gehore gebracht. Helaas mochten er geen foto's genomen worden en daar werd écht wel streng op toegezien. Ik had een CD van hem meegenomen en dacht na afloop die brave meneer tezien te krijgen. Dan kon ik hem vragen om mijn CD te handtekenen. Helaas, pindakaas...niks...noppes...nada...de man was waarschijnlijk té moe en ik moest - onverricht ter zake - terug naar huis, zonder handtekening, zonder foto, zonder iets...Jammer hé !
Onze laatste dag in Las Vegas is heel kort geweest. We hebben alleen nog een lekker ontbijt gekregen en toen was het tijd om de reis terug naar huis aan te vatten. We moeten nog ver terug en morgen begint een nieuwe werkweek voor Niki. Als je uit je bed moet om 6 uur, moet je de avond ervoor natuurlijk niet te laat maken. En zo komt er een eind aan ons Las Vegas avontuur.
Eigenlijk wil ik hier al veel langer "korter op de bal spelen" en hier iets schrijven van het moment dat het zich voordoet. En vandaag is het zover. Ik heb jullie iets te vertellen...
Gisterenavond zijn we om 18u bij vrienden op bezoek geweest. Er is wel veel wind, maar het is nog steeds een angename 25°. Het aperitief gebruiken we dan ook op het terras. Tegen 19u is de wind zo erg komen opzetten dat we besluiten naar binnen te gaan. De weerman heeft regen voorspeld en misschien zelfs sneeuw ! Da's nu écht wel moeilijk te begrijpen...zo zitten we nog het terras, en straks zou het kunnen sneeuwen ?? Niet te doen ! Vannacht heeft het heel hard geregend. Ik ben er zelfs een paar keer wakker van geworden. Deze morgen is het koud, kil en nat. Het regent nog steeds. Ik heb vandaag écht geen zin om gelijk wat te doen, dus besluit ik mijn blog bij te werken.
Maar eerst eens kijken op de site van Snowbasin (www.snowbasin.com) owv. de voorspelde sneeuw. Met deze link kom je zo op hun website uit. Als je dan naar "Our Mountain " gaat, zie je daar ook de vermelding "Mountain Camera's" staan. Je kan er rechtstreeks beelden zien van de berg.
Als ik daar de camerabeelden te zien krijg, geloof ik mijn eigen ogen niet. Het moment dat wij er waren (27/9) was het 28°C. Vandaag (30/9) ligt er bijna 10 cm sneeuw !!!
In allerijl telefoneer ik naar Niki. Die kijkt helemaal niet verwondert op...in tegendeel. Hij verteld me dat hij vanuit zijn kantoor de sneeuw op de bergen ziet liggen. Dat had ik nog helemaal niet gezien en dus ren ik als een gek, maar met het fototoestel in de aanslag, naar buiten. In onze tuin - waar we gisteren al de tuimeubels en de BBQ opruimden - maak ik deze foto
Om een beter zicht te hebben ga ik ook meteen maar naar boven. Vanuit onze slaapkamer hebben we zicht op de bergen. Daar maak ik deze foto
Plots - als een donderslag bij heldere hemel - ligt er sneeuw en lijkt het winter ! Ik kan het nog niet geloven...maar wat is het mooi ! En ik - die helemaal niet van regen en kou hou - wordt blij, als een kind met Sinterklaas, omdat het gesneeuwd heeft, want daar hou ik wel enorm van !
Dat belet ons echter niet om dit weekend naar Las Vegas te gaan. We gaan samen met de eigenaars van ons huis (Hector en Lily Rodriguez). Niki en Hector hebben een concert van AC/DC op het programma staan. Lily en ik gaan naar Barry Manilow, AC/DC is helemaal niet "our cup of thea". MAAR...dan komt het bericht binnen dat AC/DC maar liefst 6 van zijn concerten opgeschorst heeft. De mannen zijn teleurgesteld (vooral Niki hé !). Zij zullen zich met iets anders (???) moeten bezighouden terwijl Lily en ik ons programma kunnen verderzetten. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Dat verhaal volgt binnenkort.
Op zo'n 60 km van ons huisje ligt de Bingham Coppermine (www.kennecott.com), de grootste kopermijn ter wereld ! Deze mijn is zelfs zichtbaar vanuit de ruimte ! Wij zijn er geweest op maandag 28 september.
Het eerste zicht op de mijnsite is een hele gote berg waar - als het ware - een pot verf over uitgegoten is
Op de plaats waar de toeristen mogen komen, staat er een wiel dat dubbel zo groot is als Dominique. Dat is een wiel van één van de trucks die een vracht van +/- 300 ton (jawel !) vervoeren. De trucks zelf zijn zo groot als een doorsnee huis.
Om jullie een beetje een idee te geven over hoeveel koper, goud, zilver er hier jaarlijks naar boven wordt gehaald, doe ik er deze foto bij (kwestie van jullie de juiste info te geven hé)
Nu nog een paar foto's van de mijn in werking. Let vooral eens op de trucks die je in de verte ziet rijden...dat zijn de trucks, waarvan sprake hogerop in deze tekst ! Je ziet ze bijna niet rijden.
Misschien laten deze voorgaande beelden niet genoeg zien hoe groot het hier eigenlijk wel is. We kunnen het diepste punt van de mijnsite niet eens zien vanaf hier. Daar zou een meertje liggen. Om jullie een idee van de grote te geven...een foto van Dominique aan de rand van de mijn. Deze plaats is écht wel mega-ongeloofelijk-supergroot !
Als allerlaatste foto van deze reeks, mag er ook nog eentje van mij bij zeker ?
Ziezo, weeral een ervaring bij op ons palmares ! Ik hoor dikwijls zeggen (of ik lees het via email) dat wij toch wel heel veel beleven. En dat is ook zo ! Als we hier dan toch voor 5 jaar zijn, willen we natuurlijk zoveel mogelijk gezien en gedaan hebben. Hebben we gelijk ?
Het weekend van 26 en 27 september hebben we genoten van wat men hier noemt, de "Indian Summer".
Dat is hét moment van het jaar dat je zeker niet mag missen. De natuur veranderd hier zodanig van kleur dat je het gewoon niet voor mogelijk houdt. Omdat het zo spectaculair schijnt te zijn, hebben we een rondrit gemaakt. Zaterdag zijn we de East Canyon gaan verkennen met de volgende beelden tot gevolg... Bekijk het maar eens goed, maar let vooral op de kleuren.
Bij het naar huis rijden, zaten we nog een beetje na te praten over al dat moois, tot Dominique plots stopte. Hij had in een voortuintje langs de straat iets gezien dat zijn aandacht trok. En inderdaad, daar stond zomaar een hert in de tuin. Toen ik korterbij ging om een foto te maken, bekeek hij mij eens goed, liet een foto maken en zette het dan op een loopje. Niki blij dat we eens écht wild gezien hadden, ik gelukkig met mijn foto en het beestje gelukkig dat hij er zo goedkoop vanaf kwam !
De dag daarna, zondag 27 september, zijn we terug gegaan naar Snowbasin. Snowbasin is een groot skigebied bekend van de Olympische WinterSpelen 2002. We waren hier al eerder, maar wilden al lang eens helemaal tot de top van deze berg. Op zondag kan je hier terecht voor de brunch. Je moet wel met de kabellift, helemaal naar de top, naar Needle's Lodge.
We hebben er inderdaad héél lekker gegeten !
Terwijl ik binnen enkel foto's nam,
wilde Niki nog even nagenieten met een cognac (althans dat dacht hij...) Hij zette het glaasje "cognac" aan zijn lippen en toen kwam dit
Dat gezicht zegt genoeg zeker ? Wat hij proefde was helemaal geen cognac...het was honing !!! Eén van de zovele smaakjes die er stonden om op je "Belgian Wafel" te doen, maar wél in een likeurglaasje ! Jongens, wat heb ik toen gelachen (hahahahaha) !! Ik kon gewoon niet bijkomen, ik wist dat het honing was maar heb voor één keer wijselijk mijn mond gehouden (ik wilde jullie immers ook eens laten meelachen...)
En dan ging het (letterlijk dit keer !) terug bergaf
Bij het naar huisrijden maakten we nog wat extra foto's van onze eerste "Indian Summer"
En met deze allerlaatste foto voor dit verslag
nemen we afscheid van de bergen en van de Indian Summer. Binnen een paar dagen zal al dit moois weg zijn. De Indian Summer duurt hier maar 2 tot 3 weken en maakt dan plaats voor weer ander moois...de eerste sneeuw. Maar daar kom ik in één van mijn volgende verhalen zeker nog wel op terug.
Een ganse week vergaderingen - op deze mega-grote bijeenkomst van al de fabrikanten die onderdelen maken voor de F-16 - is voorbij. En als er hard gewerkt wordt mag een feestje niet ontbreken. Vanavond is er een Gala Diner ter afsluiting van de World Wide Review in rasechte "Chicago-Style".
Ik ben er in ieder geval al klaar voor
...James, rij de limo maar voor !
We begeven ons in het nachtleven van de Night-Clubs en natuurlijk moet bij aankomst in het hotel eerst een foto gemaakt worden...
En voor één keertje mag zelfs James mee naar binnen en met Mevrouw iets gaan drinken
Meneer én James wagen zich aan de speeltafels...als dat maar goed afloopt !
Aan het gezicht van die meneer - met zijn streepjeshemd - tezien is het écht niet goed. Misschien heeft Meneer meer geluk ?
Gelukkig zijn Mevrouw en haar vriendin Anja niet ver uit de buurt. Deze 2 dames maken graag plezier en zorgen er op hun beurt voor dat de heren al vlug vergeten hoeveel geld ze wel vergokt hebben
En dan is het tijd om naar huis te gaan. Meneer kijkt een beetje sip...toch teveel centjes verspeeld ?
Mevrouw daarentegen is nog steeds in haar nopjes en kan het eerste uur ook nog niet slapen. Ze blijft maar zingen : "Diamants are a girl's best friend"
"Wat heeft dat nu met mekaar te maken ?" zullen jullie wellicht denken. Naar Belgische normen misschien niet zoveel, maar hier wel. Als je in Amerika uitgenodigd wordt voor een feestje (maakt niet uit of het een BBQ, een verjaardag of een babyshower is), is het gebruikelijk dat je zelf iets van eten of drinken meeneemt. Als iedereen iets meebrengt, hoeft de organisator alleen maar zijn/haar huis open te stellen voor zijn gasten en is er meteen eten en drinken genoeg in huis. Dus ben ik - voor de babyshower - aan "de wafelenbak" begonnen.
Mijn kinderen weten ondertussen wel dat het deeg van wafels héél lekker is, maar ze zijn niet hier en dus moet ik zelf proeven
Wafelijzers zoals wij die in België hebben, kennen ze hier niet. De "Real Belgian Wafels" worden gebakken in ronde wafelijzers. Raar maar waar !
En dit is het resultaat...mijn allereerste Amerikaanse "Belgian Wafels". Die zien er niet slecht uit hé ? Je zou ze eens moeten kunnen proeven...hmmmm....héérlijk !!!
En nu naar de babyshower... Terwijl mama Isabelle de kadootjes bekijkt
zal ik me wel met de kleine Victoria bezig houden.
Natuurlijk komen er nu herinneringen aan Lientje naar boven. En natuurlijk besef ik nu hoe erg ik mijn kinderen, maar vooral ook mijn kleinkind, wel mis...
Ik krijg echter geen tijd om te mijmeren over Lien, want Eloise komt mijn aandacht opeisen. En ze is in haar nopjes want ze mag mijn bril "lenen". Als ze de aandacht heeft van ons hele gezelschap, schatert ze het uit en roep steeds maar "Nana" en "lunettes".
Ik hoop alleen dat het niet zo heel lang zal duren voordat het Lientje is die mijn bril komt "lenen"...
Rare titel hé...maar het klopt wel hoor. Zondag 12 september hebben we 2 X een nieuwigheidje ervaren sinds we hier in Utah wonen.
We zijn voor het eerst gaan "hiken". Da's eigenlijk niks anders dan gaan wandelen. Op nog geen 5 km van onze achtertuin liggen de bergen en daar kan je natuurlijk hele mooie wandelingen maken. Omdat we hier de weg nog niet kennen hebben we Anja & Marcel (de Nederlanders die hier al 2 jaar wonen) meegevraagd. Zij kennen de streek zo'n beetje en weten precies waar naar toe
Als we vergenoeg doorwandelen komen we aan de watervallen. Helaas, het is voor mij nét iets teveel van het goeie. Na ongeveer 3 km - waarvan bijna 2 km bergop - hou ik het voor bekeken en maken we rechtsomkeer. We moeten ook nog 3 km terug...gelukkig is het nu bergaf ! Het is hier wel mooi en een volgende keer gaan we er zeker geraken.
's Avonds krijgen we voor het eerst "officieel" bezoek. Jurgen Vereecken - een collega van Niki die hier is voor de World Wide Review - mag de spits afbijten. We hebben net een BBQ gekocht en dit is dé ideale gelegenheid om hem uit te proberen. We hopen dat er nog véél bezoek zal volgen...
Na het eten is er nog tijd voor een gezellige babbel bij het "kampvuur" !
Ziezo, weeral 2 nieuwtjes. Binnen een paar dagen gaan we naar het Gala Diner ter afsluiting van de World Wide Review. Dat wordt een feestje in "Chicago-Style" ! Maar eerst moeten er nog wafels gebakken worden (nog iets dat ik hier nog niet gedaan heb) voor mijn allereerste Babyshower. Dat wordt dan meteen het volgende verhaal.
Vandaag gaan we met z'n allen Salt Lake City bezoeken. We moeten de dag al vroeg beginnen. Maar ik vertrek niet vooralleer ik ma telefonisch proficiat gewenst heb met haar 80ste verjaardag ! We hebben om 8.30u een afpraak om "Temple Square" (hét Mekka van de Mormonen) te gaan bezoeken.
De grondleggers van Utah (en van de Mormonen) zijn de broers Hyrum & Joseph Smith. Een foto van hun standbeelden mag dus zeker niet ontbreken
En daarna komen we natuurlijk bij "The Temple". Deze tempel - het duurde "slechts" 40 jaar om hem volledig af te werken - werd gebouwd door de Mormoonse pioniers. Hij wordt gebruikt oa. voor dopen en huwelijken. Jammer genoeg mogen we niet naar binnen...toeristen zijn er niet toegelaten
Na de nodig uitleg op Temple Square gaan we naar de "Family History Library".
Dit is de grootste familie-geschiedkundige bibliotheek ter wereld. De Mormonen - op zoek naar hun voorvaderen - hebben in 1894 deze bibliotheek opgericht. Sinds die tijd zijn er al gegevens van 245 landen verzameld en er komen er elke dag bij. Wist je trouwens dat men hier ontdekt heeft dat zowel Shirley Temple, Lucille Ball als Donny Osmond allemaal Robert White & Bridget Allgar als voorouders hebben ? Door het vele opzoek- en classeringswerk - en nu door al die gegevens in computer in te brengen - kan iedereen die dat wenst (dus nu ook jullie) op zoek gaan naar zijn/haar overleden familie of voorouders. Ga zelf maar eens een bezoekje brengen op www.familysearch.org Laat je me iets weten als je de één of andere rijke voorvader terugvindt ?
Op de 2de verdieping staat deze levensgrote Jezusfiguur, hét toonbeeld van de Mormonen.
Van daar uit gaan we naar de Conference Center. Jullie hebben vast en zeker al op TV gezien dat predikanten in wel héél grote zalen het publiek toespreken. Wel...dit is één van die zalen... Dit gigantische gebouw biedt zitplaatsen aan 21 000 mensen en er is geen enkele pilaar of muurtje die het zicht beperkt, waar dan ook in het publiek.
Van zoveel uitleg en bezienswaardigheden krijgen we natuurlijk honger. En waar ga je dan als Belgen naar toe ? Precies...frieten eten !
In een écht Belgisch frietkot
in het midden van SLC bij een Bruggeling die hier zijn boterham (of liever "zijn frietjes") mee verdient.
Ik kan je verzekeren dat die gesmaakt hebben...hmmmm...lekker !
Aan alle schone liedjes komt een eind en dus ook hier. Nadat iedereen voldaan is van spijs en drank, is het de hoogste tijd om onze bezoekers naar de luchthaven te brengen. Volgend jaar gaan deze vergaderingen ergens anders door en zijn wij aan de beurt om "op bezoek te gaan". Ben benieuwd, maar wordt zeker vervolgt...
Klinkt ingewikkeld, ik weet het maar het is de afkorting van Multi National Fighter Program. Dat is de naam van de vergadering die hier plaatvond 31 augustus t.e.m. 2 september. Alle Belgen die hier in Amerika voor Defensie werken, kwamen afgezakt naar Utah. Het was "onze" (de Belgen van Hill AFB) taak om hen - na de lange werkdagen - toch nog een aangename tijd te bezorgen. En dat hebben we dan ook maar gedaan. 's Avonds lekker uit eten en als afsluiter natuurlijk de inmiddels overbekende "BBQ bij de Belgen thuis in Layton" !
Iedereen moet wel een beetje meehelpen. Zo ook onze Isabelle uit Oklahoma
Haar dochtertje Louise (links) en Eloise (rechts), de dochter van Sarah en François (collega van Niki), kijken aandachtig toe hoe mama Isabelle al dat lekkere eten klaarmaakt
terwijl de mannen (links François, rechts Erik) maar niet kunnen beslissen hoe ze de tafels willen zetten om al dat volk genoeg plaats te geven om gezellig nog een beetje na te praten
Tussen pot en pint is dat probleem vlug opgelost en we kunnen beginnen aan een hele fijne avond !
Morgenvoormiddag (donderdag 3 september) gaan we met de ganse groep naar Salt Lake City en tegen 13u zit iedereen op de juiste (?) vlucht terug naar huis.
Onze laatste halte van dit weekend zijn de Shoshone Falls. Men zegt wel eens dat deze watervallen welliswaar kleiner zijn, maar eigenlijk te vergelijken zouden zijn met de Niagara watervallen. Misschien dat ik dat ook nog wel eens kan bevestigen ofwel ontkennen. Maar zover zijn we nog niet. Zoals gezegd, eerst deze Shoshone Falls...
Deze watervallen zijn gelegen aan de Snake River Canyon.
Veel uitleg hoef ik hier niet aan toe te voegen, ik laat jullie gewoon meegenieten...
Snake River heeft zich als het ware een weg "gevreten" tussen de hoge plateaus. Je ziet op duidelijk hoe vlak de streek boven op het plateau is en hoe vruchtbaar en groen het dal is. Dit lijkt niet alleen heel erg op de Grand Canyons, het is ook een voorloper daarvan. Maar wat een uitzicht...jongens...wij worden er stil van...ADEMBENEMEND MOOI !!!
En wij krijgen de kans om al dat moois zelf te ervaren en jullie mogen meegenieten. Fijn hé !
Wat minder fijn was aan die uitstap was de terugweg...we hadden nog maar net dit bord zien staan
toen we - nog geen kwartier later - in een regelrechte zandstorm terecht kwamen !
Hier zitten we dan, in het oog van de storm (dit was écht angstaanjagend !!!).
maar we hebben het - veilig en wel - gehaald, al moet ik toegeven dat ik heel blij was toen we deze plaat zagen staan. Nu is het niet meer zover, we zijn bijna thuis...
Op een gegeven moment was het precies of we meededen in een Western film van John Wayne. Je weet wel...van overal rolden de "tumble weeds" voor onze auto in (gelukkig waren we niet te paard hé) !
En dan waren we er eindelijk ! Terug thuis in Layton !
Nog eventjes een ommetje via een weiland aan het bos en ja hoor - zoals iedere avond trouw op post - onze 4-voetige vrienden, de "mule deers". Dat is een hertensoort, alleen...ze hebben opvallend lang oren zoals een ezel. Vandaar hun naam : mule (ezel) deer (hert)
En zo is ook deze uitstap weer zeer geslaagd. Behalve dan de zandstorm. Die hoeft er voor mij een volgende keer ECHT NIET MEER bij !
