Nu dat we ons (waarschijnlijk) allerlaatste bowling seizoen ooit gespeeld hebben, is het tijd geworden om jullie ook daarvan een overzichtje te bezorgen. Seizoen 2012-2013 begon in oktober en deze 4 dames noemen zich de "4 Queens". Vlnr. Sigal (Israel), ik & Heidi (de Belgische delegatie) & Inger-Lise (Norway) en zoals de afgelopen 2 jaar ben ik ook dit seizoen opnieuw de kapitein van het team.
Dominique (die eigenlijk eind vorig seizoen afstand genomen had van zijn bestuursfunctie) heeft - onder druk van de andere bestuursleden én omdat er niemand zijn functie wilde overnemen - opnieuw de taak van "schatbewaarder" op zich genomen en zoals je ziet doet hij dat met héél veel toewijding.
De volgende foto maakt duidelijk dat het seizoen nu ECHT van start gegaan is...
Kerstmis is een tijd van Kerstfeestjes, gezelligheid & pakjes en ook bij de bowling-league is dat niet anders. Vóórdat de pakjes verloot en open gemaakt kunnen worden moet voorzitter Mark uiteraard eerst zijn speech geven...gelukkig houdt hij dat kort en bondig!
En dan is het "pakjestijd"! Ik ben de eerste wiens naam uit de hoge hoed (in dit geval was het een pet) tevoorschijn komt en dus heb ik 1ste keuze uit al die vele pakjes. Op het moment dat deze foto genomen werd wist ik het nog niet, maar in mijn pakje zat een lekker drankje met bijpassend glas en dat is - met de feestdagen in het vooruitzicht - altijd mooi meegenomen!
Als alle pakjes geopend zijn begeven we ons naar onze bowling-lanes en kan er eindelijk gebowld worden. Oystein (Norway) geeft alvast het goede voorbeeld.
Op 15 mei 2013 spelen we ons allerlaatste spel en toeval of niet, maar uitgerekend NU moeten 3 van de 4 Queens het opnemen tegen hun mannen die samen het team van "On the Edge" vormen. Heidi, Sigal en Inger-Lise (België, Israel & Norway) zullen het moeilijk krijgen tegen Philippe, Udi en Oystein. Eli en ik - de "andere" 2 van beide teams en tevens beiden Belgen - zijn gelijkertijd aan de beurt. Bij foto 2 zie je Udi die probeerd zijn vrouw Sigal af te leiden, maar Heidi heeft het meteen door...
"Iemand voorzien van spijs en drank" is een werk van barmhartigheid en als al het papierwerk in orde is en je zelf niet bowld, wat doe je dan als goeie Belg? Wel...dan eet je frieten met een biertje erbij. En om het dan helemaal op z'n Amerikaans te doen eet je er dan ook nog een hamburger bij. Uit pure sympathie houdt Eli mijn ventje gezelschap (of was het omdat hij ook honger had?).
Op 21 juni is het Bowling BBQ en vandaag zullen we eindelijk te weten komen welke plaats we uiteindelijk verovert hebben in het algemene bowling-klassement. Zoals steeds heeft het bestuur de Log Cabin op de basis afgehuurd. Dominique is helemaal in zijn nopjes zolang hij maar kan BBQ-en en het jonge volkje dat een beetje verderop speelt houdt hem van tijd tot tijd gezelschap wat maakt dat hij zich niet verveeld...
Maar ook in die Log Cabin gaat het er gezellig aan toe. Willen of niet, maar mensen van hetzelfde land zoeken mekaar toch steeds weer op. Om jullie een voorbeeld te geven...op de volgende foto staan vlnr. Marijke (een geëmigreerde Nederlandse), haar man Mike en de Nederlandse FLO Stefan die hier samen met zijn vrouw Katinka en hun kinderen Noa & Finn sinds één jaar wonen ipv. Theo & José. Op de 2de foto zie je de Belgische Marieke (vrouw van Eli) en de kids Maya en Merel.
Als iedereen voldaan is van spijs en drank kan het officiële gedeelte beginnen want dáár zijn we uiteindelijk ook wel voor gekomen hé...we willen nu wel eens weten wie gewonnen heeft! Maar eerst is er het "afscheid nemen van". Nee...dit keer niet opnieuw van Dominique, maar wel van Marko want ook hij heeft gedurende vele jaren deel uit gemaakt van het bestuur van de bowling-league. Marko, zijn vrouw Sonja en dochter Julie vertrekken in juni terug naar Duitsland.
In de bowling hebben we verschillende individuële prijzen zoals bv. "Best Improved Woman", "Best Improved Man", "Best Handicap" maar ook iets als "Gutter King/Queen" (meeste ballen in de goot doen belanden). Als de individuele trofeën uitgereikt zijn is het de beurt aan de teams. De "4 Queens" hebben zich het ganse seizoen goed verweerd en iedereen houdt zijn adem in!! Ik hoop dat we voor de derde keer op rij de derde plaats zullen behalen want dat zou betekenen dat ik - als kapitein van het team - "onze" beker mee naar huis kan/mag nemen én hem mag houden, wat zou betekenen dat die dan mee verhuisd naar België! En ja hoor...we hebben hem te pakken!!! Voor de 3de keer op rij winnen we de 3de plaats! Maar ik moet wel moeite doen om MIJN team-beker te bemachtigen! Mark - die doorheeft dat hij die beker voorgoed kwijtraakt - wil die natuurlijk niet zomaar overhandigen...maar dan kent hij mij nog niet goed!!!
De 2de plaats is voor "Split Happens" en dat is het team waar oa. Sonja & Marko meespeelden. De 1ste plek gaat (gewoontegetrouw) naar de "Asian Delights". De spelers van dat team zijn vlnr. Toru (Japan), Jak (Thailand), Joonjea (Korea) en Albert (Singapore).
Het heeft geduurd tot het Adventsfeestje bij Marianne & Michael vooraleer we een foto konden maken van de "4 Queens" want bij de prijsuitreiking was Sigal er niet en bij de eerstvolgende gelegenheid hadden we vergeten af te spreken allemaal onze bekers mee te brengen. Dus...alsnog een foto van de "4 Queens" en vlnr zijn dat Inger-Lise (Norway), Sigal (onze Israelische Gutter Queen) ik & Heidi (België).
En daarmee zit het hele verhaal van een gans seizoen bowling erop. Of er nog een "volgend seizoen" gaat komen is nog maar de vraag want we merken dat er zo goed als geen interesse meer is. Dat zou natuurlijk héél jammer zijn. Indien niet dan hopen we toch op één of ander "afscheid-van-de-bowling"-feestje en als dit gebeurd zal je het zeker hier wel kunnen lezen...
Het is dan misschien nog maar 19 juni, maar wij hier denken al aan Kerstmis. En voor die gelegenheid én omdat Filipa op het eind van de maand terug naar Portugal verhuisd, heeft zij gevraagd of er iemand van ons zin heeft samen met haar onze fotobloken af te werken. De Noorse Inger-Lise stelt meteen voor om dat bij haar thuis te doen en Marianne (Denemarken) en ik doen graag mee want wij hebben ook nog één en ander af te werken. De foto's worden een paar dagen op voorhand zorgvuldig uitgezocht en uitgeprint worden en dat is een zéér tijdrovende bezigheid want niet iedere foto kan zomaar gebruikt worden.
Iedere foto (6 in totaal) wordt in 9 kleine vierkantjes gesneden en dan is het uiteraard oppassen geblazen dat de volgorde van de foto's overeenkomt met de volgorde van de blokken...een heel secuur werkje waarbij we zo geconcentreerd bezig zijn dat we niet eens merken dat Marianne foto's maakt.
Zoals het meestal het geval is, staat onze "fotografe" zelden op haar eigen foto's en daar wil ik wel graag iets aan proberen veranderen want terwijl Marianne aan de slag gaat met haar blokjes, maak ik daar dankbaar gebruik van om een foto van haar te maken.
Filipa is al een tijdje druk bezig geweest met lint...tot ze plots merkt dat het lint eigenlijk best bij mijn kleedje past en dat wordt meteen - voor het oog van de camera - gedemonstreerd.
Als ALLE kleine stukjes van IEDERE foto dan eindelijk hun plek op de blokken gevonden hebben en alle foto's gechecked zijn op juistheid kunnen we aan het schuren beginnen. Maar omdat dat veel stof met zich meebrengt gaan we buiten zitten om te schuren (& koffie drinken & babbelen!) dat het een lieve lust is.
Marianne & Filipa maakten geen puzzelblokken. Zij hebben gekozen voor kleine individuele blokjes die als Kerst-ornament gemaakt worden. In tegenstelliing met bv. mijn blokken, is er op iedere zijde van het blokje een volledige foto terwijl bij mij één foto over 9 blokjes verdeeld is. En nadat alles netjes geschuurd is, moet er een laag vernis over komen. Dát werkje doen we in Oystein's (Inger-Lise's man) werkplaats. Op onderstaande 2 foto's zie je Filipa druk aan 't werk én haar resultaat!
Mijn blokken zullen gestuurd worden naar Lien (voor haar verjaardag) en naar Jo & Antje als geschenkje voor Kerst. Ik heb nog één set blokken over en dat is voor Joni, maar die foto's heb ik nog niet. Ik hoop dat ze er snel werk van maakt zodat ook zij - met Kerst - haar pakje kan ontvangen...
Het resultaat mogen gezien worden, al zeg ik het zelf! Ik ben er blij en fier mee, maar wat zou ik er graag bij zijn en hun gezichten willen zien als Lien en later ook Jo & Antje, hun fotoblokken ontvangen. Lieve Lien, Jo & Antje, ik heb die foto-blokken met veel liefde & plezier gemaakt. Ik hoop dat jullie er met evenveel plezier van kunnen genieten! Het zijn stuk voor stuk fijne herinneringen uit jullie leventje.
Aan allen die denken dat het hier in Utah ALLEEN maar zomer en dus overvloedig zonnig is...ik heb een nieuwtje voor jullie! Het kan hier in Utah ook onverwacht héél erg hard gaan stormen. Lees en kijk!!
We zeggen en schrijven vandaag 15 juni. Terwijl het volop zomer zou moeten zijn en de zon blaren zou moeten schijnen, krijgen we vandaag af te rekenen met een heuse, serieuze onaangekondigde zandstorm. Als we terug huiswaarts rijden van een middagje shoppen in Salt Lake City, zien we vanover het Great Salt Lake hele donkere, onheilspellende wolken komen opzetten.
We begeven ons een eind verderop naar hogergelegen gebieden en zien dan heel duidelijk dat er een zandstorm - het is eigenlijk één grote stofwolk - van over het meer naar ons toegerold komt.
We zijn bijna thuis als de wolk ons dreigt in te halen. En vermits we dáár NIET in terecht willen komen moeten we ons nu écht wel haasten. We slagen er nog nét op tijd in de garagepoort dicht te doen...
Ongeveer een uurtje later is de storm helemaal uitgeraast boven Layton en klaart de lucht weer op. De resterende wolken die nog een beetje in de bergen blijven hangen, geven ons meteen een beeld dat je hier niet zo vaak ziet, maar dat ons onmiddellijk aan Oostenrijk of Zwitserland doet denken.
Een uurtje later zitten we terug op ons terras te genieten van een lekkere BBQ in gezelschap van onze buren. Zo snel kan het weer hier dus veranderen. Er is hier zo'n gezegde: "staat het weer in Utah je niet aan? Wacht dan maar een half uurtje en het is totaal anders" en dát was vandaag zeker het geval!!
Het is alweer zover...tijd om afscheid te nemen. Vanavond gaan we naar Brussel om te overnachten en morgen vliegen we voor de laatste keer terug naar Utah. Zowel Niki als ik hebben de indruk dat het afscheid nemen dit keer vrij gemakkelijk is. Waarschijnlijk omdat nu iedereen weet dat we over een jaartje - met ons hele hebben en houden - terug op Belgische bodem zullen staan. Voor ons betekend het ook dat we vanaf nu daar in Utah alles wat we nu nog zullen doen, "de laatste keer" zal zijn. Laatste keer onze "21 Juli Party, laatste keer "Halloween", laatste "Kerstmis en Nieuwjaar" enz...
We beginnen de dag met een ontbijt met de kids en omdat het altijd zo'n gezellige bende is, hoort hier natuurlijk ook een foto bij. Vlnr Jo, Niki, Rob, Lien, Joni, ik en Antje
Bij Niki's mama vergeten we een foto te maken met haar, zijn zus Christel en schoonbroer Luc, maar bij zijn oudste zus lukt het wel. Op deze foto zie je Niki, schoonbroer Fons en Niki's zus Lizzy-Ann.
Dan gaat het verder naar mijn ouders en dat onderonsje wordt ook op foto vastgelegd.
Hier gaan we niet alleen afscheid nemen, het is ook Vaderdag. En daarom wordt via dit kaartje en een gedichtje ook mijn Pa - en alle papa's die hier komen lezen - in de bloemetjes gezet.
Lieve Pa, Ik mag dan wel geen dichter wezen, Maar dit korte stukje moet je toch maar eens lezen, Wat ik je vooral zeggen wou Ik wens je een fijne Vaderdag en ik hou van jou!
De laatste halte voor ons vertrek uit Hoeselt is de plek waar we deze 2 weken gelogeerd hebben...bij onze vrienden Gunther & Inge. Mouche komt ook langs om afscheid te nemen.
Lieve vrienden...dank jullie wel voor het super-verblijf! We hebben jullie gastvrijheid enorm op prijs gesteld en hopelijk lukt het jullie nog eens opnieuw bij ons op bezoek te komen. We gaan jullie missen!!
En zoals we al een tijdje geleden afgesproken hadden, brengen Gunther en Inge ons naar Nijvel waar we op bezoek gaan bij onze "Utah-vrienden" Sarah, François en kids. Het is een vreugdevol weerzien ten huize van, maar wat zijn de meisjes groot geworden!! Gelukkig herkennen ze ons nog. Op onderstaande foto zie je vrnl. Niki, Clémence, Eloïse, ik en daarachter vlnr. Valentine, François & Sarah.
Na een aantal uurtjes van herinneringen en anekdotes ophalen, is het ook daar tijd geworden voor het afscheid. François zal ons naar hartje Brussel brengen waar we overnachten. Maar Eloïse en Clémence waren in Utah een beetje mijn "geadopteerde kleinkinderen" en bij het afscheid gebeurd dit...
Wat was het weer gezellig om iedereen terug te zien! We hebben een superdrukke, maar wel heel gezellige tijd gehad en met vele herinneringen en foto's begeven we ons morgen terug naar Utah.
Het ga jullie allemaal uitstekend en over een jaartje zien mekaar terug "life"!! Liefs, Ingrid
Op 5 juni hebben we onze laatste Lien-namiddag gepland en we besluiten met haar naar de bioscoop te gaan. Uiteraard mag zij de film kiezen en al snel wordt het duidelijk dat deel 2 zien van Alvin & the Chipmunks wel erg hoog op haar verlanglijstje staat. We nemen nog een drankje en iets lekkers en dan gaan we onze zetels opzoeken. Foto's van haar met Opa Niki en Oma Nana mogen echt niet ontbreken.
Daags na de film vieren we als "goeie militairen" de verjaardag van onze Koning Albert II. Dat doen we in Hasselt waar we gaan lunchen in restaurant "De Goei Goesting" omdat onze vriend Mouche daar werkt.
Tijdens het eten komt deze ons vertellen dat er niemand minder dan Prins Laurent aanwezig is en dat hij vergezeld is door couturier Stijn Helsen. Is de Prins op zoek naar een nieuw pak? Je kan natuurlijk niet zomaar foto's maken van een lunchende Prins en zijn gezelschap dus zochten én vonden we onderstaande foto (uit het archief van couturier Stijn Helsen) op het internet.
Ingrid besluit een weddenschap met mij aan te gaan. Zij beweerd namelijk dat ik het lef niet heb om de Prins gedag te gaan zeggen. Uiteraard moet je zoiets NIET tegen ondergetekende zeggen want dan ben je eraan voor de moeite. Resultaat van ons korte gesprekje...ik had de Prins een naamkaartje gegeven en 2 weken later kwam deze bedankbrief bij ons in het kantoor in Utah aan...ik SUPER fier natuurlijk!!
Zaterdag 8 juni wordt een razend drukke dag met maar liefst 3 afspraken op het agenda. De eerste afspraak is met Leah, een Officers Spouse Club-vriendin (uit Utah) van Ingrid. Haar man Spencer heeft een contract voor 3 jaar bij SHAPE in Bergen. We spreken af aan Café Bens in Tongeren om 10 am.
Na het bijbabbelen en de nodige drankjes nemen we hen mee naar Moerenpoort om de Romeinse muur te bekijken. Vooral Spencer is danig onder de indruk van het feit dat deze muur meer dan 2000 jaar oud is. De "Amerikaanse" geschiedenis staat met z'n 200 jaar eigenlijk nog steeds in zijn "kinderschoenen" om het zo maar eens uit te drukken, vermits de meesten van hun voorouders Europeanen waren!
Onze tweede afspraak is om 4pm en daarvoor begeven we ons naar sporthal "De Kimpel" waar ik Peike zijn proef-examen voor 6de DAN Jiu- Jitsu mag bijwonen als mede jury lid. Ikzelf ben nog menige jaren actief lid geweest bij Ito Okita en hoofd-trainer Rudi (3de DAN) is een goede vriend van ons.
Sparringspartner van Peike is onze al even goede vriend en Judoka Leo. Ook hij is sinds jaar en dag lid van Ito- Okita, maar dat wil daarom niet zeggen dat hij het Peike gemakkelijker wil maken.
Peike voert zijn kata's met veel bravoure uit en naar mijn mening is hij helemaal klaar voor zijn examen. In deze onderstaande foto toont Peike een werptechniek die Leo perfect opvangt. Bravo jongens...
Een groepsfoto mag zeker niet ontbreken en het zijn v.l.n.r.: Peike (Jiu-Jitsu), Leo (Judo/Jiu-Jitsu), ikzelf (Tae-Kwon Do/Jiu- Jitsu/Aikido), Leon (Aikido/Tai-Chi) en Rudi (Jiu-Jitsu).
Voor de foto van het diploma (dat Peike trouwens toch wel zal binnenhalen) moest er een foto van iedere meester in Kimono/Hakima/Dobok en vandaar deze toch wel mooie foto (al moet ik het zelf zeggen).
Onze laatste afspraak voor vandaag sluiten we af bij onze vrienden van de pizzeria Romano. We zitten nog maar net aan tafel als Rosetta ons komt vertellen dat ze hun pizza-restaurantje in Bilzen gaan verkopen. Ze gaan een nieuwe zaak openen in de buurt van Durbuy die uitgebaad zal worden door de dochter Anna.
Dit vinden wij natuurlijk vreselijk jammer, want het waren echt wel goede vrienden geworden EN ze hadden heel goede pizza's en andere deegwaren. Dus tijd om nog wat sfeerbeelden te maken, het zullen de laatste zijn...
We sluiten deze gezellige avond af met een allerlaatste foto in Pizzeria Romano met vlnr ikzelf, Raimondo, Ingrid, Anna en Rosetta.
RaymondetRosettaaprès25 ans d'être des bon clients, noustenons vous remercierpour tous les superbe repas et les longues mais belles soiréesque nous avons pufaire l'expérienceavec vous.Soyez sûr que nouspouvonsvenir visiterà Durbuy!!
Onze vrienden Theo & José zijn mensen die in Utah bij ons woonden, maar inmiddels alweer een jaartje terug in het Nederlandse Goes bij Zeeland wonen. We hebben afgesproken dat we hen gaan opzoeken zodat zij ons rondleiden in "hun" stad en dat gaat vandaag gebeuren! Hiervoor moeten we vroeg uit de veren want we gaan met de trein naar Antwerpen waar Theo & José ons tegen de middag komen oppikken. Eens aangekomen in hun huis maakt José voor ons een lekkere uitsmijter klaar en daarna gaan we samen Goes ontdekken. Goes is ontstaan in de 10de eeuw en kreeg zijn naam door de beek "de Korte Gos". Het duurde echter tot de 15de eeuw vooraleer het Stadsrechten verkreeg door Willem VI van Holland.
We wandelen door de eeuwenoude straten zoals de Sint Jacobsstraat, Pyntorenstraat, Korte Kerkstraat en talrijke smalle steegjes zoals deze...
Aan het eind van het smalle steegje lopen we via dit oude poortje (uit 1655) de Zusterstraat in. Het speciale aan deze poort is dat het Wapenschild van Goes - de witte gans - erin verwerkt zit. Maar blijkbaar waren de mensen toen toch wel een heel stuk kleiner (of ben ik gewoon véél te groot)?
Vanaf de Stadshaven hebben we een prachtig zicht over de vaart en plots merken we op dat er hier een paar flessen Moët klaar staan...jammer genoeg zijn díe helaas niet voor ons!!
Dus zetten we meteen onze tocht maar verder richting het Marktplein. Het Stadhuis aan de markt dateert uit de 15de eeuw en is in Gotische stijl gebouwd. Deze foto mag uiteraard niet ontbreken en meer over de stad Goes kun je lezen op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Goes
Nu we toch op het gezellige marktplein zijn - en zéér dorstig geworden zijn van het vele wandelen - gaan we uiteraard een "pilsje" happen. De zon is van de partij en dat maakt alles zoveel aangenamer. Ik herinner met nog dat Theo héél, héél erg graag "Palm" drinkt, dus krijgt hij die bij deze aangeboden.
Dat Theo een grappenmaker is, is geen onbekend nieuws en dat een frisse Palm smaakt is alom bekend. Dus wie zijn biertje als eerste uit heeft...dát wordt nog eens flink onderlijnt door de grapjas himself!
Ook de dames genieten van het weerzien en er wordt flink bijgebabbeld. Topics zijn vooral de verhuis, de algemene aanpassing, het verschil tussen het leven, het klimaat en de omgeving in Utah en dat in Nederland en/of België en het terug moeten wennen aan rekenen euro's ipv. dollars.
Nog vlug een laatste foto bij het verlaten van dit gezellige marktplein. Via allerhande kleine gezellige straatjes lopen we terug naar de auto aan het Kolverniershof en vlakbij de oude muziekschool.
Eenmaal terug bij Theo & José aangekomen, is het tijd voor een bakje koffie en lekkere taart en nemen we nog een foto van z'n allen gezellig op de bank. We vullen de resterende namiddag met nog vele herinneringen ophalen van onze 3-jarige periode die we samen mochten meemaken in Utah.
Het is weer tijd om afscheid te nemen en zoals we gekomen zijn, zo vertrekken we weer. Theo & José brengen ons tot Antwerpen en vandaar gaat het met de trein richting Hoeselt.
Lieve Theo & José, bedankt voor het fijne en gastvrije onthaal. Het was geweldig om jullie terug te zien en herinneringen op te halen. We wensen jullie nog alle geluk toe in NL. Jullie Belgische Utah vrienden, Do & Ingrid
Vandaag is het "Liendag" en dat betekend dat we de ganse dag vrij gehouden hebben om er met onze kleindochter Lien op uit te trekken. We gaan naar "Monde Sauvage" dat een safaripark/zoo is. Ik ben er als kind wel al eens geweest, maar voor Lien wordt het vast en zeker één groot avontuur.
Bij de ingang wordt er al meteen een foto gemaakt die we na afloop kunnen kopen en vermits het "haar" dagje is, hoort de foto bij het hele verhaal en zal ze hem straks ook als kadootje mogen gaan ophalen.
Het eerste gedeelte van het park is er eentje waar je met je eigen auto (of per bus en mét begeleiding) binnenrijdt, midden tussen de dieren die op sommige momenten zooooo erg nieuwschierig worden dat ze hun kop aan het raam insteken om die vreemde toeristen eens van dichtbij te bekijken..."misschien hebben die iets lekkers bij" moet deze Afrikaanse Elandantilope gedacht hebben!
Er zijn hier uiteraard wel meerdere dieren te zien, maar helaas kan ik niet van allemaal een foto posten. Ik moet helaas een grondige keuze maken want dit programma laat maar 18 foto's per verhaal toe.
Na onze rondrit parkeren we de auto en gaan we tevoet de rest van de zoo en het park verkennen. Via de witte wolven (eigenlijk zijn het best wel mooie beesten) gaan we verder naar de zeeleeuwen-show want die staat hoog op het "to-do"-lijstje van Lien en terplaatse maken we oa. deze foto's.
Van de zeeleeuwen gaan we op zoek naar de roofvogel-show en zo passeren we de ijsberen...
Bij de roofvogel-show aangekomen worden we getrakteerd op een demonstratie van de plaatselijke valkeniers die te paard de gasten verwelkomen. Het lijkt wel een scéne uit een ridderfilm.
Na de valken worden de uilen losgelaten. Het lijkt misschien niet zo spectaculair om dat te lezen, maar als je daar als toeschouwer zit en die uilen vlak bij je worden losgelaten, is het toch wel spannend om te zien waar ze precies zullen komen zitten. Deze 2 Laplanduilen besluiten dat héél dicht bij ons te doen...
Als "kers op de taart" krijgen we de Amerikaanse Zeearend (Bald Eagle) te zien. Die vogel is hét symbool van de US en geloof het of niet, maar het doet ons spontaan aan "thuis" denken.
Bij het zien van de volgende foto zou je haast gaan denken dat Lien écht bij het jachtluipaard is gaan zitten, maar dat is niet zo. Gelukkig zit er tussen haar en dat beest een dikke laag veiligheidsglas!! Het prachtige dier van de 2de foto lijkt op een lynx, maar is het niet. Het is een caracal kat...
De papegaaien van de volgende show spelen een partijtje basketbal en vliegen zo dicht boven onze hoofden dat je zou denken dat ze dat balletje in je schoot zullen komen droppen.
We wandelen terug richting onze auto en komen voorbij de giraffen. Die zijn natuurlijk wel heel erg groot en daarom hebben ze in "Monde Sauvage" een toren gebouwd die we gaan beklimmen zodat we de giraffen vanuit de hoogte kunnen observeren terwijl die vlak bij ons aan de takjes komt knabbelen.
De maki-aapjes zijn echte deugnietjes die mekaar opzoeken voor een spelletje "pak me dan, als je kan" maar als het spel dreigt stil te vallen is er altijd wel eentje die opnieuw begint. Niki slaagt er in een rustig, intiem moment tussen moeder en jong op foto vast te leggen net vóór ook zij weer gestoord worden. Een paar minuten later is dit tafereel voorbij en moet zij zoek naar een ander rustig plekje.
De dag is bijna voorbij en de meeste bezoekers hebben het park al verlaten als ook wij ons huiswaarts begven. Bij het verlaten van het park komen we voorbij de neushoorns die naar binnengelokt worden voor de nacht en met dit plaatje ronden we het verhaal van Monde Sauvage af. Voor de geïnteresseerden zet ik hier nog even de website van het park erbij : http://www.mondesauvage.be
Ziezo...het wordt de hoogste tijd dat we Lien terug naar huis brengen. Het zijn dagen als deze - dagen die we met onze keindochter doorbrengen en waar we samen met haar van genieten - waar we steeds tijd voor proberen maken als we in België zijn want we moeten haar al teveel missen.
Lien...zodra we terug in België wonen gaan we vast en zeker een keertje meer "samen opstap"! We hebben wel nog een extra dagje voor jou vrijgehouden, maar voor ons is dit een hele fijne dag geweest. We hopen dat jij er net zo van genoten hebt als wij?!
Na de drukte rond het feest van Ma & Pa is het tijd geworden om een beetje ontspanning te zoeken. Op uitnodiging én in gezelschap van ons "gastgezin" Inge & Gunther en vriend des huizes Mouche zijn we gaan bowlen. Niki heeft serieus uitgepakt dat ik in Utah bij een bowlingteam ben en dát willen onze vrienden wel eens 'life' zien. Inge kijkt nog even heel bedenkelijk van 'ik kan dat wel niet', maar gaat er toch maar aan beginnen. Na Inge zijn haar man Gunther (die hier eens wil bewijzen dat hij het wél kan!) en onze vriend Mouche (die duidelijk al meer gebowld heeft) aan de beurt...
Daarna ben ik aan de beurt maar ik ga me hier echt niet onder druk laten zetten hoor! Gelukkig wordt er niet al te veel aandacht aan mijn spel besteedt. Kijk maar...achter mijn rug zitten de hogervernoemde mannen te facebooken terwijl Dominique foto's maakt en Inge haar gezelschap bestudeerd!
Niki speelt eigenlijk geen bowling, maar vandaag doet hij voor één keertje toch mee. Het gaat er spannend aan toe als je ziet hoe iedereen de stand in de gaten houdt. Maar Gunther mag gerust zijn...hij kan op beide oren slapen want hij heeft gewonnen en dat zullen we geweten hebben!
We gaan de namiddag afsluiten met een zéér lekker etentje bij Gino & Els. En ook daarvan horen de nodige foto's hier op mijn blog te komen staan. Als eerste een foto van de bowlers natuurlijk en dat zijn vlnr. Dominique, Gunther, Mouche, ik en Inge.
Inge wil héél graag hier op mijn blog een foto zien verschijnen van ons 2-tjes en dus krijgt ze wat ze wil. Maar Mouche - die aan de andere kant naast mij zit - wil óók graag 'zijn' foto...et voilà!
De service in het restaurant was zoals gewoonlijk heel goed en als bedankje krijgt deze dame een wel zeer bijzondere 'tip'...een kus van Niki en een bank vooruit...hahaha!
Last but not least krijgen we dan ook de mensen te zien die ons de hele avond op culinair vlak wel erg verwend hebben en uiteraard hoort daar ook een foto bij. Vlnr. zien we dit keer Gunther, Gino, Niki, Els, Mouche, ik en Inge...allemaal vrienden bij mekaar!
Wat wij nog niet wisten - maar 's anderendaags te zien én te proeven krijgen - is dat onze gastheer Gunther zo'n voortreffelijke 'hobby'-kok is. Als een volleerd chef-kok neemt hij bezit van de keuken en toverd een uitstekend gerecht op tafel. Op foto 1 zie je hem zeer geconcentreerd aan 't werk, maar als ik foto 2 zelf eens goed bekijk ben ik blij dat ik dit verhaal vanuit Utah schrijf, want de schrik slaat mij nog om het hart als ik mijn vriendje met dat grote mes naast me zie staan (hahaha!).
En dan gaan we aan tafel waar we nog snel de laatste foto voor dit verhaal maken.
Jongens wat was dat LEKKER!! Dank je wel Gunther voor dit overheerlijk dineetje. En dank jullie wel alle 2 voor de gezelligheid, voor het verblijf bij jullie maar vooral voor jullie vriendschap!
Morgen is het 'Liendag' en met haar gaan we een dagje naar 'Monde Sauvage'. En voor diegenen die niet weten wat dát is...het verhaal komt er zometeen aan... Ingrid
"60 jaar getrouwd...daar moet op geklonken worden"! En dat doen we meteen als we de feestzaal binnenkomen want er wordt ons een receptie met champagne, andere drankjes en bijpassende hapjes aangeboden. De mensen die vandaag de ganse dag in de kijker lopen zijn uiteraard dit mooie koppeltje!
De veramerikaniseerde Belgen - zijnde Kim, ik en Niki - verzamelen aan één van de tafels waar we ons tegoed doen aan al die lekkere hapjes. Niet dat ze dat in de US niet kennen, maar de Belgische keuken kent niet voor niets wereldnaam en -faam. Kim kijkt haar ogen uit en weet niet wat eerst te proeven.
Terwijl Pa staat te nippen van zijn glaasje champagne en daarbij het gezelschap krijgt van zijn goeie vriend Jan, komt Ma aan onze tafel staan en krijgen we een gezellig-3-generaties-onderonsje. Ma zou Ma niet zijn als ze niet meteen de ene mop na de andere verteld. Wáár ze die moppen blijft halen is me een raadsel. Helaas is dat een eigenschap die ik niet heb want ik kan er geen enkele onthouden!
Ik heb in het verleden hier op mijn blog nog praktisch geen kans gehad om jullie te vertellen over Ellis. Zij is de dochter van mijn broer Fred. Door omstandigheden (die hier uiteraard niet ter zake doen) is zij een hele lange tijd uit onze familie geweest. Maar ze is er terug en daar zijn we uiteraard héél erg gelukkig mee. Vooral voor Ma en Pa die hun kleindochter zolang hebben moeten missen.
Tijdens de receptie komen de kleinkinderen plots met een cadeau voor hun grootouders aanzetten. Ze hebben een foto-kader bij waarin een plekje voorzien is voor ieder gezinnetje...een heel goed idee!!
Als we dan eindelijk kunnen gaan eten, krijgen we allemaal een tafel toebedeeld. Dat maakt dat alle "oudjes" (sorry tantekes en nonkels dat ik jullie zo noem, maar het is nu eenmaal zo!) kunnen samen zitten. Geloof me...die hebben mekaar altijd héél veel te vertellen! Op de foto zie je dat er op de achtergrond een dia-voorstelling wordt weergegeven. Die dia's zijn een overzicht van het boeiende leven en de vele reizen die Ma en Pa - met in hun kielzog hun 4 kids - ondernomen hebben. En reizen is een eigenschap die we alle 4 "met de paplepel" binnengekregen hebben (en nog steeds graag en veel doen)!
Jos - een op maat gemaakte zanger/entertainer - komt de namiddag opvrolijken met liedjes en anekdotes (die wij hem bezorgd hebben) over het leven van Ma & Pa. Het wordt een aangename namiddag en onder luid gejuich en applaus wagen onze ouders zich aan een dansje op de muziek van "Etoile de Neige"...hét liedje waarop zij 63 jaar geleden voor de allereerste keer samen dansten!
Maar hun dans moet worden onderbroken want ze krijgen onverwacht bezoek. De burgemeester en de 1ste schepen van Hoeselt zijn komen afzakken naar dit feestende koppel en willen op hun beurt het Diamanten paar feliciteren en dat doen ze met allerhande geschenkjes van eigen streek.
Het organiserend 4-tal heeft een liedje in mekaar gestoken. Op de muziek van "Que Sera, Sera" komen we binnen en bezorgen we onze ouders een zoveelste verrassing. Ieder van ons heeft een kort stukje tekst - in ons eigen Hoeselts dialekt - gemaakt op één strofe uit het lied. Het verkleed binnenkomen, het dansen en het zingen, zorgt bij de genodigden voor hilariteit alom. Waarom? Daarom...
Erwin (echtgenoot van Bettie) heeft vanavond de taak van fotograaf toegewezen gekregen. Hij maakt er een erezaak van om iedereen voor zijn camera te krijgen. En ook wij ontsnappen er niet aan...
We hebben inmiddels 2X4 generaties "dames" in de familie en ook dat is iets om op foto vast te leggen. Die 4 generaties zijn Ma, ik, Joni en Lien en anderzijds Ma, Annita, Christy en Elodie.
Na het feest krijgt iedere aanwezige een "dank-je-wel-dat-jullie-er-waren"-cadeautje. Dat zijn pralines geworden waar een foto van Ma & Pa op staat. Mooi...maar vooral héél lekker!!
Ma & Pa staan er op dat ook de buren mee moeten delen in hun feestvreugde en dat betekend dat we amper één weekje later opnieuw "met de benen onder tafel" zitten. Het zijn allemaal zo'n lieve mensen dat ik hen via deze foto's wil bedanken voor de vriendschap en de genegenheid t.o.v. onze ouders!
Alsof het allemaal nog niet genoeg geweest is, halen Ma & Pa halen de krant. Hun foto staat - samen met een beetje uitleg - in de "Goed Nieuws Krant". Dankzij Christel (zus van Niki) én dankzij de technologie van het inscannen, ben ik alsnog - zelfs in Utah - in het bezit gekomen van dat krantenknipsel.
En nu zijn we helemaal door het feestverhaal uit! Tijd voor andere dingen nu...
Ma en Pa, het was geweldig om deze speciale dag met jullie te kunnen vieren. We hopen dat jullie nog lang van jullie fotoboek alsook van dit blogje hier zullen nagenieten. We (Niki en ik) wensen jullie nogmaals van harte proficiat en weet dat we bijzonder fier en trots op jullie zijn!!
Dikke, dikke zoenen vanuit Utah, Ingrid & Dominique
Het is zover...de grote dag (én de hoofdreden waarom wij in België zijn) is eindelijk aangebroken! Vandaag zijn mijn ouders maar liefst 60 jaar getrouwd!
Ma en Pa...laat ik maar eerst eens beginnen met jullie VAN HARTE een hele dikke PROFICIAT te wensen!! Ik ben trots op jullie en ooohhhh zo fier!!! We zijn allemaal even blij dat we jullie vandaag eens extra in de bloemetjes kunnen zetten. Dit wordt een dag om nooit meer te vergeten! Dit blogje van de mis en het volgende van het feest zelf is speciaal voor jullie!! Geniet er bij het lezen nog maar eens opnieuw van...
Foto 1 werd genomen op "hun" dag. Ma 83 jaar en Pa 84jaar! Foto 2 is een creatie van ondergetekende.
Als kinderen willen we natuurlijk onze vreugde laten zien vandaag. Daarom hebben we een groot spandoek laten maken dat duidelijk zichtbaar ophangt aan hun appartementje. Beneden aan de deur staan 2 buxussen met kleine witte hartjes erin want "harten" staan vandaag centraal in dit feest!
Ma en Pa hebben zich helemaal geen zorgen moeten maken over vandaag. Wij - hun kids - hebben ervoor gezorgt dat de dag net zó zal verlopen zoals zij het graag zouden hebben. We beginnen met een dankmis in openlucht aan de grot van Wiemesmeer (Zutendaal). Ma & Pa zijn er helemaal klaar voor en ik krijg eindelijk de kans om "life" kennis te maken met mijn achternichtje Elodie.
Als kinderen van, hebben we gezorgd voor mooie teksten en muziek tijdens de mis. Met z'n 4-tjes gaan we één voor één een stukje tekst lezen. De volgende foto vind ik persoonlijk heel mooi omdat je Ma & Pa ziet zitten terwijl hun kids bij het altaar aan de grot staan voor te lezen. Van links naar rechts (of van de jongste naar de oudste) zie je broer Freddy en zijn 3 zussen ik, Annita en Bettie.
Tijdens één van onze skype-sessies heeft Pa mij gevraagd of ik wilde zingen in de Mis. Dát kon ik toch niet weigeren hé! Hij (en jullie) weet (weten) dat ik graag zing en samen met neef Dirk heb ik oa. het alom gekende "Onze Vader" en "De Doodgewoonste Dingen" ten gehore gebracht.
"Harten staan vandaag centraal", schreef ik hier hoger. En Ma & Pa hebben altijd de gewoonte om hier aan de grot een kaarsje te laten branden voor hun familie. Om "hun" traditie kracht bij te zetten en hen te laten merken hoe erg wij dat teken op prijs stellen, hebben we metalen "hartjes" voorzien waar een kaarsje in past. Onze ouders steken één voor één de kaarsjes aan en geven dat op hun beurt door aan hun 4 kinderen, 5 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen. Deze metalen hartjes blijven op deze manier een eeuwig aandenken aan vandaag en aan alles waar het hart en de kaarsjes symbool voor staan!
Dominique is tijdens de Mis de fotograaf van dienst en hij heeft natuurlijk gezien dat Lien héél dicht bij haar Oma Nana is komen zitten. "Daar hoort een foto bij" dacht hij...en gelijk heeft hij!
Tegen het eind van de Mis roept diaken Theo ons familietje samen om een dankgebed uit te spreken. Met z'n allen in een kring en hand in hand, was best wel een ontroerend moment! Jammer dat Kim er maar alleen was want haar man Tim en haar zonen Donovan & Justin waren er helaas niet bij. Op de foto zie je vlnr. Lien, Joni, ik, Christy, Freddy, Ma, Pa, Bettie, Annita, Kim, Jo & Ellis.
Voor Ma & Pa kan deze dag al niet meer stuk. Ze zijn blij dat alles zo goed verlopen is en willen zelf ook nog een woordje van dank uiten. Als Ma haar zegje bijna gehad heeft, onderbreekt Pa haar met "zo is het nu wel genoeg geweest hoor!" waardoor iedereen in een onbedaarlijke lachbui schiet.
En dan is het "kiekjes-tijd". Eerst eentje van de feestvierders en hun familie. En laat ik ze nu maar eens allemaal aan jullie voorstellen. Vlnr. Dominique, ik en kleindochter Lien. Daarnaast Christy (dochter van Annita) met haar dochter Elodie. Verder zie je mijn dochter Joni met daarvoor Annita naast Pa en Ma. Vlak achter Pa staat mijn zoon Jo, links achter hem Kim (dochter van Bettie) en rechts achter hem zijn vrouw Antje. Achter Ma staat Bettie en helemaal achteraan staat Freddy. Zijn dochter Ellis en haar vriend Jos staan net voor haar papa. Jo (vriend van Annita) sluit het hele rijtje af. Jammer genoeg mankeren er 5 personen in dit familie-plaatje en dat zijn Tim, Donovan & Justin, maar ook Erwin (man van Bettie) en Rob (man van Joni en papa van Lien). Deze laatste 2 konden er omwille van het werk helaas niet bij zijn.
Broer, schoonbroer en schoonzussen van Ma & Pa willen ook graag een foto allen tesaam. Ik noem ze één voor één voor jullie op want ik weet dat ze stiekem toch wel blij zijn om hun foto en hun namen hier te zien. Nonk Leon (broer van Pa) staat uiterst links. Daarnaast staan Tante José, Tante Maria, Tante Rita, Nonk Marcel, Tante Mariëtte, Tante Ludovic, Tante Paula en Tante Liske (vrouw van Nonk Leon). Iedereen die de familie Hendrickx zo'n beetje kent weet dat grapjes nooit ver weg zijn. En als Pa en zijn broer(s) samen zijn (waren), is (was) er gegarandeerd pret. Dat was vroeger tijdens familie-feestjes al zo, dat is nu zo (en dat zie je op de foto) en dat zal hopelijk ook nog heel lang zo blijven!
De laatsten in de reeks "ik-wil-ook-met-de-feestvarkentjes-op-de-foto" zijn de mensen waar Ma en Pa doopmeter of -peter van is. Foto 1 is er eentje met muzikant Dirk want Ma is meter van hem. Foto 2 is er eentje van Pa met zijn petekinderen. Je ziet vlnr. Patricia, Pa, Eliane en Brigitte.
En hiermee sluit ik het eerste deel - de "Dankviering" - af. Het was een mooie plechtigheid en ik ben blij en fier dat ik dit heb kunnen/mogen meemaken. Voor mij was het in ieder geval "de kers op de taart".
Dirk...ik heb er weer van genoten om samen met jou te zingen. Je bent een geweldige muzikant en een prima begeleider. Dank je wel dat ik op jou kon rekenen want het was écht niet makkelijk om dat vanuit Utah allemaal te regelen en voor mekaar te krijgen, laat staan om alleen te repeteren.
Maar laten we ons nu maar op weg begeven naar de feestzaal. Ik heb er honger van gekregen en ik weet dat we ons zo meteen zullen kunnen tegoed doen aan een heerlijke maaltijd. Later op de avond hebben we natuurlijk nog wel een "surprise" in petto, maar da's voor seffens!
We zijn er weer! En waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we "op bezoek" komen vóór we terug verhuizen eind juli 2014. Zoals gewoonlijk hebben we ook dit keer een SUPERDRUK programma en het begint al goed als we in Zaventem ZONDER bagage toekomen, maar we hebben zo'n vermoeden van wat er mis gegaan is...in New York - waar we een tussenlanding hadden - was er net een nieuwe terminal opengegaan en de chaos was niet te overzien! Daar bovenop was er een 2-tal weken geleden op Zaventem een staking waardoor valiezen niet van de band rolden en zelfs nu staan er nog steeds valiezen die voorlopig niet bij hun rechtmatige eigenaars geraakt zijn. Er wordt ons beloofd dat onze valiezen zullen nageleverd worden zodra ze in België toekomen. Uiteindelijk worden ze op 29 mei - na een aantal vergeefse telefoontjes en daarna een reeks nóg bozere telefoontjes - dan toch afgeleverd en kunnen we met een beetje minder zorgen aan onze "vakantie" beginnen...
Er wordt ons wel meer gevraagd wát we nu precies zoal missen aan "Belgisch eten" in Utah. En eigenlijk valt dat allemaal best wel mee. Wat we wél missen is dat hier geen frituren zijn waar we zomaar snel iets kunnen gaan afhalen. Ja...we hebben er wel eentje maar die is in SLC en dat is toch wel ongeveer een half uurtje rijden en we kunnen ze natuurlijk ook altijd zelf maken (en die smaken nog het best!), maar wat doe je als "goeie Belg" zijnde als één van de eerste dingen zodra je terug in 't land bent? Wel...voor ons is dat "ene goeie, lekkere friet halen" bij onze vrienden François en Rosita.
Ons programma is dit keer het drukste ooit, maar we houden altijd ook een avondje vrij voor de vrienden. De avond dat ik met mijn vriendinnen afpreek (vrnl. Josseline, Gerty, Annie en ik), is traditie-getrouw het avondje geworden dan mijn ventje gaat kaarten met zijn vriend Noël en mijn broer Fredje. Helaas staat die laatste niet op de foto, maar verderop in het verhaal komt hij toch nog wel in beeld...
Er is ook steevast een avond voorzien waarop ik al mijn gewezen collegaatjes van Make-A-Wish terug zie. En al evenzeer een traditie geworden is dat dát etentje bij "onze" Koen plaatsvind. Ik stel het hele gezelschap aan jullie voor en begin uiterst links in beeld met Peter (echtgenoot van Anja), Dominique, ik, Denise, Edith en een beetje naar achter geleund, Jozef (deze laatste 3 zijn moeder, dochter en vader), Werner, Winnie (man en vrouw), Veroni, Anja en Lukas (vrouw van Peter en hun zoontje).
Koen is een meester-kok en het wordt de hoogste tijd dat hij nu eindelijk eens zijn 1ste "Michelin Ster" te pakken krijgt. We gunnen het hem uiteraard van harte! Ons etentje kan dan ook niet zomaar afgesloten worden zonder een foto van onze Chef-Kok met het Make-A-Wish team en dat is wat er nu gaat volgen. Op deze foto zie je vlnr. Edith, Denise, ik, Koen, Anja & zoon Lukas, Winnie en Veroni.
Al deze vrienden en vriendinnen (en nog zovelen meer maar ik heb niet van iedereen foto's) liggen ons nauw aan het hart en het doet ons deugd iedereen terug zien als we in België zijn.
Lieve mensen...dank jullie wel voor jullie vriendschap en de gezellige paar uurtjes die we telkens samen doorbrengen! Nog een jaartje geduld en dan zijn we definitief terug. Dan zullen we mekaar vast en zeker meer dan zo maar één keertje in het jaar gaan zien! Wij kijken er al naar uit!!
Vanavond zijn we nog eens uit eten geweest met een aantal Internationals. Niet zomaar een "etentje", maar wel in een Japans restaurant waar ook een karaoke-installatie staat. En dát gegeven staat natuurlijk borg voor een avondje lachen, gieren, brullen! De organisator van vanavond is onze vriend Albert uit Singapore. Het trio op deze 1ste foto vlnr. is Albert, Jak (Thailand) en Toru (Japan).
Het is een algemeen gegeven dat - als je familie op bezoek hebt - die mensen uiteraard ook van harte welkom zijn bij gelijk welk evenement zich op dat ogenblik voordoet. De Israelische Sigal (vooraan rechts op de foto) heeft haar ouders op bezoek en hopelijk doen ze ook mee met de karaoke...
Niemand van ons hoeft moeite te doen om de kids aan 't zingen te krijgen! Vol ongeduld staan ze te trappelen om mekaar de loef af te steken en het ene liedje volgt het andere op. Vooral de grote hits van Kathy Perry, Pink, enz worden luidkeels meegekweeld!
Chili is vanavond vertegenwoordigd door Jacqueline (links) en haar man Rodrigo & dochter Coni (rechts). Tussen Dominique en Rodrigo zit de Griek Athanasios (Nasos voor de vrienden).
De mensen op de volgende foto verhuizen allemaal terug naar hun land. Achteraan rechts zitten Filipa met daarnaast haar man Luis (Portugal). Filipa & kids (Béa & Vasco achteraan links) vertrekken begin juli, Luis blijft nog een beetje langer om zijn opvolger in te werken. Op de voorgrond zitten de Duitse Claudia en haar man Matthias, maar hun kinderen Anna-Sofie en Grethe-Marie hebben zich voor de camera verstopt. De Duitse office wordt gesloten en zij vertrekken tegen eind september.
Zoals jullie wellicht al kunnen raden wordt er duchtig op los gezongen. Niet in de minste plaats door de Aziatische landen. Vooral Albert neemt het voortouw en dit keer in duet met opnieuw een "vertrekker" Joonjae uit Korea. En ze slagen er in om ook de Aziatische liedjes heel mooi te laten klinken!
Als we foto's willen maken van iemand van "the Asian Delights" (zoals deze groep zich noemt), kan je er gegarandeerd zeker van zijn dat steevast - en op IEDERE foto - de vingertjes de lucht in gaan zoals op onderstaande foto. Deze 2 dames zijn Mayumi (Japan) en Sunanta (mama van de Thaise Jak).
Eindelijk is het zover...de kids mogen zich gaan uitleven op de muziek van Psy - Ganghamstyle. Er wordt uit volle borst gezongen en er wordt gedanst alsof hun leventje ervan afhangt! Jongens...wát een energie en wát een plezier hebben ze en geen van hen geeft af tot de laatste tonen van het lied uitsterven!!!
De avond is bijna voorbij en de meesten zijn al terug naar huis, maar Niki en ik blijven nog een beetje napraten met onze vrienden "The Asian Delights". Terwijl de Japanner Toru (vooraan links in beeld) nog snel een liedje aan't zoeken is, kan ik het niet laten om eventjes iets uit te proberen. Zonder muziek en zonder tekst begin ik het lied "Crazy" van Patsy Cline te zingen. Joonjae stoot Niki aan met de woorden "oh men...you are such a lucky guy with a beautiful gifted woman...I'm jealous!" Als dat geen geweldig mooi complimentje is, dan weet ik het niet meer (bloos, bloos!!)...Thanks for your kind words Joonjae!!
Maar Toru vindt dat het laatste liedje van vanavond moet gezongen worden door Niki en ik. Hij zoekt en vindt "Unforgetable" in de bewerkte versie van Nathalie & Nat King Cole...en we hebben succes! Terwijl we zeer geconcentreerd aan 't zingen zijn maakt één van hen onderstaande foto...
Thanks Albert for a very fun evening and for all those nice pictures! These are memories that will last us a lifetime. We're gonna miss you, Jennifer and Adeline when you move back, but we hope to be able to visite Singapore one day! Wishing you nothing but the best for the future and please stay in touch!!
Wouter & Lia zijn nog maar 2 dagen weg en we krijgen te maken met een onweer van jewelste. Hopelijk hebben zij beter weer daarginds ergens in Colorado!! Het is een klank- en lichtspel om "U" tegen te zeggen. Maar als de zon weer tevoorschijn komt en de donkere wolken richting de bergen schuiven, krijgen we de mooiste regenbogen ooit te zien. Omdat ik niet snel genoeg ben om mijn fototoestel te halen en omdat het niet gemakkelijk is om dit natuurfenomeen op foto vast te leggen als je geen professioneel toestel hebt, ben ik te rade gegaan op het internet en bij het lokale nieuwsstation vond ik deze 3 foto's. Niet dat er hierover zoveel te vertellen valt, maar ik vind de beelden wel spectaculaair mooi!
Als deze regenbogen goed genoeg zijn om het nieuws te halen, zullen ze vast en zeker ook wel goed zijn voor mijn blog, nietwaar? Misschien willen jullie nog graag meer weten? Dan verwijs ik jullie graag naar deze website : http://www.sltrib.com/sltrib/news/56318571-78/lake-salt-power-1000.html.csp En om precies te weten wat een regenboog is, hoe hij ontstaat en welke kleuren het precies allemaal zijn, krijgen jullie ook nog deze website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Regenboog_(optica)
Maar denk eraan...wie die de pot vol gouden munten aan het eind van de regenboog vindt, moet het me wel komen vertellen hé! Liefs, Ingrid
Van donderdag 9 mei tot en met zondagmiddag 12 mei (Moederdag) zijn Wouter & Lia op bezoek geweest. Ze zijn komen overvliegen van Washington DC en zullen met hun RV helemaal naar daar terugrijden. Zoals het intussen de gewoonte geworden is als we bezoek krijgen en we hen gaan verwelkomen/afhalen bij de luchthaven én omdat ze bij ons thuis logeren, loopt Niki er dan als dusdanig bij...
Onze vrienden zijn de hele vrijdag druk geweest met het in orde maken van hun RV (want het is toch wel een hele trip!) en diezelfde avond waren we met z'n allen uitgenodigd bij Mike & Michelle voor een gezellig "house-warming-party". Zaterdagnamiddag hadden we dan gelukkig ook wel effe tijd om met z'n 4-tjes op pad te gaan om te gaan geocachen. Wouter & Lia zijn er immers verantwoordelijk voor dat wij die hobby ontdekt hebben en natuurlijk willen we van de gelegenheid gebruik maken - nu ze toch hier zijn - om dat ook eens als "team" te gaan doen! De 1ste cache die we vinden is meteen een hele mooie. Deze hing in een boom en ondanks het feit dat die behoorlijk groot is, moest je toch wel goed opletten om hem te zien. Het is precies een tak van de boom en foto 2 laat heel duidelijk zien waar het logje verstopt zit!
Eén van de volgende caches konden we helaas niet vinden. We hebben nog zo erg gezocht, maar helaas! We hebben de eigenaar dan maar een emailtje gestuurd en wat bleek...?? De cache was inderdaad weg. Een tijdje later zijn Niki en ik terug gegaan en hebben hem alsnog gevonden én gelogd!
Wat was het gezellig om Wouter & Lia weer eens (al was het maar héél even!) hier te hebben. We missen onze vrienden toch wel hoor!! Diezelfde zaterdagavond zijn we gezellig uit eten geweest bij de Boston's dat onze meest favorite eetgelegenheid is hier in de buurt. Daarna hadden we het als vanouds zo druk om bijgebabbeld te komen bij een heerlijk glaasje wijn, dat we gewoon vergeten zijn om een groepsfoto te maken. En vermits ik dit verhaal begin met een foto van Lia & Niki, sluit ik het af met eentje van Wouter en mij die ik opgevist heb uit de archieven genomen tijdens de Utah State Fare 2012.
Lieve Lia & Wouter, jammer dat jullie niet een beetje langer kunnen blijven, maar we begrijpen dat de rit naar DC nog erg lang zal zijn. Hopelijk hebben jullie het naar je zin gehad hier en zoals afgesproken zien we mekaar begin augustus terug als wij jullie komen opzoeken. Fijn jullie weer eens gezien te hebben! Wees voorzichtig onderweg en tot snel! We missen jullie aanwezigheid nu al!!!
Er zijn zo van die dagen dat ik het mis niet in België te kunnen zijn. Vandaag is zo'n speciale dag want het is niet alleen voor mij "Moederdag", maar ook voor onze mama's. Zoals steeds heb ik ook voor hen voor vandaag een kaartje gemaakt en ik hoop dat het op tijd aangekomen is.
Lieve mama's, speciaal voor jullie Moederdag!
M is for the million things she gave me O means only that she's growing old T is for the tears she shed to save me H is for her heart of purest gold E is for her eyes, with love-light shining R is right, and right she'll always be
Put them together, they spell "MOTHER" A word that means the world to me
Hele fijne moederdag aan onze Mama's maar ook aan alle mama's die hier wel eens komen lezen! Het is voor jullie allemaal... Liefs, Ingrid & Dominique
Vandaag zijn we uitgenodigd om de "Ribbon cutting" oftewel de officiële opening bij te wonen van de vernieuwde Lobby en Dining Facility van het Hilton Garden Inn Hotel hier in Layton. Wat hebben wij nu in Gods naam te maken met dit hotel hoor ik jullie denken...wel jaarlijks moet ik bij de hotel managers de EPAF-prijs herzien, en dit om al onze bezoekers te logeren tegen zeer scherpe prijzen. Vandaar dus onze hechte band met dit hotel & zijn personeel. Er volgt een officieel gedeelte met als orgelpunt het lint doorknippen uiteraard. Daarna gaan we het hotel bezichtigen en krijgen we hapjes aangeboden.
Ik vernoemde reeds dat ik jaarlijks een meeting heb met de Sales Managers. David & Connie zijn in de loop van die paar jaren toch wel onze goede vrienden geworden.
Chef Enrique stelt zijn recepten voor van de vernieuwde menukaart
Ingrid en Heidi waren uiteraard ook uitgenodigd (Eli was op zending oftewel TDY) en lieten zich de hapjes volop smaken die de Chef met veel overgave bereid had.
Na de heerlijke hapjes en drankjes was het tijd om terug aan't werk te gaan en bedankt ik Enrique nog uitvoerig voor dit lekkere festijn.
"Allez au boulot", zou Eloïse (dochtertje van François & Sarah) gezegd hebben en ze zou nog gelijk gehad hebben ook!
Net als de rest van de wereld hebben ook wij hier in O'ahu het nieuws te horen gekregen van een bomaanslag tijdens de marathon van Boston. Terwijl we in de bus zitten en genieten van onze rondreis stromen de berichten van die verschrikkelijke daad binnen via de iPhones, de radio en de TV. Blijkbaar zijn er 2 bommen ontploft op de stoep vlak vóór de finishlijn. Op onderstaande foto zie je één van die bommen liggen, even voor ze een alles-verwoestende-schade aanricht.
Terwijl mensen beginnen rennen voor hun leven en de rook van de 1ste bom begint op te trekken, volgt enkele seconden later een beetje verderop een 2de knal en die is duidelijk te zien op foto 2.
De chaos is enorm en hulpverleners stromen overal toe, niet goed begrijpend wat er precies gebeurd is en ook niet goed wetend waar eerst een helpende hand toe te steken. Uiteraard wordt de marathon afgelast en gaat men opzoek naar de daders...de wereld staat weer even stil, net als na 11/9/'01.
Over de 2 broers - waarvan achteraf blijkt dat ze verantwoordelijk zijn voor deze aanslag - ga ik het hier heel bewust NIET hebben...zij horen niet thuis hier op mijn blog! Maar het hele verhaal is zo absurd en zo hartverscheurend dat ik niet anders kan dan mijn verdriet op deze manier even te ventileren en dit verhaal hier een plekje te geven. En zo gaat ieder op zijn/haar eigen manier om met verdriet, net zoals de kinderen in onderstaande foto hun verdriet proberen te verwerken via tekeningen...
Amper één week na Boston en nu is het een niet-zo-ver-van-mijn-bed-show. Via de radio, facebook en TV ( http://www.abc4.com/content/news/state/story/Pipe-bomb-found-at-a-Layton-elementary-school/HUyjzx28XkifNwabWYvGfQ.cspx) krijgen we te horen dat er een bommelding is in de Elementary School van ons eigenste rustige Layton. Volgens de ouders (onze vrienden) werden de kinderen in discipline rustig geëvacueerd nog voor de kids ook maar iets in de gaten hadden van deze "pipe bom" die zich blijkbaar op het dak bevond.
Uiteraard werden ook hier speurders met hun honden ingezet om zich ervan te vergewissen dat het hele gebouw én de omgeving bom-vrij waren vooraleer de school terug opengesteld werd.
Je ziet het wel meer gebeuren in de wereld...zodra er ergens een bom ontploft, is er dikwijls op een andere plaats navolging van het voorval. Gelukkig is het hier in Layton allemaal goed afgelopen en is er GEEN ontploffing geweest. Maar ik kan me voorstellen dat heel wat ouders in grote paniek naar de school gegaan zijn, in de hoop hun kind(eren) gezond en wel aan te treffen!
Voilà...we hebben Alcatraz achter ons gelaten en zijn met een stadsbus terug naar ons hotel gegaan. Daar gaan we onze valiezen en de auto ophalen. Vóór we vertrekken maken we op "Lombard Street" nog enkele foto's. Deze straat - waar zich ook ons hotel bevindt - is wereldberoemd. Wil je weten waarom? Wel...dat ga ik je zometeen laten zien. We staan hier op een kruispunt en aan mijn linkerkant heb ik dit zicht. Rechts in beeld op de foto (het kleine gele gebouw) is ons hotel.
Op datzelfde kruispunt draaien we naar rechts. Dáár die berg op...dáár moeten/willen we zijn! Als je ziet hoe schuin de auto's hier staan ten opzichte van de huizen en hoe steil de straat bergop loopt begrijpen jullie vast en zeker dat we blij en gelukkig zijn dat we in de auto zitten. Jeetje!!! Je zal dit maar dagelijks te voet moeten doen! Of met de fiets! Ik moet er niet aan denken.
Maar waarom deze straat zo beroemd is wordt duidelijk op de volgende foto's. Het is het meest bochtige straatje ter wereld alhoewel het maar een heel klein stukje van die straat is. Het is één huizenblok lang en telt maar liefst 8 scherpe haarspeldbochten. En ja...ook hier vindt je meer uitleg over via de website van Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lombard_Street Onze 1ste foto toont het zicht dat we hebben als we klaarstaan om de straat helemaal af te rijden.
Zoals verwacht is het aanschuiven geblazen en als je dan eenmaal aan de beurt bent is het precies een soort "treintje rijden". Niki stuurt ons voorzichtig door de bochten en ik maak intussen een filmpje en een paar foto's want daarvoor kan/mag je hier niet zomaar effe stoppen hé! Ik zou wel graag $5 per auto die hier passeerd willen krijgen hoor...wat een drukte! En dat de ganse dag door van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik weet niet of ik in deze straat zou willen wonen of logeren!
Beneden aangekomen zoeken we een parkeerplekje en wandelen we nog even terug voor deze foto.
Later vond ik via het internet deze foto die een totaal-beeld van de straat geeft.
En nu verder naar de "Golden Gate Bridge" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Golden_Gate_Bridge). Deze brug heeft een totale lengte van 8981ft (2737,4 m), is 90ft (27,4m) breed en torent met zijn hoogte van 746ft (227,4m) boven de baai van San Francisco uit. De bouw werd in 4 jaar tijd voltooid en heeft zo'n slordige 35 miljoen dollar ( 25.475.705) gekost. De feestelijke opening was op 27 mei 1937.
Omdat we maar met z'n 2 zijn en tóch graag samen in beeld willen, nemen we eerst een foto van andere bezoekers en vragen dan - als tegenprestatie - of ze er ook eentje van ons kunnen maken...
Natuurlijk willen we - voor die keer dat we hier nog zijn - graag ook eens óver die brug gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan, maar dan kan ik het ook niet laten om vanuit de auto dit beeld vast te leggen.
Aan de andere kant aangekomen maken we alleen maar effe halte voor een foto want we moeten ook nog terug. We zitten hier op het schiereiland en de luchthaven bevindt zich ginder ver achter ons!
Nog één fotootje van de brug (om het af te leren!) en dan zijn we riebedebie...
Voilà...eerst van Salt Lake City naar Los Angeles en vandaar naar Hawaii gevlogen, daarna een terugvlucht via San Francisco naar Los Angeles, dan met de huurauto naar San Diego, via Oceanside en Longbeach noordwaarts naar Yosemite, overgestoken naar Santa Cruz, verder naar San Francisco, Alcatraz én de Golden Gate Bridge! In totaal hebben we in California ongeveer 793mls (1276km!). Als dát geen mega-grote rondreis en vakantie geweest is, weet ik het ook niet meer. Veel gezien, veel gedaan, veel kilometerkes gereden én gevlogen, maar nu lekker in ons eigenste bedje slapen.
Bij dit begin van deel 2 pik ik gewoon de draad weer verder op waar ik zojuist gestopt was nl. buiten. Hier maken we nog een laatste foto van een stille getuige van een zwaar verleden...
...en dan begeven we ons terug "in het hol van de leeuw". We gaan zoeken naar één bepaalde cel van één bepaald iemand en speuren de nummers van de cellen af.
We willen nu écht wel eens zien waar "Al Capone" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Al_Capone) zich zolange tijd heeft opgehouden. Onder andere hier dus...in deze cel met het nummer 181!
Maar we zijn nog niet rond! Nu gaan we een kijkje nemen in "D-blok". Deze uithoek van Alcatraz was voorbehouden voor de allerzwaarste jongens (en nee...ik bedoel niet qua gewicht hé!). Foto 2 legt uit dat hier de meest geweldadige en gevaarlijkste gevangen in isolatie zaten. Zij kregen uiteraard wel eten en medische zorgen, maar moesten 24u op 24u in hun cellen blijven. De lengte van hun verblijf in isolatie kon variëren van enkele dagen tot zelfs jaren. Dit "hole" (gat) telt 6 kleine cellen naast mekaar en hier te belanden - omwille van disciplinaire maatregelen - betekende soms opgesloten te zitten in totale duisternis en met een zeer beperkt dieet, net om de wilskracht van deze criminelen te breken.
Gelukkig zagen slechts weinigen de binnenkant van deze D-blok. Volgende foto laat een aantal van die hele zware jongens zien (idd...ook Al Capone!) die het ooit tot D-blok geschopt hebben...en dat zal zeker niet voor niks geweest zijn. Een andere "bekende" (beruchte) logeé was "Birdman" Robert Stroud. Van dit personage vond ik alleen een Engelstalige website: http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Stroud
Een kijkje nemen in cel 14 - de vaste verblijfplaats van bovenvernoemde - is zo angstaanjagend dat de zenuwen mij door de keel gieren...hier wil ik liefst zo snel mogelijk terug UIT!!!
Van D-blok gaat het via de keuken terug naar buiten...
Op 11 juni 1962 zouden 3 mannen erin geslaagd zijn te ontsnappen vanop Alcatraz. Het waren de broertjes John & Clarence Anglin en hun compaan, Frank Morris. Maanden aan een stuk hadden zij met behulp van een lepel via de verluchtingspijp een pad gegraven. Om het allemaal zo echt mogelijk te laten lijken hadden ze hoofden gemaakt van zeep, cement en verf die ze onder hun dekens legden terwijl zijzelf met veel ijver verder werkten aan hun ontsnappingsroute. Toen die route eindelijk klaar was, is dit trio door de smalle ventilatieschacht op het dak geraakt en hebben zo via een schoorsteenpijp het water bereikt. Hetgeen hun "vlot" moest voorstellen was eigenlijk niks anders dan aan mekaar gelijmde regenjassen. Nadat hun ontsnapping duidelijk werd heeft men op "Angels Island" enkel nog hun spullen teruggevonden. Sommigen denken dat ze bij de Golden Gate Bridge aan land gegaan zijn en hun spullen hebben laten afdrijven om de politie op het verkeerde been te zetten. Anderen denken dan weer dat ze in het ijskoude water terecht gekomen zijn en wellicht verdronken zijn. Niemand weet met zekerheid te vertellen wát er precies met dit drietal gebeurd is en van hun ontsnapping werd een al even legendarische film gemaakt "Escape from Alcatraz"(http://nl.wikipedia.org/wiki/Escape_from_Alcatraz) met in de hoofdrol Clint Eastwood die voor deze gelegenheid in de huid van de gevreesde Frank Morris kruipt.
Onderstaande foto toont de cel van één van die 3 "Houdini's", het hoofd in het bed en het kleine verluchtingsrooster waardoor ze zijn ontsnapt. Foto 2 is een overzicht van de ontsnapping.
Dit voorval was het einde van Alcatraz als gevangenis. Op 31 maart 1963 verliet Frank Weatherman als laatste inmate dit gevangens-eiland met de woorden "Alcatraz was never no good for nobody"...het betekend zoveel als "Alcatraz was nooit goed voor niemand"...
Oorspronkelijk was Alcatraz "Native American Territory" (Indianengebied). Maar - zoals op zovele plaatsen hier in de US - werden de Indianen verdreven van "hun" grondgebied.
In 1969 kwam Alcatraz in het nieuws door een groep "Native Americans" die hier 2 jaar verbleven. Door de bezetting wilden zij hun eis - om van Alcatraz een "Indiaans Cultureel Centrum" te maken - kracht bijzetten, maar door de grote hoeveelheid vandalisme, beschadigingen, graffiti en een brand in het huis van de oppasser (foto 1 van dit verhaal) van "the Lighthouse" (de vuurtoren), verloren zij hun geloofwaardigheid en in juni 1971 werden zij door de Federal Marshalls van het eiland verwijderd.
En hiermee is een eind gekomen aan dit verhaal. We gaan nog even de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken/bewonderen en dan gaat het met een korte vlucht richting Salt Lake City.
Het is van 25 juli 2010 geleden dat we de 1ste keer in San Francisco waren en "Alcatraz" wilden bezoeken. Maar het was zomer en er was veel volk. Men vertelde ons toen dat we beter online onze tickets zouden boeken en dit keer heeft Niki daar 2 maanden geleden al werk van gemaakt! De dag begint bewolkt en heel erg frisjes, maar hopelijk krijgen we seffens de zon tóch nog te zien. Op weg naar de boot maken we op Pier 39 alvast een paar foto's voor de archieven, maar zoals je ziet hebben we de jassen en de dikke truien aan en is het voorlopig nog héél erg rustig op de plek waar er eigenlijk altijd een gezellige drukte heerst en waar het normaal gesproken krioelt van het volk...
Als we gaan inschepen, zijn wij de eersten die aan boord kunnen.
Daar in de verte ligt 's werelds meest bekende (beruchte) gevangenis waarvan ik jullie ook meteen een website doorgeef voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Alcatraz maar iedereen kent waarschijnlijk de meest beruchte gangsters die hier ooit verbleven oa. "Al Capone" & "the Birdman". Het leven van laatstgenoemde hier op het eiland werd verfilmd in "Birdman from Alcatraz" met in de hoofdrol Burt Lancaster...een aanrader als je hem nooit gezien hebt!
Als we de kade naderen krijgen we de gevangenis van de andere zijde te zien. Kan je je voorstellen dat je hier als gevangene naar toegebracht werd, wetende dat dit een plek was waar je waarschijnlijk nooit meer uit weg zou komen en waarvan beweerd werd dat "ontsnappen onmogelijk" zou zijn?!
We zetten onze eerste stappen op Alcatraz en omdat deze plek sinds 1972 een Nationaal Park is (het werd in 1973 opengesteld voor het publiek), moet onze aankomst natuurlijk op foto vastgelegd worden. Daarna verzamelen we om de uitleg over deze plek te horen en dan gaan we op verkenning.
Onderstaande foto zet de ernst van deze zwaarbewaakte gevangenis nog meer kracht bij
In het museum bekijken we een film over hoe het échte leven achter de tralies was. Daarna zetten we onze speurtocht verder en die neemt ons mee in een ooit-zo-wrede-realiteit voor zware criminelen.
Alle cellen staan open en daardoor krijgt iedereen de kans om eens eventjes binnen te glippen.
Via dit kleine venstertje hadden de "inmates" (gevangenen) hun enigste contact met hun bezoek.
Van al die donkere gangen, van al die indrukken die op ons afkomen en al die donkere cellen zonder vensters krijgen we het benauwd. Het wordt tijd dat we even naar buiten kunnen. Hier wordt het ons duidelijk dat het "vaste land" ver weg ligt en hoogstwaarschijnlijk zullen vele inmates die gedachte ook gehad hebben toen ze hier stonden... Aan één kant van het eiland zien we de "Golden Gate Bridge" terwijl we aan de andere kant de skyline van San Francisco te zien krijgen.
Helaas laat dit programma me niet toe dat ik meer dan 18 foto's in één verhaal kan plaatsen. Maar er is nog zoveel meer te vertellen en te laten zien van Alcatraz. Daarom maak ik een 2de verhaal waarin ik jullie verder meesleur in het verleden van deze legendarische plek.
