Vanavond zijn we nog eens uit eten geweest met een aantal Internationals. Niet zomaar een "etentje", maar wel in een Japans restaurant waar ook een karaoke-installatie staat. En dát gegeven staat natuurlijk borg voor een avondje lachen, gieren, brullen! De organisator van vanavond is onze vriend Albert uit Singapore. Het trio op deze 1ste foto vlnr. is Albert, Jak (Thailand) en Toru (Japan).
Het is een algemeen gegeven dat - als je familie op bezoek hebt - die mensen uiteraard ook van harte welkom zijn bij gelijk welk evenement zich op dat ogenblik voordoet. De Israelische Sigal (vooraan rechts op de foto) heeft haar ouders op bezoek en hopelijk doen ze ook mee met de karaoke...
Niemand van ons hoeft moeite te doen om de kids aan 't zingen te krijgen! Vol ongeduld staan ze te trappelen om mekaar de loef af te steken en het ene liedje volgt het andere op. Vooral de grote hits van Kathy Perry, Pink, enz worden luidkeels meegekweeld!
Chili is vanavond vertegenwoordigd door Jacqueline (links) en haar man Rodrigo & dochter Coni (rechts). Tussen Dominique en Rodrigo zit de Griek Athanasios (Nasos voor de vrienden).
De mensen op de volgende foto verhuizen allemaal terug naar hun land. Achteraan rechts zitten Filipa met daarnaast haar man Luis (Portugal). Filipa & kids (Béa & Vasco achteraan links) vertrekken begin juli, Luis blijft nog een beetje langer om zijn opvolger in te werken. Op de voorgrond zitten de Duitse Claudia en haar man Matthias, maar hun kinderen Anna-Sofie en Grethe-Marie hebben zich voor de camera verstopt. De Duitse office wordt gesloten en zij vertrekken tegen eind september.
Zoals jullie wellicht al kunnen raden wordt er duchtig op los gezongen. Niet in de minste plaats door de Aziatische landen. Vooral Albert neemt het voortouw en dit keer in duet met opnieuw een "vertrekker" Joonjae uit Korea. En ze slagen er in om ook de Aziatische liedjes heel mooi te laten klinken!
Als we foto's willen maken van iemand van "the Asian Delights" (zoals deze groep zich noemt), kan je er gegarandeerd zeker van zijn dat steevast - en op IEDERE foto - de vingertjes de lucht in gaan zoals op onderstaande foto. Deze 2 dames zijn Mayumi (Japan) en Sunanta (mama van de Thaise Jak).
Eindelijk is het zover...de kids mogen zich gaan uitleven op de muziek van Psy - Ganghamstyle. Er wordt uit volle borst gezongen en er wordt gedanst alsof hun leventje ervan afhangt! Jongens...wát een energie en wát een plezier hebben ze en geen van hen geeft af tot de laatste tonen van het lied uitsterven!!!
De avond is bijna voorbij en de meesten zijn al terug naar huis, maar Niki en ik blijven nog een beetje napraten met onze vrienden "The Asian Delights". Terwijl de Japanner Toru (vooraan links in beeld) nog snel een liedje aan't zoeken is, kan ik het niet laten om eventjes iets uit te proberen. Zonder muziek en zonder tekst begin ik het lied "Crazy" van Patsy Cline te zingen. Joonjae stoot Niki aan met de woorden "oh men...you are such a lucky guy with a beautiful gifted woman...I'm jealous!" Als dat geen geweldig mooi complimentje is, dan weet ik het niet meer (bloos, bloos!!)...Thanks for your kind words Joonjae!!
Maar Toru vindt dat het laatste liedje van vanavond moet gezongen worden door Niki en ik. Hij zoekt en vindt "Unforgetable" in de bewerkte versie van Nathalie & Nat King Cole...en we hebben succes! Terwijl we zeer geconcentreerd aan 't zingen zijn maakt één van hen onderstaande foto...
Thanks Albert for a very fun evening and for all those nice pictures! These are memories that will last us a lifetime. We're gonna miss you, Jennifer and Adeline when you move back, but we hope to be able to visite Singapore one day! Wishing you nothing but the best for the future and please stay in touch!!
Wouter & Lia zijn nog maar 2 dagen weg en we krijgen te maken met een onweer van jewelste. Hopelijk hebben zij beter weer daarginds ergens in Colorado!! Het is een klank- en lichtspel om "U" tegen te zeggen. Maar als de zon weer tevoorschijn komt en de donkere wolken richting de bergen schuiven, krijgen we de mooiste regenbogen ooit te zien. Omdat ik niet snel genoeg ben om mijn fototoestel te halen en omdat het niet gemakkelijk is om dit natuurfenomeen op foto vast te leggen als je geen professioneel toestel hebt, ben ik te rade gegaan op het internet en bij het lokale nieuwsstation vond ik deze 3 foto's. Niet dat er hierover zoveel te vertellen valt, maar ik vind de beelden wel spectaculaair mooi!
Als deze regenbogen goed genoeg zijn om het nieuws te halen, zullen ze vast en zeker ook wel goed zijn voor mijn blog, nietwaar? Misschien willen jullie nog graag meer weten? Dan verwijs ik jullie graag naar deze website : http://www.sltrib.com/sltrib/news/56318571-78/lake-salt-power-1000.html.csp En om precies te weten wat een regenboog is, hoe hij ontstaat en welke kleuren het precies allemaal zijn, krijgen jullie ook nog deze website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Regenboog_(optica)
Maar denk eraan...wie die de pot vol gouden munten aan het eind van de regenboog vindt, moet het me wel komen vertellen hé! Liefs, Ingrid
Van donderdag 9 mei tot en met zondagmiddag 12 mei (Moederdag) zijn Wouter & Lia op bezoek geweest. Ze zijn komen overvliegen van Washington DC en zullen met hun RV helemaal naar daar terugrijden. Zoals het intussen de gewoonte geworden is als we bezoek krijgen en we hen gaan verwelkomen/afhalen bij de luchthaven én omdat ze bij ons thuis logeren, loopt Niki er dan als dusdanig bij...
Onze vrienden zijn de hele vrijdag druk geweest met het in orde maken van hun RV (want het is toch wel een hele trip!) en diezelfde avond waren we met z'n allen uitgenodigd bij Mike & Michelle voor een gezellig "house-warming-party". Zaterdagnamiddag hadden we dan gelukkig ook wel effe tijd om met z'n 4-tjes op pad te gaan om te gaan geocachen. Wouter & Lia zijn er immers verantwoordelijk voor dat wij die hobby ontdekt hebben en natuurlijk willen we van de gelegenheid gebruik maken - nu ze toch hier zijn - om dat ook eens als "team" te gaan doen! De 1ste cache die we vinden is meteen een hele mooie. Deze hing in een boom en ondanks het feit dat die behoorlijk groot is, moest je toch wel goed opletten om hem te zien. Het is precies een tak van de boom en foto 2 laat heel duidelijk zien waar het logje verstopt zit!
Eén van de volgende caches konden we helaas niet vinden. We hebben nog zo erg gezocht, maar helaas! We hebben de eigenaar dan maar een emailtje gestuurd en wat bleek...?? De cache was inderdaad weg. Een tijdje later zijn Niki en ik terug gegaan en hebben hem alsnog gevonden én gelogd!
Wat was het gezellig om Wouter & Lia weer eens (al was het maar héél even!) hier te hebben. We missen onze vrienden toch wel hoor!! Diezelfde zaterdagavond zijn we gezellig uit eten geweest bij de Boston's dat onze meest favorite eetgelegenheid is hier in de buurt. Daarna hadden we het als vanouds zo druk om bijgebabbeld te komen bij een heerlijk glaasje wijn, dat we gewoon vergeten zijn om een groepsfoto te maken. En vermits ik dit verhaal begin met een foto van Lia & Niki, sluit ik het af met eentje van Wouter en mij die ik opgevist heb uit de archieven genomen tijdens de Utah State Fare 2012.
Lieve Lia & Wouter, jammer dat jullie niet een beetje langer kunnen blijven, maar we begrijpen dat de rit naar DC nog erg lang zal zijn. Hopelijk hebben jullie het naar je zin gehad hier en zoals afgesproken zien we mekaar begin augustus terug als wij jullie komen opzoeken. Fijn jullie weer eens gezien te hebben! Wees voorzichtig onderweg en tot snel! We missen jullie aanwezigheid nu al!!!
Er zijn zo van die dagen dat ik het mis niet in België te kunnen zijn. Vandaag is zo'n speciale dag want het is niet alleen voor mij "Moederdag", maar ook voor onze mama's. Zoals steeds heb ik ook voor hen voor vandaag een kaartje gemaakt en ik hoop dat het op tijd aangekomen is.
Lieve mama's, speciaal voor jullie Moederdag!
M is for the million things she gave me O means only that she's growing old T is for the tears she shed to save me H is for her heart of purest gold E is for her eyes, with love-light shining R is right, and right she'll always be
Put them together, they spell "MOTHER" A word that means the world to me
Hele fijne moederdag aan onze Mama's maar ook aan alle mama's die hier wel eens komen lezen! Het is voor jullie allemaal... Liefs, Ingrid & Dominique
Vandaag zijn we uitgenodigd om de "Ribbon cutting" oftewel de officiële opening bij te wonen van de vernieuwde Lobby en Dining Facility van het Hilton Garden Inn Hotel hier in Layton. Wat hebben wij nu in Gods naam te maken met dit hotel hoor ik jullie denken...wel jaarlijks moet ik bij de hotel managers de EPAF-prijs herzien, en dit om al onze bezoekers te logeren tegen zeer scherpe prijzen. Vandaar dus onze hechte band met dit hotel & zijn personeel. Er volgt een officieel gedeelte met als orgelpunt het lint doorknippen uiteraard. Daarna gaan we het hotel bezichtigen en krijgen we hapjes aangeboden.
Ik vernoemde reeds dat ik jaarlijks een meeting heb met de Sales Managers. David & Connie zijn in de loop van die paar jaren toch wel onze goede vrienden geworden.
Chef Enrique stelt zijn recepten voor van de vernieuwde menukaart
Ingrid en Heidi waren uiteraard ook uitgenodigd (Eli was op zending oftewel TDY) en lieten zich de hapjes volop smaken die de Chef met veel overgave bereid had.
Na de heerlijke hapjes en drankjes was het tijd om terug aan't werk te gaan en bedankt ik Enrique nog uitvoerig voor dit lekkere festijn.
"Allez au boulot", zou Eloïse (dochtertje van François & Sarah) gezegd hebben en ze zou nog gelijk gehad hebben ook!
Net als de rest van de wereld hebben ook wij hier in O'ahu het nieuws te horen gekregen van een bomaanslag tijdens de marathon van Boston. Terwijl we in de bus zitten en genieten van onze rondreis stromen de berichten van die verschrikkelijke daad binnen via de iPhones, de radio en de TV. Blijkbaar zijn er 2 bommen ontploft op de stoep vlak vóór de finishlijn. Op onderstaande foto zie je één van die bommen liggen, even voor ze een alles-verwoestende-schade aanricht.
Terwijl mensen beginnen rennen voor hun leven en de rook van de 1ste bom begint op te trekken, volgt enkele seconden later een beetje verderop een 2de knal en die is duidelijk te zien op foto 2.
De chaos is enorm en hulpverleners stromen overal toe, niet goed begrijpend wat er precies gebeurd is en ook niet goed wetend waar eerst een helpende hand toe te steken. Uiteraard wordt de marathon afgelast en gaat men opzoek naar de daders...de wereld staat weer even stil, net als na 11/9/'01.
Over de 2 broers - waarvan achteraf blijkt dat ze verantwoordelijk zijn voor deze aanslag - ga ik het hier heel bewust NIET hebben...zij horen niet thuis hier op mijn blog! Maar het hele verhaal is zo absurd en zo hartverscheurend dat ik niet anders kan dan mijn verdriet op deze manier even te ventileren en dit verhaal hier een plekje te geven. En zo gaat ieder op zijn/haar eigen manier om met verdriet, net zoals de kinderen in onderstaande foto hun verdriet proberen te verwerken via tekeningen...
Amper één week na Boston en nu is het een niet-zo-ver-van-mijn-bed-show. Via de radio, facebook en TV ( http://www.abc4.com/content/news/state/story/Pipe-bomb-found-at-a-Layton-elementary-school/HUyjzx28XkifNwabWYvGfQ.cspx) krijgen we te horen dat er een bommelding is in de Elementary School van ons eigenste rustige Layton. Volgens de ouders (onze vrienden) werden de kinderen in discipline rustig geëvacueerd nog voor de kids ook maar iets in de gaten hadden van deze "pipe bom" die zich blijkbaar op het dak bevond.
Uiteraard werden ook hier speurders met hun honden ingezet om zich ervan te vergewissen dat het hele gebouw én de omgeving bom-vrij waren vooraleer de school terug opengesteld werd.
Je ziet het wel meer gebeuren in de wereld...zodra er ergens een bom ontploft, is er dikwijls op een andere plaats navolging van het voorval. Gelukkig is het hier in Layton allemaal goed afgelopen en is er GEEN ontploffing geweest. Maar ik kan me voorstellen dat heel wat ouders in grote paniek naar de school gegaan zijn, in de hoop hun kind(eren) gezond en wel aan te treffen!
Voilà...we hebben Alcatraz achter ons gelaten en zijn met een stadsbus terug naar ons hotel gegaan. Daar gaan we onze valiezen en de auto ophalen. Vóór we vertrekken maken we op "Lombard Street" nog enkele foto's. Deze straat - waar zich ook ons hotel bevindt - is wereldberoemd. Wil je weten waarom? Wel...dat ga ik je zometeen laten zien. We staan hier op een kruispunt en aan mijn linkerkant heb ik dit zicht. Rechts in beeld op de foto (het kleine gele gebouw) is ons hotel.
Op datzelfde kruispunt draaien we naar rechts. Dáár die berg op...dáár moeten/willen we zijn! Als je ziet hoe schuin de auto's hier staan ten opzichte van de huizen en hoe steil de straat bergop loopt begrijpen jullie vast en zeker dat we blij en gelukkig zijn dat we in de auto zitten. Jeetje!!! Je zal dit maar dagelijks te voet moeten doen! Of met de fiets! Ik moet er niet aan denken.
Maar waarom deze straat zo beroemd is wordt duidelijk op de volgende foto's. Het is het meest bochtige straatje ter wereld alhoewel het maar een heel klein stukje van die straat is. Het is één huizenblok lang en telt maar liefst 8 scherpe haarspeldbochten. En ja...ook hier vindt je meer uitleg over via de website van Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lombard_Street Onze 1ste foto toont het zicht dat we hebben als we klaarstaan om de straat helemaal af te rijden.
Zoals verwacht is het aanschuiven geblazen en als je dan eenmaal aan de beurt bent is het precies een soort "treintje rijden". Niki stuurt ons voorzichtig door de bochten en ik maak intussen een filmpje en een paar foto's want daarvoor kan/mag je hier niet zomaar effe stoppen hé! Ik zou wel graag $5 per auto die hier passeerd willen krijgen hoor...wat een drukte! En dat de ganse dag door van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik weet niet of ik in deze straat zou willen wonen of logeren!
Beneden aangekomen zoeken we een parkeerplekje en wandelen we nog even terug voor deze foto.
Later vond ik via het internet deze foto die een totaal-beeld van de straat geeft.
En nu verder naar de "Golden Gate Bridge" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Golden_Gate_Bridge). Deze brug heeft een totale lengte van 8981ft (2737,4 m), is 90ft (27,4m) breed en torent met zijn hoogte van 746ft (227,4m) boven de baai van San Francisco uit. De bouw werd in 4 jaar tijd voltooid en heeft zo'n slordige 35 miljoen dollar ( 25.475.705) gekost. De feestelijke opening was op 27 mei 1937.
Omdat we maar met z'n 2 zijn en tóch graag samen in beeld willen, nemen we eerst een foto van andere bezoekers en vragen dan - als tegenprestatie - of ze er ook eentje van ons kunnen maken...
Natuurlijk willen we - voor die keer dat we hier nog zijn - graag ook eens óver die brug gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan, maar dan kan ik het ook niet laten om vanuit de auto dit beeld vast te leggen.
Aan de andere kant aangekomen maken we alleen maar effe halte voor een foto want we moeten ook nog terug. We zitten hier op het schiereiland en de luchthaven bevindt zich ginder ver achter ons!
Nog één fotootje van de brug (om het af te leren!) en dan zijn we riebedebie...
Voilà...eerst van Salt Lake City naar Los Angeles en vandaar naar Hawaii gevlogen, daarna een terugvlucht via San Francisco naar Los Angeles, dan met de huurauto naar San Diego, via Oceanside en Longbeach noordwaarts naar Yosemite, overgestoken naar Santa Cruz, verder naar San Francisco, Alcatraz én de Golden Gate Bridge! In totaal hebben we in California ongeveer 793mls (1276km!). Als dát geen mega-grote rondreis en vakantie geweest is, weet ik het ook niet meer. Veel gezien, veel gedaan, veel kilometerkes gereden én gevlogen, maar nu lekker in ons eigenste bedje slapen.
Bij dit begin van deel 2 pik ik gewoon de draad weer verder op waar ik zojuist gestopt was nl. buiten. Hier maken we nog een laatste foto van een stille getuige van een zwaar verleden...
...en dan begeven we ons terug "in het hol van de leeuw". We gaan zoeken naar één bepaalde cel van één bepaald iemand en speuren de nummers van de cellen af.
We willen nu écht wel eens zien waar "Al Capone" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Al_Capone) zich zolange tijd heeft opgehouden. Onder andere hier dus...in deze cel met het nummer 181!
Maar we zijn nog niet rond! Nu gaan we een kijkje nemen in "D-blok". Deze uithoek van Alcatraz was voorbehouden voor de allerzwaarste jongens (en nee...ik bedoel niet qua gewicht hé!). Foto 2 legt uit dat hier de meest geweldadige en gevaarlijkste gevangen in isolatie zaten. Zij kregen uiteraard wel eten en medische zorgen, maar moesten 24u op 24u in hun cellen blijven. De lengte van hun verblijf in isolatie kon variëren van enkele dagen tot zelfs jaren. Dit "hole" (gat) telt 6 kleine cellen naast mekaar en hier te belanden - omwille van disciplinaire maatregelen - betekende soms opgesloten te zitten in totale duisternis en met een zeer beperkt dieet, net om de wilskracht van deze criminelen te breken.
Gelukkig zagen slechts weinigen de binnenkant van deze D-blok. Volgende foto laat een aantal van die hele zware jongens zien (idd...ook Al Capone!) die het ooit tot D-blok geschopt hebben...en dat zal zeker niet voor niks geweest zijn. Een andere "bekende" (beruchte) logeé was "Birdman" Robert Stroud. Van dit personage vond ik alleen een Engelstalige website: http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Stroud
Een kijkje nemen in cel 14 - de vaste verblijfplaats van bovenvernoemde - is zo angstaanjagend dat de zenuwen mij door de keel gieren...hier wil ik liefst zo snel mogelijk terug UIT!!!
Van D-blok gaat het via de keuken terug naar buiten...
Op 11 juni 1962 zouden 3 mannen erin geslaagd zijn te ontsnappen vanop Alcatraz. Het waren de broertjes John & Clarence Anglin en hun compaan, Frank Morris. Maanden aan een stuk hadden zij met behulp van een lepel via de verluchtingspijp een pad gegraven. Om het allemaal zo echt mogelijk te laten lijken hadden ze hoofden gemaakt van zeep, cement en verf die ze onder hun dekens legden terwijl zijzelf met veel ijver verder werkten aan hun ontsnappingsroute. Toen die route eindelijk klaar was, is dit trio door de smalle ventilatieschacht op het dak geraakt en hebben zo via een schoorsteenpijp het water bereikt. Hetgeen hun "vlot" moest voorstellen was eigenlijk niks anders dan aan mekaar gelijmde regenjassen. Nadat hun ontsnapping duidelijk werd heeft men op "Angels Island" enkel nog hun spullen teruggevonden. Sommigen denken dat ze bij de Golden Gate Bridge aan land gegaan zijn en hun spullen hebben laten afdrijven om de politie op het verkeerde been te zetten. Anderen denken dan weer dat ze in het ijskoude water terecht gekomen zijn en wellicht verdronken zijn. Niemand weet met zekerheid te vertellen wát er precies met dit drietal gebeurd is en van hun ontsnapping werd een al even legendarische film gemaakt "Escape from Alcatraz"(http://nl.wikipedia.org/wiki/Escape_from_Alcatraz) met in de hoofdrol Clint Eastwood die voor deze gelegenheid in de huid van de gevreesde Frank Morris kruipt.
Onderstaande foto toont de cel van één van die 3 "Houdini's", het hoofd in het bed en het kleine verluchtingsrooster waardoor ze zijn ontsnapt. Foto 2 is een overzicht van de ontsnapping.
Dit voorval was het einde van Alcatraz als gevangenis. Op 31 maart 1963 verliet Frank Weatherman als laatste inmate dit gevangens-eiland met de woorden "Alcatraz was never no good for nobody"...het betekend zoveel als "Alcatraz was nooit goed voor niemand"...
Oorspronkelijk was Alcatraz "Native American Territory" (Indianengebied). Maar - zoals op zovele plaatsen hier in de US - werden de Indianen verdreven van "hun" grondgebied.
In 1969 kwam Alcatraz in het nieuws door een groep "Native Americans" die hier 2 jaar verbleven. Door de bezetting wilden zij hun eis - om van Alcatraz een "Indiaans Cultureel Centrum" te maken - kracht bijzetten, maar door de grote hoeveelheid vandalisme, beschadigingen, graffiti en een brand in het huis van de oppasser (foto 1 van dit verhaal) van "the Lighthouse" (de vuurtoren), verloren zij hun geloofwaardigheid en in juni 1971 werden zij door de Federal Marshalls van het eiland verwijderd.
En hiermee is een eind gekomen aan dit verhaal. We gaan nog even de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken/bewonderen en dan gaat het met een korte vlucht richting Salt Lake City.
Het is van 25 juli 2010 geleden dat we de 1ste keer in San Francisco waren en "Alcatraz" wilden bezoeken. Maar het was zomer en er was veel volk. Men vertelde ons toen dat we beter online onze tickets zouden boeken en dit keer heeft Niki daar 2 maanden geleden al werk van gemaakt! De dag begint bewolkt en heel erg frisjes, maar hopelijk krijgen we seffens de zon tóch nog te zien. Op weg naar de boot maken we op Pier 39 alvast een paar foto's voor de archieven, maar zoals je ziet hebben we de jassen en de dikke truien aan en is het voorlopig nog héél erg rustig op de plek waar er eigenlijk altijd een gezellige drukte heerst en waar het normaal gesproken krioelt van het volk...
Als we gaan inschepen, zijn wij de eersten die aan boord kunnen.
Daar in de verte ligt 's werelds meest bekende (beruchte) gevangenis waarvan ik jullie ook meteen een website doorgeef voor meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Alcatraz maar iedereen kent waarschijnlijk de meest beruchte gangsters die hier ooit verbleven oa. "Al Capone" & "the Birdman". Het leven van laatstgenoemde hier op het eiland werd verfilmd in "Birdman from Alcatraz" met in de hoofdrol Burt Lancaster...een aanrader als je hem nooit gezien hebt!
Als we de kade naderen krijgen we de gevangenis van de andere zijde te zien. Kan je je voorstellen dat je hier als gevangene naar toegebracht werd, wetende dat dit een plek was waar je waarschijnlijk nooit meer uit weg zou komen en waarvan beweerd werd dat "ontsnappen onmogelijk" zou zijn?!
We zetten onze eerste stappen op Alcatraz en omdat deze plek sinds 1972 een Nationaal Park is (het werd in 1973 opengesteld voor het publiek), moet onze aankomst natuurlijk op foto vastgelegd worden. Daarna verzamelen we om de uitleg over deze plek te horen en dan gaan we op verkenning.
Onderstaande foto zet de ernst van deze zwaarbewaakte gevangenis nog meer kracht bij
In het museum bekijken we een film over hoe het échte leven achter de tralies was. Daarna zetten we onze speurtocht verder en die neemt ons mee in een ooit-zo-wrede-realiteit voor zware criminelen.
Alle cellen staan open en daardoor krijgt iedereen de kans om eens eventjes binnen te glippen.
Via dit kleine venstertje hadden de "inmates" (gevangenen) hun enigste contact met hun bezoek.
Van al die donkere gangen, van al die indrukken die op ons afkomen en al die donkere cellen zonder vensters krijgen we het benauwd. Het wordt tijd dat we even naar buiten kunnen. Hier wordt het ons duidelijk dat het "vaste land" ver weg ligt en hoogstwaarschijnlijk zullen vele inmates die gedachte ook gehad hebben toen ze hier stonden... Aan één kant van het eiland zien we de "Golden Gate Bridge" terwijl we aan de andere kant de skyline van San Francisco te zien krijgen.
Helaas laat dit programma me niet toe dat ik meer dan 18 foto's in één verhaal kan plaatsen. Maar er is nog zoveel meer te vertellen en te laten zien van Alcatraz. Daarom maak ik een 2de verhaal waarin ik jullie verder meesleur in het verleden van deze legendarische plek.
We zeggen en schrijven vandaag 25 april 2013 en we zijn net vanuit het stadje Mariposa vertrokken richting San Francisco, een rit van in totaal 235mls (378km).
Eerst rijden we 157mls (252,5km) naar Santa Cruz dat zich aan de Californische kust bevindt. Maar dit kleine, knusse kusstadje lijkt vandaag wel een beetje uitgestorven. Het stoort ons niet hoor...we houden wel van een beetje rust, maar deze promenade is toch wel héél erg rustig op een donderdag!
Ik heb een aantal foto's gemaakt en als ik me omdraai heeft Niki in ieder geval een plekje op een bankje gevonden en is blijkbaar in erg leuk gezelschap. Ik kan niet anders dat dát op foto vast te leggen!
We zijn naar dit stadje gereden omdat we op zoek willen gaan naar zeeleeuwen die zich hier ergens op een pier zouden ophouden. Als we die ene enkele al-even-zeer-verloren-toerist aanspreken maakt hij ons duidelijk dat we een eindje verderop moeten zijn. We springen meteen in de auto en vertrekken maar weer want veel is er hier toch niet te zien en/of te doen...praktisch alles is gesloten.
Een eind verderop is het precies hetzelfde...alles is gesloten, alles lijkt verlaten. We wandelen de pier af maar het wordt ons alsmaar duidelijker dat dít de plek is die we zoeken. Dat kunnen we niet alleen horen, er staat hier ook nog een niet-te-missen-grote-plaat, hét signaal dat we juist zitten!
In zee liggen een aantal zeeleeuwen en het lijkt of ze naar ons zwaaien om onze aandacht te trekken.
Maar hoe dichter we bij het eind van de pier komen, hoe duidelijker het gebrul van de zeeleeuwen wordt. We hebben ze nog niet gezien, maar als we naar beneden kijken hebben we gelijk door vanwaar het geluid komt. We bekijken dit tafereel een tijdje tot Niki opmerkt "heb jij enig idee hoe die beesten op die staketsels geraken?" Inderdaad...als je de foto goed bekijkt zie je dat het water een heel stuk lager staat. Wellicht geraken ze bij vloed op de onderbouw en als het eb wordt blijven ze gewoon liggen of maken ze een duikje het water in, maar dan kunnen ze wel niet meer terug omhoog...
Oké...we laten de zeeleeuwen en -honden met rust en zetten onze weg van 78mls (125,5km) verder naar San Francisco. Jeetje...nu weten we waarom het zo rustig was in Santa Cruz!! Iedereen is blijkbaar gelijkertijd op weg naar San Francisco! Bekijk de drukte maar eens!!!
Wat een rit van 1,5u zou zijn is uitgedraaid tot 3u verkeersellende (en we zijn niet eens op de grote ring in Brussel!). In SF rijden we voorbij dit mooie gebouw en als ik het later opzoek via het internet blijkt het hier om het stadhuis te gaan (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stadhuis_van_San_Francisco)
Ieder van jullie weet dat de straten in SF héél erg berg op en af lopen. Maar je houdt het niet voor mogelijk hoe het in realiteit uitziet. Daarom (én owv. onze huurauto!) maakte Niki onderstaande foto's.
Als je naar Amerikaanse films kijkt die hier opgenomen werden (zoals bv. "Ms. Doubtfire") dan zou je misschien nog wel eens kunnen denken dat die beelden getruceerd zijn. Maar dat is heus niet zo! Bekijk deze laatste foto voor vandaag maar eens...een toch wel zeer frapant beeld!!
En nu gaan we "onderdak" zoeken. Ons hotel bevindt zich op de al even bekende straat hier in SF en dat is Lombard Street. Waarom die zo bekend is zullen we jullie heel binnenkort hier tonen.
Het is gisteren een lange, vermoeidende dag geweest en we zijn pas laat in Yosemite NP toegekomen, maar we hebben een goeie nachtrust gehad en kunnen er weer tegen! Maar laat ik jullie maar eerst de website van dit mooie park geven: http://www.yosemitepark.com
Na het ontbijt begeven we ons richting het park waar we - naar goeie gewoonte - een foto maken bij de ingang. Dominique is meestal diegene die het fototoestel instelt terwijl ik een zo origineel mogelijk plekje/pose probeer uit te zoeken voor de foto. En omdat ik niet wil dat het steeds hetzelfde is, haal ik daar zo nu en dan hele kunsten voor uit. Meestal merk ik het wel als Niki die eerste foto's maakt en hou ik ze voor privé-gebruik. Maar dit keer wist ik niet eens dat hij mijn "ape-kuren" voor jullie vastlegde en hij stond erop dat die foto hier ook eens terecht zou komen. Daarom krijgen jullie er nu 2 te zien.
We zijn hier ooit nog al eens geweest, maar zijn toen via een andere weg het park ingereden. En het mooie daaraan is dat we nu op hele andere plekjes komen dan toen. Het weer zit mee, het zonnetje schijnt volop en het beloofd - in tegenstelling met vorige keer - een prachtige dag te worden. Alleen moeten we dan wél helemaal ín het park geraken hé...als we hier maar niet vast komen te zitten!
Niki zou helemaal niet zichzelf zijn als we niet zouden stoppen bij een rivier om effe een kijkje te nemen of er hier misschien effe kan gevist worden. Jammer genoeg voor hem is dát een absolute "no-can-do"! En dus maakt hij van de nood een deugd en besluit een foto maken. Wat is het hier mooi...
Bij het zien van een parking aan de voet van deze berg met zijn al even hoge waterval houden we halt. We hebben onze picknick bij en besluiten dat we hier even een wandeling te gaan maken.
We zijn nog maar net begonnen aan het pad dat ons naar de waterval zal leiden als Niki mij attent maakt op een knappe mede-wandelaar want natuurlijk heeft hij hem herkent. Het is een bekende acteur uit oa. de films "The Mummy" & "Resident Evil". Zijn naam is Oded Fehr en via Wikipedia vond ik een link die meer uitleg geeft over mijn foto-partner: http://en.wikipedia.org/wiki/Oded_Fehr
Vermits die brave man en zijn gezin meewandelen naar de waterval en vermits hij toestemde voor de foto, is het nu onze beurt hen aan te bieden om een foto van het hele gezinnetje te maken. Maar vriendelijk als hij is beloond hij ons met een wederdienst waardoor onderstaande foto een meerwaarde krijgt! Wat jullie zien rondspatten is het water van de waterval want het was precies of het regende...
We nemen afscheid van het gezin Fehr, zetten onze weg verder en passeren bij "El Capitan".
Ik heb een idee...ik wil wel eens proberen een waterval vast te houden...en wel tussen duim en wijsvinger. Denken jullie dat zoiets niet kan? Dan kennen jullie mij blijkbaar toch nog niet goed genoeg. Als ik ergens mijn zinnen op gezet heb ga ik meestal door tot het lukt. Kijk maar...hahaha!!
We maken opnieuw tijd om even een pauze in te lassen en terwijl we daar zo rustig zitten te genieten van de natuur, komt diezelfde natuur op ons toe gewandeld en ben ik net op tijd om de foto te maken!
Een half uurtje later bereiken we ons doel. We zijn immers op zoek naar "Mirror Lake". Dit meer is het laatste restje van het grote glacier-meer dat eens de Yosemite vallei bijna compleet vulde aan het eind van de laatste ijstijd-periode. Helaas dreigt het meer verloren te gaan door de voortdurend afzet van slib en gesteente. Veel meer uitleg geeft Wikipedia niet, maar ik doe er toch maar de website over bij: http://en.wikipedia.org/wiki/Mirror_Lake_(California). Als jullie de volgende foto's zien, weten jullie precies waarom het meer precies deze naam gekregen heeft.
Nog een laatste foto van het mooie "Mirror Lake" met op de achtergrond de "Half Dome". Vanwaar die naam? Het is een bijzonder gevormde granieten rots (granietkoepel). Omdat ook hier ooit eens Indianen woonden gaven zij hem de naam "Tis-sa-ack" dat "gekloofde berg" betekend. De Noorwestelijke wand is zo steil dat het precies lijkt of de helft van de berg weg is...een gevolg van het geologische verleden van de bergkam. De top is op 1444m hoogte boven het dal en bereikbaar via een 13,7km lang wandelpad. En ook van deze Half Dome heb ik een website gevonden: http://nl.wikipedia.org/wiki/Half_Dome
Via dit verlaten bospad - en we hebben écht het idee dat we hier alleen lopen - vinden we slechts een half uurtje later onze auto al terug, terwijl ik dacht dat we net héél ver weg waren. Vlakbij onze auto zit een specht te wachten tot we ook van hem/haar een foto maken en pas dan vliegt hij weg.
Nog een paar laatste foto's links en rechts naast de auto en dan hebben we dit park ook alweer op ons toch-wel-zeer-goed-gevulde-palmares staan.
Een volgende dag met vele indrukken en evenveel herinneringen is voorbij. Het wordt tijd om naar het hotel te gaan en te gaan slapen want morgen trekken we weer verder. Van Yosemite gaan we naar Santa Cruz aan de kust en vervolgens naar San Francisco vanwaar we terug vliegen naar Utah. Maar zover zijn we nog niet...jullie hebben nog een aantal verhalen tegoed hoor!
Vandaag vertrekken we al vroeg richting Yosemite NP. We hebben een tripje van 412mls (+/- 663km) (tot Mariposa waar we zullen overnachten) te gaan en onze tomtom weet ons te vertellen dat we daar ongeveer 6,5u zullen over doen en da's zonder rekening te houden dat we door LA moeten rijden!
Maar eerst plannen we nog een "blitz-bezoekje" in bij onze vriend Pastor Z die in Oceanside woont. Hij is de stichter van BFC en dat staat voor "Bikers For Christ" (http://bikersforchrist.org/). Als we halt houden aan het BFC HQ, komt Pastor Z net aangescheurd op zijn Harley Davidson Dyna Wide Glide.
Uiteraard - zoals we hem kennen - vraagt hij of ik er misschien even wil mee gaan rontoeren...duuhh!! Als goede Amerikaan geeft hij eerst nog de nodige safety instructies.
Wanneer hij mij zijn met-de-Amerikaanse-vlag-beschilderde helm geeft, vindt hij dat ik er uitzie als Captain America. Dat zal dan wel zo zijn zeker?
Genoeg gezeverd en vooruit met de geit, here we go...
We nemen Pastor Z nog mee om te lunchen en daarna is het tijd om afscheid te nemen want zoals gezegd in het begin van dit verhaal...we moeten nog door LA als we straks Yosemite NP willen bereiken!!
Vandaag begeven we ons na het ontbijt naar een drijvend museum namelijk het sinds 1992 op rust zijnde vliegdekschip de "USS Midway" (http://en.wikipedia.org/wiki/USS_Midway_(CV-41). Dit vliegdekschip was in dienst van de US Navy van 1955 tot eind 1991 en had een hoogtepunt tijdens de Golfoorlog van 1991 tijdens Desert Storm. Wanneer we aan boord gaan, worden we verwelkomd met dit groot bord
Als we omhoog kijken richting controle kamer wordt pas duidelijk hoe immens groot dit schip wel is
Dit plaatje van de kajuit van de Kapitein willen we jullie zeker niet onthouden
Eenmaal op het buitenplatform kan mijn pret niet op. Zoveel verschillende soorten vliegtuigen samen te zien is (voor mij toch!) een lust voor het oog!! Bij het zien van deze A-6 Intruder met zijn opgeklapte vleugels en daaronder een reeks Mk82 Snakeyes komt de wapenmaker in mij naar boven en kan ik het niet laten om effe te checken of die bommen ook wel goed gehangen zijn (beroepsmisvorming zeker?!)
Op de voorgrond een - met radar voorziene - E-2 Hawkeye, op de achtergrond de skyline van San Diego
En dít heb ik altijd al eens willen doen...één keertje eens het "Ready for Launch" teken geven...
Maar van alle vliegtuigen die ik hier vandaag te zien krijg, vind ik persoonlijk deze F-4S Phantom nog altijd één van de mooiste jets.
Ingrid vond deze H-46 Sea Knight helicopter met dubbele rotors wel de moeite waard om eens van binnen te bezichtigen en heel eventjes "commander" van dienst te spelen...
maar (zoals alle vrouwen!) kan ze natuurlijk moeilijk van al die knopjes afblijven...
In het laadruim van een andere helicopter valt het me dan weer op dat de zitjes wel enorm veel lijken op die van een C-130 (wat absoluut géén pretje is voor verre vluchten hoor!).
Een F-18 Hornet met een Rode ster op zijn staart geeft weg dat hij gediend heeft bij het befaamde "Aggressors Squadron". En als je meer zou willen weten over dat squadron kan je het uiteraard gaan nalezen op deze website: http://en.wikipedia.org/wiki/Aggressor_squadron
Bij het zien van de F-14 Tomcat moet toch wel iedereen denken aan "Top Gun" nietwaar? Alleen jammer voor Ingrid dat Tom Cruz in de verste verte niet te bespeuren was...
Ingrid wil deze T-2 Buckeye vast leggen op de gevoelige plaat, maar wat blijkt? In de cockpit komt ze daar een eventueel nóg bekender individu tegen. Tenminste...voor haar "bekender" hé!
Vanop de kade maken we een foto van de zijflank van dit majestueuze schip.
Bijna op het einde van de kade staan we plots oog in oog met de legendarische "Bob Hope" voor wie hier een bronzen beeld geplaatst werd in het gezelschap van een 15-tal andere bronzen beelden. Het geheel wordt omschreven als "A Salut to Bob Hope and the Military".
Op weg naar de auto komen we voorbij USS San Diego (CL-53) Memorial. Dat schip werd in gebruik genomen net nadat de US zich gevoegd had bij de rest van de wereld tijdens Wereldoorlog II. De memorial is een blijvend eerbetoon aan het schip en zijn opvarende militairen...
De voormiddag sluiten we in schoonheid af bij het gigantisch grote beeld "The Kiss"! We bombarderen de eerste de beste toerist tot onze "privé-fotograaf" en gaan dezelfde scéne nadoen. Ook van dit beeld staat alle uitleg online. Kijk maar eens op:http://en.wikipedia.org/wiki/Unconditional_Surrender_(sculpture) Maar kijk eerst maar eens naar de foto om te zien hoe mega-groot dit beeld wel is!!
Dit was al een zeer gevulde voormiddag, maar nu gaan we snel door naar Sea World.
Voor het namiddagverhaal van vandaag gaan we naar SeaWorld. Zoals steeds doe ik er ook nu een website bij: http://seaworldparks.com/seaworld-sandiego/Park-Info/Interactive-Map?from=Top_Nav Hier krijg je meteen de plattegrond van SeaWorld te zien en kan je als "ontdekkingsreiziger in SeaWorld" verder een kijkje gaan nemen in dit park. Net als jullie hebben wij er al zoveel van gehoord en zijn we nieuwsgierig geworden wat dit pretpark allemaal te bieden heeft. Als we aankomen moeten we ons wel een beetje haasten want de laatste "Orka-show" gaat zo meteen beginnen. We vinden meteen een mooi plekje en vragen de dame achter ons dan ook maar gelijk om een foto van ons 2-tjes te maken.
En dan zijn we er helemaal klaar voor en mag naar onze mening de show beginnen! En daar zijn ze al!
Orka's (http://nl.wikipedia.org/wiki/Orka_(dier)) zijn de grootsten binnen de familie van de dolfijnen. En ze zijn echt wel supergroot als je ze zo "in 't echt" te zien krijgt. Op foto 1 krijg je al een beetje een idee, maar kijk eens goed hoe groot die dieren wel zijn tov. hun verzorgster (foto2).
Hoe iemand die kolossen al zover krijgt dat hij/zij kunstjes maakt...Joost mag het weten! Maar dat die dan ook nog eens een rugwaartse buiteling uit het water maakt, daar staan we al helemaal van te kijken.
Een 3 kwartier na het begin van de show komen 2 orka's nét voor onze neus een paar rondjes draaien en doen een poging om met hun vinnen te wuiven als teken van afscheid...de show is voorbij!
Daarna gaan we naar de dolfijnen-show...we zijn immers in een zeezoogdierenpretpark hé!
Toen we op huwelijksreis in Cuba waren hebben we de gelegenheid gehad om met de dolfijnen te gaan zwemmen. We werden toen ook door hen voort- en helemaal uit het water geduwd zoals je op de volgende foto kan zien. Ik verzeker je dat dát een hele belevenis was!
En dan merken we plots dat één van die dolfijen wel heel erg nieuwsgierig is naar wie er daar allemaal op de eerste rij zit. Wil hij hen gaan natspatten? En wie kijkt er hier nu eigenlijk naar wie?
Na de dolfijnen zijn de "pilot whales" ("piloot walvis" of "griend" in het Nederlands) aan de beurt. Vergis je niet...ondanks zijn naam is deze "walvis" toch - net als de orka - een dolfijn hoor! Het lijkt precies alsof deze dieren helemaal geen hoofd hebben. Je ziet nauwelijks zijn/haar ogen en/of mond en neus. Ik heb er voor de liefhebbers ook een website van gevonden: http://nl.wikipedia.org/wiki/Griend_(dier)
We wandelen verder door het park en komen voorbij een plek waar je de dolfijnen mag aanraken. Maar dan moeten ze dat natuurlijk zelf wel willen doen en deze had helemaal geen zin in een knuffel!
Dan maar weer verder waar we de zee-otters zien genieten van hun welverdiend (?) middagdutje.
Maar de mooiste, geweldigste ervaring is vast en zeker de plek waar we nu beland zijn. Het is het domein van de "Bat-Rays" (omdat ze er een beetje uitzien als vleermuizen). In het Nederlands noemt men deze dieren de "Koe-neus-roggen of vleermuisrog" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Koeneusroggen)
En ook hier is het als bij de dolfijnen...je mag ze zomaar aanraken en stukjes inktvis voederen!
Hoe voelt zo'n rog aan? Wel...in ieder geval niet zoals een vis! Ze voelen heel zacht en glibberig want ze hebben een slijmlaag over hun hele lichaam. Die slijmlaag dient uiteraard om hen te beschermen. Niki krijgt er maar niet genoeg van en dus maak ik daar gebruik van om foto's te maken. Geweldig toch?!
Maar ook aan dit mooie liedje komt een eind. We gaan nog een hapje eten en keren dan terug naar het hotel. Het is een drukke dag geweest en het wordt onze laatste nacht in San Diego. Morgen reizen we verder naar Oceanside en dan door naar Yosemite, maar dat zijn verhalen voor later.
We vliegen van O'ahu naar San Francisco (een nachtvlucht van +/- 5u) en na een stop van ongeveer een uur vliegen we (+/- 1,5u) verder naar Los Angels. Door het tijdsverschil met O'ahu is het middag als we daar aankomen. We hebben een auto gehuurd want we willen in CA gaan rondtrekken. Op onze "Wish-List" staan oa. de "USS Midway" & "Sea World" (San Diego), Ocean Side - want daar woont onze vriend Pastor Z die president is van de motoclub Bikers For Christ (BFC) - Mirror Lake in Yosemite NP, Santa Cruz, Alcatraz bij San Francisco en uiteraard SF zelf! Vermits we vannacht op het vliegtuig niet zoveel geslapen hebben en al lang aan 't reizen zijn, houden we het één dagje (zaterdag 20/4) rustig en gaan we niks ondernemen.
Maar vandaag, zondag 21 april, zijn we er - zoals gewoonlijk - weer helemaal klaar voor en reizen we van LA naar San Diego, een kort ritje van 121mls (= 195km). Dat zal ongeveer 2u in beslag nemen dus zodra we bij het plaatsje La Jolla passeren, houden we een eerste halte. Hier zouden naar het schijnt de zeehonden zomaar op het strand liggen en nu we hier toch in de buurt zijn, willen we dat niet missen! We parkeren de auto en wandelen richting het strand waar we voorbij het "Art Museum" komen. Ik vraag me wel af hoe die boten dáár terecht zijn gekomen? Of zou hier een tsunamie geweest zijn?
We naderen de kustlijn want we zien de oceaan al, maar de kleuren van deze "pergola" zijn zo geweldig mooi tegen de blauwe lucht dat we niet anders kunnen dan een foto nemen.
Terwijl we voorbij het huisje richting oceaan wandelen heb ik steeds maar de indruk dat er iets of iemand naar ons loert. Als we ons omdraaien is het duidelijk...het krioelt hier van de squirls (eekhoorns)! We hebben nog zo geprobeerd om een groepsfoto te maken maar die ongeveer 100 beestjes blijven natuurlijk niet zomaar zitten...behalve deze dan! Hij vindt zichzelf wel de "max"!
We zien steeds meer en meer mensen naar één bepaalde plek aan het strand wandelen. En vermits mensen "kudde-dieren" zijn gaan wij ook maar mee, want daar moet toch wel iets speciaals te zien of te doen zijn! En ja hoor...we hebben de "lekker-van-het-zonnetje-genietende"-zeehonden gevonden...
Het is ongeveer middag en de zeehonden zijn blijkbaar aan hun middagdutje bezig en willen niet gestoord worden. Tenminste...zo lijkt het toch als je deze foto bekijkt. Het lijkt precies of het beestje wil zeggen : "Oh nee...toch niet wééral een toerist die een foto wil maken zeker...pppfff"?
Een eindje verderop vinden we een ganse kudde die aangespoeld is en temidden van die kudde ligt er ook een baby-zeehondje...daar wil ik een close-up van...zooooo lief!
De pelikanen en de zeemeeuwen houden angstvallig de wacht, maar zijn een beetje teleurgesteld...alle aandacht van de toeristen gaat immers naar de zeehonden terwijl zij er toch ook nog zijn?!
Als we onze mede-toeristen moeten geloven zijn we tóch nog niet op de juiste plek. "Een beetje verder op liggen er zeeleeuwen op de rotsen...daar moeten jullie beslist eens een kijkje gaan nemen", zo wordt ons aangeraden. Dus gaan we op stap en maken nog enkele foto's.
Hoe dichter we bij de plaats van bestemming komen, hoe meer lawaai dat we te horen krijgen. Wat we hier te zien krijgen hou je gewoon niet voor mogelijk!!! Bekijk de 2 onderstaande foto's maar eens. Je weet gewoon niet wat je ziet. De zeeleeuwen (niet te verwarren met zeehonden!) liggen/zitten/hangen hier over, op, naast en door mekaar...of zoals ze dat in Hoeselt zeggen "én e kubbelke bijeen"! Op de 2de foto zie je hoe de aalscholvers & pelikanen allemaal netjes bij mekaar verzamelen op één grote rots!
We zetten ons op ons gemakje op het strand en besluiten een tijdje "zeeleeuwtje kijken" in te lassen want deze hele beestenboel houdt ons zodanig bezig dat we er maar niet genoeg van krijgen! Gelukkig hebben we een goed fototoestel zodat we veel...héél veel mooie foto's kunnen maken.
Om af te sluiten geef ik jullie nog graag een website over La Jolla (en dat spreek je uit als "La Choja") waar je meer tekst en uitleg (én foto's) kan vinden : http://nl.wikipedia.org/wiki/La_Jolla
Nu gaan we verder naar downtown San Diego (13mls = 21km verderop) en hier gaan we naar het hart van de stad...het "Gaslamp District", waar we een hapje zullen eten voordat we naar het hotel gaan.
San Diego is een mooie, gezellige stad en we hebben er veel in rondgewandeld, maar het is avond, we zijn moe en hebben honger. Als we voorbij het Hardrock restaurant komen wil Niki dat er een foto gemaakt wordt, maar we gaan er niet eten...dat doen we in de Sushi-Bar.
En na het eten kuieren we terug richting onze huurauto en begeven ons naar ons hotel. Morgen bezoeken we de "USS Midway" en het beloofd een goedgevulde dag te worden.
Mooie liedjes duren helaas niet lang en vandaag zijn we alweer toegekomen bij onze laatste dag op dit prachtige en tot ieders verbeelding sprekende eiland. Om mijn woorden een beetje meer kracht bij te zetten toon ik jullie een paar foto's van het zicht waar we iedere morgen mee wakker werden...
We hebben ons voorgenomen - nadat we de valies gepakt hebben en uitgechecked zijn - om een tijdje aan het zwembad te gaan rondhangen en dus zo gezegd, zo gedaan. Ook daar genieten we van een prachtig zicht op het strand en de oceaan. Het enige storende is de straat, maar ook dat valt wel mee.
Als ik een zwembad zie, wil en moet ik baantjes gaan trekken. Zwemmen is zowat mijn lievelingssport en ik kan me uren bezig houden in en om het water. Dominique daarentegen is niet zo'n waterrat. Hij houdt meer van foto's maken, terwijl ik in het zwembad rondhang.
Maar als hij dan eindelijk ook eens in een jacuzzi stapt, ben ik er als de kippen bij voor een foto en zie...daar ligt hij dan, mijne "Pacha" in het warme water van de jacuzzi terwijl het al zo warm is!!
Eén van de diensters bij het zwembad wordt opgetrommeld om nog snel een laatste foto te maken.
We hebben het echt wel getroffen hier. Ons hotel is niet alleen centraal gelegen, maar het is ook een vrij nieuw, mooi en zeer goed onderhouden hotel. En om de herinnering aan een prachtige vakantie zo levendig mogelijk te houden, worden er natuurlijk ook daarvan foto's gemaakt én hier gepost. En daarna gaan we douchen en omkleden want we willen ook nog eens het strand op, naar Duke's om er te gaan eten en naar het marktje om ook daar nog even rond te kuieren vóór ze ons naar de luchthaven brengen.
Tegenover ons hotel staat een merkwaardige boom. Natuurlijk had ik daar wel een foto van kunnen nemen vanuit de kamer of ééntje waar niemand bij op staat, maar het is precies omdat die zo groot en zo speciaal is dat ik wilde dat Niki erbij zou gaan staan...dit is één boom...
We wandelen verder naar het strand en ook bij het standbeeld van Duke moet een foto gemaakt worden. Maar niet alleen daar want mijn privé fotograaf zorgt ook voor beelden terwijl ik de pier oploop.
Nu nog een etentje bij "Duke's" dat ons meest favoriete eetgelegenheid geworden is...
...en dan gaan we bij valavond de markt verkennen. Omdat die markt onder de bomen plaatsvind zijn de foto's soms een beetje donker uitgevallen, maar je kan zo de vakantiesfeer proeven.
Heb ik het hier al wel eens over de toch wel zeer aparte Hawaiiaanse taal gehad? Die heeft niet zoals wij 26 letters van A tot Z, maar slechts 13 letters waarvan 5 klinkers en 8 medeklinkers. Heel raar om te horen maar zeker om te spreken...Als je op één van deze eilanden bv. zoals wij naar de markt wil gaan of de stad intrekt, dan komt een beetje basiskennis van het Hawaiiaans goed van pas. Ik zal het jullie eens een beetje proberen bij te brengen..."Aloha" betekend eigenlijk zowel "goeie dag", "goeie morgen" als "tot ziens" . Verder heb je nog "Mahalo" en dat is "dank je". "Kane" en "Wahine" zijn 2 woorden die je hier MOET kennen! Stel je voor dat je naar het toilet moet en dan staan er deze 2 woorden. Dan wil je écht wel weten dat "Kane" "man" betekend en "Wahine" voor de "vrouw" is. Verwarrend is het wel als je deze woorden ziet bv. "Honi" dat een "kus" is en "Honu" een "schildpad" . Wil je nog wat meer Hawaiiaans leren dan kan dat hier : http://www.alohafriends.com/words.html
Bij "Tiki Town" houden we halte voor een allerlaatste cocktail, maar kunnen we een lachbui nauwelijks onderdrukken als we deze plaat zien..."Best of Belgium"?? Met de vermelding van "Mai Tai" (héél lekker trouwens!) en Belgische bieren? Dat willen we wel eens proberen!
Het busje pikt ons precies op tijd op en brengt ons veilig en wel naar de luchthaven. Helaas...deze vakantie is voorbij, maar het is wel heel mooi geweest. De vele foto's, de mooie herinneringen, de nieuwe ervaringen en uitdagingen zullen ons met vreugde doen terug denken aan deze plek.
En nu op weg naar San Francisco (voor een tussenstop) & Los Angeles (voor het vervolg). "Aloha" & "A Hui Hou" (tot ziens) Ingrid & Dominique
Op de vooravond van ons vertrek en nadat we bij Pearl Harbor geweest zijn, zijn we toe aan een zeer ontspannen, rustig avondje. Maar voor we die plek bereiken moeten we weeral Honolulu doorkruisen. En omdat ik hier nog geen foto's van gepost heb, krijgen jullie er nu een paar te zien. Deze eerste is gewoon een algemeen beeld van de grootstad Honolulu. De torens van de 2de foto hebben een wel zéér originele naam..."One Waterfront Tower" (terwijl het 2 torens zijn). Deze 2 identieke en 45 verdiepingen tellende gebouwen zijn allemaal luxueuze appartementen rechttegenover Pearl Harbor.
Ons rustig, ontspannen avondje krijgen we voorgeschoteld bij "Germaine's Luau". Je vraagt je misschien af wat dat is? Wel...een "Luau" is een dans-, eet- en drinkfestijn op het strand van Waikiki. Meer uitleg en meer foto's hierover vindt je via : http://www.germainesluau.com/ Bij onze aankomst worden we opgewacht door dit heerschap en natuurlijk volgt dan meteen een foto!
Het is nog vroeg en er is nog niet echt veel volk, maar er weerklinkt wel al typische Hawaiaanse muziek. Het orkest is aan 't inspelen en zorgt ervoor dat we meteen in de juiste sfeer geraken. Eén van de eerste dingen die Niki gaat doen is uiteraard de bar opzoeken. Helaas...er zijn nog vele wachtenden voor hem!
We zullen ons straks wel tegoed doen aan de "pupu" van "pipi" met "poi". Nu zijn jullie wel eens curieus wat dát wel mag zijn hé?! Wel..."pupu" dat zijn de appetizers of voorgerechtjes. Die zijn gemaakt van "pipi" en dat is koeienvlees en dat dip je in een sausje van "poi" en dat is een moes van de taro-wortel (dat is absoluut NIET lekker!). Maar eerst gaan we naar de oceaan om enkele foto's te nemen. Zoals je aan de lucht kan zien, is er gedonder op komst maar we hopen dat het zal overwaaien.
Op grote zeeschelpen wordt het signaal gegven dat we ons naar "de keuken" moeten begeven waar met een heus ritueel een speenvarken voor ons bereid werd. Maar deze keuken is in openlucht en van een oven is weinig te zien, ware het niet dat de oven zich in de grond bevindt!! Volgens de tradities en de gewoontes hier op Hawaii, moeten we eerst bidden en dan wordt er een dans voor de goden gedaan. Daarna wordt - al even traditioneel - het varken uit de put gehaald en mogen we gaan aanschuiven.
De vele toeristen zijn voorzien van spijs en drank en mogen nu voldaan en tevreden achterover leunen voor een wervelende en zeer kleurrijke show.
Maar zoals het zo dikwijls in de hotels ook is, worden er natuurlijk ook hier mensen uit het publiek gevraagd om mee te doen op het podium. Deze 3 mannen zijn echte lefgozers want niet alleen moeten ze op het podium komen dansen alsof hun leven er van af hangt, ze moeten dat ook nog eens doen in een strooien rokje met kokosnoten op hun borsten. Jammer genoeg is Niki daar NIET voor te vinden...
Ook de dames ontsnappen er niet aan en worden massaal op het podium verwacht. Biebieke staat er ook ergens tussen. Kunnen jullie mij vinden? Wel goed zoeken hoor, want je ziet me nauwelijks...
Als iedereen braafjes op zijn plek zit, brengen de mannen een impressionate show. Op sommige momenten lijkt het precies alsof ze op oorlogspad zijn, op ander momenten zie je dat ze er plezier in hebben.
Maar ook de vrouwen dansen dat het een lieve lust is. En samen met de mannen brengen zij nog een aantal dansen die vooral als dank aan de goden zijn. We zouden eigenlijk allemaal als dank moeten gaan meedansen want het is gelukkig de ganse avond droog gebleven...
Net vóór we terug op de bus stappen, krijgen we nog een foto aangeboden. Deze werden aan het begin van de avond gemaakt en is en blijft een mooie herinnering aan onze Hawaii trip!
En zo zit ook die voorlaatste avond erop. Morgen nog een beetje zwemmen en zonnen, nog enkele foto's van de omgeving maken, valies inpakken en een beetje wandelen. Het wordt een lange dag want we verlaten Honolulu pas heel laat en vliegen dan zo'n 5u naar San Francisco en vandaar naar Los Angeles.
Vandaag gaan we een bezoek brengen aan "Pearl Harbor" en dus is het 's morgensvroeg al om 7am bij de ingang van het hotel een drukte van jewelste. Zo'n 100-tal mensen gaan allemaal op uitstap vertrekken en daardoor duurt het uiteraard even voor we de juiste bus gevonden hebben en iedereen ingestapt is. We moeten dwars door Honolulu en dat geeft ons de kans om een beetje aan "sight-seeing" te doen.
Dit "Supreme Courthouse" (hooggerechtshof) en kreeg de naam "Ali'iolani Hale". Het zwarte - met bladgoud bekleedde - standbeeld dat voor het gebouw staat is dat van "King Kamehameha the Great". Voor de nieuwsgierigen is er deze website : http://en.wikipedia.org/wiki/Aliiolani_Hale
Hawaii is niet alleen maar mooie natuur, zon, zee en zand...Wie Hawaii zegt, denkt meteen ook aan deze man voor wie hier in Honolulu een levensgroot standbeeld staat. Het is niemand minder dan onze eigenste Pater Damiaan (http://nl.wikipedia.org/wiki/Pater_Damiaan), die vooral op Molokai verbleef en daar zorgde voor de armen en de melaatsen. Hij was en blijft een zeer geliefd persoon en we mogen dan ook terecht fier zijn op onze landgenoot!
We hebben ons doel eindelijk bereikt en daar hoort een foto bij...uiteraard!
Dit anker - dat slechts één van de 3 ankers van de USS Arizona was - weegt maar liefst om en bij de 10 ton. Om jullie een idee te geven...als je ziet dat het anker - in vergelijking met Niki - toch wel zeer groot is, kijk dan ook eens naar foto 2 om de verhouding te zien tussen dat anker en het schip. Zo kan je je een beetje beter het beeld vormen hoe groot die USS Arizona eigenlijk wel was.
In deze militaire haven liggen niet alleen gigantisch grote schepen, maar ook duikboten zoals je ziet. Hetgeen waar wij "zomaar" tegenaan leunen/op zitten is een torpedo van die duikboot!
Het museum - waar je een karrevracht aan overblijfselen van die dag vindt - heeft een doorlopende film die haarfijn uitlegt wát er precies gebeurde die ochtend van 7 december 1941. Die bewuste morgen werd Pearl Harbor opgeschrikt door een Japanse verrassingsaanval met als enigste doel het grootste deel van de Amerikaanse vloot te vernietigen en zo Japan vrij spel te geven in de Pacific. Tijdens deze aanval kwamen maar liefst 2402 Amerikanen om het leven en werden er nog eens 1282 gewond. Aan Japanse kant werden slechts 65 militairen gedood of gewond en 1 enkele Japanse matroos werd gevangen genomen. De aanval leidde tot de Amerikaanse toetreding tot Wereldoorlog II in de Stille Oceaan en ook in Europa, want de dag na de aanval verklaarden de Verenigde Staten de oorlog aan Japan. Voor meer uitleg verwijs ik jullie naar : http://nl.wikipedia.org/wiki/Aanval_op_Pearl_Harbor
Wij gaan zo meteen naar de Memorial van de USS Arizona die hier haar graf gevonden heeft. Om ons daar een beter beeld van te kunnen vormen, bekijken we deze 2 maquettes. Foto 1 toont hoe het schip eruit zag vóór de bombardementen. Het witte gedeelte op foto 2 is de Memorial die boven het schip werd gebouwd en precies dáár gaan wij nu naartoe.
Bij aankomst aan de Memorial vallen de uitbundige gesprekken van zojuist stil. Dit gebouw en de boven het water uitstekende restanten van de USS Arizona, dwingen tot respect en sereniteit.
In het gebouw is het behoorlijk druk en dus begeven wij ons eerst naar de achterste wand van het gebouw waar de namen van alle slachtoffers in wit marmer gegraveerd staan. Geloof me...ook al hebben we het niet aan den lijve ondervonden, ook al hebben we nooit een oorlog hoeven meemaken...dit stemt tot nadenken. Wie zou er hier niet stil van worden en/of een traantje wegpinken...
Terwijl we terug wandelen naar de boot die ons weer naar de haven zal brengen maken we foto's die niet veel uitleg hoeven krijgen...
Als we olie op het water zien drijven vragen we onze gids naar meer uitleg. Volgens deze veteraan is die olie nog steeds afkomstig van de USS Arizona. Symbolisch worden ze "tranen van matrozen" genoemd, want ook duikers slagen er niet in de juiste plaats van het lek te vinden...
Op deze speciale plaats willen we een foto met z'n 2 en het gezonken schip op de achtergrond.
Nog een laatste blik op deze gedenksteen bij de uitgang en dan laten we de Memorial letterlijk en figuurlijk achter ons. Ik had nooit gedacht dat deze plek zoveel indruk zou nalaten...
We zijn er een beetje stil van geworden...en wij niet alleen! Maar onze uitstap van vandaag is nog niet voorbij. We moeten terug richting Honolulu en vandaar gaan we naar "Germaine's Luau" voor een gezellige avond met eten & drinken, zang & dans, ergens op het strand.
Anderhalf uur na ons Diamond Head avontuur arriveren we bij Turtle Beach (Lani'akea op z'n Hawaiaans). We zijn héél erg benieuwd of we die mega-grote-en-uit-de-kluiten-gewassen-groene-zeeschildpadden ook écht te zien zullen krijgen. Voor alle nieuwsgieren heb ik inderdaad ook nu weer een website gevonden waat je meer info kan nalezen : http://www.to-hawaii.com/oahu/beaches/turtlebaybeach.php Dit bord verraad in ieder geval dat we op de juiste plek zijn.
"Een mens is een kudde-dier" wordt wel eens gezegd, dus als je veel mensen ziet samentrommelen dan wéét je gewoon dat je op de juiste plek bent en dat er één en ander te zien of te doen is. Als we bij het strand aankomen zien we meteen dat je - nogal logisch - niet zomaar bij die schildpadden mag komen. Om ervoor te zorgen dat dat ook niet gebeurd is er steevast iemand in de buurt die zowel de toegestroomde mensen alsook de nietsvermoedende schildpadden "in het oog" houdt...en maar goed ook!
Met een rode koord wordt netjes het te-respecteren-grondgebied van de schildpadden afgebakend, maar buiten (of in Niki's geval "tussen") die koord mag je vrij bewegen en foto's maken.
Voor de opzichters is het een koud kunstje om - aan de hand van foto's - precies een onderscheid tussen al die dieren te kunnen maken en de nodige uitleg te kunnen verschaffen aan de nieuwsgierige toeristen. De beestjes hebben allemaal een naam gekregen en volgens de uitleg zijn ze nét zo verschillend als mensen. De ene heeft een vlekje hier, een andere heeft een hap uit zijn/haar schild door een gevecht en zo heeft ieder dier heeft zijn/haar eigen identiteit en zijn ze nét zo uniek zoals een vingerafdruk.
Deze "jongedame" heet Missy en in het Hawaiaans is dat "Kauila". Ze is ongeveer 30 jaar oud en weegt 225 lbs (102,58kg).
Ik ben helemaal in de ban door die gigantische dieren en wil op de foto met Missy.
We maken een wandeling over het strand en een beetje verderop zien we een schildpad die met alle mogelijk moeite probeerd uit het water te raken. De stroming is sterk en het kost blijkbaar immense moeite voor dit dier. Wat zou ik hem/haar graag een duwtje geven, maar dat mag niet hé!
Volle 2 uur zijn we bezig geweest met kijken, foto's maken en wandelen van de ene naar de andere schildpad, maar ook aan deze indrukwekkende ervaring komt helaas een einde. We moeten ons opweg begeven naar het hotel, want de huurauto moet tijdig terug binnen zijn.
Op de terugweg passeren we een koffie-plantage. Alweer iets nieuws en alweer iets dat we nog nooit "in 't echt" gezien hebben. Stoppen is de boodschap want daar willen we foto's van hebben! Terwijl ik foto's neem van de plantage, merk ik ook dat er helemaal geen omheining rond staat en dus trek ik mijn stoute schoenen aan en ga die koffiebonen eens van héél dichtbij bestuderen.
We gaan via de "Likelike" Hwy terug naar Waikiki en je ziet het al aan de foto...we krijgen een serieus onweer op ons (auto)dak. Het regent dat het giet, er is zelfs hagel, bliksem en gedonder bij, maar het heeft ook een mooie zijde want als de zon er ook nog bij komt, krijgen we een prachtige regenboog en zoals je op de 2de foto kan zien, moeten we er precies onderdoor rijden.
Tegen dat we het hotel bereiken is het gedaan met regenen, is alles terug opgedroogd en is ook de zon weer van de partij. Volgens mij word het toch nog een mooie avond, na een al even mooie dag.
Op naar het volgende en dat wordt een bezoek aan Pearl Harbor & de USS Arizona Memorial. Tot dan! Ingrid
Vandaag hebben we een auto gehuurd en die krijgt als eerste een plaatsje op dit blog. De chauffeur wilde zijn autootje echter niet in de steek laten, dus die moeten jullie er sowieso ook maar bijnemen.
Voor ons "wandelingetje" begeven we ons naar "Diamond Head" of in het Hawaiaans "Le'ahi" dat bekend staat voor zijn historische wandelingen, zijn adembenemende panoramische uitzichten en zijn militaire geschiedenis. Hier is de link : http://www.hawaiistateparks.org/parks/oahu/?park_id=15
Het is een vulkanische krater is en als je onderstaande foto bekijkt, zie je dat meteen. "Le'ahi" betekent letterlijk "wenkbrauw van de Ahi-vis", maar het betekent ook "krans van vuur" waarmee de naam verwijst naar vuren die vroeger vanop de rim aangestoken werden om de kano's op de oceaan te navigeren. We gaan aan de 0,8mls (1,3km) tocht beginnen die - zoals er te lezen staat - zeer steil en inspannend zal zijn en waarvan de laatste 1/10mls (160meter) alleen maar zeer steile trappen zijn...we zijn benieuwd!
Dit station - met tunnels, ondergrondse commandoposten en voldoende camouflage - werd in 1908 door de US Army (Landmacht) gebouwd. Helemaal boven zou zich een bunker bevinden en om die te kunnen zien, moeten we over hetzelfde pad - dat van onder uit de krater helemaal tot op de rim loopt - naar boven. Het is nog steeds hetzelfde pad dat vroeger ook door de soldaten en muilezels gebruikt werd. Het pad is op sommige plaatsen niet alleen smal en steil, maar ook zeer oneffen. Niet voor niets dat er op voorhand gewaarschuwd wordt stevige schoenen aan te trekken en voldoende water mee te nemen...
Halfweg de trappen hebben we eindelijk een plekje in de schaduw gevonden en wordt er een zoveelste kleine pauze ingelast...geloof me...het was een hele klim! Maar...we zijn er nog niet helemaal en de laatste loodjes wegen altijd het zwaarst dus nog even een "paar" trapjes, nog even doorbijten...
Mijn vreugde kan niet op als we eindelijk in de bunker aangkomen zijn!! We hebben er precies 1,5u over gedaan, maar we worden ruimschoots beloont voor de moeite want wát een spectaculair uitzicht!! Het was ECHT wel de moeite waard om de hele klim te ondernemen.
En nog is het niet gedaan want we moeten via bovenstaand raam van de bunker naar buiten klimmen. Ik laat jullie even meegenieten van een aantal foto's die we daar maakten......
......om dan tot de conclusie te komen dat we NOG hogerop moeten!! Zie je daar achter mij, helemaal in de diepte die vuurtoren? Kijk maar naar foto 2, die is er op ingezoemd.
Op het hoogste punt vragen we een "toevallige aanwezige" om onze aankomst mét uitzicht op Waikiki voor ons op de gevoelige plaat vast te leggen en daarna maken we zelf nog een panorama-foto.
Na ongeveer een uurtje van "oohh" en "aahh" en "kijk eens" is het tijd geworden om onze terugtocht aan te vatten. We willen immers ook nog naar Turtle Beach! Dus Niki gaat er alvast aan beginnen en ik neem nog snel een laatste foto die duidelijk laat zien dat we op de rand van de krater staan.
Als we bijna beneden zijn zien we plots dat een aantal mensen op één plaats stilstaan en foto's maken. Meestal betekend het dat er iets speciaals te zien is. Nieuwsgierig als we zijn, gaan ook wij dichterbij om het spectakel gade te slaan en inderdaad...net zoals bij de Boedistische Temple op onze rondrit, zitten ook hier zeer uitbundig-gekleurde kardinaalvogels. Deze vinden we zelf de mooiste...
Terug bij de auto voorzien we ons van een welverdiend ijsje en gekoelde drankjes. En dan gaan we opnieuw "in de voetsporen van Jacques Cousteau" treden en gaan de zeeschildpadden zoeken.
