Volgens Wikipedia: Integriteit is de persoonlijke eigenschap, karaktereigenschap, van een individu die inhoudt dat de persoon eerlijk en oprecht is. De
persoon beschikt over een intrinsieke betrouwbaarheid, zegt wat hij doet, en doet wat hij zegt, heeft geen Verborgen agenda en veinst geen emoties. Een persoon met deze eigenschappen wordt integer genoemd. Een integer persoon zal zijn doen niet laten beïnvloeden door oneigenlijke zaken.
Dit woord houdt me al enige tijd bezig ik kijk regelmatig rond op zoek naar mensen die deze karakter eigenschap hebben en ja, ze zijn aanwezig op aarde en ja, ze krijgen regelmatig de wind van voren omdat veel journalisten jacht maken op een foutje op nieuws wat de integriteit onderuit zou kunnen halen en daarbij maken ze zelf een foutje want integer wil niet zeggen "zonder fouten" integer wil zeggen dat men tracht goed te doen voor zich zelf en voor de wereld rondom met de kennis en overtuiging die op dat moment aanwezig is zichzelf ook steeds in vraag stellend én bereid om de verantwoordelijkheid te nemen voor gebeurtenissen die volgen uit 'de daad om goed te doen'
iemand die een koers durft te wijzigen wanneer nieuwe kennis van zaken opduikt zo iemand wordt tegenwoordig nogal eens afgekraakt en wat heeft dat dan misschien tot gevolg:
ik vermoed dat sommigen (of zijn het er veel meer?) concluderen dan men beter kan liegen bedriegen ontkennen veinzen verdoezelen niets doen anderen beschuldigen dan integer te zijn
nadeel: een blik in andermans ogen wordt erg moeilijk je vrienden kunnen vertrouwen wordt onwaarschijnlijk je kinderen degelijk opvoeden wordt onmogelijk en sterven wordt een hel
bij mijn broer (de scheepsbouwer) hangt een poster op het toilet van mijn favoriete tekenaar Jan van Haasteren hij tekent altijd zeer drukke prenten waarbij allerlei situaties uit het dagelijkse leven zodanig worden uitvergroot dat ze karikaturen worden zo ook die poster op dat bewuste toilet die brengt het graven van de kanaaltunnel in beeld met alle verschillen tussen Engeland en Frankrijk iedere keer ontdek ik weer iets nieuws en toch hangt die poster er misschien al 10 jaar
dus hij begint een beetje te scheuren en mijn schoonzusje had het lumineuze idee om mij te vragen (toen ik eens polste naar een ideaal verjaardag cadeau) om een nieuwe poster en liefst eentje die ingekaderd was geen probleem dacht ik en ik dweilde stad en land af nee, ik keek zelfs rond in Parijs om iets soortgelijks te vinden mocht een andere tekenaar zijn als het maar druk en grappig was
ik spreek hier boven van ongeveer een 3 jaar geleden ze kreeg dat jaar bloemen het cadeau zou volgen .... niets gevonden ten einde raad nam ik een boek uit mijn kast met allerlei originele tekeningen van deze man scande er eentje in: een sluis waar iedereen het eerste naar binnen wilde varen op de kant stonden enkele borden met Engelse teksten die ik keurig bewerkte op mijn pc en daarmee was de prent herbewerkt en af
dacht ik dus ik stuurde de afbeelding naar een firma die posters maakt en vroeg hun de prijs van zo'n exemplaar geen reactie ik keek opnieuw naar de afbeelding die ik ondertussen op mijn desktop had geplaatst en vond hem uiteindelijk toch niet mooi genoeg want de midden vouw van het boek was duidelijk waar te nemen wat nu
ze kreeg 2 jaar geleden bloemen want het cadeau zou volgen ....
op een dag wandelde ik in een winkel en keek toevallig naar allerlei puzzels yessss daar stonden er hele grote bij van dé tekenaar en eentje had een tafereel van en haven natuurlijk kocht ik die puzzel van 1500 stukken ik zou die wel maken ik had vroeger veel gepuzzeld en deze was een fluitje van een cent de puzzel stond in huis te wachten en te wachten
en stond er een jaar geleden nog steeds dus kreeg mijn schoonzusje een bos bloemen en ik droeg bij aan een cadeaubon van de familie
die puzzel was wel prachtig maar eens ik er aan begon moest ik een hele grote plank hebben en die plank moest blijven liggen in een huis waar nergens plaats was voor zo'n plank ..... dus heb ik mijn puzzel onder mijn arm genomen en ben ik naar de vereniging gewandeld vroeg aan iedereen die ik zag of ze een handje wilden toesteken zodat ik toch zeker de eerst volgende verjaardag een bijzonder kado zou hebben voor mijn schoonzusje
de puzzel vorderde soms snel maar soms ook zag ik weken aan een stuk geen verschil en iedere keer wanneer ik er was ontving ik bezoekers of had ik een of andere taak vorige week leek hij opeens een stuk verder te zijn opgeschoten maar door onze brunch moest bij weer eens verhuizen naar een plaatsje "uit het zicht" ik bedacht me nog, dat ik die nooit alleen zou kunnen terug leggen dus nu zou hij wel weer niet af geraken maar nee, wonder boven wonder lag de puzzel deze week weer terug op zijn oude stek
én er daagde slechts één bezoeker op die na een half uurtje en met de nodige inlichtingen weer naar huis ging dus heb ik afgelopen woensdagavond in plaats van koper te poetsen (wat ik eigenlijk van plan was om te doen) tot half 12 gepuzzeld en hij is nu af ben ik blij dat ik dat heb gedaan ander zou ik me schamen om die puzzel cadeau te doen want ik had tot voor deze woensdag hooguit 50 stukjes geplaatst dat is deze week ruimschoots goed gemaakt
eh volgende opdracht: een grote kader vinden en die puzzel daarin overbrengen had ik nog niet eens over na gedacht dat heeft nog tijd nodig gelukkig is de volgende verjaardag op 3 september zou ik het halen? hahaha
weinig tijd om het vervolg van mijn reisverhaal te vertellen maar net voor het slapen gaan stuit ik op een mooie impressie van het eilandje het is grappig om te ontdekken dat men mijn blog vermeldt in http://elhierro.startpagina.nl/
ieder jaar organiseren wij een Nieuwjaar brunch in onze vereniging 'De Lichtbron' te Wijnegem wie deelneemt brengt zelf een gerecht mee en zo ontstaat er een ruim gevarieerde feesttafel en zien we elkaar weer eens op informele wijze
vandaag kwam er een journalist op bezoek van de Gazet van Antwerpen die op jacht was naar positief nieuws meer moet ik niet zeggen zeker
het is vreemd: vandaag heb ik een off day dat wil zeggen dat ik met mijn hoofd in de mist loop geen flitsende gedachten geen heldere momenten geen heftige discussies oei ik lieg jawel, vanmorgen om 9 uur nog over de dood van iemand over wiens leven nu gekletst wordt alsof iedereen die soap van gisteren avond heeft gezien over een bitch van een vrouw enz enz maar voor de rest hangt er dus mist in mijn hoofd 't is mijn eigen interpretatie van een vrij windstil moment 't wil niet zeggen dat ik niets doe
want vanmorgen heb ik zeer goed gewerkt toch zeker voor de stille maand januari en de boodschappen werden gedaan zonder afleiding dus zeer snel een folder werd ontworpen zonder enige twijfel mailtjes werden verstuurd zonder ellenlange uitwijdingen verder was ik op jacht naar een citytrip om kado te doen chocolade figuren werden ontvormd gewassen en afgewassen zonder omwegen dus één ding ben ik vergeten en daar kom ik nu achter ventje lag te slapen (had vannacht wat te lang gepalaverd over een 'free podium ' bij zijn club) moest wakker gemaakt worden omdat we samen uit eten zouden gaan is het daar nu al te laat voor? nee hij staat hier nu net beneden 't wordt een toffe afsluiting van de dag die eigenlijk al bij al veel voldoening bracht
voor ons is het alweer volop Pasen gisteren heb ik weer eens mijn gangen kunnen gaan bij een gigantische groothandel in allerlei decoratie materiaal voor bloemen en linten en stro en eigenlijk nog véél meer maar helaas (of moet ik zeggen gelukkig?) was ik hier vrij laat gearriveerd wat wil dat dus zeggen: dat ik zuinig ben geweest want als ik daar uren rond hang zie ik allerlei toffe (hebbe-)dingen voor thuis of in de markt wagen tegenwoordig ben ik nog zelden op "hebbeding-koopjacht" maar ik weet echt niet of ik toerekeningsvatbaar ben wanneer ik in zo'n magazijn mag rond struinen
een ander positief berichtje: nog steeds geen sigaret gepaft kweet zelfs niet eens meer wanneer ik gestopt ben was dat nu in september of in oktober... hééel soms heb ik het lastig zoals bijvoorbeeld onlangs tijdens mijn vakantie wanneer ik ergens lang moet wachten dus niet wanneer er stress is maar eerder een gebrek aan een manier om de tijd te doden in ieder geval ben ik de kritieke periode grandioos gepasseerd
vanavond naar een vergadering ik ga daar altijd graag naar toe omdat tijdens onze vergadering nooit door elkaar heen gepraat wordt iedereen komt aan de beurt en alles kan en mag gezegd worden zoals gewoonlijk kom ik er met energie vandaan
zo heet deze blog ontstaan op zomaar een dag na een besluit om mijn schrijfsels samen te bundelen meteen ook een poging om vat te krijgen op mijn innerlijke chaos en het lijkt zowaar te lukken misschien niet zozeer door deze blog of toch wel? via het schrijven, tekenen en grenzen verkennen en zingen vooral dat laatste wanneer ik verstrikt zat neiging vertoonde tot het zoeken van hulp bij anderen op die momenten hielp het zingen
ik die tot voor enkele jaren in de grond zonk van schaamte om die schorre, valse stem ...
wanneer ik terug denk aan de dag dat ik begon te oefenen én de dag dat ik voor de eerste en enige keer die stem liet horen die gebeurtenissen geven me steeds moed wanneer ik iets niet kan omdat ik het gewoon nóg niet kan nu niet morgen niet maar ooit wel
omdat iemand ooit voor mij zong met een stem die me diep ontroerde die samen met mij een stukje hetzelfde pad bewandelde zij kreeg moed door mij en ik door haar
mensen hebben veel invloed op elkaar het is de kwestie van te voelen, wanneer er iets vibreert binnen in je alleen zo dragen de positieve invloeden vrucht
jou geluk hangt af van hoe jij de wereld aanschouwt
dus niet het weer niet de mensen rondom jou niet je werk niet je gezondheid bepalen of jij gelukkig bent wel hoe je er tegenaan kijkt en hoe je er mee omgaat
wakker wordend met muziek sla ik mijn ogen open en kijk de wereld in zoete dromen werken nog op me in buiten waait de wind door de bomen het weer van sinterklaas in januari klinkt hetzelfde als in december welke verrassing wacht me deze dag ik draai me nog even om maar niet lang daarna kijk ik in de spiegel en zie daar 2 blinkende ogen terug kijken kinderlijke verwachtingen?
het is niet zo koud voor de tijd van het jaar onze hond holt de trap af de buitenlucht in en ik er achter aan mijn marktwagen wacht trouw op stal nog enkele zoetjes en koekjes laden en daarna tuf ik op mijn gemakske richting Brasschaat
na een babbeltje met de kippenboer koop ik een complete tas vol groentes voor hutspot open mijn wagen en stal mijn waren uit zoals een poppenkast straalt alles in het donker een zeiltje hangen voor de wind en eventuele regen en ik ben klaar voor mijn eerste klanten ondertussen maak ik taarten en puntzakken van snoep zwaai naar de minder validen die passeren klets met mijn buurvrouw die eindelijk mijn naam onthoudt en ik de hare, haha ben vol bewondering over de overburen om de manier waarop ze met hun klanten omgaan ik hoor verhalen aan, de meeste over kommer en kwel over faillissementen, ziekte en ruzie troost een kind met een snoepje de grote jeugd passeert en kletst honderduit lacht en zwanst met elkaar of stoefen met de grootste zak snoep kussen hun lief alsof er niemand op staat te zien
en zo wordt het weer tijd om naar huis te gaan waar mijn moeder via de telefoon vraagt of ik kan komen die middag en avond breng ik dus bij paps en mams door die het soms niet gemakkelijk hebben maar zich gesteund weten met mams om boodschappen steeds beter weet ik wat ze graag heeft of niet... een boterham met gebakken spek smaakt ons heerlijk met een kopje thee meer moet dat niet zijn paps gaat vroeg naar bed ik laat de hond even uit
en dan terwijl ik op een dijkje sta met ruisende populieren besef ik wat deze dag in petto had: lekker hangen tegen de storm in mijn haren wapperen wild in de wind naar huis geblazen worden ik kom terug binnen met blozende kaken en blinkende ogen dezelfde als deze morgen ..... meer moet dat niet zijn mijn kinderhand is gauw gevuld
om ik weet niet welke reden wilde onze wekker radio niet meer radio 1 laten horen dus sinds enkele dagen word ik wakker met Klara klassieke muziek à volonté geen vervelende journalisten meer aan mijn hoofdkussen die mensen woorden in de mond leggen en geen tijd laten voor een deftig antwoord ze gaven me al een kramp nog voor mijn ogen open waren kruisverhoren zonder enig respect soms dacht ik: dit interesseert me niet mij interesseert de mens, niet de gebeurtenis, mij interesseert het achtergrond verhaal en waar is de warmte? die is toch in iedere mens aanwezig? zoek dáár toch naar! waarom voel ik kilte in ieder interview?
Klare heeft er komaf mee gemaakt eenzijdig nieuws is toch geen nieuws klassieke muziek geeft me toch even het idee dat de dag in vrede en schoonheid begint
gisteren avond een eenzame lifter opgepikt in storm en regen stond die daar en ik ben gestopt indachtig aan mijn avontuur nu weeral een dikke week geleden (wat ik overigens niet volledig geschreven krijg maar dat komt wel) wetende hoe blij iemand kan zijn met een beetje hulp ben ik dus gestopt en een dankbare mens stapte in moest blijkbaar héél zijn dag eens vertellen aan iemand ik reed voorbij mijn huis voorbij het eerste dorp en het tweede dorp tot het derde dorp alweer een 15 km verder vandaar uit kwam die wel thuis binnen 30 minuten zei hij en ik? ik ben een verhaal rijker toen ik in mijn bedje dook zuchtte ik diep tevreden en zei tegen mijn man: wat ben ik toch blij dat ik geen angst heb en ik ben ook blij dat ik naast een mens slaap die gewoon hetzelfde zou doen dus me niet bestookt met 'pas op' soms is het zo simpel om gelukkig te zijn
vanavond heb ik de eerste dagen van mijn reis naar El Hierro geplaatst maar dan wel op de desbetreffende data. ik heb genoten van het schrijven een boekje vol notities maar die zijn nu nog niet echt nodig geweest pas wanneer mijn innerlijke reis perikelen aan de beurt komen zal ik dat boekje nodig hebben tot nu toe is hetgeen ik geblogd heb zelfs kompleter dan dat boekje alsof ik alles opnieuw beleef
ik ben alweer enkele dagen thuis voel me sinds El Hierro zo zacht als boter zo onbevangen als ene kind zo gelukkig als .... weet ik veel mijn ogen registreren veel meer dan vroeger mijn oren luisteren naar wat er niet gezegd wordt mijn hart voelt het goede in iedere mens rondom me mijn lach opent harten ik voel liefde stromen toen ik daarstraks onze dochter naar het station bracht zag ik allemaal bomen met pomponnekes en was verrukt om het vrolijke uiterlijk dat ik dit nooit eerder daar heb gezien dus dat bedoel ik
het is zo licht en vrolijk in mijn hart gisteren was ik bij mijn ouders op bezoek ze hebben het momenteel niet gemakkelijk beseffen dat ze meer en meer hulp nodig hebben ik was er lang en heb het een en ander gevonden wat ze kwijt waren kheb geluisterd, gerust gesteld en geknuffeld wij zijn met drieën thuis en komen goed overeen wij komen deze week samen om te kijken wat ieder van ons kan op pakken wij willen niets beslissen over de hoofden van onze ouders heen maar hun in liefde ondersteunen in deze levens fase sinds ik terug ben van mijn reis is er een rust in mij en een groot vertrouwen dat ik op het juiste moment de juiste respectvolle woorden spreek en dat is een groot geschenk in mijn leven
een teken van leven nou ja, ok, ik leef nog mijn tocht heb ik overleefd mijn buikgriep of voedselvergiftiging ook meer details komen er wanneer ik thuis ben vandaag voor het eerst weer boven water of eigenlijk weer in contact met de wereld rondom me met een beetje chance "herboren" want dat was uiteindelijk de bedoeling van deze reis kheb afgezien heb het letterlijk en figuurlijk flink koud gehad heb alle donkere diepten in mezelf bezocht en ben daar bijna in ten onder gegaan tot vanavond dacht ik nog dat ik het niet te boven kwam ben toen gewoon gaan zingen heb in mijn lied alle twijfel en depressie verwoord en toen kwam er terug licht het verrastte me dan mezelf aangekleed en de stad ingewandeld rondgekeken en alles met andere ogen bekeken in mijn favoriete café-restaurant binnengegaan en genoten van en kippensoep en toen pas ontdekt dat je er gratis op internet mag meteen gebruik van gemaakt en nu het hoofdgerecht want ik heb honger gekregen een goed teken
ondertussen ook diverse mooie pentekeningen gemaakt
na in totaal 14 uur geslapen te hebben word ik stijf wakker ik blijf lang liggen, kben lui ik mis het ontbijt en loop het stadje in koop een nieuwe tekenblok en landkaart de andere zijn nat geworden ik neem mijn ontbijt in een cafetaria en begin te schrijven na enkele koffies extra begin ik te bekomen daarstraks stond ik nog te duizelen het is een een beetje mistig maar al snel breekt het zonnetje door deze eetgelegenheid is ok alleen die Spanjaarden zijn verschrikkelijk luidruchtig ze doen me denken aan mijn Marokkaanse collega's op de boerenmarkt (toevallig vandaag) wat een macho gedrag...
mijn keel doet pijn als ik vers sinaasappelsap drink wat hangt er boven mijn hoofd?
ik duik weer naar binnen en stel me de volgende vragen: waarom beloof ik zo dikwijls dat ik iets zal doen en maak ik het vervolgens niet af? Waarom wring ik me in allerlei bochten om mensen toch maar niet teleur te stellen, en stel ik ze vervolgens alsnog teleur? Waarom ben ik zo bang om teleur te stellen? Waarom zeg ik niet gewoon "Nee" En waar zeg IK wél "Ja", als anderen "Nee" zeggen? Waarom vraag ik het liefst niets voor mezelf? Maar waarom neem ik wel dankbaar iets aan?
Ik ben er allemaal nog niet mee in het reine. Ik voel me wel als herboren na die tocht, maar ik heb ook deze keer weer hulp gehad op het einde ik heb hulp nodig en moet er om leren vragen ik heb nog meer hulp nodig, maar waarvoor? om "nee" te leren zeggen tegen gebeurtenissen die ik niet wil om te leren kiezen voor mezelf om te kiezen voor mijn eigen tempo om te zijn wie ik ben om te doen wat ik wil doen
wat is dat op korte termijn: - mijn markten verder uitbouwen - promotie werk voor de vereniging volledig op poten zetten en daarna deze taak doorgeven aan anderen - ons huis helemaal op orde brengen en houden
wat is dat op lange termijn: - mijn eigen plek creëren en innemen - schrijven - tekenen en schilderen - meer overeenstemming krijgen tussen woorden en daden en denken en doen - mensen helpen hun richting te vinden
wat wil ik nu doen: - tekenen en véél!! vooral dit stadje - werken aan mijn onmacht en agressie - nog een groot stuk wandelen bij beter weer
ik keer terug naar mijn hotel en ik begin te tekenen het wordt een kleurige mandala die me het volgende vertelt: "Eens het leven ingezogen biedt iedere gekozen richting 1001 kansen om licht te geven, zonder jezelf te moeten bewijzen" want als daden gebeuren vanuit de drang om te bewijzen, geven ze geen licht en brengen ze geen licht. Spontaan licht is helder licht hoe dikwijls zijn mijn daden spontaan en zonder drang tot bewijzen of behagen of uit angst voor afwijzing? hoe lichtvoetig wandel ik werkelijk door het leven? Hoeveel licht breng ik?
Helemaal alleen ben ik beter in staat om iets te realiseren in mijn eigen tempo. Samen met een ander voel ik de behoefte om me te bewijzen. Samen met een of meerdere personen voel ik me ook een blok aan hun been en haak ik af dan laat ik los, doe niet meer mee mijn passen zijn letterlijk en figuurlijk niet zo groot mijn oog voor details zien te veel staan te veel stil bij alles ik kan geen doel na streven, dat alle middelen heiligt.... niet meer.... mijn weg ga ik dus alleen en overal ontmoet ik mensen nergens blijf ik wonen nergens hecht ik me niemand bindt me..... .... er komt nies van.... Hoe kan wie weten of er niks van komt? Wie zegt dat? Vanuit welke hoek bekeken? Wie zegt er eigenlijk dat ik er niets van terecht breng? Moet ik bewijzen verzamelen? Hoe moet ik weten waar? En waarom zou ik dat eigenlijk doen? Ik heb ogen zien oplichten verdrietige of neerslachtige mensen zien opgebeurd worden ik heb nieuwe wegen getoond door eigen ervaringen te laten zien dat geen enkele weg dood loopt met passie verteld niets is voor niets Is mijn leven een leven waarvan niets komt? Waarom die ik dan achter mij sterretjes opflikkeren? waarom zie ik dan achter mij wolken op trekken, waarom wordt dit niet gezien als waardevol? (door buitenstaanders) . . . ik ben gaan wandelen en ik heb een idyllisch plekje gevonden vlakbij mijn hotel een speciaal gebouw met daarachter en onder allerlei kleine terrasjes overal verborgen hoekjes de struiken overwoekeren zo goed als alles ik begin te tekenen en voel me opleven ook al komt de zon er niet echt door toch blijft de mandala nog in mijn hoofd spoken en ik duik mijn bed in voor een siësta "ik ben goed zoals ik ben....." Wat met mijn toekomst? ik val in slaap en schrik op om 7 uur 's avonds er wordt vuurwerk afgeschoten ha, dus dat was het, wat ze heel de namiddag met een auto hebben omgeroepen! Ik rep me uit bed, doe mijn lenzen in en spoed me naar de hoofd straat voor een verrassing: hier vindt een drie-koningen stoet plaats door de straten trekken allerlei bedoeïnen grote en kleine dragen palmen en fakkels dan volgen de drie koningen te paard met achter hun draagberries met daarom allerlei grote kado's de stoet komt bij haar eindpunt en weerom wordt er vuurwerk afgestoken nu komen alle mensen te samen in en een grote tent die rijkelijk versierd is en waar een podium staat alle kinderen komen op bezoek bij één van de drie koningen en krijgen een kadootje wat een evenement! mensen kussen elkaar hartelijk ook mannen onder elkaar vandaag zie ik ze voor de eerste keer warm met elkaar omgaan
het besluit om verder te wandelen langs de weg heeft een voor- en een nadeel het voordeel is dat ik nergens meer op tekens moet letten en de namen van stadjes en dorpjes zijn duidelijk leesbaar het nadeel is dat op de harde asfalt mijn voeten sneller vermoeid worden op een pad hebben bovendien mijn knieën ook minder belasting toch loopt hier en daar het pad ook op de weg want dus ver wijk ik eigenlijk niet af en daarom ben ik ook niet teleurgesteld in mezelf ik vind dat ik tóch El Camino de la Virgen loop
de kaart ken ik hier uit mijn hoofd het is nog heel ver altijd in de dichte mist en soms hevige regen op dit moment ook op het hoogste gedeelte van het eiland want plots is daar de wind weer hier komt hij weer rechtstreeks over de bergkam waaien en hij is zo sterk dat ik even twijfel of ik wel verder ga ik word steeds op de weg gedreven dus ik wacht even en ga telkens enkele stappen verder wanneer de wind eventjes een tikkeltje afneemt zo schiet dat niet op... maar ik heb geen keuze heel af en toe passeert er hier een auto altijd toeristen want deze weg wordt alleen maar door toeristen gebruikt er is geen dorp in de buurt en alle dorpen worden door andere wegen met elkaar verbonden ik leef me in die toeristen in: ze zijn overvallen door de mist net als ik vorig jaar..... ondertussen vorder ik uiterst langzaam nu daalt de weg af en er staan veel bomen de wind neemt wat gas terug de bomen laten grote druppels vallen ik kom bij een parking met de eerste vuilbak sinds ik vertrok dat natte plastic zeil verdwijnt er meteen in ik ben niet meer van plan om nog een nacht door te brengen in open lucht eindelijk wat gewicht minder
er staat een auto en ik loop er heen in twijfel: vraag ik om een lift of niet....? er zit een jong koppeltje in en ik verdwijn terug in de mist vanaf nu loop ik langs een hoofdweg die het eiland doorkruist dus meerdere auto's passeren mij en ik begin mezelf in vraag te stellen ik voel me laf, omdat ik naar een lift verlang ik voel me falen ik stel weer teleur er komt niks van zoals gewoonlijk heb ik weer eens te veel hooi op mijn vork genomen waarom? om me te bewijzen? tegenover wie dan? ik neem nooit deel aan enige competitie want dat haal ik niet wat ik wel doe is datgene waarvan ik weet, dat een ander die ik ken dat niet doet opnieuw: waarom? wat bezielt me om vrijwel onvoorbereid aan deze tocht te beginnen? wat ga ik vertellen als ik terug ben? dat ik hem niet volbracht heb? dat ik wéér iets niet volbracht heb? mijn moed zakt zienderogen en nog durf ik niet te liften niet uit angst maar omdat het nu weer terug potdicht van de mist is wanneer er nu een auto stopt, zit er een andere bovenop! alleen maar omdat ik besluit op dit stomme avontuur op te geven dus ik lift niet zet me eventjes uit de wind en regen achter een groot verkeersbord ik ben beginnen huilen niemand ziet dat immers mijn voeten doen pijn mijn rugzak weegt door mijn goed gemoed is volledig verdwenen mijn gedachten draaien in cirkels ik krijg niks helder meer de mist zit nu ook in mijn hoofd ik loop verder, trager en trager.... ik ben ook boos wanneer ik niet steendoodmoe was zou ik razend zijn op mezelf omdat ik wil opgeven en dit niet mag van mezelf ..... plots denk ik aan wat ik doorgaans doe als ik het niet meer zie: ik begin te zingen leg er al mijn vertwijfeling in ik zing de longen uit mijn lijf wie hoort me immers terwijl ik zing komt er begrip voor mij voor mijn verleden voor mijn faalangsten die niet kunnen voorkomen dat ik faal (in mijn ogen) anderen vinden wat ik doe dikwijls prima maar ik weet dat ik beter wilde doen meer zou kunnen ik huil harder ik ben bij de bron altijd weer die commentaren in mijn jeugd: 'daar komt niets van' 'ze kan veel beter' 'ze doet haar best niet' 'ik steek er mijn tijd niet in' ...... niet van mijn ouders wel van één leraar ..... vele anderen zagen mij anders maar die ene leraar heeft zijn stempel gedrukt op mij ..... ik zing over dat alles ook over mijn geboorte van meerdere dagen waarbij men me bijna opgaf en daarna niet betere wist of ik had hersenschade opgelopen over mijn groot ouders, die vonden dat ik een betere opvoeding moest krijgen anders zou er niks van mij komen over vrienden van ex-liefjes die fluisterden: "laat ze vallen, ze is het niet waard..." ik zing en ik blijf zingen het huilen is gestopt de regen en mist nog steeds niet mijn stem wordt helderder en dan klinken de woorden: je mag stoppen Annemiek je moet niet verder niemand zegt dat je verder moet niemand drijft je voor je mag stoppen van jezelf ik zing tegen mezelf met een mildheid die gebruikt wordt tegen kinderen alsof ik zing dat ik mezelf wel verder zal dragen zoals een moeder of vader dat doet ik huil weer maar nu van opluchting ik mag stoppen ik mag stoppen ..... ik mag stoppen van mezelf ondertussen loop ik verder en ik merk op dat ik weer vlotter vooruit kom alsof er een balast van me af is gevallen ik loop minder krom ik kijk rondom me, en meen dat ik vlakbij het voorlaatste dorp ben de weg slingert zich voort en ik slinger mee voel me verlost van ik weet niet wat dan loop ik links dan weer loop ik rechts al naar gelang hoeveel plaats er is tussen de vangrail en de weg het blijkt toch nog wel ietsje verder te zijn maar ik stop niet meer blijf maar doorlopen en doorlopen er hangt nog steeds mist het wordt donkerder en ik ben niet goed zichtbaar en dan doemt er een T-splitsing op hier moeten sommige auto's wel stoppen er komt er eentje aan en ik steek mijn duim op de deur gaat open deze mens spreekt zowaar Engels mijn rugzak wordt ingehezen en en daarna wurm ik mezelf in de auto de man vraagt me waar ik in godsnaam vandaan kom en ik vertel hem over de weg die ik heb gelopen zegt die man: ik heb heel de dag in het zonnetje gewandeld en geen zuchtje wind tja, onderaan de zuidoostelijke zijde was het zalig weer de man moet slechts in het eerstvolgende dorp zijn haha, 1 km verder wordt ik aan een café afgezet ik lach om mezelf dat had ik nou ook nog wel zelf kunnen lopen in het café bestel ik ietsje te eten en meteen vraag ik een taxi te bellen ik zit daar wat onnozel voor me uit te staren ben te moe om met smaak te eten al goed dat ik mijn haar buiten heb los gemaakt ofschoon ik er nu ook al niet fabuleus uit zie wanneer de taxi chauffeur binnen komt, heb ik dat zelfs niet door zo moe ben ik de man neemt galant mijn rugzak en zet me keurig af bij mijn hotel
ik heb daar nog niet geboekt wist niet wanneer ik zou arriveren maar ik krijg de mooiste kamer met het mooiste uitzicht ik laat het bad vollopen en vlei me neer achteraf ligt er een berg lava gruis op de bodem ik duik mijn bed in en slaap direct 5 uur later word ik wakker en ik laad mijn rugzak uit de slaapzak ik doorweekt en vormt een plasje op de vloer ik drink een flesje water leeg neem een muesli reep en ga terug naar bed voor vandaag is het genoeg geweest
waarschijnlijk moet
ik toch een uurtje hebben geslapen want wanneer ik
opnieuw mijn ogen opensla zie ik dat het
lichter is geworden de wind waait nog
altijd hevig het regenen is
eventjes gestopt vlug droge sokken
schoenen aan de boel opruimen
weer op weg nu pas zie ik mijn
handen: ze zijn volledig
geribbeld en de eelt valt van
zelf van mijn voeten ik heb een
babyvelletje....
de hoes rondom de
rugzak ben ik vergeten dus de inhoud is
ook niet allemaal droog meer wat maakt dat ik
met die natte slaapzak alweer een kilo of
2 meer te dragen heb zodra ik mijn
rugzak opneem begint het weer te motregenen en de wind wordt
storm en zo loop ik in
wolken en wind richting Valverde op zon 1200 meter
hoogte zonder mooie vergezichten ik wil een
regencape aantrekken, maar die past niet
over mij mét rugzak zoals gewoonlijk
besef ik dat ik me niet goed heb voorbereid de fleece die op
het allerlaatste moment heb meegenomen komt nu wel goed
van pas: de regen blijft
buiten de transpiratie
gaat ook die kant op en hij is warm mijn jeans is
doornat...
het eerste gedeelte
heb ik nog nooit bewandeld hier en daar is er
wat beschutting nu nog wel een eind verderop
zal dat volledig weg vallen (herinner ik me) dan worden de
bergen volledig kale afgetopte rode bulten waar de wind
vrijspel heeft en het lavagrit opwaait waar niemand komt
onder deze omstandigheden de wind blaast me
soms bijna van het pad af hier is dit nog
niet gevaarlijk de hellingen zijn
glooiingen maar verderop... ik neem het besluit
om enkele tientallen meters te zakken aan de lijzijde van
de berg Malpaso daar loopt een
brede weg dat lijkt me
veiliger ik wil gerust een
gevecht aangaan met de natuur maar ik wil geen
onverantwoorde risicos lopen een smsje naar het
thuisfront is en teken van leven maar misschien ook
een reden tot ongerustheid mijn humeur is
ondanks dit weer nog altijd uitstekend ben ik dan toch
prettig gestoord?
die weg, die
veiligere weg, die beschutte veiligere
weg is helemaal niet beschut en veilig de wind blaast hier
van alle kanten raast als een gek
langs me heen stuwt me vooruit en soms weer
achteruit ernaast is een
afgrond dus hou ik me
gedeisd tegen de hoge wand aan mijn linkerkant de lavagrit wordt
hagel die te samen met de
ondertussen stromende regen mijn haar omtovert
tot een kapsel wat niemand mag zien haha mijn dotje bovenaan
hangt op half zeven langs alle kanten
hangen de pieren steil naar beneden mijn ogen, neus en
mond geraken soms verstopt ik draai me om rug tegen de wind
in maar het haalt niet
uit is bovendien
gevaarlijk want dan zie ik
geen autos aan komen dit stuk weg duurt
uuuren naar mijn gevoel heel soms breekt de
zon een stukje door ik kijk op en meteen is daar
weer de volgende mist-regenwolk ik arriveer bij El
Cruz de Reyes een koppel in auto
passeert me vrolijk zwaaiend ze vinden me
waarschijnlijk dapper ik vind mezelf gek voor wie of wat doe
ik dit eigenlijk? ik besluit gewoon
verder langs de weg te wandelen richting San Andres want de mist wordt
steeds dichter dit gedeelte van de
tocht heb ik vorig jaar
met de auto in dichte mist afgelegd ook al een hel van
een rit voordeel is dat ik
niet meer op de kaart moet kijken die ondertussen
drijfnat uit elkaar valt ik loop nu
ongemakkelijk verder spits voortdurend
mijn oren want ik wil op tijd
weten dat er een auto passeert
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
