In de evacuatietijd van 1944-1945 zat ik als vluchteling uit het frontgebied uit de Betuwe in De blesse-Friesland en was gestationeerd bij de famile Wolfs. Hun enigste dochter had verkering met Boer Bennie Jansen eveneens wonende in het buitengebied aldaar. Bennie had een pracht boerenbedrijf met veel koeien, paarden en kleinvee. Als 12-jarige jongen vond ik het prachtig om daar te zijn en me bezig te houden met het borstelen van koeien en het verzorgen van de paarden, Ik heb daar ook het melken geleerd. In mijn woonplaats Huissen had ik het paardrijden onder de knie gekregen door de Vos van Piet van Frans (Willemsen) die bij ons in de buurt woonde regelmatig naar de wei bij de Grote Bloem te brengen, maar dat stond allemaal in de schaduw van wat ik in Friesland aan ervaring op dt gebied opgedaan heb. Op een vrijdag in februari 1945 moest Bennie een gevorderd paard op de markt in Wolvega bij de cavallerie van de Wehrmacht afleveren. Deze verantwoordelijke opdracht werd mij toevertrouwd. Wat dat aanging heerste er in Friesland een andere mentaliteit dan bij ons in Huissen, want daar lieten ze dergelijke dingen niet aan een snotjongen over. Op de markt in Wolvega was het een drukte en lawaai van jewelste; overal Duitse soldaten en aangebonden en aangelijnde Hinnikende paarden. Met grote lijsten en namen erop liepen de Duitse controleurs rond om de paarden in ontvangst te nemen. "Jansen Blesse werd er geschreeuwd"-; wat inhield dat ik aan de beurt was om het paard te laten keuren en officieel over te dragen. Na van top tot teen het paard bekeken te hebben, werd me tweehonderd gulden voor Bonkie geboden. Minstens 400 antwoordde ik tegen die wijdbroeken. Of Bonk bij het horen van dit geringe bedrag geschrokken is weet ik niet met zekerheid te vertellen, maar hij werd op hetzelfde moment zo wild, dat hij plotseling met mij op zijn rug "zijn geweer" presenteerde en een merrie die kortbij  bij hem stond besprong, kennelijk met de bedoeling om op deze wijze het geboden bedrag te verhogen. De omstanders die dit allemaal zagen gebeuren kwamen niet meer bij van het lachen." Ja zei ik tegen de Duitsers: " Dit is een echt circuspaard die heel veel waard is"! Helemaal lopend teruggekeerd van Wolvega in De Blesse vond Bennie Jansen in de door de Duitsers aan mij meegegeven dichtgeplakte enveloppe toch nog de gevraagde 400 gulden aan.