De startpagina voor jong en oud Welkom op dit blog met veel uiteenlopende onderwerpen.
Op rechts van deze site staan
de rubrieken en categorieën
en of u nu onderwerpen zoekt
over ziektes, oorlogen,
politiek, rampen of nieuws
en dies wat meer, u vindt
het allemaal hier op dit
blog van Eef waar u nooit
op uitgekeken raakt!
09-08-2016
Acht voormalige Kampmedewerkers Stutthof voor Duits Gerecht
Vanuit Duitsland ontvingen we het bericht dat Jens Rommel-het hoofd van het Duits centraal bureau onderzoek Nationaal Socialistische misdaden-binnenkort acht voormalige oorlogsmisdadigers uit het beruchte concentratie-en vernietigingslager Stutthof door Nazi Duitsland destijds opgezet op bezet Pools grondgebied voor een Duits gerecht laat verschijnen. Het zijn zowel vrouwen als mannen, waarvan de jongste 89 jaar en de oudste 98 jaar is. In het verleden werden er al verschillende kopstukken uit dit kamp veroordeeld, maar sinds dat een Duits gerecht heeft vastgesteld en vastgelegd in een wet dat iedereen die in de oorlogsjaren tussen 1939 en 1945 betrokken was als medewerker van een concentratiekamp medeschuldig is aan de misdaden die tegen de mensheid aldaar bedreven zijn, is het mogelijk elke betrokkene-ongeacht de verstreken tijd of leeftijd-te dagvaarden. Vandaar ook dat mensen uit de lage functies, zoals kantoorbedienden, vrouwelijke typistes en telefonistes ook beschouwd worden als actieve medewerkers van het Naziregiem. Om u een inzicht over het Lager Stutthof te geven, heb ik voor u opgezocht een website waar door een getuige veel nieuws over het voormalige kamp Stutthof gegeven wordt, raadpleeg hiervoor het web: www.tinktanks.blogspot.nl/2012/04/stutthoff-het-vergeten-kamp-mijn.html
Sinds 1939 was Stutthof een gewoon gevangenkamp. Begin 1942 werd het complex dat oorspronkelijk bestond uit een sanatorium met wat bijgebouwen uitgebreid met barakken waarin politieke gevangenen, joden, jehovagetuigen en gehandicapten in werden opgesloten, aan ondervoeding en ziektes stierven of nadien werden vergast. Op 9 mei 1945 werd het kamp door de Geallieerden bevrijd. Op de inzetfoto ziet u bepaalde tekens die aanduiden tot welke categorie een gevangene behoorde.
Voormalig SS'er en Auschwitz Scharführer Hanning veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf
Een Duitse rechtbank heeft de voormalige Auschwitz-kampbewaker de nu 94-jarige Reinhold Hanning veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf. In de oorlogsjaren tussen 1942-1944 had hij als taak de aankomst te regelen van de binnenkomende treinen met gevangenen. In mijn stukken over Hanning voornoemd, die ik op dit blog inbracht op respectievelijk 7 december 2015 en 11 februari 2016, vindt u meer over Scharführer Hanning. Deze stukjes vindt u in het archief in de rubriek concentratiekampen 2. Als kroongetuige in de tegen Hanning gevoerde processen trad op de voormalig Auschwitz-gevangene de 94-jarige Leon Schwarzbaum. Bewezen is nooit dat Reinhold Hanning destijds persoonlijk gevangenen heeft vermoord, maar de rechtbank is betreffende zijn veroordeling uitgegaan van een nieuwe wet van een tiental jaren geleden, waarbij gesteld wordt dat iedereen die in de oorlogsjaren werkzaam was in een vernietigingskamp van mensen medeverantwoordelijk is voor de moorden in de gaskamers of anderzijds en d�s daarvoor veroordeeld kan worden. Van de plm. 6500 kampbewakers van Auschwitz-Birkenau zijn er na de oorlog een 20-tal tot de dood veroordeeld en een beperkt aantal gevangen genomen. In 1951 zaten er nog slechts enkelen voor levenslang en een groot aantal heeft nooit gevangen gezeten. Geschat wordt dat er daarvan nu nog zo'n kleine honderd in leven zijn. Indien overlevenden van Auschwitz deze mensen nog kunnen detacheren en getuigen willen, is het niet onmogelijk dat er in de nabije toekomst nog een bepaald aantal van deze in leven zijnde helpers van de holocaust voor de rechtbank moeten verschijnen en ook zij zullen, als bewezen kan worden dat zij in een van de vernietigingskampen een bepaalde functie bekleedde, op grond van die veroordelingswet de dans-ongeacht hun hoge leeftijd-niet ontspringen.
Zoekgeraakte en vergeten documenten en voorwerpen uit Auschwitz weer teruggevonden
In 1967 werden op de plek van crematorium III in het vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau allerlei bezittingen opgegraven van vermoorde gevangenen. Alles werd in kartonnen dozen gestopt en naar elders overgebracht. Men wist niet beter dat het om plm. 400 voorwerpen ging. Nog niet zolang terug draaide er een documentaire over de opgravingen van destijds en op het documentatiemateriaal was te zien dat de voorwerpen opgegraven werden en ingepakt maar niemand kon vertellen waar deze naartoe gebracht waren. De meeste mensen, die bij die opgravingen geholpen hadden, waren overleden. Uiteindelijk wist men toch iemand op te sporen die daar destijds zijn medewerking aan had verleend. Aangetroffen in 48 kartonnen dozen trof men ergens in een kelder van de Poolse Academie van Wetenschappen deze dozen onaangeroerd aan. Op 3 juni jl. zijn deze dozen die ongeveer 16000 van de meest uiteenlopende voorwerpen bevatten weer teruggebracht naar het Auschwitz-Birkenau museum. Alles wordt gedocumenteerd en de voorwerpen, bestaande uit juwelen, bestek, sleutels, lege flessen, haarborstels etc. worden stuk voor stuk uitgezocht en tentoongesteld in het Museum aldaar. Mogelijk komen er ook bepaalde voorwerpen van Nederlandse omgekomen en/of vermoorde gevangenen naar Nederland. Het is de Poolse museumdirecteur Pjotr Cywinski die hierover met het Nederlandse Auschwitz comité in onderhandeling gaat. Niet onmogelijk is dat er t.z.t. ook nog inventarisatielijsten gevonden worden die door de Nazi's ergens bewaard worden, want de Duitsers waren erg 'pünktlich' in het noteren van alles wat ze ondernamen. Met de bevrijding van de kampen in 1944 en 1945 in het vooruitzicht zijn veel documenten door de Duitse bezetters naar elders overgebracht en of vernietigd. De Tweede Wereldoorlog mag dan 71 jaar voorbij zijn, de vreselijke herinneringen aan die tijd werken tot in het vijfde geslacht nog voort en vergeten doen we het nooit.
Vandaag worden in Amsterdam twee musea geopend als blijvende herinnering aan de Holocaust uit de Tweede Wereldoorlog. Het ene museum is gevestigd in de voormalige Hervormde Kweekschool en het andere in de Hollandsche Schouwburg. De schouwburg is tot 1942 functioneel geweest. Op een geven moment werd deze door de Duitse bezetter gevorderd en werd het een verzamelplaats van Joodse burgers die van daaruit gedeporteerd werden naar een Duits concentratiekamp c/q vernietigingskamp. Zoals bekend hebben slechts weinigen van ons Joodse medeburgers de holocaust overleefd. De voornoemde kweekschool werd ingericht als een soort crèche voor Joodse kinderen. Zo'n 600 kinderen zijn van daaruit terecht gekomen op vertrouwde onderduikadressen en hebben de oorlog overleefd. Stellen kun je dat in tegenstelling tot de Hollandsche Schouwburg voornoemde kweekschool min of meer gediend heeft als een soort reddingscentrum. In de loop der jaren is er enorm veel herinneringsmateriaal uit die tijd verzameld. Echt leuk om daarmee geconfronteerd te worden is het echt niet. Toch raad ik de hedendaagse jeugd aan om deze musea in schoolverband of individueel te bezoeken om een inzicht te krijgen wat die onschuldige mensen in die kampen allemaal te verduren hebben gehad en dit louter en alleen omdat ze een godsdienst aanhingen die bij de Duitsers niet welgevallig overkwam. Ook hadden de Duitsers het begrepen op bepaalde rassen, zo bv. op zigeuners; ook deze mensen werden naar vernietigingslagers gedeporteerd. Voor mij is het nog steeds onvoorstelbaar dat gewone vredige mensen in samenwerking met een bepaald regiem plots in verdwazing kunnen geraken en tot beestachtige handelingen kunnen overgaan. Ook anno 2016 zijn er wereldwijd nog brandhaarden en mensen die volledig geradicaliseerd zijn en kampen waar mensen onder erbarmelijke omstandigheden worden vastgehouden, mishandeld en vermoord. Zal dit ooit stoppen? We mogen de hoop nooit verliezen en het is onze plicht onze jeugd een goede opvoeding te geven en zij die ontspoord geraken weer op de goede weg te helpen.
Op 95-jarige leeftijd is te Amstelveen Jules Schelvis overleden. Op 1 juni 1943 werd hij samen met zijn vrouw en andere familieleden vanaf kamp Westerbork op transport gesteld naar het vernietigingskamp Sobibor In hetzelfde jaar brak in dit kamp een revolutie uit die vele slachtoffers heeft gekost. Op last van Himmler werd het kamp gesloopt en de aldaar vertoevende gevangenen werden afgevoerd naar Treblinka, of andere kampen. Schelvis met zijn zwager waren ingedeeld bij een werkgroep en ofschoon bijna hun hele familie en kenniskring in de gaskamers van de Lagers vermoord waren, was het Jules Schelvis die zes concentratiekampen overleefd heeft. Na de Tweede Wereldoorlog heeft hij daar veel over geschreven en overal lezingen gehouden. In 2008 heeft hij m.b.t. zijn wetenschappelijke studies over voornamelijk Sobibor heel terecht zelfs een eredoctoraat ontvangen. Dankzij Jules Schelvis zijn we veel te weten gekomen over wat er allemaal in die vernietigingskampen gebeurd is en het was Jules Schelvis die deze Holocaust tot in de finesses wist te analyseren en ons een stuk donkere geschiedenis heeft weten te vertellen over iets wat nooit meer gebeuren mag. Over Jules Schelvis en veel van zijn ervaringen heb ik diverse stukken geschreven. U kunt deze vinden in het archief onder de rubriek concentratiekampen in respectievelijk de volgende geschreven stukjes hierover d.d. 12 mei 2009, 12 april 2010, 22 maart 2011 en 4 mei 2015.
Hier volgt deel 2 van die vrouwen uit gewone gezinnen, die zich in de Tweede Wereldoorlog in functie als bewaakster in een concentratie en/of vernietigingskamp zich duivels gedragen hebben. Die Duitsers hadden in Wo-II honderden kampen in alle bezette landen en de holocaust die daar plaatsgevonden heeft, kent zijn weerga niet en te hopen is dat zoiets zich nooit meer herhaalt. Op het ogenblik zijn er ook overal weer brandhaarden en niet uitgesloten is dat vroeg of laat een of andere politiek meningsverschil leidt tot een Derde Wereldoorlog met niet te overziende gevolgen. Op onderstaande foto's ziet u een negental van die ontspoorde dames die zich gruwelijk misdragen hebben. De personen die hierop niet te vinden zijn, kunt u bekijken door te klikken op de volgende link van SS-Aufseherinnen uit de periode 1939-1945: https://www.youtube.com/watch?v=wVvacQX9KrE Op de inzetfoto ziet u Erna Beilhardt, geboren 7- 01-1907. Ze werkte als Schutzhaftlagerführer in Heiligenbeil en daarna Stutthof, kreeg om onbekende redenen slechts 5 jaar gevangenisstraf. Niet op één van deze foto's (wel op de video) staat Elisabeth Lupka, geboren op 27-10-1902, werkte in Auschwitz-Birkenau, was met haar zweep in de hand een echte Nazi-beul, werd wegens oorlogsmisdaden veroordeeld tot de strop. Op 8 januari 1949 werd het vonnis voltrokken.
Vrouwelijke monsters uit de Tweede Wereldoorlog deel 1
Tegenwoordig worden er ook nog steeds oorlogen gevoerd en de wreedheden hierbij zijn niet van de lucht. Ook vandaag zijn er nog landen die mensen opgesloten hebben in een concentratiekamp dit om politieke of geloofsredenen. Ook heden ten dage worden mensen in gevangenissen of kampen nog gefolterd. Tegenwoordig als het hen te heet onder de voeten wordt, vluchten de moordenaars of moordenaressen of ze begeven zich onder een valse naam onder de vluchtelingen die momenteel onze contreien om oorlogs-of economische redenen overstromen. In de Tweede wereldoorlog bedienden de Nazi's zich niet alleen van mannelijke wellustelingen, maar ook van vrouwelijke monsters die in een of andere functie de gevangen Joden, zigeuners, Jehova-Getuigen en politieke gevangenen moesten bewaken. Het ware vrouwen uit allerlei beroepen en standen. Zodra ze een uniform aanhadden gedroegen ze zich als onmensen. Thuis gedroegen ze zich als brave huisvrouw en was er op hun gedrag niets aan te merken. De bekende oorlogsmisdadigerspeurder Simon Wiesental heeft ooit eens gezegd dat we allemaal op moeten passen geen moordenaar te zijn; m.a.w. de mens heeft het onder bepaalde omstandigheden in zich om zich beestachtig te gedragen. In twee afleveringen hieronder vindt u foto's van deze vrouwelijke monsters en zeker in deze tijd waar de normen en waarden bij veel mensen op een laag pitje staan, moeten we op onze hoede zijn dat ook hier binnen Europa niet alles uit de hand gaat lopen en een goed begin zou wezen om niet alleen op school, maar ook binnen onze huishoudens normen en waarden op nummer 1 te zetten. De wereld heeft nog nooit in zo'n groot gevaar verkeerd als nu en als er ooit weer een wereldoorlog uitbreekt, dan gaat het met al die moderne vernietigingswapens niet meer om een beperkt aantal slachtoffers, maar zal de halve mensheid zo'n oorlog niet meer overleven. Op de inzetfoto van dit stuk ziet u de Oostenrijkse kampbewaakster uit het vrouwenkamp van Ravensbrück Maria Mandl, hierna Auschwitz-Birkenau en tenslotte Mühldorf. Wegens oorlogsmisdaden, door naar willekeur vrouwen de gaskamer in te sturen, werd ze ter dood veroordeeld en op 28 januari 1948 opgehangen.
Ober-Aufseherin Irma Greese Maria Mandl
Ilse Koch geb. Köhler gedroeg zich als Ober- Aufseherin monsterachtig en had als bijnaam de Heks van Büchenwald. Veroordeeld voor gepleegde misdaden, 1951 weer vrij, na nieuwe feiten levenslang, pleegde in 1967 zelfmoord
Over concentratiekampen heb ik al veel stukjes geschreven. Zo'n heel groot concentratiekamp was het getto van Warschau. Toen de Duitsers in september 1939 Polen binnenvielen hadden de Nazi's het al meteen begrepen op de Joodse bevolking. In Warschau woonden veel joden en net als bij ons in Amsterdam in die tijd was er ook een Joodse wijk waar deze mensen veelal woonden. Het was de Duitse gouverneur-generaal Hans Frank die van deze wijk in oktober 1940 een getto maakte en er medio november 1940 zelfs een muur omheen liet bouwen. In het begin woonden er in dit getto een half miljoen Joden. Gevormd was er inmiddels ook een Joodse Raad, ZEGOTA geheten, die aan de Duitsers verantwoording af moest leggen over alles wat daar plaatsvond. Weliswaar leefden men er onder erbarmelijke omstandigheden, maar het gewone leven van alledag ging daar gewoon verder. Zo af en toe werden Joden uit dit getto getransporteerd naar elders wat inhield dat ze in een vernietigingskamp terecht kwamen en vergast werden. In 1943 kwam het in het getto van Warschau tot een gewapende opstand en tijdens die opstand kwamen veel Joden en ook Duitsers om het leven. Alles bijeen waren er op een gegeven moment nog zo'n 37000 gettobewoners die na deze opstand allen in een concentratiekamp terecht zijn gekomen en weinigen hebben de ontberingen daar niet overleefd of zijn er gefusilleerd of vergast. Heldendaden: In dit getto van Warschau waren veel mensen die heldendaden verricht hebben door Joden uit dit kamp te smokkelen en ze over te brengen naar veiliger oorden. Een van die heldinnen was de Poolse verzetsstrijdster Irena Sendlerowa (15-02-1910-12-05-2008) Ze had in het getto een baantje bekomen als loodgieter, slotenmaker etc.; je zou kunnen spreken van een freelance klusjesvrouw. Ze wist als geboortig Duitse dat de nazi's maar één doel nastreefden en dat was om de Joodse bevolking uit te roeien. Dagelijks kwam ze met haar kar met daarop een grote gereedschapskist en een waakhond naar het getto om daar iets wat kapot was te repareren. Zowel bij het binnentreden alsmede bij het verlaten van het getto begon die hond als hij de Duitse bewakers in en rondom het getto of bij de toegangspoort zag staan te blaffen. Die Duitse bewakers waren echt bang voor dat dier en hun controle liet te wensen over en dat was maar goed ook, want telkens als Irena het getto verliet zaten er in die gereedschapskist enkele jonge kinderen die ze het kamp uitsmokkelden en overbracht naar een klooster, weeshuis of safe gezin waar deze kinderen ondergebracht werden. Op deze manier wist ze meer dan 2000 kinderen van een wisse dood te redden. Irena hield alle namen bij van de kinderen die ze gered had van het getto en hield die namen begraven in een glazen pot aan de voet van een boom achter haar huis. Op een gegeven moment is Irena toch in een val gelopen, zwaar door de Duitsers mishandeld en ter dood veroordeeld. Het was de ZEGOTA die het voor elkaar gekregen heeft door een hooggeplaatste SS'er om te kopen haar leven te redden. Na de oorlog probeerde ze alle ouders die het getto overleefd hadden te vinden en hun families te herenigen, maar de meesten waren vergast en dus weinigen konden opgespoord worden. De meeste van die kinderen zijn nadien bijna allemaal bij pleeggezinnen terecht gekomen. Na de oorlog heeft Irena Sendlerowa voor haar moedig gedrag veel onderscheidingen ontvangen, maar is hierna weinig meer in het openbaar verschenen.
We kregen vanuit Israël de mededeling dat op 93-jarige leeftijd voormalig Treblinka-gevangene Samuel Willenberg is overleden. Kamp Treblinka was ten tijde van het Nazibewind een onderdeel van de Aktion Reinhard dat inhield dat alle door de Duitsers in Polen gevestigde Lagers dienden als vernietigingskamp. Treblinka bestond in feite uit twee kampen nl. een Arbeitslager en een vernietigingslager. Treblinka was een kamp dat slechts een korte tijd dienst heeft gedaan en wel van juli 1942 tot augustus 1943. In die tijd werden er in dit lager naar schatting 700.000 tot 900.000 mensen vermoord, waaronder ook twee zussen van Samuel. De meeste slachtoffers waren van Joodse afkomst en kwamen door vergassing om het leven. In afwijking van vernietigingslager Auschwitz werd hier als gas geen Zyklon B gebruikt, maar gebeurde de vergassing met uitlaatgassen uit benzine of dieselmotoren. In 1943 brak er onder de joodse dwangarbeiders in dit kamp een opstand uit. Hierbij wisten veel joden te ontsnappen. Samuel Willenberg is ontsnapt via een berg opgestapelde vergaste of doodgeschoten gevangenen die hoog opgestapeld bij een hekwerk lagen. Veel van die ontsnapten zijn later weer opgepakt en toen gefusilleerd of vergast. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog is Willenberg naar Israël verhuisd en kreeg daar een baan als ambtenaar. Na zijn pensioen is hij als verdienstelijk beeldhouwer doorgegaan en veel van zijn werken hebben betrekking op de holocaust. Over die concentratiekampen is veel te vertellen. Wat mij het meest gestoord heeft waren de vrijwillige (christelijke) Oekraïners die als SS'er of anderzijds als opzichter daar dienst deden als beul, die de mensen de gaskamers injoegen, afranselden of bij de minste tegenwerping een nekschot gaven. Het is daarom ook dat ik ook nu nog weinig respect voor dit volk heb, dat hier in Nederland hooggeprezen wordt en gezien als toekomstig economisch partner binnen de Europese Unie. Voor u staan heb ik over Treblinka de volgende website en ik raad u hierbij aan om vooral het artikel te lezen van journalist Claude Lanzmann die in de zeventiger jaren van de vorige eeuw een gesprek had met voormalig kampbewaker Franz Suchomel. Ga hiervoor naar http://www.wo2actueel.nl/artikel/1651/fotoverslag-vernietigingskamp-Treblinka.htm waar onderaan dit artikel een verwijzing daarnaartoe staat. Wilt u direct bij dit verslag komen ga dan naar http://www.go2war2.nl/artikel/1374/Franz-Suchomel-kampbewaker-in-Treblinka.htm?page
Op 7-12-2015 stond Reinhold Hanning (zie mijn stuk daarover) ook al voor de rechter. Vandaag stond deze nu 94-jarige ex-kampbewaker (van jan.'42 tot juni 1944) van het vernietigingskamp Auschwitz wederom voor de rechtbank in het Duitse Detmold. De belangrijkste getuige in het proces is de kampoverlevende de nu 95-jarige Leon Schwarzbaum. Hij verloor in dit kamp zijn ouders en een oom die direct al bij een eerder transport vergast waren. Schwarzbaum was 22 jaar toen hij in Auschwitz belandde. Hij heeft de gruwelijke verschrikkingen overleefd. Bij het proces in Detmold waren meerdere overlevende getuigen aanwezig, die voorheen al een verklaring afgelegd hadden. Op alle vragen van de rechter bleef de beklaagde Hanning zwijgen. De bedoeling van hoofdgetuige Leon Schwarzbaum is niet om wraak te nemen op Hanning, maar wel is het zijn wens dat hij een bekentenis aflegt. Het is de laatste tijd bij de Duitse rechtbanken wel gebruikelijk dat voormalige personen die in de oorlogsjaren dienst deden in een vernietigingslager of gevangenkamp, ongeacht de functie die men daar bekleed heeft, allemaal aansprakelijk gesteld worden voor de gebeurtenissen die daar plaatsgevonden hebben. In de oorlogsjaren 1939-1945 werden zes miljoen onschuldige burgers door de Nazi's vermoord. Vorig jaar was het kampboekhouder Oskar Gröning die tot vier jaar gevangenis veroordeeld werd. Ook Reinhold Hanning zal een korte straf te wachten staan, maar gezien de hoge leeftijd van betrokkene komt dit wel neer op levenslang. Binnenkort komen er nog drie andere voormalige SS-kampbewakers voor de rechter, waaronder ook een voormalige vrouwelijke Aufseherin. Zij zijn allen hoogbejaard, maar ook zij ontlopen hun straf niet en dat is maar goed ook! Persoonlijk heb ik bewust de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en gemerkt hoe licht gewone burgers zich overgaven aan de vijand en collaboratief werden. Ik houd mijn hart vast en denk dat dit, gezien een overwegende burgerlijke en kwade hedendaagse mentaliteitsverandering, binnen het algemene Europese denken, bij een revolutie of oorlog zomaar opnieuw gebeuren kan.
Op 21 april van dit jaar werd de 94-jarige Oskar Gröning, voormalige oud-SS'er en boekhouder (Buchführer) van Auschwitz, voor zijn medeplichtigheid en schuld aan de gebeurtenissen in het vernietigingskamp Auschwitz door het gerechtshof in Lüneburg veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf. Vandaag stond de voormalige 93-jarige SS'er en oud treintransportbewaker Reinhold Hanning (zie foto uit die tijd) voor het gerecht en ook hem staat eenzelfde lot te wachten. Vanaf januari 1943 tot juni 1944 was hij in Auschwitz opzichter bij de aankomst van de treinen met gevangenen. Directe medewerker bij het vergassen van joden en andere gevangenen was hij dus niet. In zijn rechtbankverweer voerde hij dit ook aan en deelde mede dat Auschwitz voornamelijk een aankomstkamp was en dat veelal in Birkenau de gevangenen vergast, gefusilleerd of op een andere wijze om het leven gebracht werden. Onvoorstelbaar dat wereldwijd zoveel van die oude kampbewakers nog in leven zijn. Kennelijk hebben al die gasten geen geweten en wroeging van hun daden en genieten de meeste van die schavuiten van een vet oorlogspensioen. De Duitsers hadden in de vernietigingskampen een systeem opgebouwd waarbij de ontvangst van de gevangenen door Duitsers waargenomen werd, de bewaking overgelaten werd aan vnl. Oekraïense SS'ers en ook onder de gevangenen werden hulpknechten aangewezen als kapo of als gaskamer-en gasovenmedewerker. Om te overleven moest je als aangewezen gevangene wel meedoen, want anders ging je er ook aan. Een vreselijke tijd waar aan al die herinneringen schier geen einde schijnt te komen en ook nu leven we weer in een onzekere tijd, van als het ware een wereldwijd vernietigingskamp van plots opduikende terroristen, waarin je onderhand geen dag zeker van je leven meer bent.
Een passend verhaal op deze 70-jarige herdenkingsdag van oorlogsslachtoffers zijn de gruwelijke belevenissen van de nu 94-jarige Jules Schelvis (zie inzet), stammend uit een Joodse familie van Amsterdamse diamantslijpers. Jules was opgeleid als drukker en getrouwd met Rachel een dochter van een tijdens de Eerste Wereldoorlog gevluchte familie uit Polen. Toen de Duitsers op 10 mei 1940 ons land binnenvielen, was er voor onze Joodse medeburgers nog niets aan de hand. Dit alles veranderde in 1941 toen er steeds nieuwe voorschriften voor Joden kwamen, die uiteindelijk resulteerde in een zodanige bewegingsvrijheid dat ze nergens meer welkom waren. De meeste joden waren werkeloos en brodeloos geworden doordat ze overal ontslagen werden en hun functies overgenomen werden door aanhangers van de NSB, een organisatie die sympathiseerde met de Duitse bezetter. Op een gegeven moment kregen de Joden een oproep om zich te melden op een bepaald meldpunt. De Duitsers hadden vooraf van de diverse 'heldhaftige' Nederlandse gemeenten al de adressen bekomen van mensen van Joodse afkomst. Afgevoerd werden de meeste Joden, bekleed met de zogenaamde Davidster (Jodenster), naar het Duitse Durchgangslager Westerbork. Op 1 juni 1943 werd de hele familie Schelvis op transport gezet naar een zogenaamd werkkamp in Duitsland of Polen. De reis geschiedde in veewagens. Meegenomen werden wat kleding en persoonlijke bezittingen. In elke veewagon zaten zo'n 65 mensen. In elke volgestouwde wagon werden 2 tonnen aangereikt: een met water en de andere voor het doen van de behoeften. Op bepaalde plaatsen op de route werd gestopt om de volle poepton langs de spoorlijn te lozen. Het waren niet allemaal gezonde mensen die zo'n wagon bevolkte en zieken en invaliden lieten hun behoeften de vrije loop. Het was er niet te harden van de stank. Op de lange reis heerste er ook onvrede en gekibbeld werd er over dingen van nul en generlei waarde. Ook was het dringen of stikken in zo'n ruimte en iedereen probeerde nog wat frisse lucht naar binnen te krijgen door tegen de wagonwand te leunen. Door wat spleten kon men naar buiten kijken �n het was er wat aangenamer vertoeven. In het begin van de reis schaamde de mensen zich voor elkaar en telkens als er iemand zijn of haar behoefte moest doen ging er iemand voor staan, zodat de anderen de ontblote lichaamsdelen niet konden zien. Na een paar dagen was dit gevoel van schaamte helemaal verdwenen en werd iedereen wat apathisch. Het waren de kleine kinderen die zich het minst van alles aantrokken en zelfs nog spelletjes deden. Jules Schelvis vroeg zich onderweg af of al die mensonterende toestanden wel normaal waren en waar waren instanties als het Internationale Rode Kruis of andere hulpinstanties? Op 3 juni werd de Poolse grens bereikt en gedacht werd dat de reis naar 'werkkamp' Auschwitz zou plaatsvinden maar uiteindelijk werd nog wat verder naar het Oosten gereisd en op 4 juni 1943 stond de trein plots stil voor een kamp dat Sobibor heette. Opeens werd de schuifdeur van hun wagon geopend en een zich kennelijk zelf verrijkende SS-soldaat schreeuwde dat de mensen hun kostbaarheden, zoals horloges en gouden kettingen, aan hem in bewaring konden geven. Weinigen reageerden hierop en die dat wel deden, vroegen om een ontvangstbewijs. "Das kommt sp�ter", antwoordde de soldaat. Even later reed de trein het kamp binnen. Ontladen werden de wagons door zogenaamde Bahnkommando's (gedwongen Joodse helpers). Dit ging volgens de zin van de toeziende SS-bewakers niet snel genoeg en sommige mensen werden met knuppels de trein uitgeranseld. In het Vorlager met mooie bloemperken en wegbewijzering naar een niet bestaand zwembad en restaurant-schijn bedriegt-moesten al de gevangenen hun bagage afwerpen en alles kwam hier op een grote hoop te liggen. In Lager 2 werden de mannen en vrouwen van elkaar gescheiden. Schelvis had niet in de gaten dat zijn vrouw er opeens niet meer was, want hij was nog steeds kwaad dat hij buiten zijn andere spullen ook zijn gitaar af moest staan. Even verderop werden ook de mannen gescheiden en met veel geluk werd Jules Schelvis samen met zijn zwager ingedeeld bij een ploeg van Arbeitsjuden, waarvan een bepaald aantal als ploeg achterbleef als kamphelpers van de Duitsers en een ander gedeelte getransporteerd werd naar het turf-kamp Dorohucza. Van de 199.800 gevangenen in Sobibor werden er 170.165 vermoord. Van de 34.313 Nederlandse gevangen was Julius Schelvis ��n van de 18 die het kamp Sobibor overleefd hebben. Veel van zijn familieleden werden meteen na aankomst (het zogenaamde douchen) vergast. Sobibor was in verhouding slimmer dan Auschwitz en het enige kamp waar iedereen die hier terecht kwam het niet overleefde. Het kamp heeft geen lang leven beschoren gehad want gestart in april 1942 werd het in november 1943 al gesloopt en dit naar een opstand van gevangenen met medewerking van enkele bewakers die de wreedheden van dit kamp eveneens beu waren. Vandaag herdenken we al onze oorlogsslachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog en gesneuvelden van andere oorlogen en vredesmissies waarin Nederland betrokken was. Laten we dit tot in de lengte van dagen blijven doen en ook onze proteststem laten horen tegen de tirannie van deze moderne tijd, waarbij het terrorisme een grote opmars aan het maken is. Op 5 mei vieren we Bevrijdingsdag ter herinnering dat we na vijf vreselijke oorlogsjaren in 1945 weer vrij waren van het Duitse Nazi-juk. Vandaag is het ook 70 jaar geleden dat we in de eerste mei-week van toen deze vrijheid weer terugkregen. We moeten met ons allen deze vrijheid bewaken en zorgen dat we nooit meer overvallen worden door onverlaten die het op ons land gemunt hebben.
Trein op weg naar werkkamp dat later een vernietigingskamp bleek foto eind 1943 toen Sobibor gesloopt werd Nagekomen foto van gebouw met verbrandingsovens Julius Schelvis in zijn bruidstijd Julius Schelvis bij een lezing met muziek in het Vredespaleis Herinneringsmuur
In het Duitse Lüneburg staat momenteel de 94-jarige voormalige Waffen-SS'er Oskar Gröning terecht. Gröning stamt uit een militaire familie. Zijn vader vocht aan het front bij de IJzer in de Eerste Wereldoorlog en was nadien lid van de paramilitaire beweging Der Stahlhelm. Op zijn twintigste nam Gröning (zie inzet) voornoemd dienst bij de Waffen SS en werd aangesteld als kampbewaker te Auschwitz. Volgens zijn zeggen bij de rechtbank kreeg hij hierna al direct spijt van zijn taak en met veel gewetenswroeging heeft hij deze functie als administratief kampmedewerker uitgezeten. Toe gaf hij dat hij dat er in de kampen gemoord werd en hij achtte zich moreel verantwoordelijk voor de dood van 400.000 Hongaarse Joden. Fysiek geweld tegen de gevangenen had hij echter nooit gepleegd. Zo'n 87 Holocaust overlevenden worden tijdens het proces in Lüneburg gehoord en hopen alsnog op een veroordeling van deze 'makke' oorlogsmisdadiger. Ik heb de Tweede oorlog aan den lijve ondervonden en in 1985 op bezoek bij mijn schoonvader Dries Peters in het Elisabeth-Gasthuis te Arnhem kennis gemaakt met een op de Utrechtseweg wonende 100-jarige NSB'er die bij het verplegend personeel hoog aangeschreven stond en op de ziekenkamer voortdurend de Hitlergroet bracht. Toen ik hierover tegen de directie aanmerkingen maakte over het storend en beledigend gedrag van deze man werd dit als niet ter zake afgewimpeld. Nog steeds lopen er van die foute knarren rond en met hun hoge leeftijd hebben ze tevens hun fanatisme meegenomen. Ik denk dat dit proces in Lüneburg-net als met zoveel andere processen voorheen-ook weer met een sisser afloopt. De hoogbejaarde overlevenden van Auschwitz, gehard in de ellende, staan machteloos tegen deze oude en geharde boeven van het Nazi-regiem. Anno 2015 zijn de gaskamers verdwenen, maar worden ongewenste sukkels op een wat moderne en geraffineerder manier aan de kant geschoven en geruimd. Aan de Holocaust komt kennelijk schier geen einde!
Vandaag is het 70 jaar geleden dat Durchgangslager Westerbork door de Canadezen bevrijd werd. In het kamp verbleven toen nog 900 gevangenen. Alles bijeen zijn er meer dan 100.000 mensen vanuit dit kamp gebracht naar de vernietigingskampen Auschwitz, Sobibor, Bergen-Belsen e.v.a. Voordat ze daar naartoe gebracht werden, kregen de slachtoffers te horen dat ze daar tewerk gesteld werden en niets te vrezen hadden. In veewagons vond het transport plaats en voordat ze in de desbetreffende kampen arriveerden, waren er al diverse vooral wat oudere personen, door verstikking om het leven gekomen. Van de afgevoerde slachtoffers heeft slechts een klein aantal de kampverschrikkingen overleefd. Ook heden ten dage hebben we wereldwijd nog met concentratiekampen te maken en de vluchtelingenkampen, overblijfselen van wereldwijd oorlogsgeweld, kunnen we ook wel tot die categorie rekenen. Westerbork was voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak hoofdzakelijk een kamp waarin gevluchte Duitse Joden verbleven, maar toen de Duitsers ook neutraal Nederland in mei 1940 bezet hadden werden hier ook Nederlandse joden, zigeuners, zwervers, Jehova-Getuigen en mensen met seksuele afwijkingen gevangen gezet. Ik heb veel herdenkingen bijgewoond en sporadisch waren er weinig sprekers die gewag maakten van het geweld, waarmee we anno 2015 te maken hebben. Ook nu zijn er weer ras en geloofsvervolgingen en op een geruisloze manier plegen we met ons allen genocide tegen de vervolgde medemens door onze stem tegen al dit geweld niet te laten horen. Over concentratie en vernietigingskampen heb ik diverse stukken geschreven en als het om Westerbork gaat, dan verwijs ik u naar mijn schrijvens over dit kamp van 02-09-2008, 01-12-2014 en 03-12-2014. Raadpleeg hiervoor de rubriek concentratiekampen in de rechterkolom van dit blog!
70 Jaar geleden werd kamp Auschwitz-Birkenau bevrijd
Gisteren was het 70 jaar geleden dat het Russische Rode Leger kamp Auschwitz-Birkenau bevrijdde. Achtergebleven waren zieken, oude mensen en enkele kampmedewerkers met een lage rang. De commandant en veel leidinggevenden hadden om de dans te ontspringen de benen genomen. Vooraf waren veel gevangenen al afgevoerd naar elders en bij deze dodenmars zijn ook velen bezweken. Om alle sporen uit te wissen hadden de Duitse bezetters, van Nazi's mogen we op gezag van onze autoriteiten uiteindelijk alleen maar spreken, alle belastende paperassen verbrand en ook de crematoria's waren opgeblazen. Toch stonden de geharde Russische commando's te huilen toen ze de barakken van de gevangenen betraden. Korte geschiedenis vooraf: Het concentratiekamp Auschwitz was met nadien Birkenau erbij een heel complex van gebouwen en barakken. Het was de grootste moordfabriek die de mensheid ooit gekend heeft. In Auschwitz had de dood vele gezichten. Er werd gedood door executiepelotons, soms werden mensen maar zo door een of andere bewaker met een nekschot gedood, er werden mensen opgehangen, doodgeslagen, verscheurd door honden, verdronken en uitgehongerd, Velen kwamen om door verblijf in de zogenaamde staan-cel. Berucht is Auschwitz ook door de rijdende gaswagens en vergassingsruimtes en de crematoria die dag en nacht in actie waren om alle doden te verbranden. Konden deze door overbezetting het werk niet meer aan, dan werden de mensen verbrand in kuilen of op brandstapels. 70-jarige herdenking: Buiten overlevende gevangenen, oude Russische veteranen (bevrijders) en veel andere betrokkenen waren ook veel staatshoofden en ook enkele koningshuizen aanwezig. Van het begin tot het einde heb ik de plechtigheden via de TV bijgewoond en de speech die me aansprak was die van de voormalige gevangene Roman Kent, die ons vermaande tot het gebruik van meer mededogen met de verdrukte en onschuldige mens die louter omdat zij of hij jood, zigeuner, of andersdenkende was op brute wijze in een van de Duitse vernietigingskampen om het leven gebracht werd. In de oorlogsjaren waren er veel omstanders, je zou om een modern woord van deze tijd te gebruiken, kunnen spreken van gedogers die niet alleen toen, maar ook nu alles wel goedvinden wat er aan kwaad geschiedt en alles op hun beloop laten. Het vliesje van goed naar kwaad is uiterst dun en ook wij met ons allen moeten oppassen dat we in bepaalde omstandigheden niet in een beestmens veranderen. Wat me persoonlijk ook zo verwondert is dat sommige elitaire personen en bestuurders die gisteren aanwezig waren bij de herdenking van Auschwitz daags ervoor ook acte de préséance gaven bij het rouwbeklag van een koning die zijn volk onderdrukte en barbaarse methodes erop nahield. De oorlogstijd (40-45) heb ik persoonlijk in al haar facetten meegemaakt en ik heb er ontzettend veel verslagen (zie archief) over gemaakt. Ik wist dat er in Nederland veel collaborateurs waren en gisteren hoorde ik voor het eerst dat we daartoe ook de Nederlandse Spoorwegen kunnen rekenen, die miljoenen verdiend hebben aan onze verdrukte medeburgers door ze samen met de Duitsers af te voeren naar Auschwitz of een ander Duits vernietigingskamp. De Duitsers heeft dit geen stuiver gekost, want door de Joodse mensen en andere gevangenen van hun hele bezit te beroven waren het de slachtoffers die uiteindelijk hun enkele reis naar de helse Duitse kampen zelf betaald hebben.
Binnengekomen zijn over Westerbork nog wat nieuwe beelden. Op een spandoek ziet u de tekst van de tuinman van Gemmeker die vanaf juli 1942 elke dinsdagmorgen een duizendtal Joodse gevangenen op de onderstaande "Rampe-plek" volwassenen en kinderen van vnl. Joodse afkomst de veewagens zag bevolken om afgevoerd te worden naar de Duitse vernietigingslagers. Deze treinen waren drie dagen onderweg en door gebrek aan zuurstof en voeding waren bij aankomst in Auschwitz of elders al diverse gevangenen overleden. U treft hieronder ook een foto aan van de plek waar die opstapplaats gelegen was. Op die plaats komen volgend jaar een vijftal wagons uit die tijd te staan, die met veel moeite aangekocht zijn door het stichtingsbestuur v/h herinneringscentrum. Er zijn nog meer attributen aangekocht en volgend jaar mei hoopt men het centrum zodanig opgebouwd te hebben dat alle bezoekers nog een betere indruk krijgen van dit voormalige Durchgangslager. De geschiedenis blijft zich herhalen, want ook nu leven we weer in een dreigend tijdperk van veel oorlogen en geweld waar schier geen einde aan schijnt te komen. Ook nu worden onschuldige mensen gevangen gehouden en vermoord. Met de Kerstdagen in het vooruitzicht hopen we dat alles zich op kort termijn toch weer ten goede keert. Uiteindelijk is die hoop tot vrede altijd aanwezig geweest, maar door de hele geschiedenis heen zijn er binnen de geschiedenis van de mensheid maar weinig periodes geweest dat mensen vredig naast en met elkaar konden leven.
03-12-2014: Vanmorgen kwam de eerste veewagon in Coevorden aan
Begin 1938 kwamen veel Joodse en politieke vluchtelingen vanuit Duitsland en Oostenrijk naar Nederland die op de vlucht waren voor het Nazibewind van Hitler en trawanten. Om op goede voet te blijven staan met Duitsland werden deze vluchtelingen door de Nederlandse Regering beschouwd als ongewenste vreemdelingen. Meteen hierna werd er op de Drentse Hei op de grens van het dorp Westerbork een vluchtelingenkamp gebouwd waar al deze mensen werden ondergebracht. Toen er enkele barakken opgetrokken waren verschenen hier de eerste vluchtelingen. Dit waren hoofzakelijk bouwvakkers die goed gebruikt konden worden om het kamp Westerbork verder af te bouwen. Als kampcommandant werd benoemd de reservekapitein J Schol. Toen de Duitsers op 10 mei 1940 Nederland binnentrokken, bleef het kamp onder Nederlands bevel staan tot juli 1942. Hierna werd het met al het toenmalige Nederlands personeel door de Duitsers overgenomen en gebruikt als Durchgangslager voor Joden, Zigeuners, Jehova-Getuigen en politieke gevangenen. Ook onder Duits bevel was het een net kamp, waar de mensen het echt niet zo slecht hadden. De mensen die afgevoerd werden, werd verteld dat ze tewerkgesteld werden in Duitse fabrieken. In werkelijkheid werden ze afgevoerd naar de vernietigingslagers Auschwitz/Birkenau, Sobibor, Theresienstadt of Bergen-Belsen. De commandant die het langst het bevel gehad heeft over Westerbork was de Duitse SS'er Albert Conrad Gemmeker (zie inzet); werd na de oorlog gevangen genomen, kwam in 1951 vrij, wist evenals tegenwoordig veel politici en regiemleiders nergens iets van af en was zich van geen kwaad bewust. Geassisteerd werd hij door verschillende andere Duitsers en Gesperrten; dit waren gevangenen die door de Duitsers benoemd waren als helpers en toezichthouders en niet naar Duitse Lagers werden afgevoerd. Voor zover bekend zijn vanuit Westerbork 107.000 gevangenen in 93 transporten afgevoerd naar Duitse concentratie en./of vernietigingskampen, waarvan er na de oorlog 5032 zijn teruggekeerd. De rest van de gevangenen is vermoord of door ontbering omgekomen. Westerbork werd op 12 april 1945 door de Canadezen bevrijd. Na de oorlog werden er NSB'ers en andere collaborateurs in het kamp opgesloten. Vanaf 1 december 1948 tot september 1949 was het een militaire legerplaats, vanaf 4 juli 1950 tot maart 1951 vertoefden er repatrianten uit Nederlands-Indië en heette het kamp Schattenberg. Hierna is het kamp wat in verval geraakt, werden diverse gebouwen gesloopt en wat er nu van over is en opnieuw opgebouwd aan monumenten ziet u op de foto's hier beneden die geschoten zijn op een wandeltocht door dit gebied van mijn blog en Google+-vrienden Jan en Janny de Vries. In het archief vindt u eerdere door mij geschreven artikelen over dit kamp. Zie 01-04-2008-27-01-2010 en 04-05-2012!
Ieder steentje en dat zijn er 102.000 herinnert ons aan een niet teruggekeerde gevangene
Vandaag is het 70 jaar geleden dat 3400 gevangenen uit concentratie-en vernietigingskamp Vught vlak voor de bevrijding werden overgeplaatst naar kampen in Duitsland. Vanuit Normandië waren onze bevrijders ver opgerukt en langzaamaan trokken ze naar het zuiden en eind oktober 1944 was heel Zuid-Nederland boven de rivieren al bevrijd. In Vught zaten buiten zigeuners, Joden en Jehovagetuigen ook veel politieke gevangenen. Dit waren veelal ondergrondse strijders die soms door verraad van hun eigen buurman of plaatselijke NSB'er verraden waren en hier in Vught na een kort verblijf gefusilleerd of opgehangen werden. Ook een ver familielid van me is in Vught als verzetsstrijder gefusilleerd. Zo direct na de oorlog was het stil en werd er niet zoveel over al die gebeurtenissen gesproken. Vandaag kwam ook uit een van de toespraken van een betrokkene naar voren dat zelfs mensen uit de directe omgeving van kamp Vught in het begin niet op de hoogte waren over wat er allemaal voor verschrikkingen daar in dat kamp plaatvonden. Pas in augustus 1944 toen dagelijks schoten klonken vanuit dit kamp kreeg men het vermoeden dat daar kennelijk mensen gefusilleerd werden. Af en toe stonden er leuke plaatjes van Duitse soldaten met kinderen op de arm in een of ander plaatselijk blaadje om te laten zien dat het allemaal best meeviel in dat kamp. Veel mensen waren vandaag bijeengekomen om hun familieleden, vrienden en kennissen die hier omgekomen zijn te herdenken. Op TV heb ik de herdenking bijgewoond en was zeer onder de indruk van de vreselijke oorlogsverhalen die ter sprake kwamen. Voor een paar weken geleden heb ik op het Sobibor web nog een reactie geplaatst over de vele 'brave Oekraïners' die in veel van die Lagers als beul optraden omdat ze als christenen een hekel aan de Bolsjewieken en ook aan Joden hadden. Bij de hedendaagse jeugd is dit allemaal niet bekend en hun visie over het oorlogsgebeuren in het Oekraïne van nu is dan ook heel anders dan die van de oude generatie, waartoe ik ook behoor. Op de inzetfoto heb ik een knijpkat staan die mijn vader vroeger gebruikte toen we tijdens oorlogsgeweld in het frontgebied op het Huissen-zand in een bierkelder zaten die als schuilkelder was ingericht en dit om te kijken hoe het met iedereen was. Na de oorlog heb ik gehoord dat deze 'kikkertjes' gemaakt waren in Konzentrationslager Herzogenbusch, zoals door de Duitse bezetter kamp Vught genoemd werd. Zie http://nos.nl/video/694941-otruiming-kamp-vught-was-enzie-oorlogsmisdaad.html
Herdenkingsmonument op de fisilladeplaats van kamp Vught Gezicht van buitenaf op kamp Vught Verbrandingsoven van vernietigingslager Vught Wat een verzorging!
Dit centrum is gevestigd in het Zuid-Duitse Ludwigsburg en de laatste jaren bijzonder actief geweest in het opsporen van kampbeulen uit de Tweede Wereldoorlog. Er zijn ontzettend veel dossiers boven water gekomen en opgespoord heeft deze Dienst meer dan 100 personen die zich in de Nazi-kampen schuldig gemaakt hebben aan misdaden tegen de mensheid. Anno 2014 gaat het hier om oorlogsmisdadigers in de leeftijd van bijna 90 jaar of ouder. Ik heb al veel artikelen over concentratiekampen geschreven en in feite zou het Internationale Gerechtshof in Den Haag een oordeel moeten kunnen vellen over het wangedrag van deze personen zonder rekening te houden met hun leeftijd of mogelijk lichamelijk of geestelijk gebrek. Na de Tweede Wereldoorlog had er tussen alle landen van de wereld een uitleveringsbedrag gesloten moeten wezen om dit te bewerkstelligen. Dit is helaas niet het geval en veel oorlogsmisdadigers hebben zich kunnen onttrekken aan hun verdiende straf en zijn naar Zuid-Amerikaanse landen gevlucht of naar Spanje en hebben daar een bestaan opgebouwd met de centen die ze uiteindelijk met moord en doodslag verdiend hebben. In Duitsland is het steeds de Duitse Justitie die een schijnproces voert oftewel de aanklacht tegen de oorlogsmisdadigers om 'menselijke' redenen niet ontvankelijk verklaard. De nu nog levende en veelal invalide slachtoffers en de nazaten van de omgekomenen worden steeds geconfronteerd met deze feiten en vallen hierdoor steeds weer in niet te verwerken trauma's. Met de bevrijding van de kampen moeten er volgens mij ook grove fouten zijn gemaakt door de bevrijders met de vaststelling wie wel of geen oorlogsslachtoffer was. Onverklaarbaar is bv. het feit dat eveneens veel kampbeulen in Frankrijk of Amerika wonen en daar een riant bestaan hebben opgebouwd. Ze mogen thans oud of gebrekkig wezen, maar dat is echt geen reden om zolang er nog levende beulen vrij rondlopen hier wereldwijd nu al een streep onder te zetten of de zaak op te kloppen en vooropgezet met een sisser te laten aflopen.
In Duitsland heeft de Justitie een nauwkeurig onderzoek verricht en de administratie van concentratiekamp Majdanek gecheckt. Van de kampbewakers uit die tijd zijn de meeste overleden. Degenen die nog in leven zijn hebben een leeftijd van tegen de negentig of ouder. Een twintigtal zijn er gearresteerd en het Duitse Openbaar Ministerie heeft hen in staat van beschuldiging gesteld voor het plegen van misdaden tegen de mensheid. Kamp Majdanek: In de beginjaren van 1940-1941, begin '42 was het een krijgsgevangenkamp, waarin veel Russische gevangen genomen militairen zaten. Door kommer en kwel zijn die, voor zover ik weet, allemaal omgekomen. Kamp Majdanek was gelegen nabij de plaats Lublin in Oost-Polen. Toen de Russen geruimd waren, hebben de Duitse Nazi's het kamp ingericht als concentratie-en vernietigingskamp. De eerste ploeg Joden die daarin gebracht werden waren Poolse Joden en verder ook bewoners van Joodse afkomst uit Slowakije en de protectoraten Bohemen en Moravië, nadien werd het kamp ook bevolkt door 'foute' Poolse plattelanders, Joodse bewoners vanuit het getto van Warschau en Bialystok, uit de eigen omgeving van Lublin, Griekse Joden en nadien tevens door Joden uit alle windstreken, waarbij ook Nederlanders. In oktober 1943 brak er grote onrust uit in het kamp en door de gevangenen werden enkele SS-bewakers doodgeschoten. Op 3 november 1943 namen de Duitsers wraak en op die dag werden bij Aktion Erntefest (Actie oogstfeest) 18000 gevangenen gefusilleerd. Vooraf moesten deze gevangenen zelf greppels graven, waarin hun door machinegeweren ontzielde lichamen vielen, waarna door bulldozers de grond weer geëgaliseerd werd. Kamp Majdanek was heel summier afgeschermd. Kwam je daar terecht, dan werd je na een kort verblijf doodgeschoten en/of vergast. In de vier aan elkaar gebouwde verbrandingsovens werden de lichamen gecremeerd. Op 24 juli werd het kamp Majdanek door de Russen bevrijd. Men trof daar slechts een paar honderd gevangenen aan. Men schat dat in dit kamp met de Russische krijgsgevangen erbij gerekend een miljoen mensen hier een ellendige dood gevonden hebben. Oorlogsmisdaden verjaren nooit en het is voor de nabestaanden te hopen dat de wrede, voormalige nog in leven zijnde kampbewakers, hun verdiende straf niet ontlopen.
Tikfoutje in tekst foto's: Het is geen Dublin, maar Lublin
