Tot ongeveer 1965 vond je bij de meeste particulieren op het platteland van Holland en België ( vnl Vlaanderen) een bonte schakering aan diersoorten.Iedereen had er wel een paar varkens liggen, overal stond er achter het huis een kippenhok, bevolkt door een aantal Barnevelders, Witte Leghorns, Rijnlanders of Wyandotters al of niet met een haan erbij en ook het houden van krielkippen was in.Een enkeling hield er een paar koeien op na, verder zag je ook nog veel konijnen, bokken, geiten, ganzen, kalkoenen, schapen en dies wat meer. Allemaal gebeurd nu de ruime vlaktes vol gebouwd zijn met rijtjeshuizen, appartementencomplexen en grote villawijken. Vroeger had je huisslachters die deze dieren tegen de grote kerkelijke feestdagen en Kermis kwamen slachten. De meeste dieren werden eerst verdoofd alvorens men ze vilde, vervolgens kwam de gemeentelijke vleeskeurmeester het varken of koetje bekijken; was de lever goed ging er al direct een stempel op en was het dier voor consumptie geschikt.Voor pluimvee gold vroeger geen enkele wet; ik heb kippen zien afmaken op de meest gruwelijke manier, ze werden dood geschopt of geslagen, op een houtblok werd de kop eraf gehakt, óók gebruikte men een soort guillotine gemaakt van een oude zinken vuilnisemmer waarvan  de rand van het klapdeksel geslepen werd en die dan fungeerde als moordwapen : kip werd er met de kop ondergehouden, klak, deksel naar beneden, kip onthoofd !Bij ons thuis op "Lombok" lagen permanent vier varkens, waar er vast pandoer vlak voor de Huissense kermis één, die op het goede gewicht was, geslacht werd. Op de buitenplaats werd het varken met een vlijmscherp mes in zijn keel gestoken, waarbij ik met de grote koekenpan het bloed moest opvangen, hierna werd het varken onthaard, gekliefd, ontdaan van niet te verwerken delen en ter besterving aan een slachtladder gehangen. De andere dag 's avonds werden alle eetbare delen eruit gesneden en onder het genot van een flinke slok verwerkt. Op  het land bij ons stond een houten kippenhok met een grote ren erbij, bevolkt met een veertigtal kippen. De eieren waren voor eigen consumptie en werden ook wel aan goede klanten in de winkel verkocht. Had een kip haar tijd gehad zei mijn moeder:"Eef -, haal een kip uit het hok en slacht het beest, want ik wil morgen kippensoep maken of kip eten". Bekennen moet ik dat dit karweitje ook niet altijd even diervriendelijk slaagde. Toen ik getrouwd was heb ik tot 1985 konijnen en kippen gehouden en tot 1978 deze dieren, al of niet met behulp van mijn schoonvader Dries Peters of goede visvriend  Herman Nijenhuis, zelf geslacht. Toen ik zo tegen de Kerstdagen een viertal geslachte konijnen ter besterving buiten aan de waslijn  had hangen en hierover moeilijkheden ondervond, ben ik met slachten gestopt.Volgens een klacht uit de buurt bij de politie zouden de konijnen levend zijn opgehangen, wat echt niet het geval is geweest. In die tijd heb ik  wel mensen gekend die dit wel deden, dit om een pure wildsmaak te bewerkstelligen! Bij mijn weten heb ik me nooit aan bewuste dierenmishandeling schuldig gemaakt en de beestjes altijd goed verzorgd. Dierenleed is er vandaag aan de dag nog volop, ondanks het feit dat het particulier houden van dieren, procentueel in vergelijking met vroeger, niets meer voorstelt en men wettelijk verplicht is om wild en gevogelte bij een poelier en vee door een slager of  in een slachthuis te laten slachten en bewerken. Met de komst van veel buitenlanders, met alle respect voor hun geloof, heeft ook het ritueel slachten hier binnen de Benelux zijn intrede gedaan, dit onder strikte voorwaarden gesteld door de Europese Commissie. In de nabije toekomst zullen de beschermingswetten aangescherpt worden, zeker in Holland waar sinds 2007 een poltieke partij is die speciaal opkomt voor het welzijn van het dier.