Als ik zo 's avonds nog een beetje TV zit te kijken of achter mijn computer zit, denk ik dikwijls aan onze familie en vrienden daar in het verre België. En met de regelmaat van de klok gebeurd het ook wel eens dat ik aan de Heer vraag om iedereen veilig en gezond te houden. Maar als de telefoon 's avonds overgaat, neem ik die toch iedere keer op met een bang hartje...angst dat er iets gebeurd zou zijn. Toen Joni mij gisterenavond een sms-je stuurde sloeg de paniek dan ook meteen toe. Al snel had ik in de gaten dat het in België ongeveer 2u 's nachts moest zijn en dan is het al helemaal niet haar gewoonte om iets te sturen. Het enigste dat dat berichtje zei was "skype". Toen ik haar eindelijk te zien en te horen kreeg werd alles duidelijk...onze schoonzoon Rob is ziek en is daardoor in het ziekenhuis terecht gekomen. Wij kunnen hem helaas niet gaan bezoeken en dus is het minste dat ik kán doen, een "get-well-soon" kaartje maken en sturen.
Lieve Rob, we denken veel aan jou en zouden eigenlijk graag bij jou, Joni en Lien willen zijn, maar helaas, dat kan niet. We hopen dat je vlug weer beter zal zijn en dat dit kaartje je een beetje kan opmonteren.
Beloof ons dat je vanaf nu een beetje meer rust zal inbouwen in je dukke bestaan en dat je tijd maakt om van de leuke, fijne kant van het leven te genieten samen met Joni en Lien...zij hebben je héél hard nodig !
Het ga je goed, maar zorg op de eerste plaats goed voor jezelf ! Een bezorgde Mama en Niki...
Onze dag is nog niet voorbij, want na de Airshow hebben we nog iets totaal anders op het programma staan. Dé nationale sport bij uitstek hier in de States is het alombekende "American Football". Maar wist je ook dat er een "mini-uitvoering" van bestaat ? Het "arena football" zoals dat hier genoemd wordt is te vergelijken is met mini-voetbal in België, dat ook het kleinere broertje is van het eigenlijke buitenspel. Vanavond zijn we naar zo'n wedstrijd geweest en ik moet zeggen...het heeft wel wat ! En zoals bij elke gelegenheid, elke wedstrijd, elke manifestatie wordt ook deze geopend door het Nationale Volkslied en de chearleaders.
"Onze" ploeg zijn de Utah Blaze (http://www.utblaze.com) en spelen in bruin/oranje outfit. Ze staan er helemaal klaar voor en wachten enkel tot de scheidsrechter het signaal geeft om mekaar in de haren te vliegen. Wát ze allemaal roepen weet ik niet, maar het ziet me een ruwe sport uit...niks voor watjes !
Jeetje...d'er staan me daar een paar mannen tussen die ik écht niet zou willen tegen krijgen hoor. In het midden van onderstaande foto zie je er eentje die je gegarandeerd niet zomaar omver loopt.
Vraag me niet te veel over de spelregels want die ken ik niet. Ik weet alleen dat er 3 keer 35 min. gespeeld wordt met telkens een pauze van 15 min. Geïnteresseerden mogen voor mijn part al die regeltjes eens gaan nalezen op deze link : http://www.buzzle.com/articles/arena-football-rules.html Het enigste dat mij interesseerd in de pauze zijn de show's om de toeschouwers ook tijdens nu te "entertainen" en dat is één van de taken van hun mascot die de naam "Chief" kreeg. Er wordt ook steevast - bij ieder indoor sport - een spelletje gespeeld waarbij iemand een auto kan winnen (als je veel geluk hebt natuurlijk !). Spelleider van dit spel is niemand minder dan de alom-in-Utah-bekende "Big Bubba" en als je hem ziet weet je meteen waar zijn naam vandaan komt. Hij kon net zo goed gaan meespelen in de verdediging, dat kleine ventje...
Zowel Niki als ik proberen een beetje wegwijs te worden uit wat de spelregels zouden kunnen zijn...we zoeken, maar vinden geen enkel aankopingspunt want telkens als we denken te weten wat er gebeurd, heeft de scheidsrechter een totaal andere reactie die leid tot weer een ander resultaat. We beslissen dan maar ons daar niet verder mee bezig te houden en doen gewoon mee met de rest...daar gaan ze weer...
Wat je aan "beauties" in het publiek allemaal te zien krijgt hou je niet voor mogelijk. Wat vindt je van deze mevrouw met haar mooie pruik (?) muts (?)...ik noem het maar gewoon hoofddeksel ? Een supportster in hart en nieren ! Of nog zo'n ander mooi portretje is zeker en vast deze "dame" in pyama...zij heeft toch wel de hoofdvogel afgeschoten als je het mij vraagt hoor ! Maar ja...dit is natuurlijk ook "The Land of the Free" !
Het pleit is beslecht...de Utah Blaze hebben gewonnen van de Talons met een eindstand van 47 tegen 42.
Oké...dat hebben we ook weer meegemaakt. Maar nu wil ik echt wel meer over de spelregels weten. Zeker als we van plan zijn om naar een échte football wedstrijd te gaan kijken. Tegen dan wil ik precies weten wie wat aan het doen is en waarom (of waarom niet). Ik denk dat ik onze buren eens ga aanspreken...
Wel, wel...het is me wat ! Voor de allereerste keer sinds wij hier wonen organiseerd Hill AFB een Airshow en het ziet ernaar uit dat de hele bedoening "in 't water" zal vallen. Tot eergisteren hadden we mooi weer en vanaf morgen zou het ook weer terug beter worden, maar vandaag ziet het er naar uit dat de hemel op ons dak kan vallen...tjongens toch...zo'n grijze luchten hebben we al héél lang niet meer gezien. Maar Niki en ik laten ons NIET kennen...we gaan tóch gewoon naar de Airshow kijken hoor (al is het berekoud !) ! Een aantal foto's in dit verhaal kreeg ik van onze Belgische vriend Marc. We hadden hem en zijn gezin uitgenodigd en als dank bezorgde hij ons een aantal van zijn foto's...tja...voor wat hoort wat hé !
Ik zeg het je...de maneuvers die enkele piloten hier uithalen zijn soms angstaanjagend. Deze 2 dubbeldekkers scheren rakelings naast mekaar door (zo lijkt het toch, maar we weten wel dat er voldoende afstand is hoor !). Zie je hoe één van hen ondersteboven hangt ?
Dan is het de beurt aan de F-86 Sabre. Een raar vliegtuigje als je het mij vraagt. Het lijkt precies of iemand de neus eraf gesneden heeft. Maar een stukje vliegen kunnen ze wel !
En dan breekt er een onweer los dat zo erg is dat de hele show voor onbepaalde tijd wordt stilgelegd. Het regent, het donderd en bliksemd en we worden aangeraden in de grote vliegtuigloodsen te gaan schuilen want niemand weet precies wanneer de show hervat zal worden (en of dat al zal gebeuren...). Samen met de Nederlander Mark - die zijn ouders op bezoek heeft - maken we het ons gezellig.
Ongeveer een uur na aanvang van het onweer, houden Niki en ik het voor bekeken en gaan we terug naar huis. Laat de rest hier maar blijven zitten en kou lijden...wij hebben immers toch kaartjes voor morgen. Alleen hopen we natuurlijk dat het dan beter weer zal zijn.
En inderdaad...nu dat we terug richting HAFB rijden schijnt het zonnetje en ziet het er naar uit dat we toch nog een mooie dag zullen hebben (hopelijk want de donkere wolken zijn ook niet ver weg...). Samen met buurman Dane en zijn zoontje Christian gaan we eerst een beetje rondkuieren tussen al die tentoongestelde vliegtuigen en de vele kraampjes voor de hongerigen/dorstigen en de vele souvernierjagers. Dit "tuig" is de moeite om een foto bij te nemen. Het is de "Minuteman Missile"...en nu ga ik hier eens een beetje verworven kennis naar boven halen, want als je met een wapenspecialist getrouwd bent - eentje die zijn hele carrière aan vliegtuigen gewerkt heeft - dan wordt je als "vrouw van" verondersteld toch wel iéts te weten hé !
Wel nu...deze "Minuteman Missile" is één van de vele ICBM's (en dat is de afkorting voor Inter Continetal Ballistic Missile's die eventuele kernkoppen zouden kunnen bevatten) waarmee Amerika zich - tijdens de periode van de "koude oorlog" - veilig wilde stellen voor de vijand.
Een héél ander soort "have-to-see" is deze C-5 Galaxy. Kijk eens hoe groot dat ding eigenlijk wel is. Ik moet op mijn tenen gaan staan om bij één van de motoren te raken. Dit vliegtuig (en ik begrijp nog steeds niet hoe ze dit ding de lucht in krijgen !) is zo immens groot dat er zelfs een C-130 in past als zijn vleugels eraf gedaan worden.
We komen om de Airshow te zien en dus wordt het de hoogste tijd dat we ons naar de "flightline" begeven want we hebben al één en ander gemist. Boven onze hoofden passeren de eerste vlietuigen al. Ik heb behoorlijk kunnen inzoemen vandaar dit resultaat. Een F-16 en een P-58 Mustang.
Even later wordt er "gespeeld" dat er een bombardement gebeurt. Het is een spectaculair zicht want het lijkt allemaal écht. Toch zeker als je onderstaande foto ziet...
Chauvinistisch als ze zijn (de Amerikanen) organiseren ze uiteraard geen Airshow zonder "hun" vlag ! Het zijn de parachutisten die de eer en het genoegen hebben om de vlag te "showen" op de tonen van hun volkslied...
Vooraleer de Thunderbirds aan hun show kunnen beginnen worden we eerst vergast op een tafereeltje waarbij de crewchiefs een op-voorhand-zéér-goed-ingestudeerd nummertje opvoeren. Alles loopt perfect gelijktijdig en iedere beweging is op mekaar afgestemd...kortom het ziet eruit als een "circusnummertje" van de bovenste plank !
Dan zijn ook de piloten er klaar voor, maar ook zij moeten een bepaald ritueel doorlopen voor ze in hun F-16's kunnen plaatsnemen en het luchtruim onveilig kunnen maken.
Nauwelijks een 10-tal minuten later laten zij zich van hun beste kantjes zien en dat is iets dat door de talrijke toeschouwers ernorm geappricieerd wordt. De Thunderbirds scheren nét boven onze hoofden...
...om een eindje verder als vuurwerk uit mekaar te spatten.
En weer even later komen zo aan ons voorbij in een formatie die mij toch wel héél erg gevaarlijk lijkt. En voor het geval jullie twijfelen, neen...deze foto is NIET getrukeerd...prachtig hé !
Nog één keertje komen ze "gedag" zeggen en dan worden de toestellen één voor één weer aan de grond gezet. We hebben van het hele spectakel enorm genoten en zijn nog meer blij dat het "droog" gebleven is vandaag, maar zoals je aan de foto's kan zien...een nieuw onweer was ook vandaag helemaal niet ver weg.
Moe, maar tevreden keren we terug naar huis. Of er zich nog eens opnieuw een Airshow zal voordoen zolang we hier nog zijn ? We weten het niet, maar indien niet, hebben we deze dan toch gezien. Et à Marc...merci ça nous a fait plaisir de voir tout la famille et un grand mercie pour les magnifique photo's...a la prochaine !
In de volgende cursus "cake-decoration" leren we hoe we "fondant" (een suikerlaag die het uitzicht heeft marsepein te zijn) over onze taart leggen en hoe je er allerhande figuren en bloemen uit kan maken. De bloemen op deze taart zijn door Biebieke hier eigenhandig gemaakt uit "gum-paste" en dat is ongeveer hetzelfde als de fondant. Deze gum-paste kan je heel dun uitrollen en nadien drogen de bloemen heel hard uit. Het is ook niet de bedoeling dat de bloemen opgegeten worden...ze dienen enkel en alleen als decoratie. Trouwens...die Amerikanen eten ook de fondant niet op hoor ! Dat zijn veel te veel calorieën volgens hen... En met enige fierheid kan ik jullie onderstaande resultaat tonen...
Ook Marianne - die samen met mij nog steeds de lessen volgt - heeft een taart gemaakt en ook die mag gezien worden. Als we zo verder doen, kunnen we misschien wel een taartenzaakje opstarten met z'n 2-tjes.
Ik ben begonnen aan deze cursussen omdat ik graag bak en omdat ik graag mooie dingen maak. Een combinatie van die 2 gegevens leidt tot mooie (en vooral lekkere) taarten. Misschien maak ik er ooit nog wel op bestelling voor diegenen die iets origineels willen, maar voorlopig is het puur en alleen een hobby. Toch hoop ik ooit in staat te kunnen zijn om een "taartje" als deze te maken...pas dan ben ik helemaal "geslaagd" !
Wie weet tot welke uitdaging deze hobby mij nog leiden zal... Ingrid
Alhoewel zo'n zonne-eclips een jaarlijks wederkerend fenomeen is, is en blijft het een zeldzaam iets om het in het écht mee te maken. En omdat zich dat vandaag gaat afspelen in Z-Utah - meer bepaald in Kanarraville, een onoogelijk klein dorpje waar niks te zien of te doen is, waar zelfs geen eet- of drinkgelegenheid én zelfs geen benzinestation is - reizen wij tot Cedar City, 13 mls (21km) van Kanarraville verwijderd. Die kleine afstand kan het grote verschil immers toch niet maken zeker ? Marianne van Denemarken gaat met ons mee. We vertrekken 's middags want we moeten 274mls (441km) rijden en daar hebben we 4,5u nodig. In dit klein observatorium zijn we (voorlopig) de enigen en krijgen er de hele uitleg van een aanwezige professor.
De verduistering begint vanaf 6:15pm, tegen 7:30pm is de verduistering totaal en tegen 8:30pm is het hele liedje uit. Meer uitleg over een zonsverduistering vindt je op http://nl.wikipedia.org/wiki/Zonsverduistering. En ja hoor...het is 6:15pm en we gaan eraan beginnen. Het eerste kleine hapje is al uit de zon en je ziet de maan steeds meer en meer terrein veroveren op de zon.
Ik ga jullie niet al te veel vervelen met mijn uitleg, maar laat jullie meegenieten van de foto's die Niki heeft kunnen maken door zijn speciale "zon-eclips-brilletje" voor de lens van het fototoestel te plaatsen. Hij maakt er een precisie-werkje van, maar eentje met een fantastisch resultaat ! De verduistering is bijna volledig...
Voor Marianne is het de eerste keer dat ze dit meemaakt. Nooit eerder heeft ze zo'n verduistering gezien en ze is maar wát blij dat ze meegekomen is, maar ook voor ons is en blijft het een bijzondere gebeurtenis.
Het verschil met die keer in België (11 augustus 1999) is dat het hier precies niet zo duister wordt als toen en ook de vogels blijven gewoon verder vliegen en kwetteren en dat was niet zo destijds in België. Toen had ik eerder het idee dat het einde van de wereld zich aankondigde. Het werd donker en alles was stil...muisstil ! Om precies 7:32pm zien we de fameuse "circle of fire" helemaal tot zijn recht komen...en weer verdwijnen !!
En zo schuift de maan langzaam maar zeker weer aan de zon voorbij...
Nadat de laatste foto een feit is begeven we ons naar het restaurant want we hebben helemaal vergeten dat er hier mensen met hongerige, knorrende magen rondlopen. Eens die innerlijke mens gevuld is wordt het de hoogste tijd om ons huiswaarts te begeven want we hebben nog een hele weg voor de boeg en de chauffeur van dienst moet morgen weeral vroeg uit de veren om te gaan werken. Niet getreurd Niki...als het nodig is en jij een beetje wil slapen zullen ik en/of Marianne het stuur wel overnemen hoor ! In ieder geval toch wel bedankt voor die mooie foto's die je gemaakt hebt voor mijn blog !
Het is zover...we moeten afscheid nemen van onze Belgische vrienden François, Sarah en de Kids die 3 jaar geleden - precies 3 weken voor ons - zijn toegekomen. We hebben hier een hele fijne tijd samen gehad en hun afscheid kan/mag niet zomaar, ongemerkt voorbij gaan...ze zullen het geweten hebben ! We vieren deze "farewell" in drie stappen. Het eerste feestje is een BBQ bij Heidi thuis. Deze foto wordt wellicht de laatste van dit voltallige Belgische gezelschap en natuurlijk toasten we op hun toekomst. Nog één keertje som ik ze allemaal voor jullie op vlnr. Philippe, Heidi, François met Clèmence, Sarah met Valentine. Natuurlijk komt Eloïse voor deze foto nog gauw eens bij mij op de schoot gekropen en Niki sluit de hele rij af.
Er kan niet alleen maar gedronken worden hé...we hebben ook honger gekregen en dus is het aan onze mannen om hun "kookkunsten" tevoorschijn te halen bij de BBQ (da's wel super makkelijk !). Zie ze daar nu eens staan kijken en zich wellicht afvragen wie er zich gaat aan wagen om het vlees op de grill te leggen...en zoals je kan zien zijn een BBQ, mannen én hun pintje bier nooit ver bij mekaar uit de buurt.
Wij - de dames - daarentegen trekken ons van die hele heisa rond het grillen absoluut NIKS aan...dat ze hun plan trekken ermee ! Zolang we seffens maar geen aangebrand vlees moeten eten is alles goed. Wij hebben het immers véél te druk met bijbabbelen en plannen smeden voor als we mekaar terug zullen zien.
Een aantal dagen later volgt dan de officiële "farewell" op de basis. Daarop worden alle Foreign Liaison Officers - oftewel kortweg FLO's genoemd - uitgenodigd. Voor één keertje gaat deze farewell niet door in de grote vergaderzaal bij de bureau's, maar in de Log Cabin (het klein zaaltje waar we ook steevast het Oktoberfest organiseren). Alle FLO's houden er een korte speech en hebben één of ander afscheidskadootje mee voor de vertrekkers. Ook alle eega's mogen hierbij aanwezig zijn en dat doe ik dan ook iedere keer.
Als iedereen aanwezig is het aan Heidi (zij is immers de baas van...) om deze farewell in goede banen te leiden en ervoor te zorgen dat iedereen die dat wil zijn/haar zegje kan doen. En geloof me...het zijn allesbehalve saaie speeches hoor ! Allerhande anekdotes en verhalen van uitstapjes of feestjes komen hier naar boven.
En dan volgt de laatste officiële foto van de vertegenwoordigers van "The Belgian Office".
Ziezo...het "officiële" gedoe is achter de rug, de laatste spulletjes zitten op de container die helemaal gepakt én vertrokken is, de valiezen zijn gemaakt, maar natuurlijk moet er ook nog gegeten worden en vermits het hele "inpak-gedoe" zeer vermoeiend is hebben wij hen uitgenodigd voor een etentje bij ons thuis.
De allerlaatste dag zijn we - samen met andere vrienden - uitgenodigd bij François & Sarah voor het ontbijt. Zoals altijd zorgen zij voor de drankjes en brengen wij met z'n allen iets te eten mee. Sarah en de kids zullen deze namiddag het vliegtuig richting België nemen, François blijft nog tot 20 juli en zal dan opgevolgd worden door Eli die samen met zijn vrouw Marieke en hun 2 kids het huis van deze vertrekkers overnemen. Maar het lijkt hier vandaag meer op een feestje dan op een afscheid...gelukkig maar...
Deze knappe meneer naast mij is de Nederlander Mark. Hij is hier vorig jaar toegekomen als vervanging van Marcel en Anja en hij heeft het best naar zijn zin. Iedereen heeft graag met hem te doen, maar ik kan me voorstellen dat het soms niet makkelijk voor hem moet zijn als je - helemaal alleen - zover van huis zit.
De "we-are-moving-family" staat op punt om naar de luchthaven te vertrekken en dus is het voor ons allemaal de hoogste tijd om afscheid te nemen en naar huis te keren. We gaan ze missen hoor !
Sarah, François, Eloïse, Clèmence and Valentine...we are gonna miss you guys...bigtime !!! Thanks for being such good friends. For us it's not gonna be a real farewell...I'm happy that we can say : "see you soon in Belgium" !
"In mei legt iedere vogel een ei" is een spreekwoord dat écht waar is...en zwaluwtjes zijn er overal. Tja...ook dat is écht waar. Maar dat zwaluwen zooo kloek zijn, wist ik niet. Deze periode van het jaar krioelt het hier van de zwaluwen. Je ziet ze écht overal en je moet nog voorzichtig zijn ook of ze vliegen je zo tegen het hoofd. Ik die dacht dat dat schuwe beestjes waren, ben er weer maar eens aan voor de moeite en dat heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Toen ik naar huis kwam van ons ontbijt met de dames deed ik al van op een afstand de garagepoort open. Nog vóór ik de inrit kon bereiken vlogen - zo vóór mijne neus - 2 zwaluwtjes de garage binnen. Ik dacht nog even "laat ik de auto nu maar buiten parkeren, want als ik binnenrij vliegen ze waarschijnlijk meteen weg" om vlak daarna bij mezelf de bedenking te maken "dan doen ze dat maar". Maar zelfs toen ik de auto in de garage reed en uitstapte, vlogen ze niet op...in tegendeel. Ze loerden eens effe rond en zullen wellicht aan mijn gezicht gezien hebben dat ik "een hele lieve" was...! Ik ben dan maar snel binnen gegaan om mijn fototoestel te nemen en wat foto's te maken want ik wil weten welke soort zwaluw dit is.
Het is duidelijk...dit zijn de enige échte "boerenzwaluwtjes" (http://www.zwaluwen.info/boerenzwaluw/) en ik denk zelfs te weten dat die in België - jammer genoeg - nauwelijks nog te zien zijn. Een goed half uurtje later - tja...ik heb nog steeds mijn fototoestel in de aanslag en maak de ene foto na de andere - zitten er 2 andere exemplaren op de dakgoot bij onze slaapkamer. Ze hebben mij in de gaten maar laten me gewoon mijn ding doen. Blijkbaar vinden ze van zichzelf dat ze fotogeniek zijn...
Als ik inzoem krijg ik duidelijk te zien dat het gaat om een moeder (of vader) met haar/zijn jong. Dat jonge vogeltje moet leren vliegen en eten zoeken. Je ziet héél duidelijk dat het om een jong vogeltje gaat...kijk maar naar deze foto en dan zie je nog de donspluimpjes wegsteken.
Wat heb ik weer geluk dat ik dit op foto heb kunnen vastleggen...mooi hé !
Vandaag vieren we "Moederdag" en dat kan - ook van op afstand - niet ongemerkt voorbij gaan. Traditie getrouw heb ik me dan maar aan het knutselen gezet en heb ik dit kaartje voor de Mama's gecreërd.
We hebben dit jaar voor een heel aangename verrassing gezorgd. Ik heb fotoblokken gemaakt...je weet wel...zo van die blokken die we als kind hadden en die je telkens op een ander figuur kon draaien. Om jullie een idee te geven wat je je bij die blokken moet voorstellen én omdat ik vergeten heb een foto van hún blokken te maken vóór we ze verstuurden, doe ik hier een foto bij van de blokken die ik voor ons gemaakt heb.
We stuurden hen dus een pakje waarbij we uitdrukkelijk vermelden dat ze het pas mogen openen als we mekaar via skype treffen. Een week later zien we Ma en Pa - een paar dagen later ook Niki zijn Ma - dan ook en de spanning is van hun gezichten af te lezen. Voor de Mama's (en voor Pa) heb ik die foto-blokken gemaakt met 6 verschillende foto's van hun 2-tjes door de jaren heen. En als ze eindelijk de doos openen zijn dit de eerste foto's die ze te zien krijgen...hun eigen huwelijksfoto's.
Mama's (en Pa)...we wensen jullie van harte proficiat met deze Moederdag. Geniet van "jullie" dagje en geniet van de fotoblokken. Je kan ze zo dikwijls keren als je wil, zodat je iedere keer weer een andere foto te zien krijgt. En ja hoor...we weten wel zeker dat we jullie hiermee een groot plezier gedaan hebben.
Hier had nu eigenlijk een héél verhaal moeten komen over mijn nichtje Christy, haar man Peter en hun eerstgeboren dochtertje Elodie. Maar het is nogal moeilijk om foto's vast te krijgen van deze nieuwe familie. En eigenlijk had ik ook graag mijn kaartje laten zien wat ik gemaakt heb voor deze gelegenheid...maar jammer maar helaas...ik heb er vergeten een foto van te maken !!! Dus heb ik Mama Christy en Oma (mijn zus) Annita gevraagd of ze me zo snel mogelijk wat foto's kunnen bezorgen...en ook mijn dochter Joni - die meter van Elodie zal worden - heb ik aangemaand om mij foto's te sturen. Met z'n allen hebben ze me beloofd om dat - na de babyborrel van 21 juli - te zullen doen...ik ben benieuwd !! Indien dat wél gebeurd komt er wellicht nog een verhaal over Elodie, maar intussen moeten jullie (en wij) het enkel met deze foto doen...
Is ze geen schatje !!! Ik ben zooo fier voor de 3de keer "groottante" te zijn ! Ik zou haar eens in levende lijve willen zien en misschien lukt dat binnenkort wel eens op skype. Ik kan het haast niet geloven, maar wellicht komt ze ons volgend jaar tegemoet gelopen bij ons bezoek in België.
Lieve Christy & Peter, langs deze weg wensen Dominique en ik jullie van harte proficiat met de geboorte van Elodie. Lieve Elodie...van harte welkom in onze familie ! Jij hebt van deze 2 mensen een "gezinnetje" gemaakt !
Even traditioneel als vorig verslagje is ook deze Bowling BBQ aan het eind van het bowling-seizoen. En al even traditiegetrouw zijn het Dominique en de Duitser Marko die het BBQ-en voor hun rekening nemen...wat is dat toch met mannen en BBQ ?! Het zit hen precies ín hun lijf...
Het is vandaag niet zo warm, maar gelukkig hebben we ook geen regen (in tegenstelling tot vorig jaar !). Maar omdat het té fris is om buiten te eten, kruipt iedereen gezellig dicht bij mekaar in de Log Cabin.
Nadat we met z'n allen lekker gegeten hebben en voldoende voorzien zijn van de nodige drankjes, is het de beurt aan de voorzitter van de bowling league om zijn speech te houden. En vermits de Nederlander Mark het roer heeft overgenomen van Marcel, is het zijn beurt om in de schijnwerpers te gaan staan.
Na de hele blablabla van de voorzitter is het tijd voor de prijsuitreiking van het bowlingseizoen. Het is precies of er van "Hoger Hand" beslist werd dat de Italianen bijna alles zouden winnen omdat zij terug naar hun land verhuizen. Zij winnen 3 bekers in totaal. De eerste is omdat zij de 1ste plaats in het klassement bemachtigd hebben, de 2de beker winnen ze omdat Roberta als "Beste vrouwelijke speelster" uitgeroepen wordt en beker nummer 3 krijgt Silke voor de hoogste score "handicape game".
En wie o wie valt er hier vandaag nog in de prijzen...yes, yes, yes !!! De 4 Queens winnen voor de 2de keer op rij de 3de plaats en ik - als kapitein van het team - mag de beker in ontvangst gaan nemen.
Vanaf dit jaar hebben we ook een nieuwe categorie...die van "Gutter"-King of Queen. Het is een prijs voor hem of haar die erin geslaagd is zijn/haar bal het meest in de goot te krijgen. Winnaar van die beker voor dit jaar is niemand minder dan Albert Ow van Singapore ! En fier dat hij was om ook een beker te hebben !!!
Theo was ook een van de leden van het bestuur, maar hij is intussen alweer een tijdje terug in Nederland. Toch wordt er vandaag ook weer afscheid genomen van een ander bestuurslid en dat is niemand anders dan mijn eigenste ventje ! Daar hij al schatbewaarder is van het "Oktoberfest" en hij toch niet mee kan bowlen, houdt hij hier op met zijn taak als penningmeester. Zijn mede-bestuurders laten hem niet zomaar gaan. Zij hebben een kadootje voor hem bedacht en zetten hem even in de bloemetjes. Enfin...ze zetten hem even in de "balletjes" hé...hahaha !
En na 2 jaar zorgen dat het papier werk in orde is en dat de BBQ vlotjes verloopt is het nu ook tijd voor Niki om zich er maar eens bij neer te zetten, te eten en genieten van de rest van de avond ! Zijn gezelschap aan tafel is Eli en dat wordt de vervanger van François die binnenkort terug gaat verhuizen naar België.
Het einde van het bowling-seizoen is nu helemaal een feit. Vanaf oktober starten we opnieuw, maar dat is nog ver weg. Laat ons eerst maar eens gaan genieten van een (hopelijk) mooie zomer !
Voor de derde keer op evenveel jaren hebben we vandaag ons International Buffet. En ook dit keer is de organisatie ervan in handen van ondergetekende. En zoals gewoonlijk mag een foto van al de deelnemende landen niet worden vergeten want dát begint zo stilaan ook een jaarlijkse traditie te worden.
Maar een al even grote traditie is een foto te maken van de "Belgen-tafel". Nog één keertje met dit gezelschap, want vanaf volgend jaar ziet dit prentje er helemaal anders uit. Ik som dit gezelschap even voor jullie op : vlnr. Dominique, ik, Heidi, Philippe, Clémence, Sarah, Valentine, François en Eloïse
En dan mogen de deuren open en kunnen onze gasten zich komen tegoed doen van al dat lekkers dat met heel veel zorg door de gezinnen van ieder land werden klaargemaakt en het ziet er weer allemaal héérlijk uit ! Als organisator wordt er van mij verwacht dat ik een speech hou om onze gasten te verwelkom.
Dit jaar hadden we de eer Generaal Bush en zijn vrouw Tomy te verwelkomen. Een generaal over de vloer krijgen is iets dat niet zo vanzelfsprekend is...vandaar dit plaatje. Hij is niet alleen een "grote" meneer wat zijn graad als generaal betreft, maar hij is ook nog eens groot van gestalte !
Blijkbaar heeft de "tamtam" - bij de vorige editie van ons buffet - goed zijn werk gedaan want we krijgen de nodige faam op de basis. Het is zelfs de generaal aan zijn oren gekomen dat de "Belgian stew" gemaakt wordt op basis van bier en dat of het zo lekker is als wordt beweerd, wil hij nu wel eens zelf ontdekken.
Voor een aantal familie's is dit buffet de laatste keer dat ze deelnemen en dat is zeker het geval voor onze Italiaanse vrienden. Zij verhuizen allemaal terug naar hun land en - jammer maar helaas voor ons - zullen zij niet meer vervangen worden. De Italiaanse office houdt op te bestaan en we moeten binnenkort afscheid nemen van deze volwassenen : vlnr. Pietro, Roberta, Silke & Francesco en de kids vlnr. Raphael, Veronica, Alessandro en Federica. We gaan hen missen op onze feestjes...
Voor vele landen is het een ere-zaak dat zij hun traditionele klederdracht aantrekken. Japan en Korea zijn daar een goed voorbeeld van (maar ook bv. Nederland en Duitsland). De Japanse Yuki heeft steevast haar kimono aan en dit jaar was ook de Koreaanse Han Jungsun helemaal volgens traditie gekleed. Onderstaande foto is een groepsfoto van deze Aziatische landen met links Yuki, Yasu en hun zoontje Tomoya en aan de rechterkant Joonjae, zijn vrouw Han Jungsun en hun kinderen.
En omdat ik niet altijd foto's wil plaatsen van dezelfde landen zoals Nederland, Duitsland of Denemarken, zet ik er eens eentje bij van de Griekse familie - Athanasios (Nasos), Matina en kids Christos en Dimitrios - bij.
Tot vorig jaar verkochten we loten zodat mensen konden deelnemen aan de trekking van de vele prijzen die alle landen voorzien. Vanaf dit jaar mogen we dat zo niet meer noemen (de verkoop van loten zou mensen aanzetten tot gokken en dat mag niet !). Dus kunnen mensen vanaf nu een "donatie" doen en voor iedere dollar die ze doneren "krijgen" ze de tickets er zo bij. Die tickets geven kans geven op één van de vele prijzen. Ik weet het...het is precies hetzelfde, maar de basis wil het zo en dus spelen wij het spelletje maar mee om geen verwarring te zaaien. De "donatie-verkopers" van dienst zijn Dominique en zijn vriendje Pietro. Zij krijgen een speciaal plekje bij de ingang van de zaal. Voor één keertje gaat het er (zo te zien) erg serieus aan toe...iets dat we van dit gezelschap helemaal niet gewend zijn ! Ik hoop maar dat ze goed hun best doen zodat we genoeg centjes hebben om het buffet ook volgend jaar weer te organiseren !
De hele namiddag is het een komen en gaan van een heuse mensenzee. Om jullie een idee te geven met z'n hoevelen ze naar dit buffet komen afzakken plak ik hier een paar overzichts-sfeerbeelden bij. In totaal denk ik zijn er zo'n 300 à 400 hongerige mensen de revue gepasseerd.
Deze namiddag afsluiten doen we - al even traditie getrouw - met de trekking van de "donatie"-lootjes en de uiteindelijk verdeling van de "Silent Auction" items. Die Silent Auction items zijn dingen die typisch zijn voor ieder land (voor België bv. een korf vol met Belgische chocolade want daar zijn Amerikanen gek op !). De aanwezigen kunnen hierop een bod doen en diegene met het hoogste bod aan het eind van de middag, krijgt het item mee naar huis. Een unieke gelegenheid om souverniers te verzamelen van verre vreemde landen. Steevast is het onze Deense Marianne die de Silent Auction leidt en ze doet dat voortreffelijk !
Tegen 18u zit het hele buffet erop en is het tijd om op te ruimen. En als ik tegen 21u thuis ben en in mijne zetel kan gaan liggen ben ik blij dat de hele organisatie zo vlekkeloos verlopen is ! Dat hebben we met z'n allen weer prima voor mekaar gekregen. Op naar volgend jaar !
Ze hebben het gevraagd, en ik heb het gewaagd, en toen ik begon, heb ik gedaan wat ik kon ! Voilà...en da's nu eens een perfecte, korte samenvatting van mijn allereerste golf les ooit. Mijn leraar (en vriend) is niemand minder dan de Thaise FLO (Foreign Liaison Officer) Itthikorn die een hele goei golfspeler is. Natuurlijk krijg je aan het begin van zo'n 1ste les alle nodige instructies van hoe je die stok moet vasthouden, de juiste stand van je handen, je voeten, waar je precies moet op letten...enfin...enen hele boterham !
Daarna mogen de "nieuwelingen" zelf eens écht proberen een balletje te slaan. Eén van mijn medeleerlingen is de vrouw van Itthikorn. Haar naam is Phahan, maar gemakkelijkheidshalve hebben zij zich vanaf het allereerste moment (bijna 3 jaar geleden) voorgesteld als zijnde Mun (hij) en Mod (zij).
Het gaat er erg geconcentreerd aan toe en ik moet toegeven dat het werken geblazen is om dat balletje precies zo te raken dat het ook nog hoog en ver genoeg de lucht ingaat. Nooit geweten dat "golfen" zo intensief zou zijn ! Als je goed kijkt zie je op foto 2 het balletje door de lucht vliegen.
Na de les wordt er nog een tijdje nagepraat, want Mun heeft nog heel wat uitleg voor zijn leerlingen. We spreken af dat er nog een 2de en eventueel nog een 3de les zal volgen vooraleer ik kan besluiten of het golfen nu wel of niet mijnen "dada" zal worden. Voorlopig heeft mijn rug nog niet gereklameerd, maar het is toch afwachten hoe ik mij morgen zal voelen. Uiteraad hoort bij die 1ste les een foto met Mun & Mod...gewoon voor mijn "archieven", voor de herinnering (want zij verhuizen terug naar Thailand dit jaar) en voor deze blog !
Mun, thank you for this first lesson, for your patients and for introducing me to "golf". My dear friend Mod...thank you for always being so kind. And to the both of you...thanks for your friendship ! We'll never forget you guys and yes...if/when we travel to Thailand, we'll let you know...promised ! Keep in touch !!!
Onze allerliefste Lien is van de trampoline gevallen en heeft nu een barst in haar elleboog ! Ai...oei...wat jammer nu ! Ze zit momenteel in het gips vanaf haar bovenarm tot aan haar vingers. Gelukkig is het niet haar "schrijfarm", zoals zij dat zegt. Ze kan toch naar school, want vooral rekenen doet ze graag (en goed) !
Helaas zijn wij er niet om haar een beetje op te beuren...dus doen we dat dan maar met een kaartje
We sturen haar ook een pakje op. Het is een kussentje (om haar arm op te rusten) met op de voorzijde allemaal dollarbriefjes. Zo weet ze meteen hoe het geld eruit ziet als ze binnenkort op vakantie komt.
Maar het is de achterkant die dit kussen zo speciaal maakt. Die kant is eigelijk een postkaart. We hebben haar naam en adres erop gezet, een boodschap van ons en zijn daarmee naar de post gestapt. De ambtenaar heeft er een zegel opgekleeft en zo gaat het kussen zijn lange reis naar België beginnen.
We zijn natuurlijk wel héél benieuwd of dit kussentje bij de juiste persoon terecht zal komen. Maar dat zullen we vast en zeker binnenkort wel te horen krijgen van Lien zelf via skype.
Lieve schat, wij wensen jou heel veel goeie moed nu je zolang met je arm in het gips zit. Maar binnenkort mag die er weer vanaf en dan zal het allemaal wel weer beter zijn. Wij houden héél veel van jou
Het is onze laatste dag van onze rondreis en vanavond slapen we weer in ons eigen bedje. Maar eerst keren we terug naar de plek waar we gisteren gestopt zijn nl. "Death Horse Point State Park". De weg er naar toe brengt ons weer maar eens dwars door een rotswoestijn. Gelukkig is het nu slechts een paar kilometers.
Dit plaatje hebben we gisteren helemaal over het hoofd gezien...waarschijnlijk omdat we ons moesten haasten om de zonsondergang op Death Horse Point niet te missen.
Vandaag voelt het allemaal al veel warmer en aangenamer aan. De jas kan uit...het is T-shirten weer ! Wát een gigantisch-mega-cool-spectaculair uitzicht krijgen we hier te zien !!!
"Death Horse Point" ( http://www.discovermoab.com/stateparks.htm) is de naam die deze plek kreeg en wel voor en heel bepaalde reden. Cowboys dreven de mustangs (wilde paarden) die hier leefden door een smalle doorgang - die nauwelijks 27m breed was - naar dit plateau. Daarna zette zij de doorgang af met takken en zo onstond een natuurlijke kraal want aan de andere kant was er de diepe ravijn. De cowboys zochten de mooiste paarden uit en lieten de anderen hier gewoon achter. Zij die achterbleven kwamen om van de dorst want zij konden de Colorado rivier - die 700m dieper ligt - niet bereiken.
Een foto van een dode boom wordt mooi als hij maar de juiste belichting van de zon krijgt.
Ik mag natuurlijk niet vergeten om hier ook een foto van Niki te zetten aan de rand van de ravijn. Op de achtergrond zie je de Coloradorivier zich een weg banen tussen de canyons. En als je de 2de foto bekijkt kan je je zo ongeveer een idee vormen hoe hoog we hier zitten en hoe ver je hier kan kijken.
Het is nog maar de vroege namiddag als we de terugweg aanvatten. We verlaten Death Horse Point via dezelfde weg waar we binnengekomen zijn. Ik wil nog vlug een foto maken en eens ik hem genomen heb stel ik vast dat hier toch wel iets mis is in dit plaatje. Ik maak Niki daar attent op, maar mijn woorden zijn nog niet koud of de oplossing biedt zich aan...bekijk de foto eens ? Je ziet een wei, maar er staan geen koeien in...niks vreemd ? Toch wel...de koeien komen gewoon uit het bosje achter ons gelopen...was me dat schrikken !!!
En nu zijn we écht riebedebie want we moeten nog 256ml (412km) afleggen voor we thuis zijn. Over die afstand doen we normaal gesproken zo'n 4,5u maar vandaag zal het een beetje langer zijn, want we gaan ook nog stoppen om een hapje te eten vóór we moe maar tevreden thuis zullen zijn. In totaal hebben we op die 10 dagen ongeveer 2500mls gedaan en dat komt overeen met 4023km !
Dat was het dan weer...c'est fini, schluss, gedaan, uit met de pret...maar we hebben er erorm van genoten !!!
Het is alweer de voorlaatste dag van onze 10-daagse rondreis en is dan wel het zoveelste National Park, maar voor ons géén Park zonder "officiële" foto en dan doen we dat ook bij de ingang van "Mesa Verde".
"Mesa Verde" is het Spaanse woord "Groene Tafel". Dit National Park in Colorado is vooral bekend geworden door de ontdekking van een aantal goed bewaarde klifwoningen. Die klifwoningen zijn huizen die in de grotten aan de rand van een ravijn gebouwd zijn. Tussen de 11de en de 13de eeuw woonden hier de Anasazi Indianen die de waarschijnlijke voorgangers waren van de Pueblo Indianen. Blijkbaar hebben zij om de ene of de andere reden rond de 13de eeuw deze plek moeten verlaten. Misschien was door de droogte de oogst mislukt en moesten zij elders eten gaan zoeken ? Of moesten zij vluchten voor vijandelijke Indianen stammen ? Wie zal het zeggen ? Wij weten het niet, maar wij gaan proberen vandaag daar meer uitleg over te krijgen.
De lange weg het park in (zo'n 15mls = 24km voor we één van de mooiste plekjes bereiken) geeft ons meteen ook de gelegenheid om hier en daar te stoppen en foto's te maken of een wandelingetje te doen. Het ene spectaculaire landschap lost het andere af. Op een van die mooie plekjes zet ik me effe neer om van de schoonheid van de natuur te genieten en merk niet eens dat Niki foto's maakt...wat is het hier stil...en mooi !!!
In het Visitors Center krijgen we de uitleg waar we precies moeten zijn, krijgen een wandelroute mee en maken we foto's van een miniatuur-uitgave van "Mesa Verde". Zo weten we precies wat ons te wachten staat en hier is de website van het park : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mesa_Verde_National_Park voor nóg meer uitleg doe ik er ook deze bij : http://www.nps.gov/meve/index.htm.
Het moet maar eens gezegd worden...die Amerikanen kennen er wat van om hun Parken te promoten en te onderhouden ! Want ja hoor...alles staat zo goed aangegeven dat we meteen op de juiste plek aankomen.
In het midden van de "dorpskern" zien we een "Kiva". Dat is een ondergrondse ruimte die zowel door Pueblo als Hopi (en andere) Indianen gebruikt worden voor hun religeuze en/of spirituele rituelen. Omdat ik helemaal niet bang ben van enge geesten (maar vooral omdat ik nogal nieuwsgierig ben) daal ik af in deze Kiva op zoek naar het onbekende...hopelijk raak ik hier nog terug uit ! JAMMER...er is hier helemaal NIKS te zien ! Voor degene die er nog meer wil over lezen, hier is de website : http://en.wikipedia.org/wiki/Kiva
Deze Kiva's zijn niet het enige merkwaardige dat de Indianen gebruikten voor hun rituelen. Zij maakten ook nog gebruik van "Kachina's" (en je spreekt het uit als Katchina). Het zijn kleine houten figuurtjes (poppetjes) die aan kinderen gegeven werden, maar er werden ook bijzondere krachten aan toegekend. Soms werden deze poppetjes ook gegeven als symbool van bv. vruchtbaarheid, bescherming of genezing. Tijdens religieuse ceremonies waren er soms leden van de stam die zich verkleden als "Kachina Dancers". Maar meer tekst en uitleg kan je nalezen op http://en.wikipedia.org/wiki/Kachina. Hier is alvast een foto van een "Kachina".
Eens terug uit mijne kelder gekropen wordt het tijd voor nog een laatste foto van Dominique op deze zeer-tot-de-verbeelding-sprekende-plek en gaan we opzoek naar nog meer van dit soort plekjes in de buurt.
Als je de 2 onderstaande foto's bekijkt lijkt het net of het de ene of de ander miniatuur-uitvoering is, maar als je hier staat is het niet te geloven dat die Indianen blijkbaar langs de steile rotswanden klommen en klauwterden om in- of uit hun beschermende woonplaats te komen. De eerste foto is het "Square Tower House". Je moet vooral eens goed kijken naar de 2de foto het "Cliff Palace" waar de rots boven de huizen wellicht meer dan 50 meter dik is ! Ik vraag me echt af hoe ze in of uit geraakten, want wegen zijn er niet...daar hebben we naar gezocht. En vóór de huizen is een ravijn...
Op een andere plek in het park komen we bij de "Zonnetempel". Veel is er niet van overgebleven, maar ook deze plek spreekt tot de verbeelding. Nog maar goed dat ik zo'n grote man bij me heb. Hij kan ongestoord over de muur een foto maken, zodat we er tenminste nog IETS van te zien krijgen.
Wandelend rondom deze Zonnetempel met z'n dikke muren ontdek ik plots een klein venstertje. Ik probeer naar binnen te kijken, maar helaas...ook daar is niks te zien. Blijkbaar geeft die venstertje alleen maar zicht op een gang rondom de hele tempel...we zijn eraan voor de moeite...maar 't is wel een mooie foto geworden.
Ziezo...het park heeft een paar van zijn geheimen aan ons prijsgegeven. Het is hier zo geweldig mooi dat we hopen nog eens terug te kunnen komen. Met zicht op Navajo Canyon nemen we afscheid van Mesa Verde...
We rijden verder naar Moab (138mls = 222km) om te overnachten en daar hebben we ongeveer 3u voor nodig. Eigenlijk willen we morgen naar "Death Horse Point State Park", maar we worden getrakteerd op een geweldige zonsondergang en besluiten nu al effe naar dat punt te rijden.
Dominique is helemaal in de wolken als we deze plek bereikt hebben. Hij is zo blij als een kind en springt een gat in de lucht maar blijkbaar heeft hij zich toch wel ergens voor verschrokken als je zijn gezicht bekijkt...
Geef mij dan maar een stil momentje puur genieten op dit muurtje. Waarom ik mij ski-jas aanhebt zul je je misschien afvragen ? Wel...het is ultra-bere-koud op deze hoogte waar de wind en de kou vrij spel hebben !
Eenmaal de zon onder is, wordt het héél snel pikkedonker en nog veel kouder. We haasten ons naar de auto die gelukkig wel een goeie verwarming heeft. Morgen komen we nog eens terug naar hier en daarna gaat het richting "thuis"...en dat wordt dan meteen ook het einde van onze 1ste rondrit van dit jaar.
Gisteren zijn we helemaal van Las Vegas via Hoover Dam en de Zuid-ingang van het Grand Canyon National Park naar Tuba City gereden. Het was een rit van 356mls (573km) waar we zo'n 9u over gedaan hebben, welliswaar met de nodige haltes oa. aan Hoover Dam. Maar toen we eindelijk Grand Canyon bereikten was het avond en we hebben er niks meer van gezien...behalve dan die ene verdwaalde uil die bijna tegen de auto vloog. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om ook Grand Canyon te bezoeken, maar omdat dit zo'n gigantisch groot park is en omdat we één dag extra in Las Vegas gebleven zijn, hebben we besloten dat ons eigenlijke bezoek aan "The Grand Canyon" (en alleen dat !) op een ander moment in 't jaar zal gebeuren.
Om de Hopi Indianen stam te gaan bezoeken vertrekken we meteen na het ontbijt. Niet dat het zover weg is van Tuba City, maar we willen vanavond ook nog in Durango in de staat Colorado geraken. Morgen gaan we "Mesa Verde" bezoeken. Als we wegrijden uit ons hotel slaat meteen onze verbeelding - van wat we zullen zien vandaag - helemaal op hol bij het zien van dit plaatje...we zitten op "Apache" grondgebied !!
De Hopi die we vandaag bezoeken wonen op de 2de Mesa. Mesa's zijn eigenlijk grote "terrassen" zoals je hier op de foto ziet. Waarschijnlijk zijn ze precies dáár gaan wonen omdat op die manier niemand hen ongemerkt kon bereiken. Hopi wonen niet in Tipi's (zoals ik gehoopt had !) maar in stenen huizen en da's voor mij een serieuze tegenvaller ! Want als je aan Indianen denkt, dan denk je toch meteen aan de prairie, aan tipi's, mensen met veren op hun hoofd en een lendedoekje om, of niet misschien ? Maar wie denkt er nu aan stenen huizen ? Je kan ze nauwelijks zien want ze gaan helemaal op in het landschap...even grauw en grijs...
We bereiken het dorpje Sipaulovi dat zich boven op de 2de Mesa bevind. Het ziet er zeer verlaten uit. Letterlijk geen kat te bespeuren. Waar zitten ze ? We zoeken én vinden het "Visitors Center".
In dat visitors center krijgen we van een Hopi vrouwtje (volgens mij is ze wel 80 jaar oud !) de hele uitleg over hoe ze hier terecht kwamen, dat ze afstammen van de Pueblo-Indianen, en dat ze een vredelievend volkje zijn dat nu midden in het Navajo reservaat woonachtig is. Ze stelt ons voor om een wandeling door "haar" dorpje te doen zodat ze nog meer kan vertellen, maar vraagt héél uitdrukkelijk om géén foto's te maken van wat we zullen zien. Als dat de wens van de Hopi is, gaan we die natuurlijk respecteren. Ze verteld ons inderdaad ook dat het dorpje verlaten is omdat er geen werk is. Alle bewoners zijn uitgezonden om elders te gaan werken en geld te verdienen. Ze zijn slechts met z'n 4 of 5 overgebleven om voor het dorp (en die enkele toeristen) te zorgen. We krijgen wel foto's te zien van hoe de Hopi erbij lopen als ze met z'n allen 1 keer in het jaar samenkomen op de Pow-Wow's. Dat zijn grote manifestaties voor alle Indianen van alle stammen waar zij hun tradities hoog houden, waar zij hun traditionele dansen doen en waarop ook toeristen welkom zijn ! Dit zijn de Indianen zoals ik ze me voorstelde en ze graag zou willen zien ! We zullen dus naar zo'n Pow-Wow moeten gaan, maar voor nu moeten we het met deze foto's doen en met deze website die ik voor jullie gevonden heb : http://nl.wikipedia.org/wiki/Hopi_(volk).
Na een wandeling van ongeveer een uurtje laten we de Hopi op hunne berg (hun 2de Mesa) achter.
Van hieruit begeven we ons op weg naar Colorado, een rit van 189mls (304km) waarvan onze gps zegt dat we er ongeveer 3,5u zullen over doen...ben benieuwd, maar tot nogtoe is hij altijd al juist geweest. En wat je zoal tegenkomt zo in the middle of no where, hou je soms niet voor mogelijk. Voilà...hier is weer zo'n bewijs...een caravan waarvan geen mens weet hoe ze hier terecht gekomen is en of er al dan niet nog iemand in woont. Want ja...ook dat is perfect mogelijk...we hebben al ergere dingen gezien en meegemaakt !
Als je helemaal alleen op een hele lange, rechte weg bent, kan je uiteraard al eens een beetje sneller doorrijden. Maar er schuilt ook gevaar in, want die wegen zijn meestal oersaai en nodigen uit om in slaap te vallen. Daarom hebben Niki en ik een afspraak dat we ieder uur eventjes halt houden om de benen te strekken en van chauffeur te wisselen. En na +/- 4 uurtjes rijden belanden we moe maar tevreden in Durango waar we (hopelijk) zullen genieten van een welverdiende nachtrust.
Toen Niki in 1996 in Las Vegas moest zijn voor "Exercise Red Flag", ben ik hem komen opzoeken en hebben we verschillende mooie uitstappen gedaan (de boog kan niet altijd gespannen zijn hé !). Maar ik heb destijds geen kans gehad om Hoover Dam te bezoeken en dus doen we dat nu dan maar...we zijn nu toch net in de buurt. Ik ga jullie mijne hele uitleg (en mezelf het opzoekwerk) over de dam een beetje besparen maar als je meer interesse hebt, kan je altijd doorklikken op http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoover_Dam. Wat ik hier wel kwijt wil is dat men beslist had om een dam te bouwen omdat het omliggende land regelmatig overstroomde doordat de Colorado Rivier buiten zijn oevers trad omwille van de smeltende sneeuw van de Rocky Mountains. De werken voor de dam begonnen in 1930 en - 2 jaar eerder dan verwacht - in 1936 was de dam klaar voor gebruik. Het meer dat ontstond achter de dam is Lake Mead. Bij de ingang van het visitors center aan de dam duiden we meteen de ene of de andere "chinese vrijwilliger" aan om een foto van dit geweldige duo te maken.
Deze 30ft (9,14m) hoge bronzen engelen beelden waken trots over Hoover Dam. De legende gaat dat het heel veel geluk zou brengen als je over hun tenen wrijft... dus heb ik wel HEEL hard gewreven...
Je kan helemaal over de dam lopen (of rijden) en eenmaal óp de dam heb je dit zicht op Lake Mead.
Aan de overkant kijk je dan neer op de Colorado rivier. En omdat er nogal veel verkeer is óp de dam (tja...die toeristen komen natuurlijk ook overal !) werd er beslist om een 2de brug te bouwen zodat het overgrote deel van het verkeer niet meer over de dam hoeft.
Staande in het midden van die gigantische brug wil ik effe met een aantal cijfertjes gaan goochelen. De brug is 1905ft (580,5m) lang, is 88ft (26,8m) breed, ligt op een hoogte van 880ft (268m) boven de rivier en 280ft (85,3m) boven de dam. Ze heeft een spanwijte van 1060ft (323m) en de hoogste colom is 287ft oftewel 87,4m hoog. Er werd 30.000 Cubic Yards (22.926,6m³) beton gebruikt en 16.000.000 pounds staal (en da's niet meer of niet minder dan 7.257.477,92kg !)...alstublieft !!! En hoe ik dan dan wel allemaal zo goed weet ? Wel...zo slim ben ik nu eenmaal...haha !!! Nee hoor...dat staat allemaal op deze foto te lezen...
Dat we van op die brug een giga-fantastisch-mega-cool zicht hebben is wel een feit. Als je goed kijkt op Lake Mead, zie je een bootje varen. Voor degenen die niet zo'n goeie ogen meer hebben, heb ik effe ingezoemd en zo kreeg ik de 2de foto...Die rivierboot die me doet denken aan Huckelberry Finn.
Van Hoover Dam gaat onze rit verder via Lake Mead
naar "Bearizona"...een zinsspeling op "Arizona" omdat het hier over een wildlife park gaat.
We vervolgen onze weg en rijden een stuk op de bekende "Route 66" waar Dominique al zolang van droomt om die - misschien ooit nog eens een stuk - met de moto te kunnen doen.
En hoe hij daar nu zo plots bij komt ? Wel...hij heeft deze moto-mannen met hun zware machines gezien natuurlijk ! Het hele "ik-denk-dat-ik-toch-nog-wel-eens-wil-moto-rijden-verhaal" begint te kriebelen hé !
Nog net voor valavond bereiken we Tuba City. Vanavond logeren we in het "Moenkopi Legacy Inn Hotel" en dat is een hotel door Hopi Indianen uitgebaat (http://www.experiencehopi.com/). We willen morgen op zoek gaan naar die Hopi en dus zitten we meteen op het juiste adres. De receptioniste bezorgt ons in ieder geval al heel veel uitleg, maar meteen is ook al duidelijk dat van foto's maken bij de Hopi waarschijnlijk niet veel terecht zal komen. Nu ja...dat zien we morgen wel en anders is er ook nog altijd "het internet".
De titel klinkt raar, ik weet het, maar we zijn toe aan een beetje rust na zoveel nieuwe ervaringen en zoveel rondgereis in de auto. Begrijp me niet verkeerd...ik bedoel niet dat we in ons bed gaan liggen rusten...ik bedoel enkel en alleen dat we hier gewoon 2 dagen blijven. We logeren in "The Golden Nugget" (de goud klomp) dat zich niet op de wereldberoemde "Strip" bevindt maar op "Freemont Street" in het oude stadsgedeelte van Las Vegas ( http://www.goldennugget.com/LasVegas/). Meteen als we binnenkomen zien we de gokautomaten voor ons opduiken, maar deze is toch écht wel een beetje overdreven hoor...
Het hotel dateerd uit 1946 - en daardoor één van de ouste goktenten in de stad - maar werd volledig gerestaureerd tussen september 2005 en november 2006. Het dankt zijn naam aan deze 2 toch wel zéér grote goudklompen die er worden tentoongesteld. De eerste "The hand of Faith" (http://en.wikipedia.org/wiki/Hand_of_Faith) werd gevonden in Kingower, Victoria, Australië (26/9/1980) door een anonieme goudzoeker. Hij vond de goudklomp (27,21kg en 46cm lang !) met een gewone metaal detector. Die lag slechts 30,5cm - in rechtopstaande positie - ondergronds en hij verkocht hem aan het hotel voor waarschijnlijk een "bom" geld (enfin...dat hoop ik toch voor hem !). De tweede goudklomp noemt "Robin's Nugget" (9/11/1975) en werd ook al in Australië (Bendigo, Victoria) gevonden. De plaats waar deze goudklompen gevonden werden heten niet voor niks "The Golden Triangle" hé...
Niki wil zijn geluk ook wel eens testen en stort zich op deze "eenarmige bandiet" ! Heel lang heeft dat spelletje niet geduurd, want hij verliest meer dan dat hij wint. Blijkbaar heeft hij meer geluk in "de Liefde" en houdt hij het hier voor bekeken...op tijd kunnen stoppen is de boodschap.
We slenteren dan maar een beetje over Freemont Street, want ook hier valt één en ander te beleven.
Vandaag lijkt het of alle beroemdheden hier zijn neergestreken. Eerst betrap ik Dominique in gesprek met "Mister Spock" uit de tv serie "Startrek". Als we verder wandelen gaat hij dan weer poseren met "Superfreak" Rick James en "Isn't She Lovely" Stevie Wonder
En dan is het "Vadertje Tijd" die mij aan mijne mouw komt trekken...
Het meest merkwaardige tafereel zien we als een Predikant het zieltje van Elvis wil gaan redden.
En dan is het tijd geworden om onze hotelkamer te gaan zoeken. Als dit geen toeval is...
's Anderendaags gaan we naar de Strip. We willen de fonteinen van het Bellagio hotel nog eens zien, maar ook andere hotels o.a. hotel Paris Paris, The Luxor en de Cosmopolitan zijn de moeite waard om gezien te worden. Jaja...kijk maar eens goed naar de foto...dit is géén straat, maar de in- en uitrit van hotel Cosmopolitan ! Maar liefst 4 rijvakken breed in beide richtingen !!!
Aan de overkant ligt het "Harley Davidson" café en Niki moet uiteraard op de foto met die stoere bike !
Soms hou je het toch écht iet voor mogelijk wat je hier in de vele kleine winkeltjes - die verwrongen liggen tussen al die giganten van hotels - aan souveniers en prularia ziet liggen, hangen of staan. Maar deze wilde ik jullie écht niet onthouden...wie het schoentje past, trekke het aan ! En als ik voor de aangesprokene ooit zoiets moet meebrengen, dan moet die dat maar asap laten weten...zoiets kan nog altijd in mijn valies...hahaha !
Treasure Island, The Mirage, The Venetian, Excalibur enz. zijn maar enkele van de vele hotels die hier gelegen zijn. Maar gelijk welk hotel je ook binnengaat, het eerste dat je ziet zijn de gok automaten. Maar waar je enkele jaren geleden (wij waren hier in 1996) moest vechten voor een plekje aan die machinekes, zijn er nu meer stoeltjes vrij dan bezet. Ook hier heeft de crisis toegeslaan, net als overal ter wereld trouwens. Voor we weer naar ons hotel gaan, lopen we nog effe Caesar's Palace binnen. Meteen komen we oog in oog te staan met de wassen beelden die nét aan hun voorstelling gaan beginnen.
De voorsteven van Cleopatra's boot is dan weer het aantrekkingspunt van één van de vele restaurants die het hotel rijk is. Hopelijk breekt er geen storm los (tenzij in een glas water ?) en worden de gasten niet zeeziek...
In het midden van het pleintje, dat zich in het centrum van het hotel/casino bevindt, prijkt een hele grote aquarium met tropische vissen. Als we even halt houden komt een rog mij gedag zeggen. Het lijkt alsof hij/zij me vraagt of ik even over zijn/haar buik wil wrijven...dus doe ik dat dan maar.
En bij het naar buiten lopen treffen we dan eindelijk "Caesar" in hoogst eigen persoon. En vermits ik mijn drinkbeker rond mijne nek hangen heb, wil ik Caesareke wel effe laten drinken van mijne Piña Colada. Wie weet hoe lang die arme man hier al staat bij die warmte...en niemand die hem te drinken geeft...
Voilà...nu nog het valiesje terug inpakken, eten gaan en dan nog een cocktail (of 2...of meer) en vanavond weer op een fatsoenlijk uur ons bed in want morgen gaan we naar Hoover Dam en vervolgen we onze rondrit.
JIEHA !!! Daarginds in de verte ligt "Badwater Basin" (http://en.wikipedia.org/wiki/Badwater_Basin). Dit is het laagste punt in N-Amerika en dus ook het laagste punt hier in Death Valley, en ligt 282ft of 86m onder zeeniveau. Een rijke verzameling van zouten maken het water van de kleine bron ondrinkbaar is...vandaar de naam "Bad (slecht)water Basin". Het hoogste punt van N-Amerika - Mount Whitney met een hoogte van 14.505ft oftewel 4.421m (http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Whitney) - ligt "slechts" 84,6mls (136km) hier vandaan. Badwater Basin werd lange tijd aanzien als het laagste punt van de westelijke hemisfeer, maar dat bleek niet juist te zijn. Die eer komt toe aan "Laguna Del Carbón" in Argentinië (-344ft = -105m)
Natuurlijk hoort hier een foto van ons 2-tjes bij en we bombarderen een toevallige toerist willens nillens tot onze privé-fotograaf, een dienst die we graag voor hen terugdoen natuurlijk...voor wat hoort wat !
Zoals wij staan op onderstaande foto, kijken we tegen de berg op. En midden op die berg staat een plaat die het zee-niveau aangeeft. We hebben er een foto van gemaakt...kunnen jullie de plaat zien halfweg de berg ?
En zo ziet Badwater Basin er van heel dichtbij uit...
Zoals je zo dikwijls ziet in cowboy films, zijn mensen vroeger écht wel op zoek gegaan naar goud. Maar omdat ze veel te ver moesten reizen, ontstonden er - oa. hier in Death Valley - een aantal kleine dorpjes. Deze cowboys zette hun geluk (en hun leven) op het spel voor (hopelijk) "de vondst van hun leven". Of het veel opgebracht heeft betwijfel ik ! Omdat het leven in de woestijn toch niet simpel is en omdat er toch niet zoveel goud gevonden werd als verwacht werd, werden de steden verlaten en verhuisden de mensen terug naar de grotere steden, ver weg van de woestijn. De verlaten steden zijn nu echte "Ghost-Towns" (spookstadjes) geworden. Zo eentje is "Rhyolite" (http://en.wikipedia.org/wiki/Rhyolite,_Nevada) en dat gaan we bezoeken.
Het eerste gebouw is een overblijfsel van wat eens de bank geweest is
De 2de ruïne is waarschijnlijk de ene of de ander winkel geweest
Maar dit huisje - "The Bottle House" (het flessenhuis) - is toch wel heel goed bewaard gebleven. Amaai...die moet nogal gedronken hebben !!! Was die persoon iedere dag ladder zat en kon hij zijn rijkdom niet meer op na het vinden van een dikke klomp goud ? Neen...dit huisje werd gerestaureerd in 1925 door Famous Players Lasky Corporation (het latere "Paramount Pictures") voor de verfilming van de geluidloze film "The Air Mail".
Onze dag zit er bijna op en we moeten nog helemaal tot Las Vegas rijden. We hebben nog 127mls (205km) voor de boeg dus we weten wat gedaan. Maar als we dit plaatje zien, kunnen we niet snel genoeg hier vertrekken. Nog maar goed dat we geen verdachte geluidjes gehoord hebben of dat ik dit plaatje niet eerder ontdekt hebt, want anders waren we al lang ribbedebie...
En als we bij valavond bijna Las Vegas bereiken, slaag ik er in om een hele mooie foto van een ondergaande zon te nemen via de zijspiegel van de auto...ik word misschien ooit nog wel eens "topfotograaf"...!!!
En nu zijn we moe, maar heel voldaan over alles wat we vandaag weer hebben mogen meemaken. Het enigste dat we nog doen als we in het hotel toekomen is uit eten gaan en een duikje nemen in dit mooie zwembad. Zeteltjes in het water, mooie vissen vóór onze ogen en een lekkere cocktail...wat wil een mens nog meer...
En dan is het bedtijd...maar niet getreurd...we blijven hier 2 nachtjes logeren voor we weer verder gaan. Niki heeft toch wel een zeer spectaculaire verjaardag gehad als je het mij vraagt hoor !
Eerst en vooral wil ik mijn ventje vandaag een hele dikke proficiat wensen met zijn verjaardag ! We hebben die wel al gevierd met taart en een kaartje (zie blogje van 29/3), maar ik kan het niet nalaten om het toch nog effe te vermelden ! Lieve schat, we gaan er vandaag een geweldige dag van maken...ik hou van jou !!
Voilà...onze 2de dag in Death Valley en nu gaan we er eens tegoei aan beginnen. We moeten helemaal terug naar de ingang van het park rijden. We zijn nog maar net vertrokken en daar zien we toch wel dat er een vliegtuigje "gecrasht" is zeker !!! We stoppen er natuurlijk bij...hij ligt vlak naast de weg...maar bij nader toezien valt het ons op dat dit vliegtuigje er al héél lang ligt. Niks aan de hand dus...
Als we eens goed rondkijken zien we meteen ook de reden waarom die hier gecrast is...de dametjes van plezier hebben hier hun onderkomen en waarschijnlijk heeft die piloot dat vanuit zijn cockpit gezien. En zoals dat spreekwoord het zegt...als de nood het hoogst is, is de redding nabij...hahaha !!!
Genoeg gezeverd nu...we rijden Death Valley in en onze eerste halte in deze imens grote vlakte, waar je één enkel huis aantreft "Scotty's Castle". Een heel mooi gebouw (kasteel ?) midden in de woestijn. Dit kasteeltje in Moorse stijl werd in 1922 gebouwd door Albert Johnson voor $2,4 miljoen. De vriend van Johnson - "Death Valley Scotty" - woonde er tot aan zijn dood in 1954. Deze merkwaardige figuur "Scotty" deed iedereen geloven dat zijn hele vermogen in een geheime goudmijn - onder het kasteeltje - lag. In feite was die mijn van Albert Johnson want het was hij die betaalde voor alle onderhoud en rekeningen van Scotty. Het kasteeltje werd echter nooit Scotty's eigendom. Meer uitleg ? http://nl.wikipedia.org/wiki/Scotty's_Castle.
Vermits we heel wat op ons programma staan hebben vandaag gaan we niet binnen in het kasteeltje, maar ik neem jullie wel graag even mee op een kleine tour rondom.
In dit kasteeltje hebben verschillende beroemdheden gelogeerd zoals bv. President E. Hoover, Bettie Davies en andere toenmalige filmsterren. Een wel zeer merkwaardig iets in dit kasteeltje is de muziekkamer waar het orgel bespeeld wordt dat werkt op de waterdruk van de bron. En tot op de dag van vandaag worden er regelmatig concerten georganiseerd waarbij de bezoekers zich opkleden in de stijl.
Voilà...gezien ! Nu gaan we op zoek naar de "Mesquite Flat Sand Dunes" want behalve vele rotsen heeft Death Valley ook nog heuse duinen (http://www.nps.gov/deva/naturescience/sand-dunes.htm). Die duiken dan plots op in het midden van een landschap dat je meer aan de maan doet denken dan aan duinen. Er wordt ook gezegd dat deze duinen "lopen" omdat het zand soms meters ver door de wind verplaatst wordt.
Een beetje verder dan de duinen komen we aan "Burned Wagons Point". Op dit punt zijn in 1849 een grote groep mijnwerkers en goudzoekers gestrand. Zij wilden met z'n allen naar de mijnen van Centraal Californië en zochten - door Death Valley - een kortere route om er te geraken. Maar aangezien zij hier kwamen vast te zitten, waren ze verplicht om hun wagons in vuur te steken en een aantal van hun runderen te slachten, op te eten en de rest van het vlees te drogen alleen maar om te kunnen overleven hier in Death Valley. Met de rest van hun runderen én te voet hebben ze dan toch uiteindelijk Californië bereikt.
De "Mosaic Canyon" (http://www.americansouthwest.net/california/death_valley/mosaic_canyon.html) is de volgende plek die we gaan zoeken. Jullie hebben het nu al wel door dat wij graag gaan wandelen en dat geen enkele canyon ons afschrikt, dus gaan we ook hier op ontdekkingstocht. Soms hebben we een beetje het gevoel dat we "Columbus" of "Jacques Cousteau" zijn, die de ene ontdekking na de andere waarnemen. Alleen gaan wij het niet écht ontdekken, maar staat alles netjes aangeven.
We bereiken de canyon...
en gaan op pad...
Maar van het vele klimmen en dalen is mijn ventje zo moe geworden dat hij even een kleine pauze inlast. En ik maak daar dan weer gebruik (misbruik ?) van om foto's te maken.
Wat kan zo'n "hazenslaapje" blijkbaar toch deugd doen ! Dominique is helemaal uitgerust en weet met zijn energie geen blijf meer. Hij loopt voor mij uit en "springt" letterlijk over de rotsen !!!
Ik denk dat ik ook maar eens een pauze moet inlassen. Ik ga me hier eens op de ene of de ander hoge rots zetten om een beetje te mediteren. Misschien dat ik ook wat extra energie krijg ? Als dat niet het geval zal zijn, dan zal het in iedere geval (hopelijk) toch wel een kleurtje opleveren...
Ik ben nu al meer dan 3 jaar aan 't "bloggen" en dit is me nog nooit overkomen. We hebben zoveel foto's die we jullie willen laten zien dat ik niet alle foto's van één dag in één verhaal gezet krijg. Vanaf dit punt gaan we op zoek naar het diepste punt in Death Valley..."Badwater Point". Gaan jullie mee ?
