De startpagina voor jong en oud Welkom op dit blog met veel uiteenlopende onderwerpen.
Op rechts van deze site staan
de rubrieken en categorie�n
en of u nu onderwerpen zoekt
over ziektes, oorlogen,
politiek, rampen of nieuws
en dies wat meer, u vindt
het allemaal hier op dit
blog van Eef waar u nooit
op uitgekeken raakt!
01-04-2011
Een Verhaal over de Scholekster
We wonen hier in een appartementencomplex en een groot gedeelte van dit gebouw bestaat uit een plat dak met fijn kiezelsteen bedekt. Elk jaar krijgen we zo tegen half maart bezoek van een paar koppeltjes scholeksters die hierboven op het dak komen nestelen; tussen de kiezels wordt het nestje gebouwd en als de kuikentjes uit hun eitje kruipen vliegen pa en pa voortdurend krijsend heen en weer om hun kroost te voeden. Dit bezoek duurt tot eind augustus-begin september en plotseling zijn ze dan allemaal verdwenen. De meeste van dit soort vogels huizen aan de kust en vooral op de wadden zijn ze in grote getale aanwezig. Ze behoren tot de orde der steltlopers en voorzover ik weet is het een van de weine vogelsoorten die er een orde op nahouden. Zo kennen we de orde van de hokkers en dat zijn scholeksters die kort aan het wad hun nest en fourageergebied hebben. Wat hogerop in de kwelder huizen de wippers en dan zijn er ook nog de paria's onder deze vogelsoort die rozen genoemd worden en door hun soortgenoten verjaagd worden als ze hun territorium betreden en dus nergens kunnen nestelen. Het gaat hier al net als bij de mensen, waar je kunt spreken van de rijken, de middenklasse en de sukkels, die als trekpaarden gebruikt worden, voor een dubbeltje geboren zijn en nooit een kwartje gewonnen hebben! Scholeksters zijn gek op mosselen, die ze met hun lange snavel openbreken, ze eten ook krabben en zeepieren. Tot ongeveer 1930 zag je deze scholeksters alleen in kustgebieden, maar zo langzamerhand vind je ze ook op plaatsen met uitgestrekte weidegronden en kolkjes. Hier doen ze zich tegoed aan slakken, regenwormen en insectenlarven. Zo begin april leggen ze hun eitjes en dat doen ze om de andere dag en die komen dan na 4 weken uit. De scholekster is de enige steltvogel, of zo ge ze ook weidevogel wilt noemen, die de kuikens blijft doorvoeren totdat ze volwassen zijn. Wereldwijd is de populatie van deze vogel plm 250.000, waarvan er ongeveer 80 tot 100.000 hier in Nederland verblijven en daar ook overwinteren. Ook aan de kusten van de Ierse Zee en Noordwaarts gelegen kuststroken van de Middellandse zee kom je deze vogels tegen. Wat ik gemerkt heb is dat ze van de leg die bijna altijd uit 4 eitjes bestaat het laatste eitje niet meer uitbroeden. Daarin zit wel een kuikentje, maar voorrang krijgen de drie eerst geborenen, die meteen verzorgd worden. De scholekster keert elk jaar weer naar zijn geboorteplaats terug en het is een van de weinige vogels die oud worden. De gemiddelde leeftijd van dit 'kwekkerbekje' is 25 tot 30 jaar en gesproken heb ik met een vogelaar die gewag maakte van een paartje dat 36 jaar oud was geworden. Hier zijn vele appartementbewoners die het niet op deze luidruchtige vogel begrepen hebben. Persoonlijk vind ik het guitige vogels, maar mijn vrouw is er niet zozeer van gecharmeerd, want er gaat geen dag voorbij of die lievelingen hebben weer voor de zoveelste keer de buitenzonwering of het stoepje bevuild. Toen ik voor jaren geleden op vakantie was op Ameland zag ik met een veldkijker dat een nest van een scholekster bedreigd werd en wat deed moeder de vrouw? Ze stapte het nest uit en deed net of ze vleugellam was en speelde hinkepootje; de vos er achteraan, maar kortbij gekomen vloog ze snel weg; dit deed ze zo een paar keer en de vos maar rennen! Ik wens al mijn bezoekers van vandaag een fijn weekend en met het lezen van dit stukje over de scholekster veel leesplezier!
HIER HOOG OP HET DAK IS HET VEILIG VERTOEVEN! Een van de kolkjes en kort achter dat landhuis een weidegebied
Om wat daarover aan de weet te komen bezochten we in Centraal-Amerika het land Costa Rica. In deze streek is het goed vertoeven. Het land is gelegen tussen Panama en Nicaragua en het land heeft een klimaat wat tussen tropisch en subtropisch inligt. Als je door de regenwouden heentrekt kom je paradijselijke vogels tegen. Er wonen ongeveer 4 miljoen mensen op de rijke kust, want dat is de vertaling van Costa Rica van Spaans naar Nederlands. Iedereen daar is Rooms-Katholiek en woon je in een kerk een H.H. mis bij, dan wordt deze nog gelezen in het Latijn, zoals dat hier vroeger in Nederland en in België ook was. Iedereen raad ik aan in dat mooie land op vakantie te gaan. Toch zijn er wat zaken aan de hand waar we minder over te spreken zijn en dat is over de zeeschildpadden. Het fotomateriaal onder dit geschreven stuk laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
De bedreigde zeeschildpad Zeeschildpadden zijn de oudste levende bewoners van deze aarde en ze hebben in de oertijd van zo'n 120 miljoen jaren geleden nog samengeleefd met de al eeuwenlang uitgestorven dinosaurussen. Ze behoren tot de orde der reptielen. Er zijn zeven soorten zeeschildpadden, waarvan de Warana (lederschildpad) met zijn dikke 'overjas' aan de sterkste is en ook de enige die in koud water kan leven. Al de andere soorten houden zich op in zeeën die liggen in tropische of subtropische gebieden. Lang hebben ze ongestoord kunnen rondzwemmen en hadden ze weinig of geen vijanden die het op hen voorzien hadden. In de loop der tijden is dit veranderd. Veel schildpadden komen terecht in de netten van garnalenvissers of krijgen te maken met longliners, waaronder verstaan worden hele lange vislijnen door de zee met scherpe haken bedoeld om tonijn mee te vangen. Zeevervuiling heeft ook hun voedselketen rondom de koraalriffen verstoord en ook hierdoor sterven veel zeeschildpadden de hongerdood.
Vroeger was er om hun vlees, vet of schilden ook wel op bescheiden schaal jacht op deze dieren, maar dat had geen naam en bedreigde de zeeschildpad niet met uitsterving. Voor sommige dierenvrienden mag de naam schildpaddensoep op het menu van een exclusief restaurant uit den boze zijn, maar dezelfde dierenvrienden zijn zich er niet van bewust als ze in zo'n tropisch land lekker liggen te zonnebaden dat ze mogelijk liggen op de broedplaatsen van de zeeschildpadden.
Hoe zit dit dan allemaal? De wijfjes schildpadden hebben de gewoonte om op een specifieke vaste plaats aan de kust/het zandstrand eens per jaar in grote getale te verschijnen om daar hun eitjes te gaan leggen en de gewoonte hierbij is dat er eerst een kuiltje van 30 tot 50 cm gegraven wordt en daarin leggen ze hun eitjes, soms wel 100 tegelijk. Het kuiltje wordt keurig dichtgemaakt en moeke zeeschildpad zwemt weer terug naar de zee. Aan zo'n kust liepen uiteraard ook wel eens andere beestjes die honger hadden en wat eitjes opgroeven; allemaal nog te accepteren! Het is nu de mens die deze taak overgenomen heeft en deze legsels uitgraven voor een geklopt schildpadeitje of om een uitsmijtertje te bakken. Anderzijds worden er ook veel eitjes onder een broedmachine gelegd. De schildpadjes die daaruit te voorschijn komen zijn vrij klein en worden verkocht aan dierenwinkels of soms ook wel opgefokt, zoals we hier met de geiten, schapen en varkens doen en komen nadien op de consumptiemarkt terecht. Door de enorme toename van toerisme in deze gebieden zijn veel zandvlaktes direct aan zee bebouwd, maar toch komen de schildpadden jaarlijks hier terug om hun eitjes te leggen. Nú speelt weer het euvel: ,,Als die kleintjes (zie inzet linksboven) na pakweg drie maanden uit hun eitjes geklommen zijn om het water op te zoeken zij de zee niet meer terug kunnen vinden"! Dat komt, omdat die reptielen van huis uit een soort zender ingebouwd hebben zitten die alleen het maanlicht weet te herkennen en verblind worden door al dat kunstlicht op de aangelegde pretparken.
Volgens de Enkhuizer almanak kan het de eerste 7 dagen van maart nog flink gaan vriezen. Ik heb de ganzen al een paar keer op en neer zien vliegen en mogelijk komen ze nog een weekje hier logeren. De polders, weilanden en akkers hebben ze al goed bemest en als de weersvoorspellingen uitkomen, dan wordt het zo tegen de 25ste maart pracht lenteweer en kunnen de koetjes mogelijk de wei weer in en zijn de ganzen weer richting Oost-Europa vertrokken.
Vooral in Bosrijke Streken kom je het Roodborstje tegen!
Morgen gaan we stemmen voor de provinciale verkiezingen en voor ons Gelderlanders is het heel belangrijk dat we onze bosrijke provincie in stand houden. We moeten er gezond kunnen blijven wonen. Op onze Veluwe liggen de grootste zuurstoflongen van heel Nederland en dat prachtige gebied met dat mooie natuurschoon, herten, wilde zwijnen en veel vogeltjes, waarvan het roodborstje er een van de velen is, mogen we nooit verloren laten gaan. Gelderland wordt ook beheerd door veel rivieren met daaromheen dijken die ons moeten beschermen tegen overstromingen. Ook deze waterhuishouding moeten we degelijk houden en niet overgaan tot nog dichtere bebouwing naar de rivieren toe. Vroeger hadden we het over de bloeiende Betuwe en daar is niet al te veel meer van over gebleven, maar wat rest moet blijven. Bijna alle politieke partijen hebben het over een schoon klimaat, maar de meeste beloven ons dit wel, maar slechts enkele van deze partijen hebben dit als vaste doelstelling in hun programma opgenomen en gaan we als Gelderlander stemmen moeten we echt op een milieupartij onze stem gaan uitbrengen. Ons nageslacht zal er ons dankbaar voor zijn. Er zijn partijen die om zieltjes te winnen van alles onder de voeten halen en vooral bij ouderen in tehuizen aankloppen om ze warm te maken voor hun partij. Beloofd hebben ze dat ze ouderen en mensen met lage inkomens gingen ontzien. Gemerkt heb ik dit in mijn portemonnee toen over de hele linie genomen de levenskosten in 2011 met 5 pct gestegen zijn en ik er netto 1,50 euro meer bijgekregen heb als AOW-pensioen. Ik hoop dat er met de Provinciale Staten Verkiezingen geen 'roodborstjes' bij zijn die hun eitjes net als een koekoek in een vreemd nest gaan leggen (inzet gedoog-karakiet geeft jonge koekoek eten) -, want dat is echt niet aan te raden! Volgens Maurice de Hond gaat 45 pct van de kiesgerechtigden naar de stembus en een overgrote meerderheid blijft thuis en die geven met de 'handschoen' aan hun jawoord aan wie er ook als winnaar uit de bus komt en mopperen hierna even vrolijk verder zoals ze altijd al gedaan hebben.
FOTO GENOMEN OP WOESTE HOOGTE HOENDERLOO NESTJE VAN ROODBORSTJE MET 6 EITJES GESCHILDERD ROODBORSTJE MET DRINKBAK Gauw komen moeke, we hebben honger!
We gaan direct iets over de haas vertellen, maar ik kan het toch niet laten even de politiek erbij te halen. Een gezegde wat in deze verkiezingsperiode met de provinciale verkiezingen in het vooruitzicht mogelijk toepasselijk is klinkt als volgt: ,,Men kan nooit weten, hoe een koe een haas vangt"! In goed Nederlands is de betekenis hiervan dat ook de domste en onbekwaamste tijdens de verkiezingen in deze een succesje kan behalen. Vandaag breng ik in deze rumoerige en gistende wereld een dier op het toneel die in veel opzichten met menselijk handelen in verband gebracht kan worden. In één zin zal ik proberen te verwoorden hoe de politiek in elkaar zit: ,,Ondanks dat overal de knikker aan het rollen is, zijn er nog niet veel staatshoofden en politici die ondanks het geldende spreekwoord: ,,Veel honden zijn der hazen dood" nog niet zo bang als een haas zijn geworden dat ze lopen als een haas en met een hazenhart het hazenpad kiezen. Trouwens, wat maakt het allemaal uit? Als de heertjes op de vlucht slaan is er altijd wel een land die deze onverlaten met des land "Staatskas" bij zich met open armen ontvangt. Van mij mogen ze van al dat rapaille met dat hele 'hazenleger' in één grote hazenjacht de hele mikmak in een hazenslaap sussen en met of zonder gedoogsteun tot hazenpeper verwerken!
Tegenwoordig worden er van allerlei dieren in huis gehouden en sommige mensen zijn stapel op hun hondje, poesje, hamstertje, cavia of dies wat meer. De laatste tijd kom ik ook op adressen waar een biggetje, pony of een konijn door de kamer huppelt; allemaal niets op tegen zolang deze dieren goed verzorgd worden en ook af en toe wat buitenlucht mogen inademen. Jaren hebben we onze vakanties doorgebracht op de Hoge Veluwe. We hebben een caravan gehad waarin we zolang het mogelijk was verbleven. Een paar keer per week kregen we bezoek van een rotte zwilde zwijnen die gratis je tuintje kwamen omploegen. We hebben het ongemak op de koop toe genomen, want uiteindelijk waren wij de gasten van deze gastheren & dames die hier al eeuwen hun domicilie hadden. Op het laatst werd het gebied in zijn geheel in beslag genomen door de mens die er moderne wegen door de bossen legde, er wildroosters ging aanbrengen, een dassenburght ging bouwen als alternatief voor al dat ongemak wat we de dieren aangedaan hadden, rondom de campings werd alles omheind met hier en daar een klappoortje om van daaruit het bos in te gaan en ook bij de ingang van de camping kwam een wildrooster, zodat hooguit een konijn of eekhoorn de camping nog kon betreden.
Gaan we uit van mijn geboortejaar 1933, dan is er voor de reeën, herten, edelherten, moeflons, dassen, vossen, slangen, hazen, konijnen, eekhoorntjes en meer dan 100 vogelsoorten nog de helft overgebleven van de leefruimte van destijds en ook zijn de uitwijkmogelijkheden om in een ander gebied te komen zeer beperkt geworden. Wereldwijd is dit ook met onze velddieren het geval. Er is maar raak gebouwd tot bijna in de zeeën aantoe en hele huizenmassa's zie je kort langs onze rivieren liggen en men is zelfs zover gegaan dat je tegenwoordig ook al een huisje op de rivier kunt kopen. In alle werelddelen vind je reservaten waar de olifant, de buffel, de tijger, de leeuw, de beer tot de krokodil aantoe opgesloten is en beschikt over een summier stukje gebied om zijn of haar leven te slijten. Steeds worden de dierenbestanden kleiner en veel rassen zijn al uitgestorven.
In heel de wereld is er commotie onstaan over een jonge orka die men in juni 2010 doodziek opgenomen heeft in het dolfinarium van Harderwijk. Nu het dier weer hersteld is willen bepaalde experts dat de orka weer teruggebracht wordt naar zijn leefgebied en er is zelfs al een advocaat ingeschakeld en een rechtskwestie aangespannen om dit te bewerkstelligen. Nu is het zo dat uitzetten sterven betekent of onze Morgan moet een sein (sonargeluid) van zijn moeder bekomen en al zijn ze 1000 kilometer van elkaar verwijderd komen ze toch gewoon weer tezamen. De dierenarts v/h dolfinarium vindt dit een te groot risico en ziet liever dat Morgan in Harderwijk blijft of desnoods naar een groter reservaat vertrekt.
Ik lees veel over dieren en schrijf er over, maar ik kan me niet beroepen op een universitaire graad op dat gebied en word dus ook niet deskundig geacht, maar als leek vraag ik me toch bepaalde dingen af: ,,Waarom raken de laatste tijd zoveel dieren de koers kwijt en komen ze in gebieden terecht die hen vreemd zijn en waar ze niet thuishoren"? Als logisch antwoord zeg ik dan dat dit komt doordat hun uiteindelijke leefgebied bedreigd wordt; ook een dier zoekt in nood en uit natuurlijke expansiedrift naar alternatieve mogelijkheden!
Door oorlogsgeweld, lozingen van gevaarlijke en giftige stoffen, experimenten met geleidewapens en vernietigingswapen door de zeeën en niet te vergeten de vele booreilanden en lekkende olieputten is er veel leven ter land ter zee en in de lucht vernietigd of hebben mens en dier ziek gemaakt oftewel op de vlucht gejaagd.
Zojuist heb ik de vliegkaart in beeld gehad en boven ons kleine landje cirkelden meer dan 500 vliegtuigen op weg naar hun bestemming, allemaal luchtverontreiniging van de bovenste plank en dan nog maar niet te spreken van al die vuile lucht uit schoorstenen en uitlaatgassen op de weg en wat er zoal rondzweeft in de atmosfeer. Milieuverontreiniging is de grootste bedreiging voor het menselijk en dierlijk bestaan en ook hier haal ik mijn geboortejaar 1933 bij toen de luchtgesteldheid de helft beter was dan nu. Onlangs in het dierenbos van de tv ontmoette ik "Zoef de Haas" en die sprak de wijze woorden: ,,Als dier kun je tegenwoordig beter in een dierentuin, circus of kinderboerderij vertoeven dan in het veld, bos of de wildernis, want daar is onderhand geen fris grassprietje of knolletje meer te vinden en als je 1000 meter verder huppelt zit je in de bebouwde kom van Amsterdam"!
Klik http://www.youtube.com/watch?v=Adhoe2phVvk/ en kijkt naar de leuke filmpjes en kom je t.z.t in het dolfinarium te Harderwijk, koop er een paar en geniet van die prachtige opnamen! Terug naar mijn site, even klikje op pijl linksboven! Veel lees en kijkplezier!
wildkaart Amerika met beer, prairiehond, buffel etc. Dit is een Armadillo, een dier dat men in Z-Amerika ontmoet Uit vergiftig speeksel Gilamonster haalt men stof suikerziekte
Ik wil toch nog iets meer vertellen over de korenwolf, dan ik op mijn dierenstaatjes vermeld heb staan. Uiteindelijk is de korenwolf een hamstersoort en helemaal familie van onze tamme hamster (INZET) die we thuis in een kooi hebben zitten. Op het ogenblik is de korenwolf een winterslaap aan het houden en daarmee is het beestje begonnen zo begin oktober en waar houdt hij die winterslaap? Hij heeft er geen electrische deken voor nodig en daalt diep af in de Limburgse lössgrond waar hij alles keurig voor elkaar heeft en zijn bedje gespreid. Zo af en toe gaat hij naar zijn voorraadkamer om wat te eten en ergens op een vaste plaats heeft hij ook een latrine gebouwd om zijn behoefte te doen. April komt mijnheer of mevrouw boven water en als ze weer wat geacclimatiseerd zijn, dan zoeken ze een partner en na 17 tot 20 drachtdagen krijgt ma korenwolf jonkies, minimaal zo'n drie stuks, maar ze kunnen ook een grotere worp hebben tot zelfs boven de tien. Vooraf hebben ze in het gangengenstelsel een warme kraamkamer van zacht materiaal, zoals gras, hooi, haren of veren gebouwd. Het zijn echt schone beestjes en mannelijke of vrouwelijke vetlelletjes kom je er niet tegen. Net als onze tamme hamster laten ze zich overdag niet zien, maar in de late avond en 's nachts zijn ze actief. Ook onze tamme hamster houdt bij kou een winterslaap en in zo'n huiskamer, slaapkamer of schuurtje is ze vaak meer wakker dan buiten in de natuur. De kleintjes die ze krijgen zijn na 43 dagen volwassen en kunnen dan alles zelf. Wat eten onze hamsters of korenwolven nu allemaal? Ze zijn dol op zaden, grassen, kruiden, worteltjes, vruchten, granen, maar ook dierlijk voedsel versmaden ze niet en hierbij denk ik aan insecten, slakken, kleine kikkertjes, jonge muisjes en ook een klein vogeltje in zijn nestje is niet veilig. Achter die hamsterwangen slaan ze de zaak op en af toe vullen ze daarmee het inwendige van hun dierlijke kamer maar ook brengen ze veel voedsel naar de voorraadkamer ergens onder de grond of in de kooi in een beschermd hoekje, vaak hun nestje op de 'tweede verdieping' in een goede hamsterkooi met alles erop en eraan! In de Limburgse korenvelden treffen we niet al te veel korenwolven meer aan en daarom zijn er in bepaalde plaatsen, zo bvb in Kerkrade, veldjes uitgezet waar deze dieren verblijven en levensruimte hebben. Het is zo'n leuk beestje om te zien en die mag nooit verdwijnen!
BOVENSTAAND STAATJE KUNT U AFDRUKKEN! JA, HIER BEN IK! EVEN MIJN FAMILIE ROEPEN!
De tijger is een bedreigde diersoort, die een leefgebied van 50 vierkante kilometer nodig heeft, maar deze ruimte is vooral in zijn grote leefgebied van landen zoals India, China, Maleisië, Indonesië en de laatste tijd ook in landen als de voormalige en verdeelde Russische republieken van de USSR steeds kleiner geworden en dit door de bouw van woningen, het ontginnen van bossen en rietvelden en ook door klimatologische veranderingen in moeders natuur. Bovendien wordt er nog steeds fel op deze dieren gejaagd, ondanks dat er bijna over de gehele wereld een jachtverbod ingesteld is. Gejaagd wordt erop de tijger om zijn mooie pels en tevens op alle onderdelen van zijn lichaam en dit voor medische en farmaceutische doeleinden.
Alles bij elkaar levert zo'n dode tijger ruim twee ton aan dollars of euro's op. Overal in de wereld is de verkoop van producten, afkomstig van de tijger, verboden, maar clandestien worden deze producten nog volop verhandeld en het zijn de rijke mensen die bepaalde bestanddelen van zo'n tijger kopen om hun lichaam in conditie te houden of denken te genezen van bepaalde kwalen.
Van huiddelen worden geneesmiddelen gemaakt voor psychische stoornissen, botten worden gemalen voor aandoeningen als reuma, tyfus, malaria en zweren, ook de staart wordt vermalen tot poeder of voor zalfjes tegen huidziekten, hun lichaamsvet is goed voor aambeien en hondenbeten, hun teelballen ter bestrijding van tuberculose, opgezette lymfeklieren en ook wel als potentiemiddel, tijgerbloed wordt gedronken als versterkend middel, uit hun spieren halen ze een drankje tegen misselijkheid, tijgertanden worden tot poeder vermalen en gebruikt voor kwalen, zoals astma en ter genezing van hondsdolheid en geslachtsziekten, hun mooie snorharen om kiespijn te bestrijden, uit tijgerneuzen wordt een middeltje gehaald voor epileptische aanvallen en grauwe staar en uit de hersenen fabriceren ze in voornamelijk China een middel tegen luiheid en jeugdpuistjes.
Hoeveel tijgers er in de hele wereld nog zijn, is niet precies vast te stellen. De ene onderzoeker spreekt van ongeveer 7000 en een ander noemt een lager of hoger getal. De grootste tijgersoort is de Siberische met zijn gewicht van 400 kilo en de tijgerin met haar 250 tot 300 kg. De Sumatraanse, Chinese, Bengaalse of koningstijger zijn wat kleiner en minder van gewicht. Tijgers zijn vleeseters, die hun prooi besluipen, dan hun vlijmscherpe nagels uitslaan en vervolgens, net als onze kat of poes, toeslaan en het prooi met hun knipkiezen verscheuren en dan verorberen.
Ze zijn dol op herten, wilde zwijnen en zebra's, maar als ze honger hebben, vangen ze alles wat ze tegenkomen. Overdag rustten ze uit, maar gedurende de nacht blijven ze tot de vroege morgen actief. De mannetjes komen alleen de vrouwtjes bezoeken en vergezellen tijdens de paringstijd die ligt in de winter of het vroege voorjaar. De tijgerin heeft een draagtijd van 107 tot 120 dagen, de jonkies komen blind ter wereld, ontsluiten doen ze hun oogjes na 7 of 9 dagen, wegen amper een kilootje en worden welpen genoemd. Na een half jaartje bij moeder in de leer geweest te zijn en lekker groot geworden van de moedermelk en lekkere hapjes die de tijgerin bij elkaar gesleept heeft, verlaten ze de moeder en vervolgen hun eigen weg. In de regel werpt moeder tijger 2 tot 4 jonkies. Tijgers worden gemiddeld 15 jaar oud, maar in een circus of dierentuin kunnen ze 5 tot 7 jaar langer leven.
DIT BEKNOPTE LIJSTJE AFDRUKKEN EN BEWAREN! DIT IS DE BENGAALSE OF KONINGSTIJGER HIER EEN WITTE TIJGER MET DRAGEND EEN WELPJE ERG LIEF OM ZOIETS TE ZIEN, WEL UIT DE BUURT BLIJVEN! DIT ZIJN SIBERISCHE TIJGERS BENEDEN ZIET U EEN INDO-CHINESE TIJGER DIT IS DE PRACHTIG GETEKENDE SUMATRAANSE TIJGER Hier een paar lijgers, een kruising van een leeuw met een tijgerin DIT IS DE ZUID-CHINESE TIJGER, WAARVAN ER NOG 30 ZIJN!
Het past een beetje in deze tijd van Halloween (spookfeest, geestenbijeenkomst), dat we het ook even hebben over die mysterieuze vogel de tsjerkûle of goudûle zoals de Friezen deze roofvogel noemen. De kerkuil houdt zich op in oude verlaten gebouwen, kerktorens en boerenschuren. Vanaf allerzielen 1944 tot juni 1945 zaten we geëvacueerd in Friesland en in al die kleine kerkdorpjes zoals De Blesse, Steggerda, Peperga en Blesdijke stonden veel boerderijen en enkele kerkjes waar kerkuilen huisden. Hier in ons appartementencomplex kijken we op een stuk vrije ruimte met wat bomen en daar hoor ik nog wel eens een uil, maar na de redelijk strenge winter van 2009/2010 is het stil geworden.
De mannelijke uil kan in de baltstijd ijzingwekkende geluiden produceren en vrouwtjesuil mag daaardoor gecharmeerd raken, maar als je toevallig op een kerkhof loopt met een beetje bedompte lucht en plotseling word je geconfronteerd met dat gekrijs lopen je de rillingen over de rug en gaan er van alle rare gedachten door je weke massa.
In tegenstelling tot verschillende andere uilensoorten is de kerkuil een carnivoor die alle soorten muizen pakt die te vinden zijn. Het liefste eet de kerkuil veldmuizen, maar ook de gewone, huismuis, bosmuis, woelmuis of dwergmuis is niet veilig voor ons goudûleke.
De kerkuil is een beschermde roofvogel en we moeten er alles aan doen om deze vogel in Nederland te houden. Overal in Nederland worden boeren benaderd er wordt een gevelgat gemaakt en binnen op de oude hooizolder of boven in de spanten en balklagen worden nestkasten getimmerd. Bij strenge winters en vooral sneeuw is de kerkuil aangewezen op de boerenschuur waar binnen muizen zitten en zijn die er onvoldoende of helemaal niet, kunnen we heengaan door op de vloeren wat graan te strooien om deze beestjes naar binnen te lokken. Op die manier snijdt het mes van twee kanten!
Ja en dan nog wat: Vanmorgen is in het zeeaquarium Sea life Centre te Oberhausen de beroemde inktvis Paul overleden. Erg oud schijnt hij niet geworden te zijn en misschien is deze octopus wel zo paranormaal dat hij voor de toekomst, net als de Middeleeuwse ziener Nostradamus, zulke grote verschrikkingen ziet dat hij het leven binnen deze verwarde wereld niet meer zag zitten. Wie weet!
Onze kerkuil met een lekker muisje, of is het een mol? Deze kerkuil is iets knapper, maar het is dan ook een Spaanse! Hier ziet u zo'n getimmerde legkast voor ons tsjerkûle Hierboven ziet u de uilenballen van de kerkuil
Paul was de grootste ziener aller tijden onder de zeedieren!
De Leeuw mag dan een slaper zijn, daarentegen is de giraffe van de 24 uur die een dag telt op een klein half uurtje na continu in beweging. Bijna alle zoogdieren, waartoe wij als mens ook gerekend kunnen worden, hebben 7 nekwervels. De mannelijke giraffe, de hengst, met zijn 6 meter hoogte, 700 kg zwaar en de merrie met haar 4.30 m hoogte en 200 kg lichter, hebben wel iets langere nekwervels dan wij bezitten. De giraffe is net als het paard of de ezel van de orde der hoefdieren, ze loopt en holt met twee bewegende poten tegelijk (telganger) en ze heeft twee tenen en behoort daarom tot de evenredige hoefdieren
Met de latijnse naam heet de giraffe de Camelopardalis en in feite is er maar één soort giraffe. Wel onderscheiden de giraffen zich in kleur en patroon en kennen wij zo'n 7 modellen op dat gebied. Ze zijn verwant aan de streek of het gebied waar ze zich bevinden; zo wordt er bvb gesproken over de Rothschild, Okapi, Massai, de Angola, de Kaapse of de Tsjaad giraffe.
Het liefst verorberen giraffen de blaadjes van de acaciaboom en ofschoon die stekelige nerven hebben weten ze met hun tongetje van 40 cm, die als een soort schaar werkt, de vrije ruimtes ertussenuit te knippen. Zijn deze blaadjes niet voorhanden, dan zijn ze ook tevreden met diverse bladeren van struikgewas of als ze het tegen komen gras.
Een kameel mag zijn drankvoorraad inslaan voordat deze zich in de droge woestijn begeeft, een giraffe kan bijna een etmaal lang zonder drinken en volgens mij ligt dit aan de vele bladeren die verorberd worden, want daar zit ook veel vocht in.
Het geslacht bij giraffen is vast te stellen aan het aantal hoorntjes op hun kop. Het vrouwtje heeft er 2 en het mannetje 3 en die ene meer heeft de schepper van hierboven hem gegeven om zich te verdedigen tegen indringers en in de paringstijd word die stompen boor op zijn koppie ook gebruikt om mededingers van zich af te houden. Als een giraffe door een leeuw benaderd wordt kan dit beest met zijn lange poten zo vreselijk fel uithalen dat de koning der dieren gelijk knockout ligt en uitgeteld is.
Mevrouw giraffe is 15 maanden in verwachting en als ze werpt zijn dat in de regel geen 5 of 7 jonkies maar hooguit één en omdat ze dit staande doet krijgt het kalfje al meteen para-les en de eerste les vanuit de moederbuik is dat ze met een koprol in de lucht op beide pootjes op de grond belandt. Zo'n girafje weegt bij de geboorte 50 kg, na een paar uurtjes kan ze al staan en lopen en ook weet ze al heel vlug de 'melkweg' te vinden.
Na ruim drie jaar is de mannelijke giraffe een volwassen dier, het vrouwtje al na ruim twee jaar. Giraffen worden in het wild 18 tot 20 jaar oud en in circus Renz Berlin ben ik enkele giraffen tegengekomen die al een kwarteeuw oud waren en in de Zoo van Antwerpen vertelde een oppasser me dat pas terug een giraffe na 27 jaar het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld had.
Maak kopie en voeg bovenstaand staatje toe aan cartotheek!
Men zou het niet denken, maar van de 24 uur die een dag telt, ligt onze leeuw 20 uur te maffen. In de 4 uur dat hij wakker is gaat de leeuw op jacht en bij voorkeur op antilopen, zebra's, kafferbuffels of herten en als die moeilijk of niet te pakken zijn schroomt de leeuw niet om andere herbivoren aan te vallen. Vroeger in het circus heb ik in Mikkenie een dompteur nog bezig gezien met die prachtige woestijnleeuwen oftewel de Berberleeuwen. Dit ras is uitgestorven en wat we nog aantreffen is de Afrikaanse leeuw in sommige delen van Afrika en in Azië (India) treffen we ook nog een leeuwensoort aan.
De leeuwin heeft een draagtijd van 15 weken en dan worden er enkele welpjes geboren. Bij de geboorte zijn deze dieren blind wat bij veel katachtigen dieren het geval is. Na drie tot elf dagen gaan hun oogjes open en kijken ze heel nieuwsgierig de wereld in. De sterfte onder deze welpjes is groot, omdat jonge mannetjesleeuwen nog wel eens de kleine vrouwelijke babyleeuwtjes verscheuren of verslinden. De leeuw staat bekend als een sterk dier en ze leven in groepen. In het wild worden vrouwtjes plm 15 jaar oud en mannetjes gemiddeld 10. Er wordt altijd wel gescholden op circussen en dierentuinen, maar de meeste van deze dieren leven over het algemeen 5 tot 7 jaar langer dan in het wild. Nu de mens bijna alle ruimte van de dieren ingenomen heeft en hun leefgebied zeer beperkt is geworden mag je als beest, nu de natuur min of meer een asiel geworden is, blij wezen als iemand zich om je bekommert en liefdevol opneemt.
Hoogst zelden komt het voor dat een leeuw een mens aanvalt en dat doet de leeuw alleen als je te dicht de groep nadert en dit vooral als moeder met haar welpjes ligt uit te rusten. De leeuw heeft 26 tanden en dat zijn er zes minder dan bij de mens; alleen heeft hij een sterk bijtvermogen en vergeet ook niet zijn klauwen met van die nagels die vlijmscherp zijn.
Leeuwinnen blijven altijd bij elkaar, maar de mannetjes zijn nog wel eens alleen op pad en na drie drie of vier jaar verlaten ze de groep. Je ziet bij leeuwen dezelfde hiërarchie als bij sommige apensoorten. De eerste die alles keurt is de sterkste leeuw van de groep, dan de rest van de mannenleeuwen, vervolgens de vrouwtjes en dan de welpen.
Het is moeilijk om alles wat ik hier geschreven heb te onthouden, daarom voeg ik een bijlage erbij die als foto af te drukken is en zo verkrijg je een soort cartotheek met dierengegevens. Ik wens u er veel plezier mee!
Morgen is het Werelddierendag en tevens vieren we dan het patroonsfeest van de Heilige Franciscus van Assisië, een groot dierenvriend, maar ook de stichter van de orde der Franciscanen. Van oudsher hebben de dieren hun eigen gebieden en veel van die woonstreken zijn door de mens in beslag genomen die het ontgonnen hebben en er zijn gaan wonen. Net als de mens heeft ieder dier een afweersysteem tegen belagers en het is altijd de slimme of de sterke die het van de zwakke wint. Gaan we op vakantie bvb naar de Hoge Veluwe lopen we te schelden als er een hert of wild zwijn de weg oversteekt en vergeten terloops dat dit hun woongebied is en niet van ons. Onbeschermd gaan we vaak de bossen in en als we dan door een teek gestoken worden of gebeten door een slang hebben deze dieren het gedaan en zouden we ze wel ik weet niet wat willen aandoen.
We gaan het nu hebben over dieren die per jaar veel slachtoffers maken, en dat kan toeval zijn, maar vaak zijn het ook de mensen die deze dieren lastig vallen door te ver hun gebied te betreden of het gevaar niet onderkennen. Veelal in Zuid-Amerikaanse landen kom je de Pijlgifkikker tegen, die hebben net als onze padden een slijmvlieslaag op hun huid zitten, met dit verschil dat je van onze padden een beetje een dol gevoel kunt krijgen, maar bij de pijlgifkikker ben je ten dode opgeschreven als je met die slijmlaag in aanraking komt. Zo heb je in Afrikaanse landen de Kafferbuffalo en de Olifant; nu als zo'n kudde op drift is en je loopt daar toevallig in de buurt, dan heb je wel te maken met beestjes van 5000 tot 8000 kilo, die je helemaal vertrappen. Per jaar zijn meer dan 600 mensen het slachtoffer.
In de dierentuin komen ijsberen schattig over, maar als ze kwaad worden of je komt te dichtbij in hun buurt, kunnen ze je met één pootzwaai onthoofden. Ook zo'n lief dier om te zien is de Australische zoutwaterkrokodil, die liggen onbeweeglijk in een grote plas en als ze voorbij komen drijven lijken ze op een groot stuk drijfhout, maar kom je vlakbij slaan ze pijlsnel toe en is het hap, slok en weg Jantje; dan zie ik toch liever pruimen hangen! Vorige week hoorde ik van een overkomende emigrant uit Amerika waar in bepaalde gebieden deze makker ook vertoeft, dat men daar stukken van zijn moerassig woongebied ontgonnen had en er villa's gebouwd en de mensen vooral 's nachts opgeschrikt werden door gekreun en gekrijs van hun huisdieren, vee en weet ik veel en de andere dag was er niets meer van terug te vinden. Dieren die verjaagd worden komen steeds terug naar hun voormalig woongebied en dat kan jaren zó doorgaan!
Vergeet ook de supersnelle Afrikaanse leeuw niet, want met zijn scherpe tanden en klauwen laat hij Jantje niet lang naar de 'pruimpjes' kijken. De Witte haai, met zijn 3000 'scheermesjes' in zijn bek, kun je als watertoerist ook beter niet ontmoeten en je wilt het geloven of niet, het zijn dieren die één druppeltje bloed op kilometersafstand ruiken. In die uitheemse wateren moet je ook geen kennis maken met Dooskwallen, want met hun tentakels en 5000 met gif gevulde 'injectienaaldjes' per lange arm, lig je binnen de kortste keren wezenloos te kijken en heeft Petrus het hemelregister al geopend klaarliggen om je te ontvangen en in te schrijven.
Wereldwijd is het de Aziatische cobra, bij lange na niet de giftigste slang, maar wél de effectiefste die per jaar 50.000 mensen voorgoed het zwijgen oplegt. Onglooflijk maar waar is het, dat de grootste killer onder de dieren een insect is en wel de malaria of tijgermug, die zorgt dat de mensheid het ieder jaar met twee miljoen mensen minder mag doen.
De meeste van de door mij opgesomde dieren vind je hier binnen de Benelux in de dierentuin, maar de tijgermug zit hier ook al volop en volgens zeggen zijn er ook mensen die hier de Pijlgifkikker waargenomen hebben; best mogelijk, maar persoonlijk ben ik deze hier in Holland of België nog niet tegengekomen.
Prachtdieren die Kafferbuffel en de olifant, de reus onder de dieren Als ie zijn bek dicht doet, lijkt het inderdaad een stuk drijfhout! Wat een mooie leeuw, maar ik ga niet met hem klaverjassen! Nou, dat ziet er geweldig lief uit, maar het oudje is zeer attent Dit is geen potvis of stekelbaarsje, maar wel een echte witte haai! Die Dooskwallen lijken wel para's die in het water zijn gevallen Als je de dwarsfluit bij je hebt gaan ze dansen, dus niet vergeten! Vorige week prikje gehad en meteen met hand in heet sodawater
De Cicada Orni Metamorphosis is een boomkever die voornamelijk te vinden is in tropische en subtropische landen. Je vindt ze hier in Europa in het Middellandse zeegebied en ook in de hooggelegen Ardennen van België en veel wandelaars die ooit wel eens Zuid-Tirol aangedaan hebben komen op de wandelpaden in struiken en bomen deze kevertjes ook tegen. Vandaag is een bioloog in Amsterdam zo'n Cicada tegengekomen op de stam van een van de daar staande iepen op het Museumplein en onmiddellijk wist hij vast te stellen dat het een mannetje was. Dit beestje kan zo'n prachtig zanggeluid maken dat je denkt te doen te hebben met een vogeltje die op een panfluit aan het spelen is. De vrouwtjes kunnen misschien ook wel geluiden maken, maar misschien wel zijn soortgenoten, maar onze mensenoren kunnen deze niet ontvangen.
De Cicada Orni heeft een lengte van 40 tot 50 mm en volledig gemetamorphoseerd kan hij van alle kleuren gaan vertonen en is de vleugelwijdte 100 mm. Het kevertje plant zich voort door het leggen van eitjes en dat zijn er heel wat en je begrijpt gewoon niet waar moeke Cicada dat broedsel vandaan haalt en ook niet hoe dat kleine mannetje dat prachtig geluid produceert. De laatste jaren zijn er heel wat insecten en allerlei vreemde dieren, die je voorheen nooit in Nederland zag, waargenomen. Iedereen kent wel de gewone meikever en veel andere soorten en ook wel enkele vlindersoorten en daar schrijf je weinig of nooit over, omdat je denkt dat iedereen alles er vanaf weet. In mijn leven, waarvan ik de laatste kwarteeuw aan het volmaken ben, heb ik veel dieren zien gaan en komen in Nederland en zeker met de grote klimatologische omwentelingen, die nu wereldwijd plaatsvinden, zal dat wel eens een grote vlucht kunnen nemen. We hebben onze vakanties altijd doorgebracht in natuurgebieden en heb je er belangstelling voor, dan leer je zo langzamerhand heel wat beestjes kennen. Tegenover ons appartementencomplex kijken we op een kolkje waar veel insecten rondvliegen. In de late middag ga ik even kijken of de cicada orni ook niet op een van de daar staande wilgen of iepen zit, want met deze eerste lange tropische zomer, die we meemaken, is dit niet uitgesloten.
De laatste jaren zijn er door het intensieve toeristenverkeer verschillende insecten hier gearriveerd die gevaarlijk en venijnig kunnen steken en bepaalde specifieke ziektes hier teweeg kunnen brengen. Hier heb ik wel veel stukken over geschreven en u kunt deze vinden in de categorie (zie rubriek rechts op mijn site) specifieke aandoeningen. Voorzover ik weet is de Cicada Orni totaal ongevaarlijk en een aanwinst voor onze natuur hier in Nederland. Mogelijk gaat hij of zij ons bevrijden van schadelijke insecten op onze bomen. We wachten het maar af en ik hoop binnenkort meer over dit beestje te kunnen vertellen.
Niet alleen hier in Holland, maar ook in alle andere Europese landen hebben we overal wetten voor, maar als het 'wenselijk' is, worden door het Rijk en de Gemeenten ontheffingen verleend (behalve voor een paar kilometertjes te hard op de weg of in het donker zonder licht op de fiets) en die zijn bijna evenredig net zo groot in aantal als alle wetgevingen bij elkaar. Volgens de Nederlandse Wetgever is het verboden om dieren zonder voorafgaande verdoving te slachten. Op grond van religieuze bepalingen is de wet bijgeschaafd. We gaan even terug in de geschiedenis. Vroeger op het platteland hielden we allemaal wel een paar varkens voor eigen slacht en was er ruimte voor, liepen er ook een twintigtal kippen met een haan erbij en kon je de eigen eitjes rapen en vers vanuit het hok consumeren. We hadden vroeger een bakkerij, café en winkel, maar ook een groot stuk land waarop een varkensstal en kippenhok stond. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat zonder verdoving vooraf een varken of koe geslacht werd door deze met een mes te kelen en met mijn vaste hand moest ik in zo'n grote ouderwetse koekenpan het bloed opvangen. Nadien kwam er een wet dat de dieren eerst verdoofd moesten worden en men een keurmeester aan huis moest laten komen ter goedkeuring van het vlees. Naderhand is er ook een wettelijke bepaling gekomen dat huisslachtingen alleen in een erkende slachterij mochten plaatsvinden en voor wild & gevogelte en pluimvee kwam de bepaling dat alleen een erkende poelier deze dieren mocht villen. Meestal was de ligging van de dieren goed te noemen, maar uit den boze daarentegen was het slachten van deze arme sukkels: Met een aks werd een kip onthoofd of zij werd doodgeschopt en dan geplukt en bewerkt, persoonlijk had ik een soort guillotine ontworpen die bestond uit een oude vuilnisemmer met geslepen deksel, konijnen werden aan poten opgehangen en gekeeld door al of niet met een flinke tik achter het oor vooraf verdoofd te zijn, ook niet vreemd was het ophangen aan een dun stalen draadje om op die manier er wat wildsmaak aan te krijgen; kortom het was een ruige tijd en we deden er allemaal aan mee!
Over huisslachtingen hoor ik niets meer, maar er zijn nog wel boeren die thuis slachten, het vlees aan huis verkopen en daar een vergunning voor hebben gekregen. Particulieren die er zelf nog wat kippen of konijnen hebben zitten, laten de slacht over aan een poelier en bij hoge uitzondering hoor ik nog wel eens van clandestiene slacht thuis.
Door helemaal meegegroeid te zijn met deze moderne maatschappij en mogelijk door mijn leeftijd, die korter bij de negentig dan 60 ligt, ben ik weekhartig geworden en zou ik het niet meer over mij kunnen krijgen om een kip of konijn te slachten.
Hier in Nederland is het onder strikte controle toegestaan dat er op religieuze gronden ritueel geslacht wordt, maar het is voornamelijk de Partij van de Dieren die hiertegen protesteert en zelf sta ik er ook sceptisch tegenover en eten wij nog altijd vlees van dieren die vooraf verdoofd zijn.
In Nederland is net als in België bij het warenhuisketen Carrefour de mogelijkheid om Halal vlees te kopen, met dien verstande dat dit in België echt ritueel geslacht vlees betreft en men in de Hollandse grootwinkelbedrijven vertelt dat men Halal vlees verkoopt van dieren die vooraf 'licht verdoofd' zijn. Mohammedanen die zich strikt aan de Sharia houden kopen dit vlees niet en halen dit bij de Mohammedaanse slagers.
Bij ritueel slachten worden de dieren vooraf helemaal gewassen en bidt de slager een vers uit de Koran, waarbij de naam van Allah verplicht uitgesproken moet worden, daarna wordt er een kerfje gemaakt in de hals van het dier en loopt uiterst langzaam het bloed eruit, hierna vindt er soms nog weer een reinigheidsceremonie plaats. Beweerd wordt dat het dier bij vakkundig ritueel slachten geen kik geeft en geen pijn heeft en dat onze methode van slachten met het dier eerst een pen door zijn hersens te schieten veel wreder is. Zie inzet linksboven!..... en eten we allemaal wel niet eens een Turks belegd broodje of hamburger waarin Halal vlees verwerkt is en wie maakt zich daar druk over? Als u onderstaand adres gebruikt en u wilt weer terug naar mijn site klik dan met linkermuis op pijl linksboven!
Zowel de kameel alsmede de dromedaris zijn zoogdieren en hoefdieren. Beide hebben ze dezelfde loop door beide poten of benen (bij paarden en kamelen) van één zijde en daarna die van de andere zijde gelijktijdig te verplaatsen. Deze laterale beweging noemen we tel of pasgang. Oorspronkelijk komt de kameel uit Centraal Azië en de dromedaris uit het Midden-Oosten. Hun schofthoogte kan 2,5 m en in lengte kunnen ze 3, 5 meter lang worden.
Door hun evolutie hebben, om wielertermen te gebruiken, kamelen 2 bidons voedsel bij zich en een dromedaris slechts één. In die bulten hebben ze reservevoedsel, omgezet in vet, opgeslagen en als ze goed aangegeten zijn en flink wat vocht ingeslagen, 30 liter water is niet ongewoon, dan kunnen ze in die hete, droge, stoffige en 's nachts koude woestijn het 40 dagen zonder eten en drinken uithouden. Een volwassen merrie weegt 600 kg en een hengst in de regel 80 tot 90 kg meer.
Wat karakter betreft is het kameel wat zachter van aard dan de wispelturige dromedaris. De meeste kamelen zijn gedomesticeerd en net als hier het paard of de koe een soort huisdieren geworden. In de Gobi woestijn van China en in de Takla Mahan komen we nog wilde kamelen tegen. In de pure natuur zien we dat deze dieren in groepen van 6 tot 20 dieren door de woestijn trekken. Een veulen (draagtijd 13 maanden) blijft de eerste 4 tot 5 jaar bij zijn moeder. Na die periode worden de jonge hengsten uit de groep gestoten, want die hebben lang genoeg van de uitsloverij van moeke kameel geprofeteerd en moeten het nu zelf maar uitzoeken. en gaan dan ook zelf een kudde formeren. Merries blijven levenslang in dezelfde kudde ronddolen.
Vanwege het gebruik als rij-en lastdier door nomaden in bvb een karavaan wordt het dier ook wel "het schip van de woestijn" genoemd. In zo'n woestenij heersen vaak extreme omstandigheden en daarop is dit dier volledig berekend. Kamelen en dromedarissen hebben plooien tussen hun tenen en een dikke eeltlaag onder hun voeten, zodat ze zich gemakkelijk door het hete woestijnzand kunnen voortbewegen. Verder loopt er bij deze dieren een groefje van neusgat naar lippen en al het vocht wat ze verliezen wordt gewoon weer opgenomen in hun lichaam, plassen doen ze ook heel weinig; alles is ingesteld op vochtbehoud!
In landen als Israël, Jordanië, Syrië en in oliestaatjes zoals Oman en Bahrein, maar ook in China, Rusland en Afghanistan wordt er nog veel gereisd per kameel. In de Tweede Wereldoorlog werden kamelen, zowel door de geallieerden alsmede ook door de Duitsers, gebruikt en waren er zelfs cavalerieafdelingen met niet alleen paarden, maar vooal in de Afrikastrijd ook van kamelen en dromedarissen.
Normaal is een kameel of dromedaris bruin van kleur, maar door kruisingen zien we ook veel beige en zelfs witte kamelen. Kruist men een kameel met een dromedaris, dan spreekt men van een hybride dier en komt er een wat grovere dromedaris uit met één forse bult, dus geen 2 vetbulten!
In de vrije natuur eten deze dieren gras, twijgjes van bomen, bladeren, vruchten en alles wat ze aan groen tegenkomen, bij een oase wordt gedronken en als nomaden een woestijnplaats of nederzetting aandoen of reizigers keren terug van een woestijnreis, dan worden de dieren ook gevoed met hooi, brood, wortelen en wat krachtvoer met veel vitaminen en mineralen erin.
Over de hele wereld zijn kameelfokkers, ook in ons land, en in die bedrijven worden in de regel de hengsten gecastreerd, dit om in de bronsttijd conflicten te voorkomen. In veel Oosterse landen drinkt men kameelmelk en i.p.v. bvb hier rundvlees eten de bedoeïnen kameelvlees. Kamelen raken in het voorjaar hun wintervacht kwijt en zien er in die 'ruiperiode' wat armoedig uit. Van hun huiden worden jassen en van kameelhaar worden tapijten gemaakt. Ook komen we in het Midden-Oosten kemelsharen souveniers, zoals halskettingen en sleutelhangers tegen.
In de vrije natuur worden kamelen en dromedarissen ongeveer 25 tot 35 jaar oud, goed verzorgd als huisdier of in een circus 40 en gehoord heb ik ook van leeftijden van 50 jaar oud. Met dit tropische weer hier in Europa zou ik ook graag een kameel willen zijn en ik heb Octopus Paul in Duitsland gevraagd om me in een kameel te veranderen, maar hij heeft het niet voor elkaar gekregen.
Morgen wordt de finale om het wereldkampioenschap voetbal gespeeld tussen Nederland en Spanje en ter gerustselling van alle Hollands gezinde supporters kan ik u mededelen dat onze hond Tayler vanmorgen de Spaanse kluif liet liggen en die met flink wat oranjebitter overgoten kluif achter het bankstel gelegd heeft op de plaats waar ik morgen de uitzending op tv volg.
KAMELEN EN GROEP KAMELEN BENEDEN KAMEELDRIJVER MET DROMEDARISSEN KAMELEN GROEP IN DUITS CIRCUS RENZ BERLIN
Over aardbevingen zijn ontelbare stukjes geschreven en ook in mijn bestand vindt u daar hele verhandelingen over. De laatste paar jaar gebeuren er zulke verschrikkelijke natuurrampen dat je onderhand gaat denken, wanneer komt dat hier naartoe en kan dat bij ons ook allemaal gebeuren?
Vanmorgen was er een aardbeving nabij de Spaanse plaats Granada, gemeld werd aanvankelijk met een kracht van 4.8 en nadien gecorrigeerd naar 6.2 op de Schaal van Richter.
Gisteren vond er een behoorlijk zware plaats op de Salomonseilanden met een magnitude van 6.8. Hier spookt het aldoor en gelukkig kwamen er deze keer geen overstromingen van en zijn er evenals in Spanje geen slachtoffers gevallen. Op 5 maart hadden we er een op West-Sumatra (Indonesië) en hebben we het over bevingen mogen we zeker die van 6 april 2009 in L'Aquila en het gebied eromheen niet vergeten.
Op Haïti was op 22 januari een hele zware beving, gevolgd door eveneens een krachtige op 27 februari in Chili en voor een goede week terug in Mexico. Veel mensen hebben het leven gelaten, maar ook moeten we niet vergeten het grote aantal dieren wat de dood gevonden heeft. In Mexico viel het allemaal nog wel mee, ofschoon dat ik mijn hart vasthoud als ik denk aan de Andreasbreuk die in dat gebied ligt en duizend en meer kilometers ver zich uitstrekt.
Aan het spugen is ook weer de op de gletsjer Eyjafjallajökull gelegen vulkaan de Fimmvörduhals in IJsland en zojuist vernam ik dat er enkele toeristen die dit van kortbij wilden filmen het leven verloren hebben. Het is niet onmogelijk dat dit vulkanisch land nog meer verrassingen in petto heeft en straks meerdere vulkanen, bvb de Katla en Hekla, met hun aswolken een heel verduisteringsgordijn om zon, maan en sterren gaan leggen.
Hier richting, de lage landen, weliswaar met veel water, maar weinig diepe zeeën, is het dit jaar tot op heden vrij rustig geweest. Zou er in Holland een natuurramp optreden, dan zal dit eerder veroorzaakt worden door een zware storm en gevaarlijk wordt het als hierbij een springvloed optreedt en grote watermassa's onze bebouwde gebieden binnenstromen. Door de Deltawerken worden we weliswaar beschermd, maar geheel ondenkbaar dat er nu nooit meer iets gebeuren kan, daar geloof ik ook niet in; het is er wel veiliger op geworden!
Onze planeet aarde en haar binnenwerk is steeds levendig in beweging en ook binnen de Benelux worden er dagelijks trillingen opgetekend, maar zware aard-en zeebevingen zoals we bvb kennen in Japan, China en het Caribisch gebied zullen hier nooit plaatsvinden.
De wetenschap is zover gevorderd dat men aardbevingen vooraf kan voorspellen, maar het tijdsbestek is op zijn hoogst 48 uur van tevoren. Volgens de geleerden zal de eerstvolgende beving plaatvinden in het Oost-Afrikaanse land Mozambique.
Door de mensen te waarschuwen, zult u zeggen, hoeven er geen slachtoffers te vallen! Stel, dat wetenschappelijk vastgesteld wordt dat op 20 april aanstaande heel Nederland in zee zou verdwijnen, en we van de regering vooraf opdracht krijgen huis en haard te verlaten, wie gaan dan evacueren en hoeveel gezinnen geven gevolg hieraan en waar moeten die 18 miljoen burgers dan heen? Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan!
Voor een paar dagen terug heeft een wetenschapper vastgesteld dat de beste voelmeter om een aardbeving vast te stellen de alom bekende Pad is. Deze diertjes gaan, voordat iets dergelijks gaat gebeuren ruim 5 dagen van tevoren evacueren naar een veilig oord. Hier bij het appartementencomplex hebben we twee kolkjes met veel padden die daar hun verblijf houden en als die gaan vluchten denk ik er ook over om mijn koffers te pakken en ga ik samen met Ria ze achterop.
Waarvan ik zeker weet dat ze natuurrampen al ver van tevoren gewaar worden, is bij de meeste hondenrassen het geval, waarbij de herdershond op dat gebied dit het beste van alle viervoeters aanvoelt wat staat te gebeuren. Deze begint ruim van tevoren te blaffen en is niet meer tot bedaren te brengen. Hij is met zijn baasje zo begaan dat zij of hij je rustig een knauw verkoopt als je niet op onderzoek uitgaat. Volg je deze hondenraad en ga je naar buiten, dan brengt Max je onmiddellijk naar veilige oorden en zul je vooraf een paar stevige loopschoenen aan moeten trekken om hem te kunnen blijven volgen.
Mogelijk zijn er lezers die bepaalde ervaringen hebben met andere diersoorten, als genoemd, die voorafgaande aan een natuurramp de nodige gevaarsignalen uitgezonden hebben. Mail me uw ervaringen, dan kunnen we hierover nog weer eens een keer een vervolgstuk schrijven!
Dit is een beeld van april 2009 in het Italiaanse L'Aquila Hondenbrigade terug van Haïti 27 februari 2010 schoten we dit beeld in Chili Beelden uit Indonesië op 5 maart 2010 Duitse Herder die vooraf natuurrampen aanvoelt komen! Zie Salomons Eilanden en omliggend gevoelig gebied!
Begin jaren '70 van de vorige eeuw begonnen wij in Nederland met herindeling van onze natuur; alles op kleine schaal. Bij Staatsbosbeheer ging men toen al uit van de factor personeelsbesparing en onderzoekers van de Dienst gingen met veel enthousiasme op pad naar landen om te kijken of wij op onze Veluwe niet opnieuw wolven in konden zetten om het wildbestand op peil te houden, schapen, runderen en paarden om onze wegkantjes, duinen en dijkstroken kort gemaaid en onze bossen open te houden. Men ging ertoe over om Schotse Hooglanders en Konik paarden in te zetten en sinds enkele jaren hebben we ook de Europese buffel, hier bekend als de wisent, hierheen gehaald. Terloops vergaten we een heel belangrijke factor en dat was dat wij in de loop der eeuwen veel natuurschoon en aanwezige dieren, zoals de wolf en de bisent verjaagd hebben door alles vol te bouwen. Nú hebben we al deze dieren weer teruggehaald en wat zien we nú? In het begin liep het aardig goed, dat wel, maar er is net als bij de wilde zwijnen op veel locaties overpopulatie ontstaan en heel veel natuurlijke bewoners van Nederland, zoals op de grond nestelende Blauwe en Bruine Kiekendieven zijn bijna uitgestorven, omdat hun nesten vertrapt zijn, juist door de aanwezigheid van grove runddiersoorten! Kom je in de Oostvaarderplassen, dan was dit voorheen een pracht natuurgebied, maar nú een gebied met te veel natuurbewoners en veel kaalgevreten, verdord bos en niet meer te verwerken en geheel vertrapt riet. Normaliter zouden de hier verblijvende dieren niet bijgevoederd hoeven te worden, maar omdat voor elk dier de natuur te weinig biedt, moet dit het hele jaar door wel gebeuren. Het waterleidingsbedrijf PWN uit Noord Holland is eigenaar van het duingebied Kennemerland, en in het Zuid- Kemmerlandse duingebied Kraansvlak kennen we al een kleine populatie van een vijftiental Wisenten. Deze buffels, die weliswaar in Polen, Wit-Rusland en de Kaukasus uitgestrekte leefgebieden hebben, horen daar wel, maar hier in het beperkte duingebied niet thuis. De Europese buffel leeft van grassen, knoppen, twijgjes, bladeren en afschraapsel van takken, bomen en struiken, ook eikels, besjes en hei zijn ze gek op en in de winterdag korten ze ook de groenblijvende heesters en loofbomen. De doelstelling om de bossen open te houden en niet dicht te laten groeien als een oerwoud is niet gelukt, want opgevreten en geschuurde takken groeien weer sneller aan dan dat de dieren het opvreten. Even een kleine vertelling over de buffel, de wisent of zo de Amerikanen hem noemen, de bizon: Het zijn forsgebouwde dieren met een korte en brede kop en een hoge schoft, een volwassen mannetje (stier) weegt 800-900 kg, een vrouwtje 500-600 kg een jong 30 kg, hun levensduur is 20-25 jaar en in ballingschap 25-28 jaar. De bronsttijd is augustus tot medio september en de draagtijd gelijk aan de mens namelijk 9 maanden. Een groot succes is deze uitzet van zoveel grof wild niet. De bossen hebben veel floraverlies gehad en wat de fauna betreft worden in ons vogelrijk land veel in lage struiken of op de grond broedende bos, weide of duinvogels vertrapt, verjaagd en uitgeroeid. Men heeft er eerder meer werk bijgekregen door al al dat bijvoeren, ook wat de bosbewerking aangaat, dan dat alles minder is geworden! Op de Veluwe heb ik die grote Canadese boomverwerkingsmachines aan het werk gezien, werkelijk fantastisch, maar met het overal doorheen rijden om ergens goed bij te kunnen komen wordt veel jonge aanplant vernield en dat was niet het geval toen alles vroeger nog met de hand gebeurde en de bossen er fleuriger, schoner en gezonder uitzagen als vandaag aan de dag! EEN KOPPEL BUFFELS MET TWEE KALVEREN ECHT WEL MOOI DIE BOKKENSPRONGEN ! HIER ZIE JE ZO'N KUDDE EUROPESE BUFFELS; ONZE NATUURKAPPERS DIT NU ZIJN DIE PRACHTIGE KONIK PAARDEN DIT ZIJN GRAZENDE SCHOTSE HOOGLANDERS
Mezelf op de borst kloppen dat wij altijd zulke brave mensen geweest zijn en nooit een dier gedood hebben, wil ik niet beweren. Voor ruim een halve eeuw geleden werden op het platteland op kleine schaal huis aan huis vee en pluimvee eropna gehouden en als er geslacht werd was het hele gezin druk met de afwerking. In die tijd kwamen ook veeziektes voor, maar meestal bij de professionele grote bedrijven. Ieder geslacht varken of koe werd door de vleeskeuringsdienst gecontroleerd op ziektes en bij goedkeuring werden een paar blauwe stempels op de huid aangebracht. Tegenwoordig gebeurt alles op grote schaal en gaat het niet meer om louter de consumptie, maar zijn er mega bedrijven die enorme veestapels in te kleine ruimten zonder enige bewegingsmogelijkheid eropna houden.
Wij hebben een heel lief hondje en iedereen vraagt altijd hoe oud dat ze is en van welk ras. Ik antwoord dan altijd dat het een asbakkenras is. Het zijn wel de sterkste honden die geen spierziektes hebben zoals de meeste pure rashonden die afkomstig zijn van graaifokkers die het alleen maar te doen is om zoveel mogelijk nestjes in een bepaalde tijd klaar te stomen voor de verkoop. Ook dat zijn dierenbeulen!
We hebben de oorlog 40-'45 meegemaakt, zijn nadien in militaire dienst geweest, ter zelfverdediging of om andere mensen of dieren te redden hebben we ons vaak met hand en tand moeten verzetten, maar aan echte en onnodige wrede acties hebben wij nooit deelgenomen.
De laatste weken lees ik in de kranten over wetenschappelijke experimenten die echt uit den boze zijn en totaal onnodig: Oostenrijkse wetenschappers hadden om erachter te komen hoelang mogelijk mensen in leven blijven als ze door lawines overvallen worden een zestigtal levende varkens onder een dikke sneeuwlaag gestopt om te zien hoelang ze er over deden eer ze gestikt of door de vrieskou het begeven hadden. Naar aanleiding van de Oostenrijkse proeven, de aardbeving in Haïti en recente terreuraanvallen waren Amerikaanse wetenschappers overgegaan om levende varkens in bepaalde ruimtes zoals oude vrachtwagen, containers of andere ruimtes te stoppen, hier ontploffingen te laten plaatsvinden, dit alles om te kijken hoelang ze erover deden eer ze verbrand, doodgebloed of verstikt waren. De ene helft hadden ze in branddekens gewikkeld en de ander helft gewoon bloot. Toen de pers erachter kwam beweerden de wrede bollebozen óók nog dat de dieren vooraf verdoofd waren. Bij verschillende aardbevingen is ook heel veel vee omgekomen. Als de heren dit allemaal willen bekijken, dan nodig ik ze uit om bij de eerstvolgende aardbeving direct naar het rampgebied te komen en ik heb hier nog een hele lijst van mensen liggen die overlevenden waren in een concentratiekamp, in vreselijke oorlogssituaties verkeerd hebben, persoonlijk terreuraanslagen meegemaakt hebben, kortom deze belevenissen allemaal aan den lijve ondervonden hebben.
De geleerde heertjes kunnen om hun smaakpapillen te strelen ook naar Korea gaan waar restaurants zijn waar honden levend in doorzichtige autoclaven gekookt worden en ik wens hun een leuk verblijf en hoop hierbij dat die geleerde snaken voor honden aangezien worden, dan hoeven ze in ieder geval hun wetenschappelijke terugreis niet meer te betalen!
Gisteren hebben ze in Irak Ali Hasan Al Majïid, alias Ali Chemicali opgehangen, in feite had onze geleerde Hollander en gifleverancier van A ernaast moeten hangen; óók daar waren onze super geleerden uit Oostenrijk en de USA aan hun trekken gekomen!
Vannacht vond er ter hoogte van Hoevelaken een dierenramp plaats, waarbij een vrachtwagen geladen met 1600 kippen door een technisch wrijvingsmankement aan de wielen in brand gevlogen is en 1600 kippen levend verbrand zijn. Misschien had het ongeluk niet plaats gehad als de vrachtwagen in goed onderhouden staat verkeerd had.
Over die Q-koorts heb ik in 2008 en 2009 enkele artikeltjes geschreven, toen amper bekend was hoe dat zat en met alle gekweekte moeilijkheden hierover, vind ik dat de Regering het paard achter de wagen gespannen heeft door zoveel gezonde schapen en geiten geruimd te hebben, want echt één verdroogd korreltje poep van een met Q-koorts besmet dier dat door de wind mijlen ver is weggeblazen en al weken op een bepaalde plaats ligt, kan al een nieuwe besmetting veroorzaken. De resistentie is enorm en men had de verspreiding allang in kunnen dammen door de mest te verbranden en met hete stoom van boven de 90 graden Celsius rondom het bedrijf de zaak te cleanen.
Persoonlijk vind ik die mega fokkerijen allemaal niks; men zal op kleinere schaal moeten gaan werken, eigen industrie en productie moeten beschermen, invoer van vlees van buitenaf verbieden of uitsluitend af te nemen van landen met een gezonde veestapel en afdoende controles op ziektes.
Als hierdoor de producten duurder gaan worden, jammer dan, máár veiligheid van mens en dier is er wel mee gediend. De regering kan de centen beter uitgeven door boeren ruime subsidies te verstrekken voor het inrichten van gezonde bedrijven, dan achteraf miljarden uit te geven voor het ruimen van zieke veestapels.
Dan het petje af voor die 7-jarige Charlie Simpson uit het Engelse Fulham die op zijn fiets bijna 75000 pond Sterling voor Haïti opgehaald heeft. In Nederland en België, denk ik, hadden onverlaten Charlie niet alleen zijn centjes afgenomen, maar was hij ook zijn fietsje nog kwijt geweest!
Inzetfoto linksbovenin is van een van onze scharrelvarkens uit 1954 en wat ziet dat beest er prachtig en gezond uit in vergelijking tot die bio-varkens op tweede foto hieronder!
"VERDOOFDE VARKENS" DWALEN OVER GLETCHER! MEGAFOKKERIJ VARKENS IN BEKROMPEN RUIMTES MARIJKE HELWEGEN REDT VARKEN VAN BIO-DOOD B: Ali Chemicali. O: Brandende veewagen met 1600 kippen
Kieviten vinden we in heel Nederland en wel op boerenakkers, weilanden en moerasachtige gebieden. Het zijn opvallende vogels en met hun drukke en tuimelende bewegingen aan het firmament echte luchtacrobaten. Ze maken hele mysterieuze geluiden die steeds van klank verschillen. Het zijn vogeltjes met een lengte van 31 centimeter die zich tegoed doen aan alles wat ze aan zaadjes, insecten en eetbaars vinden. In het late najaar verlaten ze ons land voor een paar maandjes en trekken met grote groepen naar het zuiden. Jammer genoeg verstaan ze me niet, want Frankrijk waar ze in het najaar en als het fiks vriest graag vertoeven kunnen ze beter links laten liggen, want daar worden ze door de boeren ter bescherming van hun ingezaaide akkers en late druivenoogsten opgevangen in klemmen en slagnetten en sterven een gruwelijke dood. De Friese afdeling van de Vogelbescherming heeft al een protest bij de Europese Comissie laten horen! In maart 2009 is ongeveer 50 procent van het kievitenbestand niet meer van hun Franse evacuatieplaats teruggekeerd. In het voorjaar zie je vaak grote zwermen mannelijke kieviten in de lucht, waarbij de vrouwtjes op afstand of vanaf de grond kijken naar de mooist zwierende mannelijke circusartiest in de lucht en die kiezen ze dan uit als hun toekomstige partner. Kieviten maken hun nestjes in ondiepe kuiltjes op wat beschutte plaatsen op de grond. Meestal legt moeke kievit 4 eitjes en het zijn zorgzame en liefdevolle echtpaartjes, want zowel het vrouwtje maar ook het mannetje bebroeden de eitjes. Kievitseieren komen na 26 dagen uit en de jonge kievitjes vliegen 35 dagen hierna al uit. Traditie is het al bijna anderhalve eeuw om het eerst gevonden kievitsei aan te bieden aan de Commissaris van de Koningin in de provincie Friesland en ook zijn er wel eens ooit vinders mee naar het gemeentehuis gekomen om het gevonden kievitseitje aan de burgemeester aan te bieden. Voor zover ik gecheckt heb is er vanaf 1900 nog nooit iemand geweest uit een van de plaatsen van de gemeente Lingewaard die in een bepaald jaar het eerste kievitsei gevonden had. Zowel in 2008 alsook in 2009 werd het eerste kievitsei respectievelijk op 3 maart en 17 maart in de Maatpolder van Eemnes, dat ligt in de provincie Utrecht, gevonden. Men heeft op grond van Europese natuurbeschermingsregels het 'ljipaaisykjen' willen verbieden en zijn zelfs heel veel juridische verhandelingen aan vooraf gegaan, maar de traditie van het kievitseieren zoeken mag onder restrictie door leden van wettelijk erkende vogelverenigingen voortgezet worden. Om eerlijk te zijn hebben wij als opgroeiende jongens in oorlogstijd, geëvacueerd in Friesland, in maart /april 1945 gewapend met de 'fierljep', ook altijd naar kievitseieren lopen zoeken en als we zo'n nestje vonden hielden we alle eitjes uit, bliezen ze leeg (scherp naaldje erdoor, blazen!) en maakte er met nadien wat andere eitjes van vroege vogels een halssnoer van, dat we aan ons eerste scharreltje aanboden. Nee, zoiets haal ik nú niet meer onder de voeten. Doe ik tegenwoordig iets verkeerd, probeer ik het toch te gaan biechten bij mijnheer pastoor, maar helaas kan dit niet meer, want tegenwoordig wordt de biechtstoel, voor zover in de kerk nog aanwezig, door menig kerkbestuur gebruikt als opslagplaats van tuingereedschap, winteropslag aardappelen en zelfs om alcoholische dranken voor het jongerenkoor aan het oog te onttrekken. Al met al mag onze gekuifde weidevogel niet mopperen en kan ze hier in Nederland nog na hartelust in moeders natuur vliegen en ronddolen, wat we niet kunnen zeggen van onze hoenders, eenden, hazen, konijnen en ander wild en gevogelte, wat tijdens de kerstdagen schaars in voorraad is, omdat 'de gaarkeukens' in het sprookjesland van Hans, Christian Andersen om de uitgehongerde milieuexperts tijdens de Klimaattop in Kopenhagen van elitair eten te voorzien, bunkervoorraden hebben ingeslagen om de hongerige maagjes te vullen.
