De startpagina voor jong en oud Welkom op dit blog met veel uiteenlopende onderwerpen.
Op rechts van deze site staan
de rubrieken en categorieën
en of u nu onderwerpen zoekt
over ziektes, oorlogen,
politiek, rampen of nieuws
en dies wat meer, u vindt
het allemaal hier op dit
blog van Eef waar u nooit
op uitgekeken raakt!
07-03-2008
Evacuatietocht
Op vrijdag 20 oktober 1944 moesten we op last van de Felgendarmerie het frontgebied verlaten. Ergens hadden de Duitsers daar wel gelijk in, omdat de toestand rondom en binnen Huissen niet meer houdbaar was: slechte schuilkelders, bombardementen, permanente beschietingen en onophoudelijk granaatvuur, al vele slachtoffers en slechte hygiënische omstandigheden waren daar de reden voor.
Onze evacuatietocht werd geleid door de eerwaarde kapelaan De Vries, die van het begin het plan had met ons te trekken naar zijn geboortedorp Steggerda in de provincie Friesland. De start op het Huissen-Zand leidde naar de dijk in Angeren, waar we plotseling nog in dekking moesten voor zware beschietingen vanuit de lucht. De bedoeling was, dat we bij het Pannerdense fort met de pont zouden overvaren. Erbij vertellen moet ik dat daar een enorme stoet van wachtenden stond, zodat dit nog wel even kon duren. Door net te doen of wij bij bepaalde andere families hoorden, was ik met mijn kameraden Nol Helsen en Frits Reijmers al enkele malen met de pont heen en terug gevaren. Door de mensen te helpen met hun bagage aan wal te brengen, die bestond uit volgestouwde handwagens, kinderwagens, oude transportfietsen zonder banden zelfs geen Cushions, lieten de Duitse pontbedienden dit toe. Onze ouders vonden dit niet leuk maar lieten dit gelaten toe, ook toen zij aan de beurt waren hebben we de nodige hand-en spandiensten verricht bij het overvaren.
Na een nachtje in de Pannerdense school vertoefd te hebben zijn we met de hele bups weer verder gegaan. Bij het Berghoofdse veer bij de Oude Rijn hebben alle jongens meegeholpen om de door de veren gezakte ponykar van de familie Jan Mom aan de overkant te krijgen. Met deze trekpont zijn we ook een vijftal keren heen en weer gevaren om iedereen van de Woutersploeg aan de overkant te krijgen. In het buitengebied van Zevenaar zagen we een hoop werklieden ,die in dienst van de Duitse organisatie Todt bezig waren met het graven van tankvallen, kennelijk met de bedoeling om de oprukkende Tommy's te stuiten. In een klein plaatsje in de buurt van Wehl heeft onze famile geslapen in het kasteel van een echte barones, dit had mijn vader Harrie Hübbers voor mekaar gekregen omdat ze daar de van Hövels Tot Westerflier uit Oss kenden, waarvan wij door de aantrouw van Netty, een zuster van mijn grootmoeder, familie waren. Door Freule Hermine werd ik zo in de watten gelegd, dat ik persoonlijk daar graag had willen blijven.Jammer dat de stoet weer verder moest, ditmaal naar Hengelo(Gld)-.
Onze buurman Berend Roelofs had 2 koeien meegenomen die op gezette tijden gemolken werden om de meegevoerde baby's en opgroeiende peuters van drinken te voorzien. Op een gegeven moment stonden de beesten droog en moesten we iets anders verzinnen om de baby's van drank te voorzien. Geen nood, ergens op een groot terrein in het buitengebied van een of andere plaats hadden de Duitsers een honderdtal koeien bijeen gedreven die kennelijk gevorderd waren van boeren uit deze omgeving in afwachting om geslacht te worden. Met een beetje jennen en kiezeltjes gooien naar de Duitse bewakers wisten we hun aandacht af te leiden en lukte het ons om enkele beesten te verlossen van hun al dagen opgeslagen melkvoorraaad.
Na twee dagen en nachtjes Hengelo ging onze verre tocht naar Lettele, waar me van bijgebleven is dat we daar heerlijke wortelenstamppot met fazantenvlees er doorheen gegeten hebben. De andere dag zijn we door Boerenwagens uit Lettele naar Raalte gebracht, waar ik met mijn broer Bennie 4 nachten in een heerlijk lux bed geslapen heb bij textielhandelaar Bernhard Aa. Ook mijn ouders met de kleine Nel, vertoevend bij de familie Peters en onze Dinie ondergebracht bij de Familie Spit, hadden het in dat gezellige Raalte fantastisch naar hun zin en wilden daar blijven. Nadat we met veel moeite deze fijne gemeente verlaten hadden, zijn we in Ommen terecht gekomen, waarvan mij bijgebleven is dat we daar in een café geslapen hebben. 's Anderdaags zijn we met Friese boerenwagens door onze toekomstige gastheren opgehaald en het was op donderdag Allerzielen 1944 dat we ondergebracht konden worden op evacuatieadressen in Steggerda, Peperga, Blesse en Blesdijke.
Bij de fruitboeren op Huissen-Zand stonden in de bongerden van 1944 batterijen Flakgeschut opgesteld om de geallieerden ter hoogte van Nijmegen, Lent, Elst en Ressen te bestoken; de ene keer stonden ze bij Jan Mom of Willem Derksen in de Geldersche Hoek, andermaal bij Berend Roelofs en ook in Gochsestraat bij de gebroeders Janssen of net daarachter bij heerboer Vermaas. Veelal waren het gewone Wehrmachtsoldaten die de stukken geschut bedienden, maar door de geallieerden verloren slag bij Arnhem kwamen er ook gasten van de 9de en 10de pantserdivisie Huissen met een bezoek vereren. Deze divisies werden aangevoerd door Oberst Harmel en stonden onder opperbevel van Gruppen-Führer Joseph Dietrich. Door de verliezen in Normandië waren deze pantseronderdelen aangevuld met vrijwillige SS-soldaten uit de Oekraïne, Tsjechië, Oostenrijk, België en Nederland. Bij de SS had je de onderdelen Rosen, Hohenstaufen, Frundsberg en Todeskopfregiment. Over het algemeen lieten de Duitse frontsoldaten ons Hollanders met rust en was met hun een goed gesprek mogelijk, vooral met die van de Wehrmacht. In een wat later stadium kwamen er ook van die fanatieke Hitlerjugend fanaten bij, verdwaalde Landstormers en zelfs overgelopen Russen. Het waren deze knapen die de bevolking in de frontgebieden de stuipen op het lijf joegen met hun geschreeuw en oorlogskolder. In ons grote zakenpand, bestaande uit cafe met feestzaal, winkel en kruideniersbedrijf hadden we inkwartiering van plm 200 soldaten. In de zaal lagen zo'n 140 manschappen en in de bakkerijschuur 60 SS-ers. De officieren huisden in onze slaapkamers en hadden geuniformeerde oppasdames met zo'n kepi op de kop bij zich, die wij de bijnaam de grijze muizen hadden gegeven. Op ons land was door de Duitsers een stevige bom en gasvrije bunkerschuilplaats gebouwd waar de Duitse Staf bij zware beschietingen in vertoefden. Normaliter zat de Staf bij onze buren Lieske en Bernd Helsen en dirigeerde van daaruit de frontoperaties. Deze bunker heeft ook nog als kraamkamer gediend, want op 11 september 1944 is Jos Helsen hier geboren. Bij ons zat van alles: Op de buitenplaats was een veldkeuken, geslacht werd er bij ons in het washok en het kolenhok werd gebruikt als munitieplaats. De frontsoldaten deden zich, als ze op pad waren, ook vaak tegoed aan de weck bij burgers in het buitengebied, waar verspreid veel boeren en tuinders zaten. Ondanks de dagelijkse beschietingen, geteld in ons pand 18 granaatinslagen, zijn we tot de evacuatie in de bakkerij door blijven bakken en hebben we vanuit de winkel of achterom de Huissense bevolking van voedsel kunnen voorzien. Niet alleen voor de werkers in de bakkerij maar ook voor ons die de klanten hielpen was het levensgevaarlijk om geheel onbeschermd in actie of op pad te zijn. Bij heel fel granaatvuur en beschietingen vertoefden wij in de bierkelder van onze ZHB-leverancier Piet Wouters. Aan die benauwende schuilkelder daar, bevolkt met zo'n 40 bange en biddende mensen had ik een grote hekel. Meestal vertoefde ik op de zaak en nog interessanter vond ik het om bij die harmonicaspelende Duitsers te zitten of te vertoeven of te kijken bij die stukken geschut, te loeren bij het lazaret in de boerderij van Berend Roelofs of met mijn maatjes Nol, Frits of Piet wat rond te zwerven om te zien wat er allemaal loos was. Oorlogsouvenirs hebben wij destijds bij de vleet weten te verzamelen, wat varieerde van een mooie Prisma-of frontkijker, een dolk met als heft een honden of hertenpoot tot een Japanse cilinderrevolver met patronen erbij aan toe. Goed van pas kwam me dat blaffertje toen op zekere dag zo'n brutaal Russisch gozertje mijn bloedeigen vader, overlopen met het luisteren naar Radio Oranje, het pistool op de borst zette; die heeft zijn oorlogsbelevenissen nooit meer na kunnen vertellen!
Toen ik 7 jaar oud was brak de Tweede Wereldoorlog uit. In feite was deze al aan de gang, want reeds in 1939 hadden de Duitsers Polen al in genomen en voordat ze het neutrale Nederland introkken, waren andere Europese landen al onder de voet gelopen. Op de eerste dag van de oorlog, dit voordat de strijd aan de Grebbe een aanvang nam, heb ik opgeroepen reservesoldaat Theo Schouten van het Steenbergenveld nog een doosje North State (11 cent) overhandigd. 's Middags was hij al gesneuveld ! De Duitse Vliegtuigen vlogen zo laag dat je de bemanning kon zien zitten. De Focke-Wulf die bij boer Buys is neergestort, zie ik nu nog luidgierend boven ons zakenpand scheren. Vanwege dat er bij ons in de buurt enkele bemande kazematten stonden, en men daar wat schermutselingen verwachtte, moest een groot gedeelte van de Karstraat evacueren. Wij hebben toen een paar dagen bij een collega zakenman in de Driegaardsestraat vertoefd. Na de verloren strijd op de Grebbe en het bombardement op onze Havenstad Rotterdam was Nederland Duits gebied geworden. De eerste jaren van de bezetting vielen voor ons plattelanders best wel mee Hier in Angeren en voormalige woonplaats Huissen werkten veel jonge mannen op het vliegveld Delen, Zandse tuinders voorzagen de Duitse kazernes van groenten en de boeren leverden karrenvol kartoffeln. Heel veel Hollanders waren lid van de NSB, een organisatie die aan de kant van Duitsland stond, verder bestonden er een drietal splinterpartijen die Duitsland ook welgezind waren en wie trok zich in die beginjaren iets aan van weggevoerde joden, Jehova-Getuigen, Zigeuners en communistische verzetstrijders die opgepakt werden? Bij de katholieke bevolking stonden de Joden te boek als woekeraars en moordenaars die Christus gekruisigd hadden, door de hele Nederlandse bevolking uit die tijd werden zigeuners afgeschilderd als onverlaten en dieven. Mijn eigen moeder hoor ik nog zeggen: " Blijf binnen Eef, want er zijn zigeuners in de buurt, die het op kinderen voorzien hebben"! Jehova-Getuigen hebben het niet alleen in de Tweede Wereldoorlog moeilijk gehad maar worden door de meeste mensen in dit katholieke bolwerk ook nu niet geaccepteerd. Door jongensogen bekeken was de oorlog voor ons een sensationele tijd en als er hier of daar een vliegtuig neerstortte waren we er als de kippen bij om te kijken of er iets te halen viel. Het maakte voor ons niets uit of dat een Duits, Engels of Amerikaans toestel was. Al die jongens van toen die nu op de Duitse bevolking lopen te schelden gaan wel naar Duitsland, Oostenrijk, Italië of Spanje op vakantie. Vandaag lopen er nog heel veel mensen rond die niet wisten wat de Duitsers met de gevangenen deden die naar concentratiekampen afgevoerd werden. Toen ik als 10-jarige jongen in 1943 bijna de gehele meimaand voor een operatie in het Elisabeth's-Gasthuis te Arnhem heb doorgebracht had ik van die kampen waar mensen vergast werden al gehoord. Gewonde Duitse frontsoldaten, teruggekeerd van het Russische Front (Barbarossa) en gevochten om en bij Stalingrad, hebben me dit verteld en een groot gedeelte van die mannen hadden het op Adolf Hitler en zijn trawanten net zo min begrepen als de doorsnee weldenkende Hollander uit die tijd. Bombardementen op mijn woonplaats Huissen waren er op 13 mei 1943 (3 slachtoffers), op 17 September(21 doden)-, op 23 september (17 vluchters uit Arnhem-Zuid) en 2 oktober 1944 (132 omgekomen burgers). Vanaf die tijd is het strijdgewoel begonnen en werd de Betuwe Frontgebied met overal rijdende tanks, batterijen Flakgeschut, ratelende mitrailleurs, granaatvuur over en weer en mensen die als angsthazen wegedoken waren in zelfgebouwde schuilkelders in- en rond het huis of op het erf van hun boerderij.
Op zaterdag 14 april werden wij in Friesland bevrijd door de Canadezen, die met een eindeloze stoet aan militair materiaal overt de Rijksweg in Blesse richting Wolvega togen. Alhoewel bij de bevrijders de jonge dames voorrang hadden en door sterke soldatenhanden op de jeeps en tanks getild werden, lukte het mij ook op zo'n gevaarte te klimmen en een eindje mee te rijden; dolle pret natuurlijk! De Canadezen en in hun gezelschap ook Amerikanen hadden rondom het weidse landschap van de Blesse en kerkdorpjes als Blesdijke , Peperga en steggerda verschillende kampementen opgeslagen en binnen de kortste keren wisten wij hun vertrouwen te winnen en werden we met onze bevrijders de beste maatjes. Alhoewel we maar een paar standaardwoordjes Engels spraken, begrepen wij met gebarentaal erbij alles wat ze ons te vertellen hadden. Sergeant Billy en korporaal Howard hadden hun oog laten vallen op de knappe dochters van slager Siemensma schuins tegenover mijn evacuatieadres bij de familie Wolfs. Gezegd moet worden dat in haar algemeenheid de meisjes in de leeftijd van 16 tot 21 jaar zwaar beschermd werden door hun ouders, dit om eventuele ongewenste ongelukjes te voorkomen. Omdat ik als hulpje in oorlogstijd bij Siemensma nog wel eens assisteerde bij het clandestien slachten van varkens-, wat plaats vond door deze dieren uit onverwachte hoek met een zware voorhamer een flinke klap tegen hun kop te verkopen en hierna te villen-, kende ik Treske en Boukje heel goed. Afgesproken had ik met de Canadese vrienden om de beide schoonheden een tulen baljurk te bezorgen, waarmee ze woensdagavond 5 mei 1945 naar het door de Canadezen georganiseerde bevrijdingsbal in Steenwijk konden gaan. In die tijd was het bij zakenlui die 's-morgens vroeg uit de veren moesten gebruikelijk om ook bijtijds naar bed te gaan. Voor mijn vriend Nol en mij was het natuurlijk zaaks dat het eerst donker en stil in de buurt moest wezen alvorens wij ons krijgsplan konden uitvoeren. Even voor half elf op die avond was het dan zover, dat de meisjes via een door mij uit de buurt "geleende ladder" hun slaapkamer konden verlaten om op die zwoele meiavond sexy aangetrokken plaats te nemen in de gereedstaande legerjeep van onze vrienden. Voor onze bemiddeling kregen we de man een doosje Players sigaretten en een reep lekkere tjoklat. Ongetwijfeld zal de beloning van de meisjes groter geweest zijn en zullen de schoonheden op het bal in Steenwijk veel plezier gehad hebben en enorm verwend zijn; reken daar maar op !
Shermantanks in Eze op weg bevrijding Friesland Tommy's in buurt IJssel bij Westervoort Wat vervaagd allemaal, maar bevrijders krijgen warm onthaal! Klein krantenknipsel met warme aanblik!
Pr. Bernhard en Maarschalk Montgomery Wraak is bij verbittering nooit de juiste weg!
Vlak na mijn diensttijd ben ik naar Den Haag vertrokken en woonde toen op de Groenteweg 31 waar ik in de kost was bij de familie Balvers. Aldaar was ik ambulant kantoorambtenaar bij de Posterijen; viel er om een of andere reden iemand uit in wat voor functie ook, dan verving ik tijdelijk de opengevallen plaats. In die tijd was ik nog vrijgezel en ging veel uit, óók op 14 maart 1956, toen ik met busonderneming Hofstad Tours met een stelletje ADO-fans per luxe touringcar naar het Rheinstadion in Düsseldorf afreisde om daar naar de wedsrijd Duitsland tegen Nederland te gaan kijken. In die tijd was Duitsland de voetbalnatie met spelers als de beroemde midvoor Frits Walter en buitenspeler Helmut Rahn, maar wij hadden ook enkele cracks, zoals Cor van de Hart, Faas Willekens en "us Abe" (Lenstra)-.Het is nu 52 jaar geleden, maar ik zie Abe nog met één simpele schijnbeweging die hele Duitse defensie op het verkeerde been zetten en na een gelijke stand Holland op voorsprong brengen. Het is tot op heden de vierde wedstrijd die we van Duitsland hebben kunnen winnen en daarvan de eerste naoorlogse die we tegen Duitsland gespeeld hebben. Het DFB- entreekaartje uit die tijd heb ik nog steeds bewaard: 1.50 DM kostte toen een staanplaats met inbegrip van 10 pfn sociale bijdrage voor de Duitse oorlogsinvaliden werd dit 1.60 DM.Tegenwoordig worden de fans gescheiden, wij stonden gewoon tussen de Duitse supporters in en konden onze gevoelens uitten zonder dat ook maar een Duitser hier tegen in opstand kwam. Na afloop van de wedstrijd kregen we nog enkele uurtjes om de overwinning tegen onze Oosterburen te vieren. Op een afgesproken tijd moest iedereen weer bij de bus terug zijn. Zoals dat wel eens meer voorviel, ben ik in Düsseldorf blijven hangen en pas de andere dag tegen de avond per trein naar Den Haag teruggegaan.
Op 17 mei 1987 werd in het Olympisch Stadion te Amsterdam de wedstrijd Ajax tegen Feyenoord gespeeld. Met mijn zoon Gerbert, mijn schoonzoon, Ignas en mijn dochter Sabine heb ik deze voetbalmatch in mijn gedachten gesloten als een onvergetelijke herinnering uit vervlogen tijden. De wedstrijd moest nog beginnen, toen er overal op de tribunes van alles en nog wat plaats vond. Een achter mij gezeten dame werd boven op haar hoofd door een vallende steen getroffen en even later per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.Plotseling dachten we dat het begon te regenen, maar naar boven kijkend zagen we dat er van de marathontribune naar beneden geplast werd. De wedstrijd was nog geen half uur oud en overal zag je voor de vakken, stukken steen, hout, flessen, schoenen, rollen closetpapier en zelfs weggesmeten fototoestellen liggen. Naast ons vak op rechts zaten de Feyenoord supporters die allemaal in een soort roes verkeerden , van alles en nog wat schreeuwden en voortdurend in de weer waren om het stadion te slopen.; naar het voetballen keken die onverlaten niet! Aan de zijkant van hun vak stonden een twintigtal politieagenten van de Mobiele eenheid om alles in toom te houden. Wat me opviel was dat deze agenten uiterst rustig bleven en de naar hun hoofd geslingerde voorwerpen met hun schilden tegenhielden, tussentijds de voorwerpen opraapten en beneden langs de lijn van het voetbalveld deponeerden. Op een gegeven moment was het Ajax dat scoorde, dit tegen de zin van de Feyenoordsupporters, die met fors geweld het ME-cordon wisten te doorbreken en ons vak binnenstormden. Enkele mensen vóór in het vak ontvingen de eerste klappen en iedereen, ook mijn familie, wist geen raad om weg te komen, maar de schrijver van dit waar gebeurde verhaal bleef rustig zitten en elke keer als er zo'n verwoede Feyenoorder op me afkwam gaf ik die halvegare tussen zijn benen een flinke prik met mijn puntige paraplu. Toen de Mobiele eenheid alles weer op orde had, vroeg een der agenten wie ik was. We hebben met verwondering naar de acties van je zitten kijken-, soms een collega? Nú, als jullie dit zo graag willen weten, ik ben John Steed van De Wrekers en jammer dat ik mijn assistente Emma Peel thuis gelaten heb, want als die hier was geweest waren die Feyenoorders er heel wat slechter vanaf gekomen. Vermeld zij dat ik na deze veldslag nooit meer ben gaan kijken naar een wedstrijd in de Eredivisie.
In de zestiger jaren stond ik niet alleen 's avonds in het café maar zat overdag de hele dag langs de weg om klanten te bedienen, bij ons was van alles te koop wat varieerde van een liter, jenever, brood , kruidenierswaren en die tijd verkochten we ook nog bussen butagas, we waren echt de rijdende winkel van Sinkel! Langs de weg, dan hoor je van alles; geconfronteerd word je met het hele gebeuren in zo'n dorp. Echter als zakenman moet je de mond nooit voorbij praten; het is horen, zien en zwijgen! Nu we een halve eeuw verder zijn kan ik globaal wel het een en ander los laten. Voor ouderen onder ons en het nageslacht is het interessant om hierover wat te vertellen. Vroeger bv. onweerde het veel meer als tegenwoordig en veel mensen konden aan de lucht zien wat voor weer we kregen en Tippy, onze hond, ging al uren voor de bui losbarstte naar binnen en ergens, ver van een raam, in een beschut hoekje van de keuken liggen. Bij iedere bui sloeg de bliksem wel ergens in! Om niet op te vallen had een van onze klanten op het Huissen-Zand een wel zeer snugger plannetje bedacht om de verzekering, brandweer en politie om de tuin te leiden. Een half uur voordat hun huis en boerderijtje in vlammen opging, lieten ze mij een krat bier en 20 gebakjes brengen. Omdat er niemand op de boerderij aanwezig was, heb ik de spullen netjes in de kelder gezet en de huissleutel weer teruggelegd onder de bloempot op de veilingkist naast de achterdeur. In Huissen-stad moest ik ook nog bij een paar mensen in de Pelgrimstraat wezen. Bij terugkomst van de route ontwaarde ik in de verte wel enkele rookwolken, maar stond er niet bij stil dat er ergens een brandje was. In de nog niet zo milieubewuste jaren zestig was het heel gewoon dat boeren en tuinders op hun land afval aan het verbranden waren. Wat er precies in de Huttenstraat aan de hand geweest was, kwam ik pas achter toen er bij ons aan de zaak een politieman langs kwam om inlichtingen over het ontstaan van de brand te verkrijgen. Volgens de bewoners zou de sigarettenrokende bakker Eef bij aflevering van de bestelling een brandende sigarettenpeuk achtergelaten hebben wat in het stro van de varkensstallen terecht zou zijn gekomen. Als mijn moeder, die achter de rug van de agent stond, niet de bekende vinger tegen haar lip aangedrukt had, dan zou ik uitgebreid verslag over mijn bevindingen gegeven hebben. Hoe zat het in feite? Toen ik de bestelling bij de bewuste klanten in de kelder gezet had, viel het mij op dat het hele huis, op wat oude rommel na, ontruimd was en in de diverse hokken waren niet alleen de varkens , maar ook al het stro verdwenen. De bewuste linkerds hebben mooi hun verzekeringscentjes gebeurd, maar de mogelijkheid is niet uitgesloten, dat ik nu nog steeds bewust of onbewust als de verdachte brandstichter te boek sta. Van mij kant bezien, hadden deze lieden, waarvan je eerder armer dan rijker werd, het verdiend om eens flink bestraft te worden, temeer ook, omdat ze in onbewaakte ogenblikken al jaren pakjes roggebrood uit mijn bestelwagen wegpikten om hun konijnen te voederen-; goede klanten ten spijt!
In de evacuatietijd van 1944-1945 zat ik als vluchteling uit het frontgebied uit de Betuwe in De blesse-Friesland en was gestationeerd bij de famile Wolfs. Hun enigste dochter had verkering met Boer Bennie Jansen eveneens wonende in het buitengebied aldaar. Bennie had een pracht boerenbedrijf met veel koeien, paarden en kleinvee. Als 12-jarige jongen vond ik het prachtig om daar te zijn en me bezig te houden met het borstelen van koeien en het verzorgen van de paarden, Ik heb daar ook het melken geleerd. In mijn woonplaats Huissen had ik het paardrijden onder de knie gekregen door de Vos van Piet van Frans (Willemsen) die bij ons in de buurt woonde regelmatig naar de wei bij de Grote Bloem te brengen, maar dat stond allemaal in de schaduw van wat ik in Friesland aan ervaring op dt gebied opgedaan heb. Op een vrijdag in februari 1945 moest Bennie een gevorderd paard op de markt in Wolvega bij de cavallerie van de Wehrmacht afleveren. Deze verantwoordelijke opdracht werd mij toevertrouwd. Wat dat aanging heerste er in Friesland een andere mentaliteit dan bij ons in Huissen, want daar lieten ze dergelijke dingen niet aan een snotjongen over. Op de markt in Wolvega was het een drukte en lawaai van jewelste; overal Duitse soldaten en aangebonden en aangelijnde Hinnikende paarden. Met grote lijsten en namen erop liepen de Duitse controleurs rond om de paarden in ontvangst te nemen. "Jansen Blesse werd er geschreeuwd"-; wat inhield dat ik aan de beurt was om het paard te laten keuren en officieel over te dragen. Na van top tot teen het paard bekeken te hebben, werd me tweehonderd gulden voor Bonkie geboden. Minstens 400 antwoordde ik tegen die wijdbroeken. Of Bonk bij het horen van dit geringe bedrag geschrokken is weet ik niet met zekerheid te vertellen, maar hij werd op hetzelfde moment zo wild, dat hij plotseling met mij op zijn rug "zijn geweer" presenteerde en een merrie die kortbij bij hem stond besprong, kennelijk met de bedoeling om op deze wijze het geboden bedrag te verhogen. De omstanders die dit allemaal zagen gebeuren kwamen niet meer bij van het lachen." Ja zei ik tegen de Duitsers: " Dit is een echt circuspaard die heel veel waard is"! Helemaal lopend teruggekeerd van Wolvega in De Blesse vond Bennie Jansen in de door de Duitsers aan mij meegegeven dichtgeplakte enveloppe toch nog de gevraagde 400 gulden aan.
Tijdens onze evacuatieperiode in de Tweede Wereldoorlog gingen mijn vriend Nol Helsen en ik op zekere dag met "geleende hengels"' uit het schuurtje van dokter Westerman vissen in het riviertje de Linde. Deze hengels waren het eigendom van de Arnhemse internist dokter Hoefnagels die als evacué ondergebracht was bij een collega. In die evacuatietijd van eind 1944 tot bijna juni 1945 konden we als opgroeiende jongens van alles onder de voeten halen, omdat onze ouders broer en zusters bij andere opvanggezinnen ondergebracht waren. Als ik van plan was om iets verbodens te gaan doen maakte ik Heit en Mem Wolfs wijs dat ik mijn ouders ging opzoeken. Nol die bij boer Kramer in Peperga zat kwam dan met de bokkenwagen naar mij toe. Al die boerenzonen reden daar met een opgetuigde bok aangespannen voor een stevig karretje waar je met 2 of 3 personen mee kon rondtoeren. Zittend aan het viswater zagen we voorbijtrekkende militaire voertuigen van de Duitsers, die werkelijk met de gekste karkassen over de Rijksweg achter ons richting Wolvega trokken, kennelijk al op de vlucht voor de oprukkende Tommy's. Doordat opeens het rivierwater wild begon op te spatten, dachten we een snoek of graskarper aan de haak te hebben geslagen; echter de dobber ging niet helemaal ten onder! Omhoog kijkend zien we een paar duikende Engelse jagers de Duitse colonnes beschieten en is het geluid van ratelende mitrailleurs hoorbaar en zien we de kogels over het water spetteren.Toen de Spitfires het karweitje hadden geklaard, stonden de meeste voertuigen in lichterlaaie en het gekste was dat er in de buurt van de overblijfselen geen Duitser meer te bekennen was. Zowel mijn vriend Nol, evenals bokkie Bram hadden gelukkig geen malheur, echter om nog verder te vissen daar hadden we geen zin meer in. Toch hadden we flink gevangen namelijk drie grote gatenkazen, meegepikt uit een der gehavende voertuigen.
Een halve eeuw geleden toen ik nog kastelein van café Lombok in Huissen was, had ik veel klanten die poften (alles op lieten schrijven en later betalen)-.Een zekere Pietje van Moeke G spande met alles op dat gebied wel helemaal de kroon. Op een gegeven moment stond er een fiks bedrag aan de lat en als ervaren uitbater had ik voor mezelf die post al onder de klomp gschreven. Ruim een halfjaar had ik Pietje niet meer gezien, toen hij op een zekere avond gekleed als een gentleman plotseling de herberg binnentrad. Eef zei hij: '' Ik kom afrekenen, schenk ze allemaal maar vol"! Om indruk te maken bij de klanten die aan de bar zaten liet hij een welgevulde portefeuille zien, ritselde een keer langs de flappen en stak zonder overigens af te rekenen "de hele hap'' weer in de binnenzak van zijn pakjas. Nu hadden we bij ons thuis een driedubbel bedrijf, bestaande uit bakkerij, kruidenierswinkel en café en zodoende kwam het veelvuldig voor dat er in de late avonduren achterom of in het open zijnde café een of ander tekort voor de huishouding gehaald werd; ook die bewuste avond! Toen ik vanuit de winkel met het pak koffie, de rol biscuit en het onsje gesneden kaas weer in het café terugkwam, kreeg ik van Jan " De Oebel" te horen dat Pietje tijdens mijn kortstondige afwezigheid voor kastelein gespeeld had door de lege glazen enkele malen rijkelijk te vullen en hem toen gauw was gesmeerd.
Tot ongeveer 1965 vond je bij de meeste particulieren op het platteland van Holland en België ( vnl Vlaanderen) een bonte schakering aan diersoorten.Iedereen had er wel een paar varkens liggen, overal stond er achter het huis een kippenhok, bevolkt door een aantal Barnevelders, Witte Leghorns, Rijnlanders of Wyandotters al of niet met een haan erbij en ook het houden van krielkippen was in.Een enkeling hield er een paar koeien op na, verder zag je ook nog veel konijnen, bokken, geiten, ganzen, kalkoenen, schapen en dies wat meer. Allemaal gebeurd nu de ruime vlaktes vol gebouwd zijn met rijtjeshuizen, appartementencomplexen en grote villawijken. Vroeger had je huisslachters die deze dieren tegen de grote kerkelijke feestdagen en Kermis kwamen slachten. De meeste dieren werden eerst verdoofd alvorens men ze vilde, vervolgens kwam de gemeentelijke vleeskeurmeester het varken of koetje bekijken; was de lever goed ging er al direct een stempel op en was het dier voor consumptie geschikt.Voor pluimvee gold vroeger geen enkele wet; ik heb kippen zien afmaken op de meest gruwelijke manier, ze werden dood geschopt of geslagen, op een houtblok werd de kop eraf gehakt, óók gebruikte men een soort guillotine gemaakt van een oude zinken vuilnisemmer waarvan de rand van het klapdeksel geslepen werd en die dan fungeerde als moordwapen : kip werd er met de kop ondergehouden, klak, deksel naar beneden, kip onthoofd !Bij ons thuis op "Lombok" lagen permanent vier varkens, waar er vast pandoer vlak voor de Huissense kermis één, die op het goede gewicht was, geslacht werd. Op de buitenplaats werd het varken met een vlijmscherp mes in zijn keel gestoken, waarbij ik met de grote koekenpan het bloed moest opvangen, hierna werd het varken onthaard, gekliefd, ontdaan van niet te verwerken delen en ter besterving aan een slachtladder gehangen. De andere dag 's avonds werden alle eetbare delen eruit gesneden en onder het genot van een flinke slok verwerkt. Op het land bij ons stond een houten kippenhok met een grote ren erbij, bevolkt met een veertigtal kippen. De eieren waren voor eigen consumptie en werden ook wel aan goede klanten in de winkel verkocht. Had een kip haar tijd gehad zei mijn moeder:"Eef -, haal een kip uit het hok en slacht het beest, want ik wil morgen kippensoep maken of kip eten". Bekennen moet ik dat dit karweitje ook niet altijd even diervriendelijk slaagde. Toen ik getrouwd was heb ik tot 1985 konijnen en kippen gehouden en tot 1978 deze dieren, al of niet met behulp van mijn schoonvader Dries Peters of goede visvriend Herman Nijenhuis, zelf geslacht. Toen ik zo tegen de Kerstdagen een viertal geslachte konijnen ter besterving buiten aan de waslijn had hangen en hierover moeilijkheden ondervond, ben ik met slachten gestopt.Volgens een klacht uit de buurt bij de politie zouden de konijnen levend zijn opgehangen, wat echt niet het geval is geweest. In die tijd heb ik wel mensen gekend die dit wel deden, dit om een pure wildsmaak te bewerkstelligen! Bij mijn weten heb ik me nooit aan bewuste dierenmishandeling schuldig gemaakt en de beestjes altijd goed verzorgd. Dierenleed is er vandaag aan de dag nog volop, ondanks het feit dat het particulier houden van dieren, procentueel in vergelijking met vroeger, niets meer voorstelt en men wettelijk verplicht is om wild en gevogelte bij een poelier en vee door een slager of in een slachthuis te laten slachten en bewerken. Met de komst van veel buitenlanders, met alle respect voor hun geloof, heeft ook het ritueel slachten hier binnen de Benelux zijn intrede gedaan, dit onder strikte voorwaarden gesteld door de Europese Commissie. In de nabije toekomst zullen de beschermingswetten aangescherpt worden, zeker in Holland waar sinds 2007 een poltieke partij is die speciaal opkomt voor het welzijn van het dier.
Vanaf begin de zeventiger jaren brachten we onze vrije tijd en vakanties door in het mooiste natuurgebied van Nederland De Hoge Veluwe. Na voorheen een hele periode in diverse vakantieparken onze vrije tijd doorgebracht te hebben en ook om gezondheidsredenen zochten we een vast stekkie dat we vonden op camping Erica waar we zijn begonnen met een tot caravan omgebouwde SRV-wagen, vervolgens een knus Eifellandje gekocht hebben en in 2002 hebben we een tweedehands stacaravan kunnen overnemen inclusief verblijfplaats op camping '' De Woeste Hoogte"eveneens te Hoenderloo. Hier maakten we ook kennis met mensen die ons ingevoerd hebben in de geheimen van de witte magie, een hoop leren afgeleid van stromingen zoals het Hindoe�sme en het Boeddhisme, aangevuld met de leer van de lichttherapie en diverse chinese reflectieleren. Persoonlijk was ik erg gecharmeerd van deze praktijken, mijn vrouw Ria had er minder vertrouwen in .Voorheen had ik gedacht te maken te hebben met charlatanfiguren die er maar raak op los fantaseerden om de medemens om de tuin te leiden met de bedoeling hun portemonnee flink te spekken. Deze nieuwe kennissen waren straatarm, huisden clandestien permanent in een oude caravan en berekenden voor bewezen diensten geen stuiver. Tot op heden heb ik persoonlijk veel baat gehad met de nieuwe leer. Jaren geleden heeft een hartspecialist mij al de wacht aangezegd dat het binnenkort gebeurd kon zijn, maar dit is alweer vier jaar geleden; dus alle hoop is aanwezig dat er nog wel vier levensjaren bijkomen.Niet altijd maar op gezette tijden ben ik een goede ziener; ik geloof dat je concentratie en gemoedsrust heel belangkrijk is om in hogere sferen te geraken. Het maakt me wel eens bang om in de toekomst te kijken en daarom ben ik altijd met iets bezig om de aandacht van bepaalde ellendige toekomstzaken af te wentelen op alternatieve bezigheden . Onze buurvrouw in Hoenderloo heette Domeri Koss Fletcher, was van Duitse afkomst en paranormaal geweldig begaafd. Van alle campinggasten was ik degene die constant met haar in de clinch lag maar toch veel respect voor haar had. Haar onverschrokkenheid en durf zullen me altijd bijblijven, vooral toen met die oktoberstorm in 2002. Terwijl iedereen met de schrik en het beven in de caravan zat en niemand de weg op durfde reed zij met haar aftands autootje het park uit de Krimweg en vervolgens de Delenseweg op om de machtige krachten van moeder natuur te tarten. Als passagiers zaten mijn vrouw en ik als paranormale leerlingen in de wagen om medegetuigen van dit grote gebeuren te zijn. Met volle zekerheid wist zij te vertellen dat ons niets kon overkomen. maar als ik het eerlijk mag zeggen twijfelde ik toch wel een beetje! Meer dan tienduizend bomen waren her en der omgewaaid en hadden barricades opgebouwd waar moeilijk langsheen te komen was. Op de camping teruggekomen schrokken we van de schade die ook daar was aangericht. Echter onze caravan met de vele eiken eromheen en haar bouwvallig chaletje waren niet getroffen. Hebben we toen geluk gehad of bestaat er toch iets tussen hemel en aarde waarvan we geen weet hebben? De Chinese astrologie gaat uit dat we in 2008 in het jaar van De Rat zitten, wat inhoudt dat mensen die in het jaar van de rat geboren zijn en ook de hele wereld beinvloed worden door dit dierenriembeeld. Dus er wordt hard gewerkt , maar ook het fatum(noodlot) zal zich niet onbetuigd zal laten. 2009 is de Buffel de baas, er volgt een jaar, waarin de gedevenen het voor het zeggen hebben. 2010 is de Tijger de baas, alles loopt gehaast door de heftige sprongen van de Tijger.2011 wordt beheerst door het Konijn; in dat jaar gaat alles rustig en voortvarend! 2012 is het jaar van de Draak en wordt de mensheid opgejut door de sterke personality van deze dierenriem. 2013 is het jaar van de Slang, een dier die zich overal weet aan te passen door zijn slimheid. 2014 wordt beheerst door het Paard, dat bekend staat om zijn harde werklust, soms een beetje labiel gedrag vertoont en daarom te wisselvallig en te goedgelovig is. De Geit beheerst het dierenriemjaar 2015 en is gauw geneigd onbezonnen dingen te ondernemen en mensen onder dit gesternte geboren zitten snel in de put en daarom wordt 2015 dus een heel onzeker jaar; ook voor het wereldgebeuren! In 2016 krijgen we een blij jaar, de mensen gaan weer flink geld investeren en uitgeven en er wordt overal feest gevierd. Als de Haan in 2017 aan het bewind komt dan gaat de wereld zich wat bezinnen en wordt alles van a tot z door dit statig dier in de gaten gehouden.De Hond beheerst 2018, er wordt hard gewerkt, de economie is stabiel maar er treden veel geestelijke ziektes op die gepaard gaan met hoofdpijn en hartproblemen. Als het Zwijn in 2019 op het toneel verschijnt krijgen we ongewenste bemoeienis van bovenaf, iedereen gaat zich te veel met anderen bezighouden, wat leidt tot botsingen. Als je met deze volgorde van gegevens te werk gaat, kun je zelf uitrekenen in wat voor dierenriemjaar je geboren bent; dus aan de slag! Het moge u allen goed gaan!
De ziekte wordt zo genoemd, omdat in het plaatsje Lyme in de staat Connecticut(USA) in het jaar 1975 het eerste geval in deze zich heeft gemanifesteerd. Veroorzaakt wordt deze ziekte door een tekenbeet. Er bestaan wel 700 soorten teken, hier in Holland komen we voornamelijk de honden en schapenteek tegen. De teek is een spinachtig diertje van plm. 2 mm zonder ogen maar wel met een enorm reukorgaan. We vinden ze op plaatsen met veel afgestorven plantenmateriaal, in bosrijke omgevingen, in de buurt van dicht groen, aan slootkanten en ook op gewone weilanden vooral in de vroege morgen als ze onder een dauwdek liggen. Hoe kunnen we ons tegen tekenbeten beschermen? Ga niet ontbloot de bossen in, raadzaam is het om luchtige maar wel dichte kleding te dragen! Hoe ontwikkelt zich een teek? Zo'n beestje doorloopt drie stadia: Eerst zijn ze larf en vertoeven dan graag op de huid van kleine knaagdieren, verder gaan ze over naar het nimfenstadium en vertoeven dan graag op schapen, honden of mensen en tenslotte komen ze in het volwassen stadium terecht, waarbij ze ook duidelijk waarneembaar zijn. Word je door een teek gebeten die nog in het nimfenstadium verkeert, dan merk je dit totaal niet, omdat het beestje er nog kleiner uitziet dan een zandkorrel. Zijn alle teken besmet? Volgens Rob de Boer, medisch entomoloog, is hier binnen de Benelux 40 procent besmet met de Borrelia-Burgdorferi-bacterie; de benaming is afkomstig van de ontdekker van deze bacterie(1981)-, WillyBurgdorfer.Wat doet een teek bij de mens nu precies? Een teek is op zoek naar bloed en nestelt zich op een warm plaatsje bvb onder de oksels, maar ook wel gewoon op de huid, bijt zich vast, zuigt zich vol bloed, laat zich na 2 of 3 dagen weer vallen en keert na de basis terug. Heeft een teek zich eenmaal op de huid genesteld, dan moet je het beestje onmiddellijk met een tekenpen verwijderen en hierna de huid met alcohol ontsmetten.Smeer er vooraf niets op want dan wordt het beestje kwaad, bijt meteen en ben je mogelijk besmet. De incubatietijd kan kort, maar ook heel lang wezen. Herman Kuiper, werkzaam in het Flevoziekenhuis te Almere, heeft gevallen meegemaakt, waarbij na een tekenbeet de ziekte van Lyme zich pas na zes jaar openbaarde. Hoe kunnen we zien dat we door een teek gebeten zijn? We hebben veel in de bossen gezeten en mijn vrouw had in 2002 een dubbele tekenbeet opgelopen wat pas na drie weken door mij opgemerkt werd en op de foto die ik daarvan gemaakt heb zie je een paar bleke rode kringetjes zitten, dat is alles! In het midden van dat kringetje is de huid wat bleek en voelt hard aan. Doordat de BBB-bacterie zich via de bloedbaan vermenigvuldigt en verplaatst, kunnen zich allerlei gewaarwordingen voordoen en wordt de ziekte van Lyme ook wel de Grote Imitator genoemd. De verschijnselen kunnen zich openbaren in diverse vormen: misselijkheid, vermoeidheid, hoofd-nek en rugpijn, aangezichtspijnen, verlammingen, dubbelzien, heftige pijnen in armen en benen, allerlei gewrichtsontstekingen, zelfs hersenvliesontsteking, hoge koorts etc.-; van alles is mogelijk! Na Aids is in Amerika de ziekte van Lyme de meest voortkomende ziekte en ook in ons land zijn er 20.000 geregistreerden. Is er een geneesmiddel voor? Bij tijdige ontdekking van de besmetting is genezing mogelijk; bij langdurig voortwoekeren vaak slechts verlichting van de pijnen. Als geneesmiddel worden hier in Nederland antibiotische middelen gebruikt. In Duitsland worden ter preventie mensen uit bosrijke streken tegen de ziekte van Lyme ingeënt. Hier in de Benelux is men er nog niet klaar voor, maar door de enorme toename van de ziekte van Lyme zal men mogelijk op korte termijn voor deze beruchte ziekte ook een prik toegediend kunnen krijgen.
Vroeger speelde het carnaval zich voornamelijk af in de zuidelijke provincies van ons land. Hier in de Betuwe gingen de kinderen met vastenavond met de foekepot rond: deze werd gemaakt van een oud erwten of bonenblik waarover een stuk varkensblaas was gespannen met in het midden een stuk noesriet waar flink mee op en neer werd gepompt. In 1954 werd in Huissen de eerste Betuwse carnavalsvereniging opgericht onder de benaming '' De Kraonige Zwaone''. In oorsprong was het een katholiek gebeuren, welke vooraf ging aan de veertig dagen durende vastentijd. Na zich een viertal dagen lekker uitgeleefd te hebben, ging de echte katholieke feestganger de laatste carnavalsdag klokslag het middennachtelijke uur naar huis; op dat tijdstip nam de vasten een aanvang! Op Aswoensdag toog men, al of niet bijgekomen uit de dolle feestroes, naar de kerk om het askruisje te halen. Dit teken werd door mijnheer pastoor of kapelaan met gewijde as op het voorhoofd geplaatst, dit als boodschap dat ieder mens hier op aarde maar tijdelijk aanwezig is en vroeg of laat tot stof en as zal vergaan om tegen het einde der tijden met zijn ziel weer verenigd te worden in het hemelse rijk hierboven. In de vasten donderpreken van Henri de Greeve werd ook gewag gemaakt dat het comfortabele hemelrijk niet weggelegd was voor zondaars; zij werden in het hellevuur geworpen waar de duivel de baas was en van verre kon je daar het geween en geknars der tanden horen! De vastentijd duurde precies tot Paaszaterdag 12 uur wat door de Kerk werd aangegeven met een langdurig gelui van de kerkklokken, voor de kinderen was het tevens ook een teken dat de snoeptrommeltjes weer geopend mochten worden. Mensen die in zware beroepen zaten konden van mijnheer pastoor dispensatie krijgen. Voor de rest van de katholieke bevolking golden de strenge vastenwetten, wat in de praktijk neerkwam op elke dag wat minder eten dan normaal, op vrijdag geen vlees en op Goede Vrijdag geheel onthouding; op wat drinken na helemaal geen eten! Bij ons thuis hadden ze vroeger buiten het bakkers en cafébedrijf ook nog een kruidenierszaak en ik herinner me nog het voorval dat ik op Goede Vrijdag vanaf het plateau van de snijmachine een plakje boterhamworst genomen had. Dit had me bijna het leven gekost, doordat mijn moeder op hetzelfde moment mij twee vingers in de keel stak om te proberen het verboden vlees te verwijderen. De pittige penitentie die mijnheer pastoor mij in de biechtstoel meegegeven heeft zal ik ook nooit vergeten en met het duizend keer bidden van de Rozenkrans ben ik op mijn 75ste nog steeds niet klaar. Vroeger wisten ze echt wat ''Carne Vate'' betekende!
Na mijn militaire diensttijd heb ik op het PTT- Hoofdpostkantoor te Nijmegen de cursus loketambtnaar doorlopen en werd na stages op diverse postkantoren in Arnhem, Berg en Dal, Velp en Wageningen aangesteld als allround vervangende employé in Den Haag. Mijn kosthuis was bij de familie Balvers op de Groenteweg. De verdiensten in die tijd waren niet al te hoog en het was passen en meten om met de centjes rond te komen. Doordat ik bijna nooit de tram nam en altijd naar het kantoor liep waar ik wezen moest, versleet ik nogal snel mijn schoenzolen. In het pand vlak naast mijn kosthuis zat een goede schoenmaker die voor het verzolen niet al te veel vroeg. In zijn werkplaats werd nog wel eens over de oorlogstijd gesproken. Ter sprake kwam het verhaal dat hij in het communistisch verzet had gezeten, goed bekend was met De Velser groep van de gezusters Oversteegen, Truus Menger, Hannie Schaft en zijn broer die in Velsen in de Gemeenteraad had gezeten en in het concentratiekamp Mauthausen door de Duitsers was opgehangen. Omdat ik erg belangstellend was, gaf hij me wat Russische tijdschriften mee die gingen over de zware industrie in Siberië. Op het Directiekantoor Mauritskade waar ik die dag voor een zieke ambtenaar moest invallen is er kennelijk door iemand in mijn actetas geschommeld, waarin overigens die gekregen tijdschriften nog ongelezen zaten. Al vroeg in de ochtend van de volgende dag werd mijn kosthuiskamer uitgebreid doorzocht, vermoedelijk door een ambtenaar van de Binnenlandse Veiligheidsdienst, die mij als Rijksambtenaar verdacht van Communistische sympathieën en de lectuur voor nader onderzoek in beslag nam. Hierna volgde een impasse in mijn werk en werd ik uit de buitendienst gehaald en als een soort kneusje op de kwitantie-afdeling van het Hoofdpostkantoor op de Rijswijkseweg te werk gesteld. Op 26 februari 1957 ben ik weer bij onze schoenmaker Weij op bezoek en hebben we het over de Februaristaking van 1941, ook ter sprake komt de Meistaking van 1943 en de Spoorstaking van 1944. Wat hem altijd zo plaagde was dat hij als verzetsman nogal eens goed afgeranseld was door Nederlandse politiemensen, die zonder enige aandrang van Duitse zijde protesterende stakers in elkaar sloegen, arrestaties verrichtten, en de opgepakte burgers naar het bureau van de SD afvoerden. Ter sprake kwam ook het beruchte verhaal over het Englandspiel, waarbij betrokken waren de Duitse Abwehr, de Duitse Sicherheitsdienst en de Engelse spionagedienst de SOE, welke afkorting staat voor Special Operations Executive. Het ontstaan van dit geraffineerde dubbelspel was de schuld van de onbedrevenheid van de SOE en had tot gevolg dat- om bij Holland te blijven-er 59 Nederlandse verzetstrijders opgepakt werden, op een seminarie in Haaren(Nbr) werden gedetacheerd en nadien, vervolgens overgebracht zijn naar het concentratiekamp Mauthausen en tenslotte na brute verhoren door de Duitsers op gruwelijke wijze zijn omgebracht. Het Englandspiel heeft geduurd van 12 maart 1942 tot 1 april 1944. Onze schoenmaker vond het ook verwonderlijk dat vlak voor de bevrijding rechtse vrijheidstijders gespaard werden en het heel frappant dat hierin Nederland 28 en in Frankrijk 430 linkse verzetstrijders in sneltreinvaart zijn opgepakt en zonder verder proces gefusilleerd. Of de Nederlandse Regering in Londen, de Britse Geheime Dienst of de Franse Generaal De Gaulle en aanhorigen hier een aandeel in gehad hebben is tot op heden voor velen een onbeantwoorde vraag; serieus onderzocht is het nooit! Anno 20008 staat het het voor mij klip en klaar vast dat deze betrokken en welingelichte regeringsleiders van toen veel ellende hadden kunnen voorkomen, maar dit uit politieke machtshebzucht bewust hebben nagelaten.
Eind juni/begin juli 1944 waren in ons zakenpand te Huissen ongeveer 200 Duitse soldaten ingekwartierd: 140 lagen er in de zaal achter ons cafë en 60 SS-soldaten hadden hun intrek genomen in de bakkerijschuur. Winkel en Horecabedrijf gingen gewoon door alsof er niets aan de hand was. Bij onze buurman Leen Huberts liepen in een klein totaal omgewoeld bongerdje een viertal varkens, daarachter bevond zich de varkensschuur. Ze zullen er wel vergunning voor gehad hebben, want als je in die tijd er clandestiene varkens op nahield en van de CCOD kwamen ze langs, dan was je de klos: varkens werden in beslag genomen, een fikse boete en vaak ook nog gevangenisstraf. Bij ons hebben die controleurs tijdens de oorlogsjaren verschillende varkens in beslag genomen. Meestal was verraad in het spel en had een of andere Huissenaar die een hekel aan je had de aangifte gedaan. Onze Koningin Wilhelmina huisde in de oorlogsjaren in Engeland maar op haar verjaardag liepen mijn ouders toch nog met een speldje met haar beeltenis erop rond. De hele nacht had ik in bed lopen woelen om een idee op te doen hoe ik die Duitsers eens flink op stang zou kunnen jagen. In onze kruidenierszaak verkochten ze van alles en nog wat, ook verf en zelfs petroleum. In de vroege ochtend had ik in de winkel de juiste kleuren bij elkaar verzameld en nadat ik de beesten verdoofd had met lekbier uit het cafë ging ik tot bodypainting van de dieren over. Toen de Duitsers zich in de vroege ochtend bij de pomp op onze binnenplaats aan het wassen waren"sich sauber machen'' en daarna nog wat looppasjes om ons pand liepen te doen om in conditie te blijven, ontwaarden zij plotseling de varkens in oranje en Rood-Wit-Blauwe kostuums.Alles en iedereen kwam kijken en er was grote hilariteit bij het zien van die steigerende en als gekken hollende zwijnen. Verwacht had ik dat die Duitsers razend zouden worden maar vermoedelijk hebben ze aan het spectakel een heel andere betekenis gegeven , dan ik in mijn gedachten had; ondernomen werd verder niets!
De vraag vandaag op het Web van Jan Marijnissen was: Zijn we allemaal beulen? Mijn antwoord is een volmondig ja ! Simon Wiesenthal heeft over de kampbeulen uit de concentratiekampen ooit gezegd: ''Pas toen ze na de oorlog hun uniformen uit hadden, waren het weer gewoon mensen''. Gaan we terug naar de Tweede Wereldoorlog, dan kom ik tot de conclusie dat de schuld voor de genocide op zes miljoen joden, zigeuners, Jehova-Getuigen, politieke gevangenen en andere tegenstanders van het Nazi-regime niet alleen rust op de schouders van het Duitse volk, maar is te wijten aan de zwijgende stem van Wereld en Kerkleiders van alle gezindten, die alleen een militaire ondergang van Hitler en de zijnen op het oog hadden en hem verder maar lieten begaan. Er is nog niets veranderd, ook nu niet! '' Die Mörder sind immer unter uns!'' Toch een advies in deze: " Wie zijn medemens haat om ras, kleur of geloof moet meteen tot redelijkheid gebracht worden" Wie dit verzuimt is medeschuldig! Vandaag stond er in de krant dat Hitler Pinnokkio en een van de Zeven Dwergen ooit geschilderd zou hebben. De afbeeldingen gaan hierbij met de vraag: "Hoe kan iemand die zo wreed geweest is zoiets creëren?
Voor 65 jaar geleden, toen we nog op de Lagere School zaten, was het heel gewoon dat je in de vakantietijd elke dag naar de kerk ging om de H.H. Mis bij te wonen. In die tijd ging men niet naar het buitenland of naar een bungalowpark of camping; mensen die het zich veroorloven konden gingen een dagje lopend, met de fiets, de bus en nadien met de tram naar Burgers Dierenpark in Arnhem, De Bedriegertjes in Roosendaal(Gld) of met de Jan Plezier naar de speeltuin van de Westerbouwing in oosterbeek. Aangemaakte ranja, warme koffie of chocolademelk in een thermosfles, belegde broodjes met kaas, ham of jam en versnaperingen werden meegenomen en zittend in de berm van de weg of in een stadspark onderweg gedronken en genuttigd. In deze agrarische streek was het heel gewoon dat de jeugd in de vakantietijd meehielp op het land, het plukken van fruit en het verzorgen van het vee op de boerderij. Die meisjes en jongens van toen kwamen niet verder dan het bedrijf van hun ouders en de kerk! Vroeger werden er elke dag 2 missen gelezen: de vroegmis van kwart voor zeven las de kapelaan, de mis van kwart voor acht deed mijnheer pastoor.In schooltijd kwamen alle kinderen eerst naar de mis van kwart voor acht, voordat de school een aanvang nam. Heel gewoon was het in die tijd dat de kinderen pas om kwart over twaalf hun eerste voedsel binnenkregen, omdat men des morgens te communie was geweest; hierbij moest je nuchter zijn om deze te ontvangen-, vandaar! Als je vroeger met de bus ergens naartoe ging, werd door de conductrice je buskaartje gecontroleerd en geknipt. Hetzelfde gebeurde in de vakantieperiodes met een soort kerkknipkaart; een misdienaar of mijnheer Pastoor of kapelaan knipte met een tangetje bij elk kerkbezoek een rondje, vierkantje of driehoekje in de kaart, ten teken dat je die dag de H.H. Mis had bijgewoond. Op het eind van de vakantie werden alle kaarten ingenomen en gecontroleerd. Meestal waren het altijd dezelfde personen die in de vakantietijd elke dag naar de kerk waren geweest. Bij de jongens bleef ik altijd over met Koos Janssen van ''De Dreuggstal'' of Henk Leijser van ''Het Hoedje''. Bij het trekken van de lucifertjes heb ik gedurende de hele schooltijd aan het kortste eind getrokken. Toch had ik ooit een keer een rozenkrans, missaal of médedaillon kunnen winnen, want een van mijn schoolmaten vertelde mij laatst op een feestje dat hij vanwege hulp bij het kalveren één keer verzuimd had. Met een breinaald had zijn vader de kaart voor hem bewerkt. Het was net met een bepaalde vakantie, waarbij wij met ons tweeën een lucifertje moesten trekken. Als Pastoor van Wijk dat destijds in de gaten had gehad, waren de lucifers in het doosje gebleven!
Horloge gevonden in puinhopen Hirosjima 05-08-1945
Nog Altijd Naweeën
Op zaterdag 14 april werden wij in Friesland bevrijd door de Canadezen, die met een eindeloze stoet aan militair materiaal overt de Rijksweg in Blesse richting Wolvega togen. Alhoewel bij de bevrijders de jonge dames voorrang hadden en door sterke soldatenhanden op de jeeps en tanks getild werden, lukte het mij ook op zo'n gevaarte te klimmen en een eindje mee te rijden; dolle pret natuurlijk! De Canadezen en in hun gezelschap ook Amerikanen hadden rondom het weidse landschap van de Blesse en kerkdorpjes als Blesdijke , Peperga en steggerda verschillende kampementen opgeslagen en binnen de kortste keren wisten wij hun vertrouwen te winnen en werden we met onze bevrijders de beste maatjes. Alhoewel we maar een paar standaardwoordjes Engels spraken, begrepen wij met gebarentaal erbij alles wat ze ons te vertellen hadden. Sergeant Billy en korporaal Howard hadden hun oog laten vallen op de knappe dochters van slager Siemensma schuins tegenover mijn evacuatieadres bij de familie Wolfs. Gezegd moet worden dat in haar algemeenheid de meisjes in de leeftijd van 16 tot 21 jaar zwaar beschermd werden door hun ouders, dit om eventuele ongewenste ongelukjes te voorkomen. Omdat ik als hulpje in oorlogstijd bij Siemensma nog wel eens assisteerde bij het clandestien slachten van varkens-, wat plaats vond door deze dieren uit onverwachte hoek met een zware voorhamer een flinke klap tegen hun kop te verkopen en hierna te villen-, kende ik Treske en Boukje heel goed. Afgesproken had ik met de Canadese vrienden om de beide schoonheden een tulen baljurk te bezorgen, waarmee ze woensdagavond 5 mei 1945 naar het door de Canadezen georganiseerde bevrijdingsbal in Steenwijk konden gaan. In die tijd was het bij zakenlui die 's-morgens vroeg uit de veren moesten gebruikelijk om ook bijtijds naar bed te gaan. Voor mijn vriend Nol en mij was het natuurlijk zaaks dat het eerst donker en stil in de buurt moest wezen alvorens wij ons krijgsplan konden uitvoeren. Even voor half elf op die avond was het dan zover, dat de meisjes via een door mij uit de buurt "geleende ladder" hun slaapkamer konden verlaten om op die zwoele meiavond sexy aangetrokken plaats te nemen in de gereedstaande legerjeep van onze vrienden. Voor onze bemiddeling kregen we de man een doosje Players sigaretten en een reep lekkere tjoklat. Ongetwijfeld zal de beloning van de meisjes groter geweest zijn en zullen de schoonheden op het bal in Steenwijk veel plezier gehad hebben en enorm verwend zijn; reken daar maar op !
Een halve eeuw geleden toen ik nog kastelein van café Lombok in Huissen was, had ik veel klanten die poften (alles op lieten schrijven en later betalen)-.Een zekere Pietje van Moeke G spande met alles op dat gebied wel helemaal de kroon.
